Οι έλληνες φοιτητές, παρά την οικονομική κρίση, δεν συγκατοικούν εύκολα- Καλύτερη λύση, πάντως, το πατρικό σπίτι
«Ζητείται... συγκάτοικος». Εν μέσω οικονομικής κρίσης οι άνθρωποι που αναζητούν κάποιον για να μοιραστούν μαζί του τα έξοδα του σπιτιού συνεχώς αυξάνονται. Μια αναζήτηση στο Ιnternet θα σας πείσει. Η πρακτική που εφαρμόστηκε στη μεταπολεμική Ελλάδα, στα χρόνια της αστυφιλίας, επιστρέφει. Τις δεκαετίες του 1970 και του 1980 αυτού του τύπου οι αγγελίες αφορούσαν αποκλειστικά φοιτητές. Και ήταν πολύ συνηθισμένες στα ταμπλό ανακοινώσεων των πανεπιστημίων. Σήμερα το σκηνικό έχει αλλάξει. Οι αγγελίες φωτογραφίζουν κάποιους χαμηλόμισθους μεσήλικους ή συνταξιούχους, καθώς και νέους εργαζομένους των 800 ευρώ, οι οποίοι αναζητώντας τρόπους για να εξοικονομήσουν χρήματα καταφεύγουν στη συγκατοίκηση.
Μια πρακτική η οποία είναι διαδεδομένη στην Αμερική και στην Ευρώπη και τώρα φαίνεται ότι αρχίζει να υιοθετείται και στην Ελλάδα. Οχι όμως από τους φοιτητές. Η συγκατοίκηση, μια αυτονόητη συνθήκη για τους περισσότερους φοιτητές στο εξωτερικόστην Αμερική η πλειονότητα ζει σε campus-, στην Ελλάδα αντιμετωπίζεται με επιφύλαξη. Πολύ περισσότερο όταν ο συγκάτοικος είναι άγνωστος και δεν διαθέτει «συστατικές επιστολές». «Νιώθω ανασφάλεια με έναν ξένο άνθρωπο».
Παράλληλα η ζωή με την οικογένεια δεν είναι τόσο καταπιεστική ή δυσβάσταχτη όπως ίσως ήταν για κάποιες παλαιότερες γενιές. Ακόμα και όταν υπάρχουν ενδοοικογενειακές συγκρούσεις, τα παιδιά παραδέχονται ότι οι γονείς τους είναι «ανοιχτοί», «διακριτικοί», «φιλελεύθεροι» «με κατανόηση». ΝΙΚΟΣ ΒΑΚΥΡΗΣ
22 χρόνων, 4ο έτος, Πανεπιστήμιο Πειραιά
«Σκέφτηκα αρκετές φορές να μείνω μόνος μου. Αν ήμουν ανεξάρτητος οικονομικά, θα το είχα κάνει. Τα χρήματα που έπαιρνα έως πρόσφατα από τους γονείς μου, 150 ευρώ τον μήνα, και κάποια άλλα από περιστασιακές δουλειές, τα διαχειριζόμουν για πράγματα που μου αρέσουν. Αντί να πληρώνω ενοίκιο, κοινόχρηστα και ρεύμα, αγόρασα μια μοτοσικλέτα. Τώρα που έχω αρχίσει να δουλεύω σκέφτομαι ότι, αν καταφέρω κάποια στιγμή να βγάζω σταθερά 600 ευρώ τον μήνα, θα πιάσω ένα δικό μου σπίτι- μαζί με κάποιον φίλο μου. Προς το παρόν τα λεφτά που βγάζω είναι μόνο για την καλοπέρασή μου.
Το βιοτικό μου επίπεδο καλύπτεται από τους γονείς μου. Υπάρχει πάντα ένα πιάτο φαΐ, ίσως και παραπάνω».
ΘΑΛΕΙΑ ΚΑΡΑΦΙΛΙΔΟΥ
21 χρόνων, 3ο έτος, Νομική Θεσσαλονίκης
«Μένω μόνη μου, αλλά σε ένα ιδιόκτητο διαμέρισμα δίπλα από την οικογένειά μου. Αυτό μου εξασφαλίζει την ανεξαρτησία, αλλά το ότι υπάρχει δίπλα η οικογένειά μου, μου προσφέρει βοήθεια χωρίς ταυτόχρονο έλεγχο. Σίγουρα θα έμενα μόνη μου ακόμη και αν δεν είχαμε αυτό το διπλανό διαμέρισμα. Δεν έχω το σύνδρομο του Ελληνα που φεύγει από το σπίτι του στα 30.
Προτιμώ το ευρωπαϊκό μοντέλο που τα παιδιά φεύγουν στα 18. Τη συγκατοίκηση δεν θα τη σκεφτόμουν. Θέλω να έχω τον δικό μου χώρο, θέλω να είμαι μόνη στο σπίτι, θέλω τις δικές μου προσωπικές στιγμές. Η συγκατοίκηση είναι δύσκολο πράγμα και ευτυχώς δεν χρειάστηκε να το κάνω».
ΛΥΔΙΑ ΚΑΤΡΗ
21 χρόνων, 3ο έτος, Πανεπιστήμιο Κρήτης
«Δεν σκέφτηκα ποτέ να συγκατοικήσω, γιατί θέλω τον δικό μου χώρο και γιατί ποτέ δεν ένιωσα την ανάγκη να το κάνω. Γιατί το αποκλείω; Μερική ανασφάλεια, θα έλεγα. Σίγουρα σε μικρότερο βαθμό από ό,τι τα πρώτα έτη και σε πλαίσιο που δεν είναι καταπιεστικό προς εμένα. Το να ζω μόνη μου σημαίνει ότι πληρώνω 400 ευρώ για ενοίκιο, φως νερό τηλέφωνο. Και χρειάζομαι άλλα 500 ευρώ για να ζήσω. Προφανώς οι γονείς μου, που είναι αναγκασμένοι να συντηρούν ξεχωριστά έναν ενήλικο, είναι λογικό, μεσούσης και της οικονομικής κρίσης, να κάνουν ως έναν βαθμό οικονομίες στα δικά τους “θέλω”».
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΠΑΝΟΥ
22 χρόνων, 4ο έτος, Πανεπιστήμιο Πειραιά
«Με την κοπέλα που συγκατοικώ είμαστε φίλες και αποφασίσαμε να μείνουμε μαζί επειδή ούτως ή άλλως είμαστε όλη την ημέρα μαζί. Δεν υπήρξε κάποιο άγχος για την ποιότητα και τον χαρακτήρα της. Και εγώ αλλά και οι γονείς μου την εμπιστευόμαστε απόλυτα.
Οπωσδήποτε το να μένεις με έναν άλλο άνθρωπο είναι δύσκολη υπόθεση, αλλά όταν είναι καλός σου φίλος το βέβαιο είναι ότι οι καλές στιγμές θα είναι περισσότερες από τις κακές. Και με τους γονείς μας όταν συγκατοικούσαμε τσακωνόμαστε, αλλά τους αγαπάμε. Από τους γονείς μου παίρνω 380-400 ευρώ για το ενοίκιο και τους λογαριασμούς και επιπλέον αυτού του ποσού άλλα 400-500 ευρώ. Αν δεν συγκατοικούσα, σίγουρα θα χρειαζόμουν περισσότερα».
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΒΕΛΙΣΣΑΡΗΣ-ΛΥΜΠΕΡΙΔΗΣ
22 χρόνων, 4ο έτος, Τμήμα Κοινωνιολογίας στο Πάντειο
«Με τις παρούσες οικονομικές συνθήκες θα ήταν πολύ δύσκολο να μείνω μόνος μου. Το διεκδίκησα κάποια στιγμή, αλλά δεν υπήρχε η οικονομική δυνατότητα. Πιστεύω ότι και οι γονείς μου θα ήθελαν να μένω μόνος, από την άποψη ότι θα ήμουν ανεξάρτητος. Είναι σημαντικό για έναν άνθρωπο να ανεξαρτητοποιείται σχετικά νωρίς. Αν είχα την οικονομική δυνατότητα, θα το έκανα και αύριο.
Αν έχεις συνηθίσει να μένεις με τους γονείς σου πολλά χρόνια, χάνεις εμπειρίες. Κερδίζεις βέβαια σπιτικό φαγητό και άλλες καθημερινές διευκολύνσεις.
Οι γονείς μου μού δίνουν γύρω στα 100-150 ευρώ τον μήνα ως συμπλήρωμα, γιατί δουλεύω. Χρήματα που καταναλώνονται σε πράγματα καθημερινής χρήσης:
τσιγάρα, καφέδες κτλ.».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου