tag:blogger.com,1999:blog-37790303763197110682024-03-19T02:24:00.394-07:00serafeimtousarof"Βρές την ειρήνη μέσα σου και χιλιάδες ανθρωποι θα ειρηνεύσουν διπλα σου"
Οσιος Σεραφείμ του ΣάρωφΓιώργοςhttp://www.blogger.com/profile/02430936752098492434noreply@blogger.comBlogger4493125tag:blogger.com,1999:blog-3779030376319711068.post-31742659562984603792014-05-28T13:43:00.001-07:002014-05-28T13:43:24.597-07:00Ἁγ. Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης - Ἡγουμένη Ταϊσία<div class="centerArticleTop">
<div class="titleArticle">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span></div>
<div style="border: 0px solid rgb(0, 0, 0); float: left; margin-left: 20px; margin-top: 18px; width: 100px;">
</div>
</div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b>
</b></span></span><div class="author">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b>
Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης</b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<br /></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b>
</b></span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b> </b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b>
</b></span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br />
<br />
</b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b>
</b></span></span><div style="text-align: center;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><img alt="" height="562" src="http://www.agiazoni.gr/images/stories/arthro/PSIF_VIVLIO/EKKLHSIASTIKH_ZWH/MONAXISMOS/AgIoannKrostandisGerTaisia.jpg" width="390" /></b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br />
<br />
<br />
<span style="color: black;">π. Ἰωάννης</span>: Γιατί μοῦ ζήτησες μὲ τόση ἐπιμονὴ νὰ ἐπισκεφθῶ τὸ μοναστήρι σας; Συναντηθήκαμε καὶ μιλήσαμε. Δὲν σοῦ φτάνει αὐτό;</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br />
<br />
ἡγ.Ταϊσία: Μπάτουσκα, σοῦ ζητῶ νὰ ἔλθης, ἐπειδὴ ἀκριβῶς εἶχα τὴν
εὐκαιρία νὰ μιλήσω μαζί σας καὶ νὰ σᾶς ἰδῶ μὲ τὰ ἴδιά μου τὰ μάτια. Ἀφοῦ
λοιπὸν ἐγὼ εἶχα αὐτὴν τὴν εὐτυχία, θέλω νὰ ἔχουν τὴν ἴδια τύχη καὶ οἱ
ἀδελφές μου. Ἂν δὲν χρησιμοποιήσω ὅλα τὰ διαθέσιμα μέσα γιὰ νὰ τὸ
καταφέρω αὐτό, τότε θὰ τὸ ἔχω βάρος στὴν συνείδησή μου, ἂν ὅμως ἐγὼ
καταβάλω κάθε δυνατὴ προσπάθεια καὶ σεῖς ἐξακολουθήσετε νὰ ἀρνῆσθε, τότε
δὲν θὰ ἔχω νὰ δώσω λόγο στὸν Θεό.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: black;">π. Ἰωάννης</span>: Ἄ! γι’ αὐτὸ λοιπόν! Γι’ αὐτὸ πᾶμε στὸ μοναστήρι!</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b>ἡγ.Ταϊσία: Εἶχα
τὴν ἐλπίδα, Μπάτουσκα, ὅτι θὰ μποροῦσα νὰ σᾶς ἀνοίξω ὅλη μου τὴν ψυχή.
Πάντα ἤθελα νὰ τὸ κάνω αὐτό, γιὰ νὰ μπορέσετε νὰ τὴν ἰδῆτε σὰν κάτι τὸ
συγκεκριμένο καὶ νὰ μοῦ δείξετε αὐτὸ ποὺ χρειάζεται. Αὐτὸς εἶναι ὁ
σκοπὸς τῆς συνομιλίας μου μαζί σας. </b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br />
Πολλὲς φορὲς συμβαίνει νὰ μὴ γνωρίζουμε τὸν ἑαυτό μας καὶ νὰ ὑποχωροῦμε
στὶς ἀδυναμίες μας. Ἐκτὸς αὐτοῦ, βλέπω ὅτι ἐσεῖς εἶσθε ἕνας ἄνθρωπος
προικισμένος μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ. Βλέπετε διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ
ἐνοικεῖ σὲ σᾶς.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br />
<span style="color: black;">π. Ἰωάννης:</span> Σέ
μᾶς τοὺς ποιμένες δίδεται μία ἰδιαίτερη χάρη γιὰ τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας
τῶν ψυχῶν, πού μᾶς ἔχουν ἐμπιστευθῆ. Αὐτὴ ἡ χάρη φωτίζει καὶ τὴν γνώση
μας στὸν βαθμό, ὅπου χρειάζεται.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b>ἡγ.Ταϊσία: Ναὶ Μπάτουσκα.
Δὲν ἔχουν ὅμως ὅλοι οἱ ποιμένες τὸ ἴδιο ποσοστὸ χάρης. Νομίζω πὼς ἡ χάρη
δίδεται στὸν καθένα κατὰ τὸ μέτρο τῆς προσωπικῆς του ἱκανότητος νὰ τὴν
δεχθῆ. Ἐσεῖς εἶσθε ἰδιαίτερα προικισμένος μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ μέσω
αὐτοῦ μιλᾶτε στὸν λαό. Τὸ ἔχω προσέξει αὐτὸ ἀπὸ πολὺ καιρὸ τώρα.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: black;">π. Ἰωάννης</span>: Ἂν μπόρεσες νὰ
παρατηρήσεις καὶ νὰ κατανοήσης τὴν πνευματικότητα ἑνὸς ἀνθρώπου, τότε
δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ ἀμφιβάλλωμε ὅτι χρειάζεται πίστη, γιατί ὁ ἐχθρὸς
ταράζει τὶς ψυχές μας μὲ ἀμφιβολία καὶ ἀπιστία, γιὰ νὰ μᾶς στερήση τὴν
εἰρήνη.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b>ἡγ.Ταϊσία: Ἐσεῖς
ἔχετε τὴν εὐκαιρία νὰ βλέπετε πολὺ κόσμο, νὰ μαθαίνετε τὶς διάφορες
ἀνάγκες του, τὶς ἁμαρτίες καὶ τὶς ἐλλείψεις του καὶ γενικὰ ὅλα, ὅσα σᾶς
ἐμπιστεύεται αὐτὸς ὁ κόσμος.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: black;">π. Ἰωάννης</span>: Ναὶ ἀγαπητή μου. Ἀναγκάζομαι ν’ ἀκούω τὶς ἐξομολογήσεις πολλῶν ἀνθρώπων. (Ἐδῶ ὁ Μπάτουσκα ἀναστέναζε βαθειά).</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br />
ἡγ.Ταϊσία: Μήπως αὐτό σᾶς εἶναι δύσκολο μερικὲς φορές;</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: black;">π. Ἰωάννης:</span> Δὲν εἶναι
εὔκολο, ἀλλ’ αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι τὸ νόημα τῆς ἐντολῆς. Ὀφείλομεν ἡμεῖς οἱ
δυνατοὶ τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν. (Ρωμ. 15:1). Αὐτὴ ἡ
ἐντολὴ δὲν εἶναι εὔκολη στὴν πραγματοποίησή της καὶ ἀναφέρεται κυρίως
στοὺς ποιμένες.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b>ἡγ.Ταϊσία: Ἔχετε μήπως τὴν εὐκαιρία νὰ συναντᾶτε καὶ ἅγιες ψυχές, τέλειες;</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: black;">π. Ἰωάννης</span>: Ἡ τελείωσή μας εἶναι ἐκεῖ (καὶ ἔδειξε τὸν οὐρανό) καὶ ἕνας μόνον εἶναι ἅγιος, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b>ἡγ.Ταϊσία: Μπάτουσκα, ὅσο ὁ
ἄνθρωπος ζῆ μέσα σ’ αὐτὸ τὸ σαρκίο δὲν μπορεῖ νὰ ἐλευθερωθῆ ἀπὸ τὰ
πάθη, τοὺς πειρασμοὺς καὶ τὶς παγίδες, ποὺ τὸν περιτριγυρίζουν παντοῦ σ’
ὅλον τὸν κόσμο…</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: black;">π. Ἰωάννης:</span> Φυσικά, ὁ
ἄνθρωπος δὲν εἶναι ἐλεύθερος παθῶν καὶ γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς χρειάζεται νὰ
ἐπαγρυπνοῦμε μὲ ἔνταση καὶ ἐπιμονή. Τὴν στιγμὴ τοῦ πειρασμοῦ ὁ ἄνθρωπος
εἶναι σὰν νὰ τοποθετῆται σὲ ζυγαριὰ - πρὸς τὰ ποῦ θὰ κλίνη; Ὁ ἐχθρὸς τὸν
σπρώχνει στὸν ὄλεθρο, ἐνῶ κάποιος ἄγγελος καθὼς καὶ ἡ συνείδησή του τὸν
συγκρατοῦν. Αὐτὴν τὴν ὥρα πρέπει νὰ ὁπλίζεται κανεὶς μὲ τὸν φόβο τῶν
βασάνων τῆς κολάσεως. Χρειάζεται ἐπίσης νὰ προσθέση καὶ τὶς μυστικὲς
προσευχὲς τῆς καρδιᾶς του, γιατί χωρὶς τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, δὲν ἔχομε
ἀρκετὴ δύναμη νὰ καταπολεμήσωμε τοὺς πειρασμούς.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b>ἡγ.Ταϊσία: Ὅταν
νήφη κανείς, τότε ἀκόμη καὶ ἡ παραμικρὴ ἀπόκλιση ἀπὸ τὸν Θεό, θελητὴ ἡ
ἀθέλητη κλίνει τὴν ζυγαριὰ τῆς ψυχῆς καὶ καταστρέφει τὴν εἰρηνική της
κατάσταση (Φυσικὰ μιλῶ ἀπὸ δική μου πεῖρα) κι ὅταν χαθῆ ἡ εἰρήνη,
ἐπέρχεται ἀναταραχή, ἐνόχληση καὶ ἀπογοήτευση. Ὤ, πόσο σκληρὸ εἶναι αὐτὸ
μερικὲς φορὲς γιὰ τὴν ψυχὴ καὶ πόσο δύσκολο εἶναι νὰ ἐπανέλθη πάλι στὴν
εἰρηνική της κατάσταση!</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: black;">π. Ἰωάννης:</span> Ἐκείνη τὴν
στιγμὴ εἶναι ἀπολύτως ἀπαραίτητο νὰ ὑπάρξη ἄμεση καὶ μυστικὴ μετάνοια
"Κεκράξεται πρὸς με καὶ εἰσακούσομαι αὐτοῦ." (Ψαλμ. 90:15). Ὁ Κύριος
γνωρίζει τὶς ἀδυναμίες μας καὶ εἶναι ἕτοιμος νὰ μᾶς τὰ συγχωρήση ὅλα, ἂν
μετανοήσωμε καὶ ζητήσωμε συγχώρηση. Εἶναι ἀπολύτως ἀπαραίτητο νὰ μὴ
σκληρυνθῆ ἡ καρδιά μας, δηλαδὴ νὰ μὴ διστάσωμε στὴν σκέψη τῆς ἁμαρτίας,
ποὺ διαπράξαμε ἀλλὰ νὰ μετανοήσωμε ἀμέσως μὲ τὴν σκέψη τοῦ ἐλέους τοῦ
Θεοῦ. Τότε, δὲν θὰ ὑπάρξη ταραχὴ ἡ ἐνόχληση, ἀλλὰ συντριβὴ τῆς καρδιᾶς
καὶ ταπεινοφροσύνη, ποὺ ὁ Θεὸς "οὐκ ἐξουδενώσει" (Ψαλμ. 50:17).</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b>ἡγ.Ταϊσία: Πῶς μπορεῖ
κανεὶς νὰ διατηρήση τὴν εἰρηνικὴ σχέση τῆς ψυχῆς του μὲ τὸν Θεό, πού
ἀποκαταστάθηκε μὲ τὰ Μυστήρια, τὴν μυστικὴ μετάνοια ἤ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ;</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: black;">π. Ἰωάννης:</span><span style="color: #bf9000;"> Τίποτε δὲν
διατηρεῖ τὴν εἰρήνη, ποὺ συνίσταται στὴν ἐπαφὴ μὲ τὸν Θεό, ὅσο ἡ νήψη.
Γενικὰ αὐτός, ποὺ ζῆ ζωὴ πνευματικὴ καὶ εἶναι ζηλωτὴς τῆς σωτηρίας,
πρέπει ἀκούραστα νὰ νήφη, νὰ παρακολουθῆ δηλαδὴ ὅλες τὶς κινήσεις τῆς
καρδιᾶς καὶ τοῦ νοῦ του. </span></b></span></span><span style="color: #bf9000;">
</span><span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: #bf9000;"><br />
Αὐτὸν τὸν παρατηρεῖ προσεχτικὰ ὁ ἐχθρός, ποὺ θέλει νὰ τὸν πιάση, ὅταν
βρῆ ἀνοιχτὴ τὴν πόρτα, δηλαδὴ σὲ μία στιγμή, ποὺ ὁ νοικοκύρης δὲν
προσέχει, καὶ τότε ὁρμᾶ ἀμέσως μέσα, συμπεριφέρεται σὰν ἰδιοκτήτης τῆς
ψυχῆς καὶ μπορεῖ νὰ προκαλέση μεγάλο κακό.</span></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br />
ἡγ.Ταϊσία: Πόσο
ἄσχημο εἶναι τὸ συναίσθημα, ποὺ νοιώθει κανεὶς μέσα του, ὅταν, ἀφοῦ
καθαρισθῆ καὶ ἀποκαταστήση τὴν σχέση του μὲ τὸν Θεό, ἡ ψυχὴ του
διακόπτει καὶ πάλι αὐτὴν τὴν σχέση!</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: black;">π. Ἰωάννης</span>: Σὲ μία καθαρὴ
καὶ ἄσπρη ἐπιφάνεια φαίνεται ἀκόμη κι ὁ παραμικρότερος λεκές. Τὸ ἴδιο
μποροῦμε νὰ εἰποῦμε ὅτι ἰσχύει καὶ γιὰ τὴν ψυχή. Σὲ μία μαύρη ὅμως καὶ
ἀκάθαρτη ἐπιφάνεια ὁ λεκὲς δὲν φαίνεται, γιατί ὅλη εἶναι σκοτεινὴ καὶ
ἀκάθαρτη. Ἔτσι λοιπὸν προκύπτει ὅτι εἶναι ἀνάγκη νὰ νήφωμε καὶ νὰ ἔχωμε
ἀδιάλειπτη μνήμη Θεοῦ καὶ ἐσωτερικὴ προσευχή.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b>ἡγ.Ταϊσία: Ναί, μπάτουσκα,
τείνει κανεὶς νὰ πιστέψη ὅτι δύσκολα μπορεῖ νὰ κρατηθῆ σ’ αὐτὸν τὸν
δρόμο, ἂν ἡ ζωὴ τὸν ἔχη ρίξει μέσα σὲ ἀδιάκοπες σκοτοῦρες, ἔστω κι ἂν
αὐτὲς εἶναι ἀθῶες - ὅπως εἶναι π.χ. οἱ φροντίδες κάποιου, ποὺ ἔχει τὴν
εὐθύνη ἄλλων, ἀλλὰ ἀγωνίζεται ταυτόχρονα νὰ ἔχη καὶ νήψη.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: black;">π. Ἰωάννης</span>: Ναί, εἶναι
δύσκολο, ἀλλὰ τί καλὸ μπορεῖ νὰ ἀποκτηθῆ χωρὶς ἀγῶνα; Στὸ κάτω-κάτω, ἂν
τὸ ἰδοῦμε ἀπὸ μίαν ἄλλη ἄποψη, μήπως ἡ σωτηρία μας δὲν βρίσκεται στὸν
ἀγῶνα μας, μήπως ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ δὲν ἀποκτᾶται διὰ τῆς βίας; "Ἀπὸ δὲ
τῶν ἡμερῶν Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ ἕως ἄρτι ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν
βιάζεται καὶ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν." (Ματθ. 11:12). Δηλαδὴ μὲ τὸ νὰ
ὑποχρεώνωμε τὸν ἑαυτό μας πιεστικὰ καὶ νὰ ἀγωνιζώμαστε, νὰ δίνωμε μάχες
καὶ νὰ ἐπιτυγχάνουν μόνον αὐτοί, ποὺ ἔχουν τὸν μεγαλύτερο ζῆλο. Ἐδῶ
χρειάζεται προσευχή.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b>ἡγ.Ταϊσία: Πάτερ, δίδαξε μὲ πῶς νὰ προσεύχωμαι.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: black;">π. Ἰωάννης:</span> <span style="color: red;">Ἡ προσευχὴ
εἶναι τὸ πιὸ ἁπλὸ καὶ ταυτόχρονα τὸ πιὸ δύσκολο πρᾶγμα. Τὸ παιδὶ
παρακαλεῖ μὲ τὸν δικό του τρόπο. Ζητᾶ ὅ,τι θέλει ἀπὸ τὸν πατέρα καὶ τὴν
μητέρα του. Εἴμαστε κι ἐμεῖς παιδιὰ τοῦ οὐρανίου Πατρός, γιατί λοιπὸν θὰ
πρέπει νὰ κάνωμε διαφορετικά; Πρέπει νὰ τοῦ ποῦμε τὶς ἀνάγκες μας, ὅπως
τὶς νοιώθομε καὶ μὲ τὸν ἴδιο τρόπο νὰ τοῦ ἀνοίξωμε τὴν καρδιά μας.
"Ἐγγὺς Κύριος πᾶσι τοὶς ἐπικαλουμένοις αὐτὸν ἐν ἀληθείᾳ… καὶ τῆς δεήσεως
αὐτῶν εἰσακούσεται (Ψαλμ. 144:19, 20). Καὶ πάλι σᾶς λέγω "ἐλεύσομαι"
(11 Σαμ. 17:2). </span></b></span></span><span style="color: red;">
</span><span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: red;"><br />
Ὤ, πόσο μεγάλο εἶναι τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ γιά μᾶς! Ἀλλὰ ταυτόχρονα πρέπει
νὰ εἴμαστε φρόνιμοι καὶ προσεκτικοί, νὰ τηροῦμε τὸν νοῦ μας μακριὰ ἀπὸ
περισπασμούς, μετεωρισμοῦ καὶ μάταιες σκέψεις.</span></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b>ἡγ.Ταϊσία: Μερικὲς
φορὲς Μπάτουσκα προσεύχομαι πραγματικὰ μὲ ὅλο μου τὸ εἶναι σὰν νὰ
στέκωμαι μπροστὰ στὸν ἴδιο τὸν Θεό. Τότε ἐξαφανίζεται ὁ ἑαυτός μου καὶ ἡ
προσευχή μου γίνεται γλυκειὰ καὶ θερμή. Αὐτὸ ὅμως δὲν συμβαίνει συχνά.
Μερικὲς φορὲς πάλι δὲν ἐπιτρέπω στὸν ἑαυτό μου νὰ ἔλθη σ’ αὐτὴν τὴν
κατάσταση, γιατί φοβοῦμαι τὸν ἐχθρό, μήπως δηλαδὴ μὲ κολακεύει καὶ μὲ
κάνει νὰ νοιώθω ὑπερηφάνεια, ποὺ κάνω τέτοια προσευχή, γιατί ἀκόμη εἶμαι
ἄπειρη καὶ δὲν μπορῶ νὰ σταθῶ σ’ αὐτὸ τὸ ὕψος ἀνεπηρέαστη. Αὐτὴ ἡ
ἐργασία εἶναι γιὰ κείνους, ποὺ εἶναι πιὸ προοδευμένοι πνευματικὰ ἀπὸ
μένα.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br />
Ἔχω διαβάσει φυσικὰ ὅλα ἐκεῖνα τὰ ἀσκητικὰ συγγράμματα, πού μᾶς λένε νὰ
εἴμαστε προσεχτικοί, ὅσον ἀφορᾶ τὴν καθαρὴ προσευχὴ - ἰδιαίτερα οἱ
ἀρχάριοι, ὅπως εἶμαι ἐγὼ – καὶ μᾶς προειδοποιοῦν ὅτι ὅσοι καταπιάνονται
μ’ αὐτὴν πρόωρα, πρέπει νὰ παίρνουν πολλὲς προφυλάξεις, ἐπειδὴ ἡ
προσευχὴ αὐτὴ εἶναι ἕνα μεγάλο χάρισμα, ποὺ τὸ δίνει ὁ ἴδιος ὁ Θεός.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br />
<span style="color: black;">π. Ἰωάννης</span>: <span style="color: #b45f06;">Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς σοῦ λέγω νὰ εἶσαι φρόνιμη καὶ
προσεχτική. Δὲν εἶναι ὅμως σωστὸ νὰ ἀποφεύγης τὴν καθαρὰ προσευχή. Αὐτὴ ἡ
προσευχὴ εἶναι ἐπίσκεψη τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ. Πρέπει νὰ τὴν ἐπιζητῆ
κανεὶς ἐπίμονα καὶ ἐντατικὰ καὶ νὰ τὴν φυλάττη σὰν κόρη ὀφθαλμοῦ. Δὲν
πρέπει κατὰ κανένα τρόπο νὰ τὴν ἀποφεύγη. Ὁ ἐχθρὸς μισεῖ αὐτοῦ τοῦ
εἴδους τὴν προσευχὴ καὶ προσπαθεῖ νὰ μᾶς φοβίσει καὶ νὰ μᾶς ἀπατήση.
Αὐτὴ ἡ προσευχὴ εἰρηνεύει τὴν ψυχὴ καὶ φέρνει τὴν σιωπὴ καὶ τὴν ἠρεμία.</span></b></span></span><span style="color: #b45f06;">
</span><span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b>ἡγ.Ταϊσία: Ἀπὸ τότε, ποὺ
ἔγινα ἡγουμένη δὲν προσεύχομαι πολύ. Οἱ καθημερινὲς ἐργασίες καὶ
φροντίδες, μὲ τὶς ὁποῖες ἀσχολοῦμαι συνεχῶς, μὲ ἐξαντλοῦν τόσο, ποὺ
μόλις καταφέρνω νὰ συρθῶ τὸ βράδυ στὸ κρεββάτι μου καὶ πρὶν προλάβω
καλά-καλὰ νὰ ξυπνήσω τὸ πρωὶ ξαναρχίζουν πάλι τὰ ἴδια. Μόλις ἀνοίξω τὴν
πόρτα τοῦ κελλιοῦ μου κυριολεκτικὰ καταπτοοῦμαι ἀπὸ τὶς ἔγνοιες καὶ
δυσκολεύομαι νὰ ξαναγυρίσω στὴν προσευχή.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: black;">π. Ἰωάννης:</span> Ἡ σωτηρία καὶ ἡ προσευχὴ δὲν βρίσκονται στὰ πολλὰ λόγια, ἀλλὰ στὴν κατανόηση καὶ στὴν θέρμη τῆς καρδιᾶς. </b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br />
<span style="color: #783f04;">Τὸ σπουδαιότερο πρᾶγμα, ποὺ πρέπει νὰ θυμᾶσαι κατὰ τὴν διάρκεια τῆς
ἡμέρας εἶναι ὅτι πρέπει νὰ ἔχεις συνεχῆ μνήμη Θεοῦ, νὰ κάνης δηλαδὴ
μυστικὴ νοερὰ προσευχή. Κι ἐγὼ ὁ ἴδιος δὲν ἔχω καιρὸ νὰ παρευρίσκωμαι σὲ
μακρὲς μοναστηριακὲς ἀκολουθίες, ἀλλὰ ὅπου κι ἂν πάω, εἴτε μὲ τὰ πόδια
εἴτε μὲ τὸ πλοῖο, εἴτε μὲ τὴν ἅμαξα καθιστὸς ἤ ξαπλωμένος δὲν μ’
ἐγκαταλείπει ποτὲ ἡ σκέψη τοῦ Θεοῦ. "Προωρώμην τὸν Κύριον ἐνώπιόν μου
διὰ παντός… ἵνα μὴ σαλευθῶ." (Ψαλμ. 15:8). Ἡ σκέψη ὅτι Ἐκεῖνος εἶναι
κοντά μου δὲν μ’ ἐγκαταλείπει ποτέ. Πρέπει καὶ σὺ νὰ προσπαθήσης νὰ
κάνης τὸ ἴδιο.</span></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br />
ἡγ.Ταϊσία: Μπάτουσκα, τὸν νοιώθεις κοντά σου τὸν Θεό;</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: black;">π. Ἰωάννης:</span> Ναί, ἀγαπητή
μου, σὰν κάποιο κοντινό, πολὺ κοντινό μου πρόσωπο. Εἶναι πάντα μαζί μου,
ὅπως εἶπε ὁ ἴδιος "ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς… καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός." (Β’ Κορ.
6:16). Πῶς ἀλλιῶς θὰ μποροῦσα νὰ δρῶ ὅλη μέρα, ἂν δὲν ἦταν ἡ χάρη τοῦ
Θεοῦ;</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b>ἡγ.Ταϊσία: Ὅλ’ αὐτὰ ὅμως,
ἀγαπητέ μου Μπάτουσκα, εἶναι ἐξωτερικά. Ἔκτισα λοιπὸν ἕνα καθολικὸ μὲ
εἰσφορές, ποὺ μάζεψαν ἄλλοι ἀπὸ ἄλλους καὶ γι’ αὐτὸ τὸ πρᾶγμα μὲ
ἐπαινοῦν ὅλοι. Αὐτὸ εἶναι μία ἐξωτερικὴ ἀνταμοιβὴ γιὰ ἐξωτερικὰ ἔργα. Τί
γίνεται ὅμως μὲ τὴν ψυχή μου; Τί πρόοδο ἔχω κάνει ὅλ’ αὐτὰ τὰ πολλὰ
χρόνια, πού εἶμαι στὸ μοναστήρι;</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: black;">π. Ἰωάννης</span>: Λὲς ὅτι δὲν
ἀπόκτησες τίποτε γιὰ τὴν ψυχή σου! Αὐτὸ θὰ τὸ κρίνη ὁ Θεός, ποὺ εἶναι ὁ
γνώστης τῶν καρδιῶν.Ὅσο εἴμαστε σ’ αὐτὴν τὴν γῆν, Ταϊσία, ἡ ψυχὴ εἶναι
ἀναπόσπαστα συνδεδεμένη μὲ ἐξωτερικὰ πράγματα καὶ οἱ ἀγῶνες, ἂν κι ἔχουν
ὑλικὸ χαρακτῆρα, γίνονται γιὰ τὸν Κύριο καὶ τὴν δόξα Του. Ἀναμφισβήτητα
αὐτοὶ οἱ ἀγῶνες γίνονται ἀποδεκτοὶ ἀπὸ τὸν Θεό. Λὲς ὅτι ἡ ἐκκλησία
χτίστηκε μὲ δωρεὲς ἄλλων. Χά! Εἶναι πολὺ πιὸ εὔκολο νὰ χτίσει κανεὶς
κάτι μὲ δικά του χρήματα παρὰ μὲ χρήματα, ποὺ ἀποκτῶνται μὲ τὴν δύσκολη
καὶ κουραστικὴ μέθοδο τῆς συλλογῆς εἰσφορῶν καὶ δωρεῶν. Λὲς ὅτι σ’
ἐπαινοῦν, ποὺ ἔκτισες τὸ καθολικό. Πῶς νὰ μὴν ἐπαινέση κανεὶς ἕνα τέτοιο
ἔργο; Στὸ κάτω-κάτω τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ θὰ δοξάζεται μέσα σ’ αὐτὸν τὸν
ναὸ ἀπὸ χιλιάδες στόματα στοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἡ μνήμη σου σὰν
κτιτόρισσα τοῦ ναοῦ δὲν θὰ ξεχαστῆ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b>ἡγ.Ταϊσία: Αὐτὲς ὅμως οἱ
φροντίδες γιὰ τὶς οἰκοδομὲς μαζὶ μὲ τὶς στενοχώριες καὶ τοὺς κόπους, ποὺ
τραβῶ γενικὰ σὰν ἡγουμένη, μ’ ἔχουν κάνει νὰ μὴν ἔχω οὔτε προσευχή,
οὔτε νηστεία, οὔτε μοναχικὴ ἐργασία.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: black;">π. Ἰωάννης</span>: Οἱ ἀγῶνες σου
δὲν εἶναι μόνο γιὰ τὴν δική σου τὴν ψυχή, ἀλλὰ γιὰ τὸ γενικὸ καλό. Γι’
αὐτὸ καὶ εἶναι μεγάλοι, μεγαλύτεροι ἀπ’ ὅ,τι ἐὰν γίνονταν μόνο γιὰ τὸν
ἑαυτὸ σου. Ὅσο γιὰ τὴν νηστεία, λὲς ψέμματα. Τὸ φαγητό σου εἶναι φτωχὸ
καὶ ἁπλό. Τὸ νὰ νηστεύης περισσότερο εἶναι ἀδύνατον, ἀφοῦ ἐργάζεσαι.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br />
ἡγ.Ταϊσία: Κάποτε σᾶς ἔγραψα, Μπάτουσκα, καὶ σᾶς ζήτησα νὰ
προσευχηθῆτε, γιὰ νὰ θεραπευθῶ ἀπὸ μία ἀρρώστια καὶ εἶδα κάποια
ἀνακούφιση ἀλλὰ δὲν θεραπεύθηκα τελείως.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: black;">π. Ἰωάννης:</span> Αὐτὸ σημαίνει
ὅτι δὲν ἔπρεπε νὰ θεραπευθῆς τελείως. Μὴν προσπαθῆς νὰ ξεφεύγης ἀπὸ τὶς
ἀρρώστιες. Πρέπει νὰ ἀρρωσταίνει κανεὶς γιὰ ἕνα διάστημα καὶ νὰ ὑπομένη.
Ὅλα γίνονται γιὰ τὸ καλό σου, γιὰ τὴν σωτηρία σου.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br />
ἡγ.Ταϊσία: Βιαστήκατε τόσο, ποὺ δὲν προλάβατε οὔτε νὰ φᾶτε τίποτε. Νοιώθω ἔνοχη, ποὺ μείνατε νηστικός.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: black;">π. Ἰωάννης</span>: Ἀντίθετα, εἶμαι
πιὸ χορτάτος ἀπ’ ὅτι χρειάζεται. <span style="color: #783f04;">Θέλω νὰ εἶμαι νηστικός. Ὅταν εἶναι
κανεὶς νηστικὸς σωματικά, ἡ ψυχὴ του εἶναι ἱκανοποιημένη, νοιώθει πιὸ
ἐλεύθερος καὶ τοῦ εἶναι πιὸ εὔκολο νὰ ἐξαρθῆ πνευματικά, ἐνῶ τὸ γεμάτο
στομάχι καταπλακώνει τὴν ψυχή, τὴν σκλαβώνει. "Οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται
ἄνθρωπος". (Ματθ. 4:4)</span></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b>ἡγ.Ταϊσία: Εἶναι
περίεργο. Εἶναι ν’ ἀπορῆ κανείς, πῶς τὸ κάθε συνηθισμένο καὶ ἁπλὸ
περιστατικό, ἀκόμη καὶ τὴν κάθε λέξη τὴν ἐκμεταλλεύεσθε, γιὰ νὰ δώσετε
ἕνα μάθημα. Ἀκόμη κι αὐτό. Τί ὑψηλὸ νόημα, ποὺ προέκυψε!</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: black;">π. Ἰωάννης:</span> Ὁ Χριστιανὸς πρέπει νὰ προσέχη πολὺ τὴν κάθε λέξη καὶ πρέπει νὰ τὴν ἐκμεταλλεύεται γιὰ τὸ καλό τοῦ πλησίον του.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b>ἡγ.Ταϊσία: Λοιπόν, ἀγαπητὲ Μπάτουσκα, πλησιάζομε στὸ λιμάνι καὶ χωρίζουμε τώρα. Καθὼς τὸ εἶπα αὐτὸ ἄρχισα νὰ κλαίω.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: black;">π. Ἰωάννης</span>: Τὶς ἡμᾶς
χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; Ρωμ. 8:35) Ἐμεῖς, δηλαδὴ ἐσὺ καὶ ἐγὼ
θὰ ἀγαποῦμε τὸν Κύριο. Τίποτε σ’ αὐτὴν τὴν ζωὴ ἤ στὴν μέλλουσα ζωὴ δὲν
μπορεῖ νὰ μᾶς χωρίση ἀπ’ αὐτὴν τὴν ἀγάπη - πίστευε μόνο καὶ ἔλπιζε.
"Κράτει ὅ ἔχεις, ἵνα μηδεὶς λάβῃ τὸν στέφανόν σου" (Ἀποκ. 3:11).</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b>ἡγ.Ταϊσία: Πὼς μπορῶ νὰ σᾶς
ἐκφράσω τὴν εἰλικρινέστατη καὶ βαθύτατη εὐγνωμοσύνη μου, πού
ἐπισκεφθήκατε τὸ μοναστήρι μας; Ὤ! Ἂν μποροῦσα μόνο νὰ σᾶς φανῶ κι ἐγὼ
κάπως χρήσιμη!</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: black;">π. Ἰωάννης:</span> Ἐξακολούθησε νὰ εὐχαριστῆς τὸν Κύριο. Τίποτε δὲν μοῦ εἶναι πιὸ εὐχάριστο. Δὲν χρειάζεται τίποτ’ ἄλλο.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br />
ἡγ.Ταϊσία: Βλέπομεν
γὰρ ἄρτι δι’ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον" (Α
Κορ. 13:12) πρόσθεσα καὶ συνέχισα: Θὰ ἰδοῦμε πράγματι, Μπάτουσκα, τὸν
Κύριο πρόσωπο πρὸς πρόσωπον; Μοῦ φαίνεται ὅτι ἡ θνητὴ φύση τοῦ ἀνθρώπου
δὲν θὰ τὸ ἀντέξη.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: black;">π. Ἰωάννης:</span> Ὄχι, ὁ ἄνθρωπος
δὲν θὰ μπορέση νὰ τὸ ἀντέξη, ὅσο βρίσκεται ἀκόμη στὸ σαρκίο του, ὅσο ζῆ
στὴν γῆ καὶ περιτριγυρίζεται ἀπὸ τὶς γήϊνες ἀναταραχές. Θυμήσου τί
εἶπεν ὁ Θεὸς στὸν Μωϋσῆ. "Οὐ δυνήση ἰδεῖν τὸ πρόσωπόν μου. Οὐ γὰρ μὴ ἴδῃ
ἄνθρωπος τὸ πρόσωπόν μου καὶ ζήσεται" (Ἔξοδ. 33:20). Στὸν μέλλοντα ὅμως
αἰῶνα, ὅταν ὁ ἄνθρωπος θὰ ἔχη γίνει πνευματικός, ὁ Κύριος θὰ τοῦ
φανερωθῆ γιὰ ὅσο μπορεῖ ν’ ἀντέξη, ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι ἔργο τοῦ Θεοῦ.<span style="color: #783f04;"> Γιὰ νὰ
μὴ χάσει κανεὶς τὴν οὐράνια βασιλεία, τὸ φωτεινότατο αὐτὸ κατοικητήριο
τῶν ἁγίων, ποὺ εἶναι αἰώνιοι, ἄχρονοι, ἀθάνατοι, φωτοφόροι, εὐωδιάζοντες
καὶ περιχαρεῖς, πρέπει νὰ προετοιμάζεται ἀπὸ ἐδῶ. Πρέπει νὰ τηρῆ τὶς
ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ μὲ συναίσθηση μετανοίας καὶ νὰ ἐπιδίδεται σὲ
ἀγαθοεργίες. Πρέπει νὰ ἐπισκέπτεται συχνὰ τὸν οἶκο τοῦ Θεοῦ ἐδῶ στὴν γῆ
καὶ νὰ ἐξοικειώνεται μ’ αὐτόν. Πρέπει νὰ γνωρίζη τὸ μεγάλο παιδαγωγικὸ
προορισμό, ποὺ ἔχει ὁ ναὸς στὶς ψυχὲς τῶν Χριστιανῶν καὶ νὰ συνηθίση νὰ
ἀναπνέη τὸν οὐράνιο ἀέρα του μὲ τὸν ὁποῖον εὐωδιάζεται ὅλο τὸ βασίλειο
τοῦ οὐρανοῦ, ὅλος ὁ χορὸς τῶν ἁγίων. Στὸν ναὸ δοξάζονται ἀενάως οἱ
ἀρετές, τὰ ἀξιέπαινα ἔργα καὶ ὁ ἡρωϊσμὸς ὅλων τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας.
Μὲ τὴν ἐνσάρκωση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἀμέτρητη χάρη καὶ ἔλεος ἐκχύνεται
στὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ. Πολλὰ ὅμως εἶναι καὶ ἐκεῖνα, ποὺ ἀπαιτοῦνται ἀπ’
αὐτὸν τὸν λαό: Συνεχὴς καὶ ἄγρυπνη θεώρηση τῶν ἔργων τῆς Θείας
οἰκονομίας, ποὺ ἐκφράζεται μὲ τὴν ἐκπλήρωση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ,
ὑπακοή, ἀμοιβαία ἀγάπη καὶ ὑποταγὴ τοῦ ἑνὸς στὸν ἄλλο, ἀλήθεια καὶ
ἁγιότητα. Γιὰ νὰ γίνουν αὐτά, χρειάζεται νήψη. </span>Ὅπως λέγει ἡ γραφὴ "Εἰ
γὰρ ἑαυτοὺς διεκρίνομεν οὐκ ἂν ἐκρινόμεθα." (Α Κορ. 11:31). Ὤ, πῶς
σχίζει ὁ ἐχθρὸς τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου στὰ δυὸ ἀπομακρύνοντάς την ἀπὸ τὸν
Θεὸ μὲ τοὺς πειρασμούς, μὲ τὴν ἀγάπη τῆς σάρκας καὶ τῶν σαρκικῶν
ἀπολαύσεων, καὶ στρέφοντάς την πρὸς τὸν κόσμο καὶ τὶς ἀξίες του, τὴν
ἐπίγεια δόξα, τὴν σωματικὴ ὡραιότητα, τὸν πλοῦτο καὶ τὶς διάφορες γήϊνες
ἀπολαύσεις, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἁμαρτωλές! Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ σβήνει
μέσα στὴν ἀγάπη τῆς ἁμαρτίας. Γι’ αὐτὸ εἶναι σημαντικὸ νὰ παρακολουθοῦμε
μὲ μεγάλη προσοχὴ ὅλες τὶς μεταβολὲς τῆς καρδιᾶς μας, ὥστε νὰ μὴν
ἀπομακρυνθῆ αὐτὴ ἀπὸ τὸν Θεό, ποὺ εἶναι ἡ μόνη πηγὴ ὅλων τῶν ἀγαθῶν.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br />
ἡγ.Ταϊσία: Δὲν ξέρω,
ἴσως κάνω λάθος, ἀλλά, ἐνῶ ἐγὼ ἐξετάζω συχνὰ τὴν καρδιά μου, δὲν βρίσκω
νὰ τὴν τραβᾶ τίποτε τὸ γήϊνο. Δὲν μπορῶ νὰ μὴ νοιώθω ὅτι ζῶ κάπως
ἀπόμακρα ἀπὸ τὰ κοσμικὰ πράγματα καὶ ἀποδέχομαι τὴν συμμετοχὴ καὶ τὴν
σχέση μου μὲ τὸν κόσμο μόνο σὰν μία ἀνάγκη.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: black;">π. Ἰωάννη</span>ς: Πρέπει νὰ
εὐχαριστῆς τὸν Θεό, πού σου ἔχει δώσει αὐτὴν τὴν ἀπάθεια. Δὲν εἶναι δική
σου. Μόνο ἡ δική Του δύναμη μπορεῖ νὰ διατηρήση τὸν ἄνθρωπο σ’ αὐτὴν
τὴν κατάσταση.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br />
ἡγ.Ταϊσία: Ὅταν σκέφτομαι τὴν ἑνότητα μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων,
φθάνω ἀθέλητα σ’ ἕνα ἐρώτημα. Σὲ τί χρησιμεύουν ὅλες μας οἱ προσπάθειες ,
οἱ στερήσεις καὶ οἱ ἀγῶνες γιὰ τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ἐὰν αὐτὴ ἡ
βασιλεία, ὅπως καὶ ὁ Θεὸς πού μᾶς τὴν δίνει, εἶναι μόνο ἀγάπη, χαρὰ καὶ
εἰρήνη; Χιλιάδες ἀρχαῖοι ἅγιοι ἔλαμψαν μὲ τὰ παλαίσματά τους καὶ τὰ ἴδια
αὐτὰ παλαίσματα ἔχουν ὁρισθῆ νὰ γίνωνται καὶ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους
μοναχούς. Ὁ Θεὸς ὅμως, ἡ αἰώνια Ἀγάπη, ἀπαιτεῖ μόνο ἀγάπη, γιὰ νὰ
θρονιαστῆ στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου. "Υἱέ, δὸς μοι σὴν καρδίαν". (Σοφ.
Σολ. 23:26). Οἱ ἀσκητικοὶ ἀγῶνες εἶναι ἐξαντλητικοὶ καὶ καταπιεστικοί.
Μερικὲς φορὲς τοὺς συγκρίνω μὲ τὸ γράμμα τοῦ νόμου "τὸ γὰρ γράμμα
ἀποκτέννει, τὸ δὲ πνεῦμα ζωοποιεῖ." (Β. Κορ. 3:6).</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: black;">π. Ἰωάννης:</span> Συγχέεις δυὸ
διαφορετικὰ πράγματα. Τὸ κάθετι ἔχει τὴν ὥρα του καὶ τὸν τόπο του. Τὰ
ἀσκητικὰ παλαίσματα εἶναι ἀναγκαῖα, γιὰ νὰ ἐξασκήσωμε τὸν ἐσωτερικὸ
ἄνθρωπο, γιὰ νὰ νεκρώσωμε τὰ πάθη, ποὺ ἔχομε μέσα μας καὶ νὰ
προετοιμασθοῦμε νὰ φθάσωμε στὸ "μέτρο ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ
Χριστοῦ" (Ἐφ. 4:13), ὁπότε θὰ μπορέσωμε νὰ δεχθοῦμε καὶ νὰ κρατήσωμε
στὴν καρδιά μας τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεὸς εἶναι μαζί μας πάντοτε,
στέκεται στὴν πόρτα τῆς καρδιᾶς μας καὶ ὅπως λέγει ἡ γραφὴ "Ἰδοὺ ἔστηκα
ἐπὶ τὴν θύραν καὶ κρούω" (Ἀποκ. 3:20) Εἶναι ὅμως ἡ καρδιὰ πάντοτε ἱκανὴ
νὰ Τὸν δεχθῆ; Γι’ αὐτὸ διαβάζομε βιβλία καὶ παίρνομε παραδείγματα
ἀσκητικῶν παλαισμάτων, γιὰ νὰ πάρωμε κι ἐμεῖς δύναμη, ποὺ θὰ μᾶς βοηθήση
στὴν τελείωσή μας. Μ’ αὐτὰ τὰ παλαίσματα θὰ μπορέσωμε νὰ καθαρίσωμε τὴν
καρδιά μας, γιὰ νὰ μπορέση κι αὐτὴ μὲ τὴ σειρά της νὰ δεχθῆ τὴν
Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ τὸν ἴδιο τὸν Χριστό.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br />
Ξέρεις τὸ τροπάριο τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Θεοδώρου τοῦ Τήρωνος; "Ὡς
ἄρτος ἡδὺς τῆ Τριάδι προσήνεκται" Τί σημαίνει αὐτό; Πῶς ἑρμηνεύεις τὰ
λόγια αὐτά; Γιὰ νὰ εἶναι ὁ ἄρτος ἡδὺς καὶ εὐχάριστος, εἶναι ἀνάγκη νὰ
κοσκινήσωμε καλὰ τὸ ἀλεύρι καὶ νὰ τὸ καθαρίσωμε ἀπὸ τὰ ξένα σώματα, ἀπ’
ὅλα τὰ ἄχρηστα. Μόνο τότε θὰ εἶναι ὁ ἄρτος καθαρὸς καὶ εὔγεστος. Ἔτσι
συμβαίνει καὶ μὲ τὴν καρδιά μας. Γιὰ νὰ γίνη αὐτὴ θυσία εὐάρεστη στὸν
Θεό, εἶναι ἀνάγκη νὰ τὴν καθαρίσωμε πρῶτα ἀπὸ τὰ πάθη, ποὺ ἐνυπάρχουν
ἐκεῖ καὶ νὰ πετάξωμε πέρα αὐτὰ τὰ πάθη. Μόνο τότε θὰ γίνη ἡ καρδιά μας
θυσία εὐάρεστη στὸν Θεό.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b>ἡγ.Ταϊσία: Ἀγαπητὲ Μπάτουσκα, πῶς πρέπει νὰ ἐννοήση κανεὶς τὴν ἐντολὴ τῶν "καλῶν ἔργων"; Πρέπει πράγματι αὐτὰ τὰ ἔργα νὰ τὰ κρύβωμε;</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: black;">π. Ἰωάννης</span>: Ἐγὼ τὴν ἐννοῶ
ὡς ἑξῆς: "Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν
ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοίς."
(Ματθ. 5:16). Ἀφῆστε λοιπόν, τὸν κόσμο νὰ ἰδῆ τὰ καλά σας ἔργα, γιὰ νὰ
δοξάση γι’ αὐτὰ τὸν Κύριο. Θὰ πάρουν ἔτσι οἱ ἄνθρωποι ἕνα ζωντανὸ
παράδειγμα καὶ θὰ πεισθοῦν γι’ αὐτὰ τὰ ἔργα. Ἀπ’ αὐτὴν ὅμως πρέπει νὰ τὰ
κρύβετε (κι ἔδειξε μὲ τὸ δάχτυλό του τὴν καρδιά). Ἀπ’ αὐτήν, ὅλα πρέπει
νὰ μένουν κρυφὰ "Μὴ γνώτω ἡ ἀριστερά σου τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου" (Ματθ.
6:3). Μὲ τὸ "ἀριστερά" ἐννοεῖ στὴν πραγματικότητα τὴν γνώμη, ποὺ ἔχομε
γιὰ τὸν ἑαυτό μας καὶ τὴν ματαιοδοξία.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br />
Ἐν τῷ νότῳ οἱ σπείροντες δάκρυσιν ἐνθέοις θεριοῦσι στάχυας ἐν χαρᾷ
ἀειζωϊας" . "Αὐτὸ γιὰ σένα Ταϊσία εἶναι παρηγορητικό. Αὐτοί, ποὺ
σπείρουν μὲ δάκρυα θὰ θερίσουν μὲ χαρὰ στὸν μέλλοντα αἰῶνα. Πόσο συχνὰ
στέλνει ὁ Θεὸς ἀνακούφιση σ’ αὐτόν, ποὺ πιστεύει! Νὰ θυμᾶσαι ὅτι οἱ
ἀγῶνες γιὰ τὸν Κύριο καὶ οἱ θλίψεις, ποὺ περνᾶ κανεὶς γιὰ χάρη Του,
εἶναι τὸ πιὸ ὑψηλὸ πρᾶγμα. </b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br />
ἡγ.Ταϊσία: Μάτουσκα, πῶς παρηγόρησε ὁ Κύριος τὴν Μαρία τὴν Μαγδαληνή; </b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: black;">π. Ἰωάννης:</span> "Μαρία, τί
κλαίεις, τίνα ζητεῖς; (Ἰωάν. 20:15) Καὶ σένα σοῦ λέγει ἐπίσης "Ταϊσία τί
κλαίεις, τίνα ζητεῖς;" "Ζήτα, ζήτα τὸν Ἰησοῦ κι αὐτὸς θὰ σοῦ ἐμφανισθῆ.
Ὑπάρχουν πολλὲς παρηγοριὲς γι’ αὐτὸν ποὺ πιστεύει, ὅπως π.χ. στὴν Θεία
Λειτουργία, ὅπου μερικὲς φορὲς βρίσκει κανεὶς παρηγοριά, φώτιση τῆς
ψυχῆς, ἀποκάλυψη μυστηρίων!</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b>ἡγ.Ταϊσία: Δὲν
εἶναι ὅτι ζητῶ νὰ μάθω Μπάτουσκα. Μπορῶ νὰ σᾶς κοιτάζω κατὰ πρόσωπο,
γιατί εἶμαι εἰλικρινὴς ἀπέναντί σας. Ἕνας σκεπτόμενος ἄνθρωπος ὅμως δὲν
μπορεῖ παρὰ νὰ διερωτηθῆ γιὰ σᾶς, ἰδιαίτερα μάλιστα, ἂν ἔχη πνευματικὴ
τοποθέτηση ἀπέναντι στὴ ζωή. Γι’ αὐτὸ σκέφτομαι κι ἐγὼ γιὰ σᾶς. Τί
εἴδους ἄνθρωπος εἶσθε καὶ ποῦ θὰ καταλήξουν ὅλ’ αὐτά;</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: black;">π. Ἰωάννης:</span> Γιὰ δές! Γιὰ
δές! Κοίτα τί ψάχνεις νὰ βρῆς! "Ποῦ θὰ καταλήξουν ὅλ’ αὐτά;" Μὰ καὶ ἡ
ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος εἶναι στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Κοίταξε καὶ κρίνε ἀπὸ τοὺς
καρποὺς τοῦ δένδρου, ὅπως γράφει καὶ στὸ Εὐαγγέλιο. "Ἀπὸ τῶν καρπῶν
αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς" (Ματθ. 7:16) Πρέπει ἐπίσης νὰ ἀναζητήσης
αὐτοὺς τοὺς καρποὺς καὶ στὸν ἑαυτό σου, γιατί θὰ ὑπάρχουν μέσα σου,
πρέπει νὰ ὑπάρχουν. Ταυτόχρονα νὰ θυμᾶσαι ὅτι ἡ εἰρήνη προέρχεται ἀπὸ
τὸν Θεό. Ὁ ἐχθρὸς δὲν μπορεῖ νὰ φέρη πραγματικὴ εἰρήνη. Ἡ δουλειὰ του
εἶναι νὰ διαταράσση κι ὄχι νὰ δίνη εἰρήνη.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b>ἡγ.Ταϊσία: Θέλω
νὰ σᾶς ρωτήσω καὶ κάτι ἄλλο. Ἀπὸ πολὺ καιρὸ τώρα προσπαθῶ νὰ
ἀπομακρυνθῶ ἀπὸ τοὺς συγγενεῖς μου. Σπάνια τούς γράφω καὶ πᾶνε τώρα
δεκατέσσερα χρόνια ἀπὸ τότε, ποὺ τοὺς ἐπισκέφθηκα γιὰ τελευταία φορά.
Αὐτοὶ μὲ προσκαλοῦν καὶ προσπαθοῦν νὰ ἔλθουν κοντά μου, ἐνῶ μερικοὶ
ἄλλοι ἄνθρωποί μου λένε ὅτι εἶναι ἁμαρτία νὰ ἐγκαταλείπει κανεὶς τοὺς
συγγενεῖς του. Λένε ὅτι ἂν κανεὶς κάνη τὸ καλὸ στοὺς ξένους, πρέπει νὰ
τὸ κάνη ἐπίσης καὶ στοὺς συγγενεῖς του. Ἐγὼ προσπαθῶ συνέχεια ν’
ἀποξενωθῶ ἀπ’ ὅλ’ αὐτά, γιατί ἔχει λεχθῆ ὅτι "καὶ ἐχθροί τοῦ ἀνθρώπου οἱ
οἰκιακοὶ αὐτοῦ" (Ματθ. 10:36). Ἐκτὸς αὐτοῦ τί κοινὸ ἔχομε; Τὸ μόνο ποὺ
κάνουν εἶναι νὰ μὲ διακόπτουν ἀπὸ τὰ καθήκοντά μου καὶ φοβοῦμαι ὅτι
εἶναι καὶ πολὺ ἁμαρτωλοί. Ἐσεῖς τί γνώμη ἔχετε;</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: black;">π. Ἰωάννης:</span> Αὐτὸ ποὺ κάνεις
εἶναι καλό. Κρατήσου μακριὰ ἀπ’ αὐτούς. Νὰ θυμᾶσαι ὅτι "οὐδεὶς δύναται
δυσὶ κυρίοις δουλεύειν" (Ματθ. 6:24). Τώρα ἔχεις ἄλλους συγγενεῖς, τὶς
ἐν Χριστῷ ἀδελφές σου. Θὰ δώσης λόγο γι’ αὐτὲς μπροστὰ στὸν Θεό. Ὅσο γιὰ
τοὺς συγγενεῖς σου, ἀφοῦ τοὺς ἔχης ἤδη ἐγκαταλείψει, μὴν κοιτάζης πίσω
σου (Ἱερ. 46:15). Δὲν ὑπάρχει πιὸ μεγάλος πόλεμος γιὰ ἕνα πνευματικὸ
ἄνθρωπο ἀπὸ ἐκεῖνον, ποὺ ἔχει ἀπὸ τοὺς συγγενεῖς του "Ἐχθροί τοῦ
ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ." (Ματθ. 10:36) Ἔτσι ἦταν τὴν ἐποχὴ τοῦ
Χριστοῦ, ἔτσι εἶναι τώρα κι ἔτσι θὰ εἶναι πάντα.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b>ἡγ.Ταϊσία: Κάποτε ἐξομολογήθηκα στὸν Πατέρα Ἰωάννη παίρνοντας μία-μία τὶς ἐντολὲς μὲ τὴν σειρά. Ἀφοῦ μὲ ἄκουσε, μοῦ εἶπε.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: black;">π. Ἰωάννης:</span> Ὅλες αὐτὲς οἱ
ἁμαρτίες εἶναι, ἂς τὸ ποῦμε ἔτσι, ἀναπόφευκτες, καθημερινές, γιὰ τὶς
ὁποῖες πρέπει συνεχῶς νὰ μετανοοῦμε νοερὰ καὶ νὰ κοιτάζωμε νὰ
καλυτερεύουμε. Πές μου ὅμως κάτι. Πῶς εἶναι ἡ καρδιά σου; Ὑπάρχει ἐκεῖ
τίποτε τὸ ἁμαρτωλό, θυμός, ἔχθρα, περιφρόνηση, μῖσος, φθόνος, κολακεία,
μοχθηρία, ὑποψία, κατάκριση; Μήπως ἐπιθυμῆς τὸ κακὸ τοῦ πλησίον σου;
Αὐτὸ εἶναι τὸ δηλητήριο, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἄς μᾶς γλιτώση ὁ Θεός. Αὐτὸ εἶναι
τὸ σημαντικό.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br />
ἡγ.Ταϊσία: Ἀπάντησα
ὅτι δὲν ἔνοιωθα μέσα μου κανένα θυμό, ὀργή, ἐκδικητικότητα ἤ ὁτιδήποτε
ἄλλο παρόμοιο καὶ ὅτι γι’ αὐτό, ποὺ κατηγοροῦσα τὸν ἑαυτό μου ἦταν μόνο
μία ὑποψία καὶ μία δυσπιστία ἀπέναντι στοὺς ἀνθρώπους, ποὺ γεννήθηκαν
μέσα μου ἐξ αἰτίας τῆς ἀδικίας καὶ τῆς ἀτιμίας πολλῶν. Ὁ πατὴρ Ἰωάννης
ἀπάντησε:</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: black;">π. Ἰωάννης:</span> Δὲν
δικαιολογεῖσαι νὰ νοιώθης ἔτσι, θυμήσου "Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ… ἡ ἀγάπη οὐ
λογίζεται τὸ κακόν." (Α’ Κορ. 13:45). Νὰ τὰ σκεπάζης ὅλα μὲ τὴν ἀγάπη.
Μὴν κατοικῆς μέσα στὴν λάσπη τοῦ κόσμου. Νὰ φθάνης τὴν τελειότητα ἐν
ἀγάπῃ Χριστοῦ. Πάντως ἀκόμη κι ὁ Ἰησοῦς "οὐκ ἐπίστευεν ἑαυτὸν αὐτοῖς διὰ
τὸ αὐτὸν γινώσκειν πάντα". (Ἰωάν. 2:24)</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b>ἡγ.Ταϊσία: Μπάτουσκα,
πῶς μπορῶ νὰ ἐμπιστεύωμαι ἀνεπιφύλακτα καὶ νὰ πιστεύω στοὺς ἀνθρώπους,
ὅταν ἐξ αἰτίας τους ὑπέφερα τόσα πολλά, ἐνῶ ἤμουν ἀθώα καὶ δὲν ἄξιζα
τέτοια συμπεριφορά; Μερικὲς φορὲς μὲ πιάνει μία δυσπιστία καὶ μία
ὑποψία, ἐπειδὴ φοβοῦμαι τὸ μέλλον.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: black;">π. Ἰωάννης</span>: Γιατί νὰ
κοιτάζωμε τὸ μέλλον; "Ἀρκετόν τῆ ἡμέρα ἡ κακία αὐτῆς" (Ματθ. 6:34). Ἂς
παραδοθοῦμε σὰν παιδιὰ στὸν Οὐράνιο Πατέρα μας. "Ὁ Θεὸς οὐκ ἐάσει ὑμᾶς
πειρασθῆναι ὑπὲρ ὅ δύνασθε." (Α’ Κορ. 10:13). Μὲ τὶς ὑποψίες βασανίζεις
μόνο τὸν ἑαυτό σου καὶ δὲν ἐξυπηρετεῖς τὸν σκοπό, ποὺ ἔταξες. Βλάπτεις
ἀκόμη καὶ τὸν ἑαυτό σου μὲ τὸ νὰ φαντάζεσαι ἐκ τῶν προτέρων ὅτι ὑπάρχει
κακὸ ἐκεῖ, ὅπου πιθανὸν δὲν ὑπάρχει τίποτε. Ἐφ’ ὅσον ἐμεῖς δὲν κάνομε
κακὸ σὲ κανένα, ἄς μᾶς κάνουν οἱ ἄλλοι, ἂν τὸ ἐπιτρέπη αὐτὸ ὁ Θεός.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b>ἡγ.Ταϊσία: Κάποτε
εἶπα στὸν Μπάτουσκα ὅτι μερικὲς φορὲς μὲ κυριεύει ἕνας δυνατὸς
πειρασμός, ποὺ δὲν μπορῶ νὰ τὸν περιγράψω μὲ λόγια. Εἶναι ἕνα εἶδος
καταπίεσης, ποὺ φθάνει στὴν ἀπελπισία. Εἶναι σὰν νὰ ἐπικρέμεται πάνω ἀπ’
τὸ κεφάλι μου ἕνα μαῦρο σύννεφο, ἀπ’ ὅπου δὲν φαίνεται νὰ ὑπάρχη
διέξοδος. Ὅλα φαίνονται τόσο σκοτεινὰ καὶ τόσο βαρειὰ στὴν ψυχή μου,
ὥστε αὐτὸν τὸν πειρασμὸ τὸν χαρακτηρίζω "διαβολικό", ἂν μάλιστα
διαρκοῦσε πιὸ πολὺ ἀπ’ ὅ,τι διαρκεῖ συνήθως, θὰ μποροῦσε νὰ προκαλέση
τὸν θάνατο ἤ τὴν τρέλλα.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: black;">π. Ἰωάννης</span>: Ὁ Θεὸς
ἐπιτρέπει σ’ αὐτὸν τὸν πειρασμὸ νὰ προσβάλλη τὶς δυνατότερες φύσεις,
αὐτοὺς δηλαδή, ποὺ εἶναι πιὸ πεπειραμένοι στὸν πνευματικὸ πόλεμο. Ὁ
ἐχθρός σου τὸν παρουσιάζει, ἐπειδὴ βλέπει ὅτι οἱ ἀγῶνες σου φθάνουν σ’
ἕνα τέλος, ὅτι ἑτοιμάζεται γιὰ σένα στὸν οὐρανὸ μία ἀνταμοιβὴ καὶ θέλει
νὰ σὲ χτυπήση καὶ νὰ σὲ ρίξη κάτω μ’ ἕνα δυνατὸ τίναγμα καὶ νὰ σοῦ
στερήση ἔτσι τὸν στέφανο. Ἔχει καταστρέψει πολλοὺς μὲ τὴν ἀπόγνωση. Νὰ
εἶσαι δυνατὴ καὶ ἀνδρεία, νὰ πολεμᾶς τὶς μηχανορραφίες τοῦ ἐχθροῦ. Μὴν
παραδίδεσαι. Νὰ σηκώνης αὐτὸν τὸν σταυρὸ μὲ ταπείνωση καὶ ἀντοχή. Νὰ
θεωρῆς ὅτι αὐτὸς ὁ πειρασμός σου παρουσιάζεται, γιὰ νὰ μεγαλώση τὴν
ταπεινοφροσύνη σου καὶ ὁ Κύριος θὰ σὲ βοηθήση. Αὐτὸς ποὺ ἔχει
θεμελιωμένη τὴν ψυχὴ του πάνω σὲ βράχο, δὲν θὰ κλονισθῆ ἀπὸ τοὺς ἀνέμους
τῶν πειρασμῶν τοῦ ἐχθροῦ, καμιὰ καταιγίδα δὲν εἶναι ἀρκετὰ δυνατὴ νὰ
συγκλονίση τὰ θεμέλια. Ἐκεῖνος ὅμως, ποὺ τὸ σπίτι τῆς ψυχῆς του εἶναι
χτισμένο στὴν ἄμμο, ἡ ψυχή, ποὺ δὲν ἔχει σὰν θεμέλιό της τὴν Πέτρα
Χριστό, εὔκολα καταστρέφεται ἀκόμη καὶ μὲ μία μικρὴ μπόρα. </b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br />
Τὴν πνευματικὴ κλίμακα νὰ τὴν ἀνεβαίνης, ὄχι νὰ τὴν κατεβαίνης. Νὰ
ἀνυψώνεσαι στὸ πνεῦμα καὶ στὸν νοῦ. Κλήθηκες, γιὰ νὰ ὁδηγήσης τὸ μικρό
σου ποίμνιο τῶν παρθένων, ποὺ τὶς ἔχει διαλέξει ὁ Θεός, γιὰ ν’
ἀκολουθήσουν τὴν μοναχικὴ ζωή. Αὐτὸ τὸ ἔργο νὰ μὴν τὸ θεωρῆς κατώτερο ἤ
μικρότερο ἀπὸ τὶς ἀρετὲς ἐκεῖνες καὶ τὰ ἀσκητικὰ ἐπιτεύγματα, ποὺ θὰ
μποροῦσες νὰ ἐπιτύχης μὲ τὴν ἡσυχία προσπαθώντας νὰ σώσης μόνο τὴν ψυχή
σου. Τώρα δὲν ἔχεις εἰρήνη, ἐπειδὴ ὑπηρετεῖς τὸν πλησίον σου. Οἱ ἀγῶνες
σου τώρα εἶναι οἱ φροντίδες καὶ οἱ θλίψεις. Εἶναι φροντίδες καὶ θλίψεις
μαρτύρων, γιατί ἐσὺ σταυρώνεσαι γιὰ ὅλους, γιὰ χάρη τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ
καὶ τοῦ πλησίον σου. Τί θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ὑψηλότερο;</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b>ἡγ.Ταϊσία: Τὴν ἄλλη μέρα τὸ
πρωὶ ὁ Μπάτουσκα κι ἐγὼ πήγαμε στὴν ἐκκλησία, ὅπου ἡ Ἁγία Τράπεζα ἦταν
μαρμάρινη. Ξαφνικά, ὁ Μπάτουσκα ρώτησε: "Ἀπὸ τί εἶναι φτιαγμένος αὐτὸς ὁ
βωμός; " Μὲ ἔκπληξη τὸν κοίταξα καὶ ἀπάντησα "Ἀπὸ μάρμαρο". Εἶπε τότε
"Συνεπῶς, εἶναι φτιαγμένος ἀπὸ πέτρα. Ἂς εἶναι λοιπὸν καὶ ἡ καρδιά σου
σὰν αὐτὴ τὴν πέτρα. Νὰ εἶσαι ἀνδρεία. Ἔχε θάρρος!"</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b>ἡγ.Ταϊσία: Μερικὲς φορές,
ὅταν προετοιμάζωμαι νὰ κοινωνήσω, μὲ δυσκολία κρατιέμαι ἄγρυπνη τὴν
προηγούμενη νύχτα. Ἐξαντλοῦμαι, εἴτε ἀπὸ τὸν καθημερινὸ κάματο εἴτε ἀπὸ
κάτι ἄλλο καὶ νοιώθω τὴν ἀνάγκη νὰ κοιμηθῶ. Γι’ αὐτὸ εἶμαι ἀναστατωμένη
στὴν ἐκκλησία.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: black;">π. Ἰωάννης</span>: Νομίζεις ὅτι ἡ
ἀϋπνία ἤ ὁποιοσδήποτε ἄλλος ἀγώνας εἶναι ἀρκετὰ δυνατὲς ἤ σημαντικὲς
προϋποθέσεις, ὥστε νὰ μᾶς δίνουν παρρησία μπροστὰ στὸ Ἅγιο Ποτήριο;
Θυμᾶσαι τὸν ληστὴ στὸν σταυρό; Ἕνας ἀναστεναγμὸς εἰλικρινοῦς μετανοίας,
μία ἁπλῆ πίστη στὶς ἀρετὲς τοῦ Ἐσταυρωμένου - αὐτὴ εἶναι ἡ δικαιολογία
μας, γιὰ νὰ κοινωνήσωμε καὶ ὄχι οἱ ψευτοαγῶνες. Φυσικὰ καὶ εἶναι
ἀναγκαῖο νὰ ἀγωνιζώμαστε, ἀλλὰ ὄχι μὲ τὴν πρόθεση νὰ δείξωμε τὰ καλά μας
ἔργα καὶ νὰ τὰ χρησιμοποιήσωμε, ἂς ποῦμε, σὰν δικαιολογία ὅτι εἴμαστε
ἄξιοι νὰ κοινωνήσωμε. "Καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς
οὐκ ἐξουδενώσει." (Ψαλμ. 50:19).</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: black;">π. Ἰωάννης</span>: Πρέπει νὰ
βιάζει κανεὶς τὸν ἑαυτό του. Θυμήσου- πρέπει νὰ βιάζη κανεὶς τὸν ἑαυτό
του γιὰ τὸ καλό τοῦ πλησίον του καὶ γιὰ τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ. <br />
Εἶναι καλὸ τὸ ὅτι θυμᾶσαι τὰ λόγιά μου. (γιὰ σημειώσεις της). Ὁ
Ἀπόστολος λέγει: "Ἐπαινῶ δὲ ὑμᾶς ἀδελφοὶ ὅτι πάντα μοῦ μέμνησθε καὶ
καθὼς παρέδωκα ὑμῖν τάς παραδόσεις κατέχετε" (Α’ Κορ. 11:2). Αὐτὸ
σημαίνει ὅτι ὁ σπόρος πέφτει σὲ γόνιμο ἔδαφος καὶ καρποφορεῖ καρπὸ ἱκανὸ
νὰ θρέψη κι ἄλλους.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b>ἡγ.Ταϊσία: Νομίζω
Μπάτουσκα, ὅτι ὁ περισπασμός, ἂν καὶ δὲν ἀποτελῆ αὐτὸς καθ’ ἑαυτὸν μία
συγκεκριμένη μορφὴ ἁμαρτίας, ἐν τούτοις κι αὐτὸς ἐμποδίζει καὶ
καταστέλλει τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ ὄχι λιγότερο ἀπὸ τὶς ἄλλες ἁμαρτίες.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: black;">π. Ἰωάννης</span>: Μά, δὲν θεωρεῖς
ἁμαρτία τὸν περισπασμό; Εἶναι ἡ ἀπώλεια τῆς προσοχῆς. Ὁ Σωτῆρας μας
ἔκανε λόγο γι’ αὐτόν, ὅταν εἶπε: "Σίμων, Σίμων, ἰδοὺ ὁ σατανᾶς ἐξητήσατο
ὑμᾶς τοῦ σινιάσαι ὡς τὸν σῖτον (Λουκ. 22:31). (τὸ σινιάσαι σημαίνει νὰ
σὲ κοσκινίση, νὰ σὲ διασκορπίση)</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b>ἡγ.Ταϊσία: Μιλοῦσε ὅμως γιὰ τὸν περισπασμὸ ὁ Χριστός, ὅταν τὰ εἶπε αὐτά;</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: black;">π. Ἰωάννης</span>: Ὁπωσδήποτε γιὰ τὸν περισπασμὸ μιλοῦσε.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br />
Μερικὰ κορίτσια τοῦ ἔφερναν λουλούδια, συνήθως ἄσπρες καὶ μὼβ βιολέτες,
ποὺ τὶς ἀγαποῦσε πολύ. Κάποτε, ἀφοῦ πῆρε τὰ λουλούδια, κράτησε ἕνα στὸ
χέρι του, τὸ ἐξέτασε καὶ εἶπε τὰ λόγια τοῦ Εὐαγγελίου.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br />
"Οὐδὲ Σολομών ἐν πάσῃ τῆ δόξῃ αὐτοῦ περιεβάλετο ὡς ἕν τούτων. Εἰ δὲ τὸν
χόρτον τοῦ ἀγροῦ, σήμερον ὄντα καὶ αὔριον εἰς κλίβανον βαλλόμενον, ὁ
Θεὸς οὕτως ἀμφιέννυσιν, οὐ πολλῶ μᾶλλον ὑμᾶς ὀλιγόπιστοι;" Πόσο φανερὴ
εἶναι ἡ ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ! "Ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ
τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν." (Ματθ. 6:29,
30, 33). Ἐγὼ τὸ ἔχω ζήσει αὐτό. Ἀπὸ τότε, ποὺ ἄρχισα νὰ ἐπιζητῶ ἐντατικὰ
τὸν Κύριο καὶ νὰ παλεύω κυριολεκτικά, γιὰ νὰ Τὸν ὑπηρετήσω μὲ
προσευχές, ἀγαθοεργίες καὶ ἄλλα ἔργα, δὲν χρειάσθηκε σχεδὸν ποτὲ νὰ
φροντίσω γιά τὶς προσωπικές μου ἀνάγκες καὶ ἐννοῶ τὶς ἐξωτερικές. Μὲ τὴν
δύναμη τοῦ Θεοῦ μὲ φροντίζουν καί, μοῦ δίνουν ροῦχα νὰ φορῶ. Καθὼς
εἶναι καλοὶ ἄνθρωποι μὲ περιποιοῦνται καὶ τὸ θεωροῦν προσβολή, ἂν δὲν
δεχθῶ τὴν προσφορά τους.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: black;">π. Ἰωάννης: </span>«<span style="color: #b45f06;">Τί θησαυρὸ
ἔχομε στὴν προσευχή. Μὲ τὴν προσευχὴ μποροῦμε νὰ λάβωμε ὅλα τὰ ἀγαθὰ ἀπὸ
τὸν Κύριο καὶ νὰ κατανικῶμε κάθε πειρασμό, νὰ ξεπεράσωμε κάθε δοκιμασία
καὶ θλίψη.</span></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br />
«Μάτουσκα, κοίταξε πῶς παλεύει αὐτὴ ἡ φτωχὴ μύγα! Ἐδῶ κοίτα, νὰ την! Ὁ
ἄνεμος τὴν πῆρε καὶ τὴν κτύπησε τὴν καημένη πάνω στὸ πλοῖο, τὴν ἔριξε
στὸ πάτωμα καὶ δὲν μπορεῖ νὰ σηκωθῆ, ἀλλὰ δὲν χάνει τὴν ἐλπίδα της,
μάχεται μὲ τὸν ἄνεμο. Αὐτὸς τὴν σπρώχνει πρὸς τὰ πίσω, ἀλλὰ ἐκείνη πάλι
προχωρεῖ σιγά-σιγὰ πρὸς τὰ ἐμπρός. Τί ἔξυπνο! Ἔτσι ἀκριβῶς μάχεται καὶ ὁ
ἐχθρὸς - ὁ διάβολος- τὴν ψυχή. Τὴν πετᾶ σὰν ἀνεμοστρόβιλος μακριὰ ἀπ’
τὸ μονοπάτι τῆς σωτηρίας, πάνω στὸ ὁποῖο κινεῖται, ἀλλ’ αὐτὴ ἀντιμάχεται
καὶ δὲν ὑποχωρεῖ. Αὐτὴ ἡ μύγα μᾶς δίνει ἕνα μάθημα.» … ««Πόσο θαυμαστὸς
εἶναι ὁ Δημιουργὸς στὴν δημιουργία Του! Κοίταξε αὐτὸν τὸν ἥλιο! Τί
σπάνια ὀμορφιά! Κι ἂν τὰ δημιουργήματά Του εἶναι τόσο μεγαλόπρεπα,
φαντάσου πόσο πιὸ μεγαλόπρεπος εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Δημιουργός!»</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: black;">Π. Ἰωάννης:</span> <span style="color: #783f04;">«Γνωρίζεις, τί
ἦταν ἐκεῖνο ποὺ κυρίως μ’ ἔστρεψε πρὸς τὸν Θεὸ καὶ ἐθέρμαινε τὴν καρδιά
μου ἀπὸ τὰ παιδικὰ χρόνια στὴν ἀγάπη πρὸς Αὐτόν; Ἦταν τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο.
Οἱ γονεῖς μου εἶχαν Εὐαγγέλιο στὴν σλαβονικὴ καὶ στὴν ρωσικὴ γλώσσα.
Ἀγαποῦσα πολὺ νὰ διαβάζω αὐτὸ τὸ θαυμάσιο βιβλίο, ὅταν ἐρχόμουν στὸ
σπίτι κατὰ τὶς διακοπές. Διάβαζα καὶ εὐφραινόμουν μ’ αὐτό. Ἔβρισκα στὴν
ἀνάγνωσι μεγάλη καὶ ἀναντικατάστατη παρηγοριά. Αὐτὸ τὸ Εὐαγγέλιο εἶχα
μαζί μου καὶ στὴν Ἀκαδημία. Μπορῶ νὰ πῶ ὅτι ἦταν συνοδοιπόρος τῆς
νεότητός μου, διδάσκαλός μου, χειραγωγὸς καὶ παρηγορητής, μὲ τὸν ὁποῖο
ἐγὼ ἤμουν ἑνωμένος ἀπὸ τὰ παιδικά μου χρόνια.»</span></b></span></span><br />
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<br />
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<br />
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b><br /></b></span></span>
<br />
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: small;"><b>www.agiazoni.gr</b></span></span>
Γιώργοςhttp://www.blogger.com/profile/02430936752098492434noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-3779030376319711068.post-31304653917901540812013-09-22T07:46:00.003-07:002013-09-22T07:46:38.845-07:00Πατήρ Ευάγγελος Χαλκίδης <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYLfBsWBEa6FE__m45GjUvYxMvF1UzvnuLw0_HmQg2xYbyjXkwIv03SiYjCmHWHQyBmJ8Ls3MBOLYSrX6GtFVAIsz5RrnizzEvUilSEooY5vWXiBum1mhu322yY3PzSZm_QNruyZPuvYE/s1600/78834.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYLfBsWBEa6FE__m45GjUvYxMvF1UzvnuLw0_HmQg2xYbyjXkwIv03SiYjCmHWHQyBmJ8Ls3MBOLYSrX6GtFVAIsz5RrnizzEvUilSEooY5vWXiBum1mhu322yY3PzSZm_QNruyZPuvYE/s320/78834.jpg" width="211" /></a></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span class="content"><br />Ο
πατήρ Ευάγγελος Χαλκίδης γεννήθηκε το έτος 1923. Οι γονείς του ήταν
πρόσφυγες από την Μαγνησία της Μικράς Ασίας. Περιπλανώμενοι μέχρι να
εγκατασταθούν κάπου οριστικά, πέρασαν από την Λαμία, ενώ η μητέρα του
ήταν έγκυος. Τότε γέννησε στον γυναικωνίτη του Ιερού Μητροπολιτικού Ναού
Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Λαμίας. Οι ιερείς του ναού, μη θέλοντας το
παιδί να φύγη αβάπτιστο από εκεί, το βάπτισαν και του έδωσαν το όνομα
«Ευάγγελος» από το όνομα του ναού<strong>.</strong><strong><br /></strong><br /><br />Η
μεγάλη του επιθυμία και ο ζήλος που πλημμύριζε την ψυχή του από μικρό
παιδί, ήταν ν’ ακολουθήση το δρόμο του Χριστού και να υπηρετήση την
Εκκλησία Του. Είχε Πνευματικό του τον εσχάτως ανακηρυχθέντα άγιον
Γεώργιον Καρσλίδην, ο οποίος τον καθωδηγούσε και τον προετοίμαζε για την
ιερωσύνη.
</span></b></span></span><br />
<span style="font-size: large;"><b><span class="content">Όταν
ήλθε σε ηλικία γάμου ενυμφεύθη την Μικρασιατικής καταγωγής Μελαχροινή
Μητράρα από την Μυτιλήνη, η οποία αργότερα ως πρεσβυτέρα σήκωσε μαζί του
τον Σταυρό και ήταν γι’ αυτόν ο καλός Κυρηναίος. Ο Θεός του χάρισε έξι
παιδιά. Πέντε αγόρια και ένα κορίτσι.</span></b></span><br />
<span style="font-size: large;"><b><span class="content">
Στην
αρχή εργαζόταν στο εργοστάσιο Σιδηροδρόμων (μηχανουργείο του ΣΕΚ). Όταν
ανακοίνωσε στους συναδέλφους του ότι θα γίνη παπάς, τον ειρωνεύοντο,
χτυπούσαν τενεκέδες σαν θυμιατήρι και του έκαναν και άλλα πειράγματα,
αλλά δεν τον επηρέασαν αυτά. Ο πόθος και η αγάπη του για την ιερωσύνη,
ωδήγησαν τα βήματά του στον τότε Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ.κ.
Παντελεήμονα Α’ (Παπαγεωργίου). Στον Μητροπολίτη παρουσιάσθηκαν μαζί με
τον κουμπάρο του Στέφανο Γιαννουλίδη, που ήθελε κι αυτός να ιερωθή.<br />
Ο
Δεσπότης αρχικά ήταν πολύ διστακτικός μέχρι αρνητικός, γιατί, ενώ ήσαν
και οι δύο αγνοί και ενάρετοι άνθρωποι, ήταν όμως εντελώς αγράμματοι.
Βλέποντας όμως ο Αρχιερεύς την απλότητά τους, την επιμονή τους και τον
φλογερό πόθο τους για την ιερωσύνη, άρχισε να προβληματίζεται. Σ’ αυτό
πολύ βοήθησε και η μαρτυρία δύο σπουδαίων κληρικών: Του π. Λεωνίδα
Παρασκευοπούλου (μετέπειτα Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης) και του π. Φωτίου
Σταμοπούλου, του πνευματικού του Ευαγγέλου, που πήγαινε μετά την κοίμηση
του οσίου Γεωργίου Καρσλίδη. Ζήτησε, λοιπόν, ο Δεσπότης να του φέρουν
ένα βιβλίο κι έβαλε τους δύο υποψηφίους να διαβάσουν. Αλλά τι να
διαβάσουν, αφού δεν ήξεραν γράμματα; Τότε τους λέγει: «Μα εσείς δεν
ξέρετε γράμματα. Πώς θα γίνετε παπάδες;». Ο Ευάγγελος τα έχασε. Έσκυψε
το κεφάλι μη μπορώντας να πη κουβέντα. Τους έσωσε όμως το θάρρος του
Στεφάνου, που απάντησε: «Δέσποτα, όταν πάη κάποιος στην αγορά, βρίσκει
και φτηνά ψάρια, βρίσκει και ακριβά ψάρια, αλλά ψάρια είναι και τα δύο.
Ε, εμείς είμαστε από τα φτηνά ψάρια». Αυτά τα λόγια έκαμψαν τον Δεσπότη
και τους είπε: «Πηγαίνετε να ετοιμάσετε τα ράσα σας».<br />
Ο
πατήρ Ευάγγελος φοίτησε στο «Διετές Κατώτερον Εκκλησιαστικόν
Φροντιστήριον» της Θεσσαλονίκης και ως ιεροσπουδαστής εχειροτονήθη
διάκονος στις 2 Αυγούστου 1952 στον ιερό ναό Αναλήψεως Θεσσαλονίκης και
πρεσβύτερος στις 13 Αυγούστου του ιδίου έτους στον Ιερό Μητροπολιτικό
ναό Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά από τον βοηθό Επίσκοπο της Μητροπόλεως
Θεσσαλονίκης Επίσκοπο Μυρέων κ.κ. Τιμόθεο Ματθαιάκη (τον μετέπειτα
Μητροπολίτη Μαρωνείας και Κομοτηνής και μετά ταύτα Νέας Ιωνίας και
Φιλαδελφείας). Ο π. Ευάγγελος όχι μόνο έμαθε να διαβάζη, αλλά και να
ψέλνη γλυκύτατα και να κηρύττη με απλά λόγια ώστε να μιλά κατ’ ευθείαν
στις καρδιές των ανθρώπων.<br />
Αρχικά
διωρίσθηκε εφημέριος του ιερού ναού Κοιμήσεως Θεοτόκου Λοφίσκου της
επαρχίας Λαγκαδά (τότε η Μητρόπολη Θεσσαλονίκης ήταν ενιαία), με την
εντολή να εξυπηρετή τις θρησκευτικές ανάγκες των χριστιανών των χωριών
Αρετής και Δρυμιάς και αργότερα της Μικροκώμης. Λειτουργούσε μία Κυριακή
στον Λοφίσκο και μία στην Αρετή. Τότε τα δύο αυτά χωριά αποτελούσαν μία
Κοινότητα. (Τα’ άλλα δύο ήταν μικρά χωριά). <br />
Στην
ενορία του Λοφίσκου συνάντησε πολλές δυσκολίες από την πρώτη μέρα που
πήγε. Η ψυχρότατη υποδοχή, η πρωτοφανής αδιαφορία και το αφιλόξενο των
κατοίκων δεν του έκαμψαν το φρόνημα· τ’ αντιμετώπισε με μεγάλη υπομονή
και πολλή αγάπη.<br />
Τόσο
πολύ στενοχωρείτο για την θρησκευτική ακαταστασία που υπήρχε εκεί, ώστε
εκλονίσθη η υγεία του κι έπαθε έλκος στομάχου. Αυτό τον ωδήγησε να
ζητήση από το Μητροπολίτη μετάθεση σε άλλη ενορία. Πράγματι στις 31
Μαΐου 1956 ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης τον απέσπασε στον ιερό ναό
Κοιμήσεως της Θεοτόκου Πεύκων και στις 23 Ιουνίου του ιδίου έτους τον
μετέθεσε στον ιερό ναό αγίου Γεωργίου της Κοινότητος Αγίου Βασιλείου
Λαγκαδά, όπου και υπηρέτησε με φόβο Θεού μέχρι τις 30 Ιανουαρίου 1987,
οπότε και συνταξιοδοτήθηκε.<br />
Ο
πατήρ Ευάγγελος έζησε θεοφιλώς και θεαρέστως καθ’ όλη την διάρκεια της
ζωής του, αγαπώντας το ποίμνιό του και θυσιάζοντας την ζωή του υπέρ
αυτού. Πλήθος κόσμου ανεπαύετο κάτω από το πετραχήλι του. Ο Μητροπολίτης
Λαγκαδά κ. Σπυρίδων τον αγαπούσε και τον εκτιμούσε ιδιαιτέρως, γιατί
ήταν παράδειγμα ιερέως. Άφησε μνήμη αγαθού ανδρός. Ήταν όντως ενάρετος
και μοσχοβολούσε αγιότητα.<br />
Ήταν
μία αγιασμένη μορφή. Το σώμα του ήταν ασκητικό, περιβεβλημένο με το
φτωχικό του ράσο. Το πρόσωπό του φωτεινό. Ακτινοβολούσε την λαμπρότητα
της ευλογημένης ψυχής του. Τα χείλη του ψέλλιζαν πάντοτε λόγια
προσευχής.<br />
Λίγοι
άνθρωποι υπήρξαν τόσο ελεήμονες, όσο ο πατήρ Ευάγγελος. Χόρτασε
νηστικούς, ξεδίψασε διψασμένους, έντυσε γυμνούς, βοήθησε αρρώστους κι
αυτά πάντοτε κρυφά. Ήταν μία πνευματική τράπεζα, τα αγαθά της οποίας
εγεύοντο όλοι όσοι τον πλησίαζαν.<br />
Κατά
τα έτη ’67-’68, τότε που ο κόσμος είχε φτώχεια και ξενητεύονταν, ένα
πιάτο φαγητό ή ένα ρούχο χρησιμοποιημένο είχαν αξία για τους φτωχούς. Ο
π. Ευάγγελος πήγαινε στις δώδεκα με μία τα μεσάνυχτα, με τα δέματα στην
πλάτη του και τα άφηνε έξω από τις πόρτες των φτωχών οικογενειών που
ήξερε στην Θεσσαλονίκη.<br />
Κάποτε
κατέβηκε στην αγορά να ψωνίση για την οικογένειά του και είχε στην
τσέπη του μόνο 5 δραχμές. Στον δρόμο ένα γεροντάκι του ζήτησε βοήθεια
και ο π. Ευάγγελος του έδωσε το τάλληρο. Γύρισε στο σπίτι του χωρίς
ψώνια. Η παπαδιά που περίμενε τα ψώνια για να μαγειρέψη, τον ρώτησε πώς
γύρισε τόσο γρήγορα και πού είναι τα ψώνια. Της απάντησε: «Ε, παπαδιά
μου, τι να σου πω τώρα… άστα μην τα ψάχνης. Άλλη φορά θα ψωνίσω. Τώρα
δεν έχω λεφτά». Σε λίγη ώρα χτυπά την πόρτα κάποιος που του ζητουσε να
κάνη αγιασμό. Έκανε τον αγιασμό, και ο άνθρωπος του έδωσε 20 δραχμές.
«Ταλληράκι έδωσα, εικοσάρικο πήρα», έλεγε χαμογελώντας και ψώνισε για
την οικογένειά του.<br />
Ο
παπα-Βαγγέλης πήγαινε και ζητούσε από καταστήματα της Θεσσαλονίκης
παπούτσια και ρούχα παλαιά που δεν επωλούντο, και τα μοίραζε σε φτωχές
οικογένειες της ενορίας του. πήγε και στον Καρύδα (γνωστός μεγαλέμπορος
υποδημάτων), αλλά εκείνος δεν τον πολυπίστεψε και είπε ότι θα πάει ο
ίδιος την Κυριακή να τα μοιράση με τα χέρια του. Πράγματι την Κυριακή,
μόλις τελείωσε την θεία Λειτουργία, όπως συνήθιζε, χτύπησε την καμπάνα
και ήρθαν οι φτωχοί. Ο Καρύδας τους μοίρασε τα παπούτσια και συγκινήθηκε
πολύ από την φτώχεια του κόσμου που είδε. Την επόμενη Κυριακή έφερε
πάλι καλύτερα παπούτσια και στο εξής έγινε φίλος του π. Ευαγγέλου και
πολύ πιστός.<br />
Κάποια
φορά ο Καρύδας κοινώνησε και, όταν πήρε αντίδωρο, είδε πάνω του δύο
στίγματα από αίμα. Δεν το έφαγε και στο τέλος το έδειξε στον π. Ευάγγελο
και ζητούσε μία εξήγηση. Ο π. Ευάγγελος δεν έβλεπε αίμα, ούτε και οι
άλλοι. Τότε του είπε ο π. Ευάγγελος: «Το είδες μόνο εσύ το θαύμα, για να
πιστέψης ότι το Αντίδωρο είναι αντί του Δώρου, που είναι η θεία
Κοινωνία, αναίμακτος φαινομενικά για την αδυναμία μας, όμως είναι
κανονική θυσία. Δίνεται από το χέρι του ιερέως που έκανε τη θυσία. Όλων
το Αντίδωρο είναι ίδιο, όμως εσύ είχες την ευλογία να το δης με στίγματα
αίματος».<br />
Όταν
ήταν εφημέριος στην Αρετή, η πολυμελής οικογένειά του ζούσε μέσα στην
φτώχεια. Κάποια μέρα που επέστρεψε στο σπίτι, η πρεσβυτέρα του είπε πως
έμειναν από ψωμί και τα παιδιά κλαίνε, γιατί πεινούν. Ο παπα-Βαγγέλης
πήγε κατ’ ευθείαν στην Εκκλησία. Γονάτισε μπροστά στην Αγία Τράπεζα και
με δάκρυα στα μάτια άρχισε να προσεύχεται. Δεν πρόλαβε να τελειώση την
προσευχή και μία χωριανή, που εκείνη την ώρα ξεφούρνιζε, πήγε ένα
καρβέλι ψωμί στο σπίτι του παπα-Βαγγέλη. Γι’ αυτό ο ίδιος έλεγε: «Όσο
εγώ προσευχόμουν μπροστά στην Αγία Τράπεζα, η γειτόνισσα χτυπούσε την
πόρτα του σπιτιού κρατώντας ένα ζεστό ψωμί».<br />
Μία
χειμωνιάτικη μέρα πήγε ο παπα-Βαγγέλης με δύο παιδιά του στο Σοχό για
δουλειές. Τα παιδιά του περπατούσαν ξυπόλυτα πάνω στα χιόνια. Βλέποντάς
τα κάποιος μαγαζάτορας που πουλούσε παπούτσια, τα λυπήθηκε. Φώναξε τον
παπά και του έδωσε δύο ζευγάρια παπούτσια για τα παιδιά του. Αυτά
χαρούμενα τα φόρεσαν και καμάρωναν για το δώρο τους. Λίγο πιο πέρα είδαν
μία γριούλα που κρατούσε από το χέρι το εγγονάκι της, που κι αυτό
περπατούσε ξυπόλυτο μέσα στα χιόνια. Τόσο πολύ το λυπήθηκε ο
παπα-Βαγγέλης το παιδάκι, που έβγαλε τα παπούτσια από το ένα παιδί του
και τα έδωσε στο ξένο παιδάκι, που τα πήρε με χαρά και τα φόρεσε. <br />
Ο
πατήρ Ευάγγελος ήταν ευλογημένος «εκ κοιλίας μητρός», γι’ αυτό και η
Παναγία τον αξίωσε να γεννηθή μέσα στο ναό της. Αλλά κι αυτός την
ευλαβείτο και την υπεραγαπούσε. Ήταν άκρως φιλομόναχος και
φιλοαγιορείτης. Συχνά πήγαινε στο Άγιον Όρος. Έπαιρνε από την
Θεσσαλονίκη ράσα, ζωστικά, κάλτσες, γυαλιά πρεσβυωπίας, φανέλλες και
όποιον φτωχό μοναχό εύρισκε, όλο και κάτι του έδινε. Μπορεί ο ίδιος να
μην είχε να φορέση καινούρια ράσα, αλλά τους Αγιορείτες πατέρες πάντοτε
τους εφωδίαζε με ευλογίες. Η υπερβολική αγάπη του για την Παναγία
ωδηγούσε τα βήματά του συχνά στην Πορταΐτισσα της Μονής Ιβήρων, που ήταν
το αγαπημένο του μοναστήρι.<br />Ο
παπα-Βαγγέλης ήταν κατ’ εξοχήν άνθρωπος της προσευχής και της ησυχίας.
Όταν αξιώθηκε να χτίση σπίτι στον Άγιο Βασίλειο, έκτισε και οικογενειακό
Εκκλησάκι που το αφιέρωσε στην αγία Αναστασία την Φαρμακολύτρια. Το
Εκκλησάκι αυτό, που ευωδιάζει μέχρι σήμερα, θυμίζει ναούς αγιορείτικων
καλυβών. Μέσα εκεί αγρυπνούσε καθημερινά κάνοντας τον κανόνα του, σαν να
ήταν μεγαλόσχημος μοναχός. Ακόμα σώζεται δίπλα στο αναλόγιο το
ακουμπιστήρι, που χρησιμοποιούσε στις αγρυπνίες του.<br />
Πίσω
από το σπίτι του, σε ανεξάρτητο κτίσμα, έκανε ένα δωμάτιο και μία
κουζίνα, για να ζη, όπως έλεγε, «κατά μόνας» σε περιόδους νηστείας και
όχι μέσα στην πολυκοσμία του σπιτιού του.<br />Το
σπιτάκι του στο χωριό το ωνόμαζε Αγία Άννα, διότι έμοιαζε με τα Κελλιά
της Σκήτης Αγίας Άννης στο Άγιον Όρος, που τόσο αγαπούσε.<br />
Στην
Αρετή υπήρχε παλιά ένα τζαμί, το οποίο οι κάτοικοι είχαν χωρίσει στα
δύο. Το ένα μέρος το χρησιμοποιούσαν ως παρεκκλήσι του Αγίου Νικολάου
και το άλλο ως Σχολείο. Ο π. Ευάγγελος πήγαινε τακτικά σ’ αυτό το
παρεκκλήσι για να κάνη Όρθρο κι Εσπερινό. Πηγαίνοντας, λοιπόν, παραμονή
του Ψυχοσάββατου του 1954 μαζί με μία ενορίτισσά του στο ναό για να
αφήσουν ένα ψυχοχάρτι, είδαν το ναό φωτισμένο και κάποιον κληρικό να
ψέλνη μελωδικότατα στο αναλόγιο, ο οποίος μόλις τους είδε, μπήκε στο
Άγιο Βήμα, πήρε τα Τίμια Δώρα, τα ύψωσε στον ουρανό και χάθηκε. Ο
παπα-Βαγγέλη έμεινε άναυδος. Παρακολουθούσε εκστατικός τα δρώμενα. Μπήκε
μέσα στο Ιερό για να αφήση το χαρτί. Είδε ότι δεν υπήρχε κανείς.
Κατάλαβε ότι ήταν ο άγιος Νικόλαος. Ταράχθηκε πολύ. Έτρεξε αμέσως στο
σπίτι του και μόλις μπήκε μέσα, λιποθύμησε. Όταν αργότερα συνήλθε, δεν
μπορούσε να μιλήση. Για τρεις ημέρες είχε χάσει την φωνή του. Του έμεινε
μόνιμα ένα μικρό τσέβδισμα, για να του θυμίζη πάντα ότι με τα ίδια του
τα μάτια είδε υπερφυσικές καταστάσεις.<br />
Μία
χρονιά ο παπα-Βαγγέλης με τον κουμπάρο του τον παπα-Στέφανο πήγαν στους
Αγίους Τόπους. Την ημέρα που πήγαν στον Πανάγιο Τάφο, θα λειτουργούσε ο
ίδιος ο Πατριάρχης κ.κ. Βενέδικτος πάνω στο Ζωοδόχο Τάφο του Κυρίου
μας. Υπήρχαν χιλιάδες προσκυνητές μεταξύ των οποίων και πολλοί κληρικοί.
Με πολύ πόθο και αγωνία στρέφεται ο πατήρ Ευάγγελος προς τον πατέρα
Στέφανο και του λέει: «Αχ, παπα-Στέφανε, να μπορούσαμε να λειτουργήσουμε
κι εμείς μαζί με τον Πατριάρχη πάνω στον Πανάγιο Τάφο!». Δεν πρόλαβε να
τελειώση τα λόγια του και γυρίζοντας προς αυτούς ο Πατριάρχης και
δείχνοντάς τους με το χέρι του τους λέει: «Εσύ κι εσύ ελάτε να
λειτουργήσετε μαζί μου». Χαράς ευαγγέλια και για τους δύο ευλαβέστατους
πατέρες. Όταν ανεφέρετο σ’ αυτό το γεγονός ο π. Ευάγγελος έλεγε με
καμάρι: «Μεγάλη ευλογία. Μας διάλεξε ο Πατριάρχης ανάμεσα από τόσους
ιερείς, για να λειτουργήσουμε μαζί του πάνω στον Πανάγιο Τάφο». Γι’ αυτό
και στο σπίτι του, σε περίοπτη θέση, είχε μια μεγάλη φωτογραφία του
μακαριστού Πατριάρχου, για να του θυμίζη πάντοτε αυτήν την μεγάλη
ευλογία.<br />
Ο
π. Ευάγγελος λειτουργούσε συχνά. Συνήθιζε, όταν λειτουργούσε, να φορά
λιτά άμφια και μάλιστα πολλές φορές διαφορετικού χρώματος. Δηλαδή, άλλο
χρώμα στιχάρι, άλλο χρώμα πετραχήλι, άλλο φελόνιο κλπ.<br />
Κατά
την διάρκεια της θείας Λειτουργίας απέφευγε να μιλά. Ιδίως μετά τον
καθαγιασμό, κρατούσε σιωπή και είχε βαθειά κατάνυξη. Την ώρα που
κοινωνούσε αναλυόταν σε δάκρυα. Προσπαθούσε να μην καταλάβουν οι άλλοι
ότι έκλαιγε, αλλά καθώς σκούπιζε τα δάκρυα γινόταν αντιληπτός. Όταν τον
ρωτούσε κάποιος: «Πάτερ, κλαις;», απαντούσε: «Όχι, παιδί μου. Φαίνεται
κάποιο σκουπιδάκι μπήκε στο μάτι μου». Αυτή η απάντηση επανελαμβάνετο
συνεχώς. Οπότε μία φορά του είπε: «Πάτερ, σε κάθε Λειτουργία όλο
σκουπιδάκια μπαίνουν στα μάτια σου;». Τότε ο ευλογημένος αυτός
λειτουργός του Υψίστου χαμογέλασε και κατακόκκινος έσκυψε το κεφάλι του.
Ποιος ξέρει τι θείες καταστάσεις και εμπειρίες είχε, ή τι έβλεπε κατά
την ώρα του «Πρόσχωμεν» και έκλαιγε πάντοτε μετά πολλών δακρύων!<br />
Είχε
και μία καλή ιερατική στολή, την οποία κρατούσε για την ημέρα του
θανάτου του, και πάντοτε έλεγε: «Όταν πεθάνω, να μου φορέσετε ολόκληρη
τη στολή κι όχι μόνο το πετραχήλι. Εκεί πάνω που θα πάω, δεν θα πάω για
αγιασμό αλλά για λειτουργία».<br />
Την
Μεγάλη Σαρακοστή κοινωνούσε στις Προηγιασμένες που τελούσε στην
Εκκλησία του και μέχρι την επόμενη φορά που θα έκανε Λειτουργία δεν
έτρωγε τίποτε άλλο παρά έβρεχε κουκιά και έτρωγε λίγα κάθε μέρα.<br />
Ένα
καλοκαιριάτικο μεσημέρι ο π. Ευάγγελος ήρθε με το λεωφορείο από την
ενορία του στην Θεσσαλονίκη. Είχε ένα σπιτάκι κοντά στην Παναγία
Φανερωμένη, όπου έμεναν οικογενειακώς. Η ζέστη ήταν ανυπόφορη και ο
ευλογημένος ιερεύς, κουρασμένος και ιδρωμένος καθώς ήταν, άνοιξε το
παράθυρο και ξάπλωσε λίγο να ξεκουραστή. Καθώς το παράθυρο ήταν ανοιχτό,
έμπαινε ο αέρας και ανέμιζε την κουρτίνα. Όπως ήταν σε κατάσταση
ημιεγρήγορσης βλέπη να μπαίνη ξαφνικά από το παράθυρο ένα παλληκάρι και
του λέει: «Πάτερ, ήρθα να μείνω εδώ». Του απαντά τότε ο παπα-Βαγγέλης:
«Βρε, παιδί μου, πού να μείνης εδώ; Το σπίτι είναι μικρό. Έχω έξι παιδιά
και δύο εγώ και η παπαδιά, είμαστε οκτώ άτομα. Εμείς δύσκολα χωράμε.
Πού να σε βάλω να μείνης;». Το παλληκάρι επανέλαβε: «Πάτερ, ήρθα να
μείνω στο σπίτι σου και θα μείνω». Εκείνη την ώρα χτύπησε το κουδούνι
του σπιτιού. Πήγε και άνοιξε. Ήταν μία ηλικιωμένη μοναχή κι ένας επίσης
ηλικιωμένος ιερέας. Η μοναχή κρατούσε στα χέρια της μία λειψανοθήκη. Του
είπε: «Πάτερ, εδώ έχουμε το χέρι του αγίου Παντελεήμονος. Το είχαμε στο
μοναστήρι μας. Εμείς κάποια μέρα θα πεθάνουμε και το Μοναστήρι θα
κλείσει. Έχουμε ακούσει για σένα. Μάθαμε πως αγαπάς πολύ τους Αγίους και
φέραμε το χέρι του αγίου Παντελεήμονος να σου το παραδώσουμε για να το
φυλάξης». Τότε ο π. Ευάγγελος κατάλαβε ότι ο νέος που του είχε
παρουσιασθή προ ολίγου ήταν ο άγιος Παντελεήμων.<br />
Όταν
πήγαινε σε αρρώστους έπαιρνε μαζί του και το Λείψανο του αγίου
Παντελεήμονος για να τους σταυρώνη. Όποτε άνοιγε την λειψανοθήκη, τα
Λείψανά του ευωδίαζαν. <br />
Είχε
αρκετά άγια Λείψανα που ήρθαν στην κατοχή του με θαυμαστό τρόπο.
Συνήθως ενεφανίζοντο στον ύπνο του οι άγιοι και στον κάτοχο των ιερών
λειψάνων και μ’ αυτόν τον τρόπο εγίνοντο οι γνωριμίες και οι ανταλλαγές
των λειψάνων.<br />
Μία
ηλικιωμένη μοναχή που έμενε στην Καλαμαριά είχε άγια Λείψανα των πέντε
Μαρτύρων. Ήταν μόνη και ήθελε να βρη κάποιον άνθρωπο ευλαβή να του τα
δώση. Έκανε προσευχή με αυτό το αίτημα. Παρουσιάστηκαν οι Άγιοι σε
όνειρο στην μοναχή και της είπαν ότι θα ‘ρθη ένας παπάς να του δώσης τα
Λείψανα. Επίσης στον π. Ευάγγελο του είπαν να πάη στο τάδε σπίτι, τον
περιμένει μία μοναχή για να του δώση τα Λείψανά τους. Πήρε το λεωφορείο
βρήκε το σπίτι και την μοναχή να τον περιμένη στην αυλόπορτα. Ενώ από
πριν δεν γνώριζε ο ένας τον άλλο, μόλις συναντήθηκαν ήταν σαν αν
εγνωρίζοντο από χρόνια και του έδωσε τα άγια Λείψανα. Ο π. Ευάγγελος τα
έβαλε σε ένα κελίφι (σαν μαξιλαροθήκη), τα έκρυψε κάτω από τα ράσα του
και τα έφερε στο χωριό. Τα τοποθέτησε πάνω στην Αγία Τράπεζα, αλλά δεν
ήξερε ποιο Λείψανο ανήκει στον κάθε Άγιο. Έγραψε σε χαρτάκια τα ονόματα
των Αγίων και τάβαλε μαζί με τα άγια Λείψανα. Έκανε Παράκληση και βρήκε
το κάθε χαρτάκι να είναι μαζί με ένα Λείψανο. Με αυτόν τον τρόπο
πληροφορήθηκε σε ποιον Άγιο ανήκει το κάθε Λείψανο.<br />
Επειδή
είχε πολλά Λείψανα Αγίων έκαιγε στο σπίτι του καντηλάκι ακοίμητο. Είχε
ένα δοχείο με λάδι και έπαιρνε το λάδι για το φαγητό και για το καντήλι
από ένα βρυσάκι που είχε στο κάτω μέρος του δοχείου. Κάποτε που το λάδι
τελείωνε η παπαδιά του είπε ότι πρέπει να μαγειρέψη. Ο π. Ευάγγελος δεν
της απάντησε, γιατί δεν ήθελε να μείνη το καντήλι σβηστό. Η παπαδιά
ξαναρώτησε και της απάντησε κάπως δυσαρεστημένος: «Πάρε το λάδι που
θέλεις και ας μεριμνήσουν οι άγιοι για το καντήλι τους». Δεν πέρασε
πολλή ώρα και κάποιος του έφερε ένα δοχείο λάδι, λέγοντας: «Πάτερ, εμείς
φεύγουμε για Γερμανία και σου φέραμε λαδάκι για τους Αγίους». Το βράδυ
του εμφανίστηκαν οι Άγιοι και του είπαν: «Εμείς μεριμνήσαμε για το λάδι
μας. Εσύ από τώρα και στο εξής θα παίρνεις και θ’ ανάβεις το καντήλι μας
χωρίς να ξανανοίξης το καπάκι του δοχείου να δης αν έχη λάδι». Ανέφερε
στην παπαδιά αυτό που είδε. Υπακούοντας δεν ξανάνοιξε το καπάκι να δη
αν έχη λάδι. Για πολλά χρόνια δεν τελείωνε το λάδι από το δοχείο, και
πλέον απ’ αυτό το λάδι δεν ξανάβαλε στο φαγητό.<br />
Στους
σεισμούς του 1978 έπαθε μεγάλη ζημιά ο ναός της ενορίας του και
απεφάσισε να κτίση καινούρια Εκκλησία, αλλά στο μέσον του χωριού, διότι
το χωριό είχε επεκταθή και μερικοί απομακρυσμένοι εδυσκολεύοντο να
πηγαίνουν στην Εκκλησία. τον παλαιό ναό, που ήταν κοιμητηριακός ναός, θα
τον ανακαίνιζε. Συνάντησε πολλά εμπόδια. Μερικοί δεν ήθελαν να κτισθή η
Εκκλησία. Ενώ ο παπα-Ευάγγελος γύριζε στα χωριά και μάζευε σιτάρι και
καλαμπόκι, τα πουλούσε και με τα χρήματα αυτά πλήρωνε το συνεργείο για
να ανοίξη τα θεμέλια. Τη νύχτα κάποιοι που αντιδρούσαν πήγαιναν και τα
σκέπαζαν με χώμα. Εξωδεύοντο άσκοπα τα χρήματα που με τόσο κόπο
συγκεντρώνοντο, αλλά βοήθησε ο Θεός και η Εκκλησία τελείωσε.<br />
Κάποιος
όμως δεν ησύχασε και συκοφάντησε τον καλό και άμεμπτο π. Ευάγγελο για
ηθική πτώση και μάλιστα διέδιδε ότι ο ίδιος ήταν αυτόπτης μάρτυς. Το
θέμα έφθασε στην Αστυνομία, στον Δεσπότη και έγινε δικαστήριο. Σ’ όλο
αυτό το διάστημα ο π. Ευάγγελος ήταν στενοχωρημένος και πικραμένος.
Προσευχόταν πολύ και απέφευγε να κυκλοφορή στο χωριό. «Μέχρι να γίνη το
δικαστήριο είχα μεγάλη αγωνία. Δεν ήξερα τι να κάνω. Και αθώος ήμουν και
είχα γίνη ρεζίλι», έλεγε.<br />
Στο
δικαστήριο ο κατήγορος αισθάνθηκε την ενοχή του, ωμολόγησε ότι
συκοφάντησε τον παπα-Βαγγέλη και ενώπιον όλων του ζήτησε συγχώρηση.
Μόλις είπε αυτά ο κατήγορος στράβωσε η σιαγόνα του προς τα δεξιά, η
γλώσσα έμεινε έξω κρεμασμένη σαν προβοσκίδα και δεν μπορούσε πλέον να
μιλήση.<br />
Ρώτησε
ο πρόεδρος του δικαστηρίου τον π. Ευάγγελο τι ήθελε να κάνουν τον
κατήγορο και απάντησε: «Να τον αθωώσετε, δεν θέλω τίποτε άλλο». Πράγματι
αθώωσαν τον κατήγορό του και ο ίδιος δεν ζήτησε κάποιο χαρτί που να
πιστοποιή την αθωότητά του.<br />
Τριάντα
ένα ολόκληρα χρόνια ο αείμνηστος πατήρ Ευάγγελος υπηρέτησε την ενορία
του με φόβο Θεού. Πολεμήθηκε σκληρά από πολλούς πειρασμούς, ιδίως την
περίοδο που έχτιζε το νέο ναό. Όσο όμως τον πίκραιναν και τον
συκοφαντούσαν, τόσο ο Θεός τον βοηθούσε και τον χαρίτωνε. Πέρασε τόσο
μεγάλες στενοχώριες, που πάντοτε έλεγε: «Τα γένια μου άσπρισαν μέσα σ’
ένα βράδυ. Κοιμήθηκα με μαύρα γένια και ξύπνησα με άσπρα».<br />
Πολλά
θαύματα συνέβησαν κατά την ανέγερση του ναού. Ο Θεός ποτέ δεν τον
άφησε. Η βοήθειά Του ήταν εμφανέστατη, διότι του έστελνε απρόσμενα
οικονομική ενίσχυση.<br />
Δίπλα
από το ναό περνούσε η εθνική οδός Θεσσαλονίκης-Καβάλας. Δεν ήταν λίγες
οι περιπτώσεις που βλέποντας την ανέγερση του ναού, σταματούσαν κάποιοι
διερχόμενοι και του έδιναν φακέλλους με χρήματα για να συνεχίση το έργο.
Έπρεπε κάθε Σάββατο να πληρώνη τους μαστόρους, αλλά κάποιο Σάββατο δεν
είχε χρήματα. Έλεγε στον αρχιμάστορα: «Το Σάββατο, παιδί μου, θα σε
πληρώσω». Έκανε προσευχή και πίστευε ότι ο Θεός δεν θα τον αφήση
χρεωμένο και εκτεθειμένο. Είχε φτάσει το απόγευμα του Σαββάτου και του
π. Ευαγγέλου «εξέλιπον οι οφθαλμοί του από του ελπίζειν αυτόν επί τον
Θεόν του». Καθόταν συγκινημένος και προσευχόμενος. Αλλά η ελπίδα «των
πενήτων ουκ απωλείται εις τέλος». Ξαφνικά σταμάτησε ένα αυτοκίνητο και
ένα νέο ζευγάρι αναζήτησε τον π. Ευάγγελο. Του είπαν: «Πάτερ, εμείς
είμαστε από Αλεξανδρούπολη. Αυτόν τον δρόμο τον κάνουμε συχνά και τώρα
που παντρευτήκαμε, είπαμε να κάνουμε μία δωρεά για το ναό που κτίζετε.
Περνούμε από δω πολλές φορές και το είχαμε τάμα». Και έδωσαν 50.000 δρχ.
Πλήρωσε 40.000 τους μαστόρους και του έμειναν και 10.000 δρχ. Εδόξασε
τον Θεό, ευχαρίστησε τους ανθρώπους και ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο η
εμπιστοσύνη του στην θεία Πρόνοια.<br />
Οι
επίτροποι έλεγαν στον παπα-Βαγγέλη να μην δηλώνουν όλα τα χρήματα στην
Μητρόπολη για να τελειώση η Εκκλησία. Ο παπα-Βαγγέλης δεν συμφωνούσε και
τους έλεγε: «Όχι, βρε παιδιά, πρέπει να είμαστε καθαροί και τίμιοι».
Και ενώ ήταν τόσο προσεκτικός, κάποιοι δυστυχώς τον κατηγόρησαν ότι
καταχράστηκε χρήματα!<br />
Ο
ίδιος αρκείτο στον μισθό του, που ένα μέρος του το διέθετε για τους
απόρους ενορίτες του. Όταν μάθαινε πως μία οικογένεια είχε ανάγκη, έδινε
χρήματα σε δικά του πρόσωπα, τα έστελνε ν’ αγοράσουν τρόφιμα ή φάρμακα
και να τα πάνε στην οικογένεια που είχε ανάγκη, βέβαια χωρίς να γνωρίζη
κανένας άλλος, παρά μόνο ο Θεός. Δεν ήταν λίγες οι φορές, που μέχρι και
τα εισιτήρια του λεωφορείου έδινε σ’ αυτούς που τον επισκέπτοντο, για να
λειτουργηθούν ή να εξομολογηθούν. Επίσης από τον μισθό του πάντα ένα
μέρος το έδινε για την ανέγερση του ναού. Όταν δε, τότε που έχτιζε το
σπίτι του, με επιμονή της πρεσβυτέρας του σταμάτησε να δίνη από τον
μισθό του, γιατί οι ανάγκες τους ήταν μεγάλες, ο ευλογημένος λευΐτης δεν
ησύχασε. Η προσευχή του δεν πήγαινε καλά. Δεν ένιωθε αναπαυμένος. Έτσι
είπε μία μέρα στην πρεσβυτέρα: «Βρε παπαδιά, δεν μπορώ έτσι. Νιώθω τις
πόρτες του ουρανού κλειστές» και συνέχισε να δίνη. Άλλοτε με τα χρήματα
που πήρε από τον μισθό του ως δώρο του Πάσχα, πήγε και αγόρασε ένα
προσκυνητάρι για το ναό. Μέχρι σήμερα το προσκυνητάρι αυτό είναι γνωστό
ως «το προσκυνητάρι του παπα-Βαγγέλη».<br />
Έψαχνε
να βρη εργασία στον γυιό του και σκέφθηκε τα διυλιστήρια Έσσο Πάπας.
Όμως δεν ήξερε κανέναν και εδυσκολεύετο να πάη να ρωτήση. Κάποια μέρα
εσκέπτετο το Τίμιο Ξύλο και τα λείψανα των Αγίων που είχε μέσα στον
Σταυρό που φορούσε και του ήρθε μία εσωτερική ώθηση να πάη στον
διευθυντή των διυλιστηρίων να τον παρακαλέση για τον γυιό του. Σκέφτηκε:
«Άνθρωπος είναι κι αυτός σαν και μένα. Γιατί να διστάσω; Θα το πω και
έχει ο Θεός». Πράγματι πήγε και οι φύλακες τον χαιρέτησαν, του άνοιξαν
τις πόρτες και του έκαναν υπόκλιση. Τον ωδήγησαν στον διευθυντή και
εκείνος τον άκουσε δέχτηκε το αίτημά του και προσέλαβε στην εργασία
αμέσως τον γυιό του.<br />
Κάποια
ηλικιωμένη 85 ετών ταλαιπωρείτο χρόνια με τους γιατρούς. Τα πόδια της
είχαν πληγές με πύον, πονούσε και δεν μπορούσε να περπατήση. Με έναν
γνωστό της παρεκάλεσε τον παπα-Βαγγέλη να της διαβάση ευχή. Εκείνος
πρόθυμος πήρε το Λείψανο του αγίου Παντελεήμονος, την σταύρωσε και της
διάβασε ευχή. Φεύγοντας της λέει: «Αν έχης πίστη θα γίνεις καλά».
Απάντησε: «Έχω πίστη στον Άγιο που έφερες μαζί σου». Τα πόδια της κυρίας
Αρτέμιδος άρχισαν να καλυτερεύουν μέχρι που έγιναν τελείως καλά.<br />
Αρρώστησε
η πρεσβυτέρα του με καρκίνο στον μαστό που έκανε μεταστάσεις σε όλο το
σώμα της. Οι γιατροί είπαν ότι δεν υπάρχει ελπίδα, σε λίγο καιρό θα
πεθάνει. Ο παπα-Βαγγέλης πήρε το Λείψανο του αγίου Παντελεήμονος και
πήγε στο Νοσοκομείο να την διαβάση. Τον είδε ένας γιατρός, θύμωσε και
του μίλησε περιφρονητικά: «Παπά μου, με τα κόκκαλα αυτά πας να κάνης την
ασθενή καλά; Είσαι στα καλά σου;». Ο παπα-Βαγγέλης, χωρίς να απαντήση,
ήρεμα έκανε την δική του θεραπεία στην άρρωστη παπαδιά, με αποτέλεσμα αν
γίνη καλά και να ζη μέχρι σήμερα. Τη νύχτα παρουσιάστηκε στον γιατρό ο
άγιος Παντελεήμων και αυτός άρχισε να τρέμη. Ο Άγιος του είπε: «Εσύ με
έδιωξες, αλλά αν δεν μετανοιώσης, θα πάθεις χειρότερα». Αμέσως ξύπνησε
και δεν μπορούσε να ησυχάση. Έψαξε, βρήκε τον π. Ευάγγελο αργά το βράδυ,
ζήτησε συγχώρηση, προσκύνησε το Λείψανο του αγίου Παντελεήμονος και
σταμάτησε η τρεμούλα του, που «πριν έτρεμε σαν κομπρεσέρ», όπως είπε ο
π. Ευάγγελος. Από τότε κάθε χρόνο ο γιατρός στην μνήμη του αγίου
Παντελεήμονος πήγαινε να προσκυνήση το Λείψανό του και να τον
ευχαριστήση γιατί τον έφερε κοντά στον Χριστό και έγινε πιστός, από
άπιστος που ήταν.<br />
Κάποια
φορά επισκέφτηκε τον π. Ευάγγελο στο σπίτι του μία κυρία για να
εξομολογηθή μαζί με τον γυιό της που ήταν πολύ καλό παιδί και
εξωμολογείτο στον παπα-Βαγγέλη. Η μάννα πρώτη φορά πήγαινε από
περιέργεια. Όταν μπήκε και την είδε ο π. Ευάγγελος, τα έχασε. Τα καθαρά
και πνευματικά του μάτια έβλεπαν τα αθέατα στους πολλούς. Είδε να
κουβαλά στην πλάτη της τον διάβολο, που είχε τρίχες στο πρόσωπο, μάτια
άγρια, και δόντια σαν άγριος χιμπατζής. Εξαγριώθηκε ο π. Ευάγγελος και
την έδιωχνε. Μάλωνε όχι αυτήν αλλά το δαιμόνιο, που δεν έφευγε από πάνω
της. Αυτή είχε ασχοληθή με μάγια και ήρθε με πονηριά στον παπα-Βαγγέλη
για να αποκόψη το παιδί της από την επικοινωνία του με τον πνευματικό
του.<br />
Επίτροπος
που συνεργάστηκε μαζί του για πολλά χρόνια διηγήθηκε το εξής: «Κάποιο
απόγευμα είδα να μπαίνη στο ναό ένα παλληκάρι που το βαστούσαν. Μόλις
πατούσε στα πόδια του. Είχαν έρθει από τα χωριά του Λαγκαδά. Ο
παπα-Βαγγέλης τον διάβασε και έφυγαν. Μεσοβδόμαδα τον έφεραν πάλι. Τώρα
πατούσε καλύτερα. Άλλη μία φορά τον έφεραν και ύστερα έγινε τελείως
καλά, αφού τον διάβασε πάλι ο παπάς. Ερχόταν έπειτα κάθε Κυριακή μόνος
του και εκκλησιαζόταν εδώ. Μου έκανε εντύπωση ότι, όταν περνούσα με τον
δίσκο, έβαζε το χέρι του στην τσέπη του και όσα χρήματα έπιανε, τα
έδινε. Του έλεγα "βρε παιδί μου, πολλά είναι", αλλ’ αυτός συνέχιζε,
γιατί εσκέπτετο ότι, αν ήταν παράλυτος, τι θα έκανε; Ενώ τώρα έγινε καλά
και μπορούσε να εργάζεται και να προσφέρη με ευγνωμοσύνη στην
Εκκλησία». <br />
Δεν
χάρηκε την σύνταξή του. Έμελλε ο Θεός να τον δοκιμάση σκληρά. Αρρώστησε
από την βαριά ασθένεια του καρκίνου και νοσηλεύθηκε σε Νοσοκομεία της
Θεσσαλονίκης. Μόλις συνήλθε λίγο, ταξίδεψε για το αγαπημένο του Άγιον
Όρος. Ήταν η τελευταία επίσκεψη. Ήθελε να μιλήση με την Παναγία από
κοντά. Να πάρη την ευχή Της. Φεύγοντας από το Άγιον Όρος κοίταξε πάνω
από το καράβι για τελευταία φορά τα Μοναστήρια κι έμεινε σιωπηλός,
βυθισμένος σε σκέψεις. Ήξερε πως στο εξής θα έβλεπε το Περιβόλι της
Παναγίας από ψηλά.<br />
Σε
λίγο καιρό έπεσε στο κρεββάτι. Υπέφερε πολύ. Η κατάσταση συνεχώς
χειροτέρευε. Από τις κατακλίσεις είχε ανοίξει η πλάτη του. Μέχρι που την
Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 1987 παρέδωσε την αγιασμένη ψυχή του στα χέρια
του Θεού.<br />
Τον
έντυσαν με ολόκληρη την ιερατική στολή, όπως είχε ζητήσει. Στο δεξί
χέρι κρατούσε το κομποσχοίνι, δείγμα της συνεχούς και αδιαλείπτου
προσευχής του. Την άλλη μέρα της εξοδίου ακολουθίας, στην οποία
προεξήρχε ο Μητροπολίτης Λαγκαδά κ.κ. Σπυρίδων, τελέσθηκε συλλείτουργο.<br />
Μετά
την ακολουθία και παρά την καταρρακτώδη βροχή, λιτανεύθηκε το σκήνωμα
μέχρι τον παλαιό ναό του Αγίου Γεωργίου, που προέβαλλε τραυματισμένος
από τους σεισμούς του 1978. Κατ’ απαίτηση των κατοίκων και με την
σύμφωνη γνώμη του Μητροπολίτου ετάφη πίσω από το Ιερό του νέου ναού,
όπου, παραδόξως, κατά την ώρα της ταφής η βροχή σταμάτησε.<br />
Δέκα
χρόνια ύστερα, και με την ευλογία του Σεβασμιωτάτου, έγινε ανακομιδή
του πατρός Ευαγγέλου. Τα οστά του ήταν σαν κεχριμπάρι και μία ευωδία
πλημμύρισε τον τόπο. Ο άνθρωπος που έσκαβε ενώ δεν ήταν πολύ της
Εκκλησίας, αμέσως συγκλονίστηκε και φώναξε: «Άγιος. Αυτός είναι άγιος».<br />
Οι
ενορίτες του σήμερα τον θυμούνται με συγκίνηση. Ομολογούν ότι ήταν
ενάρετος και καλός παπάς. Διηγούνται πολλά για την αρετή του.<br />Την ευχή του να έχουμε. Αμήν.<br />
<br />
<br />
*[Για
τον π. Ευάγγελο Χαλκίδη εκδόθηκε ένα Τεύχος από τις εκδόσεις
«Ορθόδοξος Κυψέλη» με πολύ ωραία περιστατικά από την ζωή του. Τα
γραφόμενα εδώ είναι αδημοσίευτα και είναι μαρτυρίες του
Πρωτοπρεσβυτέρου Αναστασίου Παρούτογλου (Γεν. Αρχιερ. Επιτρόπου της Ι.
Μητροπόλεως Λαγκαδά, Εφημερίου Ι. Μητροπ. Ναού Αγίας Παρασκευής Λαγκαδά
και πνευματικού τέκνου του π. Ευαγγέλου), καθώς και άλλων πνευματικών
του τέκνων. Τους ευχαριστούμε.]<br />
<br /><br /><strong>Εκ του βιβλίου <br /><a href="http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=2584" target="_self">ΑΣΚΗΤΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΜΟΣ Β'</a></strong></span></b></span><br />
<br />
<br />
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span class="content"><strong>www.alopsis.gr </strong></span></b></span></span>Γιώργοςhttp://www.blogger.com/profile/02430936752098492434noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3779030376319711068.post-33997482117996677772013-05-04T06:02:00.000-07:002013-05-04T06:02:01.186-07:00Πως να ζουμε πνευματικα στις γιορτές!<h2 class="contentheading clearfix" style="border-radius: 12px 12px 12px 12px; border: 2px solid rgb(218, 218, 218); margin-bottom: 10px; margin-top: 6px; padding-left: 10px;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;">
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΐΣΙΟΣ</span></span></h2>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
<img alt="1" src="http://www.agioritikovima.gr/images/av3/paisios%282%29.jpg" style="float: left; height: 197px; margin-left: 10px; margin-right: 10px; width: 250px;" /></b></span></span><span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><strong>- Γέροντα, πώς μπορεί να ζήση κανείς πνευματικά τις γιορτές;<br />
- Τις γιορτές για να τις ζήσουμε, πρέπει να έχουμε τον νου μας στις
άγιες ημέρες και όχι στις δουλειές που έχουμε να κάνουμε για τις άγιες
ημέρες.</strong> Να σκεφτώμαστε τα γεγονότα της κάθε άγιας ημέρας
(Χριστούγεννα, Θεοφάνεια, Πάσχα κ.λπ.) και να λέμε την ευχή
δοξολογώντας τον Θεό. Έτσι θα γιορτάζουμε με πολλή ευλάβεια κάθε γιορτή.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><strong>Οι κοσμικοί ζητούν να καταλάβουν τα Χριστούγεννα με το χοιρινό, το Πάσχα με το αρνί, τις Αποκριές με το κομφετί.
</strong></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><strong>Οι αληθινοί μοναχοί όμως κάθε μέρα ζουν τα θεία γεγονότα και αγάλλονται συνέχεια. Κάθε
εβδομάδα ζουν την Μεγάλη Εβδομάδα. Κάθε Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή ζουν
την Μεγάλη Τετάρτη, την Μεγάλη Πέμπτη, την Μεγάλη Παρασκευή, δηλαδή τα
Πάθη του Χριστού, και κάθε Κυριακή το Πάσχα, την Ανάσταση. Τι, θα πρέπη
να έρθη η Μεγάλη Εβδομάδα, για να θυμηθή κανείς τα Πάθη του Χριστού;</strong></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><strong><br />
Πρέπει να έρθη το Πάσχα με το αρνί, για να καταλάβω το «Χριστός ανέστη» σαν τους κοσμικούς; Ο
Χριστός τι είπε; «Έτοιμοι γίνεσθε» είπε. Δεν είπε, «ετοιμασθήτε τώρα!»
Από την στιγμή που λέει ο Χριστός, «έτοιμοι γίνεσθε», πρέπει ο άνθρωπος,
και ιδίως ο μοναχός, να είναι έτοιμος συνέχεια. Να μελετάη και
να ζη τα θεία γεγονότα συνέχεια. Όταν κανείς μελετάη τα γεγονότα της
κάθε γιορτής, φυσιολογικά θα συγκινηθή και με ιδιαίτερη ευλάβεια θα
προσευχηθή. Έπειτα στις Ακολουθίες ο νους να είναι στα γεγονότα που
γιορτάζουμε και με ευλάβεια να παρακολουθούμε τα τροπάρια που ψάλλονται.
Όταν ο νους είναι στα θεία νοήματα, ζη τα γεγονότα ο άνθρωπος, και έτσι
αλλοιώνεται.</strong></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><strong><br />
Στην γιορτή, για να νιώση κανείς το γεγονός, δεν πρέπει να δουλεύη. Την
Μεγάλη Παρασκευή λ.χ., εάν θέλη να νιώση κάτι, δεν πρέπει να κάνη τίποτε
άλλο εκτός από προσευχή. Στον κόσμο οι καημένοι οι κοσμικοί την Μεγάλη
Εβδοβάδα έχουν δουλειές. Μεγάλη Παρασκευή να δίνουν ευχές. «Χρόνια
πολλά! Να ζήσετε! Με μια νύφη!»… Δεν κάνει! Εγώ την Μεγάλη
Παρασκευή κλείνομαι στο Καλύβι. Όπως και μετά το Αγγελικό Σχήμα η
εβδομάδα της ησυχίας που ακολουθεί, βοηθάει, γιατί ποτίζει η θεία Χάρις
την ψυχή και καταλαβαίνει ο μεγαλόσχημος τι έγινε, έτσι και
στις γιορτές η ησυχία πολύ βοηθάει. Μας δίνεται περισσότερη ευκαιρία να
ξεκουρασθούμε λίγο, να μελετήσουμε και να προσευχηθούμε. Θα έρθη ένας
καλός λογισμός, θα εξετάσουμε τον εαυτό μας, θα πούμε λίγο την ευχή και
θα νιώσουμε έτσι κάτι από το θείο γεγονός της ημέρας.</strong></span></span><br />
<br />
<br />
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>www.agioritikovima.gr </b></span></span>Γιώργοςhttp://www.blogger.com/profile/02430936752098492434noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3779030376319711068.post-49726454088823090302013-05-03T11:07:00.002-07:002013-05-03T11:07:27.211-07:00ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ: Ο θάνατος <span style="font-size: large;"><b><span style="color: #274e13;"><span class="option"><span class="content"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhV9LG8qRMiEnyfxEoP5wksbaG3QNMA6iabiye-9vakkzCsetTBgj_UJ61wnjbugw82DqDefcuEZLcdc0la0XYk8nG_lCsyV4lPBsKCS6nZnRYMPIhRqdiPkAgqalSIeW9OV-TlBzDKjpk/s1600/thanatos4e6fd5nz6.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="252" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhV9LG8qRMiEnyfxEoP5wksbaG3QNMA6iabiye-9vakkzCsetTBgj_UJ61wnjbugw82DqDefcuEZLcdc0la0XYk8nG_lCsyV4lPBsKCS6nZnRYMPIhRqdiPkAgqalSIeW9OV-TlBzDKjpk/s320/thanatos4e6fd5nz6.jpg" width="320" /></a></em></span> </span></span></b></span><br />
<br />
<span style="font-size: large;"><b><span style="color: #274e13;"><span class="option">(Αγ. Τύχων, αρχιεπ. Βορονέζ και Ζαντόνσκ)</span> </span></b></span><br />
<span style="font-size: large;"><b><span style="color: #274e13;"> <span class="content"><br />“Η σκέψη του θανάτου είναι
ικανή να παρακινήσει τον αμαρτωλό σε μετάνοια. Μας είναι και γνωστός και
άγνωστος ο θάνατος. Γνωστός, γιατί ξέρουμε ότι όλοι θα πεθάνουμε.
Άγνωστος, γιατί δεν ξέρουμε πότε, πού και πώς θα πεθάνουμε. Όσο
περισσότερο ζούμε, τόσο περισσότερο μικραίνει η ζωή μας, τόσο
λιγοστεύουν οι μέρες μας και πλησιάζουμε στο θάνατο. Είμαστε πιο κοντά
του σήμερα απ΄ό,τι χθές, αυτή την ώρα απ΄ό,τι την προηγούμενη. Ο θάνατος
βαδίζει αόρατος πίσω απ΄τον καθένα και τον αρπάζει τότε που δεν το
υποπτεύεται. Εντούτοις, σχεδόν όλοι οι άνθρωποι - και μάλιστα οι υγιείς
και οι δυνατοί - κάνουν τις ακόλουθες σκέψεις για τον ευατό τους:<br /></span></span></b></span><br />
<div align="justify">
<span style="font-size: large;"><b><span class="content">-
Εγώ θα ζήσω ακόμη αρκετά. Είναι πολύ μακριά το τέλος μου. Θα μαζέψω
πλούτη και θα ευφραίνομαι. Μα ορμάει ξαφνικά εναντίον τους ο θάνατος και
σβήνουν τα όνειρα και οι επιθυμίες. Και πεθαίνει γρήγορα εκείνος που
έταξε στον εαυτό του μακροζωία. Και αφήνει τ΄αγαθά του και το σώμα του
στον κόσμο εκείνος που ήθελε να συγκεντρώνει πλούτη. Άγνωστο λοιπόν μας
είναι το τέλος, χριστιανοί. <br /><br />Ο φιλάνθρωπος Θεός, που φροντίζει
για το καλό μας, τα καθόρισε έτσι, ώστε να είμαστε πάντα έτοιμοι και να
καταφεύγουμε στην ειλικρινή μετάνοια. Με ό,τι θα φύγει ο άνθρωπος από
δω, μ΄αυτό και θα παρουσιαστεί μπροστά στο κριτήριο του Χριστού.</span></b></span></div>
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><br /><div align="justify">
Αδελφοί,
ας συλλογιστούμε προσεκτικά αυτά τα λόγια κι ας μετανοήσουμε, για να
μην ταξιδέψουμε προς την αιωνιότητα με τις αμαρτίες μας και εμφανιστούμε
μ΄αυτές σ΄εκείνο το δικαστήριο. Ο φιλεύσπλαχνος Θεός μας υποσχέθηκε το
έλεός Του, δεν μας υποσχέθηκε όμως ότι θα ζούμε το επόμενο πρωί. Και
τούτο, για να είμαστε προσεκτικοί, και όταν ξυπνάμε, να θυμόμαστε το
θάνατό μας, να διορθώνουμε τον εαυτό μας, να ετοιμαζόμαστε για την έξοδό
μας, ώστε να έχουμε μακάριο τέλος. Είναι φοβερή η ώρα του θανάτου. <br /><br />Όλοι
οι άγιοι τη σκέφτονταν κι έκλαιγαν, ικετεύοντας τον φιλάνθρωπο Θεό να
τους ελεήσει εκείνη την ώρα. Εκπληκτικό! Να κλαίνε οι άγιοι στη σκέψη
του θανάτου, και οι αμαρτωλοί ωστόσο να μη συγκινούνται, αν και
καθημερινά κάποιον βλέπουν να πεθαίνει. Φτωχοί αμαρτωλοί! Γιατί
κοιμόμαστε, ενώ ο διάβολος σαν κλέφτης αρπάζει τη σωτηρία μας; Ας
γράψουμε στη μνήμη μας την ώρα του θανάτου και ας είμαστε έτοιμοι.
Απ΄αυτήν θα εξαρτηθεί, αν ο άνθρωπος θα είναι αιώνια ευτυχισμένος ή
αιώνια δυστυχισμένος. <br /><br />Από το θάνατο ανοίγουν για τον καθένα οι
πύλες της αιωνιότητας, ο δρόμος για την αιώνια μακαριότητα ή την αιώνια
δυστυχία. Απ΄αυτόν τον σταθμό αρχίζει ο άνθρωπος να ζει ή να πεθαίνει
αιώνια. Πού βρίσκονται τώρα όσοι έζησαν πρίν από μας και πέρασαν τη ζωή
τους αμετανόητα, με κραιπάλες και ηδονές; Έφυγαν απ΄αυτόν τον κόσμο,
αφήνοντας εδώ όλες τους τις χαρές. Οδηγήθηκαν καθένας στον τόπο του,
περιμένοντας την τελευταία Κρίση, οπότε θα λάβουν την αμοιβή των έργων
τους.</div>
<br /><div align="justify">
Γι΄αυτό εφόσον δεν ήρθε ακόμα για
μας εκείνη η ώρα, ας στραφούμε ολόψυχα προς το Θεό μας με την πίστη και
τη μετάνοια, ώστε να κερδίσουμε την αιωνιότητα. Αγαπητέ χριστιανέ! Ο
θάνατος μας ακολουθεί βήμα προς βήμα χωρίς να τον βλέπουμε, και το τέλος
φτάνει τότε που δεν το περιμένουμε. Γι΄αυτό να βρίσκεσαι συνέχεια σε
κατάσταση μετάνοιας, έτοιμος παντού και πάντοτε για την αναχώρησή σου. Ο
συνετός δούλος είναι πάντα άγρυπνος και περιμένει πότε θα τον καλέσει ο
Κύριός του. <br /><br />Αγρύπνα κι εσύ και περίμενε πότε θα σε καλέσει ο
Κύριός σου, ο Χριστός. Να ζεις όπως θα ήθελες να σε βρει ο θάνατος. Να
ζεις με ευσέβεια και να εργάζεσαι με φόβο και τρόμο για τη σωτηρία σου.
Έτσι δεν θα στερηθείς την αιώνια σωτηρία, που μας δώρισε ο Κύριός μας με
το αίμα Του και το θάνατό Του. Έτσι θα τελειώσεις τη ζωή σου
χριστιανικά. Και είναι πραγματικά μακάριοι οι νεκροί εκείνοι πού
πεθαίνουν πιστοί στον Κύριο και ενωμένοι μαζί Του".<br /><br /></div>
<div align="left">
<em>(Από το βιβλίο “<a href="http://www.imparaklitou.gr/index.php?option=com_virtuemart&view=productdetails&virtuemart_product_id=44&virtuemart_category_id=17&Itemid=493" target="_self">ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ</a>”, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ)</em></div>
<br /><div align="right">
<em><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />(Πηγή ηλ. κειμένου: imaik.gr)</em></div>
<div align="right">
<em>www.alopsis.gr<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhV9LG8qRMiEnyfxEoP5wksbaG3QNMA6iabiye-9vakkzCsetTBgj_UJ61wnjbugw82DqDefcuEZLcdc0la0XYk8nG_lCsyV4lPBsKCS6nZnRYMPIhRqdiPkAgqalSIeW9OV-TlBzDKjpk/s1600/thanatos4e6fd5nz6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><br /></a></div>
</em></div>
</span></b></span>
Γιώργοςhttp://www.blogger.com/profile/02430936752098492434noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3779030376319711068.post-11146772869581392742013-04-24T22:04:00.003-07:002013-04-24T22:04:43.823-07:00Μένει μόνο ἡ προσευχὴ καὶ ἡ ἀγάπη<div class="centerArticleTop">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuvWfYWnShT2jLPaVxq6wQTCSqWxJlaiRon4ZPj2UAlr-TwERkuITKTxCgoTqLCFH1PAcHwIy9um5PdQo4DtEhhx2Anrtmu_vxt8bkr-TjjiGwgYGSfVbEREx7grI57mGwanQFZ-eNw04/s1600/image1.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuvWfYWnShT2jLPaVxq6wQTCSqWxJlaiRon4ZPj2UAlr-TwERkuITKTxCgoTqLCFH1PAcHwIy9um5PdQo4DtEhhx2Anrtmu_vxt8bkr-TjjiGwgYGSfVbEREx7grI57mGwanQFZ-eNw04/s1600/image1.png" /></a></b></span></span></div>
<div class="titleArticle">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><br /></b></span></span></div>
<div style="border: 0px solid rgb(0, 0, 0); float: left; margin-left: 20px; margin-top: 18px; width: 100px;">
</div>
</div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div class="author">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος)</b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><br />
(Περὶ τοῦ ὁσίου Σιλουανοῦ τοῦ Ἀθωνίτου)</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><br />
Ὅταν κάποιος ἐπισκεφθῆ τὸ Ἅγιον Ὅρος καὶ δῆ τοὺς ταπεινοὺς καλογήρους,
μπορεῖ νὰ συλλογισθῆ καὶ νὰ σκεφθῆ ὅτι αὐτοὶ ζοῦν τεμπέλικη ζωὴ καὶ
χωρὶς σκοπό. Αὐτὸ φαίνεται ἔτσι, ὅταν κάποιος βλέπει τὰ πράγματα
ἐξωτερικά. Γιατί λίγοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ καταλάβουν τὸ
φοβερὸ καὶ χωρὶς διακοπὴ πόλεμο ποὺ γίνεται μέσα στὶς ψυχὲς τῶν μοναχῶν.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><br />
Αὐτὸς ὁ πόλεμος εἶναι σχεδὸν ὑπερφυσικός, ἀόρατος καὶ (διεξάγεται) ὄχι
μόνο ἐναντίον τῶν δαιμονικῶν δυνάμεων τῶν ἀρχόντων τοῦ σκότους, ἀλλὰ γιὰ
τοὺς ἀρχάριους καὶ ἐναντίον τῆς σαρκός, δηλαδὴ κατὰ τῆς σαρκικῆς
ἐπιθυμίας καὶ τῶν παθῶν.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><br />
Στὰ γραπτά του ὁ πατὴρ Σιλουανὸς περιγράφει πῶς αὐτὸς ὁ πόλεμος τὸν
ἔφερε στὴν ἀπόγνωση καὶ σχεδὸν μέχρι τὴν αὐτοκτονία. Ἡ Παναγία Θεοτόκος
φανερώθηκε σ’ αὐτὸν ὅταν περνοῦσε τὸ δυσκολότερο πόλεμο κατὰ τῶν παθῶν
καὶ τὸν ἀπεκάθηρε ἀπὸ τὶς ἀκαθαρσίες, τὶς σαρκικὲς ἐπιθυμίες καὶ τοὺς
λογισμούς. Ὁ Χριστὸς φανερώθηκε σ’ αὐτὸν καὶ τὸν ἐνδυνάμωσε, ὥστε νὰ
νικήση καὶ νὰ βασιλεύση ἐπάνω στοὺς γήινους λογισμοὺς καὶ τὰ πονηρὰ
πνεύματα. Καὶ ἔτσι ἀφοῦ πέρασε ἕνα τέταρτο αἰῶνος μὲ δυνατὸ καὶ
κοπιαστικὸ πόλεμο, ἔφθασε στὴ νίκη. Ἐνῶ μέχρι τότε ἀναζητοῦσε τὸν Θεό,
ἔφθασε στὴν θεογνωσία, καὶ ἀπὸ μαθητής, ἔγινε δάσκαλος.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><br />
Ὁ Γέροντας Σιλουανὸς ἦταν καὶ δικός μου δάσκαλος. Μιὰ φορὰ τὸν ρώτησα:
«Πάτερ Σιλουανέ, μήπως αὐτὸς ὁ πολὺς κόσμος φέρνει ταραχὴ στὸν νοῦ σας
καὶ στὴν προσευχή σας; Δὲν θὰ ἦταν καλύτερα γιὰ σᾶς νὰ πάτε σ’ ἕνα
ἀσκητήριο στὰ Καρούλια καὶ ἐκεῖ νὰ ζῆτε μέσα στὴν εἰρήνη, ὅπως ὁ π.
Ἀρτέμιος, ὁ π. Δωρόθεος καὶ ὁ π. Καλλίνικος; Εἴτε νὰ ζῆτε σ’ ἕνα
ἀπομονωμένο σπήλαιο, ὅπως ὁ π. Γοργόνιος;». «Ἐγὼ ζῶ στὸ σπήλαιο», μοῦ
ἀπάντησε ὁ π. Σιλουανός. «Τὸ σῶμα μου εἶναι τὸ σπήλαιο τῆς ψυχῆς μου.
Καὶ ἡ ψυχή μου εἶναι σπήλαιο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ ἐγὼ ἀγαπῶ τὸν λαὸ
τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν διακονῶ, χωρὶς νὰ βγαίνω ἀπὸ τὸ σπήλαιό μου».</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><br />
Παρὰ τὴ προθυμία του νὰ διακονῆ τὸν κάθε ἕνα καὶ τὴν θαυμαστὴ
μετριοφροσύνη καὶ τὴν πρόθυμη φιλοστοργία του, μιλοῦσε γιὰ τὸν Θεὸ μὲ
ἐξαίρετο ἐνθουσιασμὸ καὶ μὲ τὴν παρρησία ποὺ θὰ μιλοῦσε κάποιος γιὰ ἕνα
φίλο του: «Ἐγὼ γνωρίζω τὸν Θεό. Αὐτὸς εἶναι φιλόστοργος, ἀγαθός, ταχὺς
εἰς βοήθειαν». Ὅταν τὰ ἔλεγε αὐτὰ ὁ Γέροντας, κάποιος μοναχός, ὁ π.
Θεοφάνης, τὰ ἄκουγε μὲ φόβο καὶ σκεπτόταν ὅτι ὁ Σιλουανὸς εἶχε χάσει τὸ
φόβο τοῦ Θεοῦ. Ἀργότερα ὅμως, ὅταν διάβασε τὰ συγγράμματα τοῦ π.
Σιλουανοῦ, ὁ π. Θεοφάνης ἄλλαξε γνώμη καὶ εἶπε: «Ὁ π. Σιλουανὸς
προχώρησε καὶ ἔφθασε στὰ μέτρα τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας».</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><br />
Ἐγὼ νομίζω ὅτι τὰ κείμενα τοῦ πατρὸς Σιλουανοῦ θὰ ἔπρεπε νὰ πάρουν θέση
ἀνάμεσα στὰ βιβλία τῆς ψυχολογίας. Ἂν καὶ γιὰ κανένα ἄλλο λόγο,
τουλάχιστον γιὰ νὰ ἐπιβεβαιώσουν ὅτι (ὁ συγγραφέας τους) ἦταν ἕνας
πνευματικὸς πολεμιστὴς τοῦ 20ου αἰῶνος καὶ γιὰ νὰ ἐπικυρώσουν ὅσα
ἐδίδαξαν καὶ ἔγραψαν δοξασμένοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><br />
Ὑπάρχει καὶ κάτι καινούριο ἀνάμεσα στὶς διδαχὲς τοῦ πατρὸς Σιλουανοῦ:
«Κράτα τὸν νοῦ σου στὸν Ἅδη καὶ μὴν ἀπελπίζεσαι». Ἐκφράζει (μὲ τὸ λόγο
αὐτὸ) μία παρότρυνση καὶ ὑπόμνηση κατὰ τῆς μελαγχολίας καὶ τῆς ἀκηδίας.
Ἐγὼ προσωπικὰ ποτὲ δὲν ἄκουσα τέτοια λόγια.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><br />
Σπουδαία εἶναι καὶ ἡ ἄλλη ἔκφρασις: «Ἡ ἀγάπη εἶναι ἀνώτερη ἀπὸ τὴ γνώση
(γνωσιολογία)». Αὐτὴ εἶναι ἡ καθημερινὴ καὶ θεμελιώδης διδασκαλία τοῦ
ἁγίου Σιλουανοῦ.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><br />
Μὲ τὴν ἀγάπη του, ποὺ συνοδευόταν ἀπὸ τὴν μετὰ δακρύων προσευχή του,
συγχωροῦσε τὶς ἁμαρτίες τῶν ἁμαρτωλῶν, στήριζε τοὺς ἀδυνάτους, διόρθωνε
αὐτοὺς ποὺ ἔκαναν πονηρὰ ἔργα, θεράπευε τοὺς ἀρρώστους, εἰρήνευε τοὺς
ἀνέμους. Στὸ μοναστήρι ἔκανε κοπιαστικὴ ἐργασία. Εἶχε τὴν ἀποθήκη μὲ τὰ
βαριὰ ἀντικείμενα.</b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><br />
Κάποτε τοῦ εἶπα ὅτι οἱ Ρῶσοι μοναχοὶ βρίσκονταν σὲ μεγάλη ταραχή, λόγω
τῆς τυραννίας τῶν μπολσεβίκων στὴν ρωσικὴ ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ. Τότε αὐτὸς
ἀπήντησε: «Καὶ ἐγὼ στὴν ἀρχὴ εἶχα ταραχὴ γι’ αὐτὸ τὸ θέμα. Μετὰ ὅμως ἀπὸ
πολλὴ προσευχή μου ἦρθαν οἱ ἑξῆς λογισμοί: " Ὁ Κύριος ἀγαπᾶ ἀνέκφραστα
ὅλους". Ἐκεῖνος γνωρίζει τὰ σχέδια ὅλων καὶ τὸν καιρὸ τοῦ καθενός. Ὁ
Κύριος ἐπέτρεψε τὸν διωγμὸ στὸ Ρωσικὸ λαὸ γιὰ κάποιο μελλοντικὸ καλό.
Ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ τὸ καταλάβω οὔτε νὰ τὸ σταματήσω. Αὐτὰ λέω στοὺς
ἀδελφοὺς ποὺ ἔχουν ταραχή: " Ἐσεῖς μπορεῖτε νὰ βοηθήσετε τὴν Ρωσία μόνο
μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν ἀγάπη. Μοῦ μένει μόνο ἡ προσευχὴ καὶ ἡ ἀγάπη. Ὁ
θυμὸς καὶ οἱ κραυγὲς ἐναντίον τῶν ἄθεων δὲν διορθώνουν τὰ πράγματα"».</b></span></span><br />
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><br /></b></span></span>
<br />
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><br /></b></span></span>
<br />
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><br /></b></span></span>
<br />
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>www.agiazoni.gr</b></span></span>
Γιώργοςhttp://www.blogger.com/profile/02430936752098492434noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3779030376319711068.post-9517347299106383952013-04-23T10:25:00.002-07:002013-04-23T10:25:20.285-07:00Η μετάνοια είναι μια αλλαγή βίου<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQgmogvpdkXRiHoIm2jVqUN_UQb5mh6Hrh9IIIoz1T7Bf7_AxSRvkchm8rBP0FUHDX7l-R7F4ykGSotoqYjnkg42sDJFyzLNF02wpjLn6SmNb3FH5Hc7Pdcqkdn02sZkT-LKUeCLHBuVU/s1600/images.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQgmogvpdkXRiHoIm2jVqUN_UQb5mh6Hrh9IIIoz1T7Bf7_AxSRvkchm8rBP0FUHDX7l-R7F4ykGSotoqYjnkg42sDJFyzLNF02wpjLn6SmNb3FH5Hc7Pdcqkdn02sZkT-LKUeCLHBuVU/s1600/images.jpg" /></a></b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><br /></b></span></span><span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Ο Κύριός μας να χαρίζει σε όλους σας
ειρήνη και χαρά! Διότι είναι αλήθεια ότι η ειρήνη και η χαρά είναι ο
μεγαλύτερος πλούτος για ένα χριστιανό, τόσο σ’ αυτό τον κόσμο όσο και
στον επόμενο. Όλοι τις λαχταράμε. Μπορούμε να έχουμε πολλά υλικά
πράγματα, μπορούμε να έχουμε ό,τι θέλουμε, αλλά είναι όλα εις μάτην, αν
δεν έχουμε ειρήνη. Και η ειρήνη προέρχεται από την Πηγή της Ειρήνης, από
τον Κύριο. Όταν εμφανίστηκε στους μαθητές Του, κεκλεισμένων των θυρών
δια τον φόβο των Ιουδαίων, το πρώτο πράγμα που τους είπε ήταν, «Ειρήνη
υμίν» ( Ιωάν. 20, 19 ). Έτσι κι εγώ εύχομαι να μας σκεπάζει όλους η
ειρήνη αι η χαρά του Κυρίου. Ο Κύριος θα μας ανταμείψει με την ειρήνη
Του, αν αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε και στραφούμε προς την
Απόλυτη Αγαθότητα. Απόλυτη Αγαθότητα είναι ο ίδιος ο Θεός. Και θέλει και
τα παιδιά Του να έχουν αυτό το θείο ιδίωμα. Η τελειότητα της
χριστιανικής ζωής συνίσταται στην απόλυτη ταπείνωση. Και η ταπείνωση
είναι επίσης θειο ιδίωμα. Όπου βασιλεύει η ταπείνωση, είτε πρόκειται για
μια οικογένεια είτε για μία ολόκληρη κοινωνία, εκεί ακτινοβολεί πάντοτε
η θεία ειρήνη και χαρά.<br />Καθετί καλό ή κακό στη γη έχει τις ρίζες του
στους λογισμούς μας. Αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να αγωνιστούμε.
Είμαστε μία μηχανή λογισμών που εκπορεύει λογισμούς , ακτινοβολεί
λογισμούς δια των οποίων επηρεάζουμε τα πάντα: τους ανθρώπους, τα φυτά.
Έχουν και τα φυτά επίσης νευρικό σύστημα. Περιμένουν από μας ειρήνη,
παρηγοριά και αγάπη.<br />Η μετάνοια είναι μία αλλαγή βίου. Πρέπει κανείς
να πάει σε έναν ιερέα και να εξομολογηθεί, ή να πάει σε κάποιο φίλο του
ή συγγενή και να του μιλήσει για κάτι που ενδεχομένως διαταράσσει τη
συνείδησή του και διασκορπίζει την εσωτερική του ειρήνη. Μετά την
εξομολόγηση , ένας άνθρωπος νιώθει συνήθως ελαφρύτερος. Ο Θεός μας έχει
δημιουργήσει κατά τέτοιον τρόπο που επηρεάζουμε όλοι ο ένας τον άλλο.
Όταν ένας γείτονας ή ένας φίλος νιώθει να συμπάσχει με τα παθήματά μας,
αμέσως κι εμείς αισθανόμαστε παρηγοριά και δύναμη. Ομοίως και η μετάνοια
είναι μια αλλαγή βίου. Πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε,
διότι η ζωή μας έχει δώσει πολλές κατραπακιές. Βλέπουμε ολόκληρο τον
κόσμο- όχι μόνο το δικό μας έθνος- να υποφέρει εξ αυτού. Αν στραφούμε
προς την Πηγή της Ζωής, τον Θεό, τότε Εκείνος θα μας δώσει τη δύναμη να
ριζώσουμε σε καλούς λογισμούς, σε ήσυχους , ειρηνικούς και αγαθούς
λογισμούς, γεμάτους αγάπη. Η ειλικρινής μας μετάνοια θα λάμψει, διότι οι
αγαθοί λογισμοί, οι αγαθοί πόθοι και τα αισθήματα αγάπης ακτινοβολούν
ειρήνη και δίνουν παρηγοριά σε κάθε ύπαρξη.<br />Καταλαβαίνετε τώρα με τί
έχει να κάνει η μετάνοια. Μετάνοια είναι μια ολοκληρωτική στροφή της
καρδιάς προς την απόλυτη αγαθότητα- και όχι μόνο της καρδιάς του αλλά
και του νου του, των αισθημάτων του, του σώματός του και ολόκληρης της
υπάρξεώς του. Μετάνοια είναι η άρρηκτη ενότητα αγάπης με τον Πατέρα και
Δημιουργό μας. Κατά συνέπεια, πρέπει πάντοτε να προσευχόμαστε αδιάλειπτα
και να ζητάμε συνεχώς από την Υπεραγία Θεοτόκο να μας δώσει την δύναμη
να Τον αγαπάμε όπως τον αγαπά κι η ίδια, όπως Τον αγαπούν οι Άγιοι και
οι άγγελοι. Κατ’ αυτό τον τρόπο θα είμαστε ευλογημένοι τόσο σ’ αυτή τη
ζωή όσο και στην αιωνιότητα. Διότι ο Θεός είναι αγάπη, ειρήνη και χαρά,
ικανή να πληρώσει κάθε πλάσμα που Τον λαχταρά εκ βάθους καρδίας.<br />Κι
έτσι , είναι σαφές ότι αν θέλουμε το καλό το δικό μας και των γύρω μας ,
πρέπει να αλλάξουμε. Οι λογισμοί μας επηρεάζουν όχι μονάχα εμάς, αλλά
ο,τιδήποτε άλλο μας περιτριγυρίζει. Γι’ αυτό και πρέπει να εκπέμπουμε
μόνο καλούς, ήσυχους και αγαθούς λογισμούς. Ο Κύριος μας δίνει την
εντολή να αγαπάμε τους εχθρούς μας, όχι μόνο για δικό τους καλό αλλά
επίσης και για δικό μας. Διότι, όσο βαλτώνουμε στην ανάμνηση μιας
προσβολής που μας έγινε από κάποιο φίλο, γείτονα ή συγγενή, δεν
πρόκειται ποτέ να έχουμε ειρήνη ή ανάπαυση. Πρέπει να απελευθερωθούμε
από τέτοιου είδους λογισμούς. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να συγχωρούμε με
την καρδιά μας. Όλα πρέπει να συγχωρούνται. Η ειρήνη που νιώθουμε μετά
φέρνει μια αίσθηση ευεξίας, χαράς και παραμυθίας όχι μόνο σε μας αλλά
και σε όλους όσοι μας περιστοιχίζουν. Όλοι θα νιώσουν τον αντίκτυπο των
λογισμών μας, αν οι λογισμοί μας είναι αγαθοί και ειρηνικοί. Και το
αντίθετο επίσης ισχύει. Αν η κεφαλή μιας οικογένειας έχει οικονομικές
σκοτούρες, φροντίδες και μέριμνες, δεν μπορούν να ειρηνεύσουν ούτε τα
άλλα μέλη της οικογένειας∙ ούτε ακόμα και τα μικρά παιδιά, που δεν
καταλαβαίνουν τα προβλήματα της ζωής. Δεν θα έχουν ειρήνη, ακριβώς
επειδή ο πατέρας τους είναι φορτωμένος με μέριμνες. Επομένως, πρέπει
όλοι μας και ιδιαίτερα όσοι έχουν οικογένεια και σπιτικό, να μάθουμε να
εναποθέτουμε με εμπιστοσύνη τον εαυτό μας και τους γύρω μας και ολόκληρη
τη ζωή μας στα πόδια του Θεού. Όταν πιστεύουμε πλήρως ότι ο Θεός θα μας
βοηθήσει, αν στραφούμε σ’ Εκείνον εκ βάθους καρδίας, τότε θα μας
παρηγορήσει. Ακόμα κι αν διαπράξουμε μια αμαρτία ενώπιον των γονιών μας ή
τους παρακούσουμε σε κάποιο μείζον ζήτημα, εκείνοι θα μας ανοίξουν τις
γονεϊκές καρδιές τους και θα μας συγχωρήσουν και θα μας βοηθήσουν, αν
τους το ζητήσουμε σοβαρά.<br />Γι’ αυτό πρέπει κι εμείς να μάθουμε να συγχωρούμε εκ καρδίας. <br />Πολλοί
άνθρωποι έρχονται σε μένα και μου λένε ότι βασανίζονται να διατηρήσουν
την εσωτερική τους ειρήνη. Δεν μπορούμε να διατηρήσουμε την εσωτερική
μας ειρήνη όσο η συνείδησή μας μας λέει κάτι. Πρέπει πρώτα να
κατευνάσουμε τη συνείδησή μας. Ο Κύριος θα στρέψει το βλέμμα Του σε μας
και θα μας φωτίσει με τη χάρη Του. Και θα μας χαρίσει κάτι από την
αγαθότητά Του, διότι η αγαθότητα είναι μία θεία δύναμη που επενεργεί
παντού, ειδικά σε όσους αναζητούν σοβαρά την Πηγή της Ζωής. Ο Κύριος,
ακόμα και δια στόματος ενός προφήτη της Παλαιάς Διαθήκης, παραγγέλλει
«Δός μοι υἱέ σὴν καρδίαν» ( Παροιμ. 23, 26 ) . Αυτή είναι η θεία ειρήνη
που ο Θεός φυτεύει σαν σπόρο σε κάθε καρδιά και αυτό είναι το είδος της
ειρήνης που παρέχει παραμυθία σε κάθε ψυχή.<br />Ο Κύριός μας είναι η μόνη
παρηγοριά τόσο των αγγέλων όσο και των ανθρώπων- κάθε ψυχής που Τον
λαχταρά. Εκείνος μόνο είναι αιώνιος. Μπορούμε να αναζητήσουμε παρηγοριά
στους συνανθρώπους μας εδώ σ’ αυτή τη ζωή, αλλά αυτή η παρηγοριά είναι
πολύ περιορισμένη, διότι τα κτιστά πλάσματα είναι περιορισμένα στον
χρόνο και στον χώρο και δεν μπορούν να παράσχουν αιωνιότητα. Ο Κύριος
μόνο φροντίζει κάθε ανάγκη της ψυχής μας. Μολονότι έχουμε πλαστεί ως
περιορισμένες υπάρξεις, λαχταράμε την αιωνιότητα και κανείς δεν μπορεί
να μας τη δώσει, ούτε καν οι κοντινότεροί μας συγγενείς και φίλοι.
Γιατί; Διότι είμαστε όλοι περιορισμένες υπάρξεις, υπάρξεις που
βρίσκονται διαρκώς σε εμπόλεμη κατάσταση στο πεδίο των λογισμών τους. Τα
πεπτωκότα πνεύματα είναι πλήρη κακίας και φθόνου και μας πολεμούν
αδιάκοπα. Ο Θεός παρακολουθεί αυτό τον πόλεμο, προκειμένου να δει αν θα
Τον αναζητήσουμε, αν θα ποθήσουμε τη βοήθειά Του με την καρδιά μας.
Περιμένει πάντοτε να μας βοηθήσει. Ωστόσο ,είναι λίγα εκείνα τα ζωντανά
παραδείγματα στα οποία μπορούμε να στραφούμε σ’ αυτή τη ζωή. Ακούμε
πολλά λόγια και βλέπουμε διάφορα παραδείγματα σχετικά με το πώς να
ζήσουμε, πώς να συμπεριφερθούμε προς τους γείτονές μας και την
οικογένειά μας, και πώς να τους διδάξουμε να αποκτήσουν ειρήνη και χαρά.
Είναι αμφίβολο όμως αν θα τα εφαρμόσουμε όλα αυτά στη ζωή μας. Και
είναι ολότελα διαφορετικό πράγμα να βλέπουμε ένα ζωντανό παράδειγμα ,
έναν άνθρωπο που είναι ήσυχος και ειρηνευμένος, γεμάτος αγάπη, που δεν
ενοχλείται, στις περιπτώσεις εκείνες που ενοχλούμαστε εμείς. Που
συγχωρεί τα πάντα και τα πάντα τον γεμίζουν χαρά. Όταν βλέπουμε ένα
τέτοιο παράδειγμα , μένει μαζί μας και λαχταράμε κι εμείς να αποκτήσουμε
αυτού του είδους την ειρήνη.<br />Η ζωή στη γη φανερώνεται στους
λογισμούς μας. Με ο,τιδήποτε κι αν καταπιάνονται οι λογισμοί μας, αυτό
αντικατοπτρίζει το είδος της ζωής που ζούμε . Αν οι λογισμοί μας είναι
ήσυχοι και ειρηνικοί, αγαθοί και αγαπητικοί, υπάρχει ειρήνη για μας. Αν
είναι αρνητικοί, υπάρχει ανησυχία και νευρικότητα. Είμαστε μικρά και
αβοήθητα πλάσματα, και πρέπει αδιάκοπα να ζητάμε βοήθεια από τον ουράνιο
Πατέρα μας για τα πάντα. Πρέπει να προσευχόμαστε σ’ Αυτόν να μας δίνει
δύναμη, να μας δίνει τη Χάρη Του , τη θεία ενέργειά Του, που είναι
παρούσα και επενεργεί παντού , ιδιαίτερα σ’ εκείνες τις ψυχές που έχουν
επιλέξει να υπηρετούν τον Κύριο με ολόκληρη τη ζωή τους, τόσο εδώ στον
κόσμο όσο και στην αιωνιότητα. Διότι ο Θεός είναι ειρήνη , είναι
παρηγοριά και χαρά για όλους τους ανθρώπους. Γι’ αυτό σας εύχομαι ειρήνη
και χαρά εν Κυρίω.<br />Τί παραπάνω θέλουμε από ειρήνη στην καρδιά και το
μυαλό μας, ειρήνη προερχόμενη από τον Κύριο, εμείς που ζούμε στους
σχιζοφρενικούς καιρούς της σύγχρονης εποχής; Μπορούμε να δούμε και να
νιώσουμε αυτή την ειρήνη και την ταπείνωση και τη συστολή στους
λευκασμένους αγίους γεροντάδες μας, που δεν επιτρέπουν ποτέ στους
ανθρώπους να τους απευθύνονται σαν σε θεότητες ή είδωλα. Αυτή είναι η
κεφαλαιώδης διαφορά μεταξύ των αγίων γερόντων των περασμένων αιώνων και
των μοντέρνων , νεοεκκολαπτόμενων «χαρισματούχων». </b></span></span><br />
<br />
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Από το βιβλίο : «ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ<br />Βίος και διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα<br />Εκδόσεις : «Εν πλω»</b></span></span><br />
<br />
<br />
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>www.gonia.gr </b></span></span>Γιώργοςhttp://www.blogger.com/profile/02430936752098492434noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3779030376319711068.post-61277277804124591102013-04-23T10:12:00.002-07:002013-04-23T10:12:28.537-07:00Ποιό τό νόημα τῆς φράσης -Τά ἅγια τοῖς ἁγίοις-<div class="centerArticleTop">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7NTgMWULfm38YLsEs5dgO7-XUvYBiCsh-0VEvxTjYpCiKHE0RsipParaZr4jw7aI0If1VbGIb-dTXAdVnE3fPVQpOq4SZurzAwi0irOzvT2mlcI4zYBAIJ4KfS_Nz8m7q0DCMhorUqHg/s1600/%CE%B8%CE%B5%CE%AF%CE%B1+%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1+%CE%B8%CE%B5%CE%B9%CE%B1+%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%B1+%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%B1+%CE%B5%CE%BE%CF%89%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%85.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="172" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7NTgMWULfm38YLsEs5dgO7-XUvYBiCsh-0VEvxTjYpCiKHE0RsipParaZr4jw7aI0If1VbGIb-dTXAdVnE3fPVQpOq4SZurzAwi0irOzvT2mlcI4zYBAIJ4KfS_Nz8m7q0DCMhorUqHg/s320/%CE%B8%CE%B5%CE%AF%CE%B1+%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1+%CE%B8%CE%B5%CE%B9%CE%B1+%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%B1+%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%B1+%CE%B5%CE%BE%CF%89%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%85.JPG" width="320" /></a></b></span></span></div>
<div class="titleArticle">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><br /></b></span></span></div>
<div style="border: 0px solid rgb(0, 0, 0); float: left; margin-left: 20px; margin-top: 18px; width: 100px;">
</div>
</div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div class="author">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
Ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας</b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><br /></b></span></span>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><span>Ὁ ἱερέας, ἀφοῦ προσέλθει στήν ἁγία
Τράπεζα καί κοινωνήσει, προσκαλεῖ καί τούς ἄλλους. Ὅμως δέν ἐπιτρέπεται
σέ ὅλους ἡ κοινωνία τῶν ἁγίων μυστηρίων. Γι᾿ αὐτό καί ὁ ἱερέας δέν τούς
προσκαλεῖ ὅλους. Ἀλλά, ἀφοῦ πάρει στά χέρια του τόν ζωοποιό ἄρτο καί τόν
ὑψώσει, προσκαλεῖ μόνο τούς ἀξίους νά κοινωνήσουν. Καί τό φωνάζει:</span></b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
<span> <br />
-Τά ἅγια τοῖς ἁγίοις. <br />
<br />
<br />
</span>
</b></span></span><div style="text-align: center;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><span>* * *<br />
</span></b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><span><br />
Εἶναι σάν νά λέγει: Νά, αὐτός εἶναι ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς. Ἐλᾶτε νά
μεταλάβετε. Ὄχι ὅμως ὅλοι: Ἀλλά μόνο ὅποιος εἶναι ἅγιος. Γιατί τά ἅγια
ἐπιτρέπονται μόνον στούς ἁγίους. Ἁγίους ἐδῶ δέν ἐννοεῖ τούς τέλειους σέ
ἀρετή, ἀλλά καί ἐκείνους πού ἀγωνίζονται νά φθάσουν σέ κάποια βαθμίδα
πιό ψηλή· ἔστω καί ἄν δέν ἔφθασαν ἀκόμη. Γιατί καί αὐτοί πού
ἀγωνίζονται, δέν ἐμποδίζονται νά μετέχουν τῶν ἁγίων μυστηρίων. Γιά νά
ἁγιάζωνται. Καί ἀπό αὐτή τήν ἄποψη θεωροῦνται καί αὐτοί ἅγιοι. Καί ἡ
Ἐκκλησία λέγεται ὅλη ἁγία· καί ὁ μακάριος ἀπόστολος γράφοντας πρός
ὁλόκληρη χριστιανική κοινότητα λέγει: «Ἀδελφοί ἅγιοι, κλήσεως ἐπουρανίου
μέτοχοι» (Ἑβρ. 3,1). Ἅγιοι ὀνομάζονται οἱ πιστοί, ἐπειδή κοινωνοῦν τό
σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Ἁγίου, δηλαδή τοῦ Χριστοῦ. Καί εἶναι πράγματι μέλη
τοῦ ἰδίου σώματος. Σάρκα ἀπό τή σάρκα Του. Ὀστᾶ ἀπό τά ὀστᾶ Του. <br />
<br />
<br />
Ἅμα εἴμαστε ἑνωμένοι μαζί Του, καί διατηροῦμε ἁρμονική ἐπικοινωνία μαζί
Του, κοινωνώντας παίρνομε τήν ἁγιωσύνη τοῦ Χριστοῦ πού εἶναι ἡ Κεφαλή,
καί ἡ Καρδιά τῆς Ἐκκλησίας. Ἐνῶ ἅμα ἀποκοποῦμε ἀπό τήν ὁλότητα τοῦ ἁγίου
Σώματός Του, καί κοινωνοῦμε, μάταια μετέχομε στά ἅγια μυστήρια.<br />
<br />
<br />
</span></b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div style="text-align: center;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><span>* * *<br />
</span></b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><span><br />
Τί εἶναι ἐκεῖνο πού ἀποκόπτει τά μέλη (τούς πιστούς) ἀπό τό σῶμα τοῦ
Χριστοῦ; Τά ἁμαρτήματά μας! Ναί τά ἁμαρτήματά μας στέκονται ἐμπόδιο
ἀνάμεσα σέ μᾶς καί στόν Χριστό. Καί μᾶς χωρίζουν (Ἡσαΐου 59,2).<br />
<br />
<br />
Καί λοιπόν; Κάθε ἁμαρτία νεκρώνει τόν ἄνθρωπο; <br />
<br />
<br />
Ὄχι βέβαια! Ἀλλά μόνον οἱ θανάσιμες ἁμαρτίες. Οἱ ἁμαρτίες «πρός
θάνατον»! «Ὑπάρχει ὅμως καί ἁμαρτία μή «πρός θάνατον», μή θανάσιμη,
λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης (Α’ Ἰωάν. 5, 16-17). <br />
<br />
<br />
Καί γι᾿ αὐτό οἱ βαφτισμένοι, ὅταν δέν πέφτουν σέ θανάσιμα ἁμαρτήματα,
στά ἁμαρτήματα πού χωρίζουν τόν ἄνθρωπο ἀπό τό Χριστό καί τοῦ ἐπιφέρουν
(πνευματικό) θάνατο, δέν ὑπάρχει γι᾿ αὐτούς ἐμπόδιο νά κοινωνοῦν. Γιατί
ἐξακολουθοῦν νά εἶναι ζωντανά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ἑνωμένα μέ τήν Κεφαλή
της, τόν Χριστό.<br />
<br />
<br />
</span></b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div style="text-align: center;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><span>* * *<br />
</span></b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><span><br />
Στή διακήρυξη τοῦ ἱερέα: «Τά ἅγια τοῖς ἁγίοις», οἱ πιστοί ἀποκρίνονται: <br />
<br />
<br />
-«Εἷς ἅγιος, εἷς Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός». Δηλαδή·
κανένας δέν ἔχει ἁγιότητα ἀπό τόν ἑαυτό του. Δέν εἶναι ἔργο ἀνθρώπινης
ἀρετῆς ἡ ἁγιότητα! Ὅλοι ἀπό Ἐκεῖνον τήν παίρνουμε. Καί ὅπως ἄν βάλεις
πολλούς καθρέπτες κάτω ἀπό τόν ἥλιο, ὅλοι θά ἀστράπτουν καί θά νομίζεις
ὅτι βλέπεις πολλούς ἡλίους, ὅμως ἕνας εἶναι ὁ ἥλιος· ἔτσι καί ὁ Χριστός,
ὅσους καί ἄν ἁγιάζει, Αὐτός θά εἶναι πάντοτε ὁ ἕνας καί μοναδικός
ἅγιος.<br />
<br />
<br />
(Ἀπό τό βιβλίο του: Ἑρμηνεία τῆς Θείας Λειτουργίας, κεφ.36)</span></b></span></span><br />
<br />
<br />
<br />
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><span>www.agiazoni.gr </span></b></span></span>Γιώργοςhttp://www.blogger.com/profile/02430936752098492434noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3779030376319711068.post-53583879151398032812013-03-28T08:15:00.002-07:002013-03-28T08:15:20.260-07:00Για τίποτε να μην έχετε άγχος<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUhIALDxqm5HrvnFlM2uiUcchm7kYq7U7WCCw22lENmzr0wqpuSgr_2u7Uj3GrjsYBFVu-ph9NSFqQQZojsQlL34Z78q8f6ip6XSg3BFz7a6ZzK8_T8sYIdYxmmIrBNTb1WJDjrKaz8SA/s1600/8866_4702122405522_1931686327_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUhIALDxqm5HrvnFlM2uiUcchm7kYq7U7WCCw22lENmzr0wqpuSgr_2u7Uj3GrjsYBFVu-ph9NSFqQQZojsQlL34Z78q8f6ip6XSg3BFz7a6ZzK8_T8sYIdYxmmIrBNTb1WJDjrKaz8SA/s320/8866_4702122405522_1931686327_n.jpg" width="265" /></a></b></span></span></div>
<div class="Title">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><br /></b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b> </b></span></span><div style="margin-bottom: 12px; margin-top: -10px; text-align: right;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><br /></b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div class="Summary">
</div>
<div class="Content">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><strong> Όταν βλέπετε άγχος, να ξέρετε ότι εκεί έχει βάλει την ουρά του το ταγκαλάκι. <br />Για τίποτε να μην έχετε άγχος.<br />Το
άγχος είναι του διαβόλου. Όταν βλέπετε άγχος, να ξέρετε ότι εκεί έχει
βάλει την ουρά του το ταγκαλάκι. Ο διάβολος δεν πηγαίνει κόντρα. Αν
υπάρχη μια τάση, σπρώχνει και αυτός, για να ταλαιπωρήση και να πλανήση
τον άνθρωπο. Τον ευαίσθητο λ.χ. τον κάνει υπερευαίσθητο. Όταν έχης
διάθεση να κάνης μετάνοιες, σπρώχνει και ο διάβολος να κάνης
περισσότερες από την αντοχή σου και, αν οι δυνάμεις σου είναι
περιορισμένες, δημιουργείται μια νευρικότητα, γιατί δεν τα βγάζεις πέρα,
και στην συνέχεια σου δημιουργεί άγχος με ελαφρά απελπισία κατ’ αρχάς
και μετά συνεχίζει… Θυμάμαι, όταν ήμουν αρχάριος μοναχός, ένα διάστημα,
μόλις έπεφτα να κοιμηθώ, μου έλεγε ο πειρασμός: “Κοιμάσαι; Σήκω! Τόσοι
άνθρωποι υποφέρουν, τόσοι έχουν ανάγκη…” Σηκωνόμουν και έκανα μετάνοιες,
ό,τι μπορούσα. Μόλις έπεφτα να κοιμηθώ, άρχιζε ξανά: “Οι άλλοι
υποφέρουν κι εσύ κοιμάσαι; Σήκω!” Σηκωνόμουν πάλι. Μέχρι που έφθασα να
πω: “Αχ, να μου κόβονταν τα πόδια, τι καλά! Θα ήμουν τότε
δικαιολογημένος, αφού δεν θα μπορούσα να κάνω μετάνοιες”. Μια Μεγάλη
Σαρακοστή την έβγαλα με το ζόρι, γιατί πήγαινα να στριμώξω τον εαυτό μου
περισσότερο από την αντοχή μου.</strong></span></span><br />
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Όταν νιώθουμε στον αγώνα μας άγχος, να ξέρουμε ότι δεν κινούμαστε στον χώρο του Θεού. Ο Θεός δεν είναι τύραννος να μας πνίγη.</b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b> </b></span></span><div class="Author">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b> </b></span></span></div>
<div class="Author">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Γράφει: Γέροντας Παϊσιος </b></span></span></div>
<div class="Author">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b> </b></span></span></div>
<div class="Author">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>www.gonia.gr </b></span></span></div>
Γιώργοςhttp://www.blogger.com/profile/02430936752098492434noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3779030376319711068.post-70403609764174312402013-03-23T03:09:00.003-07:002013-03-23T03:09:32.584-07:00ΓΕΡΟ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ Ο ΚΟΜΠΟΣΧΟΙΝΑΣ ΈΛΕΓΕ: «Μεγάλο πράγμα είναι ή ευχή.<h3 class="post-title entry-title">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;">
Κάθε φορά
που λέμε "Κύριε Ιησού Χριστέ..." είναι σαν να λέμε "μνήσθητί μου,
Κύριε, εν τη βασιλεία σου"».</span></span>
</h3>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;">
</span></span><div dir="ltr" style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><br /></span></span>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><a href="http://img13.imageshack.us/img13/6231/0032oh.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="http://img13.imageshack.us/img13/6231/0032oh.jpg" width="233" /></a></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><br /></span></span><div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Ο γερό-Χαράλαμπος
ό Κομποσχοινάς διηγήθηκε: «Ήταν μία γριούλα στην Μικρά Ασία με μία θαυματουργή
εικόνα. Θεράπευε Τούρκους και Χριστιανούς. Στον πόλεμο του '22 αυτή πήρε την
εικόνα- ενώ, λοιπόν, σκότωναν οι Τούρκοι, αυτήν δεν την έβλεπαν και ήρθε στην Αθήνα.
Με το μύρο πού έβγαζε ή εικόνα θεράπευσε άρρωστο».</span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Διηγήθηκε
άλλη φορά: «Κατά τον χειμώνα του 1943 στην Αθήνα, όπου διέμενα ως λαϊκός,
υπήρχε μεγάλη στέρηση των αναγκαίων και σε συνδυασμό με τον βαρύ χειμώνα πολύς
κόσμος πέθαινε. Εκείνη την εποχή συνήθιζα να επισκέπτομαι αυτήν την πολύ ευλαβή
καλογριά, ή όποια είχε στο σπίτι της την παλιά εικόνα της Παναγίας από την
Μικρά Ασία. </span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Ή
εικόνα αυτή έφερε επάνω της πολλά παλαιά τάματα, μερικά εκ των όποιων ήσαν
πολύτιμα. Καθώς λοιπόν στενοχωρούμεθα από την έλλειψη τροφών, μία ημέρα της
λέω: «Βρε Μαρία, δεν πουλάς το μάλαμα από την εικόνα να αγοράσουμε τίποτα να
φάμε;"» Αυτή απάντησε: «"Τό μάλαμα αυτό είναι της Παναγίας και δεν
μπορώ να το πειράξω. "Αν ήθελε ή Παναγία να μας το δώσει θα μας το έδινε"».
Μόλις όμως είπε αυτά τα λόγια ένα χρυσό βραχιόλι από τα τάματα της εικόνος
σηκώθηκε μόνο του από την εικόνα και κόλλησε στο τζάμι της σαν να ήθελε να βγει
έξω από το προσκυνητάρι. Αυτό το θεώρησε πώς ήταν σημάδι από την Παναγία.
Πούλησε το βραχιόλι και αγοράσαμε τρόφιμα, με τα οποία βγάλαμε εκείνο τον
δύσκολο χειμώνα».</span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;"><br /></span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;"><br /></span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Όταν
έγινε μοναχός στο Καλύβι της Παναγίας Καζάνσκας στην Καψάλα αγωνιζόταν πολύ.
Ήταν πανύψηλος και γεροδεμένος. Του είπε κάποιος Χανιώτης μοναχός ότι κάνει
3.000 μετάνοιες την ώρα και προσπάθησε να τον μιμηθεί και ό ίδιος αλλά έπαθε
πτώση στομάχου. Έλεγε όταν γήρασε: «Έκανα αδιακρισία. Ό Θεός δεν τα θέλει
αυτά».</span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Έλεγε:
«Μεγάλο πράγμα είναι ή ευχή. Κάθε φορά που λέμε "Κύριε Ιησού
Χριστέ..." είναι σαν να λέμε "μνήσθητί μου, Κύριε, εν τη βασιλεία
σου"».</span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;"><br /></span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Έπλεκε
όλη μέρα κομποσκοίνι λέγοντας την ευχή. Το καλοκαίρι έβγαινε και ξάπλωνε στην
αυλή μέσα σε έναν λάκκο πού είχε σκάψει ό ίδιος για να τον ζεσταίνει ό ήλιος.
Από κει του βγήκε και το παρατσούκλι «εν τω λάκκω». Παρά την ηλικία του, υπέργηρος
ων, περιποιόταν τον κήπο με πολύ κόπο, καθώς μάλιστα είχε και μία κήλη μεγάλη σαν
πορτοκάλι, πού τον ταλαιπωρούσε και πού την έδενε με ένα κομμάτι ράσο. Πέραν
τούτου είχε καμπουριάσει από την πολύχρονη άσκηση, γι' αυτό και ή κάθε του
κίνηση ήταν εξαιρετικά επίπονη. Του πρότειναν να τον πάνε στο Νοσοκομείο για να
κάνη εγχείρηση, καθώς ή κατάσταση του ήταν πολύ επικίνδυνη, αλλά αρνήθηκε
ευγενικά λέγοντας: «Δεν πειράζει, αυτός είναι ό κανόνας μου• αν θέλει ό Θεός,
δεν παθαίνω τίποτα». Είχε 14 αρρώστιες, όπως έλεγε, και έμενε σ' ένα κελί
ετοιμόρροπο πού έβαζε νερά όταν έβρεχε.</span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;"><br /></span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Κάποτε
πήγε στον γερό-Χαράλαμπο ένας μοναχός νέος για να αγοράσει κομποσκοίνια. Εκείνη
την εποχή αντιμετώπιζε ό νέος μοναχός έναν μεγάλο πειρασμό και ήταν πολύ
στενοχωρημένος. Όταν έφτασε λοιπόν στον γερό-Χαράλαμπο και του ζήτησε κομποσκοίνια
εκείνος, αντί να τον στείλει μέσα στο καλύβι να του φέρει τον τενεκέ πού τα
αποθήκευε, όπως έκανε συνήθως, σηκώθηκε με πολύ κόπο από τον λάκκο του και
πήγαν μαζί μέσα. Μόλις μπήκαν, του είπε: «Ξέρεις, πάτερ μου, όταν ήμουν νέο
καλογέρι στο Έσφιγμένου, ό δαίμονας μου δημιούργησε τον έξης πειρασμό». "Άρχισε
τότε να περιγραφή ακριβώς την κατάσταση πού αντιμετώπιζε ό νέος, λες και ήταν
αυτός στην θέση του, καθώς και να του δίνη οδηγίες για την αντιμετώπιση της. Στο
τέλος, αφού τον παρακίνησε με πολλούς λόγους στον πνευματικό αγώνα, του είπε
σοβαρά: «Όλα αυτά σου τα είπα, για να μην απογοητεύεσαι και να αγωνίζεσαι».</span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;"><br /></span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Έλεγε:
«Έρχονται πολλές φορές τα δαιμόνια εδώ πού κάθομαι και πλέκω κομποσκοίνι, να με
πειράξουν. Τα σταυρώνω και φεύγουν. Αλλά δεν πάνε μακριά. Τα βλέπω πού κάθονται
και περιμένουν πότε θα αμαρτήσω με τον λογισμό για να ξανάρθουν. Θέλει πολλή
προσευχή, για να φύγουν μακριά τα δαιμόνια. Θέλει ταπείνωση. Αν ταπεινωθείς,
γίνεσαι αμέσως σοφός».</span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;"><br /></span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">«Να προσευχόμαστε
για όλους, εκτός από τούς εχθρούς του Θεού, δηλαδή τούς αιρετικούς. Γι' αυτούς
καλά είναι να λέμε: Αν θέλεις. Κύριε, φώτισε τους"».</span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">«Σε
όσους δεν πιστεύουν δεν λέω βαριά πνευματικά λόγια, για να μην κολαστούν πολύ.
"Ό γνούς και μή ποιήσας δαρήσεται πολλά"».</span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;"><br /></span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">«Μία
φορά στο Βατοπέδι πήγα να βγω έξω, αλλά θα χτυπούσα, γιατί ήταν βράδυ και δεν
έβλεπα. Όποτε ξαφνικά φάνηκε μπροστά μου ένας νέος πού άστραφτε. Το φώς του μ'
έκανε να δώ ότι μπροστά μου ήταν κενό και θα έπεφτα. Αυτός ήταν ό άγιος
Ευδόκιμος, όπως μου είπαν, μετά εξαφανίστηκε».</span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;"><br /></span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Ό γερό-Χαράλαμπος
ζούσε απλά, ασκητικά με την ευχή και την ψαλμωδία στο στόμα. Ήταν ειρηνικός και
έδινε πολύ καλές συμβουλές, πρακτικές και πνευματικές. Ενώ έκανε όλα τα
ανωτέρω, δεν σταματούσαν τα χέρια του να πλέκουν κομποσκοίνι. Είχε μάθει να πλέκει
και τη νύχτα χωρίς φώς.</span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;"><br /></span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Όταν
έμενε στον Άγιο Χαράλαμπο στις Καρυές, πάνω από το κρεβάτι του έσταζαν νερά,
όταν έβρεχε. Έβαλε τάβλες κάτω από το ταβάνι και πάνω από την θέση του κρεβατιού
και ένα νάιλον έτσι τα νερά κυλούσαν δίπλα.</span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">"Έλεγε:
«Ό μοναχός πρέπει να αρκουδίζει, (δηλαδή να περπατά με τα τέσσερα), από τη
νηστεία».</span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Κάποιος
νέος πήγε να αγοράσει ένα κατοστάρι κομποσκοίνι από τον γερό-Χαράλαμπο. Τον
ρώτησε: «Για την αδελφή σου το θέλεις;». Πράγματι το ήθελε για την αδελφή του.
Πρόσθεσε: «Να βάλω στην φούντα κόκκινο νήμα, πού είναι το χρώμα της παρθενίας,
γιατί θα γίνει καλογριά». Και όντως έγινε μοναχή μετά από λίγα χρόνια.</span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;">
<b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;"> «Ό Θεός λέει, "θα εξολοθρεύσω πάντας τούς εργαζομένους την άνομίαν". Αλλά
πέφτουν (γονατίζουν) οι Άγιοι και λένε
"και</span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">μείς
αμαρτωλοί είμαστε, συγχώρεσε μας. Κύριε μας", και σταματάει την οργή Του ό
Θεός».</span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;"><br /></span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">«Άμα
εξομολογηθείς τις αμαρτίες σου, τα χάνει ό δαίμονας τα αμαρτήματα και να θέλει δεν
μπορεί να πει τίποτε. Διαλύονται οι αμαρτίες, δηλαδή τις συγχωρεί ό Θεός. Αλλά να
εξομολογηθείς με αγνότητα, όχι να εξομολογηθείς και να μη βγαίνεις από το δικό
σου. </span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;"><br /></span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Αυτοί λέγονται "πονηρευόμενοι" και" οι πονηρευόμενοι εξολοθρευθήσονται",
λέει. Με ειλικρίνεια να εξομολογήσθε. Σκέψου ότι τα λες στον Χριστό».</span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;"><br /></span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">«Να
λέμε την ευχή, αυτή διώχνει τον πειρασμό. Τότε αδυνατεί ό σατανάς. Ή ευχή τον
τρώει σαν το ροκάνι, τον καταστρέφει. Μας πολεμά ό εχθρός, όταν το επιτρέπει ό
Θεός. Και όσο ζούμε, μέχρι να βγει ή ψυχή μας, θα τον πολεμούμε και μείς. Τότε,
όταν τον νικήσουμε και δεν κάνουμε το θέλημα του, θα μάς πάρει στα δεξιά του ό
Θεός, στην βασιλεία Του».</span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;"><br /></span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">«Μέγα
πράγμα έχουμε το "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με". Ή ευχή τα έχει όλα
και σωτηρία ψυχής και υγεία σωματική και φώτιση και ευχαριστία. Να λέμε την
ευχή».</span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">«Ή
προσευχή χωρίς μετεωρισμούς είναι των τελείων. Ό καλόγερος να κάνη 33 κομποσκοίνια
(εκατοστάρια για την ακολουθία του) και να μην τον μέλλη. Ας τον πειράζει με
λογισμούς ό διάβολος. Αυτός να συμμαζώνει το νου του. Κάποτε ό Μ. Βασίλειος
έταξε μία σκούφια λίρες σε όποιον παπά θα κάνει μία Λειτουργία χωρίς λογισμούς.
Πράγματι ένας παπάς κατάφερε μέχρι να τελείωση να κράτηση το νου του καθαρό από
λογισμούς. Μετά, λίγο πριν τελείωση, τού ήρθε στο νου του ή σκούφια με τις
λίρες και έτσι τις έχασε».</span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;"><br /></span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">«Θέλει
ταπείνωση ό Θεός. Όσες αρετές και αν κάνουμε και μάς ρωτήσουν, πώς πάει ή
πνευματική </span></b><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">ζωή,
να λέμε ότι είμαστε αχρείοι δούλοι. Άμα πεις καλά είμαι στην πνευματική ζωή
τάχασες όλα. Είναι υπερηφάνεια. Γι' αυτό λέει στις Ώρες "ου κατώκει εν
μέσω της οικίας μου ποιών υπερηφανίαν", δεν κάθομαι λέει στων υπερήφανων τον
οίκον».</span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;"><br /></span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">«Για
την σωτηρία της ψυχής μας πρέπει να κάνουμε το νόμο του Θεού, να πάμε στην
Εκκλησία μας, να συγχωρούμε τον πλησίον σε ότι μας έφταιξε. Επομένως, το παν
είναι τα καλά έργα και ή πίστη. Μην απελπιζόμαστε. Ή απελπισία είναι διάβολος».</span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;"><br /></span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">«Εν τω
ονόματι Ιησού φάλαγγες δαιμόνων συντρίβονται. Εν τω ονόματι Ιησού στην Δευτέρα
Παρουσία παν γόνυ κάμψει. Και μερικοί πλανεμένοι λένε: "Τί θα
προσκυνήσουμε το όνομα;". Ό Απόστολος Παύλος εννοεί Ότι θα προσκυνήσουμε τον
Χριστό, όχι το όνομα. Δεν χωρίζεται ό Χριστός από το όνομα Του, ό ίδιος είναι. Με
το όνομα Του οι Απόστολοι έκαναν θαύματα».</span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;"><br /></span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">«Μία
μέρα έκανα κάτι κουτσοδούλια εδώ πέρα, έπεσα και χτύπησα στο πόδι. Μέρα ήταν και
μόλις σηκώθηκα βλέπω κάποιον να με χαμογελάη. "Τί θέλεις εδώ;" του
λέω, και δεν μιλάει. "Ποιος είσαι;" τον ξαναρωτώ, και μόλις πήγα να
σηκώσω το χέρι να τον σταυρώσω, έγινε άφαντος. "Κοπρόσκυλο", λέω στον
διάβολο, "εσύ ήσουν που με έριξες κάτω;"».</span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;"><br /></span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">«Τον
είδα σαν θηρίο, σαν αράχνη, με τα μάτια μου, όχι όνειρα, και παρακάλεσα τον Θεό
να με στερέωση στην πίστη».</span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;"><br /></span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">«Αφήνουμε
τα θεολογικά, εμείς λέμε τα πρακτικά. Είδα κάποτε σε αγρυπνία στο Κουτλουμουσι τον
Άγιο της ημέρας ντυμένο με διακονικά άμφια τρεις φορές βγήκε από το ιερό και
χάθηκε. Αφού κοινώνησα, περίμενα να δώ τον διάκο να κάνη κατάλυση, δεν είδα.
Ρώτησα και μου είπαν ότι δεν υπάρχει διάκος».</span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">«Ό
Θεός χαίρεται, όταν λέμε λόγια ψυχικής ωφελείας». </span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;"><br /></span></b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><span style="font-weight: bold; line-height: 18px;">ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΗΣΥΧΑΣΤΙΚΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ2011</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><span style="font-weight: bold; line-height: 18px;"> </span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><span style="font-weight: bold; line-height: 18px;">http://apantaortodoxias.blogspot.gr/</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><span style="font-weight: bold; line-height: 18px;"> </span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;"><br /></span></b></span></span></div>
</div>
Γιώργοςhttp://www.blogger.com/profile/02430936752098492434noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3779030376319711068.post-29579621729875758742013-03-23T03:03:00.003-07:002013-03-23T03:03:40.548-07:00Η δύναμη και η αξια των Χαιρετισμων προς την Θεοτοκο...<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEije-rtnOEgafhL-0N_uVz4IBQo7cuBhmcUME83kNw-wb1mKhjoe1FCzKh507JrdArL8OeYHT0npHIQcceUYGOi1h7oLlhD7V9hC5Sq5gpUPhXD6r4U8k2g_czNdo1LUJut-cfYnwbYBLY/s1600/%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%82+%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8C+%CE%B4%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEije-rtnOEgafhL-0N_uVz4IBQo7cuBhmcUME83kNw-wb1mKhjoe1FCzKh507JrdArL8OeYHT0npHIQcceUYGOi1h7oLlhD7V9hC5Sq5gpUPhXD6r4U8k2g_czNdo1LUJut-cfYnwbYBLY/s320/%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%82+%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8C+%CE%B4%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF1.jpg" width="233" /></a></b></span></span>
<br />
<div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Στην παράδοση
της Εκκλησίας μας, μάς αναφέρεται και το εξής θαυμαστό γεγονός για την
δύναμη που έχουν οι Χαιρετισμοί της Παναγίας. Θα πούμε αυτό το γεγονός,
αυτήν την ιστορία.</b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Στα παλιά
χρόνια, δηλαδή πριν από το 1800, κάποιος εκεί τότε, – υπήρχαν πολλοί
λησταί, όπως είναι γνωστό, που στήνανε καρτέρι στα σταυροδρόμια, και
λήστευαν τους περαστικούς,- κάποιος λοιπόν απ’ αυτούς τους αρχιληστάς
είχε βάλει μερικούς συντρόφους, να στήνουν το καρτέρι τους σε ένα
σταυροδρόμι που ήτο αναγκαστικό πέρασμα για τους περαστικούς πεζοπόρους,
από τη μια πόλη στην άλλη. Και όποιος περνούσε, είτε ήταν μόνος του,
είτε ήταν δύο είτε τρείς, τους λήστευαν.</b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Και μετά τους άφηναν να φεύγουν, δεν τους έκαναν κακό. Δεν τους τραυμάτιζαν, δεν τους κακοποιούσαν.</b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Κάποτε πέρασε
απ’ αυτό το σταυροδρόμι και ένας άγιος μοναχός. Εκείνος, – τον
σταμάτησαν βέβαια και τον λήστεψαν, τι να πάρουν από έναν μοναχό, τέλος
πάντων, ό,τι είχε – δεν έφυγε. Παρακάλεσε τους ληστάς να τον οδηγήσουν
στο λημέρι του αρχηγού τους, – λέει «τι τον θέλεις;»</b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>-Α, λέει, θα
σας πώ κάτι πολύ σπουδαίο. Σε λίγο θα περάσει ένας πολύ μεγάλος και
πλούσιος έμπορος φορτωμένος διαμάντια, αλλά, θέλω να του πώ, πώς θα
είναι ντυμένος, για να τον καταλάβετε, γιατί θάχει μαζί του πολλά τα
κουρέλια.</b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Έτσι και έγινε, όχι για να μην του χαλάσουν το χατίρι, αλλά για τις απολαβές που θα είχε.</b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Τον πήγαν
λοιπόν… μόλις συναντήθηκε ο μοναχός με τον αρχιληστή, του λέγει ότι θα
καλέσεις όλους τους ανθρώπους εδώ, για να τους πω αυτό το μεγάλο νέο,
διότι είναι πολύ σπουδαίο.</b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Πράγματι λοιπόν, εκείνος τους μάζεψε.</b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Α, λέει, κάποιος λείπει. Να μου τον φέρετε κι αυτόν εδώ.</b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Λέει, τι τον θέλεις, αυτός μαγειρεύει τώρα για το μεσημέρι.</b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Όχι, να τον φέρετε.</b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Πάνε λοιπόν, εκείνος δεν ήθελε να ’ρθεί, και τον άρπαξαν με το ζόρι, και τον έφεραν μπροστά στο μοναχό.</b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Μόλις ο μάγειρας αντίκρισε τον μοναχό, δεν ήθελε να τον βλέπει.</b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Αλλά ούτε και ο μοναχός γύρισε να τον δει.</b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Αντιθέτως ο μάγειρας άρχισε να τρέμει, να τρέμει πολύ.</b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Τον ρωτάει λοιπόν ο μοναχός.</b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>- Γιατί τρέμεις μάγειρα;</b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>- Ε, –
αναγκάστηκε εκείνος να ομολογήσει, – ότι ήταν διάβολος που είχε
μετασχηματιστεί σε άνθρωπο, για να παρακολουθεί από κοντά αυτόν τον
αρχιληστή.</b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Ο αρχιληστής όμως αυτός, είχε μια πολύ καλή συνήθεια.</b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Προσευχόταν στην Παναγία καθημερινά. Και πώς προσευχόταν; – λέει.</b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Διάβαζε κάθε
μέρα τους Χαιρετισμούς. Πρωί και μεσημέρι και βράδυ. Την καλή αυτή
συνήθεια την πήρε απ’ τη μάνα του. Την πήρε απ’ το σπίτι του, που του
είχε μάθει τους Χαιρετισμούς από μικρό παιδί, και έτσι τους ήξερε από
στήθους. Δηλαδή από μνήμης, και τους έλεγε χωρίς να τους διαβάζει.</b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Βέβαια,
αργότερα πήρε τον κακό το δρόμο κι έγινε ληστής, παρά ταύτα όμως, τους
Χαιρετισμούς δεν τους είχε αφήσει ούτε μια μέρα. Έτσι η Παναγία
βρισκόταν κοντά του και τον φύλαγε.</b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Και τον φύλαγε επειδή περίμενε μια ευκαιρία η Παναγία για να τον σώσει, να τον φέρει σε μετάνοια, ν’ αλλάξει ζωή, να σωθεί.</b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Ο μάγειρας διάβολος, είχε σταλεί πάλι απ’ τον αρχισατανά για να τον σκοτώσει και να πάρει την ψυχή του στην Κόλαση.</b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b> Δεν μπορούσε
όμως γιατί τον εμπόδιζαν οι Χαιρετισμοί της Παναγίας. Περίμενε λοιπόν
μια ευκαιρία. Ποια; Το πότε θα ξεχνούσε έστω και μία φορά, έστω και μια
μέρα, να απαγγείλει ο αρχιληστής τους Χαιρετισμούς της Παναγίας. </b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Τότε θα ήταν
αφύλακτος από την προστασία Της, θα προκαλούσε για τη μοιρασιά, ανάμεσα
στους ληστάς και τους συντρόφους του κάποια φασαρία, εκείνοι με την
προτροπή βέβαια του διαβόλου μάγειρα, θα τον σκότωναν και έτσι θάπαιρνε
την ψυχή του στην Κόλαση.</b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Μα η Παναγία τον προστάτευε και τον προστάτευε χάριν των Χαιρετισμών. Μπορεί να ήτο ληστής, αλλά δεν ήταν φονιάς. </b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Παρά ταύτα
όμως τους Χαιρετισμούς δεν τους άφησε. Μπορεί η ζωή του να ήτο άσχημη,
να ήτο κακή, να ήτο αντιευαγγελική αλλά ο Θεός όμως που δεν θέλει το
θάνατο του αμαρτωλού ως το επιστρέψαι και ζείν αυτόν, και ακούγοντας και
τις μεσιτίες και τις παρακλήσεις της Παναγίας Μητρός Του, του έδωσε την
ευκαιρία για να σωθεί. </b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Μόλις λοιπόν ο
αρχιληστής άκουσε αυτή την ομολογία από τον μάγειρο διάβολο, αμέσως
φωτίσθηκε. Κατάλαβε τα τραγικά του λάθη. Τις αμαρτίες του, και κείνη τη
στιγμή μετανόησε, και σώθηκε.</b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Η μετάνοιά
του συγκλόνισε και τους άλλους ληστάς, τους συντρόφους του, και με τις
οδηγίες του αγίου εκείνου μοναχού όλοι τους οδηγήθηκαν στο μεγάλο
μυστήριο της ευσπλαχνίας του Θεού, δηλαδή στην Ιερά Εξομολόγηση. Και με
την έμπρακτη αποκατάσταση όλων των κλοπιμαίων, όλοι οι λησταί μαζί με
τον αρχιληστή εσώθησαν.</b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Τους έσωσαν οι Χαιρετισμοί της Παναγίας.</b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Οι
Χαιρετισμοί λοιπόν χριστιανοί μου, έχουν τεράστια σωτηριώδη σημασία,
όταν τους διαβάζουμε ή τους απαγγέλουμε κάθε βράδυ με πίστη και ευλάβεια</b></span></span><br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEije-rtnOEgafhL-0N_uVz4IBQo7cuBhmcUME83kNw-wb1mKhjoe1FCzKh507JrdArL8OeYHT0npHIQcceUYGOi1h7oLlhD7V9hC5Sq5gpUPhXD6r4U8k2g_czNdo1LUJut-cfYnwbYBLY/s1600/%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%82+%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8C+%CE%B4%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><br /></a></b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>www.romfea.gr </b></span></span>Γιώργοςhttp://www.blogger.com/profile/02430936752098492434noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3779030376319711068.post-26590648347296802472013-03-21T05:56:00.000-07:002013-03-21T05:56:12.586-07:00Σαρακοστή:Η ζωή στο σπίτι<div class="Title">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br /></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b> </b></span></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVGYU_o32ULAArwomNjFktfQhqL_woBL5fvZ4d-tdBMXdJFXjWq_3j4T4vVtbjZUpJHgZxcSNvlV4ZK1txarOX5vr92_UCNYDd3HMr5XXxC6rJmPERpi78COKLhcF8cXb2shTkRccb6zE/s1600/%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%B7+%CF%84%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CF%822.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="302" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVGYU_o32ULAArwomNjFktfQhqL_woBL5fvZ4d-tdBMXdJFXjWq_3j4T4vVtbjZUpJHgZxcSNvlV4ZK1txarOX5vr92_UCNYDd3HMr5XXxC6rJmPERpi78COKLhcF8cXb2shTkRccb6zE/s320/%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%B7+%CF%84%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CF%822.jpg" width="320" /></a></b></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 12px; margin-top: -10px; text-align: right;">
</div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="Summary">
</div>
<br />
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>ΣΤΙΣ Σαρακοστές καλό είναι να
γνωρίζεις μόνο εκκλησία και σπίτι, τίποτ’ άλλο. Φτάνεις, λοιπόν, στο
σπίτι. Τί θα κάνεις εκεί; Θα αγωνιστείς μ’ όλη σου τη δύναμη να
διατηρήσεις την προσήλωση του νου και της καρδιάς στον Κύριο. Αμέσως
μετά την εκκλησία, τρέξε στο δωμάτιό σου και κάνε αρκετές μετάνοιες,
ζητώντας ευλαβικά από τον Θεό να σε βοηθήσει , ώστε να αξιοποιήσεις το
χρόνο της παραμονής σου στο σπίτι με τρόπο ωφέλιμο για την ψυχή σου. <br />Ύστερα
κάθησε και ξεκουράσου για λίγο. Αλλά και τότε μην αφήνεις τους
λογισμούς σου να ξεστρατίζουν. Διώχνοντας κάθε σκέψη, επαναλάμβανε νοερά
την ευχή : “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με! Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν
με!”. Αφού ξεκουραστείς πρέπει ν’ ασχοληθείς με κάτι, είτε προσευχή
είτε εργόχειρο. Τί εργόχειρο θα κάνεις δεν έχει σημασία∙ ξέρεις ήδη τί
σου αρέσει. Είναι, βλέπεις, αδύνατο να ασχολείσαι όλη την ώρα με
πνευματικά πράγματα∙ χρειάζεται να έχει και κάποιο ευχάριστο εργόχειρο.
Μ’ αυτό θα καταπιάνεσαι, όταν η ψυχή σου είναι κουρασμένη, όταν δεν
έχεις τη δύναμη να διαβάσεις ή να προσευχηθείς. Αν, βέβαια, οι
πνευματικές σου ενασχολήσεις πηγαίνουν καλά, το εργόχειρο δεν είναι
απαραίτητο. Εκπληρώνει μόνο την ανάγκη αξιοποιήσεως του χρόνου , που
αλλιώς θα σπαταλιόταν σε απραξία. Και η απραξία είναι πάντα ολέθρια,
πολύ περισσότερο όμως στον καιρό της νηστείας.<br />Πώς πρέπει να
προσεύχεται κανείς στο σπίτι; Σωστά σκέφθηκες ότι τη Σαρακοστή οφείλουμε
να προσθέτουμε κάτι στον συνηθισμένο κανόνα προσευχής. Νομίζω, ωστόσο,
πως αντί να διαβάζεις περισσότερες προσευχές από το Προσευχητάρι, είναι
καλύτερο ν’ αυξήσεις τη διάρκεια της άμεσης επικοινωνίας σου με τον
Κύριο. Κάθε μέρα, πριν αρχίσεις και αφού τελειώσεις τη την ορθρινή και
βραδυνή ακολουθία, να απευθύνεσαι με δικά σου λόγια στον Κύριο, την
Υπεραγία Θεοτόκο και τον φύλακα άγγελό σου, ευχαριστώντας τους για την
προστασία τους και παρακαλώντας τους για την ικανοποίηση των πνευματικών
σου αναγκών. Ζήτα τους να σε βοηθήσουν , ώστε, πρώτα απ’ όλα να
γνωρίσεις τον εαυτό σου, να αποκτήσεις αυτογνωσία και, όταν την
αποκτήσεις, να σου χαρίσουν ζήλο και δύναμη, ώστε να θεραπεύσεις τις
πληγές της ψυχής σου. Ζήτα τους, ακόμα, να γεμίσουν την καρδιά σου με
το αίσθημα της ταπεινώσεως και της συντριβής. Η ταπείνωση είναι η πιο
ευάρεστη στον Θεό θυσία. Έτσι να προσεύχεσαι. Μην επιβάλεις, όμως, στον
εαυτό σου έναν προσευχητικό κανόνα μακρύ και βαρύ, έναν κανόνα που θα
υπερβαίνει τα μέτρα των ψυχοσωματικών σου δυνάμεων και θα σε καταβάλλει.
Καλύτερα είναι να προσεύχεσαι συχνότερα στη διάρκεια της ημέρας και,
όταν ασχολείσαι μ’ οποιαδήποτε άλλη εργασία, να έχεις το νου σου στο
Θεό.<br />Μετά την προσευχή , διάβαζε για λίγο με αυτοσυγκέντρωση. Η
μελέτη δεν αποσκοπεί στο φόρτωμα του μυαλού σου με διάφορες πληροφορίες
και γνώσεις, αλλά στην ψυχική σου ωφέλεια και εποικοδομή. Γι’ αυτό δεν
χρειάζεται να διαβάζεις πολλά. Διάβαζε όμως με προσοχή μεγάλη και με
καρδιακή συμμετοχή. <br />“Τί να διαβάζω;”, θα με ρωτήσεις. Μόνο
πνευματικά βιβλία ,φυσικά. Η προσεκτική ανάγνωση τέτοιων βιβλίων εμπνέει
την ψυχή περισσότερο απ’ ο,τιδήποτε άλλο. Αν πάντως, στη διάρκεια της
μελέτης γεννιέται ο πόθος της προσευχής, ν’ αφήνεις το βιβλίο και να
προσεύχεσαι .<br />Θα διαβάζεις, λοιπόν, θα προσεύχεσαι, θα κάνεις
μετάνοιες. Και μ’ όλα αυτά, ωστόσο, δεν θα μπορέσεις να κρατήσεις το νου
και την καρδιά σου σε κατάσταση συνεχούς και έντονου αγώνα. Είναι
αναπόφευκτο να κουράζεσαι. Τότε, όπως σου είπα, θα ασχολείσαι με κάποια
πρακτική εργασία.<br />Σκέφτεσαι, καθώς μου γράφεις, να μειώσεις την
ποσότητα του καθημερινού σου φαγητού. Σωστή κι ωφέλιμη η σκέψη σου∙
σωστή, γιατί το σώμα, που με τις παρεκτροπές του σε αναγκάζει να
μετανοείς, οφείλει να καταβάλει στη διάρκεια της Σαρακοστής τους
μόχθους που του αναλογούν∙ και ωφέλιμη, γιατί με τη νηστεία το σώμα
δουλαγωγείται, ο νους καθαρίζεται, η καρδιά μαλακώνει, τα πάθη
νεκρώνονται. Μόνο μην το παρακάνεις. Ήδη τρως τόσο λίγο. Πρέπει να έχεις
δυνάμεις ,για να στέκεσαι στην εκκλησία και για ν’ αγωνίζεσαι στο
σπίτι. Κοίτα να τρως τόσο, όσο χρειάζεται για να μην εξασθενήσεις.<br />Καλό
θα ήταν επίσης , να μείωνες λίγο το χρόνο του ύπνου και της αναπαύσεώς
σου. Είναι μία θυσία για σένα, αλλά κάθε λογής θυσία ταιριάζει σ’ αυτή
την περίοδο .<br />Και με τις συζητήσεις τί θα γίνει; Τη Σαρακοστή
τουλάχιστον, οι συζητήσεις με τους άλλους ας περιοριστούν σε πνευματικά
θέματα. Ακόμα καλύτερες είναι οι κοινές πνευματικές αναγνώσεις, που
δίνουν αφορμές για την ανταλλαγή εποικοδομητικών σκέψεων και για την
εξαγωγή ωφέλιμων συμπερασμάτων. Κατάλληλοι γι’ αυτό τον σκοπό είναι οι
Βίοι των Αγίων. Αρκετά έγραψα. Θα προσθέσω ό,τι άλλο χρειάζεται
αργότερα. </b></span></span><br />
<br />
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>«Από το βιβλίο: «ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ<br />Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ<br />γράμματα σε μια ψυχή»<br />ΕΚΔΟΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ<br />ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ<br />ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΙΙΚΗΣ 2000</b></span></span><br />
<br />
<br />
<br />
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>www.gonia.gr </b></span></span>Γιώργοςhttp://www.blogger.com/profile/02430936752098492434noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3779030376319711068.post-71334369960815992352013-03-18T02:38:00.000-07:002013-03-18T02:38:34.715-07:00Ιεροδιάκονος Θεοδόσιος (†2012)<h3 class="post-title entry-title" itemprop="name">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><br /></span></span>
</h3>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="post-header">
</div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="post-body entry-content" id="post-body-6644022155370028732" itemprop="articleBody">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br /></b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br /></b></span></span>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOa8sTd8PXjTrSwi40YnEZ9c-nlPPY7TbmsH-tb_vG62V8zcao1A-D11YnsWotPobqJKTpPsFwNGnq7WwDJYFLyFTiQn2nU3UE6d3ZH4aruKN-VGOPR3dxra8P9JsdKLqz5rJEmY3qLgvB/s1600/04.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOa8sTd8PXjTrSwi40YnEZ9c-nlPPY7TbmsH-tb_vG62V8zcao1A-D11YnsWotPobqJKTpPsFwNGnq7WwDJYFLyFTiQn2nU3UE6d3ZH4aruKN-VGOPR3dxra8P9JsdKLqz5rJEmY3qLgvB/s1600/04.jpg" /></a></b></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 1cm;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span>Κατά
το έτος 1939 ένα δεκατριάχρονο αγνό, ήσυχο και σεμνό χωριατόπουλο από τα χωριά
της Πελοποννήσου ήρθε στο Ίβηρίτικο Κελλί της Αγίας Άννης να γίνει μοναχός.
Γέροντας τότε στο Κελλί ήτο ό εκ Πατρών ορμώμενος, αλλά με Στεμνιτσιώτικη
καταγωγή, Μοναχός Θεοδόσιος με συνοδεία τους μονάχους Μόδεστο, Λάζαρο,
Πολύκαρπο και τον αλησμόνητο Γεώργιο (Ζήτο).</span></span></span></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span></b></span></span><div class="MsoNoSpacing" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 1cm;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span>Την
εποχή εκείνη ήρχετο κατά καιρούς από την Ίβηρίτικη Σκήτη του Τίμιου Προδρόμου
όπου διέμενε, χάριν πνευματικής φιλίας και συμπνευματισμού, ό μετά ταύτα καθηγούμενος
της Ί. Μονής Αγίου Παύλου, Ιερομόναχος Ανδρέας, ό ενάρετος και άγιος εκείνος
άνθρωπος. Ολίγων προ του Β' Παγκοσμίου πολέμου ό Γέρων Ανδρέας επέστρεψε στη
Μονή της μετανοίας του όπου διηγούμενος τα της σκητιώτικης ζωής του, είπε στους
παραδελφούς του Άγιοπαυλίτες πώς στο Κελλί της Αγίας Άννης προσήλθε να μονάσει
ένας άγγελος.</span></span></span></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span></b></span></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-AZFenA-1_Q6m25fZwfJsgq99uGvRZvtPC9FCJPxzMbI_wgpUR2jqyDeIdorg1O9zd0JJILCUlFWmcIQa_eSevuIpGs6pP67SzHLA_NBGXsmL_zMUdU1bJfm-AprDraWQrUtVX686v9TA/s1600/02.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="354" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-AZFenA-1_Q6m25fZwfJsgq99uGvRZvtPC9FCJPxzMbI_wgpUR2jqyDeIdorg1O9zd0JJILCUlFWmcIQa_eSevuIpGs6pP67SzHLA_NBGXsmL_zMUdU1bJfm-AprDraWQrUtVX686v9TA/s640/02.jpg" width="640" /></a></b></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 1cm;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span>Με
αυτόν τον άγγελο μας αξίωσε ό καλός Θεός να ζήσουμε μαζί 15 ολόκληρα χρόνια και
σήμερα που επιτελούμε το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο του, όφειλετικά και
εύγνωμόνως επιθυμούμε να αναφερθούμε στην όσια και αγγελική βιωτή του, αφού
βεβαίως πρωτίστως σας ευχαριστήσουμε ολόψυχα όλους για την παρουσία και
συμπροσευχή σας υπέρ μακάριας μνήμης και αιώνιας αναπαύσεως της ψυχής αυτού.</span></span></span></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span></b></span></span><div class="MsoNoSpacing" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 1cm;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span>Ό
κατά κόσμο Θεόδωρος Κοΰζιος, τέκνο του Φωτίου και της Ελένης Κοΰζιου, γεννήθηκε
το έτος 1926 στην Τοπόριστα -το σημερινό Θεόκτιστο- Γορτυνίας, όπου μαζί με τα
άλλα δυο αδέλφια του, τον Γεώργιο και τον Παναγιώτη, τελείωσε
το Δημοτικό Σχολείο. Εκείνα τα χρόνια ένα θαυμαστό γεγονός, που
συνέβη στον ίδιο, τον έκανε πιο ευλαβή και θεοφοβούμενο. </span></span></span></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span></b></span></span><div class="MsoNoSpacing" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 1cm;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span>Διερχόμενος
έξω από το παρεκκλήσι του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου είδε ένα μικρό
κορίτσι να κόβει αχλάδια από μία αχλαδιά που ητο στην αυλή
του παρεκκλησίου. Τότε φώναξε: «Έλα 'Αϊ Γιώργη και σε κλέβουν». Αμέσως
άνοιξε ή πόρτα του Ναού και ξεπρόβαλε ένας πανέμορφος και λαμπρός
νέος που κοίταξε διερευνητικά, αλλά και συγχρόνως γλυκά τον μικρό Θεόδωρο.
Πάντα ένεθυμείτο την ομορφιά αυτού του νέου, που προφανώς δεν ητο άλλος από τον
Άγιο Γεώργιο που εξαφανίστηκε πάραυτα.</span></span></span></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span></b></span></span><div class="MsoNoSpacing" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 1cm;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span>Στο
Άγιον Όρος ήλθε μαζί με άλλα παιδιά από το χωριό του, δυο εκ των όποιων -οι
αυτάδελφοι Γεράσιμος και Ιωακείμ του Ίβηριτικού Κελλίου της Μεταμορφώσεως- ήσαν
και συγγενείς του. Σε λίγο κηρύχτηκε ό πόλεμος του 1940 και ή εντολή της τότε
Ελληνικής Κυβέρνησης ητο όλα τα ανήλικα παιδιά που διέμεναν στο Όρος, να
επιστρέψουν στα σπίτια τους. Ό Θεόδωρος επειδή ητο αποφασισμένος όχι μόνο να
ζήσει, αλλά και να πεθάνει στο Περιβόλι της Παναγίας, για να μη τον ανακαλύψουν
οι αστυνομικοί, επί ένα ολόκληρο χρόνο έκρύπτετο στο υπόγειο του Κελίου.</span></span></span></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span></b></span></span><div class="MsoNoSpacing" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 1cm;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span>Ή
μοναχική του κουρά έγινε το 1944 (24/2) και έλαβε το όνομα του Γέροντος του,
Θεοδόσιος. Το 1952 (19/5) χειροτονήθηκε διάκονος στο ναό του Κελίου από τον
«γέρο Δεσπότη», όπως τον αποκαλούσε, Μιλητουπόλεως Ιερόθεο. Παρέμεινε διάκονος
σε όλη του τη ζωή και δεν δέχτηκε να χειροτονηθεί ιερεύς «από ευλάβεια προς την
Ιεροσύνη» όπως έλεγε γι' αυτόν ό ηγιασμένος Γέροντας Παΐσιος.</span></span></span></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span></b></span></span><div class="MsoNoSpacing" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 1cm;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span>Από
το 'Άγιον Όρος εξήλθε ελάχιστες φορές και σε μία από αυτές κατόπιν πολλής
πιέσεως από τον παραδελφό του, πατέρα Γεώργιο, επισκέφτηκε το χωριό του να δει
τους γονείς και τ' αδέλφια του. Μία άλλη φορά, κατόπιν δικής μας πιέσεως
δέχτηκε να πάμε στους Αγίους Τόπους και το Όρος Σινά, όπου -αν και γέρων
75ετής-άνέβηκε με πολύ πόθο και ενθουσιασμό στην αγία Κορυφή.</span></span></span></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span></b></span></span><div class="MsoNoSpacing" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 1cm;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span>Είπαμε
στην αρχή του ταπεινού μας λόγου πώς ό μακάριος Γέρων Ανδρέας ό Άγιοπαυλίτης
τον απεκάλεσε «άγγελο». Αν ήτο δυνατόν να ζούσε μέχρι σήμερα και μάλιστα να
ζούσε μαζί με τον Γέροντα Θεοδόσιο για 15 ολόκληρα χρόνια όπως εμείς και έβλεπε
το μακάριο και όσιακό του τέλος, ασφαλώς δεν θα μετάνιωνε γι' αυτόν τον
χαρακτηρισμό του. Και να γιατί:</span><span lang="EN-US"></span></span></span></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span></b></span></span><div class="MsoNoSpacing" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 1cm;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span>Ό
Γέρων Θεοδόσιος ήτο άνθρωπος βαθειάς πίστεως. Πίστευε ακράδαντα στον Θεό και
Τον αγαπούσε πραγματικά. Καρπός αυτής της πίστεως ήτο ό φόβος του Θεού που τον
διακατείχε πάντοτε και ή ευλάβεια του στα θεια. Ή αγάπη του για την λατρεία του
Θεού μέχρι τέλους αμείωτη. Όταν για έναν χρόνο μετά την τελευτή του Γέροντος
Γεωργίου παρέμεινε μόνος, παρόλο που έκουράζετο υπέρμετρα με τις διάφορες
δουλειές του Κελίου, έπ' ούδενί δεν άφηνε τις ακολουθίες και διάβαζε όλα τα
γράμματα, τα όποια σχεδόν ήξερε απ' έξω.</span></span></span></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span></b></span></span><div class="MsoNoSpacing" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 1cm;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span>Αυτός
πού αγαπάει τον Θεό αληθινά -όπως όλοι γνωρίζουμε-άγαπάει και τον πλησίον
πραγματικά. Γι' αυτό ήτο πάντα φιλόξενος, πάντα καταδεχτικός, πάντα εύπροσήγορος.
Πρόθυμος να διακονήσει, να μαγειρεύει με επιμέλεια και ν' αναπαύσει όλους τούς
γνωστούς και άγνωστους πού άρχοντα στο Κελλί. Ολίγων προ του θανάτου του
βλέποντας ανθρώπους στο Κελλί, ρωτούσε αν έχουμε ετοιμασία, αν έχουμε
μαγειρεύσει.</span></span></span></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span></b></span></span><div class="MsoNoSpacing" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 1cm;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span>Εκεί
όμως πού έδωσε εξετάσεις και πήρε άριστα ήτο ή υπομονή του, ή εργατικότητα του
και προπαντός ή ταπείνωση του. Ήτο όντως άνθρωπος πολλής υπομονής και
καρτερίας, ή δε εργατικότητα του μέχρι τα βαθειά του γεράματα μάς άφηνε
άναυδους. Ότι άρχιζε, είτε στο εργόχειρο στον τόρνο, είτε στις
γεωργικές εργασίες το τελείωνε μόνος του. Ποτέ δεν μας ζήτησε βοήθεια. Με σιωπή
προσευχόμενος και με σκυμμένο το κεφάλι ήργάζετο «από φυλακής πρωίας μέχρι
νυκτός» και παρόλο που είχε σοβαρό πρόβλημα με την κοίλη του δεν το έβαζε κάτω.
Πάλευε υπεράνθρωπα γιατί αγαπούσε και το Κελλί του, στο όποιο έζησε 73 ολόκληρα
χρόνια, αλλά αγαπούσε και εμάς, τη συνοδεία του.</span></span></span></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span></b></span></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrpayfq0MieoPyFj9CfCNGEdhlZxKnBhXwA6gYmSUzXCbPtIWb707_jmzr4M5b_OTyxn9x2TmqJNdwSgWMhOh3khDyfpJWuOHC60JqKsbzhOY6AaUko_nvd8vtctdTTBlqdVdERc8yoN24/s1600/01.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrpayfq0MieoPyFj9CfCNGEdhlZxKnBhXwA6gYmSUzXCbPtIWb707_jmzr4M5b_OTyxn9x2TmqJNdwSgWMhOh3khDyfpJWuOHC60JqKsbzhOY6AaUko_nvd8vtctdTTBlqdVdERc8yoN24/s640/01.jpg" width="480" /></a></b></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 1cm;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span>Για
την ταπείνωση του που ήτο πηγαία και αληθινή θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες
πολλές. Μόνο τούτο θ' αναφέρουμε, χαρακτηριστικό του ταπεινού του φρονήματος:
όταν έσκυβαν ακόμη και λαϊκοί να του φιλήσουν το χέρι, αυθόρμητα έκανε και
εκείνος το ίδιο. Και αν σε κάτι είχε άλλην άποψη, υποχωρούσε αμέσως λέγοντας
«ας είναι και έτσι». Αυτή ή ταπείνωση του τον έκανε πράο και ήσύχιο. Τον έκανε
να θέλει να ζει πάντα στην αφάνεια. Μου είπε κάποτε: «Εγώ ούτε σε εργάτη δεν
έκανα παρατήρηση». Εντύπωση μεγάλη έκανε στον Γέροντα Παΐσιο -ό όποιος και το
διηγείτο- ή στάση του Γέροντος Θεοδοσίου μέσα στο Ταχυδρομείο στις Καρυές, όπου
έστέκετο σε μία άκρη με το κομποσχοίνι στο χέρι παραχωρώντας τη σειρά του ακόμη
και σε νεωτέρους. Τότε είναι που είπε πώς: «Ό Θεοδόσιος είναι κεκρυμμένος
θησαυρός». Και σαν «κεκρυμμένος θησαυρός» δεν θα μπορούσε ασφαλώς να μην είχε
εξορίσει από μέσα του τον θυμό, την άργολογία και την κατάκριση. Έλεγε ό
μοναδικός και ανεπανάληπτος μακαριστός π. Γεώργιος: «Αυτός ό Θεοδόσιος μουγγός
πάει στις Καρυές μουγγός και γυρίζει ένα νέο δεν μου φέρνει από εκεί». Ητο
ολιγόλογος, και όταν άνοιγε το στόμα του με το γλυκύτατο εκείνο μειδίαμα ό
λόγος του ητο πάντοτε «αλάτι ήρτυμένος».</span></span></span></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span></b></span></span><div class="MsoNoSpacing" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 1cm;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span>Πολλά
είδαμε στον Γέροντα Θεοδόσιο και πολλά ζήσαμε κοντά του. Πολλά ακούσαμε και
όντως πολύ ωφεληθήκαμε, όπως και όλοι οι επισκέπτες του Κελίου μας. Απ' όλα,
ένα γεγονός μάς εντυπωσίασε περισσότερο, και παρόλο πού μειώνει εμάς τούς
νεωτέρους θα το διηγούμαι πάντοτε. Σε έναν παροξυσμό και διαφωνία για κάτι
μεταξύ μας ήρθε ανάμεσα μας και έβαλε μετάνοια σαν να έφταιγε εκείνος, λέγοντας
πώς: «μήπως πρέπει να φύγω εγώ από το Κελλί για να ησυχάσετε;» Ή στάση του αυτή
όχι μόνο μάς συγκίνησε, αλλά και μάς έκανε πιο προσεκτικούς.</span></span></span></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span></b></span></span><div class="MsoNoSpacing" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 1cm;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span>Θα
μπορούσα να πω πολλά, όμως θα καταπαύσω τον λόγο γιατί δεν επιθυμούμε να σάς
κουράσουμε.</span></span></span></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span></b></span></span><div class="MsoNoSpacing" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 1cm;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
<span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span> Οι
περισσότεροι άλλωστε γνωρίζατε και συναναστραφήκατε τον μακάριο Γέροντα μας,
«το παιδί της Παναγίας» όπως τον απεκάλεσε σε ομιλία του ό σεβαστός
Καθηγούμενος της Μονής μας, π. Ναθαναήλ. Σας ευχαριστούμε και πάλι ολόψυχα
όλους που υποβληθήκατε στον κόπο να έλθετε στο μνημόσυνο του.</span></span></span></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span></b></span></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7KwhXA-KyWyUNbQGmlBQkE17E27gwVVlQZ9UknYYeo7QrWyjFBRCt-AD8lKkCkRvL8qgOHPXObOq_IkSFUGoGGbGn2fM24ndxLAs7wnEceAdSFxGS62wGzjNhOI-VpVomp3kFiABwK6B-/s1600/03.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7KwhXA-KyWyUNbQGmlBQkE17E27gwVVlQZ9UknYYeo7QrWyjFBRCt-AD8lKkCkRvL8qgOHPXObOq_IkSFUGoGGbGn2fM24ndxLAs7wnEceAdSFxGS62wGzjNhOI-VpVomp3kFiABwK6B-/s640/03.jpg" width="640" /></a></b></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 1cm;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span>Και
συ, Γέρων Θεοδόσιε, «μη εάσεις ημάς ορφανούς» τώρα που ή ολοφώτεινη ψυχή σου
είναι μέσα στον παράδεισο, ενώπιων του θρόνου του Θεού «μη διαλείπης ημάς
εποπτεύων». Εύχου να βαδίσουμε πάνω στα χνάρια που άφησες και συγχώρεσε μας για
όσες φορές σε λυπήσαμε. </span></span></span></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span></b></span></span><div class="MsoNoSpacing" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 1cm;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span>Εμείς
θα σε ευγνωμονούμε πάντοτε για το καλό παράδειγμα που μας άφησες και θα
ευχαριστούμε από καρδίας τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό που μας έφερε μέσα στην
στοργική πατρική αγκαλιά σου, όταν βρεθήκαμε απρόσμενα έμπερίστατοι, για λόγους
πού Εκείνος μόνο γνωρίζει.</span></span></span></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span></b></span></span><div class="MsoNoSpacing" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 1cm;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
<span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span> Εύχου
ακόμη να αξιωθούμε και εμείς οι περιλειπόμενοι της επουρανίου Βασιλείας «ένθα
ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος» και όπου «ήχος
καθαρός έορταζόντων» και βοώντων άπαύστως αγγέλων και σεσωσμένων ανθρώπων:
«Δόξα τω Πατρί και τω Υιώ και τω Άγίω Πνεύματι νύν και άεί και εις τούς αιώνας
των αιώνων αμήν.</span></span></span></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span></b></span></span><div class="MsoNoSpacing" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: right; text-indent: 1cm;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><i><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span>Ιερομόναχος
Άντίπας</span></span></span></i></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span></b></span></span><div class="MsoNoSpacing" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: right; text-indent: 1cm;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span>Περιοδικό
«ΠΡΩΤΑΤΟΝ» τεύχ. <a href="http://agioritikesmnimes.blogspot.gr/2013/03/2823-129.html">129</a></span><span lang="EN-US"></span></span></span></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span></b></span></span><div class="MsoNoSpacing" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 1cm;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br /></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span></b></span></span><div class="MsoNoSpacing" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 1cm;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US"><a href="http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2013/03/2012.html">http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2013/03/2012.html</a></span></span></span></b></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 1cm;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US"> http://agioritikesmnimes.blogspot.gr</span></span></span></b></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 1cm;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US"> </span></span></span></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span></b></span></span><div class="MsoNoSpacing" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 1cm;">
</div>
</div>
Γιώργοςhttp://www.blogger.com/profile/02430936752098492434noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3779030376319711068.post-35167226158023602232013-03-14T12:56:00.000-07:002013-03-14T12:56:44.642-07:00Περί ελεημοσύνης <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_ZxduB_syFNk8kVjrrWmvLBbIJq-JAV_snbj-yoeCPXBNCocuG8VDMBiI5gWve8P0WrolMFFpu_QjRlj6fAekHRk3pgt-6krYUp2qKykMf4LXQpho6NnrF5qwU1VtE9LnAjBAaZPQwFU/s1600/wood_carved_holy_cross.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_ZxduB_syFNk8kVjrrWmvLBbIJq-JAV_snbj-yoeCPXBNCocuG8VDMBiI5gWve8P0WrolMFFpu_QjRlj6fAekHRk3pgt-6krYUp2qKykMf4LXQpho6NnrF5qwU1VtE9LnAjBAaZPQwFU/s320/wood_carved_holy_cross.jpg" width="235" /></a></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span class="option">(Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)</span></b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br /></b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span class="content"></span></b></span></span><br />
<div>
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><br /><strong><em>Ἐπιστολή σέ μητέρα πού πενθεῖ γιά τόν γιό της<br /></em></strong>Σταμάτα
τά κλάμμματα! Καί ἄρχισε τίς ἐλεημοσύνες. Γιά τήν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς
τοῦ παιδιοῦ σου. Εἶναι ἀρκετά τά δάκρυα, μέ τά ὁποῖα πότισες τήν γῆ.
Εἶναι καιρός πιά, νά κάνεις νά ἀνθίσουν μέσα σου κάτι ἄλλα λουλούδια.
Πιό ὄμορφα! Πιό γλυκά ἀπό ἐκεῖνα, πού γίνονται ὅταν ποτισθοῦν μέ δάκρυα.
Ποιά λουλούδια; Ἡ προσευχή καί ἡ ἐλεημοσύνη! Καί ἄφηνε τόν ἑαυτό σου
στά χέρια τοῦ Θεοῦ.</span></b></span></div>
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><br /><br /><div class="art-postcontent">
<div>
Πάρε <strong>δυό σανίδες</strong> καί φτιάξε ἕνα σταυρό. Ἡ μιά σανίδα εἶναι ἡ <strong>προσευχή</strong> πρός τόν Θεό. Ἡ ἄλλη, ἡ <strong>ἐλεημοσύνη</strong> πρός τούς ἀνθρώπους. Ἡ προσευχή σέ ἀνεβάζει ὅλο καί πιό ψηλά στόν Θεό.</div>
<div>
<br />Ἡ ἐλεημοσύνη πλαταίνει ὅλο καί πεισσότερο στούς γύρω μας ἀνθρώπους. Ἡ <strong>γαλήνη</strong> πού δοκιμάζουμε, ὅταν ἀναθέσωμε τόν ἑαυτό μας στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, εἶναι τό καρφί. Χρειάζεται νά ἔχωμε γαλήνη καί <strong>ὑπομονή</strong>. Γιατί μόνο τότε, μόνο μέ τό <strong>καρφί </strong>αὐτό θά στερεωθοῦν οἱ δύο αὐτές σανίδες (ἡ προσευχή καί ἡ ἐλεημοσύνη) καί θά γίνουν πηγή εὐλογίας: <strong>Σταυρός</strong>.<br /><br />Μήν
τήν ἀποχωρίζεσαι ποτέ τήν ἐλεημοσύνη καί τήν προσευχή. Αὐτές θά
κατεβάσουν τήν εὐλογία καί τήν παρηγοριά ἀπό τόν οὐρανό στήν καρδιά σου.
Καί θά τήν δροσίσουν, ὅπως δροσίζει ἡ πρωϊνή δροσιά τό διψασμένο
χορταράκι.<br /><br /><br /><em>(Πηγή ηλ. κειμένου: imaik.gr)</em></div>
<div>
<em> </em></div>
<div>
<em>www.alopsis.gr </em></div>
</div>
</span></b></span>Γιώργοςhttp://www.blogger.com/profile/02430936752098492434noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3779030376319711068.post-74859368277270774922013-03-12T13:23:00.002-07:002013-03-12T13:23:15.520-07:00Φιλάρετος Κωνσταμονίτης, ο όσιος του Θεού<h2 class="post-title">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;">
(τού Αρχιμ. Πορφυρίου Μπατσαρά )</span></span>
</h2>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="date">
<div class="bg">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><a href="http://fdathanasiou.wordpress.com/2013/03/12/%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce%ac%cf%81%ce%b5%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%ba%cf%89%ce%bd%cf%83%cf%84%ce%b1%ce%bc%ce%bf%ce%bd%ce%af%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bf-%cf%8c%cf%83%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b8/" rel="bookmark" title="Μόνιμος σύνδεσμος προς Φιλάρετος Κωνσταμονίτης, ο όσιος του Θεού (τού Αρχιμ. Πορφυρίου Μπατσαρά )">
<span class="day"></span><span><br /></span>
</a></b></span></span>
</div>
</div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><a href="http://fdathanasiou.files.wordpress.com/2013/03/filaretos-1.jpg"><img alt="filaretos-1" class="aligncenter size-full wp-image-12339" src="http://fdathanasiou.files.wordpress.com/2013/03/filaretos-1.jpg?w=645" /></a></b></span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>Tα δύο συνεχόμενα έτη, 2012 και 2013, είναι για ένα άξιο τέκνο της
Ημαθίας επετειακά. Αναφερόμαστε στον Όσιο Γέροντα Φιλάρετο τον
Κωνσταμονίτη, που γεννήθηκε στο χωριό που τότε ονομαζόταν Τσιόρνοβο, η
σημερινή Φυτειά, το κεφαλοχώρι αυτό του Βερμίου.Το 1912, στις 26
Οκτωβρίου, την ημέρα του Μυροβλύτη πολιούχου της Συμβασι-λεύουσας
Θεσσαλονίκης, και ενώ η πόλη πανηγύριζε την απελευθέρωσή της από τον
Οθωμανικό ζυγό, από τον αρχιστράτη-γο και ελευθερωτή Κωνσταντίνο,
διάδοχο τότε του βασιλικού θρόνου της φιλτάτης πατρίδας μας Ελλάδας, ο
εικοσάχρονος περίπου Αντώνιος Μάστορας, που μόλις είχε επιστρέψει από
την Αμερική με πλοίο στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, αναχω-ρούσε για το
Περιβόλι της Παναγίας. Με το ίδιο καράβι επέστρεφαν στην πατρίδα Ελλάδα
και άλλοι συνομήλικοι. Εκείνοι θα γύριζαν στην οικογενειακή θαλπωρή,
αλλά ο Αντώνης από καιρό το σχεδίαζε και τώρα έβαζε σε εφαρμογή να φύγει
στο Άγιο Όρος και να γίνει μοναχός.Πού έμαθε ο Αντώνης για τον ιερό
Άθωνα και τι τον έκανε να αναχωρήσει για εκεί ποτέ δεν θα το μάθουμε
πλέον. Ποτέ ο ίδιος δεν το φανέρωσε. Ήταν κάποιο όραμα, μήπως ήταν
εμφάνιση της Θεοτό-κου, γνώρισε κάποιον αγιορείτη γέροντα; Μόνο εκείνος
το ήξερε. Ποτέ δεν αναφέρ-θηκε σε αυτό. Μεταφορικό μέσο για το Άγιο Όρος
μέχρι την Αρναία της Χαλκιδικής δεν ξε-ρουμε. Από εκεί και πέρα
στοίχισε έναν χαλκιδικιώτη αγωγιάτη, φόρτωσαν την βαλίτσα του στο
υποζύγιο, και ξεκίνησαν ένα ταξίδι, που για τον Αντώνη δεν θα είχε
γυρισμό.Ήταν 26 Οκτωβρίου 1912 όταν ο Αντώνης εγκατέλειπε την επίγεια
πατρίδα, για τον επίγειο Παράδεισο, το Περιβόλι της Παναγίας.</b></span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>Στις 28 Ιανουαρίου / 10 Φεβρουαρίου 1963 ο αρχιμανδρίτης Φιλάρετος
αναχώρησε για την αιώνια πατρίδα, τον ουρανό. Στα 51 αυτά έτη επίγειας
βιοτής ένας ακόμα άγιος ανδρώθηκε στο Άγιο Όρος. Κατά το έτος 1890, στο
χωριό του Βερμίου Τσιόρνοβο, ο Γεώργιος Μάστορας και η Αικατερίνη
Στεργίου έφεραν στον κόσμο ένα αρσενικό παιδί, που έλαβε το όνομα
Αντώνιος κατά το άγιο βάπτισμα. Στην ηλικία των 22 ετών, ο Αντώνης, με
εντολή του μεγαλομάρτυρα στρατηλάτη της Συμβασιλεύουσας, του μυροβλύτη
Αγίου Δημητρίου, εγγράφεται ως δόκιμος στο Μοναστήρι του Αγίου Στεφάνου,
στο άγιο όρος του Άθωνος.</b></span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>Το μοναστήρι του Κωνσταμονίτου, τα χρόνια εκείνα δεν μπορούμε να
πούμε ότι περνούσε και την καλύτερη πνευματική του περίοδο. Οι
αγιορείτες πατέρες, με τον χαρακτηριστικό ευφυή και εκφραστικότατο τρόπο
τους, απέδιδαν την κατάστασή του με φράσεις που δανείζονταν από τους
κατ’ ήχον αναβαθμούς του κυριακάτικου όρθρου. «Τι γίνεται στού
Κωνσταμονίτου;» ρωτούσε ο ένας, για να απαντήσει ο άλλος «επί οίκον
Δαβίδ φόβος μέγας» ή, σε άλλη περίπτωση, «επί οίκον Δαβίδ τα φοβερά
τελεσιουργείται».</b></span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>Ήταν οι εποχές δύσκολες. Τα μοναστήρια τα κουμάνταραν οι προιστάμενοι
– ισόβιοι ηγουμενοσύμβουλοι – ενώ οι ηγούμενοι περιορίζονταν σε
ελάχιστα λειτουργικά καθήκοντα, «για το μπαστούνι», όπως χαρακτηριστικά
έλεγαν στο Άγιο Όρος. Ακόμα και για την εξομολόγηση των μοναχών,
καλούσαν εξωτερικούς πνευματικούς – εξομολόγους, ασκητές από τις
αγιορειτικές σκήτες, εγνωσμένης και γνωστής παναγιορειτικά
πνευματικότητος. Όλη η διοίκηση, αλλά και το ταμείο, βρισκόταν στα χέρια
του πιο ισχυρού προισταμένου, ο οποίος μπορούσε να αλλάξει τον
ηγούμενο, όποτε ήθελε, αν δεν υπήκουε!; Νόμος στο μοναστήρι ήταν το δικό
του θέλημα. Παράδοξη, για τα μοναστικά δεδομένα, και τραγική για μοναχό
κατάσταση! Ο μοναχός, που οφείλει να υπακούει στον γέροντα και ηγούμενο
του, να διατάζει και να έχει αυτός τον πρώτο λόγο. Αυτά γινόταν και
στην Ιερά Μονή Κωνσταμονίτου, όπου «κυβερνούσε» ο μοναχός που το όνομά
του υποκρύπτεται μέσα στα λόγια των αντιφώνων.</b></span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>Όμως εκείνες οι εποχές ανέδειξαν αγίους ηγουμένους, τον Γέροντα
Ιερώνυμο στην Σιμωνόπετρα, τον Αρχιμανδρίτη Αθανάσιο στην Μονή
Γρηγορίου, τον ηγούμενο Κοδράτο στην Μονή Καρακάλλου. Καί φυσικά, τον
αγίας μνήμης γέροντα Φιλάρετο. Ο ηγούμενος, στα αγιορειτικά μοναστήρια,
έχει το πρώτο στασίδι στο Καθολικό, δίπλα ακριβώς στον ηγουμενικό θρόνο.
Εκεί ήταν και η θέση του πατρός Φιλαρέτου. Και στις επίσημες ημέρες,
εορτές και πανηγύρεις, και Κυριακές, ο ηγούμενος ενδύεται τον επίσημο,
πορφυρό συνήθως ή μέλανα, μανδύα του και ανεβαίνει στον θρόνο του. Στου
Κωνσταμονίτου όμως, ο παπα-Φι-λάρετος πότε δεν φόρεσε τον ηγουμενικό
μανδύα, παρά μόνον την ημέρα που ενθρονίστηκε από την Ιερά Κοινότητα
στον θρόνο του Αγίου Στεφάνου. Και για «στασίδι του» είχε επιλέξει μία
γωνία μέσα στο ιερό βήμα, πίσω από την τεμπλαία εικόνα της Θεοτόκου.
Λειτουργούσε απλά, σαν ιερομόναχος, κάθε ημέρα, όλα τα χρόνια της
επίγειας ιερωσύνης του, και όταν δεν είχε εκφωνήσεις, στεκόταν όρθιος
στην ίδια πάντα θέση. Ρωτήσαμε στο μοναστήρι του και ζητήσαμε να δούμε
τον ηγουμενικό μανδύα του ηγουμένου Φιλαρέτου, αλλά στο Κωσταμονίτου δεν
υπήρχε καν μανδύας. Όταν τον χρειαζόταν, δανείζονταν από την Μονή
Ξενοφώντος, μέχρι τελευταία. Ο πατήρ Φιλάρετος ήταν μικρού αναστήματος,
με στρογγυλό πρόσωπο, πυκνή γενειοφυία, δασέα φρύδια, φωτεινά μάτια.
Πράος, γλυκύς, ταπεινός, άκακος, προσηνής, ολιγόλογος.</b></span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>Πέρασε, σαν δόκιμος, από το διακόνημα του μαγείρου σε μετόχι της
Μονής, και ως μοναχός, από το «διακόνημα των αρχαρίων», το βαρύ
διακόνημα του εκκλησιαστικού, μέχρι που έλαβε την ιερωσύνη, και τελικά
το ισόβιο διακόνημα του ηγουμένου.</b></span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>Ως ηγούμενο, τον εύρισκαν οι προσκυνητές στην αυλή του μοναστηριού,
και δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι αυτός ο απλούτσικος και ατημέλητος
μοναχός ήταν ο ηγούμενος της Μονής. Όμως, κάποια στιγμή, σε φώναζε κοντά
του και σε φανέρωνε πράγματα που τα είχες καλά κρυμμένα μέσα στο βάθος
της ψυχής σου. Και τα έλεγε με τέτοια αφοπλιστική αθωότητα που δεν
μπορούσε κανείς να τον αμφισβητήσει.</b></span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>Οι εκκλησιαστικές λειτουργικές συνάξεις, οι Ακολουθίες, στον ιερόν
Άθωνα, προαναγγέλονται με την κρούση του ταλάντου, τρεις φορές, και της
καμπάνας δύο. Καμπάνα, τάλαντο-τάλαντο-τάλαντο, καμπάνα. Ο
παπα-Φιλάρετος από την πρώτη καμπάνα κατέβαινε στο Καθολικό, την
κεντρική εκκλησία της Μονής, και περίμενε. Όμως αυτό σκανδάλιζε τον
εντεταλμένο μοναχό, τον εκκλησιαστικό, ο οποίος ήθελε μόνος του μέσα
στην εκκλησία και απερίσπαστος από την παρουσία άλλων προσώπων, να
ανάψει τα καντήλια και γενικά να ετοιμάσει τον ναό για την επόμενη
ακολουθία. Δεν ήταν σπάνιο, σε μερικές περιπτώσεις, όταν πλέον ήταν ο
πατήρ Φιλάρετος μεγάλης ηλικίας, να ξυπνάει νωρίτερα και να ζητάει από
τον εκκλησιαστικό να σημάνει και να ανοίξει την εκκλησία, γιατί πέρασε …
η ώρα …Οι επίσημοι της εποχής εκφράζονταν με τα πλέον επαινετικά σχόλια
για τον όσιο εκείνον άνθρωπο του Θεού.</b></span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>Ήταν καθιερωμένη η αντίληψη ότι ο γέρο-Φιλάρετος, ο ηγούμενος της
Κωνσταμονίτου, ήταν στην εποχή του ο αγιότερος ηγούμενος στο Άγιο Όρος,
όπως είχε καταθέσει την μαρτυρία του ο Σωτήριος Σχοινάς, μεγαλο-εκδότης
από τον Βόλο, που εξέδιδε εκείνα τα χρόνια το εξαιρετικό περιοδικό
«Αγιορειτική Βιβλιοθήκη».Τα χρόνια κύλησαν. Το έτος 1963 θεωρήθηκε από
τον τότε οικουμενικό πατριάρχη Αθηναγόρα τον μεγαλοπρεπέστατο ως
επετειακό έτος για τον ιερό Άθωνα. Συμπληρώνονταν χίλια έτη από την
ίδρυση, από τον Όσιο Αθανάσιο και τον αυτο-κράτορα Νικηφόρο Φωκά, της
Μεγίστης Λαύρας. Το έτος αυτό ήταν και το τελευταίο της επίγειας ζωής
του οσίου Φιλαρέτου. Στις 28 Ιανουαρίου (Φεβρουαρίου 10) το 1963, ο
Κύριος κάλεσε κοντά του και τον πατέρα Φιλάρετο.</b></span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>Στην αγιορειτική Μονή του Κωνσταμονίτου συχνοί είναι οι προσκυνητές
μέχρι σήμερα που βρίσκουν την τιμία κάρα του αγίου Γέροντος στο
κοιμητήριο της Μονής και την ασπάζονται με πολλή ευλάβεια.Καί εμείς την
προσκυνήσαμε και, με την ευλογία του γέροντος Αγάθωνος, πριν πολλά
χρόνια, ελάβαμε λίγο λειψανάκι από τα κροταφικά οστέα.</b></span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>Από αυτά, ο μα-καρίτης παπα Ευθύμιος, εφημέριος της πατρίδας του
γέροντος, της Φυτειάς, έβαλε σε ασημένια λειψανοθήκη το τεμάχιο που, με
την ευλογία του σεπτού ποιμενάρχη μας, του δώσαμε. Και το προσκυνούσε σε
κάθε ιερή ακολουθία, εκεί στον ενοριακό ναό του χωριού του.Δεν είναι
λίγοι και αυτοί που επικαλούνται και ζητούν την βοήθεια του οσίου
πατρός, και μάλιστα σε καιρό πειρασμού. Εφέτος λοιπόν έκλεισαν εκατό
χρόνια από την αποταγή του Αντωνίου Μάστορα και πενήντα από την κοίμηση
του ιδίου, του μακαριστού και οσίου Γέροντος Φιλαρέτου Κωνσταμονίτου.</b></span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>Μακάρι να μας συντροφεύει η πατρική του ευχή και προσευχή.</b></span></span><br />
<br />
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
ΠΗΓΗ.Περιοδικό ΠΑΥΛΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ</b></span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b> http://fdathanasiou.wordpress.com/</b></span></span><br />
Γιώργοςhttp://www.blogger.com/profile/02430936752098492434noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3779030376319711068.post-85196940387809925302013-03-08T02:19:00.002-08:002013-03-08T02:19:25.618-08:00Οι φροντίδες του σπιτιού. Η μουσική και το τραγούδι.Επηρεαζουν την πνευματικη ζωή?<div class="Title">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><br /></b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b> </b></span></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2rx8czoBHV9DIrNFz7IqOVt9yeqGNXtnFpaB_RU1frlFmwhF0I3XPwNjGjvEJ4MtZJf8BjA_7M9Tw96Gcxa1z8JlrcEepWG7KAtRi5-Ox3wae4AwqOEOywvRA3jaEQtmXaOnXXJTs9LM/s1600/assets_LARGE_t_420_2221102_type11495.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="174" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2rx8czoBHV9DIrNFz7IqOVt9yeqGNXtnFpaB_RU1frlFmwhF0I3XPwNjGjvEJ4MtZJf8BjA_7M9Tw96Gcxa1z8JlrcEepWG7KAtRi5-Ox3wae4AwqOEOywvRA3jaEQtmXaOnXXJTs9LM/s320/assets_LARGE_t_420_2221102_type11495.jpg" width="320" /></a></b></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 12px; margin-top: -10px; text-align: right;">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><br /></b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div class="Summary">
</div>
<div class="Content">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><br />ΕΞΑΙΤΙΑΣ της συζητήσεώς μας για τον
αγώνα με τα πάθη, την οποία πια ολοκληρώσαμε- αν και στην πραγματικότητα
μια τέτοια συζήτηση δεν ολοκληρώνεται ποτέ-, άφησα σχεδόν αναπάντητα
διάφορα ερωτήματα, που μου έθεσες στο μεταξύ. Κάποιες έμμεσες απαντήσεις
σε ορισμένα απ’ αυτά σου έχω δώσει ήδη. Τώρα θ’ απαντήσω στα υπόλοιπα. </b></span></span><br />
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><br />Γράφεις ότι έχεις πολλές φροντίδες και μέριμνες στο σπίτι.</b></span></span><br />
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b> Κάνε
με επιμέλεια και φιλοτιμία ό,τι σου ζητούν οι δικοί σου. Αυτό είναι το
καθήκον σου. Αλλά να ασχολείσαι με όλα ήρεμα, δίχως άγχος, ταραχή ή
βαρυγγώμια. Οι μέριμνες συνοδεύονται συνήθως από εσωτερική αναστάτωση.
Αυτό δεν είναι σωστό. Δεν μπορείς, βέβαια, πάντοτε να εξετάζεις ό,τι σου
αναθέτουν με απόλυτη νηφαλιότητα και να το εκτελείς με τέλεια
αυτοσυγκέντρωση, χωρίς την παραμικρή ταραχή ή διάσπαση. Την πνευματική
ζωή, πάντως, δεν τη δυσχεραίνουν τόσο αυτές καθεαυτές οι καθημερινές
ασχολίες του επίγειου βίου μας, που είναι αναγκαίες και αναπόφευκτες,
όσο οι μάταιες μέριμνες, οι πολλαπλές έννοιες και το διαρκές άγχος. Το
άγχος κατατρώει βασανιστικά την καρδιά και εμποδίζει την πνευματική
προκοπή. Ξεχώρισε, λοιπόν, τις αναγκαίες ασχολίες από τις μάταιες
μέριμνες και τον έλλογο ζήλο από το άλογο άγχος. Μάθε να εργάζεσαι
νηφάλια, διατηρώντας τη μνήμη του Θεού και πιστεύοντας ότι ευαρεστείς
Εκείνον, όταν όλα σου τα έργα τα πράττεις ευσυνείδητα.</b></span></span><br />
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><br />“Τί να
κάνω”, ρωτάς, “με το τραγούδι και τη μουσική; Άλλοτε έπαιζα πιάνο και
τραγουδούσα, χωρίς να δίνω σημασία στο περιεχόμενο των τραγουδιών. Τώρα
όμως προβληματίζομαι γι’ αυτό.</b></span></span><br />
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b> Όπως αναμφίβολα γνωρίζετε, δεν
έχουν όλα τα τραγούδια καλούς στίχους , παρότι μπορεί να έχουν ωραία
μελωδία”. Τί να κάνεις; Είναι αδύνατο να τ’ αλλάξεις όλα μονομιάς. Παίζε
πιάνο, λοιπόν, και τραγούδα όπως πριν, προσπαθώντας να μην προσέχεις το
περιεχόμενο των τραγουδιών. Στο μεταξύ, άρχισε να επιλέγεις και να
μαθαίνεις τραγούδια με καλό ή έστω ανεκτό περιεχόμενο, ώσπου τελικά να
ξεχάσεις εντελώς τα άλλα. Πάρε, λ.χ. τις συνθέσεις του Τουρτσανίνωφ και
πάθε όποια σου αρέσουν περισσότερο. Μάθε το «Ο Θεός σώζοι τον βασιλέα»,
το «Ευλογητός Κύριος εκ Σιών¨» και άλλα όμοια. Αν τα τραγουδάς με
αισθαντικότητα και θέρμη σε βεβαιώνω ότι θα τα αγαπήσεις πολύ
περισσότερο απ’ όσα τραγουδούσες ως τώρα. Και τότε όλοι θα σου ζητούν
όχι ασήμαντα και ελαφρά τραγουδάκια, αλλά τις υπέροχες αυτές συνθέσεις.</b></span></span><br />
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><br />Πριν
από καιρό μου έγραψες ότι πολλοί σε θαυμάζουν και σε επαινούν για τη
φωνή σου. Εκείνοι τη δουλειά τους, κι εσύ τη δική σου. Δεν μπορείς ν’
αποφύγεις το θαυμασμό και τους επαίνους των ανθρώπων. Δεν πρέπει,
ωστόσο, να ξιπάζεσαι με όσα σου λένε, αλλά να διατηρείς πάντα την
ταπεινοφροσύνη σου. Σκέψου: Πώς απέκτησες τη μελωδική φωνή και την
κλίση στο τραγούδι; Ο Θεός σου τις έδωσε. Γιατί; Για ν’ αποκτήσεις φήμη
και να δοξαστείς από τους ανθρώπους ή για κάποιον άλλο λόγο; Για έναν
και μοναδικό λόγο: Για να δοξολογείς Εκείνον. Αυτό κάνεις; Όχι. Απλά και
μόνο διασκεδάζεις τους άλλους και τον εαυτό σου. Για τον Θεό ούτε
λόγος!<br />Μέχρι τώρα, επομένως, έχεις κάνει κακή χρήση του θεϊκού δώρου,
χαραμίζοντάς το σε τιποτένια πράγματα. Στις σκέψεις σου, λοιπόν, για
την ευαρέστηση του Θεού πρέπει να προσθέσεις και τις σκέψεις για την
καλή χρήση του δώρου Του. Αν ο καθένας μας οφείλει να τρώει και να πίνει
για του Κυρίου τη δόξα (βλ. Α΄ Κορ. 10:31 ), πολύ περισσότερο οφείλει
να τραγουδάει και να παίζει μουσική για τον ίδιο σκοπό. Αν τραγουδούσες
κάτι, που θα προξενούσε τέτοιαν αλλοίωση στις ψυχές των ακροατών, ώστε
θα τους έκανε να στραφούν στον Θεό και να Τον δοξάσουν, δεν θα
επιτελούσες έργο λιγότερο σπουδαίο και ιερό απ’ αυτό που επιτελεί ένας
απλός ιεροκήρυκας στην εκκλησία. Να ποιός μπορεί να είναι ο καρπός του
χαρίσματός σου! Έτσι, λοιπόν, αξιοποίησέ το. Διάλεξε μελωδίες
εποικοδομητικές και μάθε να τις εκτελείς όσο γίνεται καλύτερα. Αυτό,
βέβαια, θα το κάνεις για τους άλλους. Για τη δική σου οικοδομή να
προτιμάς τους εκκλησιαστικούς ύμνους, που φέρνουν στην ψυχή κατάνυξη.
Επαναλαμβάνω γι’ άλλη μία φορά : Μην τ’ αλλάξεις όλα στη ζωή σου απότομα
, αλλά σταδιακά. <br />Γενικά, μη δείχνεις ιδιορρυθμία σε καμιά
περίπτωση. Να είσαι ευγενική, καλοσυνάτη και πρόσχαρη με όλους, όπως
πάντα. Μόνο ν’ αποφεύγεις τα πολλά γέλια, τα χοντροκομμένα αστεία και τα
μάταια λόγια. Μπορείς και χωρίς αυτά να είσαι αβρή, ιλαρή και
ευσυμπάθητη. Ποτέ να μην είσαι σκυθρωπή. ¨όταν ο Κύριος λέει σ’ εκείνους
που νηστεύουν να περιποιούνται τα μαλλιά τους και να νίβουν τα πρόσωπά
τους ( Ματθ. 6:17 ), εννοεί ακριβώς ότι πρέπει ν’ αποφεύγουν τη
σκυθρωπότητα.<br />Ο Θεός να σε φωτίσει!</b></span></span><br />
<br />
<br />
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>«Από το βιβλίο: «ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ<br />Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ<br />γράμματα σε μια ψυχή»<br />ΕΚΔΟΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ<br />ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ<br />ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΙΙΚΗΣ 2000</b></span></span><br />
<br />
<br />
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>www.gonia.gr </b></span></span></div>
Γιώργοςhttp://www.blogger.com/profile/02430936752098492434noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3779030376319711068.post-65443337747761260362013-03-05T10:16:00.001-08:002013-03-05T10:16:51.246-08:00Αντί οι γέροι να γίνουν όπως τα παιδιά, κάνουν τα παιδιά γέρους!<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguzVs6c39T2dNV9yopNq0ipFLFN3jp7droL0NcG2mQoRvsdr-s1yrpcerXQma51myfC1ggquyQCONk1o1mpH3i8GzKAmWoACQS4BZ8IZMsj8nzY7B9y39IkjvgajucUMeBU2YIxpoUiZs/s1600/Saint+Nicholai+Velimirovich1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="269" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguzVs6c39T2dNV9yopNq0ipFLFN3jp7droL0NcG2mQoRvsdr-s1yrpcerXQma51myfC1ggquyQCONk1o1mpH3i8GzKAmWoACQS4BZ8IZMsj8nzY7B9y39IkjvgajucUMeBU2YIxpoUiZs/s320/Saint+Nicholai+Velimirovich1.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="color: #274e13;"><b><span class="option" style="font-size: large;"> (Αγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)</span><span style="font-size: large;"><br /></span></b></span>
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></span>
<span style="color: #274e13;"><b><span class="content" style="font-size: large;"></span></b></span><br />
<div>
<b><span class="content" style="font-size: large;"><br />Γράφετε πόσο αγαπάτε τα
παιδιά εξαιτίας της υπέροχης ευγνωμοσύνης τους, η οποία έχει χαθεί στους
μεγάλους ή έχει περιοριστεί αρκετά. Δίνετε παραδείγματα. Θα σας δώσω
και εγώ ένα.</span></b></div>
<b><span class="content" style="font-size: large;"><br /><br /><div>
<div>
Ο μητροπολίτης της Αγίας Πετρούπολης
Ισίδωρος έλεγε συχνὰ πως όταν ήταν παιδὶ ήταν ξυπόλυτος. Κάποιος
άνθρωπος ονόματι Πέτρος τον λυπήθηκε και του αγόρασε ένα ζευγάρι
γαλότσες με λαστιχένιες σόλες για πέντε καπίκια. Αυτή η μικρή ευεργεσία
χαράχθηκε τόσο βαθιά στη μνήμη του μικρού Ισίδωρου, ώστε μετά και κατά
τη διάρκεια πενήντα χρόνων ως ιερέας και ως επίσκοπος συχνά στις
Λειτουργίες μνημόνευε τον ευεργέτη του Πέτρο.</div>
<div>
Παρακάτω γράφετε, ότι ακριβώς επειδή αγαπάτε τα παιδιά γι’ αυτό τα λυπάστε.</div>
<br /><div>
Διότι
ήρθαν δύσκολοι καιροί για την παιδική ψυχή, για τον παιδικό χαρακτήρα.
Οι αντιθέσεις σαν κρύοι άνεμοι κτυπούν τα παιδιά στο σπίτι, στο σχολειό
και τον δρόμο. Και δεν είναι ότι απλά φέρνουν μπροστά στα παιδιά δύο
ποτήρια, αλλά δύο αντίθετες θεωρίες για τη ζωή, την εκπαίδευση, την
οικογένεια, την πατρίδα, ακόμα δε περισσότερο μπερδεύουν τα παιδιά με
αντίθετα παραδείγματα. Θα επιθυμούσατε κάποια ιδιαίτερη εκπαίδευση για
τα παιδιά που θα τα προστάτευε από τη σύγχρονη ανευθυνότητα και σύγχυση.</div>
<div>
<br />Ο Χριστός είπε: «Αν δεν αλλάξετε κι αν δεν γίνετε σαν τα παιδιά, δεν θα μπείτε στη βασιλεία του Θεού» (Ματθ. 18, 3). <strong>Ο Χριστός, λοιπόν, βλέπει μεγαλύτερη ανάγκη στην εκπαίδευση των ενηλίκων παρά των παιδιών</strong>. Δείχνει τη μέθοδο, <strong>πώς πρέπει να εκπαιδευτούν οι ενήλικες</strong>. Πολύ απλά: Κοιτάζοντας τα παιδιά. Αλλά <strong>είπε πως πρέπει να εκπαιδεύσουμε και τα παιδιά</strong>:
«Αφήστε τα παιδία και μην τα εμποδίζετε να έλθουν κοντά μου» (Ματθ. 19,
14). Αφήστε τα παιδιά να πλησιάσουν τον Χριστό και αφήστε τους ενήλικες
να πλησιάσουν τα παιδιά. Επειδή ο Χριστὸς δεν διδάσκει μόνο, αλλά δίνει
και ευλογημένη πνευματική δύναμη ώστε τα παιδιά να μπορούν να φέρουν
εις πέρας όλα όσα έμαθαν. Ο Χριστός είναι η αιώνια νεότητα. Αυτή η
αιώνια νεότητα καλεί τα παιδιά για να τους δωρίσει τη δύναμη για να μην
γεράσουν την ψυχή τους, αλλά να παραμείνουν για πάντα νέοι, αγαθοί και
χαρούμενοι άνθρωποι.</div>
<div>
<br />Με μια λέξη η σοφία της
εκπαίδευσης των παιδιών από τον Χριστό έγκειται στο γεγονός ότι τα
παιδιά παραμένουν για πάντα παιδιά και δεν μεταμορφώνονται σε γέρους.
Αντίθετα μ’ αυτή τη σοφία στέκει η σχολική σχολαστική εκπαίδευση που με
τη δύναμή της βαραίνει έτσι τα παιδιά, που τα γερνάει όσο το δυνατόν
γρηγορότερα. Προβάλλει τους γέρους ως παράδειγμα, τα διαποτίζει με
γερασμένες σήψεις, τους μαραζώνει την καρδιά με γεροντική απαισιοδοξία.
Αντί οι γέροι να γίνουν όπως τα παιδιά, κάνουν τα παιδιά γέρους. Και
έτσι ούτε οι γέροι μπαίνουν στο Βασίλειο του Χριστού ούτε επιτρέπουν στα
παιδιά να μπουν. Γι’ αυτό αναφέρεται παντού στην Ευρώπη ότι η νεολαία
βρίσκεται σε απόγνωση. Ας ευλογήσει ο Χριστός να ξανανιώσει η νεολαία
της Ευρώπης.</div>
<div align="right">
<br /><br /><em>(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Δεν φτάνει μόνο η πίστη»)</em></div>
<div align="right">
<em><br /></em></div>
<div align="right">
<em>www.alopsis.gr</em></div>
</div>
</span></b>Γιώργοςhttp://www.blogger.com/profile/02430936752098492434noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3779030376319711068.post-12116639240923105402013-03-05T04:36:00.003-08:002013-03-05T04:36:27.679-08:00Ένα ιδιότυπο αγώνισμα<h2>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"> (Στάρετς Ανατόλιος της Όπτινα)</span></span></h2>
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
<br />
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;"><a href="http://vatopaidi.wordpress.com/2013/03/05/%ce%ad%ce%bd%ce%b1-%ce%b9%ce%b4%ce%b9%cf%8c%cf%84%cf%85%cf%80%ce%bf-%ce%b1%ce%b3%cf%8e%ce%bd%ce%b9%cf%83%ce%bc%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%ac%cf%81%ce%b5%cf%84%cf%82-%ce%b1%ce%bd%ce%b1%cf%84%cf%8c%ce%bb/image0011-2/" rel="attachment wp-att-129782"><img alt="image0011" class="aligncenter size-full wp-image-129782" src="http://vatopaidi.files.wordpress.com/2013/03/image0011.jpg?w=780" /></a></span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">1.Ο στάρετς Ανατόλιος δεν δημιούργησε μαθητές του -συνεχιστές του έργου του.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Κάποτε ένας από τους διακονητές του του είπε:</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Γιατί το κάνεις έτσι; Γιατί διακονητές σου παίρνεις μόνο φτωχά παιδιά-ολιγογράμματα;</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Ποίος θα σε διαδεχθή; Ποίος θα συνεχίσει το έργο σου; Ο π. Βαρνάβας
είναι μόνιμα άρρωστος. Εγώ είμαι αστοιχείωτος! Ποίος θα σε αναπληρώσει;</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Ο π. Ανατόλιος ακούοντας τα λόγια αυτά<span id="more-129781"></span>
γέλασε∙ αλλά δεν είπε τίποτε. (Ίσως γιατί «έβλεπε», ότι δεν θα
εχρειαζόταν!) Οι διακονητές του ήσαν ο π. Βαρνάβας και ο π. Ευσίγνιος.
Και οι δύο διακρίνονταν για την θαυμαστή τους απλότητα και για την
αφοσίωσή τους στον γέροντά τους. Και η «δουλειά» τους άρχιζε το πρωί και
τελείωνε το πρωί.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">2.<i> </i>Ο π. Βαρνάβας ήταν ψηλός· με μαύρα γένεια,
που μόλις άρχιζαν να ψαραίνουν με μάτια, από τα οποία έβγαινε μια
ουράνια φλόγα. Τον ξεχώριζε κανείς εύκολα από μακριά∙ από το βάδισμα∙
γιατί είχε μεγάλο πρόβλημα στο πόδι. Ήταν πολύ ευπροσήγορος∙ και όλο
χαμόγελο. Έμοιαζε σ’ αυτό στον γέροντά του.Και του έδωκαν το όνομα
«Βαρνάβας» σε δήλωση τίνος ήταν πνευματικός υιός. Το όνομα Βαρνάβας
σημαίνει «υιός παρακλήσεως»∙ «υιός του παρακλήτου».</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Γράφει λοιπόν ο π. Βαρνάβας:</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">«Δύσκολη η ζωή κοντά του! Κόσμος ερχόταν όλο και περισσότερος. Και
έπρεπε να τους προλαβαίνει κανείς όλους. Και από τις 4 το πρωί μέχρι τις
11 την νύχτα, όλο έρχονταν!.. Και, έτσι και γινόταν κάτι όχι καλά, ο
γέροντας άρχιζε τις επιπλήξεις!.. Τώρα, και μας χαϊδεύει, πότε-πότε, και
πίνοντας τσάι μας δίνει και καραμέλλες!.. και ό,τι άλλο έχει!.. Και εγώ
τα παίρνω. Και μέσα μου λέω.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Το ξέρω, γέροντα∙ το ξέρω, γιατί μας τις δίνεις!..</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Μια φορά περιμέναμε να πάμε στην εκκλησία. Και εγώ κάτι έκαμα όχι
καλά. Και μου τα έψαλε μπροστά σε όλον τον κόσμο. Και ο κόσμος
συγχύσθηκε. Και μετά, όταν πιά τελείωσε η εκκλησία και όλοι βγήκαμε,
βλέπω από απέναντι μου να έρχεται σ’εμένα τρέχοντας! Έπεσε μπροστά μου
στα γόνατα. Και φώναξε:</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">-Συγχώρα με! Συγχώρα με!</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Έπεσα και εγώ στα γόνατα. Και τον παρακαλούσα να με συγχωρέσει. Ο
ένας παρακαλεί τον άλλον! Και για μια στιγμή πετιέται επάνω. Με άρπαξε.
Με σήκωσε… Και επήγαμε μαζί να πιούμε τσάι. Ο γέροντας ήταν πολύ θερμός
στις εκδηλώσεις του. Κάποτε εγώ του είπα:</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Γέροντα, αν δεν ήξερα την αγάπη σου, που τα σκεπάζει όλα, που «πάντα στέγει»,δεν θα έμενα κοντά σου ούτε δέκα ημέρες.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Από όταν μου πόνεσε το πόδι, έπαψα να διακονώ τον γέροντα. Και οι<i> </i>προεστώτες
αναζήτησαν άλλον διακονητή. Αλλά μου εφάνηκε βαρύ, να φύγω από κοντά
του. Έπεσα επάνω του,τον αγκάλιασα, και άρχισα να κλαίω».</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Κλαίει ο Βαρνάβας. Κλαίει και ο Ανατόλιος. Δάκρυα ποτάμι. Δάκρυα
-γλύκα και βάλσαμο για την ψυχή. Και στην σκέψη, ότι, αν έφευγε αυτός,
άλλος θα φρόντιζε τον γέροντα, ρίχτηκε στο κρεβάτι με τα μούτρα μέσα στο
προσκέφαλο και συνέχισε να κλαίει.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">«Και από τότε κάθε φορά που καθόμαστε, να πιούμε μαζί τσάι προσπαθώ
να μη το δείχνω,ότι κλαίω. Μα δεν ξέρω∙ αυτός, το έχει καταλάβει; η
όχι;».</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">3. Ο άλλος διακονητής του π.Ανατόλιου ήταν ο π. Ευσίγνιος.
Καταγόταν από πολύ απλούς ανθρώπους. Είχε γεννηθή σε ένα από τα μικρά
χωριουδάκια επάνω στα βουνά του Ροσλάβλι στην περιοχή του Σμολένσκ. Εκεί
κοντά είχαν ζήσει οιπεριβόητοι γέροντες του Ροσλάβλι, οι
μαθητές του οσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκι (|15 Νοεμβρίου 1794), και
διδάσκαλοι των πρώτων γερόντων της Όπτινα, του Μωυσή και του Αντωνίου. Ο
π. Ευσίγνιος έφυγε το 1911 από το σπίτι του, τάχα πως θα πήγαινε να
προσκυνήσει τα λείψανα του εν αγίοις πατρός ημών Ιωάσαφ επισκόπου
Μπέλγκοροντ (4 Σεπτεμβρίου 1911), αλλά πράγματι επήγε στην Όπτινα. Και
έμεινε εκεί με ευλογία του στάρετς Ανατόλιου. Διακονητής του
τοποθετήθηκε, με ευλογία του ηγουμένου, το 1917. Ήταν ψυχικά πολύ απλός
άνθρωπος∙ εντελώς ανεπιτήδευτος∙ και εντελώς αγράμματος. Και αφοσιώθηκε
στον π. Ανατόλιο σαν μικρό παιδί στον πατέρα του.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Ας ακούσωμε μια διήγησή του, για τους πειρασμούς που είχε σαν διακονητής του π.Ανατόλιου:</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">«Δύσκολη δουλειά, βαρειά δουλειά, να διακονεί κανείς τον γέροντα.
Ερχόταν κόσμος πολύς.Πολλά του έφερναν, πολλά σκόρπιζε. Μερικές φορές,
έδιδαν και σε μένα χρήματα,να του τα παραδώσω: μα εγώ δεν του τα έδινα.
Συνέβαινε, άλλοι του έδιναν χρήματα το πρωί, άλλοι το απόγευμα, και σε
λίγα λεπτά ο γέροντας δεν είχε τίποτε…</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Δεν πρόφθαναν να του τα δώσουν, και αυτός τα είχε σκορπίσει σε άλλους…</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Και έλεγε χαρακτηριστικά:</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Αν δεν τα πάρεις, τους προσβάλλεις…</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Και αν του έδιναν είδη ή πράγματα, ερωτούσε:</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Για ποιόν;</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Και αν του έλεγαν:</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Για σένα, γέροντα,</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">τα έπαιρνε∙ αν του έλεγαν:</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Για τον π. Εύσίγνιο,</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">δεν τα έπιανε στα χέρια του∙ τους έστελνε σε μένα».</span></b></span><br />
<br />
<br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;"> http://vatopaidi.wordpress.com/</span></b></span><br />
<br />
<br />
Γιώργοςhttp://www.blogger.com/profile/02430936752098492434noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3779030376319711068.post-58002146811370728842013-03-02T04:31:00.004-08:002013-03-02T04:31:48.423-08:00Αρετές και πνευματικές εμπειρίες στην μοναχική παλαίστρα <h2>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;">[Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου (1921-1995)]</span></span></h2>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
<br />
</b></span></span><div align="center">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><i><a href="http://vatopaidi.files.wordpress.com/2013/02/image002-2.jpg"><img alt="image002 (2)" class="size-full wp-image-128824 alignleft" src="http://vatopaidi.files.wordpress.com/2013/02/image002-2.jpg?w=780" style="margin: 2px 20px;" /></a>«…Δέν έχω την ευφράδεια του λόγου…</i></b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div align="center">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><i>τα ταπεινά αυτά λογάκια που λέω,</i></b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div align="center">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><i>τα λέω άπ’ την καρδιά μου…».</i></b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div align="center">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><i>(Γερ. Μακρίνα, Διακαινήσιμος 1989)</i></b></span></span></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><div align="center">
<br /></div>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Η Γερόντισσα Μακρίνα εκοσμείτο με πλείστες αρετές που επήγαζαν από
την Χριστοκεντρική βιοτή της και από την γνήσια ασκητική πολιτεία της,
αλλά ιδιαιτέρως διεκρίνετο για την εγκάρδια φιλοξενία και την
ελεημοσύνη. Βοηθούσε αφανώς και στήριζε ποικιλοτρόπως πολλούς πονεμένους
αδελφούς μας που ευρίσκοντο σε ανάγκη και δυσχέρεια. Διαρκώς μας
νουθετούσε περί ελεημοσύνης: «Η Παναγία δεν αφήνει. Δίνεις ένα, εκατό
δίνει η Παναγία. Όταν έχουμε αυτή την πίστι! Ό,τι δίνουμε από το σπίτι
της Παναγίας, είναι όλα ευλογία της Παναγίας. Γι’ αυτό λοιπόν η Χάρι της
Κυρίας Θεοτόκου μας ενισχύει και μας βοηθάει».</b></span></span><br />
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Όταν ζυμώνανε οι αδελφές, είχε πάρα πολύ μεγάλη χαρά να δίδη ως
ευλογία ζυμωτό ψωμί. Κάποτε στον Εσπερινό του Σαββάτου της Τυρινής είχε
έλθει μία οικογένεια και η Γερόντισσα, όταν την κατευώδωνε, είπε σε μία
μοναχή να τους δώση ενα καρβέλι ψωμί, καίτοι η υπεύθυνη αδελφή την είχε
ενημερώσει ότι ήταν το τελευταίο και δεν υπήρχε χρόνος να ζυμώσουν άλλο,
διότι θα άρχιζε η Καθαρά Εβδομάδα. Η Γερόντισσα είχε πλήρη εμπιστοσύνη
ότι η Παναγία θα οικονομούσε το Μοναστήρι Της και έτσι το τελευταίο
καρβέλι δόθηκε. Μετά το Απόδειπνο, και ενώ είχε κλείσει η πύλη της
Μονής, κάποιος κτυπούσε το κουδούνι επιμόνως. Ήταν ένας αρτοποιός,
γνωστός της Μονής, ο οποίος είχε φέρει ένα αυτοκίνητο φρέσκα ψωμιά. Ήταν
τόσο μεγάλη η ποσότητα, ώστε οι αδελφές το έκαναν παξιμάδι και πέρασαν
με αυτό όλη την Μεγάλη Τεσσαρακοστή.<span id="more-128823"></span></b></span></span><br />
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Η αρετή της φιλοξενίας της Γερόντισσας φαίνεται και στην περίπτωσι
ενός ευλαβούς ιερομονάχου, που επισκέφθηκε την Μονή μαζί με πενήντα
άτομα προσκυνητές από την συνοικία Χαριλάου της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι
ζήτησαν να διανυκτερεύσουν για να παρευρεθούν στην Θεία Λειτουργία της
Κυριακής. Παρ’ ότι η φιλοξενία τόσων άνθρώπων ήταν αδύνατη, εν τούτοις η
Γερόντισσα μερίμνησε να τους προσφερθή φαγητό και κατάλυμα πρόχειρο σε
τρία δωμάτια, τα μόνα που υπήρχαν διαθέσιμα, για να ξεκουρασθούν. Η
Γερόντισσα ήταν στενοχωρημένη που δεν είχε την δυνατότητα να φιλοξενήση
άνετα, όπως θα ήθελε, τους προσκυνητές, και σκέφθηκε να αγρυπνήση όλη
την νύκτα, για να συμμετέχη με αυτόν τον τρόπο στην ταλαιπωρία τους. Το
πρωί που κατέβηκαν στην εκκλησία ο ιερεύς με τους προσκυνητές έσπευσαν
να την ευχαριστήσουν, διότι όλη την νύκτα ξάγρυπνη δεν σταμάτησε να
περνά ανάμεσά τους και να τους σκεπάζη για να μή κρυώσουν. Η Γερόντισσα
όμως τους είπε ότι δεν βγήκε καθόλου από το κελλί της και τότε όλοι
αντιλήφθηκαν ότι ήταν θαύμα της Παναγίας της Οδηγητρίας και το απόγευμα
πριν φύγουν ετέλεσαν την ιερά Παράκλησι προς τιμήν Της.</b></span></span><br />
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Η Γερόντισσα Μακρίνα είχε, επίσης, το χάρισμα της προσευχής, την
οποία ήδη από μικρό παιδί είχε «εγκολπωθή». Στην προσευχή η ψυχή της
εύρισκε την ανάπαυσι και σε αυτήν εμπιστευόταν όλα τα αιτήματά της.
Κάποτε ζήτησε με δάκρυα από τον Θεό να της δείξη πως πρέπει να
προσεύχεται, ούτως ώστε η προσευχή ενώπιον Του να είναι καθαρή και
απηλλαγμένη από την οίησι, για να μπορή ανεμπόδιστα ο προσευχόμενος να
ενώνεται με τον Θεό. Εκείνο το βράδυ της παρουσιάσθηκε Άγγελος Κυρίου με
ολόλευκη στολή, ο οποίος την δίδαξε πως πρέπει να προσεύχεται ο
άνθρωπος αναλόγως προς τις πνευματικές καταστάσεις του. Συμφώνως με τις
υποδείξεις του Αγγέλου, όταν η ψυχή αισθάνεται την τελεία αγάπη προς τον
Θεό, ο άνθρωπος υψώνει τα χέρια του ψηλά. Όταν κυριαρχούν εντός του η
ταπείνωσι και η μνήμη των Παθών του Κυρίου, ο άνθρωπος σταυρώνει τα
χέρια και σκύβει το κεφάλι. Όταν η ψυχή από τον πόλεμο των παθών νοιώθη
την άκρα ταπείνωσι, τότε ο άνθρωπος προσεύχεται με τα χέρια πίσω, σαν
κατάδικος. Κατόπιν ο Άγγελος άρχισε να προσεύχεται γονατισμένος και να
κλαίη σαν να αγκάλιαζε τα πόδια του Χριστού, δεικνύων πως, όταν ο
άνθρωπος συναισθάνεται την μηδαμινότητά του, προσεύχεται έτσι και βιώνει
ανεκλάλητη χαρά και παράκλησι από τον Θεό.</b></span></span><br />
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Στην συνέχεια εμφανίσθηκε μία τεράστια κλίμαξ, που στεκόταν στον
αέρα· τα δε σκαλοπάτια της είχαν μεγάλη απόστασι μεταξύ τους. Ο Άγγελος
της είπε να τον ακολουθήση και κρατώντας την από το χέρι άρχισαν να τα
ανεβαίνουν. Σιγά-σιγά τους περιέβαλε ένα πυκνό, μελανό και ψηλαφητό
σκότος που μύριζε θειάφι. Καθώς ανέβαιναν, ολοένα και περισσότερο
δυσκολευόταν η Γερόντισσα στην αναπνοή. Έφθασαν τέλος στις φυλακές, όπου
ευρίσκονταν οι άνθρωποι με τα θανάσιμα αμαρτήματα. Στον απαράκλητο
εκείνο τόπο με το βαθύ σκοτάδι, κυριαρχούσαν τα μουγκρητά των κολασμένων
που η όψι τους ήταν φρικτή. Από παντού ακούγονταν θρήνοι και οιμωγές.
Αυτόν τον θρήνο η Γερόντισσα δεν μπόρεσε ποτέ σε όλη της την ζωή να τον
ξεχάση.</b></span></span><br />
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Μετά από αυτή την εμπειρία που βίωσε, όταν συνήλθε, κατελήφθη από
κλαυθμό. Επί δέκα ημέρες δεν μπορούσε να σταματήση τα δάκρυά της.
Αισθανόταν αφ’ ενός την ευφροσύνη της αγγελικής παρουσίας και της
διδασκαλίας του Αγγέλου περί προσευχής αφ’ ετέρου το πένθος από την
θεωρία της Κολάσεως. Μετά από αυτήν την επίσκεψι αισθανόταν στην
προσευχή της περισσότερη κατάνυξι, δεν είχε κατ’ αυτήν την αίσθησι του
χρόνου και τα δάκρυά της έρρεαν άφθονα.</b></span></span><br />
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Πολιτευομένη ησυχαστικώς και ασκούσα αδιαλείπτως την «ευχή», η
Γερόντισσα Μακρίνα προσευχόταν για όλους τους ανθρώπους και ιδιαιτέρως
για όσους είχε γνωρίσει εν όσω ζούσε στον κόσμο. Με πολύ πόνο ευχόταν
υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των κεκοιμημένων, οι οποίοι δεν είχαν
εξομολογηθή, κυρίως θανάσιμα αμαρτήματα. Μία τέτοια περίπτωσι, για την
οποία παρακαλούσε και άλλους ανθρώπους να προσεύχωνται υπέρ αναπαύσεως
της ψυχής της, ήταν η Γλυκερία, μία γνωστή της από τα νεανικά της
χρόνια. Η Γλυκερία στην Κατοχή δεν άντεξε την πείνα και για να επιβιώση
άρχισε να κάνη στην ζωή της παραχωρήσεις μέχρι που κατέληξε στην
αμαρτία. Η Γερόντισσα με πολλή θλίψι διερωτάτο σε τι κατάστασι
ευρίσκεται η ψυχή της Γλυκερίας, η οποία είχε κοιμηθή. Ένα βράδυ, ύστερα
από έντονη προσευχή, είδε ένα πύρινο ποταμό και στο μέσο του πάνω σε
μία σχεδία διέκρινε την Γλυκερία, που φώναζε προς την Γερόντισσα
εκλιπαρώντας την για προσευχή και βοήθεια: «Βοήθησέ με, Γερόντισσα,
καίγομαι!». Αυτή η εικόνα της Κολάσεως και οι απεγνωσμένες κραυγές της
Γλυκερίας δεν έφυγαν ποτέ από τον νού της Γερόντισσας και η προσευχή της
γινόταν με πολύ πόνο ψυχής και συντριβή για την ανάπαυσι ανθρώπων, που
έφευγαν από αυτόν τον κόσμο ανεξομολόγητοι και ατακτοποίητοι ενώπιον του
Θεού.</b></span></span><br />
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Διαρκής μέριμνα και διακαής πόθος της Γερόντισσας μας ήταν η σωτηρία
όλων των ανθρώπων και πρωτίστως των μοναζουσών. Για να δύναται να
αντεπεξέρχεται στην διακονία της διαποιμάνσεως της αδελφότητος, ζητούσε
από τον Θεό να της χαρίζη βιώματα, για να μή μας ομιλή μόνο μέσα από τα
βιβλία, αλλά και από την προσωπική της πείρα, για να έχη έτσι μεγαλύτερη
απήχησι ο λόγος της στις ψυχές μας. Και ο Κύριος της έδωσε όρασι
πνευματική, διδάσκοντάς την με θείες οπτασίες και ουράνιες εμπειρίες.
Μέσα της δεκαετίας του 1980, κατά την εορτή της Κυριακής των Βαΐων και
κατά την ώρα του Χερουβικού ύμνου, ενώ η Γερόντισσα ήταν γονατισμένη
εμπρός από το στασίδι της, βρέθηκε νοερώς στο Ιερό Βήμα. Είδε ότι η Αγία
Προσκομιδή είχε ως κάλυμμα ένα ύφασμα κατακόκκινο, σαν βελούδο. Επάνω
ήταν το Άγιο Ποτήριο και ολόγυρά του σχηματίζονταν γλώσσες. Η κάθε μία
γλώσσα είχε παραστάσεις από την εβδομάδα των Παθών του Κυρίου μέχρι και
την Ανάστασί Του. Καθώς κοιτούσε η Γερόντισσα, επάνω από το Άγιο Ποτήριο
ξεχύθηκε ένα φως με εκτυφλωτική λάμψι και επί ολίγα λεπτά νόμιζε ότι
έχασε την δρασί της. Η έμπειρία αυτή του ακτίστου Φωτός χάρισε στην
Γερόντισσα ακόμη μεγαλύτερη ακρίβεια και κατάνυξι εις το φρικτόν
Μυστήριον της Θείας Εύχαριστίας.</b></span></span><br />
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Η πνευματική μας Μητέρα είχε πολύ μεγάλη ευλάβεια και στον όσιο
Εφραίμ τον Σύρο, τον Άγιο των δακρύων, και τακτικώς μελετούσε και
εντρυφούσε στα Ασκητικά Έργα του. Μία ημέρα ο Άγιος εμφανίσθηκε στο
κελλί της ως γέρων ασκητής, με το Αγγελικό Σχήμα και με ένα «ντουρβά»
στον ώμο του. Συστήθηκε και την κάλεσε πλησίον του, την ευλόγησε, την
ασπάσθηκε στην κεφαλή και εξαφανίσθηκε· αμέσως μετά αισθάνθηκε τον εαυτό
της σαν μικρό παιδάκι και ένοιωσε μία ευλογημένη θερμότητα στο πρόσωπό
της. Η χαρά που της άφησε κράτησε για ημέρες.</b></span></span><br />
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Πέρα από τις προσωπικές της εμπειρίες, η Γερόντισσα επιζητούσε
θεοφρόνως να πληροφορήται τα πνευματικά βιώματα και άλλων ανθρώπων, και
δή των ιερέων, για να ωφελήται η ίδια και εν συνεχεία για να καταρτίζη
και εμάς. Στις συναθροίσεις μας πάντοτε μας μιλούσε με πολύ δέος και
φόβο Θεού για την μεγίστη αξία της Θείας Λειτουργίας. Συνήθιζε να λέη
ότι το Θείον Μυστήριον δεν εξαγοράζεται με τίποτε γήινο. Όταν
επισκεπτόταν κάποιος ιερέας την Μονή μας, παρακινουμένη από την βαθυτάτη
ευλάβειά της προς το ύψιστο υπούργημα της ιερωσύνης, τον ρωτούσε τι
βίωνε κατά την ώρα της Θείας Μυσταγωγίας. Κάποτε επισκέφθηκε το
Μοναστήρι μας ο μακαριστός Γέρων π. Γαβριήλ (1910-1994) εκ της Ιεράς
Μονής Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Φλαμουρίου Μαγνησίας. Ερωτηθείς από την
Γερόντισσα για τις πνευματικές καταστάσεις που του χαρίζει ο Θεός κατά
την ώρα της Θείας Λατρείας και ειδικώτερα για την θεωρία των Αγγέλων εν
αυτή, ο Γέρων Γαβριήλ απάντησε με απλότητα: «… Λέγονται αυτά,
Γερόντισσα; Δεν μπορείτε να τα καταλάβετε, δεν μπορεί να τα πή η γλώσσα
μας αυτά. Δεν μπορούμε να τα πούμε, είναι ουράνια! Την ώρα της Θείας
Μυσταγωγίας τι γίνεται εκεί μέσα!… Άγγελοι, Αρχάγγελοι, γεμίζει
περισσότερο από την αναπνοή μας η εκκλησία από αγίους Αγγέλους». Έν
συνεχεία ο σεβάσμιος Γέρων κατανυχθείς δάκρυσε και πρόσθεσε ότι η θεωρία
της Παναγίας μας υπερτερεί ασυγκρίτως της θεωρίας των Ασωμάτων Θείων
Δυνάμεων.</b></span></span><br />
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Η Γερόντισσα, παρ’ όλη την πίστι και την θερμή προσευχή της, δεν
εφησύχαζε ποτέ, αλλά απαύστως αγωνιούσε και προβληματιζόταν για την
πορεία και την σωτηρία της αδελφότητος. Νυχθημερόν παρακαλούσε την
Παναγία για όλες τις ψυχές που ειχε ύπ’ ευθύνη της, και η Παναγία δεν
της στερούσε την παράκλησι και την επίσκεψί Της. Κάποια φορά, κατά την
ώρα της Θείας Λειτουργίας, στον Χερουβικό ύμνο, καθώς ήταν γονατισμένη
και ενώ την συνείχε αυτή η αγωνία, είδε στην Ωραία Πύλη την Παναγία, σε
ηλικία δεκαπέντε ετών, με υπερκόσμιο φως στο πρόσωπό Της. Κρατούσε ως
βρέφος τον Χριστό, όπως είναι η εικόνα της Γοργοϋπηκόου στο κελλί της. Η
Γερόντισσα εξέφρασε την ανησυχία της για την σωτηρία της αδελφότητος
και η Παναγία της χαμογέλασε, γεγονός που έφερε πάραυτα την ειρήνη εντός
της.</b></span></span><br />
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Αλλά και στις πρακτικές υποθέσεις και εργασίες της Μονής η Υπεραγία
Θεοτόκος την καθοδηγούσε. Κάποτε ειδε την Παναγία στο μαγειρείο να της
υποδεικνύη πως να εργάζεται, να τακτοποιή τα φλιτζάνια και τα ποτήρια
και να συμμαζεύη τον χώρο εν ριπή οφθαλμού. Διά τούτο συνήθιζε να λέη
ότι η Παναγία είναι πολύ καλή νοικοκυρά και πολύ σβέλτη και μας
παρώτρυνε να εργαζώμαστε προσεκτικώς και εν τάχει. Άλλοτε πάλι
πορευομένη προς το παρεκκλήσι της Παναγίας Οδηγητρίας, για τα πνευματικά
καθήκοντά της, είδε την Παναγία ως μοναχή να την διδάσκη πως να κάνη
τον κανόνα της.</b></span></span><br />
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Η Γερόντισσα αγαπούσε πολύ να ψάλλη στον Χριστό και στην Παναγία
ύμνους και τροπάρια, με την εύτονον και κατανυκτική φωνή της, και κυρίως
τα δογματικά Θεοτοκία των Αναστασίμων Εσπερινών της Οκτωήχου και τα
Απολυτίκια των Αγίων. Ιδιαιτέρως έψαλλε το τροπάριο: «Επιθυμώ, Παναγία,
τα κάλλη του Παραδείσου, τους μυρισμούς και τα άνθη, και την τερπνήν
ευωδίαν, και τάς φωνάς των Αγγέλων, όταν υμνούν τον Δεσπότην»[1]. Επίσης, πολύ κατανυσσόταν με το Προκείμενον: «Τις Θεός μέγας, ως ο Θεός ημών…»[2],
καθώς και με το ιδιόμελο Δοξαστικό των Αποστίχων του Εσπερινού της
Μεγάλης Παρασκευής: «Σε τον αναβαλλόμενον το φως…», τα οποία παρακαλούσε
να της ψάλλουν και οι εκάστοτε ιεροψάλτες επισκέπτες της Μονής. Όταν
έψαλλε, το πρόσωπό της φωτιζόταν από την εμπειρική θεολογία των υψηλών
νοημάτων των ύμνων, όπως μυστικώς τα εβίωνε την ώρα της Λατρείας και της
κατ’ ιδίαν προσευχής.</b></span></span><br />
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>Σημειώσεις:</b></span></span><br />
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>1. Κατά το μέλος των Εξαποστειλαρίων του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνος, σε ήχο γ’.</b></span></span><br />
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>2. Μέγα Προκείμενον των μεθεόρτων Εσπερινών Δεσποτικών εορτών, σε ήχο βαρύ.</b></span></span><br />
<br />
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><strong> Φωτογραφία: <a href="http://www.pigizois.net/pneumatikoi_logoi/makrina/makrina.htm"> pigizois.net </a></strong></span></span><br />
<br />
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b>
</b></span></span><span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><i>Πηγή: </i><i>Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου (1921-1995), Λόγια Καρδιάς», Έκδοση Ιεράς Μονής Παναγίας Οδηγήτριας, Πορταριά Βόλου, 2012.</i></b></span></span><br />
<br />
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><b><i>http://vatopaidi.wordpress.com</i></b></span></span><br />
<br />
Γιώργοςhttp://www.blogger.com/profile/02430936752098492434noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3779030376319711068.post-56993976519312518562013-03-02T04:16:00.001-08:002013-03-02T04:16:36.368-08:00Ὁμιλία εἰς τὴν Κυριακὴν τοῦ Ἀσώτου<div class="centerArticleTop">
<div class="titleArticle">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br /></b></span></span></div>
<div style="border: 0px solid rgb(0, 0, 0); float: left; margin-left: 20px; margin-top: 18px; width: 100px;">
</div>
</div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="author">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς </b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br /></b></span></span>
</div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><img alt="" height="312" src="http://www.agiazoni.gr/images/stories/arthro/PSIF_VIVLIO/EKKLHSIASTIKH_ZWH/BIBLIKES_SPOYDES/TOY_ASOTOY/asotos5.jpg" width="390" /></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br /></b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br /></b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br />
Ἰδού εὐαγγέλιο πού ἀφορᾶ στό νοῦ καί τό σῶμα τοῦ καθενός μας. Εἶναι τό
εὐαγγέλιο τῆς εὐσπλαχνίας. Εἶναι ἡ θαυμαστή παραβολή τοῦ Σωτῆρος, στήν
ὁποία ἀπεικονίζεται ὁλόκληρη ἡ ζωή μας. Ἡ δική μου, ἡ δική σου, τοῦ
καθενός ἀνθρωπίνου ὄντος ἐπάνω στήν γῆ. Ὅλους τούς ἀφορᾶ τό σημερινό
ἅγιο Εὐαγγέλιο. Ὅλους.</b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br />
Ὁ ἄνθρωπος! Αὐτός ὁ θεϊκός πλοῦτος ἐπάνω στήν γῆ! Κύτταξε τό σῶμα του,
τό μάτι, τό αὐτί, τήν γλώσσα. Τί θαυμαστός πλοῦτος. Τό μάτι! Ὑπάρχει
τίποτε πιό τέλειο πού νά ἠμπορῇ ὁ ἄνθρωπος νά ἐπινοήσῃ σ’ αὐτόν τόν
κόσμο; Κι ὅμως, τό μάτι αὐτό τό ἐδημιούργησε ὁ Κύριος, ὅπως καί τήν ψυχή
καί τό σῶμα. Ἡ ψυχή μάλιστα εἶναι ὁλόκληρη ἐξ οὐρανοῦ. Ὁποῖος πλοῦτος!
Τό σῶμα! Θαυμαστός θεῖος πλοῦτος πού σοῦ δόθηκε γιά τήν αἰωνιότητα καί
ὄχι μόνο γιά τήν πρόσκαιρη αὐτή γήινη ζωή. Καί ψυχή δοσμένη γιά τήν
αἰωνιότητα.</b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br />
Ἀκούσατε τί εὐαγγελίζεται ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος σήμερα. «Τό δέ σῶμα
τῷ Κυρίῳ» (Α΄ Κορ. 6, 13). Ὁ Κύριος ἔπλασε τό ἀνθρώπινο σῶμα γιά τήν
αἰώνια ζωή, γιά τήν ἀθανασία, γιά τήν καθαρότητα. Τό ἔπλασε γιά τήν
αἰώνια ἀλήθεια, γιά τήν αἰώνια δικαιοσύνη καί γιά τήν αἰώνια ἀγάπη: ὅπως
τό σῶμα, ἔτσι καί τήν ψυχή. Ὅλα αὐτά εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ, ἀνεκδιήγητα
καί μεγάλα καί πλούσια, καί –τό πιό σπουδαῖο– ἀθάνατα καί αἰώνια δῶρα
τοῦ Θεοῦ.</b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br />
Ἐμεῖς ὅμως οἱ ἄνθρωποι τί κάνομε μ’ ὅλα αὐτά τά δῶρα; Τί οἰκοδομοῦμε μέ
αὐτά; Παραδίδουμε τό σῶμα στίς ἡδονές καί στά πάθη αὐτοῦ τοῦ κόσμου, καί
τήν ψυχή στούς ἀκαθάρτους λογισμούς, τίς ἀκάθαρτες ἐπιθυμίες, τίς
ἀκάθαρτες ἡδονές. Διά τῶν ἁμαρτιῶν καί ἡ ψυχή καί τό σῶμα ἀπομακρύνονται
ἀπό τόν Θεό, φεύγουν ἀπό τό Θεό, φεύγουν «εἰς χώραν μακράν». Τίνος
εἶναι αὐτή ἡ «μακρυνή χώρα;»</b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br />
Ἀκούσατε ποῦ ὁ ἄσωτος υἱός βόσκει χοίρους. Στήν χώρα τοῦ διαβόλου. Στήν
χώρα, ὅπου ὁ διάβολος ἔχει ἐξουσία πάνω στόν ἄνθρωπο διά τῶν παθῶν, διά
τῶν ἁμαρτιῶν, καί τόν κρατάει σέ φρικτή τρέλλα, στόν παραλογισμό καί τήν
παραφροσύνη.</b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br />
Λοιπόν, ἡ ἁμαρτία; Κάθε ἁμαρτία εἶναι τρέλλα. Καί ὁ ἄνθρωπος θά εἶναι
πάντα μέσα σ’ αὐτή τήν τρέλλα, μέχρις ὅτου συναντηθῆ μέ τόν Κύριο Ἰησοῦ
Χριστό. Καί θά συναντηθῇ μέ τήν μετάνοια.</b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br />
Ἀκούσατε πῶς ὁ ἄσωτος υἱός, αἰσθανόμενος τί σημαίνει ζωή μέσα στήν
ἁμαρτία, ζωή μέσα στίς ἡδονές καί τά πάθη αὐτοῦ τοῦ κόσμου, λέγει:
«Πόσοι μίσθιοι τοῦ πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων, ἐγώ δέ λιμῷ
ἀπόλλυμαι» σέ ξένη καί μακρυνή χώρα. «Ἀναστάς πορεύσομαι πρός τόν πατέρα
μου». Σηκώθηκε καί πῆγε πρός τόν πατέρα. Καί ὁ οὐράνιος Πατήρ, ὁ Θεός
καί Ἐλεήμων Κύριος, «ἔτι αὐτοῦ μακρὰν ἀπέχοντος εἶδεν αὐτὸν καὶ
ἐσπλαγχνίσθη καὶ δραμὼν ἐπέπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ κατεφίλησεν
αὐτόν», ἐνῶ συγχρόνως ὁ υἱός μέ λυγμούς ἔλεγε: «πάτερ ἥμαρτον εἰς τόν
οὐρανόν καί ἐνώπιόν σου, οὐκέτι εἰμί ἄξιος κληθῆναι υἱός σου». Ἁμάρτησα
στόν οὐρανό καί σ’ ὅλα τά ἀστέρια. Ὅλα τά ἐμόλυνα μέ τό πύον τῶν παθῶν
μου, καί μέ τό σκοτάδι τῶν παθῶν μου τά ἠμαύρωσα ὅλα. «Ἥμαρτον ἐνώπιόν
σου»! Φεύγοντας ἀπό σένα, σέ ποιόν προσκολλήθηκα; Δίπλα σέ ποιόν ἤμουν;
Τίνος χοίρους ἐγώ ἔβοσκα; Τοῦ διαβόλου! Ἐγώ διαβολοποίησα τήν ψυχή μου,
τήν ὁποία ἐσύ μοῦ ἔδωσες νά γίνῃ ἁγία καί ἀθάνατη. Ἐγώ ἐβρώμισα τό σῶμα,
ἐθανάτωσα τό σῶμα, ἐξαθλίωσα τό σῶμα!</b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br />
Ὅταν ὁ ἄσωτος υἱός «ἦλθεν εἰς ἑαυτόν» –ἀφοῦ ἦταν ἐκτός ἐαυτοῦ, στήν
τρέλλα, στίς ἡδονές καί στά πάθη αὐτοῦ τοῦ κόσμου– διά τῆς μετανοίας
ἔτρεξε πρός τόν πατέρα. Καί ὁ πατέρας τόν ἀγκαλιάζει καί τόν φιλεῖ. Δέν
εἶχε τελειώσει ἀκόμη ὁ υἱός τήν ἐξομολόγησί του, δέν εἶχε ἐκφράσει ἀκόμη
τήν ἐπιθυμία του νά τόν δεχθῇ ὁ πατέρας του σάν δοῦλο, καί ὁ πατέρας
λέγει στούς ὑπηρέτες του: «Φέρετε τήν στολή τήν πρώτη καί ἐνδύσατέ τον
καί δῶστε δακτυλίδι στό χέρι του καί ὑποδήματα στά πόδια του καί ἀφοῦ
φέρετε τόν μόσχο τόν σιτευτό, σφάξτε τον γιά νά φάγωμεν καί
εὐφρανθῶμεν».</b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br />
Γιά πιό λόγο εὐφραίνεται ὁ οὐρανός; Γιά ποιό λόγο ὁ Θεός εὐφραίνεται
στόν οὐρανό; Γιά ποιό λόγο εὐφραίνονται οἱ ἄγγελοι; Σέ ποιόν ὁ Κύριος
λέγει νά εὐφρανθῶμεν; Στούς ἀγγέλους!</b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br />
Ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος χάθηκε μέσα στίς ἁμαρτίες, θυμήθηκε ὅτι ἦταν ἀδελφός
τῶν ἀγγέλων καί ἔσπευσε πρός τόν οὐρανό. «Ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί
ἐνώπιόν Σου». Ἁμάρτησα στούς ἀγγέλους, στούς ἀρχαγγέλους. Ἐγώ
ἐδιαβολοποίησα τόν ἑαυτό μου. Ἔρριξα τόν ἑαυτό μου στήν ἀγέλη τῶν
χοίρων, στήν ἀγέλη τῶν παθῶν. Καί νά, τώρα εἶμαι ὅλος ξεσχισμένος, ὅλος
κουρελιασμένος. Καί ἡ ψυχή καί τό σῶμα κουρελιασμένα. Ὅλα ἐξαθλιωμένα.</b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br />
Λοιπόν, τί εἶναι μετάνοια; Ὁ Κύριος τρέχει νά συναντήσῃ τόν μετανοήσαντα
υἱό. Τόν ἀγκαλιάζει καί τόν ἀσπάζεται καί ὅλος ὁ οὐρανός συγκινεῖται.
Ὅλοι οἱ ἄγγελοι εὐφραίνονται. «Καί ἤρξαντο εὐφραίνεσθαι» ἀναφέρεται στήν
θαυμαστή περικοπή τοῦ Σωτῆρος. Γιά ποιό λόγο χαίρεσθε ἐσεῖς ἅγιοι
ἄγγελοι, ἅγιοι ἀρχάγγελοι; Ἐσεῖς, οἱ ὁποῖοι παντοτινά πενθῆτε γιά τόν
γήινο αὐτό κόσμο βλέποντας τά δικά σας πεσμένα ἀδέλφια, τούς ἀνθρώπους,
πῶς πνίγονται μέσα στίς ἁμαρτίες καί τίς ἡδονές καί τά πάθη καί τούς
διαφόρους θανάτους αὐτοῦ τοῦ κόσμου, γιατί εὐφραίνεσθε; «Εὐφραινόμαστε
γιά τήν ἀνάστασι, τήν ζωοποίησι τοῦ νεκροῦ ἀδελφοῦ μας ἀνθρώπου, ὅτι
νεκρός ἦν καί ἀνέζησε». Νεκρός ἦταν ὁ ἄσωτος υἱός, ὅταν ἦταν μακράν τοῦ
Θεοῦ, τῆς πηγῆς τῆς Ζωῆς, μακρυά ἀπό τόν οὐρανό. Ἰδού, ἀνάστασις ἐκ
νεκρῶν φαίνεται [ἡ ἐπιστροφή τοῦ ἀσώτου] στά μάτια ὅλων τῶν οὐρανίων
δυνάμεων. Ὅλες οἱ οὐράνιες δυνάμεις γι’ αὐτό χαίρονται, «ὅτι ἀπολωλώς ἦν
καί εὑρέθη». Πράγματι, ὅταν ὁ ἄνθρωπος εἶναι μέσα στίς ἁμαρτίες καί τά
πάθη, χάνει τόν ἑαυτό του, δηλαδή δέν ἔχει αὐτογνωσία, εἶναι ἐκτός
ἑαυτοῦ.</b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br />
«Εἰς ἑαυτόν δέ ἐλθών», λέγει ὁ Σωτήρ. Ὁ ἄνθρωπος συνέρχεται, ὅταν σκεφθῇ
τίνος εἶναι, δηλ. τοῦ Θεοῦ. Τό σῶμα σου τίνος εἶναι; Τοῦ Θεοῦ. Ἡ ψυχή
καί αὐτή τοῦ Θεοῦ. Ὅλα δῶρα, δῶρα τοῦ Θεοῦ. Ἐγώ, ποιός εἶμαι σάν
ἄνθρωπος; Τοῦ Θεοῦ, ὅλος τοῦ Θεοῦ! Τό σῶμα μου εἶναι δοξασμένο ἀπό τόν
Θεό. Γι’ αὐτό τό ἐδημιούργησε ὁ Θεός, λέγει ὁ ἅγιος Ἀπόστολος στό
σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Καί τό σῶμα γιά τόν Κύριο, καί ἡ ψυχή γιά
τόν Κύριο. Δοξάζομε τόν Κύριο καί μέ τό σῶμα καί μέ τήν ψυχή. Τοῦ Θεοῦ
εἶναι καί τό ἕνα καί τό ἄλλο. Μή νομίζεις ὅτι εἶναι τίποτε δικό σου,
ὄχι. Ὅλα εἶναι αἰωνίως τοῦ Θεοῦ. Καί σύ εἶσαι αἰωνίως τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά
τότε μόνο, ὅταν ἐσύ τό συνειδητοποιῇς.</b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br />
Λοιπόν ἡ ἁμαρτία; Δέν ἐπιτρέπει ὁ διάβολος στόν ἄνθρωπο νά συναισθανθῇ
ὅτι εἶναι υἱός τοῦ Θεοῦ. Ὁ διάβολος ἐξουσιάζει μέ τήν καρδιά καί δέν
ἀφήνει στόν ἄνθρωπο νά σκεφθῆ τόν Θεό, νά θυμηθῆ, ὅτι εἶναι υἱός τοῦ
Θεοῦ, ὅτι εἶναι πλούσιος, ἀνεκδιήγητα πλούσιος. Ὅτι αὐτός εἶναι ἀδελφός
τῶν ἁγίων ἀγγέλων. Ὁ διάβολος ὅλα τά σκοτίζει, ὅλα τά ἀπομακρύνει ἀπό
τόν ἄνθρωπο, τά διαστρεβλώνει, καί τοῦ δίνει ψεύτικες ἡδονές μέσω τῶν
ἁμαρτιῶν. Πράγματι ἔχει δίκαιο ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὅταν λέει στόν Ἅγιο
Ἐπίσκοπο καί μαθητή του, Ἀπόστολο Τίτο: «ἦμεν γάρ ποτέ καί ἠμεῖς
ἀνόητοι» (Τίτ γ΄, 3) Κοιτάξτε τί λέει ὁ Ἀπόστολος. Πότε Ἅγιε Ἀπόστολε;
Ὑποδουλωμένοι στίς διάφορες ἐπιθυμίες καί στά διάφορα πάθη, τότε
εἴμασταν τρελλοί καί ἀνόητοι.</b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br />
Δέν θέλει ὁ Κύριος διά τῆς βίας νά σέ ἀναστήση ἐκ τῶν θανάτων σου, νά σέ
ἁρπάξη ἀπό τήν ἁμαρτία. Ἐσύ πρέπει πρῶτος νά τό πῆς στόν ἴδιο: «Κύριε,
αὐτή ἡ ἁμαρτία μέ βασανίζει. Δέν τήν θέλω, ἔχει ὅμως ἐξουσία ἐπάνω μου.
Ἐλευθέρωσέ με!» Τότε γίνεται θαῦμα. Πάντα. Ποτέ ὁ Κύριος δέν ἀφήνει
χωρίς ἀπάντησι τήν προσευχή, ἔστω καί τοῦ μεγαλυτέρου ἁμαρτωλοῦ. Δέν
ὑπάρχει φρικτή ἁμαρτία γιά τόν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ἀγρυπνεῖ ἐπάνω στή δική
του συνείδηση, ἐπάνω στή ζωή του. Ξέρει ὁ ἄνθρωπος, ὅτι μετά τήν
προσέλευση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο, ὅτι δέν ὑπάρχη ἁμαρτία,
ἀπό τήν ὁποία ὁ Κύριος δέν μπορεῖ νά μᾶς ἐλευθερώση. Δέν ὑπάρχει
ἁμαρτία, τήν ὁποία ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά νικήση, δέν ὑπάρχει ἁμαρτία,
τήν ὁποία ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά διώξη. Ὁ Κύριος δίνει τήν δύναμη.
Μόνο κάνε τήν ἀρχή. Μόνο ἀναβόησε, ὅπως ὁ ἄσωτος υἱός: «Πάτερ, ἥμαρτον
εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιόν Σου». Ὅταν ἁμαρτάνης, ἁμαρτάνης ὄχι μόνο
στόν Θεό, ἀλλά σ’ ὅλα τά οὐράνια κτίσματα, σ’ ὅλα τά ἐπίγεια κτίσματα.
Ἁμαρτάνεις στά πουλιά, ἁμαρτάνης στά λουλούδια, τά δένδρα. Ἁμαρτάνεις σ’
ὅλα τά ζωντανά ὄντα. Ἡ ἁμαρτία εἶναι πραγματικά φοβερή, ἄνευ τῆς
μετανοίας. Τόσο φοβερή, ὥστε νά σκοτώνη καί νά ρίχνη σ’ ἑκατό θανάτους.
Νά ρίχνη στήν ἀγκαλιά τοῦ διαβόλου καί στήν αἰώνια φρικωδεστάτη κόλαση.
Χωρίς ἀμφιβολία. Γι’ αὐτό ὁ Θεός ἦλθε σ’ αὐτόν τόν κόσμο. Νά ἐξολοθρεύση
τόν φοβερό δράκοντα, ὁ ὁποῖος λέγεται ἁμαρτία. Ἦλθε ὁ Θεάνθρωπος Κύριος
Ἰησοῦς Χριστός καί μᾶς ἔδωσε ὅλα τά μέσα νά ἐξολοθρεύσομε τήν ἁμαρτία,
τήν κάθε ἁμαρτία. Ἐδημιούργησε τήν Ἐκκλησία Του ἐπάνω στή γῆ καί τῆς
ἔδωσε ὅλες τίς οὐράνιες δυνάμεις, γιά νά νικᾶμε καί ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι
ὅλες τίς ἁμαρτίες, ὅλους τους θανάτους μέσα μας καί γύρω μας.</b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br />
Ὁ Κύριος μᾶς ἔδωσε τά θαυμαστά Ἅγια Μυστήρια. Τό ἅγιο Βάπτισμα, τή Θεία
Κοινωνία, τά ὁποῖα ἐξολοθρεύουν τήν ἁμαρτία. Μᾶς ἔδωσε καί τίς θαυμάσιες
ἀρετές, πίστη, ἐλπίδα, ἀγάπη, προσευχή, νηστεία, ἀγρυπνία, πραότητα καί
ὅλες τίς ὑπόλοιπες εὐαγγελικές ἀρετές. Γι’ αὐτό δέν ὑπάρχει ἀπόγνωση
στόν Χριστιανό ἄνθρωπο σ’ αὐτόν τόν κόσμο.</b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br />
Ἅς ξυπνήση ὁ Ἀγαθός Θεός ὅλους τους ἀθέους, ὅλους τους ἀπίστους. Ἅς
κτυπήση τόν καθένα μέ τόν κεραυνό τοῦ Οὐρανίου Ἐλέους. Μέ τόν κεραυνό
τοῦ Οὐρανίου Ἐλέους μέσα στή συνείδηση, μέσα στή ψυχή. Ἅς ξυπνήση ὁ
καθένας καί πορευθῆ στήν οὐράνια πατρίδα του, στήν οὐράνια τράπεζα
ἀνάμεσα στούς ἁγίους ἀδελφούς του, τούς ἀγγέλους. Ἅς ζήση ἐκεῖ μαζί τους
διά τῆς αἰωνίας Θείας Ἀληθείας, αἰωνίας Θείας Διακαιοσύνης καί ὅλων τῶν
αἰωνίων οὐρανίων χαρῶν.</b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br />
Κύριε, Σ’ εὐχαριστοῦμε γιά τό Ἅγιο Εὐαγγέλιο αὐτό. Σ’ εὐχαριστοῦμε γιά
τήν ἀγαθή εἴδηση αὐτή. Γιατί δημιούργησες τόν ἄνθρωπο, νά μπορῆ νά
νικήση κάθε ἁμαρτία καί κάθε διάβολο. Σέ Σένα δόξα καί εὐχαριστία,
πάντοτε νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. </b></span></span><br />
<br />
<br />
<br />
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>www.agiazoni.gr </b></span></span>Γιώργοςhttp://www.blogger.com/profile/02430936752098492434noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3779030376319711068.post-53808472032920188192013-03-01T09:45:00.002-08:002013-03-01T09:45:45.902-08:00 Ο κοντεμένος άγιος...<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></span>
<dl class="article-info"><dd class="createdby">
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></span></dd><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></span><dd class="hits">
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></span></dd></dl>
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;"><img alt="gerontew" height="344" src="http://cdn.romfea.gr/images/stories/photos/2013/2/gerontew.jpg" style="border: 1px solid rgb(0, 0, 0); float: left; margin: 10px;" width="350" /><strong>Του Αρχιμ. Πορφυρίου, Ηγουμένου της Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Βέροιας | Romfea.gr</strong></span></b></span></div>
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Μπορεί ο Φλεβάρης να είναι κουτσός και δίσεκτος, αλλά και στις εικοσιενιά του, όταν τις έχει, έχει και άγιο. </span></b></span></div>
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Όταν είναι
κοντεμένος, η μνήμη της 29ης, αν είσαι φιλόσιος βέβαια, μεταφέρεις την
μνήμη του σήμερα, στις 28. Έτσι κάναμε και εμείς. Γιορτάσαμε τον Όσιο
Κασσιανό τον Ρωμαίο σήμερα.</span></b></span></div>
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Είχα την
ευλογία να υπηρετήσω έναν υπερήλικα γέροντα μοναχό, ναυτικό στα νειάτα
του, και να μάθω μία πολύ ωραία ιστορία, σαν παραμυθάκι, γιά αυτόν τον
Άγιο.</span></b></span></div>
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Ο άγιος
Κασσιανός, ή Ιωάννης ο Κασσιανός ήταν μαθητής του Αγίου Ιωάννη του
Χρυσοστόμου και μετέφερε τον ανατολικό μοναχισμό στην Δύση. </span></b></span></div>
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Έγραψε πραγματείες γιά την μοναχική πολιτεία. Αναδείχτηκε φωστήρας της Εκκλησίας.</span></b></span></div>
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Ο γερο Γελάσιος λοιπόν είχε αγάπη στους περιφρονημένους αγίους. </span></b></span></div>
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Αυτοί είναι
οι άγιοι οι δεύτεροι και τρίτοι της κάθε μέρας, που συνήθως
καταλιμπάνεται η μνήμη τους ή «αναγινώσκεται εν τοις Αποδείπνοις, ή εν
τοις κελλίοις». </span></b></span></div>
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Τέτοιον
θεωρούσε και τον Άγιο Κασσιανό. Και έτσι, αντί να εορτάζει τον άγιό του,
στις 23 Δεκεμβρίου, κερνούσε στις 28 ή 29 γιά τον περιφρονημένο άγιο,
τον άγιο Κασσιανό.</span></b></span></div>
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Ήταν Επιστάτης στην Ιερά Επιστασία και γιά τα Χριστούγεννα γυρνούσε στο Μοναστήρι. </span></b></span></div>
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Έτσι δεν μπορούσε να εορτάσει τον Άγιο Γελάσιο, από τους Δέκα Μάρτυρες της Κρήτης. </span></b></span></div>
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Αν όμως παρέμενε και γιά το επόμενο έτος Επιστάτης ή Αντιπρόσωπος, άνετα κερνούσε γιά τον Άγιο Κασσιανό.</span></b></span></div>
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Τα χρόνια πέρασαν και οι πόνοι των ποδιών έκαμναν το γεροντάκι πλέον να επικαλείται όλους τους φίλους του αγίους. </span></b></span></div>
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Είδε τον Άγιο Ιάκωβο τον Αδελφόθεο να λειτουργάει Μεγάλη Πέμπτη. </span></b></span></div>
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Η Αγία
Αναστασία η Ρωμαία, η Γρηγοριάτισσα, όπως την αποκαλούσε, φανέρωσε την
επίσκεψή της με μία μοσχοβολιά στο κελλί του και στα διπλανά. Πήγε και ο
Άγιος Βησσαρίων των Μεγάλων Πυλών. Όμως οι πόνοι των ποδιών φαίνεται
πως ήθελαν άλλον άγιο. </span></b></span></div>
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Έτσι, ένα
πρωϊνό, μας λέει, μέσα στα δάκρυα, που συνεχώς έρρεαν πλέον από τα
μικροκαμωμένα ματάκια του: «Φέρε με πρώτα λίγον ασβέστη, λιωμένον, και
μετά θα σε πω».</span></b></span></div>
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;"> Άντε να τον
αφήσεις σε ησυχία μετά από αυτό. Κάτι θα είδε πάλι ο παπούς. Ποιός
περιμένει; Δεν χρειάστηκε να επιμείνουμε πολύ. Φέραμε και τον ασβέστη:
«Νά, ήρθε ο Κασσιανός και με είπε να αλείψω με ασβέστη τα πόδια». </span></b></span></div>
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Και πώς ήταν,
γέροντα, ο φίλος σου; «Δυτικός ήταν, η φορεσιά του δεν ήταν σαν τη
δικιά μας. Με είπε είμαι ο Κασσιανός. Με φώναξες και ήρθα». Και άρχισε
πάλι, γιά μυριοστή φορά, να ξαναλέει πόσο τιμούσε αυτόν τον
«περιφρονεμένο» άγιο.</span></b></span></div>
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Άλειψε με τον ασβέστη τα πόδια του και γιά αρκετόν καιρό αισθανόταν ανακούφιση.</span></b></span></div>
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Φώναξε όλους
τους αγίους, αλλά φώναξε και τον Κασσιανό, με μεγαλύτερο παράπονο. –Και
σύ με ξέχασες, Κασσιανέ; Είπε, και ο Άγιος έτρεξε να τον συμπαρασταθεί
στους πόνους του, να ανταποδώσει κάπως τα κεράσματα στο Πρωτάτο.</span></b></span></div>
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Όλη την ημέρα
προσπαθούσα να τελειώσω αυτό το κείμενο. Αλλά τώρα τα κατάφερα που η
μέρα άλλαξε. Έστω και αργά, θυμηθήκαμε το γεγονός αυτό το θαυμαστό με
τον τελευταίο άγιο του Φλεβάρη.</span></b></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></span></div>
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Καλόν μήνα, γιά τον Μάρτιο που άρχισε.</span></b></span></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">www.romfea.gr </span></b></span></div>
Γιώργοςhttp://www.blogger.com/profile/02430936752098492434noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3779030376319711068.post-67044504752308644282013-02-28T11:26:00.003-08:002013-02-28T11:27:14.944-08:00Νικόλαος Σαββούδης Ασκητές μέσα στον κόσμο!<br />
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br /></b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span class="content"></span></b></span></span><br />
<div>
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><br />Γεννήθηκε το 1899 στο
Γυαλί Τσιφλίκι της Μ. Ασίας. Μετά τον ξεριζωμό των Ελλήνων από την
Μικρασία, ήρθε ως πρόσφυγας στο χωριό Βατοπέδι Χαλκιδικής. Όταν ήρθε σε
ηλικία γάμου νυμφεύθηκε και από τον γάμο του απέκτησε μία κόρη και
εγγόνια. Η σύζυγός του είχε δύσκολο χαρακτήρα καθώς και ο γαμπρός του.
Τους αντιμετώπιζε όμως με ηρεμία.<br /> </span></b></span></div>
<div class="MsoNormal">
<div align="center">
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh07qoVhoua8ies9nOc0gqNkA7VHa3sjJMdZU6LooHnhO4pQvss1RmKMsT9QcBT3LQyJNWDwqvJV9LJ_rhx6ZlZu_UkXVLyDmAtVUmT1bRR7zhl57Ees79NKIOqJiczkf8DGmUIDTq9e4o/s1600/%25CF%2583%25CE%25AC%25CF%2581%25CF%2589%25CF%2583%25CE%25B70001.jpg"><b><img alt="" border="0" height="170" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh07qoVhoua8ies9nOc0gqNkA7VHa3sjJMdZU6LooHnhO4pQvss1RmKMsT9QcBT3LQyJNWDwqvJV9LJ_rhx6ZlZu_UkXVLyDmAtVUmT1bRR7zhl57Ees79NKIOqJiczkf8DGmUIDTq9e4o/s320/%25CF%2583%25CE%25AC%25CF%2581%25CF%2589%25CF%2583%25CE%25B70001.jpg" width="125" /></b></a></span></b></span></div>
</div>
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><br /></span></b></span><br />
<div class="post-header-line-1">
<div class="post-body entry-content">
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><b><span class="content">Ήταν
γενικά ήρεμος άνθρωπος. Ζούσε σαν ασκητής, νήστευε πολύ, μελετούσε
βιβλία εκκλησιαστικά και ασκητικά, που έφερε από την «πατρίδα», και
συμβούλευε τα εγγόνια του δίνοντάς τους εφόδια για την ζωή.</span></b></span><br />
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><br /></span></b></span>
<span style="font-size: large;"><b><span class="content">Όλη
την εβδομάδα βοσκούσε τα πρόβατα. Το Σάββατο το απόγευμα επέστρεφε στο
σπίτι και ετοιμαζόταν για την θ. Λειτουργία της Κυριακής.</span></b></span></div>
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><br /></span></b></span>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><b><span class="content">Στην Εκκλησία διακονούσε ανάβοντας τα καντήλια και βοηθώντας τον ιερέα.</span></b></span></div>
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><br /></span></b></span>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><b><span class="content">Έκανε
αγαθοεργίες. Στην περίοδο της Κατοχής έκρυψε έναν Άγγλο για να του
σώσει την ζωή, τον περιποιήθηκε όταν αρρώστησε, και τον φιλοξένησε όσο
διάστημα χρειάστηκε.</span></b></span></div>
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><br /></span></b></span>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><b><span class="content">Όταν πέθανε ένας
συγχωριανός του, που η οικογένειά του ήταν φτωχή και δεν είχε χρήματα
για την κηδεία, ο Νικόλαος πήγε κρυφά στο σπίτι τους και άφησε χρήματα.
Οι άνθρωποι του σπιτιού ποτέ δεν έμαθαν ποιός «καλός άγγελος» τους
έστειλε την βοήθεια.</span></b></span></div>
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><br /></span></b></span>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><b><span class="content">Φιλοξενούσε συχνά στο σπίτι του ανθρώπους περαστικούς που νυχτώνονταν στο χωριό.</span></b></span></div>
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><br /></span></b></span>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><b><span class="content">Τον
Νικόλαο Σαββούδη είχε γνωρίσει και ο γέροντας Γρηγόριος, Πνευματικός
της Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Μεταμορφώσεως, ο οποίος αναφέρει:</span></b></span></div>
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><br /></span></b></span>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><b><span class="content">«Βρισκόμουν
στο χωριό Βατοπέδι Χαλκιδικής. Μόλις είχα φθάσει και στην σκιά κάποιου
πεύκου συζητούσα με 5-6 χωρικούς. Σε λίγο έφθασε εκεί και κάποιος
μεσόκοπος, πενηντάρης περίπου, χαιρέτησε και στάθηκε σιωπηλός παραπέρα.
Ένας εκ των χωρικών μου είπε: Αυτός πάει τα μεσάνυχτα στην Εκκλησία και
ανάβει τα κανδήλια για να βλέπουν οι Αγιοι».</span></b></span></div>
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><br /></span></b></span>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><b><span class="content">»Έτσι
γνώρισα τον μπαρμπα-Νικόλα Σαββούδη. Επειδή πήγαινα συχνά στο χωριό
Βατοπέδι Χαλκιδικής, πάντοτε τον έβλεπα σιωπηλό, ήρεμο και γαλήνιο.
Πάντα πρώτος στην Εκκλησία. Στεκόταν δίπλα στο ψαλτήρι και ψιθύριζε
παρακολουθώντας τον ιεροψάλτη. Μόνον εκεί άκουγες την φωνή του σε πολύ
χαμηλό τόνο. Μόλις καταλάβαινες ότι έψελνε. Έλεγε και το "Πάτερ ημών",
πάντοτε ήταν δικό του.</span></b></span></div>
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><br /></span></b></span>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><b><span class="content">«Μυστήριο ο
μπαρμπα-Νικόλας. Κάποια μέρα πήγα στο σπίτι του, -έναν ημιυπόγειο, απλό,
απέριττο, για πάτωμα είχε τσιμέντο, ασκητικότατο-, για να τον γνωρίσω
καλύτερα. Στον πάνω όροφο έμενε ο γαμπρός του που, όπως αργότερα έμαθα,
τον κακομεταχειριζόταν. Ήταν πολύ νευρικός αλλά ο μπαρμπα-Νικόλας
κουβέντα δεν έλεγε γι' αυτόν. Νόμιζες πως δεν είχε μιλιά. Όμως ο
μπαρμπα-Νικόλας όχι μόνον ήξερε να μιλά μα και διάβαζε Πατέρες.</span></b></span></div>
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><br /></span></b></span>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><b><span class="content">»Εκεί
είδα εκτός από τον άγιο Δαμασκηνό και άλλους Πατέρες, φιλοκαλικούς και
μη. Όλα αυτά τα βιβλία τα μελετούσε ο μπαρμπα-Νικόλας και φαίνεται πως
προσπαθούσε να βάλει σε εφαρμογή την πατερική διδασκαλία γι' αυτό εκτός
από την σιωπή ήταν στολισμένος και με άλλες αρετές. Ποτέ δεν ασχολείτο
με τους άλλους. Αν και τον περιέπαιζαν οι συγχωριανοί του, αυτός τους
αντιμετώπιζε με την σιωπή του και μ' έναν ελαφρό μειδίαμα.</span></b></span></div>
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><br /></span></b></span>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><b><span class="content">»Από
όσα είδα πρέπει να έκανε άσκηση μεγάλη και να αγαπούσε την προσευχή.
Κανείς όμως δεν γνώριζε τι προσευχές έκανε μόνος μόνω Θεώ. Πολλά μυστικά
πήρε μαζί του, γιατί ήταν πολύ σιωπηλός. Από τους χωρικούς έμαθα ότι
ζούσε με τα χρήματα που του έστελνε κάποιος Αγγλος πρώην αξιωματικός,
από ευγνωμοσύνη γιατί στην Γερμανική Κατοχή ο μπαρμπα-Νικόλας με κίνδυνο
ζωής τον έκρυψε στο σπίτι του και τον γλύτωσε από τους Γερμανούς.</span></b></span></div>
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><br /></span></b></span>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><b><span class="content">»Στις
24 Νοεμβρίου 1969 με ειδοποίησαν ότι ο αγαθός και ήσυχος Νικόλαος
έκλεισε τα μάτια του. Τα άφησα όλα και πήγα στο Βατοπέδι. Τον διαβάσαμε
και «τον φυτέψαμε» (θάψαμε), όπως λένε οι χωρικοί, για να ανθίση στην
αιωνιότητα. Το πρόσωπό του ήταν γαλήνιο μέσα στο φέρετρο, νόμιζες πως
κοιμόταν.</span></b></span></div>
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><br /></span></b></span>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><b><span class="content">«Πέρασαν τρία χρόνια από την
κοίμησή του και τρεις ευλαβείς γυναίκες, πολύ γνωστές μου, πήγαν να τον
ξεθάψουν, να κάνουν ανακομιδή. Όταν βρήκαν το λείψανό του τάχασαν. Ήταν
ακέραιο, ολοκίτρινο και ανέδιδε απαλή ευωδία! Η κ. Βαρβάρα, μία από τις
τρεις, το σήκωσε λίγο με τα χέρια της και είδε ότι ήταν πολύ ελαφρό.
"Σαν να ήταν μόνο κόκαλα με το δέρμα", όπως έλεγε.</span></b></span></div>
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><br /></span></b></span>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><b><span class="content">«Έκπληκτες
μπροστά στο πρωτοφανές και απροσδόκητο γεγονός, μη γνωρίζοντας τι να
κάνουν, θεώρησαν καλό να θάψουν πάλι το τίμιο λείψανο του μακαρίου
Νικολάου Σαββούδη».</span></b></span></div>
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><br /></span></b></span>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><b><span class="content">Αιωνία του η μνήμη. Αμήν. </span></b></span></div>
</div>
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><br /></span></b></span>
<span style="font-size: large;"><b><span class="content">(Απόσπασμα από το βιβλίο «<a href="http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=1016" target="_self">Ασκητές μέσα στον κόσμο</a>», ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2008, Ι. Ησυχαστήριον Αγ. Ιωάννης ο Πρόδρομος, Μεταμόρφωσις Χαλκηδικής)</span></b></span><br />
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><br /></span></b></span>
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><br /></span></b></span>
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><br /></span></b></span>
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><br /></span></b></span>
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><br /></span></b></span>
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><br /></span></b></span>
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><br /></span></b></span>
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><br /></span></b></span>
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><br /></span></b></span>
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><br /></span></b></span>
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><br /></span></b></span>
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><br /></span></b></span>
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><br /></span></b></span>
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><br /></span></b></span>
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><br /></span></b></span>
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><br /></span></b></span>
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><br /></span></b></span>
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><i></i></span></b></span><br />
<div align="right">
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><i><i>(Πηγή ηλ. κειμένου: apantaortodoxias.blogspot.com)</i></i></span></b></span></div>
<span style="font-size: large;"><b><span class="content"><i>
</i></span></b></span></div>
<span style="font-size: large;"><b><span class="content">
</span></b></span>
Γιώργοςhttp://www.blogger.com/profile/02430936752098492434noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3779030376319711068.post-29716849701640591942013-02-28T11:14:00.003-08:002013-02-28T11:14:42.468-08:00Μόνο οἱ καλοί ὀρθόδοξοι χριστιανοί θά σωθοῦν; Οἱ καλές πράξεις δέν μᾶς σώζουν;<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br /></b></span></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuzDhQkWK6ZC_-J0uB8KlwKDiviuUNvT_ttEVfvcLVxO1GZuHzgq1joFI_zW_RK4Lyvl_RY70uNM5trwejcBTZ2_tSY9AvpPqZdWuNyd0_iEPav0vJ7ZXwjTWxV1wZ_vlhlArF480RF6o/s1600/30-07.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuzDhQkWK6ZC_-J0uB8KlwKDiviuUNvT_ttEVfvcLVxO1GZuHzgq1joFI_zW_RK4Lyvl_RY70uNM5trwejcBTZ2_tSY9AvpPqZdWuNyd0_iEPav0vJ7ZXwjTWxV1wZ_vlhlArF480RF6o/s320/30-07.jpg" width="262" /></a></b></span></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Ἅ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">γιος</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Ἰ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">γνάτιος</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> <span class="SpellE">Brianchianinov</span>.</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"></span></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12pt; text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Ε</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἶ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ναι</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> λυπηρό. </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Ὁ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">μως</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> σήμερα </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ὑ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">πάρχουν</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> χριστιανοί, πού </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἁ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">πλά</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> <span class="SpellE">δέν</span>
γνωρίζουν <span class="SpellE">τί</span> σημαίνει <span class="SpellE">νά</span>
πιστεύεις <span class="SpellE">στό</span> Χριστό, </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἀ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">λλά</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> <span class="SpellE">καί</span> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἔ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">χουν</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> μία </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἐ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ντελ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ῶ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ς</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> συγκεχυμένη </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἀ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ντίληψη</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> <span class="SpellE">γιά</span> <span class="SpellE">τήν</span> πίστη <span class="SpellE">στόν</span> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Ἕ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">να</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> <span class="SpellE">καί</span> μοναδικό
Σωτήρα <span class="SpellE">καί</span> Θεό, <span class="SpellE">τόν</span> Χριστό.</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"></span></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12pt; text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Λένε:</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"></span></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12pt; text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Palatino Linotype";">- Γιατί </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἐ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">σε</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ῖ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ς</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> <span class="SpellE">ο<span>ἱ</span></span> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Ὀ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ρθόδοξοι</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἐ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">πιμένετε</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ὅ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">τι</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἔ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">χετε</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> <span class="SpellE">τήν</span> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἀ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ποκλειστικότητα</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> <span class="SpellE">τ<span>ῆ</span>ς</span> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἀ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ληθείας</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">;</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"></span></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12pt; text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Palatino Linotype";">- Γιατί τάχα, μόνο <span class="SpellE">ο<span>ἱ</span></span> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Ὀ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ρθόδοξοι</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> <span class="SpellE">θά</span> <span class="SpellE">σωθο<span>ῦ</span>ν</span>;</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"></span></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12pt; text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Palatino Linotype";">- </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Ἀ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">νάμεσά</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> μας </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ὑ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">πάρχουν</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> τόσοι καλοί </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἄ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">νθρωποι</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">! <span class="SpellE">Καί</span> Μωαμεθανοί,
<span class="SpellE">καί</span> <span class="SpellE">Βουδδιστές</span>, <span class="SpellE">καί</span> χριστιανοί </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἄ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">λλων</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ὁ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">μολογι</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ῶ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ν</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">, </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἀ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">κόμη</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> <span class="SpellE">καί</span> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἄ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">θεοι</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">.<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=3779030376319711068" name="more"></a></span><span><span lang="EN-US" style="font-family: "Palatino Linotype";"></span></span></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12pt; text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">-
Στέκει <span class="SpellE">νά</span> θέλεις <span class="SpellE">νά</span> τούς
στείλεις </span></span><span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ὅ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">λους</span></span></span><span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> <span class="SpellE">α<span>ὐ</span>τούς</span>
<span class="SpellE">στήν</span> κόλαση;</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"></span></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12pt; text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Palatino Linotype";">* * *</span></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Μία τέτοια σκέψη, φαίνεται να <span class="SpellE">ε<span>ἶ</span>ναι</span>
<span class="SpellE">καί</span> <span class="SpellE">σωστή·</span> <span class="SpellE">καί</span> τετραγωνικά λογική. <span class="SpellE">Ε<span>ἶ</span>ναι</span> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ὅ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">μως</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">; </span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"></span></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Ἄ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ς</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> <span class="SpellE">τό</span> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἐ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ξηγήσωμε</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> <span class="SpellE">μέ</span> λόγια </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἁ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">πλ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ᾶ</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">. Γιατί, </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἐ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">πάνω</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> <span class="SpellE">σέ</span> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἕ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">να</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> τέτοιο σοβαρό θέμα <span class="SpellE">δέν</span>
πρέπει <span class="SpellE">νά</span> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἔ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">χωμε</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> συγκεχυμένες </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἰ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">δέες</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">. Λοιπόν. Σημασία <span class="SpellE">δέν</span>
</span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἔ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">χει</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">, <span class="SpellE">τί</span> λέει </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ὁ</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">
καθένας, </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἀ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">λλά</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> <span class="SpellE">τί</span> λέει </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ὁ</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">
Χριστός <span class="SpellE">καί</span> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἡ</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Ἐ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">κκλησία</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">.</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"></span></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Χριστιανοί! Προσέξτε! Κάνετε </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ὡ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ρα</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ῖ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ες</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> σκέψεις <span class="SpellE">καί</span> συλλογισμούς! </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Ἀ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">λλά</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> χωρίς <span class="SpellE">νά</span>
ξέρετε, <span class="SpellE">τί</span> <span class="SpellE">ε<span>ἶ</span>ναι</span> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἡ</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> <span class="SpellE">σωτηρία·</span> γιατί <span class="SpellE">ε<span>ἶ</span>ναι</span> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἀ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">παραίτητη</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἡ</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> <span class="SpellE">σωτηρία·</span>
<span class="SpellE">καί</span> γιατί </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἡ</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> μόνη </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ὁ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">δός</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> <span class="SpellE">πρός</span> <span class="SpellE">τόν</span> Θεό <span class="SpellE">καί</span> <span class="SpellE">τήν</span>
σωτηρία <span class="SpellE">ε<span>ἶ</span>ναι</span>
</span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ὁ</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> <span class="SpellE">Χριστός·</span> μόνο </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ὁ</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">
Χριστός!</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"></span></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Σωτηρία <span class="SpellE">ε<span>ἶ</span>ναι</span> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἡ</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἕ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">νωση</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> <span class="SpellE">το<span>ῦ</span></span> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἀ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">νθρώπου</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> <span class="SpellE">μέ</span> <span class="SpellE">τόν</span> <span class="SpellE">Θεό·</span> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἡ</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἀ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ποκατάσταση</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἐ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">πικοινωνίας</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> μαζί Του. </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Ἡ</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> σωτηρία <span class="SpellE">ε<span>ἶ</span>ναι</span> κάτι πού μάς </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἐ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">νδιαφέρει</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ὅ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">λους</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">. </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Ὅ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">λους</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> τούς <span class="SpellE">λαούς·</span>
</span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ὅ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">λους</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> τούς </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἀ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">νθρώπους·</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἐ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">νάρετους</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> <span class="SpellE">καί</span> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἁ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">μαρτωλούς</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">! </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Ὁ</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> Πατριάρχης </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Ἰ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ακώβ</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> μιλώντας <span class="SpellE">γιά</span>
<span class="SpellE">τόν</span> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἑ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">αυτό</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> του, λέγει: «<span class="SpellE">θά</span>
<span class="SpellE">κατεβ<span>ῶ</span></span>
<span class="SpellE">στό</span> παιδί μου <span class="SpellE">στόν</span> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Ἅ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">δη</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">». Το λέγει γιατί τότε, <span class="SpellE">πρίν</span> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἔ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">λθει</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ὁ</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> Χριστός, </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ὅ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">λοι</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">, </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἁ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">μαρτωλοί</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> <span class="SpellE">καί</span> δίκαιοι,
μετά <span class="SpellE">τό</span> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἐ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">πίγειο</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> ταξίδι τους, κατέληγαν <span class="SpellE">στόν</span> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Ἅ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">δη</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">. Τόσο λίγη </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἀ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ξία</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> <span class="SpellE">ε<span>ἶ</span>χαν</span> τότε <span class="SpellE">τά</span> «καλά» τους </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἔ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ργα</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">! Μόνα τους χωρίς <span class="SpellE">τήν</span>
χάρη πού παίρνουμε, </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἀ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">πό</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> <span class="SpellE">τό</span> βάπτισμα <span class="SpellE">καί</span> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἀ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">πό</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> <span class="SpellE">τό</span> <span class="SpellE">α<span>ἷ</span>μα</span> <span class="SpellE">το<span>ῦ</span></span> <span class="SpellE">Χριστο<span>ῦ</span></span>.</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"></span></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Γι</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">᾿</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">α</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ὐ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">τό</span></span><span lang="EN-US" style="font-family: "Palatino Linotype";">, </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ὅ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ταν</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">κάποτε</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ο</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἱ</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Ἰ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ουδα</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ῖ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">οι</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ρώτησαν</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">τόν</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Χριστό</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Palatino Linotype";">: «</span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">τί</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">πρέπει</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">νά</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">κάνουμε</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Palatino Linotype";">, </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">γιά</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">νά</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἐ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">κτελο</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ῦ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">με</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">τά</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἔ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ργα</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">το</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ῦ</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Θεο</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ῦ</span></span><span lang="EN-US" style="font-family: "Palatino Linotype";">»; </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Καί</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ὁ</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Χριστός</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">τούς</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἀ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">πάντησε</span></span><span lang="EN-US" style="font-family: "Palatino Linotype";">: «</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Το</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">μεγαλύτερο</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἔ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ργο</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">το</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ῦ</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Θεο</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ῦ</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ε</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἶ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ναι</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">νά</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">πιστεύετε</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">σέ</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Ἐ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">κε</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ῖ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">νον</span></span><span lang="EN-US" style="font-family: "Palatino Linotype";">, </span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">πού</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ὁ</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Θεός</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Πατέρας</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">μ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ᾶ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ς</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἔ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">στειλε</span></span><span lang="EN-US" style="font-family: "Palatino Linotype";">» (</span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Ἰ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ω</span></span><span lang="EN-US" style="font-family: "Palatino Linotype";">. 6,
28-29). </span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Δηλαδή</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Palatino Linotype";">:</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Palatino Linotype";"></span></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Ἡ</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">
μόνη </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἐ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">γγύηση</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">, </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἡ</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> μοναδική </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ὁ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">δός</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> <span class="SpellE">γιά</span> <span class="SpellE">τήν</span> σωτηρία <span class="SpellE">ε<span>ἶ</span>ναι</span> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἡ</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> σωστή πίστη <span class="SpellE">σέ</span>
</span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Ἐ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">κε</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ῖ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">νον</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">, πού </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ὁ</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> Θεός </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἔ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">στειλε</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> <span class="SpellE">στόν</span> κόσμο
δηλαδή, <span class="SpellE">τόν</span> <span class="SpellE">Υ<span>ἱ</span>όν</span> – <span class="SpellE">τόν</span> Χριστό.</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"></span></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Δέν</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἀ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ρκε</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ῖ</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> λοιπόν, <span class="SpellE">νά</span> <span class="SpellE">ε<span>ἴ</span>μαστε</span>
«καλοί» </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἄ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">νθρωποι</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">. <span class="SpellE">Καί</span> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἄ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ν</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἄ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">νθρωποι</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> μεγάλοι <span class="SpellE">καί</span>
φωτισμένοι, κατέβαιναν τότε <span class="SpellE">στόν</span> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Ἅ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">δη</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">, <span class="SpellE">π<span>ῶ</span>ς</span> <span class="SpellE">ε<span>ἶ</span>ναι</span> δυνατό </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἐ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">σύ</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">, <span class="SpellE">νά</span> θέλεις <span class="SpellE">νά</span> <span class="SpellE">σωθ<span>ῆ</span>ς</span> χωρίς πίστη <span class="SpellE">καί</span> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἐ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">πικοινωνία</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> <span class="SpellE">μέ</span> <span class="SpellE">τόν</span> Χριστό; Και πώς <span class="SpellE">τολμ<span>ᾶ</span>ς</span> <span class="SpellE">καί</span>
ψάχνεις <span class="SpellE">νά</span> <span class="SpellE">βρε<span>ῖ</span>ς</span>, </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἄ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ν</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> <span class="SpellE">καί</span> <span class="SpellE">ο<span>ἱ</span></span>
μουσουλμάνοι <span class="SpellE">θά</span> <span class="SpellE">σωθο<span>ῦ</span>ν</span>; </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Ἐ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">πειδή</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἁ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">πλά</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> <span class="SpellE">σο<span>ῦ</span></span> φαίνονται «καλοί»;
Χωρίς ποτέ, <span class="SpellE">νά</span> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἔ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">χουν</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> <span class="SpellE">πιστεύσει</span> <span class="SpellE">στόν</span> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Ἕ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">να</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> <span class="SpellE">καί</span> Μοναδικό Σωτήρα <span class="SpellE">καί</span> Λυτρωτή;</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Palatino Linotype";"></span></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-family: "Palatino Linotype";">* * *</span></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Ἄ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ς</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> κάμουμε, λοιπόν, φροντίδα μας <span class="SpellE">νά</span> </span><span class="SpellE"><span style="font-family: "Palatino Linotype";">ἀ</span><span style="font-family: "Palatino Linotype";">γαπήσουμε</span></span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"> <span class="SpellE">τόν</span> Χριστό.
Γιατί σωτηρία χωρίς <span class="SpellE">Α<span>ὐ</span>τόν</span>,
μόνο χάρη <span class="SpellE">σέ</span> μερικές «καλές» πράξεις, Δεν γίνεται. </span><span style="font-family: "Palatino Linotype";"></span></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><i><span style="font-family: "Palatino Linotype";">(</span></i><span class="SpellE"><i><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Ἐ</span></i><i><span style="font-family: "Palatino Linotype";">πιστολή</span></i></span><i><span style="font-family: "Palatino Linotype";">
238)</span></i></b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Palatino Linotype";">(</span></i><i><span style="font-family: "Palatino Linotype";">Πηγή: hristospanagia3.blogspot.gr)</span></i></b></span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><i><span style="font-family: "Palatino Linotype";">www.alopsis.gr </span></i></b></span></span>Γιώργοςhttp://www.blogger.com/profile/02430936752098492434noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3779030376319711068.post-24053109802297422902013-02-27T03:56:00.003-08:002013-02-27T03:56:45.163-08:00Πνευματική καθοδήγηση (Στάρετς Ανατόλιος της Όπτινα)<h2>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span></h2>
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
<br />
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;"><a href="http://vatopaidi.wordpress.com/2013/02/27/%cf%80%ce%bd%ce%b5%cf%85%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%ba%ce%b1%ce%b8%ce%bf%ce%b4%ce%ae%ce%b3%ce%b7%cf%83%ce%b7-%cf%83%cf%84%ce%ac%cf%81%ce%b5%cf%84%cf%82-%ce%b1%ce%bd%ce%b1%cf%84%cf%8c/25-1024_8/" rel="attachment wp-att-129058"><img alt="25-1024_8" class="aligncenter size-full wp-image-129058" src="http://vatopaidi.files.wordpress.com/2013/02/25-1024_8.jpg?w=780" /></a></span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">1.Η πνευματική καθοδήγηση του γέροντα Ανατόλιου ήταν μια
πλήρης αποδοχή της ελευθερίας. Ποτέ δεν απαιτούσε από κανέναν να δεχθή
να κάμει κάτι που δεν το είχε καταλάβει ο ίδιος· μόνο και μόνο γιατί
ήταν εντολή του. Πάντοτε άφηνε στα πνευματικά του τέκνα την άνεση, να
κάμουν, ή να μη κάμουν, αυτό που τους έλεγε. Η ευλογία του δεν ήταν ποτέ
εντολή. Ήταν πάντοτε μια πρόσκληση· μια υπόδειξη.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Έλεγε:<span id="more-129057"></span></span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Τι είναι αυτά που λέτε; Ο Θεός την αγαπάει την ελευθερία. Όπου το
πνεύμα Κυρίου εκεί ελευθερία, όπως λέει ο απόστολος. Με το ζόρι δεν
θέλει να γίνεται τίποτε!Κανέναν δεν τραβάει κοντά Του με το ζόρι! Δεν
δεσμεύει κανέναν. Καλούμε να ρθούν στο σπίτι μας, επειδή το θέλουν. Έτσι
και ο Χριστός κάλεσε τους Ιουδαίους. Δεν αποκλείει κανέναν. Όλους, μας
υπόσχεται να μας αναπαύσει κοντά Του! «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες
και πεφορτισμένοι· καγώ αναπαύσω υμάς»(Ματθ. 11, 28). Και όταν εμείς
δεν πηγαίνωμε κοντά Του, δεν μας τραβάει με το ζόρι!</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">2. Η πνευματική καθοδήγηση του π.Ανατόλιου ήταν όλο πραότητα
και γλύκα. Συμβουλές και ευλογίες δεν έδινε ποτέ με το πρώτο, αλλά
πάντοτε μετά από μερικές σοβαρές επικοινωνίες, κατά τις οποίες
προσπαθούσε να κάμει τα πνευματικά του τέκνα να καταλάβουν, ποιο ήταν το
θέλημα του Θεού γι’ αυτούς.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Του έγραψε μια μοναχή:</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">«Έλαβα γράμμα από την Γερόντισσα, προεστώσα της Μονής μας. Με καλούσε
στο Όνομα του Χριστού, να πάω να με φιλοξενήσουν και να πάρω τα
πράγματα μου. Πώς το αισθάνεσαι; Πως θα τό έβλεπες; Θα το δεχόσουν, ό,τι
και αν επέτρεπε ο Κύριος να σου συμβή; Ειπέ μου: Πως τό βλέπεις; Πως τό
αισθάνεσαι»;</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Συνήθως,ο γέροντας πριν λάβει μια σοβαρή απόφαση, έδινε πρώτα ευλογία
στο πνευματικό του τέκνο να εκφράσει την επιθυμία του με την προσευχή
του Ιησού.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Σε ερώτημα της πνευματικής του θυγατέρας μοναχής Αμβροσίας, σε ποιο μοναστήρι θα έπρεπε «να πάει», ο γέροντας της απάντησε:</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Παρακάλεσε τον Κύριο, να σε στηρίζει και να σου δείχνει τον δρόμο Του.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">3. Ο γέροντας αισθανόταν μεγάλη χαρά, όταν έβλεπε τα
πνευματικά του παιδιά να βιάζουν τον εαυτό τους να τηρούν τις εντολές
του∙ και τα ευχαριστούσε με πολύ θερμά λόγια γι’ αυτό.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Να σε ευλογεί ο Θεός, που με ακούς!..</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Η σχολή υπακοής του στάρετς Ανατόλιου απαιτούσε υπομονή και εκκοπή του θελήματος.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Γράφει μία πνευματική του θυγατέρα, η Α. Ι. Σαπόσνικωφ:</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">«Κάποτε με προσκάλεσε ο ιερομόναχος π. Τυχών, να πιούμε τσάι. Συμφώνησα∙ και έτρεξα στον π. Ανατόλιο.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Γέροντα, με προσκαλεί ο π. Τύχων να πιούμε μαζί τσάι!</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Μου απάντησε:</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Τι είναι αυτά που λες; Τι εξυπνάδες είναι αυτά που λες; Που το βρήκατε σεις να πίνετε τσάι με μοναχούς; Ποτέ!</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Έφυγα κατασυγχυσμένη! Και καταπικραμένη! Και στο απόδειπνο είδα τον π. Τύχωνα. Και εκείνος με είδε. Και με ερώτησε:</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Τι σου συνέβη; Γιατί δεν ήλθες; Σε περίμενα! Του είπα, γιατί. Και
του ζήτησα συγγνώμη. Την άλλη ημέρα ξαναπήγα στον π. Ανατόλιο.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Και ο γέροντας μου λέει αυστηρά:</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Χθες ήθελες να πας να πιής τσάι με τον π. Τύχωνα! Πήγαινε σήμερα!..</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Γέροντα, πως να πάω σήμερα; Δεν με κάλεσε για σήμερα!</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Συ πήγαινε. Και πιε το, το τσάι!.. Επιλογή άλλη δεν είχα. Επήγα. Και προς μεγάλη μου χαρά, ευρήκα την πόρτα κλειδωμένη!</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Δόξα Σοι, Κύριε!</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Τρέχω πάλι στον π. Ανατόλιο. Με βλέπει και γελάει!..</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Λοιπόν; το ήπιατε το τσάι;</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Και μετά ένα τέτοιο μάθημα, ο γέροντας μου ειπε επιγραμματικά:</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Να έχεις την ευχή μου και ευλογία, που κάνεις υπακοή και με ακούς!..».</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Η ίδια η Άννα Ιβάνοβνα Σαπόσνικωφ διηγήθηκε και άλλη μια ιστορία:</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">«Ήταν Οκτώβριος. Και έκανε ένα τρομερό κρύο. Και ο γέροντας μου έδωκε
εντολή να πάω να κάμω μπάνιο στην λίμνη του αγίου Παφνουτίου.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Γέροντα, σοβαρά το λες; Να πάω; Μόνο που το ακούω, ξυλιάζω! Πως να μπώ και στο νερό;</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Την άλλη ημέρα, πάλι τα ίδια. Ο γέροντας με στέλνει να κάμω μπάνιο στην λίμνη του αγίου Παφνουτίου. Μα εγώ δεν το αποτολμώ.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Την τρίτη ημέρα, βλέπω, το πρόσωπο του γέροντα είχε εντελώς αλλάξει. Είναι απέναντι μου παγερός. Και πάλι μου λέει τα ίδια!</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Ετρόμαξα και συμφώνησα:</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Καλά, γέροντα. Θα πάω!..</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Και επήγα. Και εκεί ήταν μια γνωστή μου. Και εζήτησε και αυτή ευλογία. Να κάνει και αυτή μπάνιο μαζί μου.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Της λέγει:</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Δεν νομίζεις πως κάνει κρύο; Απάντησε:</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Γέροντα, αφού θα κάνει αυτή, γιατί να μην κάνω και εγώ; Γιατί θα κρυώσω εγώ;</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Καλά τότε. Να είναι ευλογημένο!.. Μόνο κύτταξε να μην κρυώσεις.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Επήγαμε.Εγώ εφόρεσα, ό,τι πιο ζεστό είχα. Και παρά ταύτα, μόλις που
έφθασα εκεί είχε παγώσει η μύτη μου. Αλλά μόλις εμπήκα στο νερό, με τις
ευχές του γέροντα, το νερό μου φάνηκε ζεστό. Και όχι μόνο εμπήκα στο
νερό, αλλά και εκολύμβησα. Και όταν εβγήκα, δεν ειχα διάθεση να
σκουπιστώ. Αισθανόμουν πολύ καλά· ζεστά. Η άλλη κυρία, μόλις που έβαλε
τα πόδια της στο νερό μπλάβιασε ολόκληρη από το κρύο. Και εγώ την
έβγαλα, σχεδόν αναίσθητη, από το νερό. Έκαμε μερικές προσπάθειες, να
ξαναμπή στο νερό, μα δεν μπόρεσε. Και όταν γύρισα, ο γέροντας με δέχθηκε
χαρούμενος. Και με ευχαρίστησε και με ευλόγησε για την υπακοή μου».</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">4. Ο πνευματικός πρέπει να καταδικάζει την αμαρτία. Και να βάζει επιτίμια.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Ο στάρετς Ανατόλιος το έκανε πάντοτε με πολλή πραότητα και λεπτότητα.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Ακούσατε,πως κάποια φορά «επέπληξε» την γνωστή μας Όλγα Κωσνσταντίνοβνα, γιατί είχε πέσει στο αμάρτημα της οργής.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Είχε πάει στον γέροντα με μια βαρώνη, που ήθελε να την βοηθήσει. Ο π.
Ανατόλιος επήρε την βαρώνη και ασχολήθηκε μαζί της δύο φορές. Την κ.
Όλγα «την άφησε στην άκρη». Αυτό συνέβη στο Σαμορντίνο. Εκεί και η κ.
Όλγα και ο γέροντας έμεναν στον ξενώνα. Και η κ. Όλγα μη μπορώντας να το
ανεχθή, πως ο γέροντάς της ασχολήθηκε δυο φορές με μια «απρόκοφτη»
κοπέλλα, το επήρε απόφαση να μη ξαναπατήσει για εξομολόγηση σ’ αυτόν!</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Και,όταν μια αδελφή της πρότεινε να καλέσουν τον γέροντα στο δωμάτιό
τους, αυτή δεν δέχθηκε. Και ξάπλωσε να κοιμηθή. Επίτηδες. Για να το
αποφύγει… Οργή και κακία βασάνιζαν την καρδιά της. Δεν μπόρεσε να
κλείσει μάτι. Και την νύχτα βγήκε στον διάδρομο. Και επήγαινε πέρα-δώθε
νευρικά. Ο γέροντας άκουσε τα βήματα, άνοιξε την πόρτα του δωματίου, την
είδε και της ειπε:</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Σύ είσαι, Όλγα; Έλα εδώ! Τι σου συμβαίνει;</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Με δάκρυα στα μάτια εκείνη του ομολόγησε, ότι είχε θυμώσει εναντίον του!</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Ά έτσι! Έπρεπε να μου το είχες ειπεί. Δεν το είχα καταλάβει, ότι έχεις τέτοιο ψυχικό κόσμο! Θα σε έπαιρνα πρώτη!..</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Και η Όλγα κατάλαβε, ότι ο ψυχικός της κόσμος δεν ήταν καλός· και έφυγε ντροπιασμένη και ταπεινωμένη.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Ο γέροντας επέπληττε και χωρίς να λέει τίποτε.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Μια άλλη φορά η Όλγα Κωνσταντίνοβνα είχε πάει πάλι στην Όπτινα. Μαζί με την Νίνα Βλαδίμηροβνα. Και επήγαν μαζί στον γέροντα.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Διηγείται η Νίνα Βλαδίμηροβνα:</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">«Ο γέροντας της έδωκε τότε ένα πιατάκι γεμάτο καραμέλλες και κουφέτα, λέγοντας:</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Τα μισά για την Νίνα.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Και την βλέπω να βγαίνει και με τις δύο χούφτες της γεμάτες. Την ίδια
στιγμή με κάλεσαν να πάω στον γέροντα. Και επήγα. Και αφού μιλήσαμε,
μου δίνει και καραμέλλες, και μήλα και μπισκότα. Βλέποντάς με η Όλγα,
φώναξε.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Σένα σου έδωκε πιο πολλά. Λοιπόν, δεν θα σου δώσω και από τα δικά μου!..</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Δεν είπα τίποτε. Καθήσαμε μαζί στην αίθουσα αναμονής να τον
ξαναϊδούμε, όταν θα έβγαινε, για να δώσει ευλογία σε όσους θα είχαν
μείνει εκεί. Και λοιπόν,βγαίνει ο πατέρας μας, πάει κοντά στην Όλγα· και
άρχισε να παίρνει από τα χέρια της κουφέτα και να τα βάζει στα δικά μου
χέρια! Γέμισαν τα χέρια μου. Και εκείνος ακόμη μου έβαζε!.. Η Όλγα
αισθάνθηκε μεγάλη ντροπή. Όταν γυρίσαμε, ήλθε στο σπίτι μου και μου
ζήτησε συγγνώμη.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Είχε καταλάβει το λάθος της».</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">5. Ο π. Ανατόλιος είχε προορατικό. Έβλεπε. Και γι’ αυτό
ενεργούσε με τόλμη, σε θέματα που ανθρώπινα κανείς δεν καταλαβαίνει
τίποτε.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Διηγήθηκε η μοναχή Μιχαήλα (Κουντίμοβα).</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">«Στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο ειχα καταταγή εθελόντρια στον στρατό να
πολεμήσω και εγώ για την πίστη, για τον τσάρο, για την πατρίδα. Σε μια
μάχη, ενώ προσπαθούσα να βοηθήσω ένα τραυματία, ήλθε ένα βλήμα και μου
έκοψε το χέρι μέχρι τον αγκώνα.Με μετέφεραν στο Νοσοκομείο στο Τσάρκοε
Σέλο. Εκεί με περιποιόταν η ίδια η αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα Θεόδωροβνα και
οιπριγκήπισσες θυγατέρες της. Ο αδελφός μου ήταν μοναχός
στην Όπτινα. Το όνομά του ήταν Ιννοκέντιος. Το 1918, χωρίς χέρι πιά
επήγα στην Όπτινα να τον ιδώ. Αλλά δεν τον ευρήκα εκεί. Τον είχαν
επιστρατεύσει. Πικράθηκα, όσο δεν μπορεί κανείς να φαντασθή. Και τότε
ήλθαν να με ιδούν οι<i> </i>γέροντες Ανατόλιος και Νεκτάριος. Και
οι δύο μαζί επέμεναν ότι πρέπει να γίνω μοναχή. Αφού έδωκα για τον
επίγειο τσάρο (= βασιλιά) το χέρι μου, έχω χρέος, μου έλεγαν, να δώσω
στον επουράνιο βασιλέα ολόκληρο τον εαυτό μου. Και συμφώνησα. Και έγινα.
Μου έδωσαν το όνομα Μιχαήλα, προς τιμήν του αρχαγγέλου Μιχαήλ, που
είναι «των ουρανίων στρατιών αρχιστράτηγος». ‘Ήμουν τότε 18 ετών».</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Με τις ευχές των γερόντων η Μιχαήλα ευρήκε και τον αδελφό της. Και
έφυγαν μαζί.Και έζησαν πρώτα στην Νότιο Αμερική. Και μετά στην
Αυστραλία.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">6. Σώθηκαν τα απομνημονεύματα μιας κοσμικής γυναίκας. Και δημοσιεύτηκαν το 1917 στο περιοδικό «Τρόϊτσκοε Σλόβο». Γράφει:</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">«Η τύχη μου ήταν κακή. Αισθανόμουν παραπεταμένη. Γιατί; Δεν θα το
περιγράψω. Έκανα ζωή εύθυμη. Διασκέδαζα. Μα δεν βρήκα ποτέ εκείνο που
γύρευα. Η ψυχή μου ήταν πάντα πεινασμένη· νηστική. Έψαχνα για ζωή γεμάτη
θόρυβο. Πίστευα ότι κάπως έτσι θα μπορούσα να λησμονήσω λίγο τον εαυτό
μου. Μου φαινόταν, ότι όσο πιο πολύς θόρυβος γινόταν γύρω μου, τόσο πιο
καλά θα ήταν για μένα, αλλά μάταια. Όλα έγιναν συνήθεια. Και το κακό
έμενε ακέραιο μέσα μου. Κάτι έκτακτα γεγονότα με έκαμαν να κλειστώ για
λίγο στο σπίτι μου. Και έζησα λίγο την ήσυχη ζωή στο σπίτι, μέχρι που
βρέθηκα στην Όπτινα.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Κουρασμένη από τα τρεχάματα και τον θόρυβο, και μη βρίσκοντας τίποτε
και «στο σπίτι»,σκέφτηκα, ότι — τέλος πάντων— θα έπρεπε να πάρω έναν
δρόμο· τον ένα από τους δύο!..</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Είχα τότε γνωστή μια καλή κοπέλλα, με πολύ ευσεβή ζωή. Μια ημέρα λοιπόν, μου λέει:</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Κάποιος μου έδωσε το βιβλίο του Βλ. Π. Μπικώφ «Γαλήνιο λιμάνι για
ανάπαυση πονεμένης ψυχής». Μιλάει πολύ για το μοναστήρι της Όπτινα και
για τους θαυμάσιους γεροντάδες της, πνευματικούς οδηγούς: πως δέχονται
τους πάντες· και πως τους συμβουλεύουν όλους· με καλωσύνη· και με
φωτισμό Θεού.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Μου άρεσε η σκέψη. Και επήραμε την απόφαση να πάμε μαζί. Πρώτα όμως
επήγε εκείνη·μόνη της. Όταν γύρισε μου έλεγε, ότι ευρήκε εκεί κάτι το
ανεπανάληπτο∙κάτι που όμοιο του δεν θα βρεις πουθενά. Και μου διηγήθηκε
πολλά για τους αγίους γέροντες της Όπτινα.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Ο π. Ανατόλιος εξομολογεί και εκατό ανθρώπους την ημέρα!.. Μιλάει
γρήγορα. Και δεν σε κρατεί πολύ. Αλλά εκείνα τα λίγα λεπτά αρκούν!
Πολλές φορές βγαίνει να δώσει ευλογία σε εκείνους που περιμένουν. Και
απαντάει μονολεκτικά σε ερωτήματα. Και καμμιά φορά κάνει και
«παρατηρήσεις». Αυτή τον είχε ιδεί για πέντε μόνο λεπτά. Και, μέσα σ’
αυτά τα πέντε λεπτά, την βοήθησε να καταλάβει όλες της τις ελλείψεις∙
πράγματα που κανείς δεν τα ήξερε. Θέλησε να τον ιδεί για μια ακόμη φορά.
Να του ειπεί κάτι ακόμη· να ακούσει κάτι ακόμη. Μα δεν το κατόρθωσε.
Και χρειάσθηκε να φύγει. Και ήλθε και μου είπε τις εντυπώσεις της.Από τα
λόγια της, μου άρεσε πολύ ο π. Ανατόλιος. Και θέλησα να πάω και εγώ να
μιλήσω μαζί του. Και επήγα. Έφθασα εκεί το Μεγάλο Σάβββατο. Έδωσα το
όνομά μου.Έπια λίγο τσάι. Και έτρεξα στον π. Ανατόλιο.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Στον δρόμο, κάποιος μου έδειξε τον τάφο του π. Αμβροσίου. Γονάτισα
επάνω στο μάρμαρο και τον παρακάλεσα, να δεηθή για μένα, να μου βγή σε
καλό το ταξείδι μου. Και μετά τρέχω. Μπαίνω στην αίθουσα αναμονής. Και
βλέπω κόσμο και κοσμάκη! Θέλησα να κάμω τον σταυρό μου. Και πριν τον
τελειώσω βλέπω ένα γεροντάκι να παραμερίζει τους άλλους και να έρχεται
κοντά μου. Μου λέει:</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Έλα! Έλα! Πότε ήρθες; Έσκυψα, του ζήτησα ευλογία και είπα:</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Μόλις έφτασα. Και έτρεξα σε Σας!</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Έχεις, εδώ συγγενείς; Έ; Έ;</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Όχι, γέροντα. Δεν έχω συγγενείς. Όχι εδώ. Πουθενά στον κόσμο!..</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Τι λες, παιδί μου; Τι λες, παιδί μου; Έλα κοντά μου!</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Άπλωσε το χέρι του με επήρε από το χέρι και με τράβηξε στο
εξομολογητήριό του. Ήταν πολύ απλό. Και πολύ φωτεινό. Έκατσε σε μια
καρέκλα∙ δίπλα σε μια εικόνα.Γονάτισα μπροστά του. Και άρχισα να του
διηγούμαι την ζωή μου. Εγώ του μιλούσα.Και εκείνος, πότε έπιανε και
κρατούσε με τα δύο του χέρια το κεφάλι μου, και πότε σηκωνόταν και
επήγαινε πέρα-δώθε, σαν κάτι να έψαχνε να βρή. Και κάθε τόσο ψιθύριζε.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Ύπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Όταν εγώ τελείωσα, ο π. Ανατόλιος δεν μου είπε τίποτε ακριβώς. Μα όταν εγώ τον ερώτησα:</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Πότε θα μπορούσα να εξομολογηθώ; Μου απάντησε:</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Τώρα αμέσως!</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Και εξομολογήθηκα, σαν να διάβαζα βιβλίο. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή
μου, που κατάλαβα, τι είναι η εξομολόγηση. Είχα να εξομολογηθώ οκτώ
χρόνια. Έλεγα, ό,τι καταλάβαινα. Και με μια ερώτησή του με έκανε και
θυμόμουν άλλα πολλά..,αμαρτίες που δεν θα ήθελα ποτέ να τις ξεστομίσω!</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Η εξομολόγηση τελείωνε. Μου διάβασε ευχή συγχωρητική. Και πρόσθεσε.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Πήγαινε, σκέψου: Μη ξέχασες τίποτε. Και έλα πάλι σε δύο ώρες. Μου
έδωσε και κάτι βιβλιαράκια και με άφησε να φύγω. Επήγα στο δωμάτιό μου.
Και εκεί έφερα στον νού, πως με δέχθηκε και πως μου συμπεριφέρθηκε ο π.
Ανατόλιος. Σαν να ήμουν χρόνια γνωστή του!</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Στις12 το μεσημέρι ξαναπήγα. Του είπα κάτι ακόμη.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Μου ξαναείπε:</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Σκέψου πάλι. Και έλα το βράδυ πάλι! Κατάλαβα, πως εκείνος «κάτι έβλεπε» που εγώ</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">δεν το έβλεπα και δεν ήθελα να το εξομολογηθώ.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Τέλος πάντων βράδυασε. Κατάκοπη από την ταλαιπωρία του ταξειδιού και
τις συγκινήσεις επήγα «για λίγο» στο δωμάτιό μου να πάρω μια ανάσα. Και
ξάπλωσα. Και κοιμήθηκα τόσο βαθιά, που: ούτε καμπάνες άκουσα∙ ούτε
χτύπους στην πόρτα μου∙ούτε τίποτε.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Όταν ξύπνησα έτρεξα στην εκκλησία και είδα τον ιερέα, να έχει
ολοκληρώσει την μετάδοση και να μπαίνει με το άγιο Ποτήριο στο ιερό.
Είχα χάσει την θεία Κοινωνία για ένα λεπτό! Άχ αυτό το ένα λεπτό!..</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Πόσο ήθελα, να κοινωνούσα και εγώ! Αλλά… τελείωσε! Έφυγα από την
εκκλησία καταστενοχωρημένη. Και παρ’ ότι ήταν το άγιο Πάσχα, όλη την
ημέρα έκλαιγα. Το απόγευμα είδα τον π. Ανατόλιο. Τον παρεκάλεσα να μου
έδινε ευλογία να κοινωνούσα την Δευτέρα ή την Τρίτη. Δεν συγκατατέθηκε.
Δεν μου έδωκε ευλογία.Μου είπε ξερά:</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Χωρίς προετοιμασία δεν κοινωνούν!..</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Μα θα φύγω μεθαύριο!</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Κοινώνησε στην Μόσχα. Με την απαραίτητη προετοιμασία.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Όταν επήγα να τον αποχαιρετήσω και του ζήτησα μια συμβουλή, μια
οδηγία, τι θα έπρεπε να κάνω, δεν μου είπε τίποτε το σαφές και
συγκεκριμένο. Όλα ήταν μισόλογα. Μου έλεγε, πότε ότι θα γινόμουν μητέρα
με… ξένα παιδιά∙ πότε ότι θα ήταν καλύτερα να ζούσα μόνη μου∙ και τέλος
μου έδωκε εντολή, στην Μόσχα πνευματικό να έχω τον π. Μακάριο∙ και να
κάμω ότι εκείνος μου ειπεί.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Επήγα να αποχαιρετήσω και τον π. Νεκτάριο. Μιλήσαμε πολύ. Στο τέλος, σκύβοντας το κεφάλι του, μου λέει:</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Βλέπω στο πρόσωπο σου και γύρω σου την χάρη του Θεού! Θα γίνεις μοναχή!</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Αναστατώθηκα και του είπα:</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Τι λέτε, πάτερ; Εγώ σε μοναστήρι. Τίποτε δεν μου αρέσει εκεί. Δεν το αντέχω τέτοιο πράγμα.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Πρόσθεσε:</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Δεν ξέρω, πότε θα γίνει. Τώρα ή σε δέκα χρόνια; Αλλά θα γίνει.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Του είπα ότι ο π. Ανατόλιος μου είπε να πάω στην Μόσχα στον γέροντα Μητροπολίτη Μακάριο. Και να κάμω, ό,τι εκείνος μου ειπεί.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Ναι, έτσι είναι, είπε ο π. Νεκτάριος. Θα κάμεις αυτό που είπε ο π.
Ανατόλιος.Και ό,τι σου ειπεί ο π. Μακάριος, θα το εκτελέσεις!</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Μου μίλησε για λίγο ακόμη. Και όλα του τα λόγια ήταν γύρω από την ζωή
στο μοναστήρι∙ γύρω από το τι πρέπει να ξέρει και τι να προσέχει ένας
μοναχός.</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">Τετάρτη βράδυ έφθασα στο σπίτι μου, πνευματικά αναστημένη∙ και εντελώς αλλαγμένη.Και τότε θυμήθηκα, που μια φίλη μου έλεγε:</span></b></span><br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;">—Στην κεντρική πύλη της Όπτινα είναι τοποθετημένη μια εικόνα της
Αναστάσεως. Και θέλει να μας ειπεί, ότι όποιος πάει στην Όπτινα, πρέπει
να φεύγει πνευματικά ανακαινισμένος και αναστημένος».</span></b></span><br />
<br />
<br />
<span style="color: #274e13;"><b><span style="font-size: large;"> http://vatopaidi.wordpress.com</span></b></span><br />
Γιώργοςhttp://www.blogger.com/profile/02430936752098492434noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3779030376319711068.post-6276914288987739612013-02-24T07:21:00.002-08:002013-02-24T07:21:54.993-08:00Βιβλιοπαρουσίαση: Από την Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορείτικη Παράδοση<h1>
<br /></h1>
<br />
<div style="clear: both; float: left; margin-bottom: 5px; margin-right: 5px; margin-top: 5px;">
<div id="thumbLoading">
<img src="http://www.impantokratoros.gr/res/ac3/img/Waiting32.gif" /></div>
<a href="http://www.impantokratoros.gr/dat/2B7D1DF7/%5Bel%5Dimage1_zoom.png?634973232295156250" rel="thumbnail"><img align="absmiddle" alt="Βιβλιοπαρουσίαση: Από την Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορείτικη Παράδοση" border="0" class="thumbnail" src="http://www.impantokratoros.gr/dat/2B7D1DF7/[el]image1.png?634973232295156250" title="Βιβλιοπαρουσίαση: Από την Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορείτικη Παράδοση" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<strong><span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 18px;">Από την Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορείτικη Παράδοση</span></strong><br /><br /><strong><span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 13px;">ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ</span></strong><span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 13px;"></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 13px;">Το
Άγιον Όρος του Άθωνος είναι σύμβολο αγάπης, ολοκληρωτικής αφιερώσεως
των μοναχών στον Θεό και της ευλαβείας των πιστών Ρωμαίων Αυτοκρατόρων,
που το προίκισαν με το Αυτοδιοίκητο, το Άβατο και πολλά άλλα συναφή
προνόμια. Παραμένει ακόμη ως ζωντανό κατάλοιπο της άλλοτε κραταιάς και
φωτεινής Ρωμαϊκής «Βυζαντινής» Αυτοκρατορίας. Η πνευματική του προσφορά
ανά τους αιώνες είναι μεγίστη και ανυπολόγιστη.</span><br /><br /><span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 13px;">Παρά
τις δοκιμασίες που διήλθε, το Άγιον Όρος παραμένει αναλλοίωτο, μάλιστα
δε σήμερα γίνεται περισσότερο γνωστό και προσελκύει περισσότερους
προσκυνητές. «Έσται εν ταις εσχάταις ημέραις εμφανές το Όρος Κυρίου»1,
γιατί το έχει ανάγκη ο κόσμος, το κρατά η χάρις του Θεού και οι
πρεσβείες της Κυρίας Θεοτόκου.</span><br /><br /><span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 13px;">Στην
ιστορία του το Άγιον Όρος συνταράχθηκε από επιδρομές πειρατών, από
βαρβαρική κατοχή αιώνων, από λειψανδρία, από έλλειψη υλικών αγαθών, από
εθνικιστικές διαμάχες, από θεολογικές και δογματικές έριδες και μύρια
άλλα δεινά. Σήμερα όλα αυτά με την χάρι του Θεού εξέλιπον και ο μόνος
κίνδυνος που απειλεί το Άγιον Όρος είναι η έλλειψη πιστότητος στην
παράδοση. Αυτή η ζώσα ασκητική και ησυχαστική αγιορείτικη παράδοση που
βιώνεται ως τρόπος ζωής, ασκήσεως και λατρείας επί τόσους αιώνες, σε
όλες τις μορφές της μοναχικής ζωής και από τόσο πλήθος μοναχών, καθιστά
το Άγιον Όρος μοναδικό και ανεπανάληπτο.</span><br /><br /><span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 13px;">Αλλά
δυστυχώς σήμερα αυτή η αγιορείτικη παράδοση, η τόσον πολύτιμη,
διέρχεται μεγάλη κρίση και κινδυνεύει να αλλοιωθή από το κοσμικό φρόνημα
και τις πολλές κοσμικές ανέσεις και επιδράσεις.</span><br /><br /><span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 13px;">Υπάρχουν
πολλών ειδών παραδόσεις στο Άγιον Όρος. Αρχιτεκτονική, μουσική, τυπική
παράδοση (το τυπικό των ακολουθιών), αγιογραφική κ.ά. Όλες είναι
σεβαστές και αξιόλογες, αλλά η αναφορά εδώ γίνεται για την βίωση της
ασκητικής και ησυχαστικής παραδόσεως. Αυτή δεν εξαρτάται και δεν
εξαντλείται σε εξωτερικούς τρόπους και τόπους. Όσοι δηλαδή ζουν στην
έρημο είναι ασκητές και ησυχαστές, αφού η άσκηση και η ησυχία είναι
κυρίως πνευματική κατάσταση, κατόρθωμα και άθλημα. Όσοι είναι βιαστές
της φύσεώς τους και έχουν νήψη και προσευχή ζουν αυτήν την παράδοση,
ανεξαρτήτως αν ασκούνται σε Κελλί ή σε Κοινόβιο. Γι’ αυτό τα γραφόμενα
δεν προβάλλουν την παράδοση ενός Γέροντος, ενός Κελλιού ή κάποιου
Μοναστηριού, αλλά την μία, ενιαία, συνεχή, ζώσα και ποικιλόμορφη
παράδοση συνόλου του Αγίου Όρους.</span><br /><br /><span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 13px;">Αυτή
η αγιορείτικη παράδοση βιουμένη και το μοναχικό φρόνημα μάς εξομοιώνουν
με τους προκατόχους μας και μας συνδέουν πνευματικά με τους οσίους
Αγιορείτες Πατέρες. Αυτή η καλή ασκητική ζύμη μεταποιεί το γεώδες φύραμά
μας εις αγιασμόν, αφού «η άσκησις μήτηρ του αγιασμού εστι»2. Αυτή μας
δίνει πτέρυγες να ανυψωθούμε πνευματικά. Η αγιορείτικη παράδοση είναι το
υπόγειον ύδωρ που αφανώς αρδεύει και τρέφει τον αγιορείτικο μοναχισμό.
Είναι το καθαρό οξυγόνο που ζωογονεί. Είναι η ενωτική δύναμη που
διακρατεί την αγιορείτικη πολιτεία. Είναι η εγγύηση για την ορθή πορεία
μας. Είναι η συνέχιση της μοναχικής μας ζωής....</span><br /><br /><span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 13px;">Το
μοναχικό παραδοσιακό πνεύμα με τον ασκητικό τρόπο ζωής μπορούν να
ανορθώσουν τον μοναχισμό και να αναδείξουν νέους οσίους Πατέρες. Χωρίς
το ζωοποιό αυτό πνεύμα είμαστε οστά νεκρά και άψυχα. Ενώ, αν διασωθούν
τα κτίρια και τα κειμήλια και χαθή η μοναχική παράδοση με τον περιορισμό
της λατρείας σε μια τυπική πράξη, το Άγιον Όρος θα μετατραπή σε
αξιόλογο μουσείο με ρασοφόρους φύλακες.</span><br /><br /><span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 13px;">Τα
τιμιώτερα βέβαια κειμήλια που υπάρχουν στο Άγιον Όρος, είναι τα «έμψυχα
κειμήλια». Οι ενάρετοι ασκητές οι οποίοι είναι φορείς και εκφραστές της
αγιορειτικής παραδόσεως.</span><br /><span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 13px;">Η
μοναχική ζωή μοιάζει με κάποια αγιορείτικα άνθη. Ευδοκιμούν σε άνυδρα
μέρη, φύονται ανάμεσα στις πέτρες των πεζουλιών, ακόμη και ψηλά στους
πύργους των Μονών, όπου δεν υπάρχει ικμάδα υγρασίας. Και όμως, όταν
ανθίζουν, το άρωμά τους είναι μεθυστικό. Πολλοί, αφού πήραν σπόρους,
καλλιέργησαν τα άνθη αυτά έξω στον κόσμο σε ευφόρους κήπους ποτίζοντάς
τα και λιπαίνοντάς τα πλούσια. Αλλά δυστυχώς έχασαν το άρωμά τους. Αυτό
συμβαίνει και στους μοναχούς. Όσο στερούνται τα κοσμικά και τις ανέσεις,
τόσο πλουτούν στα πνευματικά. Όσο ζουν και ασκούνται στην απαράκλητη
έρημο χωρίς γήινες και ανθρώπινες παρηγοριές, τόσο συντηρούνται και
τρέφονται από τις ουράνιες και θεϊκές· γι’ αυτό τότε ευωδιάζουν από
αρετή και αγιότητα. Όταν επιδιώξουμε το τραχύ της ασκήσεως να γίνη λείο
και η στενή οδός να γίνη πλατεία, τότε και εμείς οι μοναχοί θα γίνουμε
σαν τα άνθη που έχασαν την ευωδία.</span><br /><br /><span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 13px;">Οι
παλαιοί πατέρες, επώνυμοι και ανώνυμοι, σημαντικοί και άσημοι, νεώτεροι
και παλαιότεροι που αναφέρονται στην συνέχεια, ήταν μεν ολιγογράμματοι ή
και αγράμματοι και μερικοί έγιναν μοναχοί από περιστατική αποταγή.
Μερικοί ωρφάνεψαν από μικροί, χήρεψαν στον γάμο ή άλλοι βρέθηκαν σε
κίνδυνο στον πόλεμο και έκαναν τάμα, αν σωθούν, να γίνουν μοναχοί. Και
όμως αυτοί όχι μόνο έγιναν σωστοί μοναχοί και ακολούθησαν μία αυστηρή
ασκητική ζωή, αλλά κατώρθωσαν μερικοί να ανέλθουν στην κορυφή της
θεωρητικής ζωής, στην θεοπτία, και να δουν απ’ αυτή την ζωή την δόξα του
Θεού, δηλαδή το άκτιστον φως. Αυτοί οι αγράμματοι έγιναν εκλεκτά δοχεία
χάριτος και απέκτησαν χαρίσματα.</span><br /><br /><span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 13px;">Και όλα αυτά γιατί αφωμοιώθηκαν από το πνεύμα των παλαιοτέρων πατέρων και αγωνίσθηκαν ακολουθώντας τα ίχνη τους.</span><br /><br /><span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 13px;">Εύρισκες
παλαιά Γέροντες με το κομποσχοίνι στο χέρι και το σακκίδιο στην πλάτη
να οδοιπορούν μεγάλες αποστάσεις μέσα στα δύσβατα μονοπάτια. Τα σώματά
τους ήταν απεξηραμμένα από την πολυετή άσκηση, τα μάτια τους βαθουλωμένα
από τις αγρυπνίες και το στόμα τους ξηρό από τις συνεχείς ενάτες.
Μερικά γεροντάκια ήταν έγκλειστα στα Κελλιά τους. Δεν πήγαιναν στις
Καρυές ή στην Δάφνη για προμήθειες, αλλά ό Θεός έστελνε αγγέλους αγάπης,
μοναχούς, που τους βοηθούσαν. Δεν είχαν ανθρώπινες παρηγοριές και
κοσμικές ανέσεις, αλλά αισθάνονταν οι ίδιοι αυτάρκεις, ανενδεείς και
ήταν τελείως αμέριμνοι. Άλλοι σεβάσμιοι Γέροντες που έζησαν με υπομονή
στο Κοινόβιο και λευκάνθηκαν στην υπακοή και στα διακονήματα, ανέπνεαν
τον Θεόν και τον Γέροντα και έφθασαν σε μέτρα απαθείας.</span><br /><br /><span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 13px;">Πολλά
γεροντάκια «στεγνά» από την άσκηση έκρυβαν μέσα τους πνεύμα και ζωή.
Εξωτερικά ήταν άπλυτοι με παλαιά, ρυπαρά και σχισμένα ζωστικά, αλλά σε
αυτό το ατημέλητο σκεύος έκρυβαν τον πολύτιμο θησαυρό, την θεία χάρι που
απέκτησαν με τόσους αγώνες και νυχθήμερα παλαίσματα. Ήταν ξένοι του
κόσμου αλλά οικείοι του Θεού. Αγνοούσαν τις κοσμικές εξελίξεις αλλά
γνώριζαν καλά «την οδόν την άγουσαν εις ζωήν αιώνιον». Κακοπαθούσαν και
προσεύχονταν για τους τρυφώντες και αναπαυομένους. Αγρυπνούσαν για τους
υπνούντες. Έχυναν δάκρυα και μετανοούσαν για τους γελώντας. Αν και
απόμακροι από τον κόσμο αισθάνονταν αδελφούς όλους τους ανθρώπους και
τους αγκάλιαζαν με την προσευχή τους.</span><br /><br /><span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 13px;">Οι
παλαιοί Πατέρες είχαν την απλότητα στον τρόπο της ζωής τους αλλά και
στον χαρακτήρα. Δεν θεωρούσαν τους εαυτούς τους πνευματικούς. Είχαν
επίγνωση των αδυναμιών τους και ζούσαν την μετάνοια. Εύχονταν μεταξύ
τους «καλή μετάνοια και καλό τέλος».</span><br /><br /><span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 13px;">Αυτούς
τους αγιασμένους Γέροντες που υπάρχουν μέχρι σήμερα, δεν τους βρίσκεις
εύκολα, γιατί γνωρίζουν να κρύβωνται έντεχνα. Αλλά και αν τους
συναντήσης πρέπει να έχης πνευματικά αισθητήρια για αν τους αναγνωρίσης
και να επικοινωνήσης μαζί τους. Πολλοί Πατέρες δεν απεκάλυψαν τα βιώματά
τους και την θεόσοφη διδασκαλία τους. Τα πήραν μαζί τους ως μυστική
προσφορά στον αγωνοθέτη Κύριο. Άλλοι όμως για να βοηθήσουν νεώτερους
μοναχούς έδιναν συμβουλές ή απεκάλυπταν λίγα από τα βιώματά τους, ενώ
άλλα οικονόμησε ο Θεός και υπέπεσαν στην αντίληψη τρίτων. Αυτά τα γνωστά
κατορθώματά τους γίνονται αφορμές ασκητικών αγώνων στους νεώτερους,
χειροπιαστά παραδείγματα της παρουσίας του Θεού και διάψευση εκείνων που
τους κατατάσσουν στον παρελθόν. Η κάθε γενεά έχει το δικό της θεοφιλές
παρόν που στην συνέχεια γίνεται παρελθόν.</span><br /><br /><span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 13px;">Τα
αγκάθια και τα ζιζάνια δεν έλειψαν ποτέ από το Περιβόλι της Παναγίας.
Αλλά παλαιότερα υπήρχαν πολλοί ενάρετοι αγωνιστές στα Κοινόβια στην
έρημο, ακόμη και στα Ιδιόρρυθμα. Έτσι γινόταν μία καλή παρακίνηση για τα
πνευματικά. Οι συζητήσεις ήταν για θαύματα, ασκήσεις και για την
σωτηρία. Το Άγιον Όρος τότε ήταν απόμακρο από τον κόσμο, πιο ησυχαστικό,
πιο μυστικό, πιο αθόρυβο, πιο ασκητικό. Οι παλαιοί Αγιορείτες εξαιρέτως
είχαν περισσότερο σεβασμό στην Παράδοση, στις Αρχές και στους Θεσμούς.
Με σεβασμό κράτησαν ό,τι παρέλαβαν από τους προκατόχους τους. Είχαν
μεγάλη ευλάβεια στην Παναγία και εμπιστοσύνη στην πρόνοιά Της. Ήταν
υπομονετικοί στις ασθένειες, στους πειρασμούς και στις δοκιμασίες, και
δεν ξεχνούσαν τον σκοπό της αποταγής τους, την σωτηρία της ψυχής τους.
Είχαν πραγματική ξενητεία, η ζωή τους ήταν συνυφασμένη με τον κόπο.
Στερούνταν υλικά αγαθά και απέφευγαν την άνεση. Είχαν απλότητα και όχι
ορθολογισμό, βιώματα και όχι στείρες γνώσεις, είχαν ήθος Καλογερικό.</span><br /><br /><span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 13px;">Από
αυτούς λοιπόν τους βιαστές της φύσεως και τους επιθυμητές της Βασιλείας
των ουρανών γνωρίζοντας την επίμονη και ποικιλόμορφη άσκησή τους, τις
νηπτικές αναβάσεις τους, το απλό και ανόθευτο ήθος τους και το
ολοκληρωτικό δόσιμο στον Θεό, μπορούμε να πάρουμε και εμείς πυρ άφθαρτο
για να εξαφθή ο ζήλος μας για αγώνες και προσευχή.</span><br /><br /><span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 13px;">Είναι
τιμή μας που μας κατέταξε η χάρις του Θεού στο μοναχικό τάγμα και
ανήκουμε στην μεγάλη αγιορείτικη οικογένεια. Αποτελεί χρέος και καθήκον
μας να σεβαστούμε την αγιορείτικη μοναχική παράδοση, να ακολουθήσουμε τα
ίχνη των παλαιοτέρων Πατέρων, να προσπαθήσουμε να ζούμε, όπως έζησαν
εκείνοι και να κάνουμε τα έργα τους.</span><br /><br /><span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 13px;">Όλα
όσα αναφέρονται στο ανά χείρας βιβλίο, είναι πράξεις (ασκητικά
κατορθώματα ή πτώσεις) και πρακτική διδασκαλία Αγιορειτών. Γράφονται για
να παρακινήσουν σε μετάνοια και σε μίμηση της ασκητικής βιοτής τους ή
να μας κάνουν προσεκτικούς με τα παθήματά τους.</span><br /><span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 13px;">Μορφολογικά το βιβλίο διαιρέθηκε στα εξής μέρη:</span><br /><br /><span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 13px;"><strong>Α’. Συναξάρια.</strong>
Γίνεται αναφορά στον βίο, τα ασκητικά κατορθώματα, τις θείες αντιλήψεις
και την διδασκαλία των Γερόντων για τους οποίους βρέθηκαν αρκετά
στοιχεία για να συνθέσουν ένα συνοπτικό Συναξάρι.</span><br /><br /><span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 13px;"><strong>Β’. Περιστατικά.</strong>
Σ’ αυτήν την ενότητα καταχωρούνται θαύματα, εμφανίσεις Αγίων ή
δαιμόνων, πτώσεις και πλάνες κάποιων μοναχών με διδακτικό σκοπό.
Παραλείπονται σκοπίμως τα ονόματα των πλανηθέντων.</span><br /><br /><span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 13px;"><strong>Γ’. Αποφθέγματα.</strong>
Αναφέρονται κατ’ αλφαβητική σειρά Γέροντες με σύντομη διδασκαλία και
ασκήσεις σε συνεπτυγμένη αποφθεγματική μορφή. Πολλοί απ’ αυτούς είναι
γνωστοί, ενώ για μερικούς έχουν γραφή βιβλία, αλλά τα αναφερόμενα
Αποφθέγματά τους είναι άγνωστα και ανέκδοτα. Τα Αποφθέγματα είναι μικρά,
αλλά έχουν πολλή δύναμη, γιατί βγαίνουν από την πράξη και τον αγώνα των
Αγιορειτών και εκφράζουν το παλαιό πνεύμα. Ίσως σε μερικά Αποφθέγματα
να φαίνεται αντίφαση, π.χ. ο ένας συνιστά στην ακολουθία να λέμε την
ευχή, ενώ ο άλλος να προσέχουμε τα τροπάρια. Οι Πατέρες μιλούν απλά από
την δική τους εμπειρία πώς βοηθήθηκαν οι ίδιοι και όχι δογματικά.</span><br /><br /><strong><span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 13px;">Δ’. Ρήσεις και διηγήσεις γέροντος Παϊσίου.</span></strong><br /><span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 13px;">Ο
γερω2-Παΐσιος διηγείται για γεροντάκια που γνώρισε και αναφέρει διάφορα
περιστατικά. Ο ίδιος μιλά γενικώς για την πνευματική ζωή και ιδιαιτέρως
για την μοναχική ζωή διατυπώνοντας διάφορες συμβουλές και Αποφθέγματα.
Φαίνεται έντονα ο σεβασμός του προς την αγιορείτικη παράδοση, το
ενδιαφέρον του για την συνέχεια, ενώ οι παρατηρήσεις και οι συμβουλές
του αποτελούν χρήσιμα βοηθήματα για τον μοναχικό μας αγώνα. Λόγω της
εκτάσεως του υλικού αποτελεί ξεχωριστή ενότητα.</span><br /><br /><strong><span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 13px;">Ε’. Το πνεύμα των παλαιών Αγιορειτών.</span></strong><br /><span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 13px;">Αυτό
διαφαίνεται και στα υπόλοιπα μέρη του βιβλίου, αλλά τονίζεται στο
Πέμπτο μέρος με τις διηγήσεις των Πατέρων. Έτσι διακρίνεται η διαφορά
του πνεύματος και της βιοτής των παλαιών Αγιορειτών από εμάς τους
συγχρόνους. Η γενική αλαζονία και διαφθορά της εποχής μας είναι φυσικό
να επηρεάζουν και τους σημερινούς μοναχούς που είναι παιδιά της. Με την
λειψανδρία του Αγίου Όρους πριν από τον εορτασμό της χιλιετηρίδος
δημιουργήθηκε κάποιο κενό και ατόνησε η παράδοση. Οικονόμησε η Παναγία
και ήλθε νέο έμψυχο υλικό. Ίσως όμως δεν αφωμοιώθηκε αρκετά στο παλαιό
πνεύμα. Γι’ αυτόν τον λόγο παρουσιάζονται ελλείψεις πνευματικές. Ίσως οι
κρίσεις μας σήμερα αρμόζει να είναι επιεικέστερες. Μπορεί στα μάτια του
Θεού το λίγο που κάνουν οι νέοι μοναχοί να μετράη πολύ. Όμως είναι
αναμφισβήτητο ότι παλαιά υπήρχαν πολλοί ενάρετοι, αγιασμένοι Γέροντες
που κρατούσαν καλογερική και είχαν μοναχικό φρόνημα. Τα ασκητικά τους
παλαίσματα και τα υπερφυσικά τους βιώματα προκαλούν θαυμασμό. Οι απόψεις
των κεκοιμημένων Πατέρων παρατίθενται επωνύμως, ενώ των ζώντων
ανωνύμως. Όλοι τους όμως εκφράζονται με σεβασμό και νοσταλγία για το
παλαιό, αυθεντικό αγιορείτικο πνεύμα.</span><br /><br /><span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 13px;">Είναι απαραίτητες ακόμη κάποιες επεξηγήσεις.</span><br /><span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 13px;">-
Αναφέρονται μεν γνωστοί Γέροντες αλλά δεν αναφέρονται δημοσιευμένα
στοιχεία από άλλους, εξ όσων είναι δυνατόν να γνωρίζουμε. Μόνο στα
Συναξάρια, για να μην υπάρχει κενό, γράφτηκαν μερικά γνωστά περιστατικά,
π.χ. η εμφάνιση της Παναγίας στον Ηγούμενο παπα-Ανδρέα Αγιοπαυλίτη κ.ά.</span><br /><br /><span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 13px;">-
Αναφέρονται Αποφθέγματα και αγώνες ονομαστών Γερόντων αλλά και Πατέρων
«ου πάνυ σπουδαίων εν τη ασκήσει». Ίσως κάποιοι που είχαν γνωρίσει
αυτούς τους Γέροντες με τις ανθρώπινες ατέλειές τους, να δυσπιστήσουν ή
να έχουν άλλη εκτίμηση γι’ αυτούς. Γράφονται για να ωφελήσουν και να
παρακινήσουν σε μετάνοια και όχι να δικαιώσουμε τους Πατέρες. «Θεός ο
δικαιών, τις ο κατακρίνων;». Δεν προσπαθούμε να αγιοποιήσουμε τους
Πατέρες, διότι έτσι θα υποβιβάσουμε τους Αγίους. Ορισμένοι είχαν
ελλείψεις, αλλά τονίζουμε τους αγώνες και τις αρετές τους για να
ωφεληθούμε. Ήταν φορείς του παλαιού μοναχικού πνεύματος της αγιορείτικης
παραδόσεως. Όσα γράφονται είναι αντιπροσωπευτικά και λίγα, λόγω
ελλείψεως διασωθέντων στοιχείων.</span><br /><br /><span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 13px;">-
Τονίζεται η αξία της αγιορείτικης παραδόσεως και εκ του θησαυρού της
εξάγονται καινά και παλαιά. Αναφέρονται Πατέρες που έζησαν παλαιότερα,
αλλά και σύγχρονοι, (ανωνύμως), που ζουν ακόμη, αφού η παράδοση είναι
ζώσα χωρίς όμως να κρίνη την παρούσα κατάσταση.</span><br /><span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 13px;">Τα
στοιχεία συνελέγησαν με πολύ κόπο και προσοχή είτε από άμεση αντίληψη
και αυτηκοΐα, είτε από διηγήσεις άλλων Γερόντων για παλαιοτέρους, και
αφού ελέγχθηκαν, καταγράφηκαν όσο το δυνατόν απλά, ειλικρινά και χωρίς
υπερβολές.</span><br /><span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 13px;">Ευχαριστίες
άπειρες οφείλονται σε όσους εμπιστεύτηκαν διάφορα στοιχεία και αυτοί
είναι πολλοί, και σε όσους άλλους αφανώς συνήργησαν με οποιονδήποτε
τρόπο για την παρούσα έκδοση.</span><br /><br /><span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 13px;">Ας
με συγχωρήσουν οι αναφερόμενοι Πατέρες που τόλμησα να δημοσιεύσω τα
κατορθώματά τους. Αυτοί πλέον δεν έχουν ανάγκη από επαίνους και εγκώμια,
αλλά για μας είναι καθοδηγητικά και σωτήρια αυτά, γιατί αυτοί είναι τα
πρότυπά μας και οι οδηγοί μας.</span><br /><span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 13px;">Ας
με συγχωρήσει και ο καλός Θεός διότι, αν και γνώρισα εναρέτους
Γέροντες, μη έχοντας όμως υγιή πνευματικά αισθητήρια δεν κατεννόησα την
θεία χάρι που έκρυβαν μέσα τους με αποτέλεσμα να μην ωφεληθώ. Από την
υπερηφάνειά μου τους υποτίμησα και τους περιφρόνησα κρίνοντας από τα
εξωτερικά. Τουλάχιστον να ωφεληθούν οι αναγνώστες και να εύχωνται για
τον κοπιάσαντα αμόναχο μοναχό, τον υμνητή μόνον των Αγιορειτών πατέρων
αλλά δυστυχώς όχι και μιμητή τους.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: trebuchet ms,geneva;"><strong><span style="font-size: 16px;"><br /></span></strong></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 13px;">_________</span><br /><span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 13px;">1. Ησαΐου β’, 2.</span><br /><span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 13px;">2. Προτιμώτερη η γραφή με "ω" εκ του γέρω(ν) -Παΐσιος.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: trebuchet ms,geneva; font-size: 13px;">www.impantokratoros.gr </span></div>
Γιώργοςhttp://www.blogger.com/profile/02430936752098492434noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3779030376319711068.post-32175790104126532492013-02-22T02:51:00.000-08:002013-02-22T02:51:29.562-08:00Περί νοερᾶς προσευχῆς<div class="centerArticleTop">
<div class="titleArticle">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br /></b></span></span></div>
<div style="border: 0px solid rgb(0, 0, 0); float: left; margin-left: 20px; margin-top: 18px; width: 100px;">
</div>
</div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
</b></span></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrUTo1O3HG7i7g4D2B4L94cylBRpIWGsNuI8xCG6KgDpnM1OvlmAcWspk5GCTa3MSNehYlZgKAQJQODggUk1ZfoNnWY-UJx5jNQxCzXQtaqj2imJZNK5j2Gk4s2UanXtcS3HO82fPfJD8/s1600/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%BC.+%CE%93%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%82+%CE%95%CF%86%CF%81%CE%B1%CE%AF%CE%BC+3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="242" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrUTo1O3HG7i7g4D2B4L94cylBRpIWGsNuI8xCG6KgDpnM1OvlmAcWspk5GCTa3MSNehYlZgKAQJQODggUk1ZfoNnWY-UJx5jNQxCzXQtaqj2imJZNK5j2Gk4s2UanXtcS3HO82fPfJD8/s320/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%BC.+%CE%93%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%82+%CE%95%CF%86%CF%81%CE%B1%CE%AF%CE%BC+3.jpg" width="320" /></a></b></span></span></div>
<div class="author">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>
Γέρων Ἐφραίμ Φιλοθεΐτης (Προηγούμενος Ἱ. Μ. Φιλοθέου)</b></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br /></b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br /></b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br />
Εὐλογημένα μου παιδιά, σήμερα ὁ λόγος μας θὰ εἶναι καὶ πάλι γιὰ τὴν εὐλογημένη νοερὰ προσευχὴ τοῦ Ἰησοῦ μας.</b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br />
Καὶ ποιὰ εἶναι ἡ προσευχὴ αὐτή; Γιατί δὲν μοιάζει μὲ τὶς ἄλλες γνωστὲς
προσευχὲς καὶ τὰ ὡραιότατα λατρευτικά, δοξαστικά, ἱκετευτικὰ καὶ
ὑμνολογικὰ κείμενα τῆς Ἐκκλησίας; Διότι εἶναι ἡ πεμπτουσία ὅλων αὐτῶν
τῶν προσευχῶν, σὲ μιὰ τελείως λιτὴ διατύπωση, εὔκολη, εὔχρηστη, ἀλλὰ καὶ
οὐσιαστικὴ καὶ ἁγιαστική, ἀφοῦ ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον ἀσκεῖται γίνεται
ὄχι μὲ τὰ χείλη, ἀλλὰ ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ, μέσα στὴν καρδιὰ τοῦ
βαπτισμένου ἀνθρώπου, ὅπου κατοικεῖ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ἐκεῖ συγκεντρώνεται ὁ
νοῦς, ἀπαρνούμενος τὸν κόσμο καὶ συγκεντρούμενος μέσα στὸ φυσικό του
κατοικητήριο (τὴν καρδιὰ) καὶ ἐκεῖ ἑνώνεται μὲ τὸν Θεό, ἐπικαλούμενος
νοερά, ἀφάνταστα, ἀσχημάτιστα, ἀχρωμάτιστα, ἀδιάλειπτα, τὸ πανίσχυρο καὶ
ζωοπάροχο ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν
ἐστίν».</b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br />
Ἡ προσευχὴ τοῦ Ἰησοῦ μας εἶναι ἁπλή, ἀλλὰ ἀπαιτεῖ μακροχρόνιο κόπο καὶ
βία τοῦ ἑαυτοῦ μας. Διότι ἡ προσευχὴ ἡ ἀληθινὴ εἶναι μόχθος καὶ κόπος
ἀέναος, γιὰ νὰ ἀποσπάσουμε τὴν προσοχὴ καὶ τὴν ψυχή μας ἀπὸ τὰ γήϊνα καὶ
τὰ μάταια καὶ νὰ στραφοῦμε ἀνυποχώρητα πρὸς τὰ οὐράνια. Ὁ Ἀββᾶς
Εὐάγριος ἔγραψε, «προσευχὴ γὰρ ἐστὶν ἀπόθεσις νοημάτων».</b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br />
Ἡ πιὸ δύσκολη ἀρετὴ εἶναι ἡ προσευχή, διότι αὐτὴν μάχεται καὶ ἐχθρεύεται
ὁ μισόκαλος διάβολος, καὶ μετέρχεται τὰ πάντα μὲ ἀπίθανη πονηρία
προκειμένου νὰ τὴν ἐμποδίσει, εἰδικὰ αὐτήν, τὴν νοερὰ καλουμένη
προσευχή, καὶ ἔτσι νὰ ἀποτρέψει τὴν αὐτοσυγκέντρωση καὶ τὴν ἐγκάρδια
συνομιλία τῆς ταλαίπωρης ψυχῆς μὲ τὸ Θεό.</b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br />
Εἶναι τόσοι οἱ περισπασμοὶ τοῦ ἀνθρώπου, τὰ πάθη τῆς ψυχῆς, ἡ πολύμορφη
ματαιολατρεία καὶ οἱ πειρασμοί, ὥστε δύσκολα μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ
στρέψει τὴν προσοχὴ του ἀπόλυτα καὶ νὰ ἑνώσει τὸ νοῦ μὲ τὴν καρδιά. Ὅσο
ἁπλὸ φαίνεται καὶ εὔκολο, νὰ ὁδηγήσει ὁ προσευχόμενος τὸ νοῦ του στὴν
καρδιά, τόσο καὶ οἱ προβαλλόμενες δυσκολίες ἐκ τοῦ πονηροῦ εἶναι
προβληματικές, τουλάχιστον στὴν ἀρχὴ τῆς προσπάθειας. Χρειάζεται κόπος
πολὺς καὶ ἀγώνας καὶ ἐπιμονὴ γιὰ νὰ ὁδηγηθεῖ ὁ νοῦς μέσα στὴν καρδιά.</b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br />
Χρειάζεται ἀκόμη, μεγάλη προσοχή, νὰ γνωρίζουμε τὸν μηχανισμό της καὶ
τὶς προϋποθέσεις, ὥστε νὰ μὴν πέσει κανεὶς σὲ πλάνη καὶ φαντάζεται ὅτι
προσεύχεται νοερῶς ἢ ἀκόμη ὅτι βλέπει ὁράματα, καὶ γίνει περίπαιγμα τῶν
δαιμόνων. Πόση ἀνάγκη λοιπὸν ἔχει ἐκεῖνος ποὺ προσεύχεται νοερὰ καὶ μὲ
προαίρεσι ἀγαθή, ἀπὸ ἔμπειρον ὁδηγὸν στὰ τοιαῦτα! Ἀπὸ ἔλλειψη ὁδηγῶν,
πολλοὶ πλανέθηκαν ἀπὸ πονηρία τῶν δαιμόνων καὶ ἔχασαν τὴν ψυχή τους.</b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br />
Ἔτσι λοιπόν, ἡ προσευχὴ ποὺ ἀρχίζει ὡς θεληματικὴ ἐνέργεια καὶ ὡς βία
κατὰ τῶν ματαίων ἐπιθυμιῶν μας, σιγὰ - σιγὰ γίνεται θεόσδοτο καὶ οὐράνιο
δῶρο καὶ συνεχίζεται μέσα μας, σὰν μιὰ δεύτερη ἀναπνοή, νύχτα καὶ
ἡμέρα, καὶ μᾶς φέρνει σὲ ἄμεση καὶ ἀδιάκοπη ἐπικοινωνία μὲ τὸ Θεό, καὶ ἡ
ψυχή μας δέχεται τὴν ἀγαλλίαση τοῦ Θείου Πνεύματος, σὰν φώτιση,
κάθαρση, ἁγιασμὸ καὶ ὅλες τὶς ἄλλες θεῖες δωρεές.</b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br />
Ὅταν, λοιπόν, κατανοήσουμε ὅτι μὲ τὴ βάπτισή μας στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας
Τριάδος, δὲν καθαριστήκαμε μόνο ἀπὸ τὸν ρύπο τοῦ προπατορικοῦ
ἁμαρτήματος, ἀλλὰ ταυτόχρονα δεχθήκαμε τὴν δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος,
καὶ πιστεύσομε εἰλικρινὰ ὅτι μέσα μας κατοικεῖ ὁ Θεὸς ὁ ἴδιος, ὁ ἄπειρος
καὶ ἀπερινόητος, τότε ἡ πίστις αὐτὴ θὰ μᾶς βοηθήσει νὰ ἀντιληφθοῦμε
καθαρὰ τὴν σημασία, ἀλλὰ καὶ τὴν δύναμη τῆς καρδιακῆς προσευχῆς, καὶ τὸν
λόγο, ποὺ ἐπιβάλλει τὴν συγκέντρωση τῆς προσοχῆς καὶ τοῦ νοῦ μέσα στὴν
καρδιά.</b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br />
Τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ μας, κατὰ τὴν ἑρμηνεία τῶν Πατέρων, «σὺ δὲ ὅταν
προσεύχῃ, εἴσελθε εἰς τὸ ταμεῖον σου...» δὲν ἀναφέρονται σὲ κανένα ὑλικὸ
ταμεῖο, σὲ χῶρο ὑλικό, ἀλλὰ πνευματικό. Καὶ πνευματικὸ ταμεῖο τοῦ
ἀνθρώπου δὲν εἶναι ἄλλο, παρὰ ἡ καρδιά. Ἡ καρδιὰ ἐπίσης εἶναι -κατὰ τοὺς
Νηπτικοὺς Πατέρες- καὶ τόπος τῆς πνευματικῆς καρδιᾶς τῆς ψυχῆς. Καὶ
ὅταν ὁ νοῦς κατέβει στὴν καρδιὰ καὶ δὴ στὴν πνευματική, δὲν πρέπει νὰ
μείνει σιωπηρὸς καὶ ἄπραγος, ἀλλὰ πρέπει νὰ ἀσχολεῖται πάντοτε μὲ τὸ
ἔργο τῆς προσευχῆς: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», χωρὶς διακοπή,
πρᾶγμα, ποὺ τὸ κατορθώνει ἡ βία, κυρίως ὅμως τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.</b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br />
Ὁ διάβολος πολὺ ἐνοχλεῖται μ' αὐτὸ τὸ θέμα. Δὲν θέλει ἐπ' οὐδενὶ λόγῳ νὰ
λέγεται τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Ἀντιστρατεύεται τρομερὰ ὅταν δεῖ ἄνθρωπο
νὰ σκέπτεται ἢ νὰ ἀρχίζει νὰ προσεύχεται νοερά. Τὸ πανάγιο ὄνομα τοῦ
Σωτῆρος τὸν κάνει ἀνάστατο, θηρίο.</b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br />
Βλέπετε πὼς ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸ πλᾶσμα του, τὸν ἄνθρωπο, εἶναι πολὺ
μεγάλη. Ὁ Χριστὸς ἂν καὶ Θεός, ἐπτώχευσε, ἔλαβε τὴν ἀνθρώπινη σάρκα καὶ
πέρασε τόσα βάσανα γιὰ νὰ μᾶς χαρίσει τὴν αἰώνια ζωή. Τὸ μεγαλεῖο αὐτῆς
τῆς ζωῆς δὲν περιγράφεται. Μιὰ στιγμὴ αὐτῆς τῆς ἐπουρανίου ζωῆς εἶναι
ἀσυγκρίτως μεγαλύτερη καὶ ὡραιότερη, ἀπ' ὅλες τὶς χαρὲς αὐτοῦ τοῦ
κόσμου. Γι' αὐτὸ μὴ προσκολληθεῖ ἡ ψυχή μας σ' αὐτὸ τὸν μάταιο καὶ
παροδικὸ κόσμο. Ἐδῶ ὅ,τι ἔχουμε, μιὰ μέρα θὰ τὸ χάσουμε. Γιατὶ δὲν μᾶς
χρειάζεται ἐκεῖ. Θὰ πάρουμε μαζί μας μόνο τὰ καλά μας ἔργα καὶ τὴν
καθαρὴ ψυχή. Αὐτὰ θὰ γίνουν εἰσιτήριο γιὰ τὸ οὐράνιο ταξίδι. Ἂν εἴμαστε
καθαροὶ θὰ συνοδεύσουν ἄγγελοι τὴν ψυχή μας στὸν ἄγνωστο αὐτὸ δρόμο ποὺ
πρώτη φορὰ θὰ βαδίζει πηγαίνοντας νὰ προσκυνήσει τὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ. Ἂν
τότε βρεθοῦμε χρεωμένοι, ἄλλοιμονό μας, μᾶς ἁρπάζουν οἱ δαίμονες˙ δὲν
ὑπάρχει φρικτώτερη ὥρα ἀπ' αὐτήν. Αὐτὰ νὰ ἔχουμε στὸ νοῦ μας, καὶ νὰ
δοξάζουμε τὸ Θεὸ ποὺ μᾶς ἀξίωσε νὰ Τὸν γνωρίσουμε καὶ νὰ Τὸν ἀγαποῦμε.
Ὅ,τι θλίψεις περνᾶνε σ' αὐτὸν τὸν κόσμο, ἐκεῖ θὰ μᾶς εἶναι ἀνακούφιση˙
θὰ εἶναι βραβεῖα τῆς ὑπομονῆς μας στὸν κόσμο αὐτό. Ὅποιος δὲν περάσει
βάσανα σ' αὐτὸ τὸν κόσμο, δὲν σώζεται. Κάνετε λοιπὸν ὑπομονὴ μέχρι
τέλους. «Ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται».</b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br />
Ὁ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν ἐνανθρωπήσας Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός,
εὔχομαι νὰ γεννηθῆ μέσα στὶς ψυχὲς ὅλων μας, γιὰ νὰ μᾶς ἐξαγιάζει καὶ νὰ
μᾶς ἐνισχύει στὸν ἀγώνα τῆς νοερᾶς προσευχῆς καὶ τῆς νήψεως, στὴν
καταπολέμηση τῆς ἀμέλειας καὶ τοῦ κακοῦ ἑαυτοῦ μας, διὰ πρεσβειῶν τῆς
Κεχαριτωμένης Παρθένου Μαρίας καὶ πάντων τῶν Ἁγίων Ἀμήν.</b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br />
Θαυμάσια καὶ σωτήρια ἡ φωτισμένη πεῖρα τῶν θεοφόρων Πατέρων μας, μᾶς
βοηθᾶ, ὥστε εὔστοχα νὰ διδασκώμεθα τὸν τρόπο καὶ τὸν σκοπὸ τῆς νοερᾶς
προσευχῆς, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ φθάνει ὁ καλῶς προσευχόμενος στὴ θεία ἐπαφὴ
κατὰ τρόπο ἀνέκφραστο. Τόσο οἱ παλαιοὶ ἀσκητὲς Πατέρες, ὅσο καὶ οἱ
τωρινοὶ Γέροντες, μᾶς λέγουν πῶς νὰ προσευχώμεθα: κάθησε σ' ἕνα τόπο
παράμερο, ἥσυχο, μόνος μέσα στὸ κελλάκι σου καὶ ἐκεῖ μάζωξε τὸ νοῦ σου
ἀπὸ κάθε πρόσκαιρο καὶ μάταιο πρᾶγμα. Πρωτίστως ὅμως, ὁ νοῦς, μὲ τὴν
αἴσθησή του, νὰ ἔχει βρεῖ τὴν καρδιά, χωρὶς νὰ τὴν φαντάζεται,
σκεπτόμενος ὅτι στὴν καρδιὰ βρίσκεται ἡ ἀόρατη χάρις τοῦ παναγίου
Πνεύματος ποὺ ἐλάβαμε μὲ τὴν βάπτισή μας στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος.</b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br />
Στὴν ἀρχὴ αὐτοῦ τοῦ τρόπου θὰ ὑπάρξουν δυσκολίες, κυρίως ἀπὸ τὸν
διάβολο, ἀλλ' αὐτὲς δὲν πρέπει νὰ σταθοῦν ἐμπόδιο διότι θὰ παραμερίσουν
μὲ τὸ χρόνο καὶ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνο ποὺ πρέπει πολὺ νὰ προσέξουμε,
εἶναι ἡ ἀμέλεια. Ὁ χαμένος χρόνος δὲν ξαναγυρίζει πλέον γιὰ νὰ ποῦμε τὶς
χαμένες εὐχές. Τὸ πνευματικὸ κέρδος των δὲν τὸ ἔχουμε βάλει στὸ
πνευματικὸ βαλάντιο. Αὐτὸ θὰ μᾶς συμβεῖ καὶ στὸν ὑπόλοιπο χρόνο τῆς ζωῆς
μας, ἂν δὲν ἀναλάβουμε ἀγώνα ἐπιμελημένο, νὰ βιάσουμε τὸν ἑαυτό μας στὸ
«Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησόν με», ἀποκλείοντας ἔτσι τὰ κακὰ τῆς
ἀμέλειας.</b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br />
Ὅταν νοιώθω τὴν εὐχὴ νὰ λέγεται τόσο ὄμορφα καὶ ἡ ψυχή μου νὰ
ὁλοδροσίζεται θεοχαριτωμένα, τότε πιά, πέρα ὡς πέρα, ἀντιλαμβάνομαι τί
μεγάλη ζημιὰ μοῦ ἔκανε ὁ λίβας τῆς καταστρεπτικῆς ἀμέλειας, καίγοντας
καὶ μαραίνοντας τὸ ὁλόδροσο θεϊκὸ λουλούδι, τὴν εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ. Τρέμω
ἀπὸ φόβο καὶ ἔλεγχο, γιὰ τὸ τί θὰ πῶ στὸ Θεό, μετὰ ἀπὸ τόσες γνώσεις
περὶ τῆς προσευχῆς καὶ τῆς νήψεως, ὅταν παρουσιάσω τόση ἀσυγχώρητη
ἀμέλεια στὴν εὐχὴ τοῦ Χριστοῦ μας.</b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br />
Ἑκατομμύρια εὐχὲς ματαίωσε ὁ χρόνος τῆς ραθυμίας καὶ τῆς ἀμέλειας! Νὰ
ἦταν αὐτὸ μόνο! Ἡ ἀμέλεια καὶ ἡ πλαδαρὴ ζωὴ πόσα καὶ πόσα ἁμαρτήματα δὲν
συσσωρεύουν, καὶ σὰν ἄλλο δυσβάστακτο φορτίο, φορτώνονται στοὺς
ἀδύναμους ὤμους τῆς καχεκτικῆς ψυχῆς τοῦ ἀμελοῦς!<br />
Τὰ ἁμαρτήματα τοῦ ἀνθρώπου γίνονται τεῖχος (κατὰ τοὺς Πατέρες) ἀνάμεσα
ψυχῆς καὶ Θεοῦ καὶ ἐμποδίζουν ἔτσι τὸ θεῖο ἔλεος νὰ κατέλθει στὸν
ἄνθρωπο. Τὸ μακάβριο αὐτὸ τεῖχος τῶν ἁμαρτιῶν πρέπει νὰ πέσει, γιὰ νὰ
ἐπανασυνδεθεῖ ἡ ψυχή, μὲ τὸ Θεὸ Πατέρα της. Καὶ πέφτει μόνο μὲ τὴν ἱερὴ
δύναμη τῆς ἐξομολογήσεως καὶ τῆς μετάνοιας. Καὶ τότε, τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ
κατεβαίνει ὡς ἄλλη δρόσος Ἀερμών, σὰν ὁλοφώτεινος ἀνοιξιάτικος ἥλιος,
καὶ πλημμυρίζει ἡ καρδιὰ τοῦ κεκαθαρμένου ἀνθρώπου ἀπὸ χάρι καὶ δάκρυα
μετανοίας καὶ ἀνέκφραστης χαρᾶς. Καὶ ἂν διατηρήσει αὐτὴ τὴν εὐλογία τοῦ
Θεοῦ, ἐν προσοχῇ σὲ ὅλα, καὶ τὴν σμίξει μὲ τὴν ἐργασία τῆς εὐχῆς τοῦ
Ἰησοῦ, καὶ χωρίσει τὸν ἑαυτό του ἐν ἡσυχίᾳ, μονάζων «ὡς στρουθίον ἐπὶ
δώματος», τότε ἄρχονται τὰ ὑψηλὰ τοῦ θείου ἐλέους. Ἐδῶ ἀφήνω τὸν
ἡσυχαστικὸ φιλόσοφο, τὸν Ἀββᾶ Ἰσαὰκ τὸν Σύρο, νὰ μᾶς μιλήσει γιὰ τὰ
ὑψηλὰ χαρίσματα τῆς μετανοίας καὶ τῆς εὐχῆς.</b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br />
«Διὰ τῆς συνεχοῦς ἐπικλήσεως τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ, φεύγουν οἱ μάταιοι
λογισμοί, ὁ νοῦς περιορίζεται εἰς τὴν ἐνθύμησιν τῶν θείων νοημάτων, δὲν
ἐνδιαφέρεται διὰ τὴν παροῦσαν ζωήν, ἀλλὰ ἐκ τῆς μεγίστης ἡδονῆς τῆς
συνεχοῦς μελέτης τοῦ θείου ὀνόματος, ὑψοῦται εἰς τὸν Θεόν. Λαμβάνει
αἴσθησιν τῆς ἄλλης ζωῆς τοῦ μέλλοντος αἰῶνος καὶ τὴν εἰς τοὺς δικαίους
ἀποκειμένην ἐλπίδα, προγεύεται τὸ μεγαλεῖον ἐκείνης τῆς ζωῆς καὶ λέγει
μετ' ἐκπλήξεως, «ὦ βάθος πλούτου καὶ σοφίας καὶ γνώσεως καὶ φρονήσεως
τοῦ ἀνεξιχνιάστου Θεοῦ». Διότι ἡτοίμασεν ἄλλον κόσμον τόσον θαυμαστὸν
διὰ νὰ εἰσαγάγη εἰς αὐτὸν ὅλους τοὺς λογικοὺς καὶ φυλάξει αὐτοὺς εἰς τὴν
ἀτελεύτητον ζωήν... Κάθε κόπος καὶ μόχθος καὶ πειρασμὸς δὲν ἠμπορεῖ νὰ
συγκριθῆ μὲ τὴν μακαρίαν ἐκείνην ζωήν. Καὶ μυρίας ζωὰς ἐὰν ἔχομεν, καὶ
ὅλας ἐὰν τὰς ἐθυσιάζαμεν, δὲν ἐκάναμεν τίποτε τὸ σπουδαῖον ἐν σχέσει
πρὸς τὴν μέλλουσαν δόξαν εἰς τὴν ὁποίαν ὁ Δεσπότης Χριστός, διὰ τοῦ
Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ αἵματος ἐπιποθεῖ νὰ ἀποκαταστήση ἡμᾶς... Διὰ τοῦτο ὁ
οὐρανοβάμων Ἀπόστολος Παῦλος λέγει «οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ
πρὸς τὴν μέλλουσαν ἡμῖν ἀποκαλυφθῆναι δόξαν». (Αὐτὸ ἀπὸ τὸν Ἀββᾶ
Ἰσαάκ).</b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br />
Τί πόθος ἱερός, τί ζῆλος ἀγαθὸς ποὺ γίνεται στὴν ψυχή, ἀκούγοντας τόσα
ὡραῖα πνευματικὰ χαρίσματα περὶ οὐρανίας γεύσεως, ποὺ λαμβάνει ἐκεῖνος
ποὺ μετανοεῖ εἰλικρινά, ποὺ προσεύχεται συνεχῶς καὶ ἡσυχάζει. Ἂν θέλουμε
καὶ ἡμεῖς νὰ γευθοῦμε μὲ αἴσθηση τὴν αἰώνια ζωή, τὸ Θεὸ μέσα μας, μὲ
αἴσθηση καὶ ψηλάφηση, πρέπει νὰ ἀναλάβουμε βιαστικὸ ἀγώνα νήψεως ἐν
πᾶσι. Νὰ ἀφήσουμε τὴν ἀμέλεια στὴν ἄκρη, καὶ νὰ πιάσουμε τὴν εὐχὴ τοῦ
Ἰησοῦ στὸ στόμα, στὸ νοῦ, ἀδιάλειπτα, προσέχοντας καὶ ἐπαγρυπνώντας σὲ
ὅλα. Ἡ ἐπίγνωση τῆς μηδαμινότητάς μας νὰ κάμνει ἀνύστακτα τὴν παρουσία
της σ' ὅλες τὶς ἐνέργειες τοῦ νοῦ. Ἡ μνήμη τῆς θείας παρουσίας, πρέπει
νὰ μᾶς συνέχει συνεχῶς.</b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br />
Τί νοερὴ δροσιὰ ποὺ ἁπλώνεται στὴν ψυχή, καὶ τί ἀσφάλεια τῆς γίνεται,
νοιώθοντας ὅτι ζῆ καὶ ὑπάρχει μέσα στὸ Θεὸ Πατέρα της καὶ αὐτὸς μέσα σ'
αὐτήν! Τί μακαριώτερο νὰ ἀξιωθεῖ ὁ τιποτένιος ἄνθρωπος νὰ νοιώσει
ζωντανὰ τὸ Θεὸ κατὰ χάριν καὶ μέθεξιν!</b></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br />
Εὐλογημένα μου παιδιά! Προσπαθῆστε νὰ αἰσθανθῆτε τὴν μεγάλη ἀγάπη τοῦ
Θεοῦ γιὰ τὸν κόσμο. Ὁ Χριστὸς «ἐφανερώθη ἐν σαρκὶ καὶ γέγονεν ἄνθρωπος»
γιὰ νὰ μᾶς χαρίσει τὴν Οὐράνια βασιλεία Του. Ἐχάσαμε μὲ τὴν ἁμαρτία τῶν
πρωτοπλάστων τὸν ἐπίγειο Παράδεισο, ἀντ' αὐτοῦ ὅμως ὁ Χριστός, μᾶς
χαρίζει τὸν οὐράνιο Παράδεισο.</b></span></span>
<br />
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b><br /></b></span></span>
<br />
<span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"><b>www.agiazoni.gr</b></span></span>
Γιώργοςhttp://www.blogger.com/profile/02430936752098492434noreply@blogger.com1