Η θαυματουργός εικόνα "Παναγίας της Κεράς"απο το χωριό Μονή του Δημου Ανατολικού Σελίνου

Η θαυματουργός εικόνα "Παναγίας της Κεράς"απο το χωριό Μονή του Δημου Ανατολικού Σελίνου

Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Ο ΑΠΛΟΥΣΤΑΤΟΣ ΓΕΡΟ-ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ O "KOMΠΟΣΧΟΙΝΑΣ"



Ο ΑΠΛΟΥΣΤΑΤΟΣ ΓΕΡΟ-ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ

O "KOMΠΟΣΧΟΙΝΑΣ"



Γνωρίσαμε τον γεροΧαράλαμπο τον «Κομποσχοινά» όπως τον έλεγαν όλοι στο Όρος, τη δεκαετία του ’90. Ψηλός και λίγο καμπουριαστός γέροντας -λεβεντόγερος!- και πάντα χαμογελαστός...
Όποτε και να τον έβλεπες κομποσχοίνι έπλεκε! Είτε μέρα είτε νύχτα! Είχε τόσο εξασκηθεί που δεν χρειαζόταν να κοιτά για να τραβήξει τα κορδονάκια κατά το πλέξιμο του κομποσχοινιού· όσοι ξέρουν να πλέκουν καταλαβαίνουν τι δύσκολο που είναι...


Λίγες οι κουβέντες του, συνήθως αμίλητος. Μετρημένος και προσεκτικός, ποτέ δεν νομίζω να μάλωσε η να προσέβαλε κανέναν. Εκείνο που τον χαρακτήριζε πάντως ήταν η υπερβολική απλότητα! Μά τόσο απλός που έλεγες μήπως σε...κοροϊδεύει!
Μια μέρα πήγαμε στο κελλί του να τον επισκεφθούμε με έναν άλλον αδελφό. Κατεβήκαμε ένα δρομάκι στριφτό και ξάφνου ακούσαμε τη χαρακτηριστική φωνή του: «Σιγά μη μου χαλάσετε τον κήπο!» Κοίταξα δεξιά –αριστερά....που είναι ο κήπος; Και κατάλαβα! Μέσα στο μονοπάτι είχε ρίξει ο ευλογημένος κουκιά τα οποία-παραδόξως-φύτρωσαν και είχαν βγεί κάτι...χαμένα κουκάκια, που ούτε τάβλεπες. Ο...κήπος! Τα έτρωγε δε πάντα ωμά.


Όταν φτάσαμε στο κελλί του ψάξαμε να τον βρούμε, καλά, από που ήρθε η φωνή του; Τελικά τον ανακαλύψαμε μέσα σε μια τρύπα στη γη (!) που είχε σκάψει και ξάπλωνε με τα πόδια λίγο ψηλότερα γιατί είχε φλεβίτη, πλέκοντας βέβαια πάντα κομποσχοίνι.


-Τι κάνεις εδώ γέροντα;
-Ε, να κάθομαι εδώ που έχει δροσιά....Καλώς ήλθατε! Να σάς κεράσω....


Σηκώθηκε με δυσκολία και μπήκε στο καλύβι του. Μετά από λίγο γύρισε κρατώντας ένα (άθλιο) πλαστικό μπώλ με κάτι λουκούμια , που, όπως συμπέρανα σε λίγο που προσπάθησα να δαγκώσω ένα, πρέπει να τα είχε αρκετές...δεκαετίες.
-Ωραία! Τώρα νεράκι...


Μπήκε πάλι μέσα και γύρισε κρατώντας κάτι κονσερβοκούτια από καλαμάρια που παλαιά μας έδιναν «τράνζιτα» (αφορολόγητα) και τα λέγαμε «Πορτόλες» γιατί η μάρκα λεγόταν «Πορτόλα». Στο πλάι του καλυβιού του υπήρχε ένα λάστιχο, το ξεβίδωσε στην ένωση και έτρεξε νερό. Ξέπλυνε τα κονσερβοκουτάκια και έβαλε φρέσκο νεράκι να μας κεράσει.


-Ορίστε! Καλώς ήλθατε πατέρες μου!
Κοίταξα μια το κουτάκι και μια τον αδελφό που πήγαμε μαζί...Μέσα στο κουτάκι υπήρχε ένα στρώμα ακαθορίστου χρώματος στον πάτο και τα τοιχώματα μέχρι ένα ύψος... Ο αδελφός χαμογέλασε και το ήπιε λέγοντας «το κέρασμα της ερήμου ευλογημένε!». Εγώ δεν τα κατάφερα, το ομολογώ! Το έχυσα δίπλα με τρόπο...
Πως ζούσε εκεί ο ευλογημένος, γέρος άνθρωπος... Μέσα το καλυβάκι του δεν είχε σκεπή παρά μόνο στην μία πλευρά, η άλλη πλευρά ήταν εκτεθειμένη στη βροχή.


-Καλά, τι κάνεις γέροντα όταν βρέχει;
-Ευλογημένε, το έχω το κρεβάτι μου από την άλλη μεριά, δεν βλέπεις;


Το καλούμενο «κρεβάτι», ένα ξύλινο κατασκεύασμα στο...ταβάνι σχεδόν κολλητό, για να το πιάνει η ζέστη, όπως έλεγε ο καλοκάγαθος γέρων. Όσο για ζέστη... μια σόμπα μικρού μεγέθους που γέμιζε από πάνω. Για να βάλει τα μεγάλα ξύλα μέσα τα σκέπαζε με έναν...γκαζοντενεκέ για να μεγαλώσει ο χώρος της σόμπας! Έλεγες βέβαια καλύτερα που δεν έχει σκεπή το καλύβι γιατί σίγουρα θα είχε σκάσει από τους καπνούς ο γεροΧαράλαμπος...


Το γούστο είναι που ήταν και ... εφευρετικός αλλά και πρωτοπορειακός! Ήταν ο πρώτος που αγόρασε αλυσοπρίονο στο Όρος. Και επειδή του είπαν να προσέχει μήπως βρει η αλυσίδα και τιναχθεί και τον κόψει τι μηχανεύθηκε; έπιασε και φόρεσε στα χέρια και πόδια του...μπουριά από σόμπες και δυο φύλλα λαμαρίνας στο στήθος και την πλάτη. Σαν τον .....Ρόμποκοπ ήταν!


Μια φορά ένας προσκυνητής του χάρισε μια χύτρα ταχύτητος. Την πήρε λοιπόν ο μακάριος γέροντας να μαγειρέψει, αλλά την έβαλε πάνω στην φωτιά με τα ξύλα, με αποτέλεσμα να καεί αμέσως το λάστιχο γύρω-γύρω και να λειτουργεί σαν...κανονική κατσαρόλα.


Όταν έμενε στην Σκήτη Κουτλουμουσίου πήγαινε στο Κυριακό για την λειτουργία της Κυριακής. Παλιά δεν άναβαν σόμπες στους Ναούς στο Άγιον Όρος. Αυτός ο καϋμένος κρύωνε και επειδή δεν άντεχε τόσες ώρες, τυλιγόταν πάνω από το ράσο με μια...κουβέρτα, χωρίς να ενδιαφέρεται που τον έβλεπαν οι άλλοι μοναχοί και προσκυνητές, με αποτέλεσμα να του βγάλουν το παρατσούκλι «Αββάς Σινδόνιος».

Η πιο αξιομνημόνευτη όμως ιστορία του ήταν όταν του ζήτησε ένας μοναχός το κελλί που είχε και έμενε δίπλα στο Πρωτάτο, στις Καρυές. Αμέσως δέχθηκε να του το δώσει ενώ ήταν ήδη γέρος και όδευε στα ογδόντα. Του το παρέδωσε και πήγε να μείνει σε ένα απομακρυσμένο Σταυρονικητιανό κελλί στην έρημο της Καψάλας. Ένα πρωϊνό στην πλατεία των Καρυών ακούστηκε ένας παρατεταμένος θόρυβος σαν να κυλούσαν ντετζερέδες...Βγαίνουν έξω από τα καταστήματα πατέρες, μαγαζάτορες και προσκυνητές και τι να δούν! Ο γεροΧαράλαμπος, απαθέστατος έπλεκε κομποσχοίνι, έχοντας δέσει στην μέση του ένα σχοινί που τραβούσε πίσω του όλη του την πραμάτεια! Μια κατσαρόλα, πιο πίσω ένα μπρίκι, μετά το κουτί με τις χάντρες για τα κομποσχοίνια, ένα σκαλιστήρι και πάει λέγοντας....


Όσα χρήματα έβγαζε από τα κομποσχοίνια συνήθως τα μοίραζε, είτε σε μοναχούς που δυσκολεύονταν είτε στα παιδάκια της Αθωνιάδος Σχολής...


Από την πολλή του απλότητα παρεσύρθη κάποτε και ακολούθησε τους ζηλωτές αλλά κατάλαβε το λάθος του και επέστρεψε στην Εκκλησία.
Στο τέλος της ζωής του γηροκομήθηκε από τους καλούς πατέρες της Μονής Σταυρονικήτα, από όπου και ανεχώρησε για τον ουρανό το 1998.


Χάσαμε έναν παλαιό Αγιορείτη, γνήσιο εκφραστή της Αγιοπατερικής παραδόσεως του «λάθε βιώσας». Άγνωστος μεταξύ πάντων, με χαρά και χαμόγελο βίωνε την απλότητα της άλλης βιοτής.... Νάχουμε την ευχή του....

(Στην φωτογραφία ο μακαρίτης γεροΧαράλαμπος ξαφνιασμένος από τον φακό του π. Χαρίτωνος Λαυριώτου)

Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο της Ι.Μ. Εσφιγμένου


Γάλα, το αντίδοτο στο… τζατζίκι



Επιμέλεια: Ρούλα Τσουλέα

Θέλετε να φάτε τζατζίκι αλλά το σκέφτεστε γιατί την επομένη έχετε ένα σημαντικό ραντεβού και δεν είναι ό,τι το καλύτερο να μυρίζετε… σκορδίλα; Ένα ποτήρι γάλα μπορεί να λύσει το πρόβλημά σας, καθώς μία νέα μελέτη αποκαλύπτει πως καταπολεμά αποτελεσματικά την ενοχλητική μυρωδιά.

Σε πειράματα με ωμά και βρασμένα σκόρδα, επιστήμονες από το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Οχάιο διαπίστωσαν ότι 200 ml γάλα μπορούν να μειώσουν κατά το ήμισυ τις συγκεντρώσεις των χημικών ουσιών που χαρίζουν στο σκόρδο την χαρακτηριστική γεύση αλλά και μυρωδιά του.

Ειδικά μία από τις ουσίες, η AMS, δεν διασπάται κατά την πέψη, με επακόλουθο να απεκκρίνεται από το σώμα μέσω της αναπνοής και της εφίδρωσης. Ακόμα και το βούρτσισμα των δοντιών δεν μπορεί να μας απαλλάξει από αυτήν, σύμφωνα με προγενέστερες μελέτες. Ως φαίνεται, όμως, το πολυπόθητο αντίδοτο βρίσκεται στο ψυγείο μας.

Την μεγαλύτερο απόδοση εναντίον της μυρωδιάς του σκόρδου έχει το πλήρες γάλα, καθώς ομάδα εθελοντών που έτρωγαν σκόρδα παρουσίασαν με την βοήθειά του μεγαλύτερη μείωση στα επίπεδα της AMS στην αναπνοή τους απ’ ό,τι όταν έπιναν άπαχο ή ημιαποβουτυρωμένο.

Το σκόρδο παρέχει πολλά οφέλη στην υγεία, αλλά η μυρωδιά του δεν είναι ό,τι το καλύτερο.

«Το σκόρδο χρησιμοποιείται για ιατρικούς σκοπούς εδώ και χιλιάδες χρόνια, καθώς αποτελεί θαυμάσια πηγή μαγνησίου, βιταμίνης Β6, βιταμίνης C και σεληνίου, συμβάλλει στη μείωση της αρτηριακής πίεσης και της χοληστερόλης, και ελαττώνει τον κίνδυνο καρκίνου», δήλωσε η επικεφαλής ερευνήτρια δρ Σέρυλ Μπάρινγκερ, καθηγήτρια και επικεφαλής στο Τμήμα Επιστήμης Τροφίμων του πανεπιστημίου.

«Εντούτοις, η κατανάλωσή του προκαλεί έντονη κακοσμία του στόματος και του σώματος, που μπορεί να διαρκέσει από μερικές ώρες έως μερικές ημέρες».

Σύμφωνα με τη μελέτη, την μέγιστη «αντι-σκορδική» προστασία την παρέχει το γάλα όταν καταναλώνεται μαζί με το φαγητό και όχι εκ των υστέρων.

Όπως σημειώνουν η δρ Μπάρινγκερ και οι συνεργάτες της στην «Επιθεώρηση Επιστήμης Τροφίμων» (JFS) στην μελέτη τους δοκίμασαν και άλλα τρόφιμα για να περιορίσουν την μυρωδιά του σκόρδου – μεταξύ αυτών δαμάσκηνα, βασιλικό, αγκινάρες και μερικές ποικιλίες μανιταριών.

Το πιο αποδοτικό απ’ όλα, όμως, ήταν το γάλα.

Πηγή : Web Only
www.tanea.gr

Με ή χωρίς οικογένεια;



Tης Mαριας Κατσουνακη

Είναι η οικογένεια «ο σπόρος του κακού» στην ελληνική κοινωνία; Είναι «μια μηχανή αναπαραγωγής οργής, η οποία συσσωρεύεται από γενιά σε γενιά;». Οι δυο νέοι δημιουργοί Αθηνά Τσαγγάρη και Σύλλας Τζουμέρκας στη συνέντευξή τους στην «Κ», με αφορμή την παρουσία τους στο Διεθνές Φεστιβάλ της Βενετίας, αναζητούν ένα νέο μοντέλο οικογενειακής ζωής, πιστεύοντας πως ό,τι γνωρίζαμε ώς τώρα έχει χρεοκοπήσει. Ως κινηματογραφιστές στρέφονται σε ιστορίες κατασκευασμένες ή βιωματικές, αντλούν από το ερεβώδες φαντασιακό και το ανεξάντλητο πραγματικό. Βασίζονται στην παρατήρηση. Είναι πομποί και δέκτες.

Σε μια εποχή που όλα ανασυντίθενται και επανατοποθετούνται σε άλλες ή μετατοπισμένες βάσεις, που η κρίση διαλύει τα στερεότυπα και μας απαλλάσσει από τις αυταπάτες, μπορούμε να παραμερίσουμε το προστατευτικό φίλτρο και από το τελευταίο οχυρό: την οικογένεια. Μπορούμε, όμως; Αντέχουμε να αντιμετωπίσουμε την εικόνα μιας ηχηρής αποτυχίας; Που επενδύει σε συναισθηματικά κενά, οικονομικές ανάγκες, κοινωνικές επιταγές, προσπαθώντας να δημιουργήσει συναίνεση πάνω σε σαθρά θεμέλια;

Δύσκολο –σχεδόν αδύνατον– να ξεχερσώσει κανείς πεποιθήσεις αιώνων. Ομως, ο ισχυρός κλονισμός, τις τελευταίες δεκαετίες, του σχεδόν ακατάλυτου έως σήμερα θεσμού αρχίζει να απασχολεί τις πιο ανοιχτές και λιγότερο συντηρητικές κοινωνίες.

Η μοναχικότητα, η φιλία, οι πιο χαλαρές μορφές σχέσης και συμβίωσης, επανέρχονται μέσα από τις τέχνες (τα εικαστικά, τον κινηματογράφο, τη λογοτεχνία, το θέατρο), ως διαρκής υπόμνηση ενός κομβικού ζητήματος το οποίο αναζητεί αν όχι λύση, τουλάχιστον διέξοδο. Η ζωή έχει ασφαλώς προηγηθεί, αλλά τα μηνύματα που εκπέμπει αργούν να αρθρώσουν τάση.

Η πυρηνική οικογένεια έχει διαγράψει τον κύκλο της και οι άνθρωποι οφείλουν να προσανατολιστούν σε νέα σύμφωνα συμβίωσης, υποστηρίζουν οι πιο τολμηροί, οι οποίοι στηρίζονται και από κοινωνιολογικές μελέτες. Μήπως εκείνο το οποίο πραγματικά δημιουργεί την κρίση είναι «η εμμονή σε πρότυπα συμπεριφοράς που έχουν ξεπεραστεί, με τη λαθεμένη αντίληψη ότι η διατήρηση αυτών των προτύπων συνεπάγεται και τη διατήρηση των αξιών που αυτά εκφράζουν»; Οι κοινωνικές επιστήμες προσφέρουν ερμηνείες αλλά δεν μπορούν να περιορίσουν το αίσθημα μετεωρισμού και αμηχανίας.

Μήπως αν σταματούσαμε να προσποιούμαστε, ως κοινωνία, ότι τίποτα δεν συμβαίνει και άνοιγε ένας ευρύτερος δημόσιος διάλογος; Πώς θα θεραπευτεί η «νόσος» αν δεν κοινοποιηθεί, εκτεθεί και συζητηθεί;

Τα καλοκαίρια προσφέρονται για πολύπλευρη παρατήρηση ενός από τα πολλά επεισόδια του οικογενειακού βίου, το οποίο θα μπορούσε να επιγράφεται συνοπτικά και κάπως απειλητικά ως «διακοπές». Παιδιά δύστροπα και απαιτητικά, γονείς εκτός ελέγχου, βλέμματα σε εμπόλεμη κατάσταση, σιωπές επιθετικές, οργή που πνίγεται σε βρυχηθμούς, ένταση που δύσκολα καλύπτεται κάτω από στοιχειώδεις κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς.

Η πιο οδυνηρή πλευρά του φαινομένου είναι η ολοένα αυξανόμενη ενδοοικογενειακή βία. Ο,τι αντιλαμβανόμαστε να εξατμίζεται κάτω από τον καυτό καλοκαιρινό ήλιο δεν είναι άλλο από τα τελευταία ψήγματα ανοχών, που απαλλαγμένα από ρούχα και καθημερινότητα γίνονται ορατά διά γυμνού οφθαλμού. Βία ανάμεσα στους συζύγους, βία που έχει ως αποδέκτες τα παιδιά. Την πτυχή αυτή καταγράφει και ο πρόεδρος του Δ.Σ. του Χαμόγελου του Παιδιού, Κ. Γιαννόπουλος, στο «Γεύμα με την “Κ”» που δημοσιεύεται σήμερα. Αναφέρεται σε «διαστροφή που δεν γνωρίζει κοινωνικά όρια», σε περιστατικά κακοποίησης που δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας, επειδή οι καταγγελίες αφορούν πανεπιστημιακούς, δασκάλους, δικαστές, πολίτες, δηλαδή, υπεράνω υποψίας. «Το πρόβλημα διαπιστώνεται αλλά δεν βρίσκονται λύσεις», επισημαίνει ο κ. Γιαννόπουλος.

Και αναρωτιέται κανείς: τι νόημα έχει μια συγκατοίκηση όταν η συχνότερη μορφή επικοινωνίας είναι η βία, όταν η ανάπτυξη της προσωπικότητας ανηλίκων και ενηλίκων συνθλίβεται υπό το βάρος της παθογένειας, της, σχεδόν, αποστροφής του ενός για τον άλλον; Για να δοθεί απάντηση, πρέπει πρώτα να διατυπωθεί το ερώτημα...



www.kathimerini.gr

Οργιάζουν οι συκοφάντες Σκοπιανοί εις βάρος της Ελλάδας



makedoniaΡαγδαίες εξελίξεις αναμένονται στο Σκοπιανό αμέσως μετά τις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές του Νοεμβρίου (για να μην υπάρξουν και εκλογικές απώλειες) και σχεδόν ταυτόχρονα με τη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στη Λισαβόνα. Σύμφωνα με πληροφορίες, Αθήνα και Σκόπια έχουν συμφωνήσει παρασκηνιακά(!) στο όνομα “Δημοκρατία της Μακεδονίας του Βαρδάρη”.

Ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος στο Κυριακάτικο κήρυγμά του αντιλαμβανόμενος που το πάει η Κυβέρνηση αποκάλυψε με στοιχεία τη συκοφαντική εκστρατεία εις βάρος της Ελλάδας, που έχουν εξαπολύσει οι Σκοπιανοί, απαριθμώντας επιγραμματικά τα ασύστολα ψεύδη, διότι «είναι αδύνατον να αναλυθεί ένα κείμενο 120 σελίδων σε ένα κήρυγμα».

Στο μακροσκελές κείμενο κατασυκοφάντησης της Ελλάδας από τους Σκοπιανούς αναφέρεται:
- Η Μακεδονία δεν υπήρξε ποτέ Ελληνική
- Οι Γραικοί – Έλληνες ήρθαν το 1912 με το στρατό και τους υποδούλωσε
- Το 1923 τους εμπλούτισαν με Τουρκοέλληνες που τους έδιωξαν οι Τούρκοι από τη Μικρά Ασία
- Είναι ανόητο να λένε το σύνθημα «η Μακεδονία είναι ελληνική». Είναι σαν να λέμε «η Γαλλία είναι Βρετανική»
- Οι Έλληνες θα μείνουν με τον ορεινό βράχο της Ακρόπολης γιατί θα τους πάρουμε τη Μακεδονία του Αιγαίου, οι Τούρκοι θα πάρουν τη Θράκη και την Κύπρο και οι Αλβανοί την Ήπειρο.

Με αυτούς συνομιλούν οι ελληνικές κυβερνήσεις και συζητούν παρασκηνιακά για το όνομα λες και πρόκειται για τσιφλίκι τους. Να τους χαιρόμαστε…

Ειρήσθω εν παρόδω θα έχει ενδιαφέρον αν μεταβεί στις αρχές Σεπτεμβρίου ο Παπανδρέου στα Σκόπια για τα εγκαίνια του σούπερ μάρκετ Βερόπουλος. Να δούμε αν... ψωνίσει και το όνομα.



www.elora.gr

Νέο τεστ προβλέπει ποιες έγκυες θα χρειαστεί να καταφύγουν σε καισαρική


Μια σπουδαία ανακάλυψη ανακοίνωσαν Σουηδοί και Βρετανοί επιστήμονες. Όπως τόνισαν, άρχισε ήδη να δοκιμάζεται σε ευρωπαϊκά νοσοκομεία, ένα τέστ, το οποίο μπορεί να προβλέψει έγκαιρα ποιες έγκυες θα γεννήσουν φυσιολογικά και ποιες θα πρέπει να καταφύγουν σε καισαρική τομή.

Το τεστ μπορεί να απαλλάξει πολλές γυναίκες από περιττή ταλαιπωρία στη μαιευτική κλινική, καθώς για ώρες προσπαθούν να γεννήσουν κολπικά, αλλά τελικά αναγκάζονται να κάνουν καισαρική επέμβαση.

Σύμφωνα με το BBC, το τεστ αναπτύχθηκε από τη σουηδική εταιρία Obstecare.

Ως βάση, αξιοποιήθηκαν έρευνες Βρετανών ερευνητών του πανεπιστημίου του Λίβερπουλ.

Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι όταν υπάρχουν υψηλά επίπεδα γαλακτικού οξέος στο αμνιακό υγρό, είναι απίθανο η έγκυος να γεννήσει φυσιολογικά.

Ανάλογα με το επίπεδο του γαλακτικού οξέος, αποφασίζεται έγκαιρα η πραγματοποίηση της καισαρικής.

Oι πόνοι της γέννας

Οι παρατεταμένοι πόνοι της γέννας, που τελικά καταλήγει σε καισαρική, θεωρούνται μια οδυνηρή εμπειρία.

Μάλιστα, οι παρατεταμένες ωδίνες του τοκετού συμβαίνουν κατά μέσο όρο σε 10% των γεννήσεων, κυρίως κατά τη γέννηση του πρώτου παιδιού.

Δεν υπάρχει κάποιο φάρμακο για αυτές τις περιπτώσεις, εκτός από τη χορήγηση της ορμόνης ωκυτοκίνης, που βοηθά τη μήτρα να κάνει συσπάσεις, όμως δεν ανταποκρίνονται όλες οι γυναίκες σε αυτή την ορμόνη.

Πότε ενδείκνυται η καισαρική τομή

Οι μελέτες έδειξαν ότι η μήτρα παράγει γαλακτικό οξύ, όπως κάνουν οι υπόλοιποι μύες του σώματος, όταν "εργάζονται" σκληρά.

Όταν όμως το γαλακτικό οξύ αυξηθεί πάνω από ένα επίπεδο, τότε αρχίζει να εμποδίζει τις συσπάσεις της μήτρας.

Για το λόγο αυτό, πλέον ενδείκνυται η πραγματοποίηση καισαρικής.

Σύμφωνα με την Obstecare, το τεστ - που ήδη δοκιμάζεται σε κλινικές της Σουηδίας, της Νορβηγίας και του Βελγίου - θα βοηθήσει τους γιατρούς να προσδιορίσουν πότε μία γυναίκα μπορεί να γεννήσει φυσιολογικά και πότε όχι.



www.enet.gr

Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

Ἐπιφυλακή του St John Maximovich.





Τήρησε σθεναρά τήν πνευματική ἐπιφυλακή, ἐπειδή δέν γνωρίζεις πότε θά σέ καλέσει ὁ Κύριος κοντά Του. Κατά τήν ἐπίγειο ζωή σου, νά εἶσαι ἕτοιμος ἀνά πάσα στιγμή νά Τοῦ δώσεις λογαριασμό. Πρόσεχε νά μήν σέ πιάσει στά δίχτυα του ὁ ἐχθρός, ἤ νά σέ ξεγελάσει, προκαλώντας σε νά πέσεις σέ πειρασμό. Καθημερινά ἐξέταζε τήν συνείδησή σου, δοκίμαζε τήν καθαρότητα τῶν λογισμῶν σου, τίς προθέσεις σου.

Κάποτε ἦταν ἕνας βασιλιάς, ὁ ὁποῖος εἶχε ἕνα γιό πονηρό. Ἔχοντας χάσει κάθε ἐλπίδα γιά ἀλλαγή πρός τό καλύτερο, ὁ πατέρας καταδίκασε τόν γιό του σέ θάνατο. Τοῦ ἔδωσε ἕνα μήνα περιθώριο γιά νά προετοιμαστεῖ.

Πέρασε ὁ μήνας, καί ὁ πατέρας ζήτησε νά παρουσιασθεῖ ὁ γιός του. Πρός μεγάλη του ἔκπληξη, παρατήρησε πώς ὁ νεαρός ἦταν αἰσθητά ἀλλαγμένος: τό πρόσωπό του ἦταν ἀδύνατο καί χλωμό, καί ὁλόκληρο τό κορμί του ἔμοιαζε νά εἶχε ὑποφέρει.

«Πῶς καί σοῦ συνέβη τέτοια μεταμόρφωση, γιέ μου;» ρώτησε ὁ πατέρας.

«Πατέρα μου καί κύριέ μου,» ἀπάντησε ὁ γιός, «πῶς εἶναι δυνατόν νά μήν ἔχω ἀλλάξει, ἀφοῦ ἡ κάθε μέρα μέ ἔφερνε πιό κοντά στόν θάνατο;»

«Καλῶς, παιδί μου», παρατήρησε ὁ βασιλιάς. «Ἐπειδή προφανῶς ἔχεις ἔρθει στά συγκαλά σου, θά σέ συγχωρήσω. Ὅμως, θά χρειαστεῖ νά τηρήσεις αὐτή τήν διάθεση ἐπιφυλακῆς τῆς ψυχῆς σου, γιά τήν ὑπόλοιπη ζωή σου.»

«Πατέρα μου,» ἀπάντησε ὁ γιός, «αὐτό εἶναι ἀδύνατο. Πῶς θά μπορέσω νά ἀντισταθῶ στά ἀμέτρητα ξελογιάσματα καί τούς πειρασμούς;»

Ὁ βασιλιάς τότε διέταξε νά τοῦ φέρουν ἕνα δοχεῖο γεμάτο λάδι, καί εἶπε στόν γιό του: «Πάρε αὐτό τό δοχεῖο, καί μετάφερε τό στά χέρια σου, διασχίζοντας ὅλους τοὺς δρόμους τῆς πόλεως. Θά σέ ἀκολουθοῦν δύο στρατιῶτες μέ κοφτερά σπαθιά. Ἐάν χυθεῖ ἔστω καί μία σταγόνα ἀπό τό λάδι, θά σέ ἀποκεφαλίσουν.»

Ὁ γιός ὑπάκουσε. Μέ ἀνάλαφρα, προσεκτικά βήματα, διέσχισε ὅλους τοὺς δρόμους τῆς πόλεως, μέ τούς στρατιῶτες νά τόν συνοδεύουν συνεχῶς, καί δέν τοῦ χύθηκε οὔτε μία σταγόνα.

Ὅταν ἐπέστρεψε στό κάστρο, ὁ πατέρας τόν ρώτησε: «Γιέ μου, τί πρόσεξες καθώς τριγυρνοῦσες μέσα στούς δρόμους τῆς πόλεως;»

«Δέν πρόσεξα τίποτε.»

«Τί ἐννοεῖς, ‘τίποτε’;» τόν ρώτησε ὁ βασιλιάς. «Σήμερα ἦταν μεγάλη γιορτή - σίγουρα θά εἶδες τούς πάγκους πού ἦταν φορτωμένοι μέ πολλές πραμάτειες, τόσες ἅμαξες, τόσους ἀνθρώπους, ζῶα…»

«Δέν εἶδα τίποτε ἀπ’ ὅλα αὐτά» εἶπε ὁ γιός. «Ὅλη ἡ προσοχή μου ἦταν στραμμένη στό λάδι μέσα στό δοχεῖο. Φοβήθηκα μήν τυχόν μου χυθεῖ μία σταγόνα καί ἔτσι χάσω τή ζωή μου.»

«Πολύ σωστή ἡ παρατήρησή σου» εἶπε ὁ βασιλιάς. «Κράτα λοιπόν αὐτό τό μάθημα κατά νοῦ, γιά τήν ὑπόλοιπη ζωή σου. Νά τηρεῖς τήν ἴδια ἐπιφυλακή γιά τήν ψυχή μέσα σου, ὅπως ἔκανες σήμερα γιά τό λάδι μέσα στό δοχεῖο. Νά στρέφεις τούς λογισμούς σου μακριά ἀπό ἐκεῖνα πού γρήγορα παρέρχονται, καί νά τούς προσηλώνεις σέ ἐκεῖνα πού εἶναι αἰώνια. Θά εἶσαι ἀκολουθούμενος, ὄχι ἀπό ὁπλισμένους στρατιῶτες, ἀλλά ἀπό τόν θάνατο, στόν ὁποῖον ἡ κάθε μέρα μᾶς φέρνει πιό κοντά. Νά προσέχεις πάρα πολύ νά φυλᾶς τήν ψυχή σου ἀπό ὅλους τοὺς καταστροφικούς πειρασμούς.»

Ὁ γιός ὑπάκουσε τόν πατέρα, καί ἔζησε ἔκτοτε εὐτυχής.

«Γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε» (Α’ Πρός Κορινθίους 16:13).

Ὁ Ἀπόστολος δίνει αὐτή τήν σημαντική συμβουλή, γιά νά στρέψει στήν προσοχή τους πρός τόν κίνδυνο τοῦ κόσμου τούτου, νά τούς καλέσει σέ συχνή ἐξέταση τῆς καρδιᾶς τους, ἐπειδή χωρίς αὐτό, εἶναι εὔκολο κανείς νά καταστρέψει τήν καθαρότητα καί τό πάθος τῆς πίστεώς του καί χωρίς νά τό ἀντιληφθεῖ, νά περάσει στήν ἀντίπερα ὄχθη τοῦ πονηροῦ καί τῆς ἀπιστίας.

Ὅπως εἶναι βασική μας μέριμνα νά προσέχουμε ἐκεῖνα πού μποροῦν νά ζημιώσουν τήν φυσική μας ὑγεία, ἔτσι ὀφείλουμε νά ἔχουμε σάν πνευματική μας μέριμνα νά προσέχουμε ἐκεῖνα πού μποροῦν νά ζημιώσουν τήν πνευματική μας ζωή καί τό ἔργο τῆς πίστεως καί τῆς σωτηρίας. Συνεπῶς, πρέπει νά ἐλέγχετε προσεκτικά καί μέ προσήλωση τά ἐσωτερικά σας ὁρμέμφυτα: εἶναι ἐκ Θεοῦ, ἤ ἀπό τό πνεῦμα τοῦ πονηροῦ; Νά φυλάγεσθε ἀπό τούς πειρασμούς τοῦ κόσμου τούτου, καί ἀπό τούς κοσμικούς ἀνθρώπους. Νά φυλάγεσθε ἀπό τούς κρυφούς ἐσωτερικούς πειρασμούς πού προέρχονται ἀπό τό πνεῦμα τῆς ἀδιαφορίας καί ἀπροσεξίας τήν ὥρα τῆς προσευχῆς ἐξ αἰτίας τῆς φθίνουσας Χριστιανικῆς ἀγάπης.

Ἄν στρέψουμε τήν προσοχή μας στόν νοῦ μας, θά παρατηρήσουμε ἕνα χείμαρρο ἀλλεπάλληλων λογισμῶν καί ἰδεῶν. Ὁ χείμαρρος αὐτός εἶναι ἀδιάκοπος, τρέχει γοργά πρός κάθε κατεύθυνση καί κάθε στιγμή – στό σπίτι, στήν ἐκκλησία, στήν ἐργασία, ὅταν διαβάζουμε, ὅταν συζητοῦμε… Συνήθως τό ὀνομάζουμε «σκέψη», γράφει ὁ Ἐπίσκοπος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος, ἀλλά στήν πραγματικότητα εἶναι μία διαταραχή τοῦ νοός, ἕνα σκόρπισμα, μία ἔλλειψη συγκέντρωσης καί προσοχῆς.

Τό ἴδιο συμβαίνει καί στήν καρδιά. Ἔχετε ποτέ παρατηρήσει τήν ζωή τῆς καρδιᾶς; Δοκιμάστε νά τό κάνετε, ἔστω γιά ἕνα μικρό διάστημα, καί παρατηρῆστε τί θά ἀνακαλύψετε: Προκύπτει κάτι δυσάρεστο, καί ταράζεστε. Σᾶς βρίσκει κάποια δυστυχία, καί νοιώθετε λύπηση γιά τόν ἑαυτό σας. Βλέπετε κάποιον πού δέν συμπαθεῖτε, καί ἀμέσως ἀναβλύζει μέσα σας ἡ ἐχθρότητα. Συναντιέστε μέ κάποιον ἰσότιμό σας, ὁ ὁποῖος ἐν τῷ μεταξύ σᾶς ἔχει προσπεράσει κοινωνικά, καί ἀρχίζετε νά τόν φθονεῖτε. Ἀναπολεῖτε τά ταλέντα σας καί τίς ἱκανότητές σας, καί ἀρχίζετε νά νοιώθετε ὑπερηφάνεια…. Ὅλη αὐτή ἡ σαπίλα: ματαιοδοξία, σαρκική ἐπιθυμία, λαιμαργία, ἀκηδία, κακία… ἡ μιὰ στοιβαγμένη πάνω στήν ἄλλη, τελικά καταστρέφουν τήν καρδιά. Καί ὅλα αὐτά μποροῦν νά διαπεράσουν τήν καρδιά μέσα σέ λίγα μόνο λεπτά. Γιά τόν λόγο αὐτό, κάποιος ἀσκητής πού ἀσκοῦσε αὐστηρό ἔλεγχο στόν ἑαυτό του, εἶπε -πολύ σωστά- ὅτι «ἡ καρδιά τοῦ ἀνθρώπου εἶναι γεμάτη ἀπό δηλητηριώδη φίδια. Μόνο οἱ καρδιές τῶν ἁγίων εἶναι ἀπαλλαγμένες ἀπό αὐτά τά φίδια: τά πάθη.»

Τέτοια ὅμως ἀπαλλαγὴ ἀποκτᾶται μονάχα μέσω μιᾶς μακροχρόνιας καί δύσκολης διαδικασίας αὐτογνωσίας, προσωπικῆς ἐνασχόλησης καί ἐπιφυλακῆς πρός τήν ἔσω ζωή μας, δηλαδή, τήν ψυχή.

Νά εἶστε προσεκτικοί. Νά εἶστε σέ ἐπιφυλακή γιά τήν ψυχή σας! Νά στρέφετε τούς λογισμούς σας μακριά ἀπό ἐκεῖνα πού γρήγορα παρέρχονται, καί νά τούς προσηλώνετε σέ ἐκεῖνα πού εἶναι αἰώνια. Ἔτσι θά βρεῖτε τήν χαρά πού ποθεῖ ἡ ψυχή σας, καί γιά τήν ὁποία διψᾶ ἡ καρδιά σας.




www.agiazoni.gr

Μητέρες στα 50, με ωάρια από τα... 35



Ολοένα και περισσότερες γυναίκες «συντηρούν» τη γονιμότητά τους στο... ψυγείο, σε αναμονή κατάλληλου συντρόφου


ΛΟΝΔΙΝΟ Μαμάδες στα 50; Γιατί όχι; Στον εύπορο δυτικό κόσμο όλο και περισσότερες γυναίκες γκρεμίζουν το ταμπού της ηλικίας, αναβάλλοντας για όλο και μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, με τη βοήθεια της επιστήμης, τη μητρότητα. Γιατί; Βρετανική έρευνα αποκάλυψε ότι οι περισσότερες γυναίκες που καταψύχουν τα ωάριά τους μετά τα 35 καταφεύγουν σε αυτή τη λύση επειδή λένε ότι ψάχνουν ακόμη τον «κατάλληλο σύντροφο»...

Οι μισές γυναίκες απάντησαν ότι κατέψυξαν ωάρια για να μειωθεί η πίεση ανεύρεσης συντρόφου, ενώ μία στις τρεις είπε ότι το έκανε για να θωρακίσει τον οργανισμό της από την υπογονιμότητα στο μέλλον. Νεότερες σε ηλικία γυναίκες απαντούν στις έρευνες ότι θα υποβάλλονταν στη διαδικασία αυτήν ώστε να μπορέσουν να συγκεντρωθούν απερίσπαστες στην καριέρα τους και να έχουν κάποια οικονομική σταθερότητα ως την ηλικία των 40 ετών.

Η ψύξη των ωαρίων είναι ακόμη μια σχετικά νέα διαδικασία, που επιτρέπει στις γυναίκες να φυλάξουν ωάρια για μελλοντική εξωσωματική γονιμοποίηση αν χρειαστεί.

Οι πιθανότητες επιτυχίες είναι πάντα μεγαλύτερες με νεότερα, υγιέστερα ωάρια, όμως οι περισσότερες γυναίκες που διαλέγουν σήμερα αυτή τη διαδικασία είναι άνω των 35 και συχνότερα κοντά στα 40. Λένε ότι διαλέγουν να καταψύξουν τα ωάριά τους ως «τελευταία λύση».

Στην Ευρώπη το μέσο κόστος της κατάψυξης ωαρίων κυμαίνεται γύρω στα 3.500 ευρώ τη φορά. Το πιθανότερο είναι να χρειαστούν ως και τρεις προσπάθειες για τη διατήρηση ικανοποιητικού αριθμού ωαρίων, με συνολικό κόστος περί τα 12.000 ευρώ.

Σε έρευνα του βρετανικού πανεπιστημίου του Σέφιλντ, γυναίκες που κατά μέσον όρο ήταν 38 ετών, είπαν ότι δεν περίμεναν να χρησιμοποιήσουν τα κατεψυγμένα ωάριά τους πριν από τα 43 τους. Από έκθεση της βρετανικής Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας προκύπτει ότι το 2009 συνολικά 29.976 γυναίκες στην Αγγλία και στην Ουαλλία τεκνοποίησαν μετά τα 40 τους χρόνια. Πρόκειται για τον μεγαλύτερο αριθμό που έχει καταγραφεί ποτέ στο Ηνωμένο Βασίλειο, διπλάσιο σε σχέση με το 1999 και τριπλάσιο σε σχέση με το 1989.

Ανάλογη έρευνα που πραγματοποιήθηκε στην Ιταλία έδειξε ότι το 1995 είχαν γίνει μητέρες μετά τα 40 τους χρόνια 12.000

γυναίκες, ενώ το 2008 έφθασαν τις 32.000,

δηλαδή ένα ποσοστό 5.7% του γυναικείου πληθυσμού, περίπου όσο και στη Βρετανία.

Σύμφωνα με ψυχολόγους, τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες ζουν σήμερα υπό καθεστώς «παρατεταμένης εφηβείας» που συχνά ξεπερνάει τα 30 χρόνια και καμιά φορά μπορεί να φθάσει ως τα 40. Τα νέα ζευγάρια λένε ότι επιθυμούν πρώτα να αποκτήσουν κάποιες εμπειρίες και παραστάσεις στη ζωή τους προτού τις στερηθούν εξαιτίας της άφιξης ενός παιδιού.

Οι Βρετανοί του Πανεπιστημίου του Σέφιλντ υποστηρίζουν ότι το φαινόμενο αυτό θα έχει άμεσες επιπτώσεις στην εξελικτική πορεία της γυναικείας γονιμότητας. Καθώς όλο και περισσότερες γυναίκες αργούν να κάνουν παιδιά, τελικά θα κυριαρχήσουν εκείνες που διαθέτουν γονίδια γονιμότητας τα οποία επιτρέπουν την κύηση σε μεγάλη ηλικία.

Βάλτε τα ωάρια... στην κατάψυξη
Μια γυναίκα μπορεί να «φυλάξει» τα ωάριά της στην κρυοσυντήρηση ώστε να τα χρησιμοποιήσει σε εξωσωματική γονιμοποίηση, στο μέλλον.

Οι πιθανότητες επιτυχίας είναι μεγαλύτερες σε ηλικίες κάτω των 30. Σήμερα, τη διαδικασία την επιλέγουν κυρίως γυναίκες άνω των 35 ετών.

Το μέσο κόστος της κρυοσυντήρησης στην Ευρώπη κυμαίνεται σε 3.500 ευρώ για μία απόπειρα. Μπορεί να χρειαστούν ως τρεις.

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artId=350648&dt=27/08/2010

Τα 8 «καμπανάκια» του καρκίνου




Επιμέλεια: Ρούλα Τσουλέα

Τα οκτώ ανεξήγητα συμπτώματα που έχουν τις περισσότερες πιθανότητες να σημαίνουν καρκίνο εντόπισαν βρετανοί επιστήμονες. Κάθε ένα από αυτά έχει μία στις 20 ή περισσότερες πιθανότητες να υποδηλώνει κακοήθη νόσο, γι’ αυτό και οι ασθενείς πρέπει να σπεύδουν αμέσως στον γιατρό.

Οι ερευνητές ταυτοποίησαν επίσης από ποια ηλικία και μετά πρέπει τα συμπτώματα αυτά να ανησυχούν τους πάσχοντες.

Όπως εξηγούν στην «Βρετανική Επιθεώρηση Γενικής Ιατρικής» (BJGP) ο δρ Μαρκ Σάπλυ, ερευνητής στο Πανεπιστήμιο Keele, και οι συνεργάτες του, τα συμπτώματα που απομόνωσαν προβλέπουν τον κίνδυνο καρκίνο με τόση ακρίβεια σε ορισμένες ηλικιακές ομάδες ώστε οι ασθενείς θα πρέπει να απευθύνονται αμέσως σε έναν ειδικό γιατρό – εκτός κι αν υπάρχει πιθανή εξήγηση για την εμφάνισή τους.

Τα συμπτώματα είναι:

* Αιμορραγία από το παχύ έντερο (μπορεί να υποδηλώνει καρκίνο του παχέος εντέρου στα μεγάλης ηλικίας άτομα)

* Η σιδηροπενική αναιμία (επίσης μπορεί να υποδηλώνει καρκίνο του παχέος εντέρου στους ηλικιωμένους)

* Ψηλάφηση μιας μάζας στο μαστό (πιθανός καρκίνος του μαστού)

* Μη φυσιολογικά ευρήματα στην δακτυλική εξέταση για τον προστάτη (πιθανός καρκίνος του προστάτη)

* Αίμα στα ούρα (ύποπτη ένδειξη για κάποιον καρκίνο του ουροποιητικού συστήματος)

* Αιμόπτυση (ύποπτη για καρκίνο του πνεύμονα)

* Αίμα από τον κόλπο μετά την κλιμακτήριο (ύποπτο για γυναικολογικούς καρκίνους)

* Δυσκολίες στην κατάποση (ύποπτεσ για καρκίνο του οισοφάγου).

Οι ηλικίες

Όπως διευκρινίζουν οι ερευνητές, από τα παραπάνω συμπτώματα, μόνο δύο έχουν μία στις 20 ή περισσότερες πιθανότητες να υποδηλώνουν καρκίνο στα άτομα ηλικίας κάτω των 55 ετών. Τα δύο αυτά συμπτώματα είναι η μη φυσιολογική δακτυλική εξέταση και η ψηλάφηση μιας μάζας στο στήθος.

Μετά τα 55, αλλά μόνο στους άντρες, οι δυσκολίες στην κατάποση ενδέχεται να αποτελούν ένδειξη καρκίνου του οισοφάγου, ενώ το αίμα στα ούρα είναι ανησυχητικό για άντρες και γυναίκες ηλικίας άνω των 60 ετών.

Ενώ, εξάλλου, η σιδηροπενική αναιμία σε μια 20χρονη γυναίκα είναι εξαιρετικά απίθανο να υποδηλώνει καρκίνο του παχέος εντέρου, σε έναν 60χρονο άντρα μπορεί να οφείλεται στον καρκίνο που προκαλεί απώλεια αίματος και έτσι την αναιμία.

Οι επιστήμονες βάσιζαν τους υπολογισμούς τους για κάθε σύμπτωμα αναλύοντας συνδυαστικά μεταξύ τους τα ευρήματα 25 προγενέστερων μελετών, που πραγματοποιήθηκαν σε ΗΠΑ, Βρετανία, Ολλανδία, Βέλγιο, Αυστραλία, Δανία και Γερμανία.

200 μορφές

Οι ειδικοί σπεύδουν να διευκρινίσουν ότι τα οκτώ συμπτώματα που απομόνωσαν δεν είναι τα μοναδικά που συνοδεύουν τον καρκίνο. Όπως επισημαίνουν, υπάρχουν 200 διαφορετικές μορφές καρκίνου, που προκαλούν πολλά και διαφορετικά συμπτώματα. Τα οκτώ που απομόνωσαν όμως είναι αυτά που έχουν τις περισσότερες πιθανότητες να υποδηλώνουν καρκίνο.

Σε κάθε περίπτωση, η γενική συμβουλή τους είναι πως πρέπει να εξετάζεται από έναν γιατρό οποιοδήποτε σύμπτωμα επιμένει επί περισσότερες από δυο-τρεις εβδομάδες και δεν έχει εμφανή αιτία.



Πηγή : Web Only
www.tanea.gr

Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

Το ίδρυμα Ροκφέλλερ οραματίζεται την «δικτατορία των ελίτ»


Παγκόσμιες πανδημίες που σκοτώνουν εκατομμύρια, υποχρεωτικές καραντίνες, αστυνομικά σημεία ελέγχου, βιομετρικές ταυτότητες, και ένας κόσμος γεμάτος από κρατικούς ελέγχους. Δεν πρόκειται για κάποια ταινία επιστημονικής φαντασίας, αλλά για το όραμα του ιδρύματος Rockefeller σχετικά με το πώς θα είναι ο κόσμος μας σε 15-20 χρόνια από σήμερα, κάτω από μια νέα τάξη, ελεγχόμενος από μια ελίτ.

Ιδού ένα από τα τέσσερα σενάρια για το μέλλον του πλανήτη, όπως τα περιγράφει η μελέτη του ιδρύματος Rockefeller με τίτλο «Σενάρια για το μέλλον της τεχνολογίας και της διεθνούς ανάπτυξης», που εκπονήθηκε σε συνεργασία με το Global Business Network.

Με τίτλο «Lock Step», το σενάριο απεικονίζει έναν κόσμο «πλήρους κυβερνητικού ελέγχου, απολυταρχικής ηγεσίας, με περιορισμένες καινοτομίες, και με αυξημένη οπισθοδρόμηση των πολιτών». Μετά από μια παγκόσμια πανδημία Η1Ν1 που ξεκινάει από χήνες, και που μολύνει το 20% του πληθυσμού της γης, σκοτώνοντας 8 εκατομμύρια ανθρώπους, η παγκόσμια οικονομία σταματάει, και οι κυβερνήσεις εφαρμόζουν έκτακτα απολυταρχικά μέτρα για να ανταποκριθούν στη κρίση.

Σύμφωνα με το σενάριο:«Στη διάρκεια της πανδημίας, οι παγκόσμιοι ηγέτες έδειξαν την εξουσία τους επιβάλλοντας αεροστεγείς κανόνες και περιορισμούς, από την υποχρέωση των μασκών προσώπου έως τους υποχρεωτικούς ελέγχους σωματικής θερμοκρασίας στις εισόδους κοινόχρηστων χώρων, όπως τα σουπερ μάρκετ και οι σιδηροδρομικοί σταθμοί».

Όμως, ακόμη και μετά το πέρασμα της πανδημίας, τα δρακόντεια μέτρα παραμένουν σε ισχύ, και μάλιστα εντατικοποιούνται, καθώς οι ηγέτες σταθεροποιούν την εξουσία τους ενώ οι πολίτες απεμπολούν εθελοντικά τη κυριαρχία και την ιδιωτικότητα τους, κάτι που οδηγεί σε έναν πιο ελεγχόμενο κόσμο, υπό την εξουσία «πατερναλιστικών κρατών» που επιβάλλουν βιομετρικές ταυτότητες για ολόκληρο το πληθυσμό. Η επιβαλλόμενη διεθνής συνεργασία μέσω κανονιστικών συμφωνιών, ανοίγει το δρόμο για μια παγκόσμια διακυβέρνηση, ακόμη και εν μέσω κάποιων δημόσιων αντιδράσεων λόγω «δηλητηριώδους εθνικισμού».

Στο εν λόγω σενάριο εισάγεται ακόμη και ο οίκο-φασισμός, με συζητήσεις για την απαγόρευση κυκλοφορίας αυτοκινήτων υψηλών εκπομπών, και την δια νόμου υποχρεωτική εγκατάσταση ηλιακών θερμοσιφώνων σε όλα τα σπίτια.

Η επιβολή μιας κάθετης απολυταρχίας προκαλεί τριγμούς στην επιχειρηματικότητα, και η οικονομία σκοντάφτει, όμως το 2025 οι λαοί αρχίζουν να ασφυκτιούν από τον πλήρη έλεγχο και από την λήψη αποφάσεων εκ μέρους άλλων για λογαριασμό τους, οπότε και οι αντιδράσεις αρχίζουν να γενικεύονται. «Ακόμη και αυτοί που προτιμούσαν τη σταθερότητα και τη προβλεψιμότητα αυτού του νέου κόσμου, άρχισαν να δυσανασχετούν από τους πολλούς περιορισμούς και τη αυστηρότητα. Η αίσθηση πως κάτι θα συνέβαινε και θα άλλαζε τη κατάσταση για την οποία πάλεψαν οι κυβερνήσεις του κόσμου, άρχιζε να διαδίδεται παντού», καταλήγει το σενάριο.

Το κυριότερο στοιχείο που βγαίνει από το παραπάνω σενάριο του ιδρύματος Rockefeller, είναι το ότι η Κίνα δέχεται τα εύσημα, ως το ιδανικό μοντέλο για το πώς οι κυβερνήσεις θα πρέπει να αντιδρούν στις εκάστοτε κρίσεις. Τα πλέον δρακόντεια και δικτατορικά μέτρα, όπως η υποχρεωτική καραντίνα, θεωρούνται ως απαραίτητα, καθώς «σώζουν εκατομμύρια ζωές, διακόπτουν τη μετάδοση του ιού, και επιτρέπουν μια συντομότερη επανάκαμψη από την πανδημία…», ενώ η μη απαγόρευση των μετακινήσεων θεωρείται παράγοντας επιδείνωσης της κρίσης.

Πάντως είναι ειρωνικό πως μόλις αυτή την εβδομάδα, το ΑΡ ανέφερε ότι η κυβέρνηση της Κίνας έχει ήδη επιβάλλει ελέγχους και καραντίνες στους φτωχότερους των πολιτών της, «περιφράζοντας και κλειδώνοντας ολόκληρες γειτονιές χαμηλών εισοδημάτων, με αστυνομικούς ελέγχους όλο το 24ωρο».

Η μελέτη του ιδρύματος Rockefeller δεν αποτελεί κάποια προειδοποίηση εναντίον αυτού του είδους της τυραννίας που περιγράφει, αλλά είναι ένα σχέδιο για το πώς οι υπέρμαχοι της παγκοσμιοποίησης θα πρέπει να εκμεταλλευτούν κάποιες κρίσεις όπως οι πανδημίες και οι βίο-τρομοκρατικές επιθέσεις, προκειμένου να καταστρέψουν την κοινωνία και να τη ξαναχτίσουν υπό την αιγίδα μιας νέας τάξης, όπως αυτοί την οραματίζονται.

Η συγκεκριμένη μελέτη θυμίζει πολύ μια άλλη μελέτη του 2007, εκ μέρους του βρετανικού υπουργείου Άμυνας, που προέβλεπε πως έως το 2035, οι άνθρωποι θα είχαν εμφυτευμένα εγκεφαλικά τσιπ, πως η μεσαία τάξη θα ήταν επαναστατική, και πως η κοινωνία θα βρίσκονταν σε κατάσταση χάους και κοινωνικών αναταραχών, ως αποτέλεσμα της αυξημένης παγκοσμιοποίησης, της μετανάστευσης , και των απολυταρχικών κυβερνήσεων.

Η ανάγνωση του σεναρίου Lock Step, ξεκαθαρίζει πως η καταπιεστική κοινωνία που περιγράφεται σε αυτό, δεν θεωρείται απλά ως μια απεικόνιση της κυνικότητας κάποιων κρατούντων που θα εκμεταλλεύονταν μια κρίση για να στήσουν μια αστυνομική εξουσία, ανακηρύσσοντας τους εαυτούς τους δικτάτορες, αλλά πρόκειται για μια επιβεβαίωση, πως αυτού του είδους η προσέγγιση είναι και η πιο σωστή.

Μιλάμε για την μετά-βιομηχανική κοινωνία που απαιτούν οι προεξάρχοντες της λέσχης Bilderberg, όπως είναι ο επικεφαλής της ευρωπαϊκής Κομισιόν Jose Manuel Barroso. Είναι αυτό που οι οπαδοί της παγκοσμιοποίησης επιθυμούν διακαώς: πανδημίες, πολέμους, χάος, και κρίσεις τις οποίες αυτοί θα σχεδιάσουν και θα εκμεταλλευτούν, έτσι ώστε να εγκαθιδρύσουν μια δικτατορία υπό την ηγεσία μιας ελίτ, την ίδια ώρα που οι πολίτες θα έχουν εξαθλιωθεί, θα μαλώνουν μεταξύ τους, και θα ελέγχονται από μια εξελιγμένη τεχνολογία τύπου «Μεγάλου Αδελφού», ανησυχώντας περισσότερο για το που θα βρουν το επόμενο τους γεύμα, από το πώς θα ανατρέψουν τους δεσπότες τους.

S.A. (Prison Planet.com)




www.antinews.gr

ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ: Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΕΝΟΣ ΑΡΧΙΕΡΕΩΣ



ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ

Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΕΝΟΣ ΑΡΧΙΕΡΕΩΣ

Μητροπολίτου Αντινόης Παντελεήμονος

Η ακόλουθος ιστορία αποτελεί πραγματικό γεγονός που έλαβε χώρα στο Νοσοκομείο «Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ» στην Αθήνα το 1985 και αποτελεί μία ζωντανή μαρτυρία, ότι ο Άγιος Θεός επιτελεί θαύματα, όταν εμείς ειλικρινά πιστεύομε χωρίς δισταγμούς ή αμφισβητήσεις. Τα όσα γράφονται είναι η προσωπική μαρτυρία του σημερινού εφησυχάζοντος Μητροπολίτου Αντινόης Παντελεήμονος (κατά κόσμο Γεωργίου Λαμπαδαρίου).

«Γεννήθηκα στην Κάλυμνο στις 14 Μαΐου 1955 από ευσεβείς γονείς, τον Παντελή Λαμπαδάριο και την Καλλιόπη, το γένος Ζαΐρη. Το 1975 έγινε η κουρά μου ως μοναχού από τον σεβαστό Γέροντα μου Αρχιμ. π. Αμφιλόχιο Τσούκο, σημερινό Μητροπολίτη Νέας Ζηλανδίας. Η κουρά έλαβε χώρα στην Ιερά Μονή του Αγίου Παντελεήμονος Καλύμνου και μετονομάστηκα «Ευθύμιος». Στις 20 Μαΐου 1980, γιορτή του Αγίου Πνεύματος, χειροτονήθηκα Διάκονος από τον μακαριστό Μητροπολίτη Λέρου, Καλύμνου και Αστυπαλαίας Ισίδωρο Αηδονόπουλο και στις 6 Δεκεμβρίου 1983 προχειρίζομαι στο βαθμό του Πρεσβυτέρου λαμβάνοντας και το οφφίκιο του Αρχιμανδρίτη από τον Μητροπολίτη Λέρου, Καλύμνου και Αστυπαλαίας κ. Νεκτάριο Χατζημιχάλη.

»Ένα χρόνο μετά από την χειροτονία μου, στο τέλος Νοεμβρίου του 1984, αισθάνθηκα μεγάλους πόνους στη μέση μου. Νόμιζα, ότι οι πόνοι προήρχοντο από υπερβολική κούραση ή είχα κάποιο πρόβλημα με τα νεφρά μου. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία. Άφησα το πρόβλημα να περάσει. Δεν το πήρα στα σοβαρά. Νόμιζα, ότι ήταν κάτι το περαστικό.

»Αναχώρησα από την Κάλυμνο στις 8 Ιανουαρίου 1985 με σκοπό να δώσω εξετάσεις - χρεωστούσα τρία μαθήματα του πρώτου έτους των Θεολογικών μου σπουδών. Στην Αθήνα μόλις που πρόλαβα να δώσω το ένα από τα τρία μαθήματα που χρεωστούσα. Μέσα σε δύο εβδομάδες, μετά από την άφιξή μου στην Αθήνα τα πράγματα πήραν άλλη τροχιά. Οι πόνοι αυξήθηκαν τόσο πολύ που δεν μπορούσα να βρω ανάπαυση. Το συκώτι πρήστηκε και εγώ ήμουν μόνος μέσα στο διαμέρισμα που είχα ενοικιάσει ακριβώς απέναντι από τη Θεολογική Σχολή.

»Για μερικές μέρες οι συμφοιτητές μου μ' έχασαν. Κανείς δεν ήξερε τι απέγινα. Οι στενοί και καλοί μου φίλοι άρχισαν να ανησυχούν. Δεν συνήθιζα να χάνω μαθήματα και αυτό ήταν που τους έκανε να ανησυχήσουν πιο πολύ. Ήρθαν στο διαμέρισμα μου ο διάκονος π. Δημήτριος Αργυρός (σήμερα Αρχιμανδρίτης και Διευθυντής της Εκκλησιαστικής Σχολής Βελλά στα Ιωάννινα), ο Πρωτοπρεσβύτερος Κωνσταντίνος Ράπτης, σήμερα εφημέριος στο χωριό Άνω Ζάλογγο-Ιωαννίνων, ο Παναγιώτης Σταυρόπουλος, σήμερα Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεως Ιταλίας, ο κ. Θεόδωρος Ζήσης, συνταξιούχος Γεωπόνος, κι άλλοι που δεν θυμάμαι. Η κατάσταση ήταν πολύ σοβαρή. Όταν μάλιστα τους έδειξα το πρήξιμο του συκωτιού, ο π. Δημήτριος χωρίς δεύτερη κουβέντα πρόσταξε να πάμε σε νοσοκομείο.

»Πράγματι, οι καλοί φίλοι μου με πήγαν στο νοσοκομείο των Κληρικών στην Αγία Βαρβάρα (τότε ονομαζόταν Ν.Ι.Ε.Ε.). Κάναμε εξετάσεις, αλλά δεν μπορούσαν να εντοπίσουν το πρόβλημα. Μέρα με τη μέρα η κατάσταση χειροτέρευε. Ενθυμούμαι, ότι ένα απόγευμα θέλησα να κατέβω την σκάλα, αλλά κάτι με εμπόδιζε. Αισθανόμουν μεγάλο φόβο. Δεν μπορούσα να ελέγξω τα πόδια μου. Πίστευα ότι θα έπεφτα. Έτσι, γύρισα στο δωμάτιό μου. Το βράδυ θέλησα να πάω για τη σωματική μου ανάγκη. Εκεί διαπίστωσα ότι η υγεία χειροτέρεψε για τα καλά. Πράγματι από εκείνη την βραδιά άρχιζα να χάνω την κινητικότητα των κάτω άκρων. Οι γιατροί άρχισαν να ανησυχούν. Κάλεσαν κάποιο νευρολόγο και εκείνος με συνεργασία κάποιας γιατρού μου έκαναν παρακέντηση. Η γιατρός ήταν εντελώς άπειρη. Ήταν η πρώτη φορά που θα έκανε παρακέντηση. Από τη νευρικότητά της κτύπησε την ρίζα του νεύρου και το δεξί μου πόδι αντέδρασε δυναμικά και με τρομερούς πόνους. Οι πόνοι ήσαν αφόρητοι και η ταραχή μου απερίγραπτη, τόσο πολύ υπόφερα που οι άλλοι ασθενείς από συμπάθεια δεν μπορούσαν να μείνουν άλλο στο κοινό δωμάτιο και βγήκαν έξω. Τα πράγματα δεν ήταν ευχάριστα. Μόλις ο νευρολόγος είδε την σύριγγα είπε, ότι η κατάσταση χρειάζεται νευροχειρούργο.

»Στο μεταξύ χρόνο φθάνει στην Αθήνα η αδελφή μου, η Θέμις. Μέχρι την ημέρα εκείνη δεν είχα ειδοποιήσει κανένα από του δικούς μου. Δεν ήθελα να ανησυχήσουν. Μετά από πολλές παρακλήσεις μ' έπεισαν να με μεταφέρουν στο νοσοκομείο «Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ». Θυμάμαι, ότι βγαίνοντας από το νοσοκομείο Ν.Ι.Ε.Ε. τελούσαν Θεία Λειτουργία στο παρεκκλήσι. Ήταν η γιορτή του Αγίου Χαραλάμπους (10 Φεβρουαρίου 1985). Έκανα τον σταυρό μου και παρακάλεσα την Παναγία να με προστατεύσει.

»Με το ασθενοφόρο φθάσαμε στο νοσοκομείο «Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ». Μου έδωσαν αμέσως κρεβάτι σ' ένα δωμάτιο με οκτώ άτομα. Οι εξετάσεις δεν καθυστέρησαν. Με πήραν αμέσως και μου έκαναν μυελογράφημα. Η κατάσταση δεν ήταν τόσο ευχάριστη. Προσπάθησα να συνεργαστώ, όσο μπορούσα, με τους γιατρούς. Μόλις τελείωσαν, συνεδρίασαν κάτω από την προεδρία του κ. Καρβούνη. Η διάγνωση δεν ήταν ευχάριστη. Προσβλήθηκα από την σοβαρά ασθένεια μεταστατικού καρκίνου του νωτιαίου μυελού που προκάλεσε την πλήρη παραλυσία των κάτω άκρων. Ήμουν μόλις 29 χρονών.

»Μ' έβαλαν σ' ένα δωμάτιο, για να μου πουν τα αποτελέσματα. Εκεί ήμουν μόνος και από το κρεβάτι παρατηρούσα τα διάφορα εργαλεία. Είχα πλήρεις τις αισθήσεις μου και δεν ήμουν κάτω από την επήρεια κάποιου φαρμάκου. Απλά περίμενα υπομονετικά τα αποτελέσματα. Ξαφνικά ακούω μία αντρική φωνή να μου λέγει:

-«Δεν πρέπει να φύγεις από την Ελλάδα, διότι, η Παναγία θα σε κάνει καλά εδώ μέσα, εάν φύγεις, θα πεθάνεις!»

»Στο άκουσμα αυτής της φωνής ξαφνιάστηκα και γυρνούσα το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά για να δω ποίος μου μίλησε. Δεν ήταν κανείς μέσα στο δωμάτιο. Μονολογούσα και έλεγα:

-«Η φαντασία μου θάταν.»

» Ησύχασα και έβλεπα το ταβάνι του δωματίου. Τότε, μόλις που πέρασαν λίγα λεπτά, η φωνή επαναλήφθηκε για δεύτερη φορά, καθαρά, πεντακάθαρα, όπως και την πρώτη φορά:

-«Δεν πρέπει να φύγεις από την Ελλάδα, διότι, η Παναγία θα σε κάνει καλά εδώ, εάν φύγεις, θα πεθάνεις!»

»Δεν πρόλαβα να κοιτάξω ξανά και ένας από τους νευροχειρούργους μπήκε στο δωμάτιο και μου είπε:

-«Πάτερ, αποφασίσαμε, ότι δεν μπορούμε να σε χειρουργήσουμε εδώ στην Ελλάδα. Έχομε υπογράψει τα σχετικά έγγραφα. Πρέπει να φύγεις αμέσως είτε για Αγγλία, είτε για Αμερική. Η εκλογή είναι δική σου. Εμείς δεν μπορούμε να σε χειρουργήσουμε.»

»Εγώ αρνήθηκα και του εξήγησα τι ακριβώς συνέβη προ ολίγου στο δωμάτιο. Ο γιατρός μου είπε:

-«Πάτερ, και εγώ είμαι Ορθόδοξος Χριστιανός και πιστεύω στο Θεό, αλλά εδώ παίζουμε την ζωή σου. Κάθε δευτερόλεπτο που περνά δεν είναι σε βάρος της υγείας σου, αλλά της ζωής σου. Πρέπει να φύγεις αμέσως.»

»Τότε, του απήντησα:

-«Όχι, δεν φεύγω απ' εδώ. Δεν γνωρίζω τι ήταν εκείνη η φωνή, που μου μίλησε. Αλλά, εάν υποθέσουμε ότι ήταν από τον Θεό, τότε δεν θα την παρακούσω, αλλά θα την υπακούσω και εάν εσείς δεν θέλετε να με χειρουργήσετε, τότε προτιμώ να πεθάνω.»

»Οι γιατροί δεν είχαν άλλη επιλογή. Προσπάθησαν να με πείσουν μέσον της αδελφής μου και του θειου μου, Γιάννη Π. Ζαΐρη, που ήταν τότε Πρόεδρος Εφετών στην Αθήνα. Η αδελφή μου η Θέμις και μερικοί από στους καλούς μου φίλους ήταν πάντοτε δίπλα μου. Ένας από τους Καθηγητές μου, ο κ. Γεώργιος Γρατσέας, ήταν επίσης κοντά μου. Η εγχείρηση έλαβε χώρα χωρίς καμία καθυστέρηση το ίδιο απόγευμα.

»Ο θεράπων γιατρός ήταν ο κ. Κωνσταντίνος Κρασανάκης, Νευροχειρούργος. Όταν με βάλανε στο δωμάτιο για την μεγάλη εγχείρηση είδα απέναντι μου την εικόνα της Θεοτόκου Μαρίας. Την παρακάλεσα λέγοντας:

-«Παναγία μου, εσύ κάνε την εγχείρηση με τα χέρια των γιατρών!»

»Η εγχείρηση κράτησε αρκετές ώρες. Όταν ξύπνησα από τη νάρκωση δίπλα μου ήταν ο καλός μου φίλος και συμφοιτητής π. Δημήτριος Αργυρός. Πάντοτε τον χαρακτήριζε το θαρραλέο του φρόνιμα. Μού’ δωσε κουράγιο. Βρισκόταν δίπλα μου στις πιο δύσκολες ώρες της ζωής μου, όπως και ο π. Κωνσταντίνος Ράπτης και άλλοι.

»Μετά από λίγο βρέθηκα στο δωμάτιο μου με την αδελφή μου. Οι μέρες περνούσαν και αντιμετώπισα άλλους κινδύνους. Όλα τα εσωτερικά όργανα είχαν παραλύσει. Τίποτε δεν λειτουργούσε κανονικά. Κύστη και έντερα έμειναν παράλυτα και αδρανή. Ευτυχώς που μία νοσοκόμα αντιλήφθηκε το πρόβλημα και πρόσταξε να μου βάλουν καθετήρα, ειδάλλως η κύστη θα σπούσε.

»Δεν θυμάμαι πόσες μέρες πέρασαν και με επισκέφθηκε ο ιατρός κ. Κωνσταντίνος Αλεξόπουλος, Παθολόγος-Ογκολόγος και σήμερα Διευθυντής Ογκολογικού Τμήματος Γ.Ν.Α. «Ο Ευαγγελισμός». Μου είπε, ότι θα αρχίσει χημειοθεραπεία και με μετέφερε σ' ένα ιδιαίτερο δωμάτιο στο 10ο όροφο της Β' Παθολογικής. Εκεί έμεινα το περισσότερο διάστημα της παραμονής μου στο Νοσοκομείο. Προϊσταμένη Νοσοκόμα την περίοδο εκείνη ήταν η Δ/νίς Μαρία Κτενοπούλου.

»Ήταν μία δύσκολη περίοδος, γιατί κάθε μέρα ευρισκόμουν αντιμέτωπος με τον θάνατο. Ήταν μία πάλη μεταξύ ζωής και θανάτου. Αλλά, ποτέ δεν έχασα την πίστη μου ή τις ελπίδες μου ή την εμπιστοσύνη μου στην υπόσχεση του Θεού, ότι θα με κάνει καλά μέσον της Μητέρας Του, την Υπεραγία Θεοτόκο Μαρία, όπως μου αναγγέλθηκε.

»Στο μεταξύ χρόνο η αδελφή μου θυμήθηκε ένα όνειρο που είχε δει στα μέσα του Γιαννάρη, αλλά δεν είχε δώσει σ' αυτό σημασία. Είδε την Παναγία ντυμένη ως νοσοκόμα και με κρατούσε στην αγκαλιά της ως βρέφος. Λέγει στην αδελφή μου:

-«Ο αδελφός σου πεθαίνει αυτή την ώρα, αλλά μη φοβάσαι, διότι εγώ θα τον κάμω καλά.»

»Η Παναγία πήρε στα χέρια της ένα νυστέρι και έκανε δύο εγχειρήσεις. Ακριβώς στα ίδια ακριβώς σημεία που έγιναν και οι εγχειρήσεις μου. Τότε πίεσε τις πληγές και απ' αυτές βγήκε πύο και στο τέλος ένα σκουλήκι. Καθάρισε τις πληγές, τις έραψε και μετά λέγει στην αδελφή μου:

-«Ο αδελφός σου θα ζήσει, αλλά θα κάνει δύο χρόνια για να ξαναπερπατήσει!»

»Η Θέμις, όπως μου είπε, είχε εντελώς λησμονήσει το όνειρο εκείνο και μόνον όταν πραγματοποιήθηκε η δεύτερη χειρουργική επέμβαση, μετά από μήνες, το ξαναθυμήθηκε.

»Το περίεργο είναι, ότι κάθε φορά που ζητούσα από κάποιο επισκέπτη να μου φέρει μία εικόνα, μου έφερναν πάντοτε την εικόνα της Παναγίας της Πορταϊτίσσης του Αγίου Όρους. Έτσι, πίστεψα, ότι ήταν η Παναγία η Πορταϊτισσα που με προστάτευε και της έταξα, ότι, «εάν γίνω καλά, θα Την διακονήσω».

»Οι μέρες, οι εβδομάδες και οι μήνες περνούσαν και εγώ ακόμη βρισκόμουν στο κρεβάτι του πόνου χωρίς καμία αλλαγή. Οι ασθενείς στο διπλανό κρεβάτι ερχόντουσαν και έφευγαν, και εγώ ακόμη εκεί. Χρειαζόμουν πολύ υπομονή. Παρ' όλο που ήμουν κάτω από χημειοθεραπεία, ο καρκίνος μεταδόθηκε σε άλλα σημεία του οργανισμού (πνεύμονες, σηκώτι και αίμα). Από ιατρικής πλευράς δεν υπήρχε ελπίδα. Ο Καθηγητής κ. Αλεξόπουλος, αν δεν επέμενε η Προϊσταμένη Δ/νίς Μαρία Κτενοπούλου, αρνιόταν ακόμα να συνεχίσει την θεραπεία.

-«Είναι άσκοπο να συνεχίσουμε, έλεγε ο γιατρός. Δεν υπάρχει ζωή μέσα του. Το πολύ, μέσα σε δύο ή τρεις μέρες θα πεθάνει. Ας τον αφήσουμε να φύγει χωρίς άλλη ταλαιπωρία.»

»Μάλιστα, ο ίδιος τηλεφώνησε τον Μητροπολίτη Καλύμνου Νεκτάριο και του ανάφερε, ότι:

-«Η κατάσταση είναι σοβαρή. Το πολύ, Σεβασμιώτατε, το Σάββατο ή την Κυριακή θα έχει κοιμηθεί. Να ετοιμαστείτε να τον υποδεχθείτε.»

»Ο Μητροπολίτης Καλύμνου Νεκτάριος κάλεσε τους ιερείς της Καλύμνου σε συνεδρίαση. Τους ανάγγειλε τα όσα ο κ. Αλεξόπουλος του είπε και πρότεινε να προετοιμαστούνε κατάλληλα. Ένας από του ιερείς, ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Ιάκωβος Συριώτης, ζήτησε τον λόγο. Ο Μητροπολίτης του έδωσε την άδεια να μιλήσει. Ο π. Ιάκωβος είπε:

-«Σεβασμιώτατε, δεν νομίζετε, ότι βιάζεστε να βγάλετε συμπεράσματα. Εδώ ο άνθρωπός μας δεν πέθανε και εσείς σχεδιάζετε την κηδεία του. Εάν ο κόσμος μάθει το τι συζητάμε αυτή την στιγμή θα μας κυνηγήσει όλους και εσάς πρώτα θα πετάξει στη θάλασσα. Γι' αυτό, ας περιμένουμε να δούμε το θέλημα του Θεού και μετά ενεργούμε.»

»Ο κ. Αλεξόπουλος, στο μεταξύ χρόνο, ενημέρωσε την αδελφή μου για την κατάστασή μου και πρότεινε να ενημερωθεί η οικογένειά μου.

-«Δεν υπάρχει ζωή μέσα του», έλεγε.

» Ήταν ημέρα Πέμπτη, θα ήταν μεσημέρι και ενώ μιλούσα με την αδελφή μου, ξαφνικά, βλέπω το εξής όραμα:

»Βρέθηκα σ' ένα χωριό μέσα σ' ένα απέραντο δάσος. Όλα ήταν όμορφα και καταπράσινα. Όμως από τα σπίτια των χωριανών έβγαιναν κάποιοι με σατανικά πρόσωπα και άρχισαν να μου ρίχνουν βόμβες, χειροβομβίδες και κάθε είδους όπλα. Τίποτε όμως δεν μ' άγγιζε. Όλα έπεφταν γύρω μου χωρίς να με βλάπτουν. Εγώ, τότε είπα:

-«Για κοίταξε! Έρχεσαι στο χωριό να βρεις ησυχία και εδώ πολεμά ο ένας τον άλλο».

»Αποφασίζω να φύγω απ' εκείνο το χωριό. Και πράγματι, ενώ έφευγα, βρίσκομαι σ' άλλο χωριό. Η ίδια και χειρότερη κατάσταση. Μονολογούσα ξανά και φεύγοντας από το δεύτερο χωριό κατέβαινα ένα μονοπάτι. Συνάντησα δύο νέους στα λευκά ντυμένους που στάθηκαν απέναντι μου. Τα πρόσωπά τους ήταν αστραφτερά σαν τον ήλιο και τα ρούχα τους πάνλευκα. Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια την ομορφιά των προσώπων τους. Μόλις αντίκρισα κατάματα τον ένα από τους δύο νέους ένοιωσα σ' όλο το σώμα μου κάτι περίεργο. Αισθάνθηκα, ότι περνούσα μέσα από το δικό του σώμα και βρέθηκα σ' άλλο κόσμο πνευματικό, όπου κανείς δεν ήταν παρά αισθανόμουν ζωντανά την παρουσία κάποιου που ήταν αγάπη και ειρήνη. Όλα γύρω μου δένδρα, λουλούδια, φυτά, πέτρες και χορτάρι ήταν από γαλάζιο διαμάντι! Όλα ζωντανοί οργανισμοί, αλλά καμωμένα από γαλάζιο διαμάντι! Μάλιστα, από περιέργεια έσκυψα και άγγιξα με την άκρη του δακτύλου μου ένα τριαντάφυλλο και μονολογούσα:

-«Μα, πώς είναι δυνατό νάναι ζωντανό τριαντάφυλλο, ενώ είναι διαμάντι;»

»Η αίσθηση εκείνη στο άκρο του δακτύλου μου δεν είχε απομακρυνθεί για πολλούς μήνες. Μετά κοίταξα κάτω και είδα στρώματα διάφορα γεμάτα από ανθρώπους που συζητούσαν μεταξύ τους μέσα σε μια ατμόσφαιρα χαράς και ευτυχίας. Όταν σήκωσα το κεφάλι μου για να απολαύσω ξανά εκείνη την πανέμορφη πεδιάδα, βρέθηκα ξανά μπροστά στους δύο νέους. Κάτι μου λέγανε και εγώ απαντούσα. Δεν μπορώ να θυμηθώ την γλώσσα που μιλούσαμε. Ήταν μία γλώσσα που μιλούσα μόνον για εκείνη την στιγμή. Όμως θυμάμαι, ότι ο ένας από τους δύο μου έδιδε κάποιες οδηγίες, γιατί κτυπούσε τον δείκτη του δεξί χεριού στην παλάμη του αριστερού, όπως κάμνομε, όταν δίνουμε οδηγίες σε κάποιο. Όταν συνήλθα από το όραμα και βρέθηκα ξανά με την αδελφή την Θέμιδα. Εκείνη, μάλιστα, νόμιζε, ότι ήρθε το τέλος μου και ότι παραμιλούσα, γιατί το κεφάλι μου ήταν στραμμένο προς την εικόνα του Χριστού.

»Πρέπει να σημειώσω, ότι ο πυρετός εκείνο το διάστημα και για περισσότερο από ένα μήνα ήταν 42.5 C. Κανένα φάρμακο δεν βοηθούσε στο να κατεβάσει τον πυρετό. Εκείνη την περίοδο για μία ολόκληρη εβδομάδα οι νοσοκόμες έπαιρναν τον πυρετό κάθε μία ώρα. Τι κουραστική εβδομάδα ήταν εκείνη! Κάθε ώρα και θερμόμετρο. Νύκτα και μέρα δεν έβρισκα χρόνο να ξεκουραστώ. Πρέπει να ήταν ένα Σάββατο στα μέσα του Μάη 1985. Ο πυρετός να με καίει και ενώ στις 06:00 το πρωΐ ο πυρετός ήταν 42.5 C, στις 07:00 π.μ. έγινε ξαφνικά 36.6 C. Η νοσοκόμα έγινε έξαλλη γιατί νόμιζε ότι μετακίνησα το θερμόμετρο.

-«Πάτερ, μου είπε με αυστηρό τόνο, έχομε κι άλλους ασθενείς να κοιτάξουμε. Βάλτο σωστά αυτή τη φορά!»

»Μα, εγώ γνωρίζω και δεν σφάλλω στη μαρτυρία μου, ότι το είχα τοποθετήσει σωστά και ήμουν αμετακίνητος. Η νοσοκόμα βάζει το θερμόμετρο για δεύτερη φορά. Τα ίδια αποτελέσματα. 36,6 C! Φωνάζει την αδελφή μου τη Θέμιδα. Το ξαναβάζει για τρίτη φορά και πάλι τα ίδια αποτελέσματα. 36,6 C! Τότε φωνάζει την προϊσταμένη, Μαρία Κτενοπούλου, που αντί να εξετάσει το θερμόμετρο τηλεφωνεί αμέσως τον γιατρό μου, τον κ. Αλεξόπουλο.

»Ο γιατρός απουσίαζε εκείνο το πρωινό. Στη τηλεφωνική τους επικοινωνία η κ. Κτενοπούλου του αναφέρει για την απότομη αλλαγή. Εκείνος δεν πίστεψε, αλλά είπε:

-«Κοιτάξτε, αδελφή, αγαπάμε και σεβόμαστε τον π. Παντελεήμονα, αλλά αυτός ο νέος δεν έχει ζωή μέσα του. Μέσα σε δύο μέρες θα πρέπει να πεθάνει. Πρέπει όλοι να το συνειδητοποιήσουμε.»

»Η κ. Κτενοπούλου και πάλι επέμενε νάρθει να εξετάσει ο ίδιος.

-«Δεν ξέρω αν πρέπει να πεθάνει ή όχι, είπε, αλλά είναι η μοναδική σου ευκαιρία. Έλα να δεις από μόνος σου. Ο πυρετός εξαφανίστηκε!»

»Έτσι, ο γιατρός πείσθηκε και ήρθε στο Νοσοκομείο. Όταν ήρθε ούτε καν με χαιρέτισε, αλλά όταν ο ίδιος έβαλε το θερμόμετρο και είδε ότι ήταν στα φυσιολογικά όρια δεν πίστεψε στα μάτια του και ξανάβαλε το θερμόμετρο. Στη δεύτερη διαπίστωση, που κράτησε 12 λεπτά, μονολογούσε και έλεγε:

-«Ε, είπαμε ότι πιστεύομε, αλλ' εδώ μέσα παραγίνεται.»

»Και γυρνώντας στους άλλους γιατρούς είπε:

-«Ό,τι έγινε εδώ μέσα δεν ήταν από εμάς. Μόνον ένας Θεός μπορεί να τα κάνει. Αλλά είναι σημάδια για μας. Γι' αυτό εσύ θα κάνεις αυτό, κι εσύ θα κάνεις το άλλο.»

»Έδωσε τις κατάλληλες οδηγίες στον κάθε γιατρό να ενεργήσει ανάλογα. Το πρωΐ της Δευτέρας μ' επισκέφθηκε κατά τις 08:00. Πρώτη φορά τέτοια ώρα. Κάθισε δίπλα μου και με ρώτησε, το πώς αισθανόμουν.

-«Καλά, γιατρέ μου, απήντησα, δόξα το Θεό, καμιά αλλαγή.»

»Εκείνος απήντησε:

-«Ξέρεις, πάτερ, εσύ είσαι σαν τον Λάζαρο, αλλά κάπως διαφορετικά. Γιατί εκείνος πέθανε και τάφηκε για τέσσαρες μέρες. Εσύ, ενώ πέθαινες, πριν προλάβομε να σε βάλουμε στον τάφο, πήδηξες έξω.»

-«Και, λοιπόν, τι θες να πεις;»

-«Να, το Σάββατο πρωΐ μεταξύ 06:00 και 07:00 κάτι συνέβη και άλλαξε όλη την πορεία της αγωγής σου και τώρα χρειαζόμαστε να δούμε τι ακριβώς συνέβη.»

»Εγώ ρώτησα:

-«Τι συνέβη, γιατρέ;»

»Και εκείνος απάντησε:

-«Δεν ξέρω. Αυτό θέλομε να μάθουμε και είναι η μοναδική μας ευκαιρία να το δούμε, αλλά πρέπει να κάνουμε μερικές εξετάσεις.»

»Επακολούθησαν λεπτομερείς εξετάσεις. Τα αποτελέσματα ήταν θαυμαστά και ενώ τέσσαρες φορές έδειξαν κατάμεστο τον οργανισμό από καρκίνο σ' αυτό κανένα ίχνος δεν βρέθηκε. Το θαύμα πραγματοποιήθηκε.

»Το επίσημο ιστορικό υπογεγραμμένο από τον ίδιο τον κ. Κ. Αλεξόπουλο έχει ως εξής:

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ & ΠΡΟΝΟΙΑΣ

Α' Πε.Σ.Υ. ΑΤΤΙΚΗΣ Ν.Π.Δ.Δ.

Γ. Ν. Α. «Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ»

ΟΓΚΟΛΟΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ

Αθήνα 11 Νοεμβρίου 2003

ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΟ

Ο ασθενής Λαμπαδάριος Παντελεήμων νοσηλεύτηκε στο Ογκολογικό Τμήμα Β' Προπ. Παθολογικής Κλινικής από 07/03/85 μέχρι και 16/07/85. Ο άρρωστος εισήχθη εκτάκτως προερχόμενος από την Νευροχειρουργική Κλινική του νοσοκομείου με εγκατεστημένη παραπληγία. Στην Νευροχειρουργική Κλινική είχε χειρουργηθεί επειγόντως λόγω συνδρόμου συμπίεσης νωτιαίου μυελού στο ύψος του Θ8 αποτέλεσμα της ανάπτυξης επισκληριδίου όγκου. Έγινε αποσυμπίεση και αφαίρεση τμήματος του επισκληριδίου όγκου, η ιστολογική του οποίου έδειξε αμετάπλαστο νεόπλασμα με συχγκυτιακά στοιχεία, υπενθυμίζοντα τροφοβλαστικό ιστό. Να σημειωθεί ότι, κατά την αντικειμενική εξέταση στο Ογκολογικό Τμήμα, διαπιστώθηκε ευμεγέθης διόγκωση αρ. όρχεος συνηγορητική πρωτοπαθούς νεοπλάσματος του οργάνου. Ο κλινικοεργαστηριακός έλεγχος έδειξε μεταστατική νόσο στον οπισθοπεριτοναΐκό χώρο και τους πνεύμονες. Ο ασθενής υποβλήθηκε σε συνδυασμένη χημειοθεραπεία με Cisplatin, Vepesid, Bleocin, Vinblastine και συμπλήρωσε πέντε συνολικά κύκλους μέχρι τις 19/06/1985 με αποτέλεσμα πλήρη ύφεση της νόσου.

Η όλη αντιμετώπιση του ασθενούς συμπληρώθηκε με εκτέλεση αρ. ορχεκτομής.

Έκτοτε ο ασθενής παραμένει σε πλήρη ύφεση και πλήρη δραστηριότητα. Το παρόν χορηγείται μετά αίτηση του ιδίου για κάθε νόμιμη χρήση.

Κ. Γ. Αλεξόπουλος Διευθυντής Ογκολογικού Τμήματος Γ.Ν.Α. «Ο Ευαγγελισμός»

»Μετά από το Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» με πήραν με ασθενοφόρο και πήγαμε στο Ίδρυμα Αποκατάσταση Αναπήρων στη Χασιά της περιοχής Αγίων Αναργύρων. Εκεί έμεινα ένα ολόκληρο χρόνο 1985-1986 και υποβλήθηκα σε εντατική φυσιοθεραπεία. Η κάθε μου άσκηση και κάθε μου κίνηση ήταν και μία προσευχή στην Παναγία, υπενθυμίζοντάς Την για τη δική Της υπόσχεση, ότι θα με έκανε καλά.

»Στο διάστημα εκείνο αποφάσισα να συνεχίσω να δίδω τις εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο, έστω και πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι, για να μη υστερήσω από τους άλλους συμφοιτητές μου. Μάλιστα, αυτό το οφείλω στην αγαπητή μου φίλη και συμφοιτήτρια, Δ/ίδα Μαυρέτα Αλεσίου, γιατί εκείνη ήταν, που με τις απλοΐκές συζητήσεις της πάνω στα θεολογικά μαθήματα, μου άναψε την φλόγα και μου έδωσε κουράγιο για να συνεχίσω. Ζήτησα να μου φέρει τα σχετικά βιβλία. Σήμερα, εάν ολοκλήρωσα τις Θεολογικές μου σπουδές το οφείλω πρώτα στη Χάρη του Θεού και κατόπιν στους αγαπητούς μου φίλους, Δ/ίδα Μαυρέτα Αλεσίου, π. Κωνσταντίνο Ράπτη και π. Δημήτριο Αργυρό, οι οποίοι με βοήθησαν μεταφέροντάς με πάνω στο αναπηρικό καροτσάκι για να δώσω τις προφορικές ή γραπτές εξετάσεις.

Μεγάλη ευγνωμοσύνη οφείλω προς όλους τους Καθηγητές μου της Θεολογικής Σχολής της Ποιμαντικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά και πολύ περισσότερο προς την μητέρα μου και την αδελφή μου Θέμιδα Λαμπαδαρίου, που για δύο ολόκληρα χρόνια, νύκτα και ημέρα, δεν έλειψε από το πλευρό μου.

»Η υπόσχεση της Θεοτόκου ολοκληρώθηκε, γιατί ακριβώς μετά από δύο χρόνια άρχισα να περπατώ και όχι μόνον δεν απέθανα, αλλά η Χάρις του Θεού με καταξίωσε να διακονήσω την Εκκλησία του Θεού στην Αφρική και να γίνω πρώτος Επίσκοπος στην Ιεραποστολική Επισκοπή Γκάνας (Δυτική Αφρική, 1999-2004), κατόπιν να διακονώ ως Μητροπολίτης στην ιστορική και αρχαία Μητρόπολη Πηλουσίου (2004-2006) και, σήμερα, ως εφησυχάζοντα Μητροπολίτη Αντινόης, να φιλοξενούμαι από τον .Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου κ.κ. Δημητρίου, ο οποίος έδωσε την ευλογία του για να φιλοξενηθώ στην Ιερά Μητρόπολή του.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ


www.egolpion.gr

Η ασκήτρια της Κλεισούρας Γερόντισσα Σοφία Χοτοκουρίδου,


Η ιστοσελίδα «Ζωηφόρος», με τις ευλογίες της Γερόντισσας Ανυσίας, Καθηγουμένης της Ιεράς Μονής Παναγίας Κλεισούρας της Ιεράς Μητροπόλεως Καστοριάς, αναδημοσιεύει αποκλειστικά, εκτεταμένα αποσπάσματα από το βιβλίο «ΣΟΦΙΑ Η ΑΣΚΗΤΙΣΣΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ», Έκδοση Ιεράς Μονής Γενεθλίου Θεοτόκου Κλεισούρας, προς πνευματική ωφέλεια των πιστών από την ανάγνωση πτυχών του βίου της Γερόντισσας Σοφίας, μιας αγιασμένης ψυχής του αιώνα μας που με «την άσκηση, την υψοποιό ταπείνωση, την φιλαδελφία, την αγάπη προς τον πλησίον, την ακτημοσύνη, τις διακριτικές συμβουλές, την δια Χριστόν σαλότητα», ευαρέστησε τον Θεό σύμφωνα με τις μαρτυρίες όσων την γνώρισαν και την έζησαν.

.

.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστοριάς κ.κ. Σεραφείμ

«Μηδείς εν τη μοναδική πολιτεία υπέρ φύσιν τινά ακούων ή ορών εξ αγνωσίας εις απιστίαν περιπέσον οπού γαρ ενδημήση ο υπέρ φύσιν Θεός, υπέρ φύσιν λοιπόν τα πλείστα των ανθρώπων γίνονται».

Αυτός ο λόγος του μεγάλου Νηπτικού Πατρός της Εκκλησίας και συγγραφέως της Κλίμακας, του Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου, «Λόγος περί διακρίσεως», βρίσκει απήχηση και τέλεια εφαρμογή στην βιογραφούμενη ασκήτρια της Κλεισούρας, την Γερόντισσα Σοφία.

Καταγωγή της ο αλησμόνητος Πόντος. Τόπος ασκήσεως της, το φημισμένο Μοναστήρι της Παναγίας. Το όνομά της γνωστότατο σε όλη την περιοχή της Εορδαίας, της Φλωρίνης, της Καστοριάς και της Κοζάνης. Θαυμαστά τα γεγονότα, τα όποια αυτόπτες μάρτυρες έζησαν κοντά στην Γερόντισσα. Γιατί, πράγματι, οπού υπάρχει η παρουσία του Παρακλήτου, εκεί «υπέρ φύσιν τα πλείστα των ανθρώπων γίνονται». Από τον πρώτο καιρό μετά την ενθρόνιση μου στην θεόσωστο επαρχία της Ιεράς Μητροπόλεως Καστοριάς και από τις τακτικές μου επισκέψεις στο Μοναστήρι της Κλεισούρας, το όποιο ανασυγκροτήθηκε την τελευταία περίοδο της ζωής του μακαριστού και αγίου προκατόχου μου κυρού Γρηγορίου, κάτω από την πεπνυμένη ηγουμενία της Γερόντισσας Ανυσίας, άκουσα πολλούς προσκυνητές από την γύρω περιοχή να διηγούνται τα της Γερόντισσας Σοφίας κατορθώματα, την άσκηση, την υψοποιό ταπείνωση, την φιλαδελφία, την αγάπη προς τον πλησίον, την ακτημοσύνη, τις διακριτικές συμβουλές, την δια Χριστόν σαλότητα, καθώς επίσης και άλλα θαυμαστά γεγονότα. Και ήταν διακαής πόθος της Αδελφότητος να μάθει και να καταγράψει κάθε τί με λεπτομέρεια, πού αφορούσε το πρόσωπο της. Και πολύ περισσότερο, να έχει μέσα στο Μοναστήρι τα Τίμια Λείψανα της Γερόντισσας.

Και η Θεοτόκος εξεπλήρωσε αυτές τις δύο επιθυμίες της Αδελφότητος. Βρέθηκε πρώτον ο κάλαμος του π. Πορφυρίου, Μονάχου Σιμωνοπετρίτου, ο όποιος συνέλεξε και κατέγραψε, με την ευλογία του πολυσεβάστου μας Γέροντος του Αρχιμανδρίτου Αιμιλιανού και των Αγίων Γερόντων του Αγίου Όρους, όλα εκείνα πού αφορούσαν το πρόσωπο της.

Και, δεύτερον, την παραμονή της εορτής της Αναλήψεως, 14 Μαΐου 1998, λίγες ήμερες μετά την επίσημη ενθρόνιση της Γερόντισσας Ανυσίας, ως Καθηγουμένης στην Ιερά Μονή Παναγίας Κλεισούρας, βρέθηκαν τα λείψανα της Γερόντισσας, φυλαγμένα με ασφάλεια στο επάνω τμήμα του τάφου της, πίσω από τον Ιερό Ναό του Τιμίου Προδρόμου. Και είμαι ο ίδιος αυτόπτης μάρτυς, μαζί με τους πατέρες Ειρηναίο και Νεκτάριο, της ευωδιάς κατά την πλύση των οστών της, την Κυριακή το απόγευμα στο προαύλιο της Μονής. Και αυτή η ευωδία συνεχίζεται σαν μία λεπτή αύρα, κατά καιρούς, σε όσους ζητούν από την Γερόντισσα Ανυσία (πού επίμονα κρύβει, αφήνοντας όλα τα άλλα στα χέρια του Θεού) να ασπαστούν την Κάρα της Γερόντισσας Σοφίας. Και τα θαυμαστά γεγονότα συνεχίζονται και οι μαρτυρίες των προσκυνητών πληθαίνουν. Προσωπικά έχω δείγματα ότι ευαρέστησε στον Θεό.

Τελειώνοντας αυτόν τον Πρόλογο θα ήθελα να σημειώσω και τα εξής:

Πριν από καιρό κυκλοφόρησε ένα βιβλίο, πού αναφέρεται στο πρόσωπο αυτής της ασκήτριας. Αναφέρει θαυμαστά γεγονότα, αλλά και άλλα ακόμη τα οποία είναι αναληθή. Δηλαδή ότι η Γερόντισσα δεν κοινωνούσε των Άχραντων Μυστηρίων και δεν συμμετείχε στις Ιερές Ακολουθίες στο Καθολικό της Μονής, επειδή δήθεν ακολουθούσε το Παλαιό Ημερολόγιο. Ο π. Νικόλαος Γκίκαρνας, Εφημέριος του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου Κλεισούρας, και ο π. Νεκτάριος, πού τώρα βρίσκεται στο Αγιον Όρος, καθώς επίσης και ο π. Μάξιμος Καραβάς, Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Αγίας Παρασκευής Μηλοχωρίου Εορδαίας, επιβεβαιώνουν πώς, μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής της, κοινωνούσε των Άχραντων Μυστηρίων, συμμετείχε στις Ιερές Ακολουθίες και διακονούσε σε αυτές και δεχόταν τις ευχές και τις ευλογίες της Εκκλησίας. Όλα τα υπόλοιπα είναι ανακριβή και εξυπηρετούν ίδιους σκοπούς. Προλογίζοντας το παρόν πόνημα, αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω θερμά τον π. Πορφύριο για τον κόπο και τον μόχθο πού κατέβαλε για την συλλογή και καταγραφή όλων αυτών των στοιχείων ως προς το πρόσωπο αυτής της ασκήτριας.

Ευχαριστώ τον άγιο Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας και αγαπητό μου π. Ελισαίο, για την ευλογία πού έδωσε στον π. Πορφύριο.

Προσωπικά επικαλούμαι τις πρεσβείες της Γερόντισσας στον Θρόνο του Θεού, λέγοντας: «Οσία του Θεού πρέσβευε υπέρ εμού του αμαρτωλού». Όλα τα υπόλοιπα, τα αφήνω στην πρόνοια του Θεού, πού αντιδοξάζει τους γνήσιους Αυτού θεράποντες.

Έγραφον στην Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Τσιριλόβου Καστοριάς τη 16η Σεπτεμβρίου 2001, παραμονή της εορτής της Αγίας μάρτυρος Σοφίας και των τριών θυγατέρων αυτής Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

Ο ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ

***

Το χειρόγραφο του Ισαάκ

Μέρα από τις σημαντικές και πολύτιμες αναμνήσεις του Γέροντος Νεκταρίου, ο μοναδικός από τους συγγενείς της με τον οποίο διατηρούσε αγαθές σχέσεις η Σοφία, ο Ισαάκ Σαουλίδης, κατά παράκληση μας, κατέγραψε όσα στοιχεία θυμόταν από την ζωή της θείας του.

Τα βιογραφικά αυτά, όπως τα κατέγραψε στις 15 Απριλίου 1992, ο πρωτανηψιός της, έχουν ως ακολούθως:

«Η ζωή της Σοφίας Χοτοκουρίδου, το γένος Αμανατίου Σαουλίδου.

»Έγεννήθη το έτος 1883 εις το χωρίον Σαρή-ποπά της επαρχίας Αρδάσης Τριπόλεως, Νόμου Τραπεζούντας του Πόντου.

Κατά το έτος 1907 ενυμφεύθη τον Ιορδάνη Χοτοκουρίδην εις Χωρίον Το(γ)ρούλ (Άρδασαν).

Το 1910 απέκτησε τέκνον με τον Ιορδάνην.

Το 1912 το παιδί απέθανεν και τον πατέρα του τον επεστράτευσαν οι Τούρκοι εις την Ορντού.

Το 1914 κηρύσσεται ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος και χάθηκαν τα ίχνη του Ιορδάνη, επίσης η Σοφία έφυγε από το χωριό Λετσούχ και πήγε στο γιαλό στην Ορντού. Στα χειμαδιά το καλοκαιρι, στο χωριό τους χειμώνες. Στο γιαλό η Σοφία τότε χάθηκε.

Το 1915 έγινεν η σφαγή των Αρμεναίων τον πατέρα της Σοφίας τον πήραν οι Τούρκοι για αγγαρείες, μεταφορά πυρομαχικών του στρατού στα βάθη της περιφερείας Τριπόλεως, στο Κιουρτούν. Εκεί έγινεν η εξόντωσις των Αρμεναίων.

Το 1916 η Σοφία έφυγε από την Ορντού και χάνονται τα ίχνη της.

Το 1919 το Πάσχα με το πλοίον ήρθαμεν, ήρθαμεν στον Πειραιάν τα καράβια.

Τον Αύγουστον, από τον Πειραιάν στην Θεσσαλονίκη, στον Σταθμό των τρένων, στο Χαρμάνκιοϊ. Λέγω στον πατέρα, θα πάγω να βρω την θεία μου. Ο πατέρας δεν με αφήνει, εγώ είμαι 14 χρονώ, θα χαθείς, με λέει. Καταυλισμός 300 οικογένειες στο Σταθμό. Για αναχώρηση, για χωριά Πτολεμαΐδος. Εγώ δεν άκουσα τον πατέρα μου, πήγα ξυπόλυτος στην Καλαμαριά. Εκεί βρήκα πρόσφυγες γυναίκες, ρωτώ για την θεία μ'. Την είχαμε χαϊδεμένη, την λέγαν Τσόφα, εγώ ήξερα Τσόφα. Γενομένη συζήτηση, έγινε σύγχυση μεταξύ γυναικών, ανάμεσα μία κυρία λέγει στην άλλη Τσόφα είναι η Σοφία. Αυτού σταματήσαμε. Με ρωτάει αν ξέρω ολίγα γράμματα, λέγω κάτι ξεύρω. Από εδώ θα κατεβείς στο Ντεπώ με τα πόδια, εκεί θα βρεις το τραμ, θα ανεβείς στο τραμ, θα μετράς έως 6 στάσεις. Θα κατεβείς και θα βρεις την εκκλησία την Ανάληψη, θα κατεβείς-αν δεν μπορείς να κατεβείς, ο τραμιέρης θα σε πει. Μπήκα στην είσοδο της εκκλησίας, στο βάθος βλέπω έναν κύριο, τον φωνάζω ε, θείο, θείο. Ήλθε κοντά μου, με ρωτά τί θέλεις, παιδί μου; Την θεία μου Σοφία.

Από τότες μετ' ολίγον πέρασε η Σοφία από τη μια μεριά στην άλλη. Με τα ράσα, κρατούσε ψωμί και μισό καρπούζι. Ήλθε κοντά μου, με ρωτά, με λέγει ποιος είσαι, παιδί μου; Την λέγω ο Ισαάκ. Ο Ισαάκ, παιδί μου, που είσθε; Τώρα εδώ είμαστε στο Σταθμόν, κοντά στο Εύοσμον. Που είναι ο πασά μ', η μάννα, ο πατέρας και άλλοι συγγενείς μας;

Όλοι πέθαναν από την χολέραν. Η θεία ελιγώθηκε από τον πόνο και πέφτει στο χώμα. Βρέθηκαν περαστικοί και την συνέφεραν. Πήγαμε στο κελλί της. Μετά δυο ώρες την παίρνω και πήραμε άδεια από τον επιστάτη. Βαδίζαμε.

Με το τραμ έως το Βαρδάρ και εκεί με τα πόδια στο Εύοσμον Σταθμόν. Φτάσαμε περί 11 ώραν νυκτερινήν. Όλη νύκτα οι χωριανοί όλοι όλο ρωτούσαν. Για τους δικούς τους.

Αύγουστος 1919. Φεύγουμε για Καϊλάρια, νέο όνομα Πτολεμαΐδα. Φτάσαμε στην Άρδασα, μετά στην Αναρράχη, παλαιόν όνομα Τεπρέ, ο μπαμπάς, η θεία κι εγώ. Ο Αβραάμ έμεινε στην Αθήνα για να φέρει την αδερφή της Σοφίας.

Το 1924 ήλθε ο Αβραάμ παντρεμένος. Για 18 μήνες μας κύταζε η Σοφία, το φαγητό, μας έπλενε τα ρούχα.

Το 1925 φεύγει η Σοφία με ένα μικρόν μπόγον, τα ρουχαλάκια της, και πηγαίνει στην Φλώρινα, στον Άγιον Μάρκον, έως το 1927. Τότε ονειρεύεται την Παναγία πού της είπε, η θέση σου είναι άλλου, θα πάς στο χωριό σου. Δίπλα στο βουναλάκι είναι η Παναγία η Κλεισούρα.

Τον Αύγουστο του 1927 η Σοφία έρχεται στο χωριό και μας ζητάει να την πάμε στο μοναστήρι. Σε δέκα ήμερες πήγαμε εκεί, στην μνήμη της Παναγίας. Εκεί βρήκαμε τον ηγούμενο και μία ηγουμένισσα, Πελαγία, παράλυτη από τον πόλεμο και τας υγράς φύλακας στην Καστοριά.

Από το 1927 ζούσε η Σοφία στο μοναστήρι στην Κλεισούρα.

Στον πόλεμο το 1940 κρατούσε το μοναστήρι μόνη της με 30 δωμάτια έως να τελειώσει ο πόλεμος το 1941.

Άρχισε ο ανταρτικός πόλεμος το 1944. Στο χωριό την Κλεισούρα, στη θέση Νταούλι οι αντάρτες σκοτώνουν έναν γερμανό αγγελιοφόρο που ερχόταν με το μηχανάκι από το Αμύνταιο. Κόπτουν τα όργανα του και τα βάζουν στο στόμα ωσάν τσιγάρο. Εκεί έφτασαν οί Γερμανοί από το Αμύνταιο και την Καστοριά. Βάζουν φωτιά στο χωριό και καίνε περί τα 350 άτομα. Κατεβαίνουν στο μοναστήρι, εκεί ψάχνουν για τους αντάρτες και η βενζίνη έτοιμη στα πετόνια. Η Σοφία αγρυπνεί με την εικόνα της Παναγίας στην αγκαλιά. Γονατίζει τους φιλάει τα πόδια, σέρνεται στο χώμα. Μη, λέει, η Παναγία θυμώνει και κλαίει η εικόνα μπροστά στο τάγμα. Ο αξιωματικός τη διώχνει, αυτή πίσω δεν κάνει και λιγοθυμάει καταγής. Τότες ο αξιωματικός μετάνιωσε και την άκουσε. Έψαξαν σε όλους τους τόπους, ταβάνια, υπόγεια για αντάρτες.

Η ζωή της Σοφίας ήταν όλον τον καιρό με χόρτα και σαρδέλλες, παστά. Κρεββάτι δεν γνώρισε, στο τζάκι δίπλα και το κορμί της το σκέπαζε με φύλλα. Όσοι την επισκέπτονταν τους έψηνε καφέ.

Όταν τελείωσε ο εμφύλιος πόλεμος, πήγαμε τα ανήψια στο μοναστήρι, πήγαμε στο δωμάτιο της, τί να δούμε, γεμάτο πελεκούδια. Υπήρχε φόβος να καεί το μοναστήρι. Την ώρα πού έλειπε, τα πελεκούδια τα πετάξαμε, από κάτω είχε 7 δοχεία λάδι. Επειδή ήταν μαζώματα η Επιτροπή τα έδωσε στις φτωχές οικογένειες στην Κλεισούρα.

1974 Μάιος. Κοιμήθηκε η Σοφία(6 Mαϊου 1974). Η Μητρόπολις Καστοριάς και Κοζάνης και εμείς τα ανήψια το ανακοινώσαμε στο κοινό. Την Σοφία την ετοίμασαν 14 ιερείς και αρχιμανδρίτες, περιφέρειας Πτολεμαΐδος και Αμυνταίου και μία μοναχή από τα νησιά μας. Έγινε με πολύν κόσμο. Εκάναμε την κηδεία, τα 40, το χρονικόν.

Μετά 8 χρόνια την ξεθάψαμε. Παραβρέθηκαν οι κάτοικοι της Κλεισούρας. Στον τάφο επάνω είχαν ρίξει 25 πόντους τσιμέντο με πέλματα. Όταν έσπασε το τσιμέντο βγήκε ένα άρωμα, μας είπαν οι γυναίκες από την Κλεισούρα. Έγινε ολονυκτία με αρκετόν κόσμο, ήταν και από την Αναρράχη μερικοί.

Τα οστά της είναι σε ασφαλές μέρος. Στα τελευταία της η Σοφία παρέδωσε το ένα κλειδί πού είχε, το άλλο το είχε ο Σύλλογος Κλεισουριέων.

Όσα θυμήθηκα εγώ ο ανεψιός της

Ισαάκ Κων/νου Σαουλίδης

Αναρράχη Πτολεμαίδος»

*Το σημείωμα του Ισαάκ, σε τέσσερεις δίστηλες σελίδες, κλείνει ως έξης: "5/Μαίου 1994 "Όσα Θυμήθηκα εγώ ο ανηψιός της Ισαάκ Κων/νου Σαουλίδης. Αναρράχη Πτολεμαΐδος. "

***

Ο κ. Ελευθέριος Μ. στην επιστολή του πού προαναφέρθηκε συνεχίζει: "Ήμουν μικρό παιδί και, όπως είναι φυσικό, μου άρεσαν τα παιχνίδια στην μεγάλη αυλή της Παναγίας. Όμως το απόγευμα ξεχνούσα το παιχνίδι προσωρινά γιατί αρεσκόμουν στις Ιστορίες της γιαγιάς ΣΟΦΙΑΣ, βλέποντας την να μιλάει για την Παναγία, για την εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας πού την είχε κάνει. Σε εκείνο το σημείο το σημάδι της εγχείρησης ήταν μία απλή ψιλή γραμμή, χωρίς ραφές, πολύ λεπτή. Η γιαγιά ΣΟΦΙΑ έδειχνε συχνά το σημάδι.

Θυμάμαι ένα περιστατικό. Όπως μαζευόμαστε τα βράδια και ακούγαμε τις ιστορίες, μπροστά μας ένα καζάνι πάνω στην φωτιά και μέσα έβραζαν καλαμπόκια. Ένα από τα παιδιά διαμαρτυρήθηκε γιατί πήρε μικρό καλαμπόκι και η γιαγιά ΣΟΦΙΑ έβαλε τα χέρια της μέσα στο καζάνι, ανακάτεψε με άνεση και έβγαλε με άνεση ένα μεγάλο καλαμπόκι για να δώσει στο παιδί. Αυτό όσο το σκέφτομαι μεγάλος πλέον, καταλαβαίνω ότι δεν γινόταν έτσι απλά, και είναι αδύνατον, όσο το σκέφτομαι, να γινόταν χωρίς να καούν τα χέρια της γιαγιάς."

Βάπτισε πολλά παιδιά η μακαριά γερόντισσα από τα γύρω χωριά. Πολλές οικογένειες πού δεν μπορούσαν να "κρατήσουν" παιδί το έταζαν στην Παναγία. Όλα σχεδόν τα κορίτσια πού έχουν το όνομα Σοφία στην περιοχή, αυτή τα βάπτισε. Βάπτισε και αγόρια. Σε κάποιο αγόρι από την Κλεισούρα έδωσε το όνομα Ιορδάνης, μοναδικό σε όλο το χωριό.

Ήταν το όνομα του χαμένου συζύγου της. Ένα άλλο αγόρι, πού το ονόμασε Χαράλαμπο, μεγάλωσε και σε ηλικία τριάντα περίπου ετών αποφάσισε να παντρευτεί. Ο πατέρας του τότε του λέει: "Παιδί μου, για να παντρευτείς πρέπει να πάς να πάρεις την ευχή της νονάς σου, να της φιλήσεις το χέρι και υστέρα σου δίνω και εγώ, ο πατέρας σου, την ευχή μου."

Το παιδί δικαιολογημένα αντέδρασε, όλα του τα χρόνια δεν είχε ακούσει για την Σοφία, ούτε και την είδε ποτέ από μωρό. Πώς θα τον γνώριζε τώρα; "Αν δεν πάς στην Σοφία, ούτε και εγώ σου δίνω την ευχή μου", αντέτεινε ο γονιός. Ξεκινάει λοιπόν ο Χάρης σχεδόν απογοητευμένος για το μοναστήρι. Η Σοφία τον περίμενε στην μέσα αυλή. Τον φωνάζει με το όνομα πού του έδωσε στην βάπτιση. Γιαβρού μ', Χαράλαμπε μ', ελ' αδά (=αγαπημένο μου παιδί, Χαράλαμπε μου, έλα κοντά μου). Τον αγκαλιάζει στοργικά και του εύχεται, μιλώντας του και για την μελλοντική σύζυγο του, πού ποτέ δεν την είχε δει. Επί πλέον τον παρακαλεί: "Εγώ, παιδί μου, γέρασα, δεν μπορώ να σε στεφανώσω. Να βρεις έναν καλό κουμπάρο. Το κορίτσι πού θα πάρεις καλό είναι, μόνον σε παρακαλώ να στείλεις την ώρα του γάμου μία κούρσα να με πάρει θέλω να χαιρετήσω τα στέφανα".

Γύρισε στο χωριό ο Χάρης και τάχε χαμένα. Έκανε όμως ακριβώς όπως του ζήτησε η νονά του, και από τότε άρχισε να την επισκέπτεται συχνότερα και να δέχεται τις συμβουλές της.

Ο π. Νικόλαος Γκίκαρνας, εφημέριος στο χωριό Κλεισούρα, διηγείται το έξης: "Ήταν ετοιμοθάνατο ένα παιδί στο χωριό, στην Κλεισούρα. Το παίρνουν και τρέχουν στο μοναστήρι να το βαφτίσουν πριν να πεθάνει. Τότε η Σοφία το κάνει αεροβάπτισμα και το ονομάζει Χάρη, Θεοχάρη, να ρθεϊ η χάρη του Θεού να σωθεί το παιδί."

Ο ίδιος ο κ. Θεοχάρης συμπληρώνει: "Η μακαρίτισσα η μάννα μου, Σουλτάνα το όνομά της, είχε χάσει τρία παιδιά και μόλις γεννήθηκα εγώ, την 1η Αυγούστου 1946, είπαν να με 'χαρίσουν' στο μοναστήρι, στην Παναγία, κι αν θέλει, να ζήσω.

Με πήγαν στο μοναστήρι χωρίς κουμπάρο και είπαν ότι οποίος παρουσιαστεί πρώτος, αυτός θα με βαφτίσει. Ακούει η καλογριά, η Σοφία, από μέσα τα κλάματα και μας ανοίγει. Όλοι περίμεναν κανένα όνομα Θανάση, Πέτρο, αλλά αυτή είπε θα ρθει του Θεού η Χάρη και θα σωθεί το παιδί. Και έτσι έζησα με το όνομα Θεοχάρης."

Ο αδελφός του Θεοχάρη, κ. Περικλής Β., φιλόλογος, μιλάει με μεγάλη θέρμη για την αγιότητα της Σοφίας. "Δίχως κανένα ψεγάδι, αν αξίζει κάποιος να τιμηθεί σαν άγιος, αυτή είναι η Σοφία. Άκακος άνθρωπος. Χωρίς κανένα ψεγάδι", προσθέτει με μεγάλη αγάπη και σεβασμό στην μνήμη της.

***

Η εγχείρηση της Παναγίας

Κάποτε η Σοφία ασθένησε βαριά. Διπλώθηκε στην μέση από τον πόνο. Στην αρχή δημιουργήθηκε ένα πρήξιμο, πού σιγά σιγά αυξανόταν. Στην συνέχεια άνοιξε και έβγαινε δυσώδες υγρό, για αρκετές ημέρες. Μερικοί μιλούν για περιτονίτιδα. Άλλοι υποστηρίζουν ότι την έσχισε το σκληρό λάστιχο από την πρόχειρη φούστα πού φορούσε. Όπως όμως φαίνεται από τις περιγραφές, όσων παρακολουθούσαν την υπόθεση, πρέπει να ήταν "περισκωληκοειδικό απόστημα", σύμφωνα με την Ιατρική ορολογία.

Και αυτή η μακαριά στούπωνε στην πληγή πανιά και φυτίλια από τις κανδήλες. Άρχισε να σαπίζει.

Η παπαδιά του παπα-Φώτη και ο ίδιος την παρακαλούσαν να φωνάξουν γιατρό. Μύριζε, αλλά δεν δεχόταν καμία βοήθεια ούτε περιποίηση. "Θα 'ρθει η Παναγία να με πάρει τον πόνο. Μου το υποσχέθηκε", έλεγε, όπως θυμάται άλλο πρόσωπο, από διήγηση της ίδιας της Σοφίας. Ο π. Παναγιώτης Π., εφημέριος σήμερα στην Καστοριά, μας διηγήθηκε" όσα έμαθε από τον γαμπρό του Άγγελο Ρ. από το Αμύνταιο.

Ο ίδιος ο κ. Αγγελος θυμάται με μεγάλη ακρίβεια το γεγονός: «Το 1967, Σεπτέμβριο μήνα, είχαμε πάει κατασκήνωση με τους προσκόπους Αμυνταίου στην Παναγία. Στήσαμε τις σκηνές έξω από το μοναστήρι, στο αλώνι, και συχνά κατεβαίναμε μέσα στην εκκλησία.

»Ήταν η ήμερα της εορτής, 8 Σεπτεμβρίου. Έπιασε ένας καιρός, καταρρακτώδης βροχή, και αναγκαστήκαμε να μαζέψουμε τα πράγματα από την κατασκήνωση και να ρθούμε μέσα στην αυλή του μοναστηρίου. Τακτοποιηθήκαμε και μαζευτήκαμε στην τραπεζαρία. Εκεί ακούγαμε ένα παραπονιάρικο βογγητό να βγαίνει από το τρίτο τζάκι. Πλησιάζουμε και βλέπουμε ένα μαύρο κουβάρι, από οπού ακουγόταν τα βογγητά. Αναγνωρίσαμε πώς ήταν η Σοφία, πού πονούσε πολύ. Ήταν και ένας λαϊκός, από το Βαρυκό, στο μοναστήρι. Του αναφέραμε το γεγονός και εκείνος είπε "έχει ζόρια η γριά".

»Η Σοφία σαν να παραμιλούσε, ένα κουφό, πονεμένο παραμιλητό. Ανάμεσα στις λέξεις πού δεν καταλάβαινες, έλεγε συνέχεια "η Παναγία, η Παναγία..." Τελικά οι μεγαλύτεροι την σήκωσαν προσεκτικά και την ξάπλωσαν επάνω στο τραπέζι. Ο Γιώργος, ένας από τους βαθμοφόρους, ήταν πρωτοετής στην Ιατρική, ο πατέρας του ήταν διοικητής τότε στα Τ.Ε.Α. Αμυνταίου. Αυτός την κύτταξε και την εξέτασε. Ήταν και ο Κωνσταντίνος Γεωργακόπουλος, ορθοπεδικός γιατρός σήμερα στην Φλώρινα, και ο φίλος μου ο Αναστάσιος Αθανασίου, πού συγχωρέθηκε πρόσφατα,-ταγματάρχης. Η δυσωδία ήταν μεγάλη και η πληγή ήθελε άμεση χειρουργική επέμβαση.

»Όλη νύχτα η Σοφία βογγούσε. Την άλλη μέρα, δυό-τρεις πρόσκοποι ξυπνήσαμε πολύ πρωΐ. Βγήκαμε στην αυλή και ο γέρος υπάλληλος μας καλημέρισε. Έχουμε θαύμα σήμερα, πρόσθεσε. Η Σοφία πήγε στην βρύση και έριχνε απάνω της νερό. Την πλησιάσαμε και τα παιδιά της σήκωσαν το ρούχο. Είδαμε όλοι, με τα μάτια μας, μια φρεσκοκλεισμένη ουλή, από το στήθος μέχρι κάτω, στην σκωληκοειδίτιδα.

Καθίσαμε και άλλες ημέρες στο μοναστήρι. Την βλέπαμε να γυρίζει στην αυλή και να διηγείται το θαύμα. Δεν φαινόταν να δυσκολεύεται, σαν εγχειρισμένη. Ήταν θαύμα, βλέπεις. Σε άλλους έδειχνε και την πληγή, με ολοφάνερη χαρά.

»Ύστερα, είχε μία παράξενη μυρωδιά η Σοφία. Όχι σαν γυναίκα ή σαν γριά, αλλά όπως μυρίζει η εκκλησία. Κάτι ανάμεσα από μελισσοκέρι, λάδι και θυμίαμα.

"Πέρασαν τριάντα χρόνια και σαν να την βλέπω μπροστά μου. Σαν να ήταν χθες."

Σε λεωφορείο με ευλαβείς από την Αθήνα, διηγείται η ίδια το απίστευτο γεγονός, όπως σώζεται σε μαγνητοταινία: "Ήρθε η Παναγία, με τον αρχάγγελο Γαβριήλ και τον Άγιο Γεώργιο, ήταν και άλλοι άγιοι. Είπε ο αρχάγγελος, θα σε κόψουμε τώρα. Εγώ είπα, είμαι αμαρτωλή, να εξομολογηθώ, να κοινωνήσω και να με κόψεις.

Δεν θα πεθάνεις, είπε, εγχείρηση θα σε κάνουμε, είπε και με άνοιξε.»

Τα διηγούνταν αθώα και απλοϊκά, σαν να έγινε το πιο φυσικό πράγμα. Και σήκωνε χωρίς καμία ντροπή την μπλούζα ή το φόρεμα της, για να δείξει την τομή πού έκλεισε μόνη της. Περίμενε την επέμβαση της Παναγίας, όπως της το υποσχέθηκε η ίδια. Και το θαύμα έγινε.

Αμφιβολία στα λόγια της Σοφίας δεν χωρούσε καμία απολύτως.

Η κ. Κίτσα Κ., μία από τις πιο πιστές της μαθήτριες θυμάται και συμπληρώνει το γεγονός: "Ο αρχάγγελος Γαβριήλ την έσκισε με το σπαθί, και βγήκε μεγάλη βρωμιά-έβγαλαν οι άγιοι τα σπλάχνα έξω και τα ακούμπησαν δίπλα, σε ένα κάθισμα, επάνω στην ποδιά της. Ο Αρχάγγελος καθάρισε πολύ προσεκτικά την πληγή, με τις υποδείξεις της Παναγίας."

Η κ. Βασιλική Κ. προσθέτει ότι στην συνέχεια η Παναγία έβαλε στο στόμα της Σοφίας ένα άσπρο μικρό χαπάκι, όπως το ανέφερε η ίδια και σε πολλούς άλλους. Το πρωΐ είχε θεραπευτεί τελείως.

Σε άλλη μαθήτρια της ή Σοφία είπε πώς ήταν μαζί και η Αγία Κυριακή με την Αγία Παρασκευή, και πώς το σπαθί του Αρχαγγέλου ήταν ξύλινο.

Η Σοφία ήταν τότε 84 ετών.

Ήρθαν τρεις χειρούργοι από την Αθήνα και γιατροί από την Κοζάνη και έλεγξαν την πληγή, οπού φαινόταν καθαρά η τομή πού είχε κλείσει, ακριβώς σαν χειρουργική επέμβαση.

***

Η αγάπη λοιπόν της Σοφία δεν σταματούσε μόνο στους ανθρώπους. Απλωνόταν και αγκάλιαζε όλη την κτίση, λογικά και άλογα, ήμερα και άγρια. Στο άγριο βουνό γύρω από το μοναστήρι, κυκλοφορούσαν τότε πολλές αρκούδες, λύκοι και άλλα αγρίμια. Με όλα αυτά η Σοφία είχε συμφιλιωθεί.

Από τις πολλές σχετικές αναφορές, καταγράφουμε δύο τρεις, πού έχουν ιδιαίτερη χάρη.

Συνταξιούχος στρατιωτικός, πού συνήθιζε να επισκέπτεται την Σοφία μέχρι τα τελευταία της, από τότε πού υπηρετούσε στην περιοχή, στον πόλεμο και αργότερα το '49, διηγούνταν κάτι απίστευτο για τα σημερινά δεδομένα.

Είχε μία αρκούδα η Σοφία και την έθρεφε στο χέρι, με ψωμί και με ό,τι άλλο φαγώσιμο είχε. Και το μεγαλόσωμο αλλά άκακο εκείνο θηρίο έπαιρνε την τροφή, της έγλυφε τα χέρια και τα πόδια, από ευγνωμοσύνη, και πάλι χανόταν στο δάσος. Αυτήν την αρκούδα την είχε και όνομα, έλα, Ρούσα μ', έλα να τρώεις ψωμόπον, της έλεγε.

Ο Δημήτρης Γ., γεννημένος το 1960, από την Πτολεμαΐδα, προσθέτει ότι πολλές φορές, όπως και ο ίδιος το είδε, την αρκούδα η Σοφία την έδενε στην βρύση του μπαχτσέ.

Αν όμως τύχαινε κάποιος ανήξερος να αντικρύσει αυτό το θέαμα, την αρκούδα δηλαδή δεμένη, η την Σοφία να την ταΐζει στο χέρι, δίχως καμία προφύλαξη, πάγωνε από τον φόβο του.

Την αρκούδα την είχε δει, τότε πού ζούσε στο μοναστήρι, και η Βασιλική Κ. από το Βαρυκό. Κάποιος μάλιστα τότε στρατιωτικός θέλησε να την σκοτώσει, μη γνωρίζοντας την οικειότητα της με την Σοφία. Αυτή μόλις τον είδε με προτεταμένη την κάνη του όπλου του, έβαλε της φωνές και όταν τον πλησίασε ενώ εκείνος πήγαινε να δικαιολογήσει την ενέργεια του, εκείνη του εξήγησε την φιλία της και την ακακία του ζώου.

Άλλοι προσκυνητές είδαν τρία φίδια να κοιμούνται μαζί της, στο προσκέφαλο της, και ούτε την πείραζαν ούτε τα πείραζε. Η κ. Κίτσα' λέει πώς "τα φίδια ήταν λεπτούτσικα, σαν σαΐτες. Όταν τα έβλεπες, φοβόσουν αλλά η Σοφία μας έλεγε: Μη φοάσαι, ατά κι τσουμπίζνε ξάϊ [=μή φοβάσαι, αυτά δεν τσιμπούν καθόλου]."

Κάποιοι, πού την είχαν συνοδεύσει να ανάψουν τα καντήλια της Αγίας Τριάδας, είδαν να περιφέρεται εκεί μέσα στο εκκλησάκι ένα μεγάλο φίδι. Αμέσως ταράχτηκαν και προσπάθησαν να το σκοτώσουν, όμως η Σοφία τους αποπήρε. "Αφού δεν σας πειράζει, μην το πειράζετε, πρόσθεσε. Αυτό είναι της εκκλησίας."

***

Λόγια όπως τα μνημονεύουν οι μαθητές

Όταν συγγενείς ή φίλοι, παρακαλούσαν την μακαρία Σοφία να μετακινηθεί από το μοναστήρι, έλεγε με αφοπλιστική απλότητα: "να ρωτήσω τον Κύριον και την Κυρίαν", εννοώντας τον Χριστό και την Παναγία Μητέρα του. "Εγώ τηρώ αυτά πού με λέει η Παναγία".

Σε καμία άλλη περίπτωση δεν χρησιμοποιούσε αυτές τις λέξεις, όλους τους προσφωνούσε ως: αδελφέ, αδελφή. Έλεγε μάλιστα "ένας είναι ο Κύριος και μία η Κυρία, όλοι εμείς οι άλλοι είμαστε αδελφοί".

Εφάρμοζε στην ζωή της την προφητική παραγγελία του Θεού: "Επί τίνα επιβλέψω, άλλ' η επί τον ταπεινόν και ησύχιον και τρέμοντα τους λόγους μου" (Ήσ. 66, 2).

Στις μαννάδες, με πολύ πόνο, έλεγε: "Συμβουλέψτε τα κορίτσια σας να φυλάξουν την τιμή τους, μέχρι τον γάμο τους, να βαδίσουν τον δρόμο του Χριστού. Τα αγόρια να μένουν καθαρά μέχρι τον γάμο. Όταν ο παπάς ανοίγει το Ευαγγέλιο στον γάμο, στέλνει ο Χριστός τον άγγελο και στεφανώνει την παρθενία."

Άλλες φορές έκλαιε με λυγμούς και έλεγε: "Αλοίμονο, αλοίμονο, γιατί δεν θα υπάρχει, στα χρόνια πού έρχονται, παρθενία. "Κι θα πομέν άπαν σην γην παρθενία. Και παρακαλεί η Παναϊα τον Υιόν. Τ' αγουρόπο κι μετανοούν (= Δεν θα απομείνει επάνω στην γη η αρετή της παρθενίας. Γι' αυτό και παρακαλεί η Παναγία τον Υιό της. Άλλα τα αγόρια δεν μετανοούν)…

Ελάτε όλοι, μικροί μεγάλοι, ελάτε στην Παναγία, αν αγαπάτε, ελάτε στην Παναγία.

Αχ, αν κάνουμε ένα καλό, λέμε κάναμε έναν καλόν. Με ποια δύναμη κάναμε το καλό; Με την δύναμη του Θεού' έδωσε σε ο Θεός ευλογία και έκανες το καλό.

Πρώτα τον Θεόν να τιμάτε, υστέρα την Παναγίαν, υστέρα τους Αγγέλους, υστέρα τους Αποστόλους, υστέρα τους Αγίους. Οι Απόστολοι όλοι εσταυρώθηκαν όπως ο Χριστός.

Οι Άγγελοι μιλάνε κάθε μέρα. Ο Θεός στέλνει τους Αγγέλους, για να δουν αν ο κόσμος μετανοεί. Οι Άγγελοι γέμισαν το σύννεφο.

Μικροί μεγάλοι να έρθουν στην μετάνοια, να μετανοούν. Να γνωρίζουν ότι ο Θεός είναι επάνω. Αυτοί δεν το γνωρίζουν, σαν τα άλογα ζώα τρώνε την Παρασκευή. Παρακαλώ τον Θεό να μετανοούν, αυτοί δεν μετανοούν.

Σας παρακαλώ, οποίος κάνει υπομονή, χαρά σ' αυτόν. Όποιος κάνει υπομονή, σαν τον ήλιο θα λάμψει. Πολλή υπομονή να κάνετε.

Το στόμα το χρυσό εμίλησε και είπε: Οι πεθεράδες να σκεπάζουν, οι γεροντάδες να σκεπάζουν. Οι νέοι να φυλάγουν τα λόγια του Θεού' τριαντάφυλλα στο στόμα, χρυσό κρασάκι στο στόμα (=η Θεία Κοινωνία), να είναι πάντα με τον Θεόν.

Και οι νέοι να βάλουν στο νου τους τα παντάψηλα του Θεού λόγια. Τα λόγια του Θεού σαν τριαντάφυλλα να είναι μέσα εις την καρδίαν…

Σας παρακαλώ, αδέρφια, πολλά υπομονήν…

***

Απολυτίκιον. Ήχος γ'. Την ωραιότητα.

Σοφίας γέγονας, μήτερ αοίδιμε,

Σοφία σέμνωμα, της Θεομήτορος,

εν τη Μονή ασκητικώς, τον βίον σου διελθούσα,

όθεν και απείληφας των καμάτων σου έπαινον

κατατραυματίσασα των δαιμόνων τας φάλαγγας,

και πρέσβειρα Χριστώ παρεστώσα

μη επιλάθου των ποθώ τιμώντων σε.

Μεγαλυνάριον

Σοφισθείσα, μήτερ, πνευματικώς όλον σου τον βίον εν τελεία υπομονή διήλθες, Σοφία,

και νυν του σου νυμφίου το κάλλος εποπτεύεις εν ταις παστάσιν αυτού.



www.zoiforos.gr