Ο Αυγουστίνος ακούει τη φωνή, που είναι γι’ αυτόν η αναγγελία του Θεού και που καθορίζει τη μεταστροφή του

Αλλά γρήγορα μέσα από μυστηριώδη βάθη ανέτειλε μια υψηλή σκέψη και παρουσίασε στην ψυχή μου ολόκληρη την αθλιότητά της. Σε μένα σηκώθηκε μια φοβερή θύελλα, που έφερε μαζί της βροχή από δάκρυα. Και για να μην την αφήσω να ξεσπάσει με τις φωνές της, απομακρύνθηκα από τον Αλύπιο. Η απομόνωση μου φάνηκε προτιμότερη για το έργο των δακρύων και απομονώθηκα ,όσο περισσότερο μπορούσα, για να μη μ’ ενοχλεί πια η παρουσία του. Τέτοιος ήμουν τότε, και αυτός το είχε αντιληφθεί, διότι δεν ξέρω τι λόγια είπα και ο ήχος της φωνής μου φαινόταν τώρα βρεγμένος από δάκρυα. Σηκώθηκα. Ο Αλύπιος έμεινε, εκεί όπου καθόμαστε, κατάπληκτος. Εκεί ξαπλώθηκα, δεν ξέρω πώς, κάτω από τα κλαδιά μιας συκιάς, και άφησα τα δάκρυά μου και έτρεχαν από τα μάτια μου ποτάμι, σαν θυσία, που Εσύ δέχθηκες και σου είπα πράγματα πολλά, αν όχι με αυτές τις λέξεις, τουλάχιστο με αυτή την έννοια: «Και Συ, Κύριε, έως πότε». «Έως πότε, Κύριε, οργισθήση εις τέλος». «Μη μνησθής ημών ανομιών αρχαίων». Διότι αισθανόμουν ότι με δέσμευαν ακόμη. Και έβγαλα φωνή απόγνωσης. «Αχ, τέλος, πότε; Αύριο, όλο αύριο; Γιατί όχι αμέσως; Γιατί η ώρα αυτή να μην είναι ο τερματισμός της ντροπής μου;». Από το βιβλίο: «ΙΕΡΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΟΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ» Εισαγωγή- Μετάφραση- Σημειώσεις: ΑΝΔΡΕΑ ΔΑΛΕΖΙΟΥ Διδάκτορα της Φιλοσοφίας Έκδοση: Γραφείο Καλού Τύπου www.gonia.gr