Αγιοκατάταξη του Ιουστίνου Πόποβιτς και Ηγουμένου Συμεών

Κατά τη διάρκεια της απογευματινής συνεδρίας της Πέμπτης, 29 Απριλίου 2010 η Σύνοδος της Ιεραρχίας της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, κατέταξε στα Δίπτυχα τον Αρχιμανδρίτη Ιουστίνο Πόποβιτς (1894 – 1979) και τον Ηγούμενο της Μονής Ντάιμπαμπε του Μαυροβουνίου κοντά στην Ποντγκόριτσα, Συμεών Πόποβιτς (1854 – 1941).

Η Σύνοδος της Ιεραρχίας της Σερβικής Εκκλησία αποφάσισε η μνήμη του Αρχιμανδρίτη Ιουστίνου Πόποβιτς να τιμάτε στις 14 Ιουνίου (νέο ημερολόγιο) και του Ηγουμένου Συμεών στις 1 Απριλίου.

Αξίζει να σημειωθεί, ότι την Κυριακή 2 Μαΐου 2010, θα τελεστεί στο Βελιγράδι Πατριαρχική Θεία Λειτουργία συλλειτουργούντων όλων των Αρχιερέων της Σερβικής Εκκλησίας.

Τέλος, πληροφορίες αναφέρουν, ότι μετά το πέρας της Πατριαρχικής Θείας Λειτουργίας θα εκτεθούν για πρώτη φορά οι εικόνες των δύο νέων αγίων, προς προσκύνηση του Σερβικού λαού.

Ιουστίνος Πόποβιτς

Ό όσιος και θεοφόρος πατήρ Ιουστίνος γεννήθη κε στις 25 Μαρτίου του 1894, ξημερώματα του Ευαγ γελισμού στην πόλη Βράνιε της νοτίου Σερβίας. Ό πατέρας του ονομαζόταν Σπυρίδων και ή μητέρα του Αναστασία.

Κατά την βάπτιση έλαβε το όνομα Ευάγγελος. Ή οικογένεια του πατέρα του ήταν εκ παραδόσεως ιερατική και είχε δώσει στην ορθόδοξη Εκκλησία τουλάχιστον επτά ιερωμένους.

Αυτό εξάλλου φανερώνει και το επώνυμο Πόποβιτς = Παπαδόπουλος. Από μικρό παιδάκι ακόμα, συχνά επισκεπτόταν με τούς γονείς του τον άγιο Πρόχορο τον Θαυματουργό στην κοντινή Μονή Πτσίνσκι όπου και είδε με τα μάτια του την θεραπεία της μητέρας του από βαριά ασθένεια.

Μια δεύτερη πηγή ευλάβειας για τον μικρό Ευάγγελο ήταν ή τακτική ανάγνωση του Ευαγγελίου από τα δεκατέσσερα του χρόνια μα και ή ασκητική βίωση του μέχρι το τέλος της ζωής του.

Τρίτη πηγή θείας έμπνευσης έγινε για τον μικρό Πόποβιτς η ανάγνωση των Συναξαριών και αργότερα των έργων των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας. Έλεγε ό ίδιος χαρακτηριστικά: «η Ορθοδοξία δεν είναι βιβλιοθήκη, την οποία μπορείς να μελετήσεις, αλλά βίωμα το όποιο καλείσαι να ζήσεις.

Ή Ορθοδοξία είναι πρώτιστα βιοτή και μάλιστα Όσια Βιοτή και ύστερα διδαχή και μάλιστα διδαχή ζωής, χάριτος, η ο ποία δεν έχει τίποτε από την νέκρα του σχολαστικισμού και τον ορθολογισμό του προτεσταντισμού. Ή Ορθοδοξία έχει την δική της μεθοδολογία και παιδαγωγική, τους Βίους των Αγίων».

Από την φύση του φιλόσοφος και διψασμένος για την θεία μα και την ανθρώπινη γνώση, ό μικρός Ευάγγελος εγγράφεται στα 1905 στην Εκκλησιαστική Σχολή του Αγίου Σάββα στο Βελιγράδι όπου αξιώθηκε να έχει ως δάσκαλο του τον φωτισμένο άγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς.

Τελείωσε την Σχολή στα 1914 μα τον πρόλαβε ό Α' Παγκόσμιος Πόλεμος και στρατεύτηκε ως νοσοκόμος. Ακολουθώντας την τύχη του σέρβικου στρατού, πήρε το δρόμο της εξορίας μέσα από τα βουνά της Αλβανίας προς την Κέρκυρα. Καθ' όδόν ένοιωσε πλέον έτοιμος να αφιερώσει την ζωή του στο Χριστό και με την ευλογία του Μητροπολίτου Βελιγραδίου Δημητρίου έλαβε στην Σκόδρα το μοναχικό σχήμα την 1η Ιανουαρίου του 1916 και πήρε το όνομα του αγίου μάρτυρος και φιλοσόφου Ιουστίνου.

Από την Κέρκυρα, μετά από ενέργειες του Μητροπολίτου Δημητρίου, φεύγει με μια ομάδα φωτισμέ νων θεολόγων για θεολογικές σπουδές στην Αγία Πετρούπολη.

Σύντομα όμως, λόγω των πολιτικών εξελίξεων στην Ρωσία, αναγκάστηκε να την εγκαταλείψει και να μεταβεί στην Οξφόρδη. Εκεί έμεινε δύο χρόνια ετοιμάζοντας την διδακτορική του εργασία με θέ μα «Ή θρησκεία και ή φιλοσοφία του Ντοστογιέβσκι».

Η εμμονή του στην κριτική του δυτικού Χριστιανισμού και στην υπεράσπιση του Ντοστογιέβσκι του κόστισε την απόρριψη της διατριβής. Έτσι στα 1919, όταν, μετά το τέλος του πολέμου, γύρισε στην πατρίδα του τοποθετήθηκε ως καθηγητής θεολογίας στο Σρέμσκι Κάρλοβτσι.

Σύντομα μεταβαίνει στην Αθήνα για να λαβή τελικά εκεί το διδακτορικό του δί­πλωμα στην Πατρολογία στα 1926 με θέμα «Το πρόβλημα του προσώπου και της γνώσεως στον Άγιο Μακάριο τον Αιγύπτιο». Γνώριζε πολύ καλά την παλαιοσλαβική, την αρχαιοελληνική, την λατινική, την ρωσική, την νεοελληνική, την αγγλική, την γερμανική και την γαλλική.

Στα επόμενα έτη εργάστηκε στις Εκκλησιαστικές Σχολές του Καρλοβικίου, της Πριζρένης και του Μοναστηρίου (Βίτολα). Στα 1930-31 ή Σερβική Εκκλησία τον έστειλε μαζί με τον Μητροπολίτη Ιωσήφ σε ιεραποστολική αποστολή στην Τσεχοσλοβακία.

Εκεί εργάστηκαν επί ένα χρόνο στην διαφώτιση και οργάνωση των ενοριών και του μοναχικού βίου των ορθοδόξων Σλοβάκων στα Καρπάθια οι όποιοι επέστρεφαν και πάλι στην Ορθοδοξία από την Ουνία. Ενώ ακόμη βρισκόταν εκεί, εξελέγη το 1931 επίσκοπος της νεοσυσταθείσης Επισκοπής Καρπαθίας αλλά από ταπείνωση δεν δέχτηκε την θέση εκείνη.

Στην διάρκεια της γερμανικής κατοχής βρέθηκε σε διάφορες μονές και σταδιακά στο Βελιγράδι, μοιραζόμενος την τύχη του λαού του.

Με την εγκαθίδρυση της νέας κομμουνιστικής εξουσίας στην Γιου γκοσλαβία το 1945, ό πατήρ Ιουστίνος εξεδιώχθη από το Πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου μαζί με άλλους 200 καθηγητές. Σύντομα συνελήφθη στην μονή Σούκοβο του Πίροτ στη νότια Σερβία (1946) και φυλακίστηκε.

Λίγο έλειψε να εκτελεστεί από το καθεστώς ως «εχθρός του λαού», αλλά σώθηκε την τελευταία στιγμή όταν ό Πατριάρχης Γαβριήλ κατά την επιστροφή του από το Άουσβιτς απήτησε την αποφυλάκιση του.

Διωγμένος από το Πανεπιστήμιο και δίχως κάποια σύνταξη, στερημένος από τα ανθρώπινα, θρησκευτικά και πολιτικά του δικαιώματα, ό πατήρ Ιουστίνος έζησε ουσιαστικά έγκλειστος στην μικρή γυναικεία μονή των Αρχαγγέλων στο Τσέλιε του Βάλιεβο.

Ακόμη και εκεί όμως οι πολιτικές αρχές δεν τον άφηναν ήσυχο. Πέρα από την συνεχή και ασφυκτική παρακολούθηση, συχνές ήταν και οι ανακρίσεις στην πολιτική διοίκηση του Βάλιεβο.

Σε περιόδους δε κρισίμων συνεδριάσεων της Ιεράς Συνόδου στο Βελιγρά δι, του απαγορευόταν οποιαδήποτε έξοδος από την μονή επί μήνες από τον φόβο τυχόν επιρροής του στους επισκόπους. Παρά τις δύσκολες αυτές και οδυνηρές συνθήκες ό πατήρ Ιουστίνος προσευχόταν αδιάλειπτα, επικοινωνούσε με όσους είχαν το θάρρος να τον επισκέπτονται, συνέχιζε το ιεραποστολικό του έργο και έγραφε συνεχώς δίχως να σταματήσει την παράλληλη μελέτη των προσφιλών του Αγίων Πατέρων και των Συναξαριών.

Λειτουργούσε καθημερινά, νήστευε πλήρως όλες τις Παρασκευές του έτους καθώς και την Α' Εβδομάδα των Νηστειών και την εβδομάδα των Παθών ενώ έκανε και άλλες νηστείες εκτός από τις διατεταγμένες της Εκκλησίας.

Ακολουθώντας πιστά το μακραίωνο μοναστικό τυπικό, τελούσε όλες τις ακολουθίες του νυχθημέρου. Εκατοντάδες ήταν τα ονόματα πού μνημόνευε στην Θεία Λειτουργία, ονόματα πού του έδιναν είτε προφορικά είτε μέσω επιστολών.

Παρά τον αυστηρό περιορισμό του από τις πολιτικές αρχές, ή φήμη του εξαπλώθηκε γρήγορα και πέρασε τα σύνορα της Σερβίας. Έτσι, τον επισκέπτονταν όχι μονάχα Σέρβοι από διάφορες περιοχές της χώρας αλλά και πολλοί Έλληνες.

Εκοιμήθη εν Κυρίω στις 25 Μαρτίου 1979, ανήμερα του Ευαγγελισμού μα και ήμερα της γεννήσεως του.

Ό πατήρ Ιουστίνος, αφού εντρύφησε εμπειρικά στα έργα των Πατέρων της Εκκλησίας, καρποφόρησε αυτή του την μελέτη και στα δικά του συγγράμματα ό που εύκολα διαφαίνεται το θεολογικό βάθος μα και το συγγραφικό του τάλαντο.

Δύο είναι τα κεντρικά χαρακτηριστικά τού όλου συγγραφικού του μόχθου, τα ό ποια συναντώνται σε όλα του τα έργα, από το πιο σύντομο μέχρι και το πιο εκτενές, και από το πιο βαθύ μέχρι και το πιο εκλαϊκευμένο.

Το πρώτο είναι ή αγά πη του για το πρόσωπο του «Θεανθρώπου Χριστού». Ίσως αυτή να είναι ή πιο συχνή έκφραση μέσα στο έργο του. Γύρω από τον Θεάνθρωπο στρέφονται τα πάντα, από Αυτόν πηγάζουν όλα και σε Αυτόν απολήγουν, ενδοχρονικά μα και εσχατολογικά.

Το δεύτερο εξίσου σπουδαίο είναι ή μέριμνα του στο να μην αποκλίνει από την αλάνθαστη γραμμή των θεοφόρων Πατέρων της Ορθοδόξου Ανατολής. Ό υπερπλήρης αγάπης πατήρ Ιουστίνος είναι συνάμα και διαχρονικά ό ανυποχώρητος εις τα της πίστεως και ζηλωτής της εκκλησιαστικής τάξεως θεολόγος.

Ήδη την περίοδο 1932-35 συνέγραψε το δίτομο έργο «Ορθόδοξος φιλοσοφία της Αληθείας», την γνωστή Δογματική του, το όποιο τού χάρισε την έδρα της Δογματικής στην Θεολογική Σχολή τού Πανεπιστημίου τού Βελιγραδίου.

Τον τρίτο τόμο εξέδωσε λίγο πριν από την κοίμηση του, το 1978. Από πολλούς συγχρόνους ερευνητές θεωρείται ως ή πληρέστερη ορθόδοξη Δογματική και έχει ήδη μεταφραστεί στην γαλλική ενώ μεταφράζεται στην αγγλική και στην ελληνική.

Άλλο μνημειώδες έργο του είναι οι Βίοι των Αγίων σε 12 τόμους και ή Ερμηνεία της Καινής Διαθήκης σε 7 τόμους.

www.romfea.gr

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΘΕΟΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ

Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ)

Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ
ΘΕΟΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ
(σελ 259, αποσπάσματα)

Η οδός του χριστιανού σε γενικές γραμμές είναι τέτοιας λογής.

Στην αρχή ο άνθρωπος προσελκύεται από το Θεό με τη δωρεά της χάρης, κι όταν έχει πια προσελκυσθεί, τότε αρχίζει μακρά περίοδος δοκιμασίας. Δοκιμάζεται η ελευθερία του ανθρώπου και η εμπιστοσύνη του στο Θεό, και δοκιμάζεται «σκληρά».

Στην αρχή οι αιτήσεις προς το Θεό, μικρές και μεγάλες, ακόμη και οι παρακλήσεις πού μόλις εκφράζονται, εκπληρώνονται συνήθως με γρήγορο και θαυμαστό τρόπο από το Θεό.

Όταν όμως έλθει η περίοδος της δοκιμασίας, τότε όλα αλλάζουν και σαν να κλείνεται ο ουρανός και να γίνεται κουφός σ' όλες τις δεήσεις.


Για το θερμό χριστιανό όλα στη ζωή του γίνονται δύσκολα. Η συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντι του χειροτερεύει, παύουν να τον εκτιμούν αυτό πού ανέχονται σ' άλλους, σ' αυτόν δεν το συγχωρούν, η εργασία του πληρώνεται, σχεδόν πάντοτε, κάτω από το νόμιμο, το σώμα του εύκολα προσβάλλεται από ασθένειες. Η φύση, οι άνθρωποι, όλα στρέφονται εναντίον του.

Παρότι τα φυσικά του χαρίσματα δεν είναι κατώτερα από τα χαρίσματα των άλλων, δεν βρίσκει ευνοϊκές συνθήκες να τα χρησιμοποίηση. Επί πλέον υπομένει πολλές επιθέσεις από τις δαιμονικές δυνάμεις και το αποκορύφωμα είναι η ανυπόφορη θλίψη από τη θεία εγκατάλειψη.

Τότε κορυφώνεται το πάθος του, γιατί πλήττεται ο όλος άνθρωπος σ' όλα τα επίπεδα της υπάρξεως του.

Ο Θεός εγκαταλείπει τον άνθρωπο;... Είναι δυνατό αυτό;...

Κι εν τούτοις στη θέση του βιώματος της εγγύτητας του Θεού έρχεται στην ψυχή το αίσθημα πώς Εκείνος είναι απείρως, απροσίτως μακριά, πέρα από τους αστρικούς κόσμους κι όλες οι επικλήσεις προς Αυτόν χάνονται αβοήθητες στο αχανές του κοσμικού διαστήματος. H ψυχή εντείνει εσωτερικά την κραυγή της προς Αυτόν, αλλά δεν βλέπει ακόμα ούτε βοήθεια ΟΥΤΕ προσοχή. Όλα τότε γίνονται φορτικά.

Όλα κατορθώνονται με δυσανάλογα μεγάλο κόπο. H ζωή γεμίζει από μόχθους κι αναδεύει μέσα στον άνθρωπο το αίσθημα πώς βαραίνει πάνω του η κατάρα και η οργή του Θεού.

Όταν όμως περάσουν αυτές οι δοκιμασίες, τότε θα δει πώς η θαυμαστή πρόνοια του Θεού τον φύλαγε προσεκτικά σ' όλες τις πτυχές της ζωής του.

Χιλιόχρονη πείρα, πού παραδίνεται από γενιά σε γενιά, λέει πώς, όταν ο Θεός δει την πίστη της ψυχής του αγωνιστή γι' Αυτόν, όπως είδε την πίστη του Ιώβ, τότε τον οδηγεί σε αβύσσους και ύψη πού είναι απρόσιτα σ' άλλους.

Όσο πληρέστερη και ισχυρότερη είναι η πίστη και η εμπιστοσύνη του ανθρώπου στο Θεό, τόσο μεγαλύτερο θα είναι και το μέτρο της δοκιμασίας και η πληρότητα της πείρας, πού μπορεί να φτάσει σε μεγάλο βαθμό.

Τότε γίνεται ολοφάνερο πώς έφτασε στα όρια, πού δεν μπορεί να ξεπεράσει ο άνθρωπος.

Πηγή: http://www.egolpion.com/theoegataleipsi.el.aspx

www.impantokratoros.gr

Τουρκία: "Παραβάτης" στις θρησκευτικές ελευθερίες

«Ο τρόπος με τον οποίο το τουρκικό κράτος αντιλαμβάνεται την κοσμικότητά του, οδηγεί στην καταπάτηση των θρησκευτικών ελευθεριών των Τούρκων πολιτών και ειδικότερα των μειονοτικών θρησκευτικών ομάδων», επισημαίνει η έκθεση της αμερικανικής Επιτροπής Διεθνούς Θρησκευτικής Ελευθερίας.

Η προστασία του κοσμικού κράτους έχει γίνει πολλές φορές πρόσχημα για την επιβολή θρησκευτικών περιορισμών, τονίζει η έκθεση, που κατατάσσει την Τουρκία στον κατάλογο των 12 σημαντικότερων παραβατών σε θέματα θρησκευτικής ελευθερίας.

Η έκθεση αναφέρεται επίσης στην επιρροή που ασκούν οι στρατιωτικοί στην πολιτική ζωή, και στην απαγόρευση της θρησκείας στην δημόσια ζωή.


www.zougla.gr

Καμπανάκι για το μελάνωμα

Ανησυχητική είναι η αύξηση στα κρούσματα μελανώματος που καταγράφονται κάθε χρόνο στην Ελλάδα. Δωρεάν προληπτικές εξετάσεις από τις 3 έως τις 7 Μαΐου, με αφορμή την Εβδομάδα κατά του Καρκίνου του Δέρματος

Ανησυχητική αύξηση στα κρούσματα μελανώματος καταγράφεται στην Ελλάδα. Ο αριθμός των ανθρώπων που προσβάλλονται είναι κάθε χρόνο μεγαλύτερος κατά 3% έως 7%. Η υπέρμετρη έκθεση στον ήλιο και η τρύπα του όζοντος έχουν κάνει το κακόηθες μελάνωμα ένα από τα ταχύτερα αυξανόμενα νεοπλάσματα στον άνθρωπο.

Τα παραπάνω ανακοίνωσαν χθες οι καθηγητές Δερματολογίας κ. Ανδρέας Κατσάμπας και Δημήτρης Ρηγόπουλος, με αφορμή την Εβδομάδα Κατά του Καρκίνου του Δέρματος (3 έως 7 Μαΐου).

Στο διάστημα αυτό, θα πραγματοποιούνται δωρεάν προληπτικές εξετάσεις, με πρωτοβουλία της Ελληνικής Δερματολογικής Εταιρείας. Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να επικοινωνούν για ραντεβού στο τηλέφωνο 800 1111222 ή να επισκεφθούν την ιστοσελίδα www.myskincheck.gr .

Η εκτίμηση των ειδικών είναι ότι σε ετήσια βάση διαγιγνώσκονται στη χώρα μας 500 νέα κρούσματα, από τα οποία τα 150 εντοπίζονται στην Αθήνα και τα 350 στην υπόλοιπη χώρα.

Ενδεικτικά είναι τα στατιστικά στοιχεία από την περσινή εβδομάδα πρόληψης. Από τους 4.020 Eλληνες που εξετάστηκαν, οι 376 είχαν «ύποπτες» βλάβες, από τις οποίες οι 64 αφορούσαν βασικοκυτταρικό καρκίνωμα, οι 18 ακανθοκυτταρικό και οι 76 μελάνωμα.

Αναφερόμενοι στη σχέση υπεριώδους ακτινοβολίας και καρκίνου του δέρματος, οι δερματολόγοι είπαν ότι έχει επιβεβαιωθεί με έρευνα, η οποία ανακοινώθηκε σε επιστημονικό έντυπο στις αρχές του έτους. Βρετανοί επιστήμονες εξέτασαν ολόκληρο το γονιδίωμα ενός 43χρονου ασθενούς και διαπίστωσαν μεταλλάξεις σε συγκεκριμένα καρκινικά κύτταρα.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, κατά την αυτοεξέταση των σπίλων μας, πρέπει να προσέχουμε ορισμένα χαρακτηριστικά σημεία. Οι καλοήθεις βλάβες του δέρματος είναι συνήθως συμμετρικές, δηλαδή αν ζωγραφίσουμε έναν σταυρό πάνω στη βλάβη, αυτή χωρίζεται σε τέσσερα ίσα τεταρτημόρια.

Μια ασύμμετρη βλάβη ενδέχεται να αποτελεί «ύποπτη» ένδειξη, ειδικά εάν υπάρχουν αλλαγές στην περιφέρειά της. Τα μελανώματα έχουν ακανόνιστα όρια, με προεκβολές στην περιφέρειά τους, ενώ οι καλοήθεις βλάβες έχουν ομαλά όρια.

«Υποπτες» είναι και οι αλλαγές στο χρώμα της βλάβης. Η αξιολόγηση στο χρώμα μιας ελιάς είναι σημαντική παράμετρος στη διάγνωση. Το μελάνωμα έχει συχνά διαφορετικά χρώματα, σε περίπλοκη ή ανώμαλη κατανομή.

Εκτός από τις διάφορες αποχρώσεις του καφέ, ενδέχεται να υπάρχει συνδυασμός κόκκινου, γκρι, λευκού, ροζ και μαύρου χρώματος.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΑΓΙΩΡΓΟΣ
dkarag@pegasus.gr

www.ethnos.gr

Το σεξ μετά την γέννηση του παιδιού...

Της Εύης Κυράνα

Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν πως μετά τη γέννηση του παιδιού το ζευγάρι έρχεται πιο κοντά, η σχέση βελτιώνεται και η σεξουαλική ζωή γρήγορα επανέρχεται στα επίπεδα προ της κύησης.

Μελέτη που υλοποιήθηκε στη Μεγάλη Βρετανία, το 2000, σε ζευγάρια που απέκτησαν το πρώτο τους παιδί, έδειξε πως 8 μήνες μετά τον ερχομό του παιδιού το 50% ανέφερε πως η σεξουαλική του ζωή είναι «κακή» ή «όχι πολύ καλή» και ένας στους πέντε ήθελε βοήθεια γι΄ αυτό.

Επίσης, το ποσοστό των ανθρώπων που αξιολόγησε τη ποιότητα της σχέσης του ως «κακή» ή «όχι πολύ καλή» αυξήθηκε από 1% πριν από τη γέννα σε 20% οκτώ μήνες μετά.

Και είναι λογικό, αφού οι αλλαγές στη ζωή του ζευγαριού είναι πολλές. Η κούραση και η αϋπνία, η αγωνία των νέων γονιών να εκτιμήσουν και να ανταποκριθούν σωστά στις ανάγκες του παιδιού και πολλές φορές η μεγαλύτερη εμπλοκή της ευρύτερης οικογένειας, είναι μόνο κάποιες από τις αλλαγές που το ζευγάρι καλείται να διαχειριστεί τους πρώτους μήνες μετά τη γέννηση του παιδιού.

Το να υπάρχουν δυσκολίες στη σχέση και τη σεξουαλική ζωή του ζευγαριού, όταν το μωρό είναι ακόμη 8 μηνών, είναι αναμενόμενο. Πόσο όμως διαρκούν αυτές οι δυσκολίες; Ξεπερνιούνται όταν περάσουν τα πρώτα χρόνια;

Μια μελέτη που έγινε στην Ολλανδία (2008) θέλησε να διερευνήσει κατά πόσο οι αλλαγές που επέρχονται στη σχέση και τη σεξουαλική ζωή του ζευγαριού, λίγο μετά τη γέννηση του πρώτου παιδιού, παραμένουν τέσσερα χρόνια μετά.

Η μελέτη έδειξε ότι όταν το παιδί ήταν πια 4 ετών, η σεξουαλική επιθυμία και η σεξουαλική ικανοποίηση του ζευγαριού ήταν το ίδιο χαμηλή με εκείνη που καταγράφηκε έξι μήνες μετά τη γέννηση. Η συχνότητα των σεξουαλικών επαφών αυξήθηκε από λιγότερο από μία φορά τον μήνα σε 1-2 φορές τον μήνα.

Ωστόσο, η μικρή αυτή βελτίωση αφορούσε μόνο ζευγάρια που δεν είχαν κάνει δεύτερο παιδί. Επίσης, τα προβλήματα στην επικοινωνία του ζευγαριού είχαν αυξηθεί τέσσερα χρόνια μετά, ενώ είχαν μειωθεί συμπεριφορές σεξουαλικής εγγύτητας, όπως αγκαλιές και φιλιά.

Φαίνεται λοιπόν πως οι δυσκολίες στη σχέση και τη σεξουαλική ζωή του ζευγαριού είναι πιθανό να παραμείνουν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Κάποιοι γονείς όμως δεν είναι προετοιμασμένοι για τις επερχόμενες δυσκολίες και, όταν αυτές προκύπτουν, νομίζουν πως μόνο σε εκείνους συμβαίνουν. Αυτό τους αποτρέπει να μιλήσουν σε φίλους ή ειδικούς και εγκλωβίζονται στην αίσθηση της δυσαρέσκειας.

Ωστόσο, αν τα νέα ζευγάρια ζητήσουν βοήθεια από ειδικούς, θα μάθουν τρόπους ώστε να μπορούν να διαχειρίζονται τα προβλήματα και να απολαμβάνουν τη σχέση και τη σεξουαλική τους ζωή. Το πρώτο βήμα αναζήτησης βοήθειας είναι δύσκολο, αλλά η απόφαση θα δώσει τη δυνατότητα μιας καινούργιας ημέρας με αγάπη και έρωτα.

Η Εύη Κυράνα είναι ψυχολόγος Υγείας, ειδικευμένη σε θέματα σχέσεων και σεξουαλικών δυσλειτουργιών, επιστημονική συνεργάτις του Κέντρου Σεξουαλικής και Αναπαραγωγικής Υγείας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ Ένθετο Υγεία

Η θρησκευτική λογοκρισία

The New York Times Στο επεισόδιο της σειράς South Park με τίτλο Super Best Friends, που προέβαλε το κανάλι Comedy Central δύο μήνες πριν από την 11η Σεπτεμβρίου 2001, οι αθυρόστομοι ήρωες κινουμένων σχεδίων αναζητούν βοήθεια από μιαν ασυνήθιστη ομάδα υπερηρώων. Τον Ιησού, τον Κρίσνα, τον Βούδα, τον ιδρυτή της Εκκλησίας των Μορμόνων Τζότζεφ Σμιθ, τον εμπνευστή του Ταοϊσμού Λάο Τσε και τον Μωάμεθ, ο οποίος απεικονίστηκε με τουρμπάνι και σκιά στο πρόσωπο και χαρακτηρίστηκε «ο μουσουλμάνος προφήτης με τις δυνάμεις της φλόγας». Τότε αυτά τα πράγματα επιτρέπονταν. Τώρα πια δεν μπορείς να εμφανίσεις τον Μωάμεθ στην αμερικανική τηλεόραση, όπως ανακάλυψαν οι δημιουργοί του Σάουθ Παρκ, Τρέι Πάρκερ και Ματ Στόουν το 2006. Οι δύο δημιουργοί προσπάθησαν να διακωμωδήσουν την υπόθεση με τα σκίτσα του Μωάμεθ –τις παγκόσμιες διαδηλώσεις που προξένησε η δημοσίευση κάποιων διόλου κολακευτικών σκίτσων του Μωάμεθ από εφημερίδα της Δανίας– σκιτσάροντας ένα επεισόδιο με τον Μωάμεθ. Το επεισόδιο προβλήθηκε αλλά στη θέση του Μωάμεθ εμφανίστηκε μια μαύρη ταινία και το Comedy Central ανακοίνωσε ότι αρνήθηκε να μεταδώσει την εικόνα του προφήτη. Για τους Πάρκερ και Στόουν, το αυτονόητο επόμενο βήμα ήταν διακωμωδήσουν το γεγονός ότι δεν μπορεί κανείς να μεταδώσει την εικόνα του Μωάμεθ. Πριν από δύο εβδομάδες, το South Park μετέδωσε επανέκδοση του επεισοδίου Super Best Friends, όμως αυτή τη φορά χωρίς να εμφανίζει το πρόσωπο του Μωάμεθ. Στην αρχή ο προφήτης «εμφανίστηκε» μιλώντας από το εσωτερικό ενός τρέιλερ ενώ εν συνεχεία «παρουσιάστηκε» κρυμμένος μέσα στο κουστούμι μιας μασκότ. Αυτά οδήγησαν κάποιον από τους συγγραφείς της ιστοσελίδας revolutionmuslim.com, που εδρεύει στη Νέα Υόρκη, να προβλέψει ότι ο Πάρκερ και ο Στόουν θα καταλήξουν σαν τον Τέο Βαν Γκογκ, τον Ολλανδό σκηνοθέτη που δολοφονήθηκε το 2004 εξαιτίας της σφοδρής κριτικής που ασκούσε στο ισλάμ. Ο συγγραφέας της απειλητικής ανάρτησης, Αμερικανός που είχε προσηλυτιστεί στο ισλάμ, τυπικά δεν απείλησε ότι θα τους σκοτώσει ο ίδιος. Η καταχώριση στο Ιντερνετ και η φωτογραφία του πτώματος του Βαν Γκογκ ήταν «απλώς μια προειδοποίηση για το τι πιθανόν να τους συμβεί». Το Comedy Central απάντησε αμέσως. Στο επεισόδιο της περασμένης εβδομάδας, οι «εξαφανισμένες εμφανίσεις» του προφήτη είχαν λογοκριθεί και όλες οι αναφορές στον Μωάμεθ είχαν σβήσει με ηχητικό σήμα. Η ιστορία είχε επίσης ρετουσαριστεί. Το πρώτο επεισόδιο των Super Best Friends είχε απομακρυνθεί από το Ιντερνετ. Η φίμωση του South Park δεν είναι περισσότερο ανησυχητική από οποιοδήποτε άλλο παράδειγμα δυτικού θεσμού που υποκύπτει στις απειλές της ισλαμιστικής βίας. Δεν είναι χειρότερη από την απόφαση γερμανικής όπερας να σταματήσει προσωρινά τις παραστάσεις του Ιδομενέα του Μότσαρτ επειδή σε κάποια σκηνή εμφανιζόταν το κομμένο κεφάλι του Μωάμεθ. Η από την απόφαση του εκδοτικού οίκου Random House να ακυρώσει τη δημοσίευση διηγήματος για την τρίτη σύζυγο του προφήτη. Η από την άρνηση του Πανεπιστημίου Γέιλ να δημοσιεύσει τα αμφιλεγόμενα σκίτσα του Μωάμεθ... ως εικονογράφηση σε βιβλίο για την κρίση που προκάλεσαν τα σκίτσα αυτά. Η από το γεγονός ότι διάφοροι δυτικοί δημοσιογράφοι, διανοούμενοι και πολιτικοί –περιλαμβανομένης της Οριάνα Φαλάτσι στην Ιταλία, του Μισέλ Ουλεμπέκ στη Γαλλία, του Μαρκ Στέιν στον Καναδά και του Χερτ Βίλντερς στην Ολλανδία– σύρθηκαν ενώπιον δικαστηρίων σε υποτιθέμενα φιλελεύθερες κοινωνίες επειδή τόλμησαν να προσβάλουν το ισλάμ. Ομως από μία άποψη η περίπτωση του South Park είναι ιδιαίτερα διδακτική. Οχι γιατί μας λέει κάτι καινούργιο για τις γραμμές τις οποίες ξαφνικά δεν επιτρέπεται να διαβούν οι συγγραφείς και οι κωμικοί, αλλά γιατί μας υπενθυμίζει ότι το Ισλάμ είναι το μόνο μέρος στο οποίο χαράσσουμε διαχωριστικές γραμμές. Στα 14 χρόνια του, το South Park δεν έχει αφήσει ούτε ιερό ούτε όσιο στη θέση του. Σε άλλη εποχή, οι δημιουργοί του θα ήταν κληρονόμοι του Οσκαρ Γουάιλντ και του Λένι Μπρους. Στην δική μας εποχή, ακόμη και τα χειρότερα ξεσπάσματα των Πάρκερ και Στόουν είναι εντός κλίματος. Σε μια χώρα όπου η τελευταία κινηματογραφική επιτυχία, το Kick-Ass δείχνει ένα εντεκάχρονο κορίτσι να βωμολοχεί και να ξεκοιλιάζει τους κακούς, ενώ φοράει ρούχα που θα προκαλούσαν τους παιδεραστές, δεν υπάρχει περιθώριο για πραγματικές παραβιάσεις. Λίγα είναι τα ταμπού που δεν μπορούν να σπάσουν, και έχουμε αποφασίσει να μη θέτουμε πλέον κανόνες. Εκτός αν αφορά το Ισλάμ. Εκεί, τα στάνταρντ επιβάλλονται με την απειλή βίας και γίνονται αποδεκτά για λόγους αυτοσυντήρησης και αυτομαστίγωσης. Αυτή είναι η παρακμή. Να καταστρέφει κανείς «θαρραλέα» τις παραδόσεις και τις αξίες του και εν συνεχεία να γονατίζει στον απολυταρχισμό και την ωμή βία. Ευτυχώς, οι σημερινοί οπαδοί του απολυταρχισμού παραείναι περιθωριακοί για να μπορέσουν να επωφεληθούν από την ευκαιρία. Δεν βρισκόμαστε στη Γερμανία της Βαϊμάρης και το ριζοσπαστικό ισλάμ παραμένει κάτι το περιθωριακό όχι κάποιος σοβαρός εχθρός. Γι’ αυτό θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες. Γιατί αν μια βίαιη περιθωριακή ομάδα είναι ικανή να εμπνεύσει τόση δειλία και αυτολογοκρισία, φαίνεται ότι οι θεσμοί μας είναι τόσο σάπιοι που κάποιος ισχυρότερος εχθρός θα ήταν ικανός να τους κατεδαφίσει.

Hμερομηνία : 30/4/10 Copyright: http://www.kathimerini.gr

Το άγχος που προέρχεται απο το Pc

Αγαπητέ μου κομπιούτερ, με... αγχώνεις

Το «Σύνδρομο άγχους» κατέχει εκατομμύρια ανθρώπους που χρησιμοποιούν ηλεκτρονικό υπολογιστή

ΣΑΝ ΦΡΑΝΣΙΣΚΟ Ηλεκτρονικοί υπολογιστές που δεν ανταποκρίνονται στις εντολές του χρήστη, αργές συνδέσεις και μεγάλο χρονικό διάστημα αναμονής της τεχνικής υποστήριξης είναι μερικοί από τους λόγους που προκαλούν το λεγόμενο «Σύνδρομο άγχους του υπολογιστή» («Computer Stress Syndrome» ή CSS), σύμφωνα με μια αμερικανική έρευνα για τις επιπτώσεις της χρήσης των ηλεκτρονικών υπολογιστών στην υγεία. Οπως αναφέρει η μελέτη του Chief Μarketing Οfficer Council, εκατομμύρια άνθρωποι εξαρτημένοι από το Διαδίκτυο στη δουλειά τους βρίσκονται καθημερινά σε μια κατάσταση αναστάτωσης και άγχους εξαιτίας προβλημάτων τεχνικής φύσεως, που όμως επηρεάζουν τη ζωή και την ψυχική υγεία σε βαθμό... κακουργήματος.

Σε έρευνα μέσω ερωτήσεων σε 1.000 ανθρώπους στη Βόρεια Αμερική, οι ειδικοί διαπίστωσαν με λύπη τους ότι «οι καθημερινές έγνοιες των ανθρώπων αυτών ήταν το πώς να αντιμετωπίσουν τα δεκάδες τεχνικά προβλήματα σύνδεσης, λειτουργίας των συσκευών και μόλυνσης από ιούς που ενέσκηπταν στους ηλεκτρονικούς τους υπολογιστές».

Σύμφωνα με τα συμπεράσματα της μελέτης, το 64% των χρηστών ηλεκτρονικών υπολογιστών αντιμετώπισαν, κατά το 2009, τουλάχιστον μία φορά «Σύνδρομο άγχους του υπολογιστή». Το 40% των ερωτηθέντων είχαν προβλήματα στο σύστημα του υπολογιστή τους, ενώ περισσότεροι από τους μισούς χρήστες ζήτησαν βοήθεια από έναν τεχνικό ηλεκτρονικών υπολογιστών, προκειμένου να λύσουν το πρόβλημα.

Οι κυριότερες αιτίες άγχους ήταν για το 51% η καθυστέρηση στη σύνδεση με μια ιστοσελίδα, για το 36% η αργή επιστροφή των συνδέσεων, για το 16% η μόλυνση από ιούς του Διαδικτύου, για το 15% η αδυναμία σύνδεσης στο Διαδίκτυο και για το 14% η αδυναμία εύρεσης ενός προσβάσιμου δικτύου Wi-Fi. Χαρακτηριστικό είναι ότι 94% των συμμετεχόντων δήλωσαν ότι η καθημερινότητά τους εξαρτάται απολύτως από την πρόσβαση σε έναν υπολογιστή.

«Ακριβώς επειδή οι κομπιούτερ είναι τόσο σημαντικοί για την καθημερινότητά μας, η χρήση τους τείνει να καταντήσει δίκοπο μαχαίρι για τον χρήστη. Οταν οι υπολογιστές λειτουργούν σωστά,είναι υπέροχοι.Αλλά όταν εμφανίσουν ένα πρόβλημα στη λειτουργία τους, τότε όλοι μας πανικοβαλλόμαστε.Αυτό ακριβώς ορίζεται ως Σύνδρομο Αγχους του Υπολογιστή» λέει ο αμερικανός φυσικός και ένας εκ των διοργανωτών της έρευνας Μάρεϊ Φάινγκολντ. «Η πραγματικότητα είναι ότι αναρίθμητα προβλήματα απασχολούν καθημερινά εκατομμύρια χρήστες. Και το αποτέλεσμα των προβλημάτων αυτών είναι άγχος και στρες» υποστηρίζει η ερευνήτρια Λιζ Μίλερ, καταλήγοντας: «Ευελπιστούμε η μελέτη αυτή να ωθήσει πολλές εταιρείες κατασκευής ηλεκτρονικών υπολογιστών να εστιάσουν την προσοχή τους επάνω στο σύνδρομο αυτό και να γίνουν πιο αποτελεσματικές και ευέλικτες, προς όφελος των καταναλωτών».

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artId=328962&dt=30/04/2010

Επιστολή Γέροντος Παισίου του Αγιορείτου σχετικά πως βλάπτει η ψυχολογία τους νεους

Τίμιος Σταυρός 23/7/1977

Αγαπητέ μου αδελφέ κύριε Βασίλειε,

«Χαίρε εν Κυρίω»
Διάβασα το βιβλίο σας [και], αν και εγώ δεν είμαι αρμόδιος, θα σας πω το λογισμό μου επάνω σ’ αυτά που μου γράφετε , μια που το ζητάτε.
Κατ’ αρχάς ο τίτλος του βιβλίου «Ψυχολογία» δεν μου άρεσε.
Μέσα έχει πολλά καλά – και πολύ θα βοηθήσουν τους νέους- αλλά και πολλά από αυτά, εάν δεν τα γνώριζαν οι νέοι ( τα λέγατε μόνο στους εκπαιδευτικούς ), θα βοηθούσαν καλύτερα.
Επίσης, εάν περισσότερο τα παρουσιάζετε τα πράγματα πνευματικά –παρά επιστημονικά- θα βοηθιόντουσαν πιο θετικά (με το να συλλάβουν το βαθύτερο νόημα της ζωής) να έλθη η Θεία Χάρις με τη θεία παρηγοριά, , για να νοιώθουν χαρούμενα τα παιδιά και να μην καταφεύγουν σε χαμηλές και μάταιες χαρές, που δεν ξεδιψάνε την ψυχή, αλλά την καίνε περισσότερο.
Ο άνθρωπος, που δεν πιστεύει στο Θεό και στη μέλλουσα αιώνια ζωή, καταδικάζει αιώνια τη ψυχή του, και μένει απαρηγόρητος και σ’ αυτή τη ζωή. Νομίζω ότι όλη η προσπάθεια πρέπει να γίνη σ’ αυτή την κατεύθυνση ∙ διότι βλέπουμε σχεδόν όλη την Ευρώπη που διέθεσε όλη την επιστήμη (την ανθρώπινη γνώση) , για να διορθώση [δήθεν] την εικόνα του Θεού∙ αλλά για να μην είναι [ενν. επειδή δεν είναι ] οι ίδιοι (σχεδόν όλοι) στραμμένοι προς τον Θεόν, και [για] να [μη] ζητάνε και την θεία Του επέμβαση, ταλαιπωρούνται συνέχεια, και ταλαιπωρούν συνέχεια μικρούς και μεγάλους∙ και από την φύση, την οποία σιγά-σιγά παραμορφώνουν , άρχισαν να παραμορφώνουν και τους ανθρώπους, και να τους «περιποιούνται» στα ψυχιατρεία με ηλεκτροσόκ. Ο Θεός να μας ελεήση.
Συγχώρεσέ με, τα γράφω με πόνο, γιατί βλέπω την καημένη την νεολαία εγκαταλειμμένη από πνευματικούς, γιατί οι περισσότεροι [πνευματικοί] ασχολούνται με την πρόνοια (ενώ υπάρχει η κοινωνική πρόνοια και κάνει πιο καλύτερα τη δουλειά της στον τομέα αυτό), και το έργο του πνευματικού (δυστυχώς) ,το κάνουν ψυχίατροι, που οι περισσότεροι δεν παραδέχονται ψυχή, ή την παραδέχονται με τον δικό τους τρόπο, και να μην αναγνωρίζουν (ενν: δεν αναγνωρίζουν) την αξία της ψυχής, που μια ψυχή αξίζει περισσότερο από όλον τον κόσμο ,καθώς μα λέει ο Χριστός.
Εάν δεν υπήρχαν και τα ψυχολογικά βιβλία και τα ψυχολογικά βιβλία, θα έχουμε λιγότερες αυτοκτονίες, γιατί πολλοί που τα διαβάζουν, καταδικάζουν τον εαυτό τους, ενώ η χάρις του Θεού διώχνει και τα κληρονομικά και σκορπάει και χαρά.
Εάν το επανεκδώσετε, δώστε «τα πρωτεία στα Αναστάσιμα».

Με πολλή αγάπη Χριστού
Ο αδελφός σας
Μον. Παϊσιος

ΚΕΙΜΕΝΑ-ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ
Γέροντος ΠΑΙΣΙΟΥ του ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
1924-1994

Γ7. Προς Βασίλειον

Από το βιβλίο: «ΚΕΙΜΕΝΑ-ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Γέροντος ΠΑΪΣΙΟΥ του ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ 1924-1994» ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΑΓΙΟΤΟΚΟΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ Θεσσαλονίκη 2009 ΝΙΚΟΛΑΟΣ Α. ΖΟΥΡΝΑΤΖΟΓΛΟΥ ΕΠΙΣΜΗΝΑΓΟΣ Ε.Α. www.gonia.gr

Περί του Μυατηριου της Θείας Ευχαριστίας μερος 2ο

Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως

Πῶς πρέπει να προσερχώμεθα εἰς τὴν μετάληψιν τῶν θείων μυστηρίων

Τὸν τρόπον, καθ᾿ ὃν ἀνάγκη να προσερχώμεθα εἰς τὴν θείαν Εὐχαριστίαν, διδάσκει ἡμᾶς ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, λέγων: «Δοκιμαζέτω δὲ ἄνθρωπος ἑαυτόν, καὶ οὕτως ἐκ τοῦ ἄρτου ἐσθιέτω, καὶ ἐκ τοῦ ποτηρίου πινέτω, ὁ γὰρ ἐσθίων καὶ πίνων ἀναξίως, κρῖμα ἑαυτῷ ἐσθίει καὶ πίνει μὴ διακρίνων τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου» (Α´ Κορ. ια´ 28-29). Ὁ θεῖος Χρυσόστομος ἑρμηνεύων τοῦτο τὸ ῥητὸν λέγει τὰ ἑξῆς: «Ἐνδὸν ἐν τῷ συνειδότι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ τοῦ τὰ πάντα ὁρῶντος ποιοῦ τὴν κρίσιν καὶ τῶν ἡμαρτημένων τὴν ἐξέτασιν, καὶ πάντα τοῦ βίου ἀναλογιζόμενος ὑπὸ τοῦ νοῦ τὸ κριτήριον ἄγε τὰ ἁμαρτήματα, διώρθου τὰ πλημμελήματα, καὶ οὕτω μετὰ καθαροῦ συνειδότος τῆς Ἱερᾶς ἅπτου τραπέζης καὶ τῆς ἁγίας μέτεχε θυσίας. Σὺ σεαυτοῦ γενοῦ κριτὴς καὶ τῶν βεβιωμένων ἀκριβὴς δικαστής, ἐρευνᾷ τὸ συνειδὸς καὶ τότε δέχου τὸ δῶρον. Ἂν τοῦτο κατορθώσωμεν, δυνησόμεθα μετὰ καθαροῦ συνειδότος καὶ τῇ Ἱερᾷ ταύτῃ καὶ φρικτῇ τραπέζῃ προσελθεῖν καὶ τὰ ῥήματα ἐκεῖνα τὰ τῇ εὐχῇ συνεζευγμένα μετὰ παῤῥησίας φθέγξασθαι, ἴσασιν οἱ μεμυημένοι τὸ λεγόμενον διὸ τῷ ἑκάστου συνειδότι καταλιμπάνω εἰδέναι, πῶς μὲν κατορθωκότες τὴν ἐντολὴν μετὰ παῤῥησίας προέσθαι ταῦτα δυνάμεθα κατὰ τὸν καιρὸν ἐκεῖνον τὸν φοβερόν». Ἂς ἐξετάζῃ λοιπὸν ἕκαστος τὴν ἑαυτοῦ συνείδησιν πρῶτον, ἵνα γνωρίσῃ τὴν ἠθικὴν αὐτοῦ κατάστασιν καὶ τὴν σχέσιν αὐτοῦ πρὸς τὸν Θεὸν καὶ τὸν πλησίον αὐτοῦ, καὶ ἂν εὕρῃ αὐτὰς ἐν θεαρέστῳ καταστάσει, ἂς προσέλθῃ νὰ κοινωνήσῃ, ἄλλως ἂς ἐπιφυλαχθῇ διότι οὐδὲν κοινὸν μεταξὺ ἁγίου καὶ ἐναγοῦς. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος νουθετῶν τοὺς Κορινθίους μὴ ἐτεροζυγεῖν ἀπίστοις, ἤτοι μὴ λαμβάνειν συζύγους ἀπίστους, λέγει «Τίς γὰρ μετοχὴ δικαιοσύνη καὶ ἀνομία; Τίς δὲ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος; Τίς δὲ συμφώνησις Χριστοῦ πρὸς Βελίαρ;» (Β´ Κορ. στ´ 14), ὥστε τίς κοινωνία ἁμαρτωλῷ πρὸς τὴν θείαν μετάληψιν; Ὅτι δὲ μετ᾿ εὐλαβείας πρέπει να προσερχώμεθα, διδάσκει ἡμᾶς αὐτὸς ὁ Θεός, διατάξας τῷ Μωϋσῇ να μὴ πλησίασῃ τῇ καιομένῃ βάτῳ ὑποδεδεμένος, ἀλλὰ να λύσῃ τὸ ὑπόδημα τῶν ποδῶν αὐτοῦ εἰς σημεῖον εὐλαβείας διότι ὁ τόπος, ἐν ᾧ ἵστατο ἦν ἅγιος. «Μωϋσῆ! Μὴ ἐγγίσῃς ὧδε, λύσαι τὸ ὑπόδημά σου ἐκ τῶν ποδῶν σου ὁ γὰρ τόπος, ἐν ᾧ σὺ ἕστηκας ἐπ᾿ αὐτοῦ, γῆ ἁγία ἐστί» (Ἐξ. γ´ 3). Ὀφείλομεν ἄρα πλησιάζοντες να προσερχώμεθα μετὰ πάσης εὐλαβείας, καθαροὶ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ἵνα ἀξίως μεταλαμβάνωμεν, διότι ἀφοῦ ὁ Θεὸς διέταξε τῷ Μωϋσῇ να λύσῃ τὸ ὑπόδημα, ἵνα πλησίασῃ τόπον ἅγιον, πόσον ὀφείλεις σύ, Χριστιανέ, να λύσῃς πάντα δεσμὸν ἁμαρτίας, ἵνα δεχθῇς ἐν σοὶ ὅλον τὸν Θεόν; Διότι ὁ Ἅγιος ἐκεῖνος ἄρτος οὐχὶ τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου ἐστί; Καὶ τὸ ἅγιον ποτήριον οὐχὶ τὸ αἷμα τοῦ Κυρίου ἐστί; «Τὸ ποτήριον τῆς εὐλογίας, ὃ εὐλογοῦμεν, οὐχὶ κοινωνία τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ ἐστι; τὸν ἄρτον, ὃν κλῶμεν, οὐχὶ κοινωνία τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ ἐστι;» (Α´ Κορ. ι´ 16). Πῶς λοιπὸν θὰ πλησίασης μὲ βεβαρημένην συνείδησιν τὸ πῦρ, τὸ φλέγον ἀναξίους; Ἄνθραξ γάρ ἐστι τοὺς ἀναξίους φλέγων. Ὅθεν λῦσον πάντα πρὸς τὸν πλησίον σου δεσμὸν ἔχθρας, λῦσον πᾶσαν ἄδικον συναλλαγήν, ἀπόδος τὸ ἀλλότριον, ἔκκλινον ἀπὸ κακοῦ καὶ ποίει χρηστότητα, ἐπίστρεψον εἰς τὸν Κύριον καὶ πρόσελθε, ἵνα ἁγιασθῇς ὅλος, φωτισθῇς καὶ γίνῃς ταμεῖον τῆς θείας χάριτος, ἵνα ἑνωθῇς μετὰ τοῦ Χριστοῦ, ἵνα μείνῃς ἐν αὐτῷ καὶ αὐτὸς ἐν σοί. «Ὁ τρώγων μου τὸ σῶμα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει καγὼ ἐν αὐτῷ» (Ἰω. στ´ 54). Χαρακτὴρ τοῦ ἐπαξίως μεταλαμβάνοντος. Ὤ! Πόσον εὐδαίμων καὶ μακάριος δέον να λογίζηται ὁ ἐπαξίως τῶν θείων μεταλαμβάνων μυστηρίων! Οὗτος ἐξέρχεται τοῦ ναοῦ ὅλος ἀνακαινισθείς, διότι τὸ πῦρ τῆς θεότητος, τὸ διὰ τῆς θείας μεταλήψεως κοινωνῆσαν μετὰ τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, τὰς μὲν ἁμαρτίας αὐτῆς κατέφλεξεν, αὐτὴν δὲ θείας ἐνέπλησε χάριτος, τὰς φρένας ἡγίασε, τὰς δυνάμεις τῆς ψυχῆς ἐνίσχυσε, τὸν νοῦν διεφώτισε καὶ τὴν καρδίαν τῷ φόβῳ τοῦ Θεοῦ καθήλωσε καὶ τέλος ἀνέδειξε σκήνωμα πνεύματος μόνου. Ὁ ἐπαξίως κοινωνήσας ἔλαβεν ὡς ἀῤῥαβῶνα τὴν οὐράνιον βασιλείαν, εὑρίσκεται δὲ ἐνδεδυμένος τὴν θείαν πανοπλίαν, ἥτις προφυλάττει αὐτὸν ἀπὸ παντὸς κακοῦ καὶ πάσης τοῦ πονηροῦ ἐπιβουλῆς, καὶ καθιστᾷ ἐπίφοβον καὶ αὐτοῖς τοῖς δαίμοσιν. Ἡ καρδία τοῦ ἐπαξίως κοινωνήσαντος πληροῦται χαρᾶς ἀφάτου καὶ θυμηδίας ἀῤῥήτου, οὗτος μόνος αἰσθάνεται τὴν ἐπελθοῦσαν ἀλλοίωσιν, ἐπὶ δὲ τῷ ἀνακαινισμῷ αὐτοῦ εὐφραίνεται. Αἱ ἀρεταὶ πᾶσαι περικοσμοῦσι τὴν καρδίαν αὐτοῦ, πόθος δὲ αὐτοῦ εἶναι ἡ μετὰ τοῦ Κυρίου ἕνωσις. Ἡ ψυχικὴ γαλήνη, ἣν δίδωσιν ἡ συναίσθησις τῆς μετὰ τοῦ Θεοῦ διαλλαγῆς καὶ κοινωνίας, καὶ ἡ βασιλεύουσα ἐν αὐτῷ οὐρανία εἰρήνη, κατοπτρίζονται ἐπὶ τοῦ ἱλαροῦ προσώπου, τοῦ ἐπαξίως κοινωνήσαντος, πᾶσα δὲ αὐτοῦ ἡ ἐξωτερικὴ ὄψις μαρτυρεῖ τὴν ἐσωτερικὴν αὐτοῦ ἠθικὴν κατάστασιν, ἁγνότης καὶ ἀθῳότης, δύο περιστέφουσαι αὐτὸν χάριτές εἰσιν, αἳ πρὸς πάντας περὶ αὐτοῦ ὁμιλοῦσαι. Ἰδοὺ ὁ χαρακτὴρ τοῦ ἀληθῶς καὶ ἐπαξίως μεταλαμβάνοντος, τοιαῦτα τὰ ἀποτελέσματα τῆς θείας μεταλήψεως. Ταῦτα ἔχων τις ὑπ᾿ ὄψιν, πόσον δεν οἰκτείρει, οὐχὶ πλέον τοὺς ἀναξίως μεταλαμβάνοντας, ἢ τοὺς μὴ δυναμένους ἐκ κωλύοντας ἁμαρτήματος να μεταλάβωσιν, ἀλλὰ τοὺς ἐξ ἀδιαφορίας καὶ περιφρονήσεως, οὕτως εἰπεῖν, πρὸς τὴν ἐκ τῆς θείας μεταλήψεως προσγινομένην ὠφέλειαν, ψυχικήν τε καὶ σωματικὴν ἀπέχοντας τῆς θείας Εὐχαριστίας, διότι ἡ ὑγεία τῆς ψυχῆς ἐπιδρᾶ καὶ ἐπὶ τῆς ὑγείας τοῦ σώματος, ὡς γινώσκομεν ὅτι συμβαίνει, καὶ τανάπαλιν - τὶ εἴπωμεν περὶ αὐτῶν; Τὶ καλέσωμεν αὐτούς; Εἰς ποίαν τάξιν χριστιανῶν κατατάξωμεν αὐτούς; Ἡ στάσις αὐτῶν πρὸς τὸν χριστιανισμὸν εἶναι τοιαύτη, ὁποίαν μόνον οἱ ψυχροὶ καὶ ἀδιάφοροι ἔχουσιν, ἀλλ᾿ ἄραγε οὗτοί εἰσιν ἀληθεῖς χριστιανοί; Τοῦτο ἡμῖν ἄδηλον ὅ,τι δὲ ἡμεῖς δυνάμεθα να γινώσκωμεν εἶναι, ὅτι οἱ τοιοῦτοι πελαγοδρομοῦσιν ἄνευ πυξίδας, ἄνευ πηδαλίου καὶ ἄνευ κυβερνήτου, οὐαὶ δὲ αὐτοῖς τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ, ὅτε ἐπαναστήσεται κατ᾿ αὐτῶν ἡ θάλασσα καὶ πνεύσουσιν ἰσχυροὶ οἱ ἄνεμοι καὶ τὰ κύματα κατακλύσουσι τὸ σκάφος αὐτῶν. Ἔρημοι τότε καὶ ἐστερημένοι τῆς θείας παρηγορίας, θέλουσιν ἀτενίζει μὲ ὀφθαλμὸν ἔνδακρυν καὶ μὲ βλέμμα ἀπελπισίας τὰ ἀνοιγόμενα πρὸ τῶν ποδῶν αὐτῶν βάραθρα τὰ ἀπειλοῦντα καταπόντισμον καὶ παντελῆ ἀφανισμόν. Πρὸς τοὺς τοιούτους μίαν ἔχομεν να ἀποτείνωμεν ἀδελφικὴν συμβουλήν, να σπεύσωσι να κοινωνήσωσιν, ὅπως σωθῶσι, διότι οὐδεμία ἑτέρα ὑπάρχει σωτηρίας ἔξοδος. Μετὰ τὴν θείαν Εὐχαριστίαν Μετὰ τὴν θείαν Εὐχαριστίαν ὕμνησον εὐθὺς καὶ εὐχαρίστησον τὸν Κύριον, διότι σὲ Ἠξίωσε να γίνης κοινωνὸς τοῦ σώματος καὶ αἵματος αὐτοῦ, δι᾿ ἀξίων τῇ ἡμέρᾳ ἔργων δίελθε αὐτὴν καὶ ἁγίασον αὐτὴν καὶ ἔχε αὐτὴν ὡς παράδειγμα καὶ διὰ τὰς λοιπὰς τοῦ βίου σου ἡμέρας, μὴ ἀνεχθῇς τοῦ λοιποῦ να λυπήσῃς τὸν Ἄγγελον τὸν φύλακα τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματός σου ἐπιστρέφων εἰς τὰς πρώτας σου κακίας, ὡς ἐς λουσαμένη ἐπὶ τὸν βόρβορον, καὶ ὡς κύων ἐπὶ τὸ ἴδιον ἐξέραμα, διότι δύσκολος ἔσται ἡ ἐπιστροφή σου, μὴ εἴπῃς, ὅτι καὶ πάλιν μετανοῶ καὶ πάλιν καθαρίζομαι, διότι οὐχὶ ἀπολύτως ἐκ τῆς ἰδίας σου ἐξαρτᾶται θελήσεως ἡ μετάνοιά σου καὶ ἡ σωτηρία σου, ἀλλὰ καὶ ἐκ τῆς θελήσεως τοῦ Θεοῦ, διότι εἰς τὴν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου δύο ἐνεργοῦσι παράγοντες, ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ θέλησις τοῦ ἀνθρώπου. Ὅθεν δέον ἀμφότεροι να συνεργασθῶσιν, ὅπως τὸ τῆς σωτηρίας ἀποτέλεσμα ἐπέλθῃ, ἡ σωτηρία ἄρα ἡμῶν, ὡς μὴ ἐξαρτωμένη ἀπολύτως ἐκ τῆς ἡμετέρας βουλήσεως, δεν διατελεῖ ὑπὸ τὰς διαθέσεις ἡμῶν, διὸ καὶ δεν δυνάμεθα να φρονῶμεν, ὅτι εἴμεθα κύριοι τῆς σωτηρίας ἡμῶν καὶ ὅτι, ὁπόταν εἶναι ἡμῖν ἀρεστόν, δυνάμεθα να μετανοῶμεν καὶ ἐπιστρέφωμεν ἀπὸ τῶν πονηριῶν ἡμῶν πρὸς τὸν Κύριον, οὐχί! οὐχί! Ἀληθές, ὅτι ὁ Κύριος πάντας θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν, ἀναμένει δὲ τὴν μετάνοιαν τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ὅτι εἶπεν, «οὐ θέλω θελήσει τὸν θάνατον τοῦ ἁμαρτωλοῦ ὡς τὸ ἐπιστρέψαι καὶ ζῆν αὐτόν», ἀλλ᾿ ἀναμένει τὸν ἁμαρτωλὸν τὸν ἐξ ἀγνοίας ἁμαρτάνοντα, ἢ τὸν ἐν γνώσει μὲν ἁμαρτάνοντα συνεπείᾳ ἠθικῆς ἀδυναμίας, ἀλλὰ μὴ ὀλιγωροῦντα διὰ τὰ ἴδια ἁμαρτήματα, οὐχὶ δὲ καὶ τὸν ἐν γνώσει ἁμαρτάνοντα καὶ περὶ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτοῦ ὀλιγωροῦντα, ἐπειδὴ ὁ τοιοῦτος οὐδέποτε θέλει μετανοήσει, διότι ἐπὶ σαθρῶν ὅλως θεμελίων οἰκοδομεῖ, καὶ διότι φρονεῖ, ὅτι τὸ γῆρας θέλει φέρει τὴν ἐξάλειψιν τῶν παθῶν, τὴν ἄρσιν τῶν ἐλατηρίων πρὸς τὴν ἁμαρτίαν καὶ τὴν εὔκολον προπαρασκευὴν αὐτοῦ πρὸς τὴν μετάνοιαν, τὴν ἄγουσαν πρὸς τὴν σωτηρίαν, φρονεῖ δὲ ὅτι ἡ φυσικὴ ἀδυναμία πρὸς διάπραξιν τῆς ἁμαρτίας εἶναι ἡ ὁδὸς πρὸς τὴν σωτηρίαν! Πόσον πλανῶνται οἱ τοιοῦτοι! Πόσον ἀπέχουσιν οὗτοι τοῦ ἀληθοῦς πνεύματος τοῦ χριστιανισμοῦ καὶ ἑπομένως πόσον ὀλίγον δύνανται να ὀνομασθῶσι χριστιανοί! Πόσον δὲ ἀπέχουσι καὶ τοῦ τῶν χριστιανῶν κλήρου! Οἱ τοιοῦτοι πλανῶνται ἀναμένοντες μετάνοιαν καὶ σωτηρίαν, γνωστὸν γενέσθω αὐτοῖς ὅτι σωτηρία οὔκ ἐστιν αὐτοῖς, διότι οὐδὲ μετάνοια ἔσται, καὶ ἰδοὺ διατί, διότι οἱ τοιοῦτοι δεν ἐξετίμησαν τὸν χριστιανισμόν, εἰσὶ δὲ οἱ κατὰ τοῦ Πνεύματος βλασφημήσαντες, διότι βλασφημία κατὰ τοῦ Πνεύματος δεν εἶναι μόνον τὸ ἀπρεπῶς περὶ αὐτοῦ λαλήσαι καὶ ἀντειπεῖν, ἀλλὰ καὶ τὸ ἐμμένειν τινὰ μετὰ τὴν ἁμαρτίαν ἀδιάφορον καὶ ἀμετανόητον, διότι ὁ μὴ μετὰ τὴν ἁμαρτίαν μετανοῶν, οὗτος οὐ μόνον τὸν θεῖον προσβάλλει νόμον, ἀλλὰ καὶ τὸν νομοθέτην περιφρονεῖ καὶ περιυβρίζει, ἀπαξιῶν να δώσῃ δίκας τῶν πεπραγμένων ἐπ᾿ αὐτοῦ. Ὁ λόγος τῆς πλάνης τοῦ ἀναβάλλοντος τὴν μετάνοιαν εἶναι ἡ τε ἄγνοια τοῦ πνεύματος τοῦ χριστιανισμοῦ καὶ ἡ τῆς σημασίας τῆς μετανοίας, διότι οὖτος ἀγνοῶν τὸ χριστιανικὸν δόγμα, «Ἔκκλινον ἀπὸ κακοῦ καὶ ποίει χρηστότητα», καὶ τὸ «ἅγιοι γίνεσθε», καὶ τὸ «φρόνιμοι γίνεσθε» καὶ ὅλας τὰς λοιπὰς χριστιανικὰς ἐντολάς, δι᾿ ὧν προτρεπόμεθα εἰς τὴν ἀρετήν, φρονεῖ, ὅτι ὁ Θεὸς περὶ τῶν σωμάτων μόνον φροντίδα ποιεῖται καὶ ὅτι αὐτὰ ζητεῖ να ὦσιν ἀπηλλαγμένα ῥύπου, ὅθεν δήποθεν καὶ ἂν προσλαμβάνεται οὖτος, εἴτε ἐκ τῆς ἀσθενείας τοῦ σώματος εἴτε ἐξ ἑτέρου τινὸς κωλύματος, ὅτι δὲ οὕτω φρονοῦσι, τοῦτο δείκνυται ἐκ τῶν σκέψεων καὶ τῶν φρονημάτων αὐτῶν, μάλιστα δὲ ἐκ τῆς περιλαλήτου καταστάσης πλέον φράσεως, ὅταν γηράσωμεν οὐχὶ δι᾿ αὐτῆς θέλουσι να φανερώσωσι τὸν χρόνον τῆς ἀδυναμίας καὶ ἀνικανότητος πρὸς ἁμαρτίαν; Οὐχὶ λοιπὸν ἀληθές, ὅτι οὖτοι οὐδὲ μίαν περὶ πνευματικοῦ βίου ἔχουσι γνῶσιν; Οὐχὶ ἀρετὴν θεωροῦσιν ὡς τῷ Θεῷ ἀρέσκουσαν, τὴν ἀνικανότητα πρὸς τὴν ἁμαρτίαν καὶ τὴν ὅπως δήποτε ἀποχὴν ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας ἄνευ ὅμως τῆς μορφώσεως τῆς καρδίας, ἄνευ τῆς προσκτήσεως ἀρετῶν καὶ ἄνευ ἀγώνων, ἄνευ τελειώσεως κτλ.; Ἡ ἀκριβὴς αὐτὴ ὁμολογία αὐτῶν περὶ τοῦ τρόπου, καθ᾿ ὃν ἀντελήφθησαν τὸ πνεῦμα τῶν ἠθικῶν ἀρχῶν τοῦ Χριστιανισμοῦ, διαβεβαιοῖ ἡμᾶς καὶ περὶ τῆς ἀληθείας, τῆς ἀγνοίας τῆς σημασίας τῆς μετανοίας, οὗτοι ταυτίζουσι τὴν μετάνοιαν μετὰ τῆς ἀδυναμίας πρὸς τὴν ἁμαρτίαν, διὸ καὶ νομίζουσιν, ὅτι εὑρίσκονται ἐν μετάνοιᾳ μὴ κατεργαζόμενοι τὰ πονηρά, ἔστω καὶ ἐξ ἀδυναμίας καὶ ἀνικανότητος, διότι ἄλλως δεν θὰ ἐφρόνουν ὡς ἀποφαίνονται. Τὸ τιθέναι τὴν μετάνοιαν ἐν τῇ ἀδυναμίᾳ, ἤτοι τὸ λέγειν θὰ μετανοήσω ὅταν γηράσω, τοῦτ᾿ αὐτὸ δηλοῖ, ὅτι δεν ἔχει ὁ λέγων γνῶσιν τῆς σημασίας τῆς λέξεως, διότι ἡ μετάνοια ἐνῶ εἶναι προϊὸν τοῦ συναισθητικοῦ, οὗτοι ἐξαρτῶσιν αὐτὴν ἐκ τοῦ βουλητικοῦ, ἂν εἶναι λοιπόν ποτε δυνατὸν να ὁρίσωσιν ὅ,τι δεν ἐξαρτᾶται ἐκ τῆς βουλήσεως αὐτῶν, καὶ ἂν δύνανται να μετανοήσωσιν, ἀφοῦ ἡ συναίσθησις καθεύδη. Πόσον πλανᾶται, ὅστις νομίζει, ὅτι δύναται, χωρὶς να διεγερθῇ ἡ συναίσθησις, νὰ ἀποφασισῃ τὴν μετάνοιαν αὐτοῦ. Ἐὰν ἡ συναίσθησις δὲν διεγερθῇ, εἰς μάτην ἀποφασιζει περὶ τῆς μετανοίας του, ἡ μετάνοια προσκαλουμένη φεύγει, ἀδύνατον ἄρα ὁ τοιοῦτος να τύχῃ σωτηρίας. Ἀλλὰ καὶ ἂν ἐννοήσῃ ὁ τοιοῦτος, ὅτι ἡ συναίσθησις εἶναι ὁ παράγων τῆς μετανοίας, οὐχ ἧττον, ἐὰν παραμέλησῃ τὴν ἰκανοποίησιν τῆς προσβληθείσης θείας δικαιοσύνης, πάλιν δεν δύναται να μετανοήσῃ, διότι ὁ Θεὸς διὰ τὴν μεγάλην κακίαν τοῦ πολλάκις ἁμαρτήσαντος καὶ μὴ ἰκανοποιήσαντος τὴν θείαν δικαιοσύνην δεν ἐγείρει ἐκ τοῦ ληθάργου τὴν ναρκωθεῖσαν καρδίαν αὐτοῦ, ἀλλ᾿ ἐγκαταλείπει αὐτόν, ὅπως μὴ ἐπιστρέψῃ, ἰαθῇ καὶ σωθῇ, ἀνάγκη ἄρα οἱ ὀρεγόμενοι σωτηρίας καὶ μελλούσης ζωῆς να μὴ ἀναβάλλωσι τὴν μετάνοιαν αὐτῶν, ἀλλὰ να σπεύδωσι να μετανοήσωσι καὶ ἔργα ἀξία τῆς μετανοίας να πράττωσι, δι᾿ ὧν ἡ θεία ἰκανοποιεῖται δικαιοσύνη.


www.agiazoni.gr

ΠΡΟΦΗΤΕΣ ΚΑΙ ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΕΣ-ΠΡΟΒΑΤΟΣΧΗΜΟΙ ΛΥΚΟΙ

ΠΡΟΦΗΤΕΣ ΚΑΙ ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΕΣ

Κωνσταντίνου Παπαχριστοδούλου

Προέδρου του Δ.Σ. της Π.Ε.Γ.

Είναι γνωστή η φράση του Αποστόλου Παύλου, ότι η «συντέλεια του κόσμου θα έρθει αθόρυβα, σαν τον κλέφτη μέσα στη νύχτα». Σήμερα δεν φαίνεται πολλοί να συμμερίζονται αυτή την άποψη. Οι σύγχρονοι πιστοί της εσχατολογίας θέ­λουν ο κόσμος να τελειώνει εντυπωσιακά, χολιγουντιανά, με θηριώδεις κόκκινους πλανήτες, που θα μετατρέψουν τη Γη σε μια πύρινη κόλαση και μάλιστα πολύ σύντομα... στις 21 Δεκεμβρίου του 2012. Η σχετική φημολογία κοντεύει να ξεπεράσει κι εκείνη σχετικά με τις καταστροφές, που υποτίθεται ότι θα έφερνε το 2000 ¹.

Πριν από αυτές τις αποκαλυπτικές φη­μολογίες έχουμε το προφητικό βιβλίο «Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΗΛΘΕΝ» που συνέγραψε με την «βοήθεια του Θεού» ο π. Μάξιμος και κυκλοφόρησε το Πάσχα του 2006. Το βι­βλίο αυτό δεν είναι ένα συνηθισμένο βιβλί­ο... Στο βιβλίο αυτό «αποδεικνύεται πέραν πάσης αμφιβολίας» ότι «ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ γεννήθηκε το 1983 και θα εμφανιστεί το 2013 για να κυβερνήσει το κόσμο για 7 πε­ρίπου χρόνια». Αυτά διαβάζουμε στην ιστοσελίδα του π. Μάξιμου Βαρβαρή².

Μήπως όμως θέλετε κι άλλη σύγχρονη προφητεία;

«Τι έλεγαν οι Προφητείες στο Τραχώνι της Κύπρου; Τι θα γίνει το 2024; Πότε θα ξεσηκωθούν όλοι οι Έλληνες σε όλο τον κόσμο; Ποια είναι τα γεγονότα που θα συμ­βούν στο μέλλον; Πότε θα καταστραφεί η Τουρκία; Πότε θα έρθουν οι Ρώσοι μαζί με τους Κινέζους; Πότε θα πολεμήσει η Ρωσία στο πλευρό της Ελλάδας; Έχουν βγει νέες προφητείες και αν ναι, τι λένε; Αυτά είναι μόνο κάποια από τα ερωτήματα στα οποία απαντάει το νέο πακέτο του Δημοσθένη Λιακόπουλου³.

Όπως μπορεί εύκολα να αντιληφθεί κανείς η ελάχιστη ενασχόληση με την σύγχρονη εσχατολογία μπορεί να δημιουρ­γήσει πολλά προβλήματα. Στην καλύτερη περίπτωση να προκαλέσει σύγχυση με άμεσο αντίκτυπο στην καθημερινότητα του ανθρώπου. Στη χειρότερη όμως περί­πτωση μπορεί να οδηγήσει στην απαξίω­ση των ανθρώπινων σχέσεων, στην πλήρη εγκατάλειψη της οικογενειακής στέγης και της εργασίας, ακόμα και σε εγκληματικές πράξεις κατά της ζωής.

Περίπτωση χαρακτηριστική, το 1994 με τις μαζικές αυτοκτονίες των μελών του Τάγματος του Ναού του Ηλίου.

Επίσης, η περίπτωση των μελών της ρωσικής σέκτας, «Αληθινή ρωσική ορθόδοξη εκκλησία», που από το 2007 παραμένουν κλεισμένοι σε σπήλαιο στην Πένζα της κεντρικής Ρωσίας, πιστεύοντας πως φτά­νει η συντέλεια του κόσμου. Όπως είχε γίνει γνωστό από τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης, δύο γυναίκες, που παρέμειναν επί πέντε περίπου μήνες στη σπηλιά, πέθα­ναν και ενταφιάστηκαν εκεί εξαιτίας καρ­κίνου, η μία και νηστείας η δεύτερη. Και ενώ περίπου 24 μέλη της αίρεσης έχουν εγκαταλείψει οικειοθελώς το σπήλαιο, 11 περίπου άτομα παρέμεναν μέσα μέχρι πρόσφατα, παρά τις προσπάθειες των αρ­χών, ενώ όπως ανέφερε χαρακτηριστικά ο εκπρόσωπος του κυβερνήτη της Πένζα, «οι διαπραγματεύσεις έχουν παγώσει, γιατί τα μέλη της αίρεσης τηρούν τον όρκο της σιωπής»⁴.

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να απαριθμή­σει κανείς άλλα παραδείγματα προκει­μένου να καταδειχθεί η σύγχυση και ο εμπαιγμός της ανθρώπινης ψυχής από τους επίδοξους προφήτες. Όπως όμως θα αναλύσουμε, η «προφητεία» έχει ποικίλες εκφάνσεις και δεν περιορίζεται μόνο στην εσχατολογία.

Είναι γνωστό ότι ζούμε στην εποχή των Μέσων και της πληροφορίας. Τόση μάλιστα πληροφορία που αδυνατεί ο αν­θρώπινος νους να την επεξεργαστεί και να καταλήξει σε σωστά συμπεράσματα. Ο αγχώδης τρόπος ζωής και η ξερή πνευ­ματικά βιωτή μας, αποτελούν το καλύτε­ρο υπόβαθρο για να καρπίσει κάθε ζιζά­νιο που θα πέσει. Ο σημερινός άνθρωπος επιζητά τις εύκολες και ανέξοδες λύσεις στα προβλήματά του ενώ προσπαθεί να δώσει νόημα στη ζωή του μέσα από κάθε είδους μεταφυσικές αναζητήσεις και πρα­κτικές.

Η πλέον σαγηνευτική μεταφυσική ενασχόληση για τον άνθρωπο ήταν πάντοτε η «μελλοντολογία». Η αγωνία για τα μέλ­λοντα και γενικά για τα έσχατα πάντα δημιουργούσε πέπλο σαγήνης και μυστη­ρίου και έντονη τάση για ανακαλύψεις και αποκαλύψεις.

Για την Εκκλησία, ο προφητικός λόγος δεν είναι κάτι άγνωστο· αντιθέτως. Η επέμβαση του Θεού στην ιστορία έγινε με πολλούς τρόπους, μεταξύ των οποίων και με τον προφητικό λόγο. Οι Προφήτες υπήρξαν βασικά όργανα στο σχέδιο του Θεού για την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους, κατά την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης κυρίως, λιγότερο κατά την περίοδο της Καινής, και σπανιότατα στην σημερινή εποχή.

Η εσχατολογία των Προφητών της Π. Δ. αφορούσε στο πρόσωπο και την έλευση του Ιησού Χριστού, την πρώτη παρουσία στην ιστορία, ενώ ο προφητικός λόγος στην Κ.Δ. συνδέεται με τα έσχατα, την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου και την τε­λική κρίση.

Στην πορεία του ανθρωπίνου γένους όμως προς τα έσχατα και στη σχέση με­ταξύ Θεού και ανθρώπων πάντοτε παρεμ­βάλλονταν πλείστα όσα ζιζάνια. Το πρόβλημα δημιουργούσε ανέκαθεν η ανθρώπινη αυθαίρετη παρέμβαση. Όταν δηλαδή ο άνθρωπος, καθοδηγούμενος από τις μεθοδείες του «πονηρού», αλλά και από διάθεση άκρατου εγωισμού θέλησε να υπο­κύψει στην απολυτοποίηση νόθων πνευμα­τικών εμπειριών ή ακόμα και ηθελημένα να παραπλανήσει τους ανθρώπους προς ίδιον όφελος.

Προφήτες και ψευδοπροφήτες στην Π. Δ.

Το ένα τρίτο των βιβλίων της Π.Δ. αφο­ρά στους προφήτες. Η διάκριση δε μεταξύ μεγάλων και μικρών έχει να κάνει με το μέ­γεθος του βιβλίου καθενός ξεχωριστά και δεν σχετίζεται με την αξία του προφήτη.

Η προφητική δράση εκδηλωνόταν με τρεις τρόπους βασισμένους πάντοτε σε Θεία εντολή: α) Συνηθέστερα δια του προ­φορικού λόγου, β) δια συμβολικών πράξε­ων και γ) δια συγγραφών.

Η προφητεία των μελλόντων να συμ­βούν ήταν μία μόνο πτυχή του γενικού έργου των προφητών. Κυρίως οι προφήτες ερμήνευαν τις σύγχρονες καταστάσεις και τα σύγχρονα γεγονότα με βάση τον λόγο του Θεού, με τη στάση των ανθρώπων έναντι του λόγου του Θεού και τους καλού­σαν να συνέλθουν και να επιστρέψουν από την αποστασία στην πίστη και την υπακοή στον Θεό⁵.

Οι προφήτες στην Π. Δ. κατά κύριο λόγο προφήτευαν την έλευση του Μεσσία. Και μάλιστα με τέτοιο ρεαλισμό και λεπτομέ­ρεια ώστε ο Ίδιος ο Ιησούς Χριστός πολλές φορές να αναφέρεται στους λόγους των προφητών περί του προσώπου Του για να καταδείξει στους Ιουδαίους την εκπλήρωση των προφητικών λόγων.

Ήδη από την εποχή της Παλαιάς Δια­θήκης γίνεται διάκριση μεταξύ των προφη­τών και των ψευδοπροφητών.

Η ονομασία Προφήτης δεν σημαίνει μόνο εκείνον που προφητεύει τα μέλλον­τα, αλλά εκείνον που μιλάει αντί κάποιου άλλου. Προφήτης, λοιπόν, του Θεού είναι εκείνος που μιλάει εξ ονόματος του Θε­ού και για τον Θεό. Το έργο του προφήτη της Παλαιάς Διαθήκης είναι να κηρύξει το λόγο του Θεού στους ανθρώπους, να αποκαλύψει το θέλημά Του και να αναγ­γείλει σ' αυτούς εκείνα που πρόκειται να συμβούν⁶.

Ας δούμε όμως επιγραμματικά ποια είναι τα χαρακτηριστικά εκείνα που καθιε­ρώνουν κάποιο πρόσωπο ως προφήτη:

1 Η άνωθεν κλήση.

Ο τίτλος του προφήτη δόθηκε στον Αβραάμ ^{(Γέν. 20, 7)}, ενώ ο Μωυσής φέρεται ως «η πηγή της προφητείας» ^{(Εξ. 7, 1 Αρ. 11, 1725)}. Μετά το τέλος της εποχής των Κριτών εμφανίζονται ξαφνικά ομάδες «υι­ών των προφητών» ^{(Α Βασ. 10, 5)}. Με την εμφάνισή τους, καθιερώνεται η λέξη nabi («κεκλημένος»). Παράλληλα παραμένουν όμως και οι παλιοί τίτλοι όπως «ο βλέπων» ^{(Α Βασ. 9, 9)}, «ο ορών» ^{(Αμ. 7, 12)}, «άνθρω­πος του Θεού» ^{(Α Βασ. 9, 7)}.

2 Ο προφήτης «διάκονος» της κοινότητας.

Βασιλέας, ιερέας και προφήτης είναι για μακρύ χρονικό διάστημα οι τρεις πόλοι της κοινωνίας του Ισραήλ αρκετά διαφο­ρετικοί, ώστε κάποτε να είναι ανταγωνιστι­κοί, απαραίτητοι συνήθως ο καθένας για τους άλλους.

3 Υπόδειγμα ζωής αλλά και κακοπαθείας.

Οι προφήτες διάγουν βίο ενάρετο, και ενίοτε δοκιμάζονται για την αγάπη του Κυρίου: «υπόδειγμα λάβετε, αδελφοί, της κακοπαθείας και της μακροθυμίας τους προφήτας, οι ελάλησαν τω ονόματι Κυρί­ου». ^{(καθολ. Έπ. Ιακώβου 5, 10).}

Αλλά το πλέον ουσιώδες γνώρισμα των πραγματικών προφητών της Π. Δ., με βάση το οποίο και αυτοί διαχώριζαν εαυτούς από τους ψευδοπροφήτες, ήταν η σαφής και βέβαιη συνείδηση περί της προφητικής τους κλήσεως, η ακράδαντη πε­ποίθηση ότι δεν λαλούν εξ εαυτών αλλά οδηγούμενοι από το Πνεύμα του Θεού, ότι διερμηνεύουν τις αποκαλυπτόμενες προς αυτούς Θείες βουλές, με άλλα λόγια, ότι αποτελούσαν οιονεί στόματα του Θεού, εν αντιθέσει προς τους ψευδοπροφήτες που «προφήτευον από καρδίας αυτών» ^{(Ιεζ. 13, 3)7}.

Ως φαίνεται οι κανονικοί προφήτες του Θεού υπέφεραν από τους λεγόμενους ψευδοπροφήτες οι οποίοι μάλλον εξαπατούσαν το λαό και δημιουργούσαν σύγχυση και πολλά προβλήματα. Μάλιστα ο προ­φήτης Ιερεμίας στο 23^ο κεφ. του βιβλίου του αναφέρεται με πολύ σκληρά λόγια στους ψευδοπροφητες:

«περί των προφητών η καρδία μου εντός μου είναι συντετριμένη, είμαι ως άνθρω­πος μεθυσμένος... Εις τους προφήτας της Σαμαρείας είδον προσβλητικόν πράγμα. Προεφήτευσαν δια τον Βάαλ και παρεπλάνησαν τον λαόν μου Ισραήλ. Άλλ' είδον τους προφήτας της Ιερουσα­λήμ είδον φρικτόν πράγμα. Μοιχεύουν και περιπατούν εις τα ψεύδη, ενισχύουν τας χείρας των κακοποιών ώστε ουδείς επι­στρέφει από τας πονηράς οδούς του» ^{(Ιερ. 23, 9).}

Ούτω λέγει ο Κύριος των δυνάμεων: «μη υπακούετε εις τους λόγους των προφητών, οι οποίοι προφητεύουν προς εσάς. Σάς γε­μίζουν με ματαίας ελπίδας, εξαγγέλλουν οράσεις από την ιδικήν των σκέψιν, όχι από το στόμα Κυρίου... ^{(Ιερ. 23,16)}. Δεν έστειλα τους προφήτας αυτούς, και όμως έτρεξαν. Δεν ομίλησα εις αυτούς, και όμως προεφή­τευσαν⁸» ^{(Ιερ. 23, 21)}.

Και συνεχίζει ο προφήτης Ιερεμίας τον λόγο του Κυρίου, εκθέτοντας πλέον το γε­γονός της νόθας πνευματικής εμπειρίας:

«Ήκουσα όσα λέγουν οι προφήται, οι οποίοι προφητεύουν ψεύδη, οι οποίοι προ­φητεύουν παραισθήσεις της καρδίας των, διαλογιζόμενοι να κάμουν τον λαόν μου να λησμονήσει το όνομά μου δια των ενυπνίων των, τα οποία διηγούνται ο εις εις τον άλλον, όπως οι πατέρες των ελησμόνησαν το όνομά μου χάριν του Βάαλ» ^{(Ιερ. 23, 25-27)}.

Εδώ βρίσκεται και το σημείο καμπής όσον αφορά στην κύρια αιτία που οδηγεί κάποιον να υποκαταστήσει τον αληθινό προφήτη. Πρόκειται για την απολυτοποίηση της εμπειρίας. Κάθε λογής πνευματική εμπειρία. Βέβαια το βασικό γνώρισμα των ψευδοπροφητών είναι ο αφ' εαυτού λόγος. Αυτός μπορεί να προκύπτει από δύο βασι­κές αιτίες:

α) Την εκμετάλλευση μιας νόθας πνευματικής ή δαιμονικής εμπειρίας ή β) την ηθελημένη εν γνώσει του ψευδοπροφήτη εξαπάτηση των ανθρώπων. Και οι δύο αιτίες είναι εξίσου επικίνδυνες διότι μπορεί να οδη­γήσουν το θύμα του ψευδοπροφήτη σε σω­ματική ή ψυχική διαταραχή και απώλεια.

Όσον αφορά στις εμπειρίες αυτές δεν μπορεί όλες να είναι γνήσιες. Όμως, ούτε και όλες οι μη γνήσιες εμπειρίες οφείλουν την ύπαρξή τους στο πνεύμα της πλάνης. Εμπειρίες μπορεί να έχουν την προέλευσή τους στο Θεό, μπορεί να είναι σατανικής προελεύσεως, μπορεί όμως να είναι και αποτέλεσμα υποκειμενικών και φυσικών καταστάσεων⁹.

Στην Π. Δ. το κριτήριο της γνησιότητας είναι απόλυτο. Τους κανόνες έθεσε ο Ίδιος ο Θεός δια του Μωυσέως:

«Ο προφήτης όμως ο οποίος τολμά να μεταδώσει λόγον εν ονόματι μου, τον οποί­ον εγώ δεν διέταξα να μεταδώση ή όποιος ομιλεί εν ονόματι ξένων θεών, ο προφήτης αυτός πρέπει να θανατωθή... Και εάν είπης εις τον εαυτόν σου "πως θα καταλάβωμεν ότι ο λόγος δεν προέρχεται από τον Κύριον;" εάν ο λόγος, τον οποίον θα μετα­δώση ο προφήτης εν ονόματι του Κυρίου, δεν πραγματοποιηθεί ή επαληθευθή, ού­τος είναι ο λόγος, ο οποίος δεν προέρχεται από τον Κύριον, ο προφήτης είπεν αυτόν εξ αλαζονείας. Μη τον φοβηθήτε» ^{(Δευτ. ΙΗ 20-21)10}.

Εδώ προβάλλεται μία ακόμη αιτία που οδηγεί κάποιους ανθρώπους στην ψευδοπροφητεία. Είναι η αλαζονεία και κατ' έπέκτασιν η υπερηφάνεια. Όταν ο άνθρωπος νομίσει ότι άρχισε να συνομιλεί με τους αγίους και τους αγγέλους τότε είναι πολύ εύκολο να πέσει σε πλάνη και τότε να αρχί­σει τα «σημεία» και τις «προφητείες».

Β. Προφήτες και ψευδοπροφήτες στην Καινή Διαθήκη

Ο κατ' εξοχήν προφήτης της Κ. Δ. είναι ο Ιωάννης. Αποτελεί θα λέγαμε τον τελευ­ταίο Μεσσιανικό προφήτη και τον κορυ­φαίο. Αυτό διότι ο Ιωάννης είχε το ξεχωρι­στό προνόμιο να συναντηθεί με τον Ιησού Χριστό και μάλιστα να Τον βαπτίσει.

Ο ίδιος ο Ιησούς μιλάει πολλές φορές για τον Ιωάννη και εξαίρει το πρόσωπο του:

«Αλλά τι εβγήκατε να ιδείτε; Προφήτην; Ναι σάς λέγω και περισσότερον από προφήτη. Οι άλλοι προφήται προ αιώνων εκήρυξαν τον Μεσσίαν, άλλ' ο Ιωάννης προ­ηγείται αμέσως προ αυτού δια να του πα­ρασκευάσει τας οδούς... σάς διαβεβαιώ ότι ανώτερος από τον Ιωάννην τον Βαπτιστήν δεν έχει παρουσιασθή μεταξύ των ανθρώ­πων, που έχουν γεννηθή από γυναίκας» ^{Ματθ. ΙΑ, 9}.

Βέβαια ο Ιωάννης ήταν ο έσχατος των Μεσσιανικών προφητών αλλά όχι και ο τελευταίος προφήτης. Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός προφητεύει πολλές φορές τα μέλ­λοντα, όχι μόνο σε ό,τι αφορά τον λαό του Ισραήλ, αλλά αποκαλύπτει στον άνθρωπο τα έσχατα. Την Δευτέρα Παρουσία και την τελική κρίση του κόσμου. Μάλιστα οι αναφορές του Κυρίου στη Δευτέρα Παρουσία γίνονται ευθέως αλλά και δια παραβολών. Αποτελεί δε κεντρικό σημείο αναφοράς των κηρυγμάτων Του. Σημαντική όμως παράμε­τρος του εσχατολογικού κηρύγματος ήταν η βεβαιότητα της τελικής κρίσεως αλλά όχι ο χρόνος της Δευτέρας Παρουσίας. Σ' αυτό το θέμα ο Ιησούς ήταν κατηγορηματικός:

«Δια την ημέραν δε εκείνην και την ώραν, κανείς δεν ξέρει τίποτε ούτε οι άγ­γελοι των ουρανών παρά μόνον ο πατέρας μου» ^{(Ματθ. ΚΑ 36)}. Αντιθέτως ο Κύριος μιλάει για τα «ση­μεία των καιρών» τα οποία θα προηγη­θούν της Δευτέρας Παρουσίας και είναι:

1 Η κήρυξη του Ευαγγελίου σε όλο τον κόσμο.

«Και κηρυχθήσεται τούτο το Εύαγγέλιον της Βασιλείας εν όλη τη οικουμένη εις μαρ­τύρων πάσι τοις έθνεσι και τότε ήξει το τέλος» ^{(Ματθ. ΚΔ 14)}.

2 Η επιστροφή του Ισραήλ στην χριστιανική πίστη.

Ο Απ. Παύλος μας αποκαλύπτει στην προς Ρωμαίους επιστολή του ότι όταν «το πλήρωμα των εθνών εισήχθη» δηλ. μετά από τον καθωρισμένο αριθμό των εθνικών που θα εισέλθουν στην Βασιλεία του Θεού, τότε, «πας Ισραήλ σωθήσεται» ^{(Ρωμ. ΙΑ 25-32)}. Ένας υπαινιγμός του Κυρί­ου πάνω σ' αυτό το σημείο είναι το εδάφ. Λουκ. ΙΓ' 35. «Σάς λέγω ότι δεν θα με ιδεί­τε έως ότου έλθη ο καιρός που θα πήτε: Ευλογημένος εκείνος που έρχεται εις το όνομα Κυρίου».

3 Τις παραμονές της Δευτέρας Παρου­σίας θα σημειωθεί μεγάλη αποστασία

Θα την προκαλέσουν ψευδοπροφήται που «πολλούς πλανήσουσιν» ^{(Ματθ. ΚΔ' 4, 5)}.

4. Η εμφάνιση του Αντίχριστου.

Αυτή θα είναι το αποκορύφωμα της αποστασίας και ηθικής αθλιότητος. Μετά την αποστασία, σημειώνει ο Απ. Παύλος, θα «αποκαλυφθή ο άνθρωπος της αμαρ­τίας, ο υιός της απώλειας, ο αντικείμενος και υπεραιρόμενος επί πάντα λεγόμενον Θεόν ή σέβασμα, ώστε αυτόν εις τον ναόν του Θεού ως θεόν καθίσαι, αποδεικνύντα εαυτόν ότι εστί Θεός... ου έστιν η παρουσία κατ' ενέργειαν του Σατανά εν πάση δυνά­μει και σημείοις και τέρασι ψεύδους...» ^{(Β' Θεσ.Β' 3-12)}.

Το μοναδικό προφητικό βιβλίο της Κ. Δ. είναι και το τελευταίο. Η «Αποκάλυψη» του Ιωάννου. Σ' αυτό το δύσκολο και τα­λαιπωρημένο από τους ψευδοπροφήτες βι­βλίο παρουσιάζεται, με συμβολικό τρόπο, η προ της Δευτέρας Παρουσίας προετοι­μασία του κόσμου, της Εκκλησίας και του ανθρώπου, τα δεινά και οι δοκιμασίες των εν αποστασία χριστιανών, η έλευση του Αντίχριστου, η έλευση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, η τελική κρίση και τέλος η δόξα του «Αρνίου».

Αποτελεί αγαπημένη ενασχόληση κά­θε επίδοξου «προφήτη» της σύγχρονης εποχής να προσπαθεί να ερμηνεύσει το κείμενο της Αποκάλυψης και να ταυτίσει τα γραφόμενα του Ιωάννου με σύγχρονα πρόσωπα ή γεγονότα. Είναι γεγονός ότι το εν λόγω βιβλίο εξάπτει τη φαντασία του ανθρώπου και προκαλεί την αγωνία για τα έσχατα. Η ύπαρξη και μόνο του βιβλίου της Αποκάλυψης δίνει πρόσφο­ρο έδαφος στον καθένα που θα ήθελε να εκμεταλλευτεί τα πνευματικά κενά του σύγχρονου άνθρωπου, να δημιουργήσει το κατάλληλο κλίμα για κάθε είδους μεταφυ­σική ανοησία: Αποκαλυπτικές ομάδες που αναμένουν τη Δευτέρα παρουσία, ψευδοδιδάσκαλοι και ψευδοπροφήτες, ευφάνταστα βιβλία που δίνουν εξαιρετικά σενάρια για αντίστοιχες ταινίες κ.ο.κ.

Στον πειρασμό της ερμηνευτικής προ­σέγγισης του βιβλίου της Αποκάλυψης δεν είναι και λίγοι αυτοί που υποκύπτουν ακόμα και μέσα στο χώρο της Εκκλησίας. Η επικρεμάμενη σπάθη των δεινών, όπως αυτά περιγράφονται εντός του βιβλίου, αποτελεί πρώτης τάξεως όργανο χειραγώ­γησης των απλών και πιστών χριστιανών. Χωρίς να επεκταθούμε περισσότερο στο θέμα, σίγουρα η προσέγγιση της Αποκά­λυψης χρειάζεται άλλα κριτήρια. Διάκριση κυρίως και αγιοπνευματική χάρη.

Γ. Σύγχρονοι προφήτες και ψευδοπροφήτες.

Έχουμε κάνει ήδη αναφορά σε σύγχρο­νες εσχατολογικές προφητείες η πλειονο­ψηφία των οποίων κινείται στο χώρο της απάτης και θα ήταν ματαιοπονία να γίνει λεπτομερής αναφορά σε όλες τις παραθρησκευτικές ομάδες ή τα πρόσωπα που χρησιμοποιούν την «προφητεία» ως μέσον προκειμένου να παγιδεύσουν τα θύματά τους. Θα περιοριστούμε όμως σε κάποιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις:

1. Η πλέον γνωστή ομάδα που χρησι­μοποιεί την προφητεία και μάλιστα σε υπέρτατο βαθμό είναι οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά». Η εταιρία «Σκοπιά», ο «πιστός και φρόνιμος δούλος», που διοικεί τις ανά τον κόσμο ομάδες, διατείνεται ότι υπάρχει μία προφητική τάξη Χριστιανών μεταξύ των (144.000), η οποία στο άγγελμά της που προέρχεται από την Αγία Γραφή, κα­λεί όλους τους οπαδούς της να δεχθούν ό,τι αναγγέλλει η τάξη αυτή, όχι ως λόγο ανθρώπων, αλλά ως λόγο Θεού. Αυτοπροβάλλεται, ως ο Ιερεμίας της Παλαιάς Δια­θήκης. Είναι όμως γνωστό σε όλους, πως οτιδήποτε έχει προφητεύσει αυτή η ομάδα δεν έχει εκπληρωθεί.¹² Είναι δυνατόν λοι­πόν να διατείνεται η εταιρία ότι αποτελεί το κανάλι, τον αγωγό μέσα από τον οποίο ο Θεός διοχετεύει το λόγο του και ο λόγος αυτός να μην εκπληρώνεται; Άρα η εται­ρία, με βάση όσα έχουμε ύπ' όψιν από την Π. Δ. δεν είναι ο προφήτης του Θεού αλλά μεγάλος ψευδοπροφήτης.

2. Οι Πεντηκοστιανοί αποτελούν επίσης έναν άλλο κλάδο ομάδων που απολυτοποιούν την προφητεία ως αποδεικτικό μά­λιστα στοιχείο ότι φέρουν το Άγιο Πνεύμα. Όμως, η αγία Γραφή δίνει τον κανόνα για το ποιος είναι αληθινός προφήτης. Ακόμα και αν λαλήσει κάποιος «εν τω ονόματι Κυρίου», και ο λόγος του «δεν γίνη ού­τε συμβή», τότε και πάλι αποδεικνύεται ψευδοπροφήτης ^{(Δευτερ. ΙΗ' 20-22)}. Αυτό τον κανόνα δεν φαίνεται να τον σέβεται η «Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία της Πεντηκοστής», γιατί ο αρχηγός της, κ. Λού­ης Φέγγος, προτρέπει τους πιστούς να προφητεύσουν, δηλαδή να μιλούν στο όνομα του Κυρίου, ακόμα και αν «λαλούν λόγον» τον οποίο «δεν έλάλησε σ' αυτούς ο Κύ­ριος». Έτσι στο κήρυγμα της 27/7/82 ανέφε­ρε: «Μη σταματάτε να προφητεύετε έστω και να σ' ελέγξει ένας και να σου πει... δεν τοπες καλά. Δεν πειράζει, και μείς δεν τα λέμε και πολύ καλά πολλές φορές». «Εγώ ακούω το μαγνητόφωνο καμιά φορά... να δω πως τα είπα. Ω, τι λες τώρα εκεί πέρα, λέω, τι είναι αυτό το πράγμα που λες! Τον βρίζω τον εαυτό μου, έτσι δεν είναι, άλλά μ' αυτό τον διορθώνω, έτσι δεν είναι;»¹³.

Με βάση τα λόγια του Λ. Φέγγου συμ­περαίνει κανείς ότι πολλές φορές από το στόμα των πεντηκοστιανών εκτός από τις ακατάληπτες λέξεις της γλωσσολαλιάς βγαίνουν και λόγοι, τάχα Κυρίου, που δεν επαληθεύονται. Αλλά και τα λίγα που λέ­νε λάθος «εν τω ονόματι Κυρίου», φτάνουν για να αποδειχθούν ψευδοπροφήτες.

Είναι γεγονός ότι η προφητεία αποτε­λούσε ένα από τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος στους πιστούς κατά τους πρώ­τους χριστιανικούς χρόνους. Το χάρισμα όμως αυτό όπως και η γλωσσολαλιά ήταν υπαρκτό στην αρχαία Εκκλησία και εξυ­πηρετούσε τη διάδοση του Ευαγγελίου στους εθνικούς.

3. Οι Ομάδες της «Νέας εποχής» μπορεί να μην χρησιμοποιούν τον όρο προφήτης και προφητεία με την στενή θρησκευτική έννοια, επιδίδονται όμως, με διάφορα μέ­σα, σε κάθε λογής μεταφυσικές μελλοντολογικές προβλέψεις: Μαντείες διάφορες, Πνευματισμός, Μέντιουμ, Ταρώ, Αστρολο­γικές προβλέψεις. Για κάθε μία από αυτές τις πρακτικές μπορεί να χρειαστεί ιδιαίτε­ρη ανάλυση. Θα περιοριστούμε γι' αυτό σε επιγραμματικές επισημάνσεις.

Είναι πολύ γνωστό το περιστατικό από τις Πράξεις των αποστόλων κατά το οποίο ο Παύλος συναντά μία μικρή κοπέ­λα που κατέχονταν από μαντικό πονηρό πνεύμα:

«Καθώς επηγαίναμεν εις τον τόπον της προσευχής μας συνήντησε κάποια υπηρέ­τρια που είχε πνεύμα μαντικόν, και με την μαντείαν έφερνε πολλά κέρδη εις τους κυ­ρίους της. Αυτή ακολουθούσε τον Παύλον και εμάς και εφώναζε, «Αυτοί οι άνθρωποι είναι δούλοι του Θεού του Υψίστου, και σας αναγγέλουν τον δρόμο της σωτηρίας». Αυ­τό το έκανε πολλές ημέρες. Ο Παύλος ήτο πολύ αγανακτισμένος και στραφείς είπε προς το πνεύμα, «Σε διατάσσω εις το όνομα του Ιησού Χριστού να βγεις από αυτήν». Και εκείνην την στιγμήν εβγηκε». ^{(Πράξ. ΙΣΤ' 16-18)}.¹⁴

Μερικές παρατηρήσεις επί της περικο­πής:

α) Από την περιγραφή γίνεται απολύ­τως σαφές, ότι μαντεία έκανε το πονηρό πνεύμα του Πύθωνος και όχι η νεαρή κο­πέλα άφ' εαυτής.

β) Το αποτέλεσμα της μαντείας ήταν όχι η ωφέλεια των ανθρώπων αλλά η απόδοση χρημάτων οικονομικού κέρδους δηλαδή σ' αυτούς που εκμεταλλεύονταν την άτυχη κοπέλα. Μήπως σήμερα και πάντοτε ο σκοπός αυτών που συνήθως παραπλανούν με τις μαντείες τους και τις ψευδοπροφητείες τους δεν είναι η στυ­γνή εκμετάλλευση των θυμάτων τους και ο προσπορισμός αθέμιτων περιουσιακών στοιχείων;

γ) Τα πονηρά πνεύματα μετέρχονται κάθε μέθοδο προκειμένου να παραπλα­νήσουν τον άνθρωπο και να επιτύχουν το σκοπό τους που είναι η απώλεια της αν­θρώπινης ψυχής. Στην περικοπή το πονηρό πνεύμα δεν διστάζει να επαινεί και να επευφημεί τους Αποστόλους ως «δούλους του Θεού». Ως είναι γνωστόν οι δαίμονες έχουν τη δύναμη να μεταμορφώνονται ακόμη και σε αγγέλους φωτός προκειμένου να παρα­πλανήσουν ακόμη και τους μεγαλύτερους ασκητές.

δ) Αυτό όμως που δεν αντέχουν είναι η ομολογία πίστεως στον Ιησού Χριστό και η προσκύνηση του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Γι' αυτό η πλέον σωστή και ενδεδειγμένη μέθοδος είναι αυτή που μας προτείνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Α' Επιστολή του:

«Αγαπητοί, μη παντί πνεύματι πιστεύετε, αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα ει εκ του Θε­ού εστίν, ότι πολλοί ψευδοπροφήται εξεληλύθασιν εις τον κόσμον. ^{(Α'Ιωαν. ΔΙ).}

Άρα η ύπαρξη ενός πονηρού πνεύματος αποτελεί ταυτόχρονα και την απόδειξη ότι ο φερόμενος ως προφήτης, μάντης, μάγος κ.ο.κ. είναι Ψευδοπροφήτης.

ε) Από την περικοπή των Πράξεων επισυνάγεται και το τελευταίο συμπέρασμα. Ότι ενώπιον της χρήσης και του ονόμα­τος μόνον του Ιησού Χριστού τα δαιμόνια φρίττουν και εξαφανίζονται. Ο Απόστο­λος Παύλος δεν υποκύπτει στις κολακείες του πονηρού πνεύματος. Το διατάσσει, στο όνομα του Χριστού, να βγει από την κοπέ­λα και βέβαια αυτό αμέσως εξέρχεται.

4. Ένα άλλο είδος μελλοντολογίας και κατ' επέκτασιν «προφητείας», είναι και οι Αστρολογικές προβλέψεις. Από αρχαιοτά­των χρόνων οι άνθρωποι σαγηνεύονταν από τον ουρανό και τις κινήσεις των άπει­ρων αστεριών. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι αρχαίοι λαοί να αποδώσουν στα ουράνια σώματα υπερφυσικές δυνάμεις οι όποιες, κατ' αυτούς, καθόριζαν το παρόν και το μέλλον των ανθρώπων. Σήμερα, μετά από χιλιάδες χρόνια, πλήθος αστρολόγων επι­δίδονται σε προβλέψεις που κρίνουν ακόμη και αποφάσεις αρχηγών κρατών. Ο άν­θρωπος που δεν έχει ένα σταθερό σημείο αναφοράς, μια αξία ζωής και βρίσκεται μα­κριά από την πνευματική καθοδήγηση της Εκκλησίας ψάχνει απελπισμένα να στηρι­χθεί σε κάθε είδους προβλέψεις που αφο­ρούν το μέλλον του. Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σήμερα που βρίσκονται σε πνευματικό τέλμα και έτσι οι κάθε λο­γής αστρολόγοι κάνουν χρυσές δουλειές.

Δεν υπάρχει σήμερα τηλεοπτική εκπομ­πή κυρίως της πρωινής ζώνης ή περιοδικό ποικίλης ύλης, που να μην έχει αστρολογι­κές προβλέψεις. Μάλιστα μας χρυσώνουν το χάπι λέγοντας ότι ο τρόπος που δια­βάζουν τους αστρολογικούς χάρτες είναι απολύτως επιστημονικός, με χρήση πλέον ηλεκτρονικών υπολογιστών κ.ο.κ.

Δύο μόνο επιχειρήματα από τα πολλά για την απόδειξη του αβάσιμου των αστρο­λογικών προβλέψεων:

1. πως είναι δυνατόν η ανθρώπινη ζωή να επηρεάζεται από έναν μόνο, απόλυτα συγκεκριμένο αστρικό σχηματισμό, όταν κάθε στιγμή στον ουράνιο θόλο βρίσκονται δισεκατομμύρια δισεκατομμυρίων άστρα;

2. πως είναι δυνατόν να δίδονται χαρα­κτηριστικά στον άνθρωπο με βάση το ζώ­διο του π.χ. η εκδικητικότητα όταν είναι σκορπιός στηριζόμενοι σε μια απολύτως υποκειμενική άποψη των αρχαίων Ελλή­νων που φαντάστηκαν απλώς ότι συγκε­κριμένος αστερισμός στον ουρανό είχε το σχήμα του σκορπιού; Οι κινέζοι που συνέ­δεσαν τους αστερισμούς με άλλα ζώα προ­φανώς αποδίδουν άλλα χαρακτηριστικά στον ίδιο άνθρωπο.

Είναι γεγονός ότι μπορεί κανείς να αναφερθεί σε άπειρα επιχειρήματα που καταρ­ρίπτουν το αστρολογικό οικοδόμημα. Αυτό όμως που πρέπει να έχουν ύπ' όψιν κυρίως οι χριστιανοί είναι ένα: Η αστρολογία όταν έχει να αντιμετωπίσει τα λογικά επιχειρή­ματα της επιστήμης και τις αιτιάσεις της κοινής λογικής απαντά ότι έχει μεταφυσι­κή διάσταση. Άρα παραδέχεται ότι η βάση πάνω στην οποία κινείται και οι μεθοδολο­γία της είναι θρησκευτικής τάξεως. Φυσικά ένας συνειδητοποιημένος χριστιανός δεν αφήνει τη ζωή του έρμαιο στις κινήσεις των άστρων. Έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στη χάρη και την πρόνοια του Θεού και προσπαθεί μέσα από πνευματική και σω­ματική άσκηση να προκόψει προς όφελος του ιδίου και των αδελφών του.

Υπάρχουν προφήτες σήμερα;

Μετά από την περιπλάνηση μας στην ιστορία του προφητικού λόγου αλλά και την ψηλάφηση του φαινομένου των ψευδοπροφητών προκύπτει αβίαστα το ερώτημα. Υπάρχουν σήμερα αληθινοί προφήτες;

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς διδάσκει, ότι όπως οι Προφήτες στην Παλαιά Δια­θήκη έβλεπαν την πρώτη παρουσία του Χριστού, την ενανθρώπησή Του, και προε­τοίμαζαν τον λαό για την συνάντηση μαζί Του, έτσι και οι Προφήτες στην Καινή Δια­θήκη, οι θεούμενοι και θεόπτες άγιοι, βλέπουν την Βασιλεία του Θεού, την Δευτέρα έλευση του Χριστού με όλη Του την δόξα και καθοδηγούν τον λαό προς την κατεύ­θυνση αυτή.¹⁵

Με βάση αυτό το πλαίσιο και αν λάβου­με ύπ' όψιν ότι και ο σύγχρονος κόσμος αποτελεί προέκταση της Κ.Δ. σίγουρα ο Θεός επιτρέπει την παρουσία και σήμερα άγιων και προφητών με την ευρύτερη έν­νοια.

Σίγουρα όλοι γνωρίζουν ως ιδιαίτερα αγιασμένες και φωτισμένες προσωπικό­τητες τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό και τον π. Παΐσιο. Και οι δύο, ο πρώτος έζησε τον 17^ο αιώνα και ο δεύτερος τον 20°, εκτός από άγιες μορφές που διακρίθηκαν για τον ενάρετο βίο τους έκαναν πολλές προφη­τείες που αφορούσαν θέματα της ανθρώ­πινης ζωής αλλά και προφητείες που αφο­ρούσαν την πορεία του Ελληνικού έθνους μέσα στο σύγχρονο κόσμο.

Σ' αυτό το σημείο χρειάζεται να προβού­με σε μερικές παρατηρήσεις και διευκρινή­σεις:

α) Όσον αφορά τη δράση του αγίου Κοσμά του Αιτωλού ο αντικειμενικός του σκοπός ήταν να αφυπνίσει τους σκλαβω­μένους Έλληνες, να διατηρήσει άσβεστη τη φλόγα της πίστεως στο Χριστό και με όχημα την ελληνική παιδεία να αναβι­βάσει το ελληνικό έθνος στο ύψος που από αρχαιοτάτων χρόνων το είχε τοπο­θετήσει η ιστορία. Σήμερα γίνεται από κάποιους μία άγρια εκμετάλλευση των οραμάτων και των προφητικών λόγων του πατρο Κοσμά που άλλο σκοπό δεν έχουν παρά να δημιουργήσουν κλίμα τρόμου και σύγχυσης μέσα στο λαό. Μά­λιστα η επίδειξη και η προβολή των λό­γων του μέσα από εκπομπές και βιβλία αποβλέπουν στο να μπερδέψουν τους ανυποψίαστους πολίτες και να νομι­μοποιήσουν άλλες δραστηριότητες. Δεν είναι δυνατόν να πλασάρεται ο πατρο Κοσμάς και οι διδαχές του μέσα σε πα­κέτα βιβλίων που μιλούν για δαίμονες, ελοχίμ, εξωγήινους και διεθνείς συνομω­σίες. Μοναδικός σκοπός είναι να παγιδέ­ψουν και όχι να φωτίσουν.

Εμείς, από τον άγιο Κοσμά τίν Αιτωλό, πρέπει να κρατήσουμε την αγωνιστική δι­άθεση, το πνεύμα της ταπείνωσης και το ελληνικό φρόνημα. Κάθε προσπάθεια ερ­μηνείας των προφητικών του λόγων έξω από αυτά τα κριτήρια μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνες ατραπούς.

β) Όσον αφορά τον π. Παΐσιο μία αγία μορφή του σύγχρονου κόσμου, όσες φο­ρές έκανε κάποια θαυματουργική πράξη ή προφήτευσε ο,τιδήποτε, δεν είχε άλλο σκοπό παρά τη σωτηρία του άνθρωπου· αυτό για το οποίο είναι ταγμένοι οι άγιοι. Η προφητεία και το θαύμα στον πραγμα­τικά άγιο δεν είναι αυτοσκοπός. Τα θαύ­ματα δεν γίνονται για να δείξει κάποιος πόσο δυνατός είναι ή σε τι πνευματικό ύψος έχει φτάσει. Και φυσικά οι προφητι­κοί λόγοι και οι θαυματουργικές πράξεις δεν γίνονται από τους ανθρώπους και τις δικές τους δυνάμεις αλλά εφόσον το επιτρέψει η χάρις του Θεού. Μοναδικός σκοπός είναι η αφύπνιση του αμαρτωλού άνθρωπου και η μετάνοια. Μόνο σε αυτή τη συνάφεια μπορεί να δούμε και τον προ­φητικό λόγο του π. Παϊσίου. Αλλιώς απο­μονώνοντας τους λόγους του και ερμηνεύ­οντας τους αυθαίρετα έξω από το πνεύμα της Εκκλησίας, δεν έχουμε μπροστά μας έναν άγιο αλλά έναν μάγο θαυματοποιό. Σίγουρα κάτι τέτοιο δεν το επεδίωκε ο γέ­ροντας.

Από τα ανωτέρω, γίνεται σαφές το με­γάλο χάσμα που υπάρχει μεταξύ του αλη­θινού προφήτη και του ψευδοπροφήτη. Δυστυχώς ζούμε σε καιρούς όπου οι ψευ­δοπροφήτες με κάθε μορφή και με κάθε μέσον προσπαθούν να οδηγήσουν τον άνθρωπο στην απώλεια. Το μοναδικό μέσον αντίστασης είναι η πίστη στην εκκλησία. Η Εκκλησία του Χριστού, η Ορθοδοξία, διδάσκει ξεκάθαρα πως κανείς άλλος δεν μπορεί να προγνωρίζει το μέλλον εκτός από τον Θεό, αφού Αυτός είναι ο δημιουρ­γός και προνοητής του παντός. Έτσι μόνο οι θεωμένοι και φωτισμένοι άγιοι μπορούν μετά από θεία παραχώρηση να γίνουν στό­ματα του Θεού και να μιλήσουν για τα μέλ­λοντα. Ούτε τα πονηρά πνεύματα θεωρεί η Εκκλησία μας ότι μπορεί να προβλέψουν το μέλλον. Ο Χριστιανός οφείλει να ακο­λουθεί ενάρετη ζωή μέσα από πνευματική και σωματική άσκηση και να προκόπτει στην αρετή και την αγάπη. Ο Χριστιανός οφείλει να είναι έτοιμος για τη Δευτέρα Παρουσία την κάθε στιγμή. Δεν έχει ση­μασία αν το τέλος έρθει σε ένα χρόνο ή σε 100 χρόνια. Ας αφήσουμε το μέλλον και τα έσχατα στα χέρια του Θεού και ας μη σκοτίζουμε το νου μας πελαγοδρομώντας μέσα σε επικίνδυνες ατραπούς. Σε αντίθε­τη περίπτωση, το αποτέλεσμα θα είναι η σύγχυση, ίσως και η απώλεια.

Πολύ χαρακτηριστικοί είναι οι λόγοι του επισκόπου Καλλίστου Ware επί του θέμα­τος αυτού:

«Όμως η Δευτέρα Παρουσία δεν είναι απλώς ένα γεγονός του μέλλοντος, επειδή στη ζωή της Εκκλησίας ο Μέλλοντας Αιώ­νας έχει ήδη προβάλει μέσα στον παρόντα αιώνα. Για τα μέλη της Εκκλησίας, οι "Έσχατοι Χρόνοι" έχουν ήδη τεθεί σε ενέργεια, κα­θότι εδώ και τώρα οι χριστιανοί απολαμβά­νουν τους πρώτους καρπούς της Βασιλείας του Θεού. Ναι, έρχου, Κύριε Ιησού. Έχει ήδη έρθει, στη Θεία Λειτουργία και στη λατρεία της Εκκλησίας»¹⁶.

1. «Η Καθημερινή» ένθετο ΤΕΧΝΕΣ και Γράμματα. σ. 1 (Κυριακή 24 Μαΐου 2009).

2. http://www.patrokosmas.gr/ekdosis.asp

3. masterchrisblog.wordpress.com/2008/07/24/οκαιροσγαρεγγνσ31

4. Εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. (25 Μαΐου 2009) και http:// archive.enet.gr/online/online_text/c=111,id=45289256,589153 68,73745320,81635624,95698600

5. Αρχ. Ιερεμία Φούντα, Η Παλαιά Διαθήκη (περιεχό­μενο και Θεολογία), Θεολογικές Μελέτες και Σπουδές, Έκδοση Γ, Αθήνα 2005, σ. 156.

6. Αυτόθι, σ. 157.

7. Παναγιώτου Μπρατσιώτου, Εισαγωγή εις την Παλαιάν Διαθήκην, Αθήναι 1975, σ. 363.

9. π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου, Εμπειρίες στην αναζή­τηση νοήματος ζωής. Έκδοση Π.Ε.Γ., Αθήνα 1989. σ. 25.

8. Αθανασίου Χαστούπη, Η αγία Γραφή, Γεν. Επιστα­σία (Μετάφραση Διορθωμένου Εβραϊκού κειμένου, Αθή­να 1960). Τόμ. 3, σσ. 665, 666.

10. Αθανασίου Χαστούπη, Η αγία Γραφή, Γεν. Επι­στασία (Μετάφραση Διορθωμένου Εβραϊκού κειμένου, Αθήνα 1960, Τόμ. 1, σ. 485.

11. Αυτόθι, Τόμ. 4, σ. 55.

12. Άννας Μπουρδάκου, «Μάρτυρες του Ιεχωβά, από το Α στο Ω», Έκδοση Π.Ε.Γ., Αθήνα 2008, σ. 298.

13. π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου, Πεντηκοστιανοί και Ορθοδοξία, Έκδοση: Διεύθυνση Ορθοδόξου Απολογητι­κής Αρχιεπισκοπής Αθηνών, Αθήνα 1992, σ. 72.

14. Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, Αθήνα 1977.

15. Σεβ. Μητρ. Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου, http://www.parembasis.gr

16. Σεβ. Έπ. κ. Κάλλιστου Ware, Η Ορθόδοξη Εκκλη­σία, Έκδοση Ακρίτας, Αθήνα 1998.

Αναδημοσίευση από το περιοδικό ΔΙΑΛΟΓΟΣ τεύχη 56-57

www.egolpio.gr