Ιωάννης Αργυρού Ο ευκατάνηκτος προσκυνητής

Ο Ιωάννης Αργυρού Ρουσιούνης γεννήθηκε το 1839 στο χωριό Ακουρδάλια. Μικρό τον πήρε ο κύρης του Χατζή-Άργυρος στον Πανάγιο Τάφο και έτσι από παιδί ονομάστηκε προσκυνητής. Τόσο πολλή τον είχε επηρεάσει αυτό το προσκύνημα που το θεωρούσε το σημαντικότερο στην ζωή του ανθρώπου, δηλαδή να προσκυνήσει ο Χριστιανός το μέρος που έζησε επί της γη ο Κύριος ημών Ιησού Χριστός. Και όσοι το ενθυμούνται, τους ευχότανε να τους καταξιώσει ο Θεός και να προσκυνήσουν τον Άγιο Τάφο. Μια φορά τον Γιάννη τον έστειλε ο πατέρας του να κτίσει τον πετρότοιχο τους φράκτης τους. Ο φράκτης συνόρευε με την αυλή του παρεκκλησιού της Παναγίας. Έκτισε λοιπόν τον μαντρότοιχο με τις πέτρες που βρήκε τριγύρω. Την νύχτα του εμφανίστηκε η Θεοτόκος και του είπε: εκεί που έκτισες τον τοίχο έπιασες και πέτρες της εκκλησίας μου. Σήκω επάνω να πάμε να σου δείξω τις πέτρες μου. Λοιπόν ο Γιάννης στον ύπνο του πήγε μαζί με την Παναγία και του έδειξε τις πέτρες της εκκλησία της και τις έβγαλε μια-μία από τον μαντρότοιχο που είχε κτίσει . το πρωί που ξύπνησε πήγε στον τοίχο, τον βρήκε χαλασμένο και τις πέτρες που είχε ξεχωρίσει στον ύπνο του ήταν χωρισμένες. Αυτός τις πήρε και τις έβαλε κοντά στην Εκκλησία. Όταν ενηλικιώθηκε ο Γιάννης παντρεύτηκε την Ευλογία από την Γιόλου και έκτισαν το σπίτι τους εκεί. Η Ευλογία καταγόταν από ιερατική ρίζα ήταν κόρη του παπά-Λογίζου, πολύ ευλαβής και καλόγνωμη. Λίγα χρόνια μήτε τον γάμο τους ξεκίνησαν ένα προσκυνηματικό ταξίδι στα Ιεροσόλυμα και στον τάφο του Χριστού. Μαζί τους πήραν και τα δυο παιδιά τους, τον Γεώργιο και την Ελπινίκη. Το ταξίδι αυτό ήταν για τον Γιάννη μια πνευματική αναγέννηση αφού το συνδύαζε με εξομολόγηση και θεία κοινωνία. Ήταν σαν ένα είδος μοναχική κούρας ,αφού μετά το προσκύνημα ακολουθούσε ισόβια μετάνοια και κατάσταση μόνιμης κατανύξεως. Συνοδοιπόρος σε αυτή την πνευματική κατάσταση ήταν και η σύζυγος του Ευλογία είχε η ευλογημένη αυτή την αρετή της ελεημοσύνης και γι’αυτό την επισκέπτονταν συχνά-πυκνά πένητες. Εκτός από ότι τους έδιδε τους ετοίμαζε και φαγητό για να φάνε και να ξεκουραστούν .Όταν οι περισσότεροι τους έδιωχναν αυτή τους φώναζε από μακριά για να τους φιλέψει. Άλλοτε έφτιαχνε πιλάφι και μάζευε τα ορφανά του χωριού και τα τάιζε. Μετά την μακάρια κοιμήση της ερχόταν οι φτωχοί και έκλαιγαν. Γύρω στο 1900 ο Χατζής-Γιάννης ενοικίασε τα χωράφια της Μονής των Αγίων Αναργύρων μαζί με τον Χατζή-Παναγιώτη. Εκείνο τον καιρό χρημάτισαν και καντηλανάφτες των Αγίων Αναργύρων. Μια βραδιά ήταν στο αλώνι ο Χατζή-Γιάννης με τον γιο του Χατζή-Στηθιού, τον Σοφοκλή. Ο τελευταίος ήθελε να πάει στο χωριό και ο Χατζή-Γιάννης του λέει σαν περνάς άναψε και τις καντήλες των Αγίων. Ο Σοφοκλής το λησμόνησε και πήγε κατευθείαν στο χωριό. Το βράδυ του εμφανίστηκαν πάρα πολλοί νέοι στο αλώνι και έφεξε όλος ο τόπος. Του φώναξαν: να σηκωθείς να πας γιατί οι καντήλες μας είναι σβηστές. Σηκώθηκε ο Γιάννης από τον ύπνο του και πήγε αμέσως στην Εκκλησία. Την ώρα που περνούσε την πόρτα του ναού, εκείνοι οι νέοι εισήλθαν μέσα στο ιερό από την Ωραία Πύλη και χάθηκαν. Άναψε τις καντήλες δοξάζοντας τους Αγίους και μετά επέστρεψε πίσω και κοιμήθηκε. Ο Χατζής-Γιάννης από μόρφωση δεν είχε σπουδαία, γνώριζε λίγα κολλυβογράμματα. Για συντροφιά του είχε δυο βιβλία που του τα έστειλαν τα παιδιά του από την Αίγυπτό, την Σύνοψη και την Αμαρτωλών Σωτηρία. Ενθυμείτο η εγγονή του να διαβάζει αυτά τα δύο βιβλία και να κλαίει. Θυμάται ακόμα η εγγονή του ότι όταν ήταν να πάνε στην Εκκλησία να δούνε πιο Ευαγγελικό Ανάγνωσμα θα διάβαζε ο ιερές για να της το εξηγήσει. Όταν τελείωνε την ευαγγελική ερμηνεία της ευχότανε να την καταξιώσει ο Θεός να προσκυνήσει το Πανάγιο Τάφο. Ο δούλος του Θεού Ιωάννης εκοιμήθηκε εν Κυρίω το 1934 σε ηλικία 95 ετών έχοντας στα χέρια του το βιβλίο Αμαρτωλών Σωτηρία και στα μάτια του ΄δάκρυα κατανύξεως και θείου Έρωτος. Αυτή ήταν εν συντομία ο βίος του Χατζή-Γιάννη του ευκατάνηκτου προσκυνητού. Ζωή που φαινομενικά δεν διαφέρει από όλους τους άλλους ανθρώπους αλλά εσωτερικά ομοιάζει με την ζωή των αγίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας .Ο Χατζή-Γιάννης αγάπησε τον Χριστό και τον ακολούθησε μέσα στον κόσμο που ζούσε και ανάμεσα με πολλούς ανθρώπους. Διδάσκοντας σιωπηρά και με κατάνυξη ότι η αγιότητα είναι κατορθωτή από τον καθένα όπου και να βρίσκεται και σε όλες τις εποχές. πηγη:Χαραλάμπης Θ.Επαμεινώνδας.Περί Ησυχίας Λόγοι Επτα. εκδ Κοσμημα σελ΄76-83