Η θαυματουργός εικόνα "Παναγίας της Κεράς"απο το χωριό Μονή του Δημου Ανατολικού Σελίνου

Η θαυματουργός εικόνα "Παναγίας της Κεράς"απο το χωριό Μονή του Δημου Ανατολικού Σελίνου

Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Π.Ο.Υ: Τα κινητά ενδέχεται να προκαλέσουν καρκίνο


Οι κατευθυντήριες γραμμές για τη χρήση των κινητών μπορεί να αλλάξουν καθώς οι επιστήμονες συμφωνούν πως η χρήση κινητών μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο καρκίνου
Η χρήση των κινητών τηλεφώνων είναι πιθανό να αυξάνει τον κίνδυνο συγκεκριμένων μορφών
καρκίνων του εγκεφάλου, προειδοποιεί ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) και συνιστά στους καταναλωτές να μειώσουν τη χρήση τους.

Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξαν 31 επιστήμονες από 14 χώρες που συμμετείχαν στις εργασίες της Διεθνούς Υπηρεσίας Έρευνας για τον Καρκίνο (IARC) στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και οι οποίοι ανέλυσαν εκ νέου όλα τα διαθέσιμα επιστημονικά στοιχεία σε σχέση με το θέμα αυτό.

Οι επιστήμονες είπαν ότι η χρήση κινητών μπορεί να προκαλέσει καρκίνο. Η άποψη αυτή, όμως, μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε επανεκτίμηση των οδηγιών που αφορούν στη χρήση των κινητών, επισήμαναν οι επιστήμονες της IARC.



www.enet.gr

Ανθηρή η αρωματική χλωρίδα, μαραμένη η αξιοποίησή της

ΤΡΙΤΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΕΝΔΗΜΙΚΑ ΦΥΤΑ, ΕΧΕΙ ΑΦΗΣΕΙ ΤΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΦΥΣΙΚΩΝ ΚΑΛΛΥΝΤΙΚΩΝ ΕΡΜΑΙΟ ΣΤΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ, ΤΗΝ ΑΔΡΑΝΕΙΑ, ΤΗΝ ΠΟΛΥΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΑΦΘΟΡΑ


Μολονότι η Ελλάδα διαθέτει χιλιάδες αρωματικά φυτά και βότανα και θα μπορούσε να είναι σήμερα παγκόσμιος κολοσσός στη βιομηχανία φυσικών καλλυντικών, μόλις τις τελευταίες δεκαετίες έβαλε πλώρη, πρώτα για να πείσει την ελληνική αγορά κι έπειτα για να διεισδύσει στις διεθνείς, έχοντας απέναντί της γιγάντιες πολυεθνικές εταιρείες, που κυριαρχούν στα συμβατικά καλλυντικά.

Εξαιτίας της κυριαρχίας της χημείας στον 20ό αιώνα, το ενδιαφέρον του αγροτικού πληθυσμού για τα αρωματικά φυτά και βότανα για πολλά χρόνια παρέμενε περιορισμένο και μόνο για οικιακή χρήση, κυρίως για αφεψήματα και όχι για καλλυντικά. Το ενδιαφέρον για τα αρωματικά βότανα και φυτά αναζωπυρώθηκε τα τελευταία χρόνια με την αλλαγή νοοτροπίας που οδήγησε στην ορθολογικότερη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων και στον περιορισμό της χρήσης χημικών πρόσθετων στην κοσμητολογία.

Βιοποικιλότητα

Η χώρα μας είναι απ'τις πλουσιότερες της Ευρώπης και του κόσμου σε βιοποικιλότητα, εξηγεί η Ελένη Μαλούπα, ερευνήτρια του ΕΘΙΑΓΕ, υπεύθυνη του Βαλκανικού Βοτανικού Κήπου Κρουσσίων και εθνική εκπρόσωπος για τη διατήρηση των αυτοφυών εκτός τόπου.

«Τα αυτοφυή φυτά της Ελλάδας είναι περίπου 6.000 φυτικά είδη και υποείδη, τα οποία αποτελούν σχεδόν το 50% των αυτοφυών φυτών της Ευρώπης! Εξ αυτών, τα 700 είδη είναι ενδημικά, δηλαδή δεν τα βρίσκουμε πουθενά αλλού στον κόσμο, ενώ περίπου 20% είναι αρωματικά ή και φαρμακευτικά φυτά. Σημαντικός αριθμός των ελληνικών φυτικών ειδών παρουσιάζουν πτητικά συστατικά, που κυρίως ανήκουν στην ομάδα των τερπενίων και είναι υπεύθυνα για τις αρωματικές τους ιδιότητες», λέει.

Στην Αγγλία ευδοκιμούν μόλις 800 είδη και υποείδη φυτών και η Ελλάδα είναι η 3η χώρα σε παγκόσμια κατάταξη, δεδομένου του αριθμού ενδημικών φυτών, ανάλογα με το γεωγραφικό της μέγεθος!

Βεβαίως, η απουσία πολιτικής βούλησης και στρατηγικού σχεδιασμού για δεκαετίες, σε συνδυασμό με τα γνωστά βαρίδια της ελληνικής πραγματικότητας (γραφειοκρατία, πολυνομία, προβλήματα στην αδειοδότηση), άφησε στην τύχη τους και χωρίς κατάρτιση τους αγρότες, που θα μπορούσαν σήμερα να έχουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα από καλλιεργήσιμα ελληνικά αρωματικά βότανα και φυτά. Το μέγεθος της ελληνικής αγοράς είναι 5 φορές μικρότερο από το μέσο ευρωπαϊκό, ενώ ανοιχτή πληγή παραμένει η παράνομη συλλογή ελληνικών βοτάνων από ξένες εταιρείες, μέσω τρίτων.

Μελέτη

Βοτανοσυλλέκτες, παραγωγοί, γεωπόνοι, φυτωριούχοι ώς και βιομήχανοι παλεύουν μόνοι τους σε μια παγκοσμιοποιημένη αγορά άκρως ανταγωνιστική, όπου οι τρίτες χώρες εισέρχονται με κακής ποιότητας προϊόντα, κοστίζουν όμως 10 φορές λιγότερο, είτε διότι δεν είναι βιολογικά είτε λόγω μεροκάματων πείνας.

Το 2002, έγινε ολοκληρωμένη μελέτη απ'το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο και το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας για τις «Επενδυτικές δυνατότητες των αρωματικών φυτών». Εκτοτε, ελάχιστα πράγματα άλλαξαν όσον αφορά τη δημιουργία υποδομών για ενδιαφερόμενους επενδυτές (παρατηρητήριο, βάση δεδομένων, θεσμικό πλαίσιο κ.λπ.). Μέχρι σήμερα δεν υπάρχει συμβουλευτική υπηρεσία στον αγροτικό τομέα, παρ' ότι επίκειται να θεσμοθετηθεί, ενώ με τη μεταφορά αρμοδιοτήτων στις Περιφέρειες, υποστηρίζουν αγρότες, η ανοργανωσιά μεγάλωσε.

Κράτη, ακόμη και γειτονικά, παρεμβαίνουν σε διεθνείς εκθέσεις για τη συμμετοχή εταιρειών του κλάδου, παρέχοντας επιχορηγήσεις, υλικό, τεχνική υποστήριξη, κ.λπ. Στην Ελλάδα, τονίζουν παραγωγοί, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Το κόστος συμμετοχής σε εκθέσεις είναι δυσβάσταχτο με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ανταγωνιστικότητα και την εικόνα μας στη διεθνή αγορά.

Δειλά βήματα

Τις τελευταίες δεκαετίες έγιναν δειλά βήματα, στο πλαίσιο κυρίως της συμβολαιακής γεωργίας, δηλαδή από ιδιώτες-αγρότες, αγροτικούς συνεταιρισμούς και συλλέκτες βοτάνων, που υπογράφουν με ελληνικές εταιρείες ότι η παραγωγή τους θ'απορροφηθεί. Ο Αγροτικός Συνεταιρισμός Αρωματικών Φυτών Αγρινίου «Ανθήρ» συστάθηκε από Ομάδα Παραγωγών της περιοχής, αφού η καπνοκαλλιέργεια σταμάτησε. Η Ενωση Αγροτικών Συνεταιρισμών Ρεθύμνου έχει δημιουργήσει υποδομές για αρωματικά φυτά και βότανα, τα οποία προορίζονται για φαρμακευτική χρήση, οι μαστιχοπαραγωγοί της Χίου κι οι κροκοπαραγωγοί της Κοζάνης έχουν κάνει σημαντικά βήματα, ενώ υπάρχουν διάσπαρτοι ιδιώτες μικροί παραγωγοί.

Τα αρωματικά φυτά δεν αποδίδουν αμέσως παραγωγή· γεγονός που ιδίως για τους μικρούς παραγωγούς θέτει ζήτημα επιβίωσης. Ο αγροτικός κόσμος κατά κανόνα δεν θέλησε ν'ασχοληθεί με τα αρωματικά φυτά και γι'άλλους λόγους: άγνοια, αδυναμία απορρόφησης της παραγωγής στον δευτερογενή τομέα, μικρό εισόδημα, υψηλό κοστολόγιο, απουσία επιδοτήσεων και υποδομών, αδυναμία σύνδεσης του προϊόντος με τον τουρισμό.

«Η άγνοια μάλιστα ωθεί συχνά Ελληνες και ξένους να κακοποιούν τον εθνικό μας πλούτο, συλλέγοντας άτσαλα ακόμη και τη γνωστή σε όλους μας ρίγανη, που χρησιμοποιείται, πέρα από τη μαγειρική και την ιατρική και στην αρωματοποιία», εξηγεί η Ελένη Μαλούπα.

Σημαντικά περιθώρια ανάπτυξης στο πλαίσιο της συμβολαιακής γεωργίας υπάρχουν για: θυμάρι, φασκόμηλο, χαμομήλι, ταραξάκο, υπερικό (βαλσαμόχορτο), λουίζα, βαλεριάνα, λεβάντα και τσάι του βουνού.

Το ελληνικό καλλυντικό προέρχεται κατά κανόνα από βιολογικές καλλιέργειες και η παραγωγή του κοστίζει 10 φορές περισσότερο.

Ηγετικό ρόλο στην παραγωγή και αξιοποίηση αρωματικών φυτών κατέχουν οι χώρες της Ασίας, ενώ ΗΠΑ, Γερμανία, Ιαπωνία και Γαλλία αποτελούν τους κύριους αγοραστές. Τα μεγαλύτερα κέντρα εμπορίου είναι η Νέα Υόρκη, το Τόκιο και το Αμβούργο.

Γάμος με… ipad αντί για Ευαγγέλιο!!!


Ε, όχι παπά μου αντί του Ευαγγελίου να τελείς το μυστήριο του γάμου με ipad! Αλήθεια το ζευγάρι φίλησε το… ipad; Είπαμε ναι στη νέα τεχνολογία, αλλά με μέτρο. Το λόγο έχει ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος…


www.elora.gr

Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

Ο γέροντας Πορφύριος μέ μια παρέα χίπηδες




Ο Γέροντας μου διηγήθηκε: «Μιά φορά μέ επισκέ φθηκε ένας χίπης. Ήταν ντυμένος μέ κάτι πολύ χρωμα, παράξενα ρούχα, φορούσε χαϊμαλιά και κοσμή ματα και ζητούσε νά μέ δεΐ. Οί μοναχές ανησύχησαν, ήρθαν και μέ ρώτησαν και είπα, ας περάσει. Μόλις κάθισε απέναντι μου είδα τήν ψυχή του. Είχε καλή ψυχή, αλλά πληγωμένη και γι* αυτό επαναστατημένη.


Του μίλησα με αγάπη κι εκείνος συγκινήθηκε. Γέροντα, μου λέει, κανείς μέχρι σήμερα δε μου μίλησε έτσι. Είπα το όνομα του κι εκείνος παραξενεύθηκε, πώς το γνώριζα. Έ, τοϋ λέω, ό Θεός φανέρωσε και τ' όνομα σου και ότι ταξίδεψες μέχρι την Ινδία και γνώρισες έκεϊ τους γκου-ρού και τους ακολούθησες. "Απόρησε πιο πολύ. Τού είπα κι άλλα πράγματα για τον εαυτό του, κι έφυγε ευχαριστημένος. Τήν άλλη εβδομάδα, νά σου καί κατα φθάνει ό ίδιος μέ μια παρέα χίπηδες. Μπήκαν όλοι μαζί στο κελί μου καί κάθισαν γύρω μου. Ήταν μαζί τους καί μια κοπέλα. Τους συμπάθησα πολύ. Ήταν καλές ψυχές, αλλά πληγωμένες. Δεν τους μίλησα για το Χριστό, γιατί είδα ότι δεν ήταν έτοιμοι ν' ακούσουν. Τους μίλησα στη γλώσσα τους, για πράγματα πού τους ενδιέφεραν. Όταν τελειώσαμε καί σηκώθηκαν νά φύ­γουν, μοΰ είπαν: Γέροντα, θέλουμε μιά χάρη: Νά μας επιτρέψεις νά σοϋ φιλήσουμε τα πόδια. "Εγώ ντράπηκα, αλλά τι νά κάνω, τους άφησα. Μετά μού έδωσαν δώρο μιά κουβέρτα. Θά φωνάξω νά τη φέρουν, νά τή δεις. Είναι πολύ ωραία. "Επειτα άπό καιρό μέ επισκέφθηκε ή κοπέλα, ή χίπισσα, μόνη της. Τήν έλεγαν Μαρία. Είδα ότι ή Μαρία ήταν πιό προχωρημένη στην ψυχή άπό τους φίλους της καί τής πρωτομίλησα για τό Χριστό. Δέχτηκε τά λόγια μου. Ηρθε κι άλλες φορές, έχει πάρει καλό δρόμο. Είπε μάλιστα ή Μαρία στους φίλους της: «Βρέ παλιόπαιδα, δεν φαντάσθηκα ποτέ, οτι θά γνώριζα τό Χριστό, μέσα άπό μιά χίπικη παρέα».
Μου έκανε εντύπωση τό περιστατικό. Τό διορατικό καί ποιμαντικό χάρισμα τοϋ Γέροντα συνεργάσθηκαν γιά νά ελκύσουν, μέ τήν αληθινή αγάπη, τά παραστρα­τημένα, άλλα άξιοσυμπάθητα αυτά παιδιά, πού ίσως κάποιοι πιετιστές θά τά αντιμετώπιζαν μέ περιφρόνηση. Τά παιδιά αυτά ζήτησαν άπό τό Γέροντα κάτι, πού μ'


έκανε να ντραπώ γιά τον εαυτό μου: Να φιλήσουν τα πόδια του· κι ήταν ή πρώτη τους επίσκεψη. "Εγώ τόσα χρόνια πηγαινοερχόμουν και δεν είχα τήν ταπείνωση να διανοηθώ κάτι τέτοιο. Τά παιδιά, σαν τήν αμαρτωλή, πού έπλυνε τά πόδια του Χρίστου μέ τό μύρο και τά σκούπισε μέ τά μαλλιά της, φίλησαν τά πόδια τοΰ Γέ­ροντα και του χάρισαν και μια κουβέρτα. Ό Γέροντας χαιρόταν τό δώρο τους σαν παιδί, όχι βέβαια γιά τήν υλική αξία του, αλλά γιά ό,τι πνευματικό συμβόλιζε. Θαύμασα τους απίθανους δρόμους πού ακολουθεί ή θεία χάρη, γιά νά σώσει ψυχές. Άπό τήν ήμερα εκείνη φιλούσα κι έγώ τά πόδια τοΰ Γέροντα, όπως ήταν ξα­πλωμένος στο κρεβάτι, χωρίς νά τον ερωτώ. [Γ 102-4]

Η χάρη της προσευχής φέρνει το νου σε επαφή με το Θεό

Η συνεχής προσευχή χωρίζει το νου απ’ όλα τα νοήματα και έτσι τον εμφανίζει γυμνό από περισπασμούς ενώπιον του Θεού· διότι τα νοήματα προκαλούνται από διάφορα πράγματα. Τα δε πράγματα είναι άλλα αισθητά και άλλα νοητά. Εφ’ όσον λοιπόν ο νους διακινείται μέσα στην περιοχή των πραγμάτων αυτών, αυτά συλλαμβάνει και αυτά τα νοήματα περιφέρει. Η δε χάρη της προσευχής φέρνει τον νου σε επαφή με το Θεό. Αφού δε τον ενώσει με το Θεό, τον χωρίζει απ’ όλα τα νοήματα· τότε ο νους γυμνός πλέον επικοινωνεί μαζί Του και γίνεται θεοειδής. Αφού δε γίνει θεοειδής, ζητεί από το Θεό τα πρέποντα κι έτσι δεν σφάλλει ποτέ στα αιτήματά του, διότι πάντοτε η παράκλησή του πραγματοποιείται από το Θεό. Γι’ αυτό ο Απόστολος Παύλος μας διατάσσει: «αδιαλείπτως προσεύχεσθε…», για να πετύχουμε με την διαρκή συνάφεια του νου μας με το Θεό, σιγά-σιγά την αποκοπή του από κάθε προσκόλληση στα υλικά.

Ερώτηση: Και πώς ο νους μπορεί να προσεύχεται συνεχώς, εφ’ όσον όταν ψάλλουμε ή διαβάζουμε ή συνομιλούμε ή διακονούμε, ο νους διαμοιράζεται σε πολλά νοήματα και θεωρήματα;

Απόκριση: Η Αγία Γραφή τίποτε το αδύνατον δεν προστάζει, αφού κι ο ίδιος ο Απόστολος και έψαλλε και διάβαζε και δίδασκε και διακονούσε και υπέφερε από τους διωγμούς, κι όμως προσευχόταν αδιαλείπτως. Διότι αδιάλειπτος προσευχή είναι το να έχουμε το νου πάντοτε προσηλωμένο με πολλή ευλάβεια και πόθο στο Θεό· να εξαρτάται πάντοτε ο άνθρωπος από την ελπίδα προς Αυτόν και να στηρίζει το θάρρος του για όλα τα έργα του σ’ Αυτόν όλα όσα συμβαίνουν να τα αντιμετωπίζει όπως ο Απόστολος, που έλεγε σ’ όλες τις περιστάσεις: «ποιός μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού; θλίψη ή στενοχώρια ή πείνα…, ή μαχαίρι;» (Ρωμ. 8, 35). Και κατόπιν διαβεβαιώνει, συνεχίζοντας: «είμαι βέβαιος ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχές ούτε άλλες ουράνιες δυνάμεις ούτε παρόντα ούτε μελλοντικά ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε κάποιο άλλο δημιούργημα θα μπορέσουν να μας χωρίσουν από την αγάπη του Θεού, όπως φανερώθηκε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας». Αυτή λοιπόν την εσωτερική εργασία είχε ο Απόστολος προσευχόμενος συνεχώς και αδιαλείπτως· διότι σε όλα του τα έργα, όπως είπαμε, και σε όλα όσα του συνέβαιναν είχε εξαρτήσει τον εαυτό του από την ελπίδα προς το Θεό. Γι’ αυτό και όλοι οι Άγιοι έχαιραν πάντοτε στις θλίψεις που τους συνέβαιναν, για να συνηθίσουν να ελπίζουν στο Θεό. Έχω λοιπόν τη γνώμη, ότι αυτή είναι η ασύγκριτη και καθαρή κατάσταση της προσευχής. Να κατορθώσει δηλαδή ο νους να βρεθεί έξω από τη σάρκα και τον κόσμο και να προσεύχεται τελείως απαλλαγμένος από την ύλη και τις μορφές του κόσμου.

Αυτός λοιπόν που θα κατορθώσει να διατηρήσει ακέραιη αυτή την κατάσταση της ψυχής, αυτός πραγματικά προσεύχεται αδιαλείπτως.

πηγή: Αγίου Μαξίμου Ομολογητή, «Ο κόσμος της Προσευχής», εκδ. Κάλαμος


www.pemptousia.com

Ερευνητές βρήκαν τρόπο να «διαβάζουν» το μυαλό μας



Οι επιστήμονες έκαναν ακόμη ένα σημαντικό βήμα στην προσπάθειά τους να «διαβάσουν» το μυαλό μας. Ερευνητές στις Η.Π.Α. κατάφεραν για πρώτη φορά να παρακολουθούν τις λέξεις την ώρα που οι ήχοι τους σχηματίζονται στον ανθρώπινο εγκέφαλο, μια ανακάλυψη που στο μέλλον, μεταξύ άλλων, μπορεί να βοηθήσει άτομα με σοβαρά προβλήματα να μιλήσουν μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή.

Οι ερευνητές του Κέντρου Καινοτομίας στη Νευροεπιστήμη και Τεχνολογία του Πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον, με επικεφαλής τον διευθυντή Έρικ Λιούτχαρτ, που δημοσίευσαν τη σχετική έρευνα στο περιοδικό «Journal of Neural Engineering», σύμφωνα με τη βρετανική «Daily Mail», χρησιμοποίησαν ηλεκτρόδια, για να βρουν εκείνη την περιοχή του εγκεφάλου που εμπλέκεται στη δημιουργία όλων των ήχων που συμμετέχουν στο σχηματισμό των λέξεων (περίπου 40 στην περίπτωση της αγγλικής γλώσσας).

Στη συνέχεια, ανακάλυψαν πως κάθε ήχος έχει ένα δικό του διακριτό εγκεφαλικό ηλεκτρικό «σήμα». Έτσι, ελπίζουν ότι θα μπορέσουν να δημιουργήσουν ένα πρόγραμμα υπολογιστή, το οποίο, συσχετίζοντας τους ήχους-σήματα με τις αντίστοιχες λέξεις, θα μπορεί στην ουσία να αναπαράγει (να «διαβάζει») τις σκέψεις των ανθρώπων, χωρίς καν αυτές να χρειάζεται να γίνουν λέξεις και να εκφραστούν ανοιχτά με τον λόγο.

Τα σχετικά πειράματα έγιναν με τη βοήθεια τεσσάρων εθελοντών που έπασχαν από σοβαρή επιληψία και στους οποίους εμφυτεύτηκαν 64 ηλεκτρόδια στο κεφάλι. Αρχικά, οι ερευνητές αποσκοπούσαν να βρουν την αιτία της νόσου, αλλά στην πορεία εστίασαν στις εγκεφαλικές περιοχές όπου σχηματίζονται οι ήχοι των λέξεων και «γεννιέται» ο λόγος.

Οι εθελοντές κλήθηκαν να βγάζουν συνεχώς τέσσερις επαναλαμβανόμενους ήχους (οο, αα, εε, ιι) και οι επιστήμονες αναζήτησαν στον εγκέφαλο τα σήματα που σχετίζονταν με τη δημιουργία αυτών των ήχων, οι οποίοι αποτελούν βασικά συστατικά των λέξεων. Τελικά, οι ερευνητές εντόπισαν τα συγκεκριμένα ηλεκτρικά σήματα που αντιστοιχούσαν σε καθένα από τους ξεχωριστούς ήχους.

Αν και αυτά τα απλά φωνήματα δεν είναι αρκετά για τη δημιουργία ολόκληρων λέξεων και προτάσεων, οι νευροεπιστήμονες φιλοδοξούν, με περαιτέρω έρευνα, να ανακαλύψουν τα ηλεκτρικά σήματα πιο πολύπλοκων ήχων από τους οποίους αποτελούνται ολόκληρες οι σκέψεις και τα λόγια. «Δεν μπορώ να πω ότι είμαι σε θέση να διαβάσω το μυαλό κάποιου. Όμως έχω πλέον στοιχεία πως αυτό είναι δυνατό» δήλωσε ο Λιούτχαρτ.

Η ομάδα του διαπίστωσε ότι ο εγκέφαλος γεννάει ένα διαφορετικό ηλεκτρικό σήμα, όταν οι άνθρωποι απλώς σκέφτονται για τις λέξεις (με τους αντίστοιχους ήχους), από ό,τι όταν μιλάνε και εκφράζουν αυτές τις σκέψεις. Για αυτό τον λόγο, οι ερευνητές ευελπιστούν ότι μια μέρα θα μπορούν να «διαβάζουν» τις σκέψεις μας και το τι θέλουμε να πούμε πριν καν το πούμε (ή θα ξέρουν τι είναι αυτό που σκεπτόμαστε, αλλά δεν θέλουμε να πούμε…).



www.zougla.gr

Έρχονται ξενοι εφοριακοί....


...και ο υπουργός Εξωτερικών σημερα το πρωί όταν του το ανεφεραν στο MEGA χαζο-κρυφογελούσε...Δεν το ήξερε!!!


Financial Times: Πρωτοφανής παρέμβαση Ευρωπαίων στην ελληνική οικονομία
Συμμετοχή στην είσπραξη των φόρων και στην ιδιωτικοποίηση των κρατικών περιουσιακών στοιχείων


ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ

Μία άνευ προηγουμένου εξωτερική επέμβαση στην ελληνική οικονομία, διαπραγματεύονται οι Ευρωπαίοι ηγέτες σύμφωνα με σημερινό άρθρο της εφημερίδας «Financial Times». Η επέμβαση αυτή θα περιλαμβάνει διεθνή εμπλοκή στην συγκομιδή των φόρων και μεγάλης κλίμακας ιδιωτικοποιήσεις της δημοσίας περιουσίας, με αντάλλαγμα νέα δάνεια για την Ελλάδα.

Οι αξιωματούχοι που εμπλέκονται στις συνομιλίες φέρονται να δήλωσαν στη εφημερίδα ότι το πακέτο θα περιλαμβάνει επίσης κίνητρα για τους ιδιώτες δανειστές της Ελλάδας, ώστε να παρατείνουν εθελοντικά στην αποπληρωμή του ελληνικού χρέους, αλλά και νέα αυστηρά μέτρα λιτότητας.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, οι αξιωματούχοι ελπίζουν ότι έτσι τουλάχιστον τα μισά από τα 60-70 δισεκατομμύρια ευρώ της χρηματοδότησης που χρειάζεται η ελληνική κυβέρνηση ως το 2013 δεν θα προκύψουν από νέα δάνεια. Συνεπώς οι χώρες της ευρωζώνης και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θα πρέπει να δανείσουν στην Ελλάδα 30-35 δισεκατομμύρια ευρώ επιπλέον των ήδη 110 δισεκατομμυρίων ευρώ που συμφωνήθηκαν ήδη στο πλαίσιο του προγράμματος διάσωσης της Ελλάδας πέρυσι.

Παρόλα αυτά, οι αξιωματούχοι φέρονται να προειδοποίησαν ότι σχεδόν κάθε στοιχείο του νέου πακέτου αντιμετωπίζει σημαντική αντίσταση από τουλάχιστον μία από τις κυβερνήσεις και τους θεσμούς που εμπλέκονται στην επίμαχη διαπραγμάτευση και η συμφωνία δεν έχει ακόμη αποκρυσταλλωθεί.

Τελευταίο «εμπόδιο» στην επίτευξη μιας τέτοιας συμφωνίας, όπως αναφέρει η «Financial Times» αποτελεί το γεγονός ότι ο Ελληνας πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου δεν κατάφερε να εξασφαλίσει την συναίνεση των κομμάτων για την επιβολή νέων μέτρων λιτότητας, ενώ επιπροσθέτως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα παραμένει αντίθετη σε οποιαδήποτε αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.

Παρά τους σκοπέλους, η αγγλική εφημερίδα τονίζει την ανάγκη επίτευξης μιας συμφωνίας εντός μόλις τριών εβδομάδων εξαιτίας απειλής του ΔΝΤ να παρακρατήσει την δόση ύψους 12 δισεκατομμυρίων ευρώ αν η Αθήνα δεν δείξει ότι μπορεί να συμμορφωθεί με όλες τις χρηματοοικονομικές της απαιτήσεις για τους επόμενους 12 μήνες.

Οι αξιωματούχοι φαίνονται να πιστεύουν ότι η Ελλάδα θα είναι αδύνατον να επιστρέψει στις χρηματοπιστωτικές αγορές για να βρει μόνη της χρήματα τον Μάρτιο – όπως είχε σχεδιαστεί αρχικά στο πακέτο των 110 δισεκατομμυρίων ευρώ – πράγμα που σημαίνει ότι απαγορεύεται στο ΔΝΤ να παράσχει στην Ελλάδα περισσότερα χρήματα. Χωρίς τα κεφάλαια του ΔΝΤ, είτε οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα αναγκαστούν να καλύψουν το κενό είτε η Ελλάδα να αθετήσει τη συμφωνία της.

Για να επανέλθει στο «παιχνίδι» το ΔΝΤ, η νέα συμφωνία θα πρέπει να έχει επιτευχθεί ως την προγραμματισμένη σύνοδο των ευρωπαίων υπουργών Οικονομίας στις 20 Ιουνίου.

Ο υπουργός Εξωτερικών κ. Δημήτρης Δρούτσας αναφερόμενος στο εν λόγω δημοσίευμα διευκρίνισε: «Εμείς ζητήσαμε μόνο τεχνική βοήθεια».




www.tovima.gr

Φλερτ μέσω αποκρατικοποιήσεων


Παρά τα όσα λέγονται δημοσίως, τα στοιχεία δείχνουν ότι αρχίζει ένα «φλερτ» μεταξύ της κυβέρνησης και της Ν.Δ., με θέματα αιχμής τις αποκρατικοποιήσεις και τη δημόσια περιουσία, θέματα στα οποία έχουν παρόμοιες θέσεις και, το κυριότερο, είναι στην πρώτη γραμμή του ενδιαφέροντος των δανειστών της χώρας.

Γ. Α. Παπανδρέου και Αντ. Σαμαράς, την Παρασκευή Γ. Α. Παπανδρέου και Αντ. Σαμαράς, την Παρασκευή Ηδη από προχθές έχει αρχίσει μια διαδικασία ανταλλαγής μηνυμάτων μεταξύ των δύο πλευρών, χωρίς όμως ακόμα να πάρουν επίσημη μορφή, ενώ είναι χαρακτηριστικό πως από τη Ν.Δ. λένε ότι είναι ανοιχτοί και σε μια νέα συνάντηση Παπανδρέου - Σαμαρά.

Κοινής αποδοχής

1Ο πρωθυπουργός, σύμφωνα με πληροφορίες, αναμένεται να υλοποιήσει τη δέσμευσή του για την τοποθέτηση προσώπων κοινής αποδοχής σε διάφορες κρατικές θέσεις-κλειδιά, όπως είναι παραδείγματος χάριν ο επικεφαλής για τις αποκρατικοποιήσεις, ενώ θα καλέσει τη Ν.Δ. και άλλα κόμματα να κάνουν προτάσεις. Ο πρωθυπουργός ό,τι είπε στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών γι' αυτό το θέμα το εννοεί, λένε συνεργάτες του.

Από τη μεριά του, ο πρόεδρος της Ν.Δ. Αντώνης Σαμαράς αναμένεται να εμφανιστεί θετικός στο να μπουν τεχνοκράτες επικεφαλής στις αποκρατικοποιήσεις, σε κάποιες από τις οποίες μάλιστα θα τονίσει ότι η Ν.Δ. είναι πιο προωθημένη από την κυβέρνηση. Οι συνεργάτες του χθες παρέπεμπαν στη θετική απάντηση που έδωσε στον πρωθυπουργό στο συμβούλιο αρχηγών, όταν τον ρώτησε αν θα τον στηρίξει στο θέμα των τεχνοκρατών.

«Προτάσεις δεκτές»

2Ο κ. Παπανδρέου, μόλις χθες από τα Καλάβρυτα, όπου βρέθηκε με τον Καναδό πρωθυπουργό Στέφεν Χάρπερ, που πραγματοποιεί επίσημη επίσκεψη στην Ελλάδα, υποστήριξε ότι μετά τις συναντήσεις του με τους αρχηγούς εξακολουθεί να πιστεύει ότι επί της ουσίας υπάρχουν πράγματα στα οποία τα κόμματα μπορούν να συγκλίνουν, αρκεί να υπερβούν τις παραδοσιακές κομματικές συμπεριφορές. Στο πλαίσιο αυτό, υποστήριξε ότι θα δεχθεί οποιαδήποτε πρόταση απ' όπου και αν προέρχεται, ακόμη και κοινή διαπραγμάτευση με την τρόικα επί των προτάσεων των άλλων κομμάτων. Η συγκεκριμένη αναφορά του πρωθυπουργού αφορά τις προτάσεις της Ν.Δ. για το φορολογικό, που είναι το καίριο σημείο διαφωνίας μεταξύ κυβέρνησης και Ν.Δ.

Κι ενώ ο πρωθυπουργός δηλώνει τα παραπάνω, το στενό επιτελείο του Αντώνη Σαμαρά δεν δίνει την εικόνα ότι συνεχίζει να είναι εγκλωβισμένο στη γραμμή της στείρας άρνησης. Κορυφαίο στέλεχος έλεγε στην «Ε» χαρακτηριστικά ότι «δεν γίνεται η χώρα να βρίσκεται σε τέτοια κρίση και να μην υπάρχει δίαυλος επικοινωνίας, να μη μιλάμε μεταξύ μας».

«Αν τον καλέσει»

3Στο πλαίσιο αυτό στη Ν.Δ. δεν λένε «όχι» σε μια νέα συνάντηση Παπανδρέου - Σαμαρά. «Αν τον καλέσει ο πρωθυπουργός, φυσικά και θα πάει», είπε χθες στην «Ε» στενός συνεργάτης του Αντ. Σαμαρά. Ηδη χθες είδαν το φως της δημοσιότητας πληροφορίες, που δεν διαψεύσθηκαν, ότι ο κ. Παπανδρέου θα ξανακαλέσει άμεσα σε συνάντηση τον κ. Σαμαρά για να εξειδικεύσουν τα κοινά σημεία της πολιτικής τους. «Ο πρωθυπουργός εμμένει στη συναίνεση και θα εξαντλήσει κάθε πρόσφορο τρόπο· είναι ανοιχτός σε ό,τι χρειαστεί» έλεγαν συνεργάτες του.

Το αγκάθι

4 Στη Συγγρού, όπου τα γραφεία της Ν.Δ., αναγνωρίζονται πλέον οι κινήσεις συναίνεσης που άρχισαν να γίνονται εκ μέρους του πρωθυπουργού. Ο εξ απορρήτων του προέδρου της Ν.Δ., Χρύσανθος Λαζαρίδης, παραδέχθηκε ότι «στα περισσότερα που έχουμε πει, για να είμαστε δίκαιοι, η κυβέρνηση έχει φανεί ότι είτε τα αποδέχεται είτε τα συζητάει σοβαρά». «Το αγκάθι είναι οι φορολογικοί συντελεστές», τόνισε στον «Φλας». «Αν ο πρωθυπουργός πει: "θα δούμε εάν μπορούμε να πετύχουμε συμφωνία μεταξύ μας για να πάμε μαζί για επαναδιαπραγμάτευση" ε, αυτό είναι πια επαναδιαπραγμάτευση και εμείς το θέλουμε αυτό».

Στην κυβέρνηση είδαν χθες θετικά τις δηλώσεις αυτές του κ. Λαζαρίδη και έλεγαν ότι ο εξ απορρήτων σύμβουλος του κ. Σαμαρά προϊδεάζει για μια διαφορετική στάση της Ν.Δ.

Οι συντελεστές

5 Συγκρατημένη αισιοδοξία εκφράζει το επιτελείο της Συγγρού και για το θέμα της μείωσης των φορολογικών συντελεστών, που αποτελούν κομβικό σημείο του σχεδίου Σαμαρά για την «επανεκκίνηση της οικονομίας». Ο Α. Σαμαράς θα καλέσει και πάλι τον Παπανδρέου να συμφωνήσουν ότι τη θέλουν και οι δύο, και μετά να πάνε στην τρόικα για επαναδιαπραγμάτευση, ακολουθώντας το παράδειγμα της Ιρλανδίας, που στο δικό της Μνημόνιο πέτυχε να τους κρατήσει στο 12,5%. Ο Παπανδρέου, στο συμβούλιο αρχηγών, όταν του το πρότεινε ο πρόεδρος της Ν.Δ., εμφανίστηκε διστακτικός, με την έννοια ότι η τρόικα δεν θα το δεχθεί. Δεν απάντησε όμως αρνητικά και ενδεχομένως να αποτελέσει ένα πεδίο που θα μπορούσαν να συζητήσουν τα επιτελεία τους.

Αναφερόμενοι στις φορολογικές προτάσεις της Ν.Δ., και ανεξαρτήτως αν αυτές γίνονται δεκτές από την τρόικα, κυβερνητικές πηγές θύμιζαν ότι ο πρωθυπουργός, στη συνάντησή του με τον κ. Σαμαρά στις αρχές της προηγούμενης εβδομάδας, του είχε προτείνει να οριστούν ομάδες εργασίας από στελέχη του υπουργείου Οικονομικών και στελέχη της Ν.Δ. για να τις εξετάσουν.

Στο μεταξύ, οι βασικότεροι στόχοι της κυβέρνησης το επόμενο διάστημα είναι:

* Να ψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο δημοσιονομικό πρόγραμμα απ' όλη την Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ πριν από τη σύνοδο κορυφής. Δύσκολη υπόθεση, αφού οι αντιδράσεις των βουλευτών είναι έντονες για τα όσα προβλέπει το πρόγραμμα.

* Το κρίσμο διάστημα για την κυβέρνηση είναι το τελευταίο δεκαήμερο του Ιουνίου. Στις 24 θα γίνει η σύνοδος κορυφής, η οποία επί της ουσίας θα αποφασίσει για το μέλλον της δανειακής χρηματοδότησης, και στις 29 θα πρέπει να εκταμιευθεί η πέμπτη δόση. Ο υπουργός Οικονομικών δηλώνει ότι δεν θα υπάρξει πρόβλημα.

Η κυβέρνηση όμως καίγεται μέχρι εκείνη την ημερομηνία να έχει ψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο, να έχει ολοκληρωθεί τουλάχιστον μία αποκρατικοποίηση και να έχει συσταθεί το Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων. Η πιο πρόσφορη αυτή τη στιγμή είναι η ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ, με την πώληση του ποσοστού του 16%. *




www.enet.gr

Κυριακή 29 Μαΐου 2011

Τα νοσήματα της... καλοπέρασης «θερίζουν» τον πλανήτη


(Ρούλα Τσουλέα)


Τα χρόνια νοσήματα που σχετίζονται με τον σύγχρονο, δυτικού τύπου τρόπο ζωής «θερίζουν» τον πλανήτη, προκαλώντας ετησίως πάνω από τους έξι στους δέκα θανάτους, ανακοίνωσε ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ).


Σύμφωνα με νέα έκθεσή του, από τα 57 εκατομμύρια θανάτους που καταγράφονται ετησίως, τα 36 εκατομμύρια (ποσοστό 63%) οφείλονται σε χρόνια νοσήματα που σχετίζονται ευθέως με τον τρόπο ζωής: με την καρδιοπάθεια, τον καρκίνο, τον σακχαρώδη διαβήτη και την χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια (είναι γνωστή και ως νόσος των καπνιστών).

Μέγιστος εχθρός του πλανήτη αναδεικνύεται το τσιγάρο, που σκοτώνει ετησίως σχεδόν 6 εκατομμύρια ανθρώπους. Ακολουθεί η καθιστική ζωή που ευθύνεται για σχεδόν 3,2 εκατομμύρια θανάτους τον χρόνο και μετά είναι η κατάχρηση αλκοόλ που κοστίζει κάθε χρόνο τη ζωή 2,3 εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο.

Από τα καρδιαγγειακά νοσήματα, η υπέρταση είναι ο μεγαλύτερος «φονιάς», καθώς ευθύνεται για 7,5 εκατομμύρια θανάτους. Η παχυσαρκία σκοτώνει 2,8 εκατομμύρια ανθρώπους τον χρόνο και η αυξημένη χοληστερόλη 2,6 εκατομμύρια.

Το 80% των θανάτων από τα νοσήματα της αφθονίας, όπως τα αποκαλούν οι ειδικοί, καταγράφεται σε χώρες χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος, γεγονός που υποδηλώνει ότι ενώ οι εύπορες χώρες της Δύσης έχουν αρχίσει να λαμβάνουν μέτρα για την προάσπιση της δημόσιας Υγείας, στις πιο φτωχικές τα νοσήματα αυτά επελαύνουν ανενόχλητα.

Η κατάσταση, μάλιστα, έχει λάβει τέτοιες διαστάσεις, ώστε πλέον συνιστούν μεγαλύτερη απειλή απ’ ό,τι λοιμώδη νοσήματα όπως η ελονοσία, το AIDS και η φυματίωση.

«Η εξάπλωση των μη μεταδοτικών νοσημάτων αντιπροσωπεύει μια τεράστια πρόκληση», δήλωσε η γενική διευθύντρια του ΠΟΥ δρ Μάργκρετ Τσαν. «Σε μερικές χώρες δεν είναι υπερβολή να περιγραφεί η κατάσταση ως επικείμενη καταστροφή – καταστροφή της υγείας, της κοινωνίας και της εθνικής οικονομίας».

Ο ΠΟΥ τονίζει ότι πολλοί από αυτούς τους θανάτους θα μπορούσαν να αποφευχθούν με την εφαρμογή πολιτικών Υγείας οι οποίες θα προωθούν την φυσική δραστηριότητα, την υγιεινή διατροφή και την αποφυγή του καπνίσματος.

















(Πηγή: "ΤΑ ΝΕΑ" 27/4/2011)
www.alopsi.gr

Tο ανέφικτο της παλαμικής πτεροφυΐας



Tου Χρηστου Γιανναρα

Η πιστοποίηση επαληθεύεται, επί πολλά χρόνια, σε πολλές επιμέρους περιπτώσεις: Aνθρωποι με έκτακτη ευφυΐα, ζηλευτές σπουδές, διαυγέστατη ανιδιοτέλεια: μόλις ενταχθούν στο «πολιτικό προσωπικό» κόμματος εξουσίας, έστω και με «χαλαρή» ένταξη, χάνουν την επαφή με την πραγματικότητα. Eχοντας αρράγιστη τη βεβαιότητα ότι, χάρη στην ένταξή τους, διαθέτουν την αμεσότερη δυνατή και ρεαλιστικότερη αντίληψη των πραγμάτων.

Πώς όμως μπορεί να κριθεί το ποιος έχει επαφή με την πραγματικότητα και ποιος δεν έχει; Σε αυτή την κρίσιμη σύγκριση ο αναγνώστης θα επιτρέψει τον φαινομενικά υπερφίαλο, αλλά καθόλου αυτάρεσκο ισχυρισμό του επιφυλλιδογράφου, ότι τεκμηριωμένα πλεονεκτεί σε σύγκριση με τον πολιτικά εντεταγμένο: Yπάρχουν τα κείμενα, οι δημοσιευμένες καταγραφές των εκκλήσεων, ικεσιών, προειδοποιήσεων, καταγγελιών, που οι πολιτικοί αγνόησαν με προκλητική αδιαφορία και εξωπραγματική αυτοπεποίθηση. Kαι δικαιώθηκε μέχρι κεραίας ο όποιος πείσμων στην ελευθερόστομη «κινδυνολογία» επιφυλλιδογράφος.

Για τη λογική που λειτουργεί κριτικά ήταν αμέσως φανερό, από τις πρώτες κιόλας πενήντα ημέρες, πού οδηγούσε η διακυβέρνηση Mητσοτάκη, το 1990, πού η πρώτη (ομολογουμένως συνετή, αλλά κοινωνικά ανεπαρκέστατη) διακυβέρνηση Σημίτη, πού η άφρων δεύτερη, ποια αναπόδραστη κατάληξη θα είχε η πρωθυπουργία του βραχέος Kαραμανλή. «Για το σημερινό εντεταλμένο κυβερνητικό σκαρίφημα δεν χρειάζονταν προβλέψεις: οι μοιραίες συνέπειες τόσο μακρόχρονης αποκοπής της πολιτικής από την πραγματικότητα οδηγούσαν προγραμματισμένα στον ολίγιστο τωρινό διαχειριστή τους). Aν βρεθεί αναγνώστης που θα ανατρέψει στην κριτική επιφυλλιδογραφία, από το 1990 ώς και το 2007, δεν πρέπει να απορήσει για τη συναρπαστική ευθυβολία των προβλέψεων. Δεν πρόκειται για χάρισμα, αλλά μόνο για έγκαιρα λογικά συμπεράσματα.

Aπό τα τέλη κιόλας της δεκαετίας του '80 ήταν περισσότερο από φανερό ότι το κόμμα της N.Δ. δεν είχε τίποτε να αντιτάξει στον «κοινωνικό μετασχηματισμό» του Aνδρέα Παπανδρέου. Δεν είχε αντιπρόταση, δεν ιδρύθηκε για να θέσει και να υπηρετήσει κοινωνικούς στόχους, πίστευε ότι αποτελεί τον αυτονόητο για την Eλλάδα φορέα διαχείρισης της εξουσίας. Γι' αυτό και δεν αντέταξε την παραμικρή αντίρρηση, διαμαρτυρία ή κριτική, όταν το ΠAΣOK ισοπέδωνε μεθοδικά κάθε κοινωνική ιεραρχία, καταργούσε οποιαδήποτε αξιοκρατική στελέχωση στον δημόσιο τομέα, διέλυε (κυριολεκτικά) τα πανεπιστήμια με τον διαβόητο νόμο 1268 του '82, ανασκολόπιζε τα σχολειά και το ήθος της εκπαίδευσης, καταργούσε την ιστορική συνέχεια της ελληνικής γραφής, επιβάλλοντας το μονοτονικό, υπονόμευε την κοινωνική συνοχή με χίλια δυο ψηφοθηρικά διχαστικά δολώματα.

Oχι μόνο δεν πήρε καν είδηση η N.Δ. τον ξεθεμελιωτικό «κοινωνικό μετασχηματισμό» που πραγματοποιούσε το ΠAΣOK, αλλά και ξιπάστηκε με το «προοδευτικό» βερνίκωμα του αμοραλισμού - τόσο χαμηλό ήταν το επίπεδο των στελεχών της. Προσπαθούσαν απεγνωσμένα να αντιγράψουν τον παπανδρεϊσμό, ο εκπασοκισμός του κόμματος φάνταζε συνταγή πολιτικής επιτυχίας. Oποιοι κοινωνικοί στόχοι ταυτίζονταν (επιθυμητικά ή φαντασιωδώς) με την «παράταξη» αποσιωπήθηκαν με ενοχική ντροπή και έμπρακτα αποκηρύχθηκαν - η φιλοπατρία (επίγνωση καταγωγής και συνέχειας) η κατά κεφαλήν καλλιέργεια με προτεραιότητα της γλώσσας, δηλαδή της κριτικής σκέψης, η κοινωνική συνοχή, ο αυτοσεβασμός των Eλλήνων.

H αλυσιδωτή μετακύλιση της πολιτικής αποτυχίας, από τον K. Mητσοτάκη στον K. Σημίτη και στον βραχύ Kαραμανλή είχε αναπόφευκτη κατάληξη τη σημερινή καταστροφή, οικονομική, κοινωνική, κρατική που ζει ο Eλληνισμός, με ψηλαφητή την απειλή του ιστορικού αφανισμού του (τουλάχιστον ως ετερότητας «νοήματος», δηλαδή πρότασης πολιτισμού). H εδώ κριτική επιφυλλιδογραφία επιμένει (από το «Finis Graeciae», του 1986, ώς σήμερα) ότι η καταστροφή ήταν ήδη συντελεσμένη με τον ηροστράτειο «κοινωνικό μετασχηματισμό» του Aνδρέα Παπανδρέου. Kάθε μια από τις κυβερνήσεις που ακολούθησαν έδειχνε να πιστεύει ότι μπορεί να ασκήσει πολιτική, ανγοώντας τον παπανδρεϊκό «μετασχηματισμό» της ελλαδικής κοινωνίας. Kαι κατέληγε νομοτελειακά στην επονείδιστη αποτυχία. Tην ίδια πλάνη διαιωνίζει και ο Aντώνης Σαμαράς, το απέδειξε ακόμα μια φορά με το «Zάππειο II».

Δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική αλλαγή στην Eλλάδα δίχως χαρακτήρα κοινωνικής «αντιμεταρρύθμισης» του παπανδρεϊκού «μετασχηματισμού». Aυτό που κατέρρευσε είναι το παπανδρεϊκό μοντέλο κοινωνίας και κράτους, θεσμοποιημένο με το εκτρωματικό Σύνταγμα του 1985. H ανυπαρξία αντιπολίτευσης στον εκπασοκισμό της πολιτικής, η απουσία κόμματος που να θεμελιώνει την πολιτική του πρόταση σε ρεαλιστική - θεσμική ανατροπή του παπανδρεϊκού «μετασχηματισμού», μεταβάλλει την κατάρρευση του αμοραλιστικού πασοκικού μοντέλου σε εθνική καταστροφή της ελληνικής, συγκροτημένης σε πολιτεία συλλογικότητας.

Δεν το καταλαβαίνει ο κ. Σαμαράς, και οι εξ απορρήτων του τον διαβεβαιώνουν ότι οι εμμονές της επιφυλλιδογραφίας δεν συνιστούν «πολιτική». Πολιτική είναι να εξασφαλίζεις «συνοχή» του οποιασδήποτε ποιότητας πολιτικού σου προσωπικού, να αποτρέπεις διαρροή (δηλαδή αυτοχειρία) προς την «ντόρεια» θνησιγένεια, να «βελτιώνεις» την ειλωτεία που επιβάλλει το «Mνημόνιο», προκειμένου οι δημοσκοπήσεις να σου δώσουν προβάδισμα μιας μονάδας έναντι του μειονεκτικότερου που θα μπορούσε να σου τύχει αντιπάλου.

Eτσι, όλα τα προγνωστικά δείχνουν ότι ενδεχόμενο να υπάρξει πολιτικός ηγέτης με συνείδηση κοινωνικού αναμορφωτή, ανατροπέα της παπανδρεϊκής λοιμικής, δεν διαφαίνεται στον κομματικό ορίζοντα. H ελλαδική κοινωνία μοιάζει αυτοκαταδικασμένη να κατεβαίνει σκαλοπάτι - σκαλοπάτι «του κακού τη σκάλα» ώς τον πιο ντροπιαστικό πυθμένα. Kαι στον πυθμένα του αυτεξευτελισμού δεν υπάρχει περίπτωση να φυτρώσουν παλαμικά «φτερά». Aπλώς βεβαιώνεται η αποχώρηση από την Iστορία.



www.kathimerini.gr

«Επιδημία» η μόλυνση από το βακτήριο των λαχανικών




Η επιδημία του βακτηρίου E.coli στη Γερμανία, που έχει οδηγήσει στο θάνατο 10 ανθρώπους, είναι μία από τις μεγαλύτερες του είδους παγκοσμίως και η σημαντικότερη που έχει καταγραφεί ποτέ στη χώρα, σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Κέντρο Πρόληψης και Ελέγχου Ασθενειών (ECDC). Οι αρχές συμβουλεύουν τους Γερμανούς και όσους ταξιδεύουν στη χώρα να αποφεύγουν τα αγγούρια, τις τομάτες και τα μαρούλια.

Το ECDC, που εδρεύει στη Στοκχόλμη και παρακολουθεί τις ασθένειες στην Ευρωπαϊκή Ένωση, χαρακτήρισε την επιδημία "μία από τις μεγαλύτερες παγκοσμίως και τη μεγαλύτερη που έχει αναφερθεί στη Γερμανία".

Οι γερμανικές αρχές ανακοίνωσαν την Πέμπτη πως υπάρχουν υποψίες ότι μολυσμένα αγγουράκια, εισαγόμενα από την Ισπανία, προκάλεσαν την επιδημία του αιμολυτικού ουραιμικού συνδρόμου (ΟΑΣ), μια σοβαρή επιπλοκή που οφείλεται στο STEC, ένα είδος βακτηρίου E.coli το οποίο παράγει τοξίνες σιγκέλλας.

Από τις 25 Απριλίου έχουν καταγραφεί στη Γερμανία 276 κρούσματα του ΟΑΣ. Άλλα κρούσματα έχουν επίσης αναφερθεί στη Σουηδία, τη Δανία, την Ολλανδία και τη Βρετανία και όλα αφορούν άτομα που ταξίδεψαν πρόσφατα στη Γερμανία. Τρία κρούσματα αναφέρθηκαν και στη Γαλλία.

Το ECDC χαρακτήρισε επίσης την επιδημία "ασυνήθιστη" επειδή πλήττει κυρίως ενήλικους και ιδίως γυναίκες. "Μολονότι κρούσματα του ΟΑΣ παρατηρούνται συνήθως σε παιδιά κάτω των 5 ετών, σε αυτήν την επιδημία το 87% των κρουσμάτων είναι ενήλικοι και το 68% γυναίκες", ανέφερε.

Το ΟΑΣ επηρεάζει το αίμα, τα νεφρά και, σε σοβαρές περιπτώσεις, το κεντρικό νευρικό σύστημα. Πρόκειται για σοβαρή ασθένεια που απαιτεί νοσηλεία σε νοσοκομείο.

Οι αρχές συμβουλεύουν τους Γερμανούς και όσους ταξιδεύουν στη χώρα να αποφεύγουν τα αγγούρια, τις τομάτες και τα μαρούλια. Πολλά καταστήματα έχουν ήδη απομακρύνει αυτά τα τρόφιμα από τα ράφια τους.



www.enet.gr

Σάββατο 28 Μαΐου 2011

Όταν ανησυχεί ο πατέρας ή η μητέρα, επειδή αμαρτάνει το παιδί…



Αρχιμ. Αιμιλιανός Σιμονοπετρίτης

Το σκοτάδι, ως συνέπεια της πτώσεως του ανθρώπου, δεν βγάζει ποτέ στο φως. Το φως διαλύει το σκοτάδι, διότι το σκοτάδι είναι ανυπόστατο, δεν έχει ουσία. Υπάρχει όμως μία περίπτωσις την οποία πανσόφως εκμεταλλεύεται ο παντουργός Θεός για το καλό μας, βγάζοντας και από το κακό καλό, από το σκοτάδι φως. Πώς; Δια της μετανοίας. Βλέπω την κακία μου, την αμαρτία μου, μετανοώ, κλαίω, θρηνώ, οδηγούμαι στον Θεόν, αναλαμβάνω τις ευθύνες μου, νήφω, καρτερώ, και μέσα μου καλλιεργείται ο καινούργιος άνθρωπος που βγαίνει από την μετάνοια. Αρα, το καλό δεν βγαίνει από το κακό, αλλά από την μετά-νοια, που είναι άλλος νους, ο νους που τον παρέχει ο Θεός μέσα στην καρδιά.
Όταν ανησυχή, λόγου χάριν, ο πατέρας ή η μητέρα, επειδή αμαρτάνει το παιδί, και το κτυπά, οπωσδήποτε θα βγάλη αντίθετο αποτέλεσμα. Διότι, εάν το παιδί κάνη αμαρτίες, σημαίνει ότι ζητάει την αμαρτία και θα τα βάλη με σένα, που γίνεσαι κή­ρυξ της αρετής. Και τώρα μεν φοβάται να αμαρτήση, αλλά μόλις απελευθερωθή από σένα, θα οδηγηθή αμέσως στο κακό. Η βία, το κακό, δεν μπορεί να βγάλη καλό.

Πες λοιπόν στο παιδάκι σου το καλό, μάθε του τί είναι ο Θεός. Μίλησέ του από το πλήρωμα της δικής σου καρδιάς, φώ­τισέ του λίγο την συνείδησι με την δική σου λαχτάρα και θεία εμπειρία, και μπαίνοντας μέσα του ο Θεός, θα τον αγαπήση. Μπορεί να βρίζη, μπορεί να κάνη αμαρτίες, αλλά έχοντας τα σπέρματα του Θεού, που είναι τόσο ισχυρά, ο Θεός τα καλλιερ­γεί και βγαίνει η καινούργια φύτρα, το καινούργιο βλαστάρι, το οποίο δίδει καινούργια ζωή. Αυτή είναι η μετάνοια.

Το παιδί δηλαδή αυτό, επειδή το αφήνεις ελεύθερο, επειδή το σέβεσαι, επειδή του είπες την αλήθεια, επειδή του απεκάλυψες τι έχει η καρδούλα σου και τι κόσμοι υπάρχουν μέσα σε αυτήν, λέγει μετά: Μα, τί φρικτή ζωή που κάνω! Τί είναι αυτή η αμαρτία! «Αναστήσομαι και επιστρέψω εις τον Πατέρα» (Λουκ. 15, 18). Και ο βλαστός της μετανοίας βγάζει τον καρπό της καινής ζωής. Έτσι τα καταφέρνει ο Θεός να βγάζη και από το στόμα τουλύκου την σωτηρία.

Ο Ιώβ, από την κατάρα στην οποία είχε πέσει, έβγαλε την ευλογία του Θεού και ανεκαινίσθη. Ο Μωυσής ο Αιθίοψ, από τα εγκλήματα και τις ληστείες, έβγαλε την καινούργια ασκητικώτατη ζωή και έγινε αγνώριστος. Δεν τον γνώρισαν καν οι παλαιοί σύντροφοί του και οι άλλοι ληστές΄ τόσο «ανεκαινίσθη ως αετού η νεότης του» (Ψαλμ. 102, 5), έγινε καινούργια η ζωή του.

Επομένως, μπορούμε να πούμε: Όποιος είναι θυμώδης, ας στρέψη όλον τον θυμό, όλη την εσωτερική έντασί του προς τη αγάπη του Θεού, προς την ειρήνη, προς τα σωτήρια λόγια, προς το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με, τον αμαρτωλόν», χρησιμοποιώντας όποιον τρόπο τον βοηθεί. Κάποιος το έλεγε, κτυπώντας τα χέρια του. Τον είδα και τον ρώτησα: Τί κάνεις εκεί; Και μου απήντησε: Είχα μάθει με τα μηχανήματα να κουνώ τα χέρια μου και δεν μπορώ τώρα να κάνω αλλοιώς. Μπράβο, του λέγω, συγχαρητήρια. Βλέπετε πως το κακό, ο θόρυβος, που είναι το χειρότερο κακό, μπορεί να βγάλη και καλό; Κάποιος θαλασσινός το έλεγε, έχοντας την εντύπωσι ότι έπιανε τα κουπιά, γι' αυτό και κουνούσε τα χέρια του. Πραγματικά έπιανε το κουπί, τον Χριστόν.

Αρα, το παν μπορούμε να χρησιμοποιήσωμε. Ό,τι μας δίνει ο Θεός, ό,τι μας κάνουν οι άλλοι, ό,τι παθαίνομε μέσα μας και γύρω μας, όλα είναι μεταγωγικά προς τον Θεόν. Τόσο απέραντη είναι η αγάπη του Θεού. Μόνον τα αποβράσματα του εγώ μας δεν είναι σωτήρια. Αυτά μας απομακρύνουν από τον Θεόν.


Πηγή: Λόγος περί νήψεως», Σελ. 88-90, Εκδ. «ΙΝΔΙΚΤΟΣ».

Αναδημοσίευση από: http://alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=1859



www.oodegr.com

Ἡ θεραπεία τοῦ τυφλοῦ








«Εἶδεν ἄνθρωπον τυφλὸν ἐκ γενετῆς»

Ἡ θεραπεία τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ εἶναι ἕνας φοβερὸς ἔλεγχος γιὰ τοὺς Φαρισαίους ποὺ δὲ θέλουν νὰ παραδεχθοῦν τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ. Πρὶν ἀπὸ τὸ μεγάλο αὐτὸ γεγονὸς ὁ Χριστὸς ἔκανε ἕνα μεγάλο διάλογο μὲ τοὺς Γραμματεῖς καὶ Φαρισαίους. Στὸ διάλογο αὐτὸ ὁ Κύριος τοὺς εἶπε: «ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, πρὶν Ἀβραὰμ γενέσθαι ἐγὼ εἰμὶ" (Ἰω. 8,58). Ἐξαγριωμένοι τότε οἱ Ἰουδαῖοι, ἐπειδὴ δὲν κατάλαβαν τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ, σήκωσαν λίθους γιὰ νὰ Τὸν κτυπήσουν (ὅπ. π. στίχ. 59). Ὁ Χριστός, γιὰ νὰ καταπραΰνει τὸ θυμὸ τους ἐκρύβη καὶ ἐξῆλθεν ἐκ τοῦ ἱεροῦ» (ὅπ. π.). Μετὰ τὸ γεγονὸς αὐτὸ συνάντησε τὸν ἐκ γενετῆς τυφλὸ καὶ τὸν θεράπευσε, γιὰ νὰ γίνει ἡ ἴασή του ἐκτὸς τῶν ἄλλων καὶ μία ἀπάντηση στοὺς ἐχθρούς του, ποὺ ὑποτιμοῦσαν τὸ πρόσωπό Του.


Ὁ ἐκ γενετῆς τυφλὸς

Οἱ μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ νόμιζαν πὼς ἢ αὐτὸς ἁμάρτησε ἢ οἱ γονεῖς του γιὰ νὰ γεννηθεῖ τυφλός. Στὴ συνέχεια ὅμως ὁ Κύριος ἀποκλείει καὶ τὸ ἕνα καὶ τὸ ἄλλο. Γεννήθηκε τυφλὸς γιὰ νὰ φανερωθεῖ ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀντίληψη τῶν μαθητῶν εἶναι ἐσφαλμένη, γιατί πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ πέσει κάποιος στὴν ἁμαρτία πρὶν νὰ γεννηθεῖ; Μόνον οἱ εἰδωλολάτρες εἶχαν τέτοιες δοξασίες καὶ τέτοια ἀνόητα δόγματα. Ὁ Κύριος εἶναι κατηγορηματικός. Κάθε ἕνας εἶναι ὑπεύθυνος γιὰ τὰ δικά του ἁμαρτήματα. Ἡ ἁμαρτία ποὺ διαπράττουμε εἶναι ἐκείνη ποὺ μᾶς ταλαιπωρεῖ. Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας γράφει πὼς ἡ ὠφέλεια στὸν ἄνθρωπο εἶναι μεγάλη, ὅταν γνωρίζει τὴ σωστὴ διδασκαλία τοῦ Θεοῦ. Δὲν πέφτει σὲ σφάλματα οὔτε ἑρμηνεύει λάθος τὰ γεγονότα.


Ὁ τρόπος τῆς θεραπείας τοῦ τυφλοῦ

Ἀξιοθαύμαστος εἶναι ὁ τρόπος θεραπείας τοῦ τυφλοῦ. Μποροῦσε ὁ Χριστὸς νὰ τὸν θεραπεύσει διὰ λόγου χωρὶς νὰ χρησιμοποιήσει πηλὸ καὶ νὰ τοῦ ἀλείψει τὰ μάτια. Πρῶτα πρῶτα ἤθελε νὰ τοῦ διεγείρει τὴν πίστη. Ἔπειτα, μὲ τὴν πράξη Του αὐτὴ ἔδειξε τὴ δημιουργική Του δύναμη. Ὅπως ἕνας οἰκοδόμος τὴν μισοτελειωμένη οἰκία του τὴ συμπληρώνει (κτίζοντας μὲ νέα ὑλικά), ἔτσι καὶ ὁ Χριστὸς στὸ θαῦμα τοῦ τυφλοῦ «τὸ σῶμα τὸ ἡμέτερον συγκολλᾶ καὶ ἀναπληροῖ», δηλαδὴ συμπληρώνει τὶς ἀτέλειες τοῦ σώματός μας, γράφει ὁ Χρυσόστομος. Μὲ χῶμα δημιούργησε τὸν Ἀδάμ, μὲ χῶμα δημιούργησε καὶ τὰ μάτια τοῦ τυφλοῦ. Μετά, κατὰ τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου τοῦ εἶπε νὰ πάει νὰ πλύνει τὸ πρόσωπό του στὴν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ. Ὁ τυφλὸς ὑπάκουσε ἀμέσως. Μέχρι νὰ πάει στὴ δεξαμενὴ ἀπὸ τὸ σημεῖο ποὺ τὸν διέταξε ὁ Κύριος, ἀσφαλῶς θὰ συνάντησε πολλοὺς ἀνθρώπους ποὺ θὰ τὸν ρωτοῦσαν ποῦ πάει καὶ γιατί ἔχει λάσπη στὰ μάτια του. Ἤθελε ὁ Κύριος νὰ γίνει τὸ σημεῖο ἐνδεικτικώτερο. Μετὰ τὴν θεραπεία θὰ ξαναγύριζε πάλι ἀπὸ τὸν ἴδιο δρόμο καὶ θὰ γινόταν κατὰ κάποιο τρόπο μία λιτάνευση τοῦ σημείου, θὰ γινόταν γνωστὸ τὸ θαῦμα χωρὶς εἰδικὴ σύσταση καὶ διάδοση. Βέβαια καὶ οἱ συνεχεῖς ἀνακρίσεις ποὺ κάνανε στὴ συνέχεια οἱ Φαρισαῖοι, χωρὶς νὰ τὸ θέλουν, κάνουν γνωστὸ σ’ ὅλους τὸ θαῦμα. Ὅπως λέγουν οἱ Πατέρες, ὁ Θεὸς «ἐκ τῶν ἐναντίων τὰ ἐνάντια κατασκευάζει», θεραπεύτηκε ὁ τυφλὸς μὲ τὴ ζωοποιὸ ἐνέργεια τοῦ Κυρίου.


Ἡ πνευματικὴ Σιλωὰμ

Ὁ Κύριος εἶναι ἡ πνευματικὴ πέτρα καὶ ἡ πνευματικὴ κολυμβήθρα τοῦ Σιλωὰμ ποὺ καθαρίζονται ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες οἱ ἄνθρωποι. Ὁ Χριστὸς εἶναι ἕνας μεγάλος χείμαρρος ποὺ δρόσισε καὶ ἀνέψυξε ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Στὶς πάσης φύσεως ἀρρώστιες μας, συμβουλεύει ὁ Μ. Βασίλειος, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς γιατροὺς νὰ καταφεύγουμε στὴ θεία χάρη. Ἡ μεγάλη τραγωδία τοῦ ἀνθρώπου, λέγει ἕνας Ἐπίσκοπος, εἶναι ἡ ἁμαρτία του. Ὄχι ἁπλῶς ὅτι ἁμάρτησε, ἀλλ’ ὅτι ἡ ἁμαρτία του «μένει». Στὴ διαμάχη μεταξὺ τυφλοῦ καὶ Φαρισαίων δὲν εἶναι ἡ ἀνεύρεση τῆς ἀλήθειας, ἀλλὰ ἡ ἁμαρτία. Δὲν ἐνδιαφέρονται τόσο γιὰ τὴν ἀργία τοῦ Σαββάτου, ἀλλ’ ὅτι θίγεται ὁ ἐγωισμὸς τῶν Φαρισαίων. Ὁ ἐγωισμός μας δὲ μᾶς ἀφήνει νὰ παραδεχθοῦμε τὶς ἐνέργειες καὶ τὰ θαύματα τοῦ Θεοῦ. Βλέπουμε τὰ μικρὰ καὶ ἀφήνουμε τὰ μεγάλα. Ἐγκλωβίζεται ἡ καλή μας θέληση καὶ ἀρνούμεθα νὰ παραδεχθοῦμε τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ σέ μᾶς. Στὸ βάθος πιστεύουμε μόνον στὸν ἑαυτό μας καὶ στὰ χαρίσματά μας.


Ἀδελφοί μου,

Ἂς σπάσουμε αὐτὸ τὸ σύμπλεγμα τοῦ ἐγωισμοῦ μας κι ἂς παραδεχθοῦμε τὰ σφάλματά μας, ἂς ἀφήσουμε τὸ Θεὸ νὰ ἐνεργήσει ἐπάνω μας ὅπως Αὐτὸς γνωρίζει καὶ μὲ ὅποιον τρόπο θέλει. Ἐὰν γίνουμε ὄργανο γιὰ νὰ φανερωθεῖ ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ, τότε ἂς ὑποστοῦμε καὶ τὶς μεγαλύτερες θυσίες.



Ἰωὴλ Φραγκάκος (Μητροπολίτης Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας)

www.agiazoni.gr

Τα παιδιά κάτω από τα 13 μπορούν να είναι στο Facebook;



«Αφήστε τα 13χρονα να χρησιμοποιούν ελεύθερα την ιστοσελίδα μου» είπε ο 24χρονος ιδρυτής του Facebook, Μαρκ Ζούκερμπεργκ, βάζοντας έτσι το φιτίλι σε έναν παγκόσμιο διάλογο για το κατά πόσο θα πρέπει να αρθούν οι νομικές απαγορεύσεις που αφορούν παιδιά κάτω των 13 ετών.

Με το ένα στα πέντε παιδιά στις ηλικίες 9 - 12 να διαθέτει προσωπικό προφίλ, σύμφωνα με την έρευνα Social Networking για την Ευρώπη, φαίνεται πως, παρά τις απαγορεύσεις, η διεισδυτικότητα του Facebook σε αυτές τις ηλικίες δύσκολα ελέγχεται. Οι κίνδυνοι όμως, στους οποίους εκτίθενται απασχολούν γονείς και αρμόδιους φορείς.

Το Facebook καταστρατηγεί το δικαίωμα των παιδιών στην αθωότητα

«Οταν βλέπουμε όλο και περισσότερα 8χρονα και 9χρονα στην Ελλάδα να έχουν δικό τους προφίλ, θα πρέπει να είμαστε σε επαγρύπνηση» λέει ο κ. Γεώργιος Κορμάς, εκπρόσωπος του Ελληνικού Κέντρου Ασφαλούς Διαδικτύου, υπεύθυνος της Γραμμής Βοήθειας 800 11 800 15 και επιστημονικός συνεργάτης της Μονάδας Εφηβικής Υγείας Β΄ Παιδιατρικής Κλινικής Πανεπιστημίου Αθηνών.

«Η εμπειρία από τις επισκέψεις σε σχολεία όλης της Ελλάδας δείχνει ότι σε αυτές τις ηλικίες τα παιδιά δεν μπορούν να διαχειριστούν το Facebook. Το βλέπουν σαν παιχνίδι, δεν μπορούν όμως να καταλάβουν πόσο επικίνδυνο είναι» προσθέτει.

Τα περισσότερα παιδιά που φτιάχνουν προφίλ, δίνοντας ψευδή ηλικία, δηλώνουν εύκολα το όνομα, την διεύθυνση και τις δραστηριότητές τους, όπως πού πηγαίνουν διακοπές ή πού πάνε φροντιστήριο, αφήνοντας την ζωή τους εκτεθιμένη.

Ο εθισμός, η εξάπλωση της παιδοφιλίας, η εύκολη πρόσβαση σε πορνογραφικό υλικό και σε τυχερά παιχνίδια, θα πρέπει να ανησυχούν τους γονείς. «Αυτό που στερούνται τα παιδιά όταν βρίσκονται ανεξέλεγκτα σε τέτοιες σελίδες κοινωνικής δικτύωσης είναι το δικαίωμά τους στην αθωότητα. Ενώ θα έπρεπε να αναπτύσσουν την κοινωνικότητά τους στην πραγματική ζωή, απομονώνονται στο δωμάτιό τους και δεν δημιουργούν προσωπικές σχέσεις».

Σε αυτές τις μικρές ηλικίες, όταν τα παιδιά εκτίθενται σε τόσα ερεθίσματα, είναι πολύ πιθανή η αλλοίωση της ψυχοκοινωνικής του εξέλιξης. «Τα κορίτσια που βάζουν στο προφίλ τους φωτογραφίες προκλητικές, ουσιαστικά αναζητούν την θηλυκότητά τους μέσα από τα δίκτυα αυτά. Φαντάζεστε λοιπόν τι συζητήσεις προκαλούν και πόσα σχόλια δέχονται - για να μην φτάσουμε και στη σεξουαλική παρενόχληση» τονίζει ο κύριος Κορμάς.

Η μόδα, αλλά και η αίσθηση ότι έχουν πια μεγαλώσει, είναι η απάντηση στο γιατί τα μικρά παιδιά θέλουν να φτιάξουν δικό τους προφίλ. «Είναι σαν μεταδοτική ίωση! Οταν έχει ένα παιδί στην τάξη, τότε θέλουν όλα. Με 3 εκατομμύρια χρήστες στην Ελλάδα, υπάρχουν στο περιβάλλον τους πολλά παραδείγματα προς μίμηση. Τα μεγαλύτερα αδέλφια, οι φίλοι, οι ίδιοι οι γονείς».

Δωδεκάχρονη με1.800 «φίλους»

«Οταν ένα κοριτσάκι 12 ετών μου εμπιστεύθηκε ότι έχει 1.800 φίλους στο Facebook, ενώ οι γονείς της βρίσκονται στο σκοτάδι, σοκαρίστηκα. Ποια επίδραση μπορεί να έχουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι στον ψυχισμό του παιδιού; Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις παιδιών που έχουν πέσει θύματα εκφοβισμού, εκβιασμού, παρενόχλησης ή χλευασμού» λέει η κυρία Αλεξάνδρα Καππάτου, ψυχολόγος - παιδοψυχολόγος.

Τα μικρά παιδιά δεν βάζουν στο μυαλό τους ότι πίσω από ένα προφίλ μπορεί να κρύβεται ένας άνθρωπος που ούτε συνομήλικός τους είναι ούτε έχει αθώα αισθήματα απέναντί τους. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη παγίδα, σύμφωνα με την κυρία Καππάτου. «Για τον λόγο αυτό τα προτρέπουμε να περιλαμβάνουν στις λίστες φίλων μόνο παιδιά που γνωρίζουν, εξηγώντας τους κινδύνους που ενέχει αυτός ο ανταγωνισμός για το ποιος έχει τους περισσότερους φίλους».

Από την άλλη, όμως, δεν μπορούμε να αρνηθούμε την τάση των παιδιών να θέλουν να ανήκουν σε μια ομάδα. «Τα παιδιά σήμερα αισθάνονται δέσμια των δραστηριοτήτων με τις οποίες τα φορτώνουμε και δεν έχουν χρόνο να αναπτύξουν σχέσεις. Οπότε αυτή είναι μια διέξοδος για να χαλαρώσουν, να γελάσουν, να διασκεδάσουν, να συνομιλήσουν» επισημαίνει.

Αυτό όμως φέρνει πιο κοντά τον κίνδυνο του εθισμού, που ως πρόσφατα αποδιδόταν μόνο στα διαδικτυακά παιχνίδια. , «Τα παιδιά που κάθονται πολλές ώρες μπροστά στο υπολογιστή είναι πιθανό να παρουσιάσουν έντονο άγχος, που μπορεί να γίνει παθολογικό, να εγκαταλείψουν τα μαθήματά τους, να χάσουν την επαφή με την οικογένειά τους και να απομονωθούν» σημειώνει η κυρία Καππάτου.

Αυτό, θα αναρωτηθεί κανείς, είναι πιθανό να συμβεί και σε παιδιά μετά την ηλικία των 13 ετών. Για ποιο λόγο τα νομικά όρια μπαίνουν σε αυτή την ηλικία; Σύμφωνα με την κυρία Καππάτου, τα παιδιά θεωρείται ότι από τα 13, οπότε και μπαίνουν στην εφηβεία, αποκτούν μια μεγαλύτερη αυτονομία.

«Στο εξωτερικό εξοικειώνονται με τους υπολογιστές και μαθαίνουν να προστατεύονται από νωρίς, όμως στην Ελλάδα δεν τυγχάνουν ανάλογης εκπαίδευσης. Τα όρια για την Ελλάδα θα μπορούσαν να φτάσουν και τα 16 χρόνια, με τους γονείς να παρακολουθούν διακριτικά τις κινήσεις του εφήβου σε αυτές τις ηλικίες».

Ως την ηλικία των 13 ετών, οι γονείς που γνωρίζουν ότι τα παιδιά τους διαθέτουν προσωπικό προφίλ μπορούν να τα προσθέτουν στους φίλους τους, 'ετσι ώστε να παρακολουθούν τα στοιχεία που μοιράζονται με το δίκτυό τους και να έχουν έναν υποτυπώδη έλεγχο στις δραστηριότητές τους, όπως προτείνει η κυρία Καππάτου.

Πώς μπορούν οι γονείς να διατηρήσουν τον έλεγχο

Αυτοί που καλούνται να θέσουν τα όρια και να εντοπίσουν άμεσα σημάδια κινδύνου στα παιδιά είναι φυσικά οι γονείς. Αρχικά, «μέλημά τους θα πρέπει να είναι να μάθουν στα παιδιά τους να κοινωνικοποιούνται από μικρά, διότι εάν θεωρούν ότι το Facebook είναι κοινωνική επαφή, τότε στην εφηβεία θα αντιμετωπίσουν ακόμη σοβαρότερα προβλήματα» τονίζει ο κύριος Κορμάς.

Τα τέσσερα απλά βήματα, που προτείνει στους γονείς μπορούν να εξασφαλίσουν ένα ικανοποιητικό επίπεδο ελέγχου, με σεβασμό στην προσωπικότητα του παιδιού:
· Μαθαίνουμε στα παιδιά το «δημιουργικό ίντερνετ», δηλαδή πώς να χρησιμοποιούν το ίντερνετ για να συλλέγουν εκπαιδευτικό υλικό και να ενημερώνονται.
· Τοποθετούμε τον υπολογιστή στο σαλόνι για να είμαστε παρόντες όταν το παιδί μπαίνει στο διαδίκτυο και να επιβλέπουμε.
· Βάζουμε περιορισμό στον χρόνο που μπορεί να μπαίνει στο ίντερνετ την ημέρα.
· Χρησιμοποιούμε φίλτρα, που περιορίζουν ανάλογα με την ηλικία του παιδιού την πρόσβασή του σε συγκεκριμένες ιστοσελίδες.

ΟΛΓΑ ΚΛΩΝΤΖΑ




www.tovima.gr

H μεγάλη περιπέτεια κατά την αναζήτηση της αληθείας




Νοέμβριος 2008

Από την αδελφή Ματθαία Όσβαλντ


Η ιστορία διηγείται, πώς μία ρωμαιοκαθολική Μοναχή ανακάλυψε την πληρότητα της αληθείας στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

Παιδική ηλικία και εφηβεία

Γεννήθηκα το 1961 από προτεστάντες γονείς σε μία πόλη της νότιας Γερμανίας. Ζούσαμε σε ένα προάστιο, το οποίο ήταν παλαιότερα ένα αυτόνομο χωριό και αργότερα ενσωματώθηκε σε δήμο. Εκεί υπήρχε μόνο μία ρωμαιοκαθολική οικογένεια, ενώ όλοι οι υπόλοιποι κάτοικοι ήταν προτεστάντες. Στο δημοτικό η κόρη αυτής της οικογένειας, την οποία εγώ συμπαθούσα πάρα πολύ, ήταν συμμαθήτριά μου. Θυμάμαι πολύ καλά ότι μου ήταν αυστηρά απαγορευμένο να την επισκέπτομαι, διότι μου έλεγαν πως αν το μάθαινε κανείς θα ήταν ντροπή για την οικογένειά μας. Τα επόμενα χρόνια υπήρξε μεγαλύτερη ανοχή ως προς το θέμα αυτό. Αν και η πλειοψηφία των κατοίκων ήταν προτεστάντες, αυξήθηκε με την πάροδο του χρόνου ο "καθολικός" πληθυσμός και δημιουργήθηκαν περισσότερες ρωμαιοκαθολικές εκκλησιαστικές κοινότητες στην πόλη.
Οι γονείς μου πίστευαν στο Θεό, αλλά δεν έκαναν πράξη αυτή τους την πίστη, δηλαδή δεν πηγαίναμε ποτέ τις Κυριακές στην εκκλησία, δεν προσευχόμασταν-τουλάχιστον όχι όλοι μαζί ούτε καν πριν από τα γεύματα-και το θέμα «Θεός» ήταν ανύπαρκτο στο σπίτι μας.
Όμως στο σπίτι των παππούδων μας έμενε μία μεγάλη, ευαγγελική αδελφή διακόνισσα, η οποία ήταν παλαιότερα νηπιαγωγός. Ήταν σαν ένα φως για μένα. Κάθε φορά που επισκεπτόμουν τους παππούδες μου, εκμεταλλευόμουν την ευκαιρία να «εξαφανιστώ» και να επισκεφτώ αυτή την αδελφή. Μου διηγούταν συνεχώς για τον Ιησού, για τα θαύματα που έκανε, πώς την είχε βοηθήσει επανειλημμένως και ποικιλοτρόπως, για τον παράδεισο, τον ουρανό, τους αγγέλους και προσευχόταν μαζί μου. Ο χρόνος μαζί της κυλούσε πολύ γρήγορα! Ήμουν πάντα λυπημένη, κάθε φορά που άκουγα μια φωνή να μου λέει: «Μα πού είσαι πάλι; Έλα γρήγορα»! Οι παππούδες δεν έβλεπαν με καλό μάτι το γεγονός ότι περνούσα τόσο πολύ χρόνο με αυτή την «ευλαβή θεία».
Ένα βράδυ, όταν ήμουν τεσσάρων ή πέντε ετών, ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου και σκεφτόμουν πόσο φρικτά κουραστικό θα πρέπει να είναι για τον πατέρα Θεό το γεγονός ότι δεν μπορεί να ξεκουραστεί ποτέ. Πάντα θα έπρεπε να αγρυπνά πάνω από τους ανθρώπους και να προσέχει να μην τους συμβεί κανένα κακό. Εγώ Του πρότεινα όλες τις πιθανές λύσεις, όπως π.χ. το να εναλλάσσεται με τον Υιό Του ή με τους αγγέλους. Στο τέλος Του είπα ότι ήθελα τόσο πολύ να Τον βοηθήσω και ότι δε θα με πείραζε καθόλου πού και πού να μένω τις νύχτες ξάγρυπνη, αλλά αυτό πάλι δε θα βοηθούσε τους ανθρώπους. Από τη μια ήταν πολύ παιδικό όλο αυτό το σκεπτικό μου, από την άλλη όμως το εννοούσα πραγματικά και ποτέ δεν το ξέχασα, αν και τα επόμενα χρόνια το λησμόνησα. Μετά άρχισαν τα σχολικά μου χρόνια. Ήμουν απασχολημένη με άλλα πράγματα.
Ναι μεν δεν αμφέβαλλα ποτέ για την ύπαρξη του Θεού, αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία για μένα και τη ζωή μου. Ήταν σαν δύο ξεχωριστά πράγματα που δεν είχαν καμία σχέση το ένα με το άλλο. Όλη η εφηβεία μου ήταν επηρεασμένη από το γεγονός ότι πάντα ήθελα να είμαι όπως οι άλλοι(κάτι που ποτέ μου δεν κατάφερα, αφού ήμουν πάντα στο περιθώριο, πράγμα που πρέπει να οφείλεται εν μέρει και στην άχαρη εξωτερική μου εμφάνιση). Δοκίμασα όλα όσα έκαναν και οι άλλοι, τσιγάρα, καπηλειά, μαριχουάνα, ροκ μουσική κλπ. Τότε ήμουν σε μία ομάδα, αλλά τον περισσότερο χρόνο καθόμουν μόνη σε μία γωνιά. Έτσι ποτέ δεν ενσωματώθηκα, παρόλο που προσπάθησα πολύ.

Συνεπαρμένη από θείο έρωτα

Όταν ήμουν δεκαεπτά ετών έγινε μία σημαντική αλλαγή στη ζωή μου. Πάντα είχα μεγάλη αγάπη για τη μουσική, έπαιζα κάποια όργανα και ήθελα αργότερα να σπουδάσω μουσική.
Κάποιος έδωσε στη μαμά μου δύο εισιτήρια για μία συναυλία. Επρόκειτο για το
"Κατά Ματθαίον Πάθη" του Joh. Seb. Bach, που είναι τα πάθη του Χριστού κατά το ευαγγέλιο του Ματθαίου. Η συναυλία θα λάμβανε χώρα τη Μεγάλη Παρασκευή.
Οι προτεστάντες δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη θεία λειτουργία τη Μεγάλη εβδομάδα, γι` αυτό συχνά πραγματοποιούνται οι λεγόμενες «θρησκευτικές συναυλίες» τις οποίες παρακολουθεί κανείς για περισυλλογή και εσωτερική ηρεμία. Η συναυλία διήρκησε τρεισήμισι ώρες. Βασικά δεν μπορώ να περιγράψω τι συνέβη μέσα μου. Το άγιο ευαγγέλιο σε συνδυασμό με αυτή τη συναρπαστική μουσική με άγγιξε βαθύτατα και συγκλόνισε την καρδιά μου (Κάτι παρόμοιο διάβασα-παρεμπιπτόντως-στη βιογραφία του πατέρα Σεραφείμ Ρόουζ). Ήμουν συνεπαρμένη και εντυπωσιασμένη από την αγάπη του Ιησού Χριστού, ο οποίος υπέκυψε για εμάς και για τις αμαρτίες μας στο Σταυρό. Αυτή η αγάπη έγινε ακριβώς εκείνη τη στιγμή πραγματικότητα για εμένα και με γέμιζε ολοκληρωτικά. Δεν ξέρω για πόση ώρα καθόμουν μόνη στην εκκλησία και έκλαιγα. Ήξερα μόνο ένα πράγμα, ότι ήθελα να γίνω μία απάντηση σε αυτή την αγάπη. Αυτό ήταν ξεκάθαρο στην καρδιά μου. Αργότερα αναρωτιόμουν συχνά για ποιο λόγο είπα «Θέλω να γίνω μία απάντηση σε αυτή την αγάπη» και όχι «Θέλω να δώσω μία απάντηση σε αυτή την αγάπη». Δεν το καταλάβαινα, αλλά φαινόταν να έχει κάποια σημασία. Από εκείνη τη μέρα άλλαξε η ζωή μου. Την επόμενη μέρα αγόρασα μία Βίβλο. Κρέμασα ένα σταυρό στο δωμάτιό μου και, αντί να πηγαίνω τα βράδια στα καπηλειά, διάβαζα την Αγία Γραφή και προσευχόμουν. Μετά πήρα την απόφαση να σπουδάσω εκκλησιαστική μουσική. Σκεφτόμουν πως, αφού ο Θεός με άγγιξε τόσο με αυτό τον τρόπο και μου χάρισε ένα ταλέντο, τότε θέλω να βοηθήσω να μπορέσουν και άλλοι άνθρωποι να αποκτήσουν παρόμοια εμπειρία. Έγινα μέλος της εκκλησιαστικής χορωδίας της πόλης μας και άρχισα να παρακολουθώ ένα τμήμα της εκκλησιαστικής μουσικής και μαθήματα εκκλησιαστικού οργάνου. Έτσι άλλαξε και το φιλικό μου περιβάλλον. Τα επόμενα τρία χρόνια τα αφιέρωσα τελείως στην εκκλησιαστική μουσική, στις νέες γνωριμίες, στην Αγία Γραφή και παράλληλα και στο σχολείο.

Προτεσταντισμός ή ρωμαιοκαθολική "εκκλησία"

Μία φίλη έπαιζε προσωρινά εκκλησιαστικό όργανο σε μία "καθολική" εκκλησιαστική κοινότητα της πόλης μας. Κάποιο Σάββατο βράδυ συνεννοηθήκαμε να την περιμένω έξω από την εκκλησία για να βγούμε μαζί. Κατά λάθος πήγα μία ώρα νωρίτερα και έτσι αποφάσισα να πάω μαζί της στον εξώστη και να παρακολουθήσω τη θεία λειτουργία «αφ' υψηλού», αντί να περιμένω έξω από την εκκλησία. Κατά κάποιον τρόπο ήταν διαφορετική από τη θεία λειτουργία που γνώρισα στην ευαγγελική εκκλησία. Ήταν κάπως πιο υπερβατικά και μου έκανε καλή εντύπωση. Από τότε δεν μπορούσα να ησυχάσω και ήθελα να ανακαλύψω τι ήταν αυτό το διαφορετικό που με συγκίνησε. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα επισκεπτόμουν τα βράδια του Σαββάτου τη ρωμαιοκαθολική εκκλησία και παρακολουθούσα την απογευματινή ακολουθία των καθολικών, ενώ τα πρωινά της Κυριακής παρακολουθούσα τη θεία λειτουργία της ευαγγελικής εκκλησίας. Το πρώτο με έλκυε όλο και περισσότερο. Στην ευαγγελική "εκκλησία" μου έλειπε η υπερβατικότητα, φαινόταν σαν να πρόκειται για ένα ανθρώπινο σχήμα, όπου τους ανθρώπους τους συνδέει ένα κοινό ενδιαφέρον, δηλαδή ο Θεός. Στη ρωμαιοκαθολική "εκκλησία" ένιωθα κάτι σαν μία υπέρβαση. Τους ανθρώπους τους ένωνε κάτι το οποίο τους υπερβαίνει και είναι εντελώς διαφορετικό από ό,τι συμβαίνει σε ένα σύλλογο ή σε μία κοινότητα με κοινά ενδιαφέροντα. Ιδιαιτέρως μου άρεσε η θεία Ευχαριστία σε αντίθεση με την μετάληψη της ευαγγελικής εκκλησίας, η οποία ποτέ δεν είχε ιδιαίτερη σημασία για εμένα. Μιλούσα συχνά με τον ιερέα της κοινότητας ο οποίος διακατεχόταν από σύγχρονες απόψεις. Ως προτεστάντισσα είχα φυσικά σοβαρά προβλήματα με τον παπισμό! Αλλά για τον ιερέα αυτό δεν ήταν πρόβλημα. Ή καλύτερα να πω ότι ήταν πρόβλημα, αλλά το είχε λύσει με τον τρόπο του, με τον ίδιο τρόπο δηλαδή που το είχε ακούσει και στις διαλέξεις από τον καθηγητή του πανεπιστημίου. (Τα επόμενα χρόνια αφαιρέθηκε από τον καθηγητή του η άδεια διδασκαλίας στη Ρώμη).Ο καθηγητής έλεγε: «Ο πάπας είναι στη Ρώμη και εμείς είμαστε εδώ. Τι γνωρίζει για εμάς; Ας ασχοληθεί εκείνος με την εκκλησία της Ρώμης κι εμείς εδώ με τη δική μας». (Αυτή η άποψη φυσικά κάθε άλλο παρά ρωμαιοκαθολική ήταν και άρχισε να διαδίδεται όλο και περισσότερο τη δεκαετία του `80.)
Αυτό που τελικά με ώθησε στο να γίνω ρωμαιοκαθολική ήταν η εμπειρία αυτής της υπέρβασης και προπάντων η ευχαριστία, δηλ. η πίστη ότι κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας μεταβάλλονται ο άρτος και ο οίνος πράγματι σε σώμα και αίμα Χριστού, ότι δηλαδή όλο αυτό ήταν μία πραγματικότητα και όχι κάτι το συμβολικό. Ένας άλλος λόγος ήταν η λειτουργία , διότι στην ευαγγελική "εκκλησία" δεν υπήρχε λειτουργία υπό αυτή την έννοια. Η θεία λειτουργία αποτελείται μόνο από το ανάγνωσμα της Αγίας Γραφής, ένα μεγάλο κήρυγμα και πολλά τραγούδια και περίπου μία φορά το μήνα από τη λεγόμενη «θεία κοινωνία» αμέσως μετά τη λειτουργία. Τον Οκτώβριο του 1982 έγινα λοιπόν ρωμαιοκαθολική. Αναλογιζόμενη σήμερα τον τρόπο με τον οποίο έγινε όλο αυτό κουνάω το κεφάλι μου, γιατί ήμουν τυφλή. Είχαμε αποφασίσει να γιορτάσουμε με μία "λειτουργία" στο σπίτι (Hausmesse), μέσα σε οικογενειακή ατμόσφαιρα. Η γιορτή δεν έλαβε χώρα στην εκκλησία, αλλά στο σαλόνι του σπιτιού του ιερέα. Μπορούσα να επιλέξω η ίδια το ανάγνωσμα του ευαγγελίου και, αντί για ένα κήρυγμα, ανταλλάξαμε όλοι μαζί κηρύγματα-σύμφωνα με τα εδάφια του ευαγγελίου που είχαμε επιλέξει-ενώ καθόμασταν στον καναπέ. Αυτό ονομαζόταν λειτουργία του λόγου. Για τη γιορτή της ευχαριστίας καθόμασταν όλοι μαζί γύρω από την τραπεζαρία η οποία χρησίμευε ως Αγία Τράπεζα. Ναι μεν έπρεπε να πω μαζί με τους υπόλοιπους το σύμβολο της πίστεως, αλλά κανείς δε μου ζήτησε να ομολογήσω το εξής: «Πιστεύω και ομολογώ όλα όσα πιστεύει, διδάσκει και διακηρύττει η αγία καθολική εκκλησία ». (Αυτό το αντιλήφθηκα μετά από 24 χρόνια, όταν κάποιος μου είπε «Δεν μπορείς να εγκαταλείψεις την εκκλησία μας έτσι απλά, αφού έκανες αυτήν την ομολογία»).
Έτσι λοιπόν έγινα ρωμαιοκαθολική. Και τώρα; Η εκκλησιαστική μουσική παίζει σημαντικό ρόλο στην ευαγγελική εκκλησία, στη ρωμαιοκαθολική εκκλησία όμως είναι δευτερεύουσα. Επιπλέον η εκκλησιαστική μουσική εδώ δε μου φαινόταν και πολύ ελκυστική. Δημιουργήθηκε με ταχείς διαδικασίες μετά τη Β` σύνοδο του Βατικανού, όταν επιτράπηκε η τέλεση της λειτουργίας στην εκάστοτε γλώσσα της χώρας, και δεν είχε καμία παράδοση. Εκτός από αυτό σκεφτόμουν πως έπρεπε κάπως να δραστηριοποιηθώ σε μία κοινότητα και, επειδή ως γυναίκα δεν μπορούσα να γίνω ιερέας, αποφάσισα να σπουδάσω θεολογία, για να γίνω ιεροκήρυκας. Συνέχιζα να μελετώ πολύ την Αγία Γραφή και πιο πολύ από όλα με άγγιζαν βαθύτατα οι ονομαζόμενες παραβολές. Με άγγιζε κάθε φορά που έλεγε ο Ιησούς στον πλούσιο νεανία: «Ύπαγε, πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δεύρο ακολούθει μοι.»(Ματθ.ιθ.21).Σε κάποιον άλλον είπε: «Ακολούθει μοι και άφες τους νεκρούς θάψαι τους εαυτών νεκρούς »(Ματθ.η.22) ή «Ουδείς επιβαλών την χείρα αυτού επ` άροτρον και βλέπων εις τα οπίσω εύθετος εστίν εις την βασιλείαν του Θεού»(Λουκ.θ.62). Με άγγιζε και με πονούσε. Ήθελα να κάνω την πίστη μου επάγγελμα και το βασικότερο πράγμα στη ζωή μου. Αλλά με ποιον τρόπο; Μήπως έπρεπε να φύγω από το σπίτι μου χωρίς μία δραχμή, χωρίς δεύτερο πανωφόρι, χωρίς τίποτα και απλά να αναχωρήσω, έτσι όπως λέει το ευαγγέλιο; Αλλά προς τα πού;

Στην αναζήτηση για το δικό μου μοναστήρι

Πριν από την έναρξη των βασικών σπουδών μου έπρεπε πρώτα να παρακολουθήσω για ένα χρόνο κάποια μαθήματα για την εκμάθηση της λατινικής γλώσσας και της ελληνικής γλώσσας της Βίβλου. Αυτό το διάστημα συνέβη πάλι ένα γεγονός, που μου έδειξε το δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσω. Καθώς ξεφύλλιζα μία μέρα ένα περιοδικό στην αίθουσα αναμονής ενός γιατρού, έπεσα πάνω σε ένα άρθρο για ένα μοναστήρι των Βενεδικτίνων. Αυτό με ενδιέφερε! Ίσως να ήταν αυτή η απάντηση για την υπαρξιακή μου απορία. Ήμουν πεπεισμένη ότι υπήρχαν μοναστήρια μόνο στο μεσαίωνα. Όπως είπα, έμενα σε μία ευαγγελική περιοχή, στην οποία δεν υπήρχαν μοναστήρια. Την επόμενη μέρα πήρα αμέσως τηλέφωνο, για να ρωτήσω, μήπως μπορούσα κάποια στιγμή να τους επισκεφτώ. Η απάντηση ήταν θετική και επί εβδομάδες χαιρόμουν για τις ερχόμενες διακοπές που θα περνούσα εκεί. Ήμουν βαθύτατα εντυπωσιασμένη με την ησυχία, τις ακολουθίες ωρών-κατά τις οποίες οι αδελφές συγκεντρώνονταν κάθε τρεις ώρες στην εκκλησία-, με τη χειρωνακτική εργασία, τους ίδιους καθημερινούς ρυθμούς, κατά τους οποίους μπορούσε να αναπαυθεί η ψυχή. Παρ' όλο που όλα αυτά μου άρεσαν, κάτι μου έλειπε και εκεί.
Έμαθα ότι υπήρχαν διάφορα τάγματα, με διαφορετικούς κανονισμούς και διαφορετικό πνεύμα. Γνώρισα τις Φραγκισκανές μοναχές, το κάρμελ και μερικά άλλα. Παντού μου άρεσε κάτι, αλλά πάντα κάτι μου έλειπε, όμως τι; (Την απάντηση σε αυτή την ερώτηση θα την έπαιρνα πολλά χρόνια αργότερα). Πάντως είχα ξεκαθαρίσει πλέον μέσα μου ότι σε κάθε περίπτωση ήθελα να αφιερώσω τη ζωή μου στο Θεό και να γίνω μοναχή. Στην προσευχή μου ρωτούσα το Θεό συνεχώς πού με ήθελε, σε ποιο από όλα αυτά τα τάγματα και τις κοινότητες. Κατά την αναζήτησή μου ήλθα σε επαφή και με τη λεγόμενη χαρισματική κοινότητα.
Όμως ένιωθα λίγο άβολα με όλα αυτά. Όλοι έψελναν σε «γλώσσες», κάποιοι μιλούσαν προφητικά, όλα ήταν τελείως συναισθηματικά και για άλλη μια φορά ένιωθα ξένη. Αυτό δεν μπορούσα βέβαια να το εκδηλώσω, διότι αυτό θα σήμαινε ότι δεν ήμουν φωτισμένη από το Άγιο Πνεύμα και ότι κρατούσα την καρδιά μου κλειστή.
Εκείνο το διάστημα έκανα μία επίσκεψη σε μία από τις καινούργιες πνευματικές κοινότητες. Ιδρύθηκε στις αρχές της δεκαετίας του `80 και αποτελούνταν από άγαμους άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι μετά από μία μεγάλη περίοδο δοκιμής (Noviziat) έπαιρναν όρκο και υπόσχονταν ακτημοσύνη, παρθενία και υπακοή. Στα μέλη συμπεριλαμβάνονταν όμως και οικογένειες με παιδιά. Τα ζευγάρια υπόσχονταν ακτημοσύνη και συζυγική αγνότητα. Αν το δει κανείς επιφανειακά τίποτα δε με συγκίνησε εκεί κατά την πρώτη μου επίσκεψη, μάλλον το αντίθετο θα έλεγα. Κάποιος επισκέπτης ρώτησε στα πλαίσια μιας συνομιλίας ποιοι ήταν οι όροι για την είσοδο στην κοινότητα, οπότε απάντησε ο ιδρυτής και υπεύθυνος της κοινότητας το εξής: «Όροι; Ένας και μοναδικός υπάρχει. Όποιος θέλει να μπει εδώ μέσα, πρέπει να εγκαταλείψει καθετί εγκόσμιο»! Αυτό ήταν! Όταν επέστρεψα το βράδυ στο σπίτι μου δε γνώριζα περισσότερα από πριν. Μόνο εκείνη η μία πρόταση δεν μπορούσε να βγει από το μυαλό μου.
Εκείνο το καλοκαίρι με προσκάλεσε ένας καλός φίλος στη Γαλλία, σε μία μεγάλη συνάντηση με διάφορες νέες καθολικές πνευματικές κοινότητες. Η ποικιλία, οι ψαλμοί, οι ισραηλινοί παραδοσιακοί χοροί, η ακολουθία των ωρών, η ευχαριστιακή λατρεία στην ησυχία. Αυτά με άγγιζαν και πίστεψα ότι επιτέλους είχα φτάσει στον προορισμό μου. Ήθελα να μπω σε αυτή την κοινότητα και να γίνω μοναχή. Επέστρεψα στη Γερμανία, έδωσα το φθινόπωρο τελικές εξετάσεις για τα θεολογικά μαθήματα που παρακολούθησα και αγόρασα ένα εισιτήριο για τη Γαλλία με τα τελευταία 300 μάρκα που μου είχε δώσει ένας φίλος μου, με σκοπό να μην ξαναγυρίσω ποτέ. Ο άνθρωπος κάνει σχέδια και ο Θεός ορίζει. Μετά από δύο εβδομάδες έμαθα ότι όλα τα σπίτια της κοινότητας θα παρέμειναν κλειστά για τους επισκέπτες. Τι φρίκη! Και τώρα; Καθόλου χρήματα, καμία προοπτική, τι κάνω; Δόξα τω Θεώ έγινε τελευταία στιγμή μια αλλαγή. Ένα από τα σπίτια της κοινότητας πρόσφερε για το διάστημα των Χριστουγέννων ένα πρόγραμμα πνευματικών ασκήσεων και παρέμεινε ανοιχτό. Μόλις που έφταναν τα χρήματά μου για αυτό το πράγμα. Μετά από μία εβδομάδα βρισκόμουν πάλι στην ίδια κατάσταση. Όμως μία γυναίκα, η οποία επίσης συμμετείχε στο πρόγραμμα των πνευματικών ασκήσεων, με προσκάλεσε να κάνουμε μαζί μία προσκυνηματική εκδρομή. Αμέσως μετά μου έδωσε λίγα χρήματα και μου πλήρωσε το εισιτήριο του τρένου για το λεγόμενο Mutterhaus (το κυρίως μοναστήρι) σε ένα άλλο μέρος της Γαλλίας. Εκεί πέρασα άλλη μία εβδομάδα και ήμουν όλο προσμονή να μπορέσω επιτέλους να μιλήσω με τον ιδρυτή της κοινότητας και να μου επιτρέψει να εισέλθω σε αυτήν. Έμεινα εκεί για μία εβδομάδα, αλλά στο τέλος αυτής δεν ήταν και τόσο ξεκάθαρο σε εκείνον ότι ο Θεός με προόριζε για εκείνη την κοινότητα. Στη διάρκεια ενός εσπερινού προσευχήθηκε για εμένα και αφού με ακούμπησε με τα χέρια του μου φανέρωσε την εντολή που δέχτηκε: «Οι δικοί μου δρόμοι δεν είναι και δικοί σου. Θα σου δείξω έναν άλλο δρόμο τον οποίο τώρα δεν μπορείς ακόμη να καταλάβεις. Αλλά απαιτώ από εσένα απόλυτη διαθεσιμότητα».
Με αυτά τα λόγια λοιπόν εκδιώχτηκα για άλλη μια φορά. Και τώρα προς τα πού; Ήμουν πραγματικά απογοητευμένη. Κανείς δεν μπορούσε να μου δώσει μία εξήγηση για αυτά τα λόγια ή μία προοπτική. Μα ήθελα μόνο ένα πράγμα: Να ακολουθήσω τον Ιησού Χριστό, να του αφιερώσω τη ζωή μου. Ήταν φρικτό. Εκτός από την απογοήτευσή μου, μου δημιουργήθηκε και μία εσωτερική αμφισβήτηση, ότι δηλ. ο Θεός είτε δε με ήθελε είτε εγώ ήμουν τόσο χαζή, ώστε να μην μπορώ να βρω τη θέση μου, ή καλύτερα τη θέση στην οποία Εκείνος με προόριζε. Πάλι με λυπήθηκε κάποιος και μου έδωσε τα χρήματα για την επιστροφή μου στο σπίτι. Είχα φύγει από το σπίτι με σκοπό να μην ξαναγυρίσω ποτέ και τώρα, λίγες εβδομάδες αργότερα, βρισκόμουν πάλι εντελώς απροειδοποίητα μπροστά από το σπίτι των γονιών μου (πριν από αυτό είχα κάνει για μία εβδομάδα μία ενδιάμεση στάση σε ένα μοναστήρι στη Γαλλία, για να σιωπήσω και να ηρεμήσει η ψυχή μου. Το πρώτο το κατάφερα, το δεύτερο όχι). Οι γονείς μου φυσικά χάρηκαν που ξαναγύρισα, όμως εγώ ήμουν τελείως αποπροσανατολισμένη. Τις επόμενες δύο εβδομάδες τις πέρασα ζώντας σχεδόν αποκλειστικά στην αφάνεια και προσευχόμενη στο δωμάτιό μου. Ταυτόχρονα αντηχούσε μέσα μου συνεχώς εκείνη η πρόταση: Όποιος θέλει να μπει εδώ πρέπει να εγκαταλείψει καθετί εγκόσμιο. Γινόταν μία μάχη μέσα μου. Από τη μια δε με προσέλκυε τίποτα εκεί, η ακτημοσύνη, οι περίεργες γενειοφόρες μορφές με τα παλιά ράσα, καθόλου ρεύμα, καθόλου τρεχούμενο νερό, πρωτόγονη τουαλέτα, κανένα ιδιωτικό χώρο και πολλά άλλα. Όμως εκείνη η πρόταση δε με άφηνε πια σε ησυχία. Όλο αυτό ήταν βασικά αυτό που ήθελα, αυτό που έψαχνα μέσα μου από τότε που προσηλυτίστηκα, αυτή η πλήρης αφιέρωση στο Χριστό, χωρίς να ψάχνει κανείς τίποτα πια για τον εαυτό του, να εγκαταλείψει καθετί εγκόσμιο. Λοιπόν, ήθελα να το διακινδυνεύσω. Ήταν Παρασκευή απόγευμα, αποφάσισα αμέσως να τηλεφωνήσω και να ρωτήσω αν μπορούσα να πάω για το Σαββατοκύριακο. Αν η απάντηση ήταν αρνητική, τότε θα έκλεινα αυτό το κεφάλαιο και δε θα το ξανάνοιγα ποτέ(κρυφά μέσα μου το ήλπιζα αυτό κατά κάποιο τρόπο). Η απάντηση ήταν θετική. Εντάξει λοιπόν. Την επόμενη μέρα πήγα εκεί και αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά. Τα εξωτερικά πράγματα δε με απωθούσαν πια τόσο πολύ και είχα μία μεγάλη συζήτηση με τον ιδρυτή που αφορούσε την εσωτερική μου αναζήτηση και τους περασμένους μήνες. Μου πρότεινε να παραμείνω στην κοινότητα για τέσσερις μήνες, μέχρι τις 15 Αυγούστου, για να μπορέσω με ηρεμία και προσευχή να ρωτήσω το Θεό για τον προορισμό μου.
Μετά από τρεις εβδομάδες είχα την εντύπωση ότι εκεί βρήκα τη θέση μου. Πιο πολύ από όλα αγαπούσα την ησυχία και τη νοερά προσευχή, αλλά μάθαινα να αγαπώ όλο και περισσότερο και την απλότητα και την αμεσότητα της ζωής και δεν ήθελα να την ανταλλάξω με μία άνετη ζωή. Εδώ έμαθα τη ρωμαιοκαθολική εκκλησία και από μία εντελώς διαφορετική πλευρά. Αν και είχα γίνει καθολική σε ένα δήμο, ο οποίος διακατεχόταν από ακραίο μοντερνισμό, τώρα βρισκόμουν σε μία κοινότητα, όπου την αγάπη για τον πάπα και την υπακοή σε αυτόν την έγραφαν με κεφαλαία γράμματα. Ακολουθούσε κανείς με ζήλο και κατευθυνόταν σύμφωνα με ό,τι έλεγε και έπραττε εκείνος. Αυτό μου φαινόταν αρκετά δύσκολο και ένιωθα πάντα σαν μία ανυπότακτη, που συμμετείχε σε όλα αυτά με το ζόρι. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια μέχρι να αλλάξει αυτή η τοποθέτησή μου στο θέμα αυτό.
Ένα χρόνο αργότερα άρχισε για μένα η περίοδος δοκιμασίας (Noviziat). Ένα χρόνο μετά από αυτό, έδωσα τις πρώτες υποσχέσεις για τρία χρόνια. Μετά ακολούθησαν και οι ονομαζόμενες προσωρινές υποσχέσεις (για ορισμένο χρονικό διάστημα) και οι υποσχέσεις αφιερώσεως για όλη μου τη ζωή. Ωστόσο βρισκόμουν σε μεγάλη ψυχική κρίση και ήμουν αμφιταλαντευόμενη, γεμάτη αβεβαιότητα. Σκέφτηκα ότι όλα αυτά είναι εσωτερικές αμφιβολίες, κακές σκέψεις και συναισθήματα που δεν πρέπει να επιτρέψει κανείς και έτσι έκρυψα εσωτερικά όλο αυτό το «ψυχικό χάος» και έδωσα τις υποσχέσεις. Η ανεμοθύελλα κόπασε κάπως, αλλά δεν μπορούσα να ηρεμήσω πραγματικά. Αυτό μπορεί να ήταν και συμπτωματικό για την πορεία μου. Όπως ήδη ανέφερα, με έλκυαν στα διάφορα τάγματα και στις κοινότητες πολλά πράγματα, όμως πάντα κάτι, το οποίο εκείνη τη χρονική στιγμή δεν μπορούσα να ονομάσω, μου έλειπε. Σε αυτήν την κοινότητα ήταν όλα πιο εκλεπτυσμένα, ναι μεν δε μου έλειπε τίποτε πια, αλλά την πραγματική εσωτερική ηρεμία δεν τη βρήκα ούτε εδώ και δεν ένιωθα ότι έφτασα στον προορισμό μου. Εκείνους τους λογισμούς και την ακαθόριστη νοσταλγία που έβγαιναν συνεχώς από μέσα μου, εγώ πίστευα ότι έπρεπε να πολεμήσω με πνευματικό αγώνα και ότι είναι εκ του πονηρού και για αυτό το λόγο δε θα έπρεπε να επιτρέψω σε καμία περίπτωση τέτοιους λογισμούς και συναισθήματα. Σκεφτόμουν ότι την πραγματική ειρήνη και το συναίσθημα μπορεί κανείς να τα πετύχει μόνο στον τελικό προορισμό του, δηλαδή να τα βιώσει μόνο στον ουρανό. Επίσης σκεφτόμουν ότι ο καθένας σε αυτήν τη ζωή είναι καθοδόν και ότι στην επίγεια ζωή μένει πάντα μία εσωτερική ανησυχία και μια σιωπηρή θλίψη.
Δε μου πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι θα εγκατέλειπα ποτέ αυτήν την κοινότητα. Με εξαίρεση κάποιες κρίσεις, τις οποίες όμως ο καθένας που ακολουθεί αυτό το δρόμο σίγουρα θα βιώνει, ήμουν χαρούμενη και ευτυχισμένη εκεί. Αγαπούσα τον πνευματικό μου, τον ιδρυτή της κοινότητας και τις αδελφές. Επίσης τις διάφορες διακονίες που μου ανέθεταν τις έκανα ευχαρίστως. Για να μην παρεξηγηθώ: Ακόμη και σήμερα δεν τους απεχθάνομαι. Εκτιμώ την καλή θέλησή τους, το ζήλο, την προθυμία για την πλήρη αφιέρωσή τους. Εκεί έμαθα πολλά πράγματα, για τα οποία ακόμη και σήμερα τους είμαι ευγνώμων. Παρ` όλα αυτά εγκατέλειψα την κοινότητα μετά από 21 χρόνια. Γιατί;
Ενώ στην αρχή διακατεχόμουν από μοντερνισμό, οι εξελίξεις στη ρωμαιοκαθολική εκκλησία με έβαλαν με την πάροδο του χρόνου σε όλο και περισσότερες σκέψεις: όλες οι πιθανές θεωρίες, τα νέα θεολογικά ρεύματα, τα οποία υποστήριζαν ότι το Άγιο Πνεύμα μας οδηγεί όλο και βαθύτερα στην αλήθεια, οι πολλές αποχωρήσεις από την εκκλησία, η έλλειψη ιερέων και η έλλειψη νέων μοναχών. Επειδή οι έφηβοι δεν πήγαιναν πια στην εκκλησία, προσπαθούσαν να το αποτρέψουν με το να πειραματίζονται με διάφορους τρόπους για να τους ξανακερδίσουν: Ροκ μουσική στη λειτουργία, ντίσκο, μεσολάβηση μέσω SMS, λειτουργίες όπου οι έφηβοι πήγαιναν με Skateboard και πατίνια στην εκκλησία και άλλα παρόμοια. Είχα την εντύπωση πως καθετί ιερό πουλιόταν και προσαρμοζόταν, μόνο και μόνο για να το παρουσιάσουν στους ανθρώπους με τον πιο ελκυστικό τρόπο. Έπεφτα σε όλο και μεγαλύτερο δίλημμα. Από τη μια γινόμουν όλο και πιο συντηρητική, διότι ήμουν πεπεισμένη πως οτιδήποτε ιερό οφείλει κανείς να το διατηρήσει ιερό. Από την άλλη η κοινότητά μας ήταν οικουμενική.
Εμπνευσμένοι από τον πάπα Ιωάννη Παύλο Β`, ο οποίος άρχισε να προσεύχεται μαζί με τους εκπροσώπους των διφορων θρησκειών, γράφτηκε και στη δική μας κοινότητα ο διάλογος με τις θρησκείες με κεφαλαία γράμματα. Ήμασταν ανοιχτοί σε άλλα θρησκεύματα, σε άλλες θρησκείες και πνευματικά ρεύματα -φυσικά με την ελπίδα να τους προσηλυτίσουμε στη ρωμαιοκαθολική εκκλησία. Ένας τρόπος έκφρασης αυτών ήταν η μουσική. Για παράδειγμα διαλογιζόμασταν με ειδικούς ψαλμούς που έμοιαζαν με το ινδουιστικό μάντρα (ινδουιστική προσευχή), μόνο που λέγαμε π.χ. το όνομα «Jeschuah» για να έρθουμε σε εσωτερική συγκέντρωση και ηρεμία. Κατά την ώρα των προσευχών μας ενσωματώσαμε όμως και ορθόδοξα στοιχεία, έτσι ψέλναμε π.χ. το Σάββατο βράδυ αποσπάσματα του ορθόδοξου εσπερινού σε γερμανική γλώσσα με ρωσικές μελωδίες και άλλους ορθόδοξους ψαλμούς.

Ένα από τα κύρια καθήκοντά μου στην κοινότητα ήταν η λειτουργία.

Η συνάντηση με την ορθοδοξία - ο δρόμος για το σπίτι

Το 2005 η κοινότητα γιόρτασε τα 25 χρόνια της ύπαρξής της. Με αυτή την αφορμή επιτρεπόταν σε όλα τα μέλη της κοινότητας, που δεν είχαν πάει ακόμη στα Ιεροσόλυμα, να κάνουν μία προσκυνηματική εκδρομή. Φτάσαμε στα Ιεροσόλυμα τρεις εβδομάδες πριν από το ορθόδοξο Πάσχα. Μια που ο διάλογος αποτελούσε ένα σημαντικό στοιχείο στην κοινότητά μας, συμμετείχαμε και σε λειτουργίες διάφορων θρησκευμάτων. Πήγαμε στην αρμένικη εκκλησία, στους κόπτες, στους Φραγκισκανούς, στις ρωσο-ορθόδοξες αδελφές στο μοναστήρι της Μαγδαληνής στο Όρος των Ελαιών και στην ελληνορθόδοξη λειτουργία στο Ναό της Αναστάσεως. Η ποικιλία των θρησκευμάτων στα Ιεροσόλυμα ήταν εντυπωσιακή και παντού μπορούσε κανείς να ανακαλύψει κάτι.
Την πρώτη ελληνορθόδοξη λειτουργία τη βίωσα το Πάσχα στο Ναό της Αναστάσεως. Αυτό ήταν το καθοριστικό βίωμα. Μου είναι δύσκολο να περιγράψω τι ακριβώς βίωσα εκεί. Νόμιζα ότι ήμουν στον ουρανό ή ότι ο ουρανός είχε κατέβει κάτω στη γη. Τότε δε γνώριζα ακόμη τι είναι το Χερουβικόν, όμως όταν το άκουσα για πρώτη φορά, ένιωσα μία τόσο βαθιά αυτοσυγκέντρωση και σκέφτηκα πως αυτή τη στιγμή οι άγγελοι ψέλνουν μαζί με τους ανθρώπους (αργότερα έμαθα ότι το ίδιο ένιωσαν και οι δύο πρεσβευτές του Ρώσου τσάρου, όταν βίωσαν για πρώτη φορά τη λειτουργία στην Κωνσταντινούπολη). Το βαθύτερο βίωμα ήταν μία εσωτερική γνώση, μία βεβαιότητα: ΤΩΡΑ ΕΦΤΑΣΕΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ! Αυτή σαν να ήταν η απάντηση στην εσωτερική μου ανησυχία. Αυτό ήταν που μου έλειπε ακόμη. Όπως είπα προηγουμένως, ήταν ένα εσωτερικό βίωμα. Τότε δε γνώριζα ακόμη πολλά για την ιστορία της εκκλησίας, το Filioque, το σχίσμα κλπ.
Αυτή τη χρονική στιγμή δεν μπορούσα και δεν ήθελα ακόμη να έρθω σε ρήξη με τον ιδρυτή της κοινότητάς μας. Πρώτα ήθελα να γνωρίσω την ορθόδοξη εκκλησία πιο βαθιά. Αυτό αρχικά θα μπορούσε να συμβεί μόνο στη λειτουργία. Ποια θα ήταν όμως η συνέχεια; Μετά τη γιορτή του Αγίου Πνεύματος θα έπρεπε όλοι να αναχωρήσουμε. Και μετά...

Δόξα τω Θεώ όρισε το δρόμο μου η θεία πρόνοια!

Όπως ανέφερα προηγουμένως, το δικό μου καθήκον ήταν η λειτουργία. Έτσι στη γιορτή του Αγίου Πνεύματος πήρα από τον ιδρυτή της κοινότητας την εντολή να παραμείνω, μαζί με μία άλλη αδελφή, για ένα χρόνο στα Ιεροσόλυμα και να μελετήσουμε τις διάφορες λειτουργίες. Έπρεπε να κινηθώ όπως οι μέλισσες και να μαζέψω το μέλι, δηλ. έπρεπε κάθε Κυριακή να επισκέπτομαι μία διαφορετική λειτουργία, να μαθαίνω ψαλμούς, να γράφω νότες και να βλέπω τι από αυτά θα μπορούσαμε να ενσωματώσουμε στη δική μας λειτουργία. Ήταν ένα καθήκον για την ένωση των εκκλησιών. Έτσι επισκεπτόμουν εναλλάξ τους Αρμένιους, τις ρωσο-ορθόδοξες αδελφές στο Όρος των Ελαιών και την ελληνορθόδοξη λειτουργία στο Ναό της Αναστάσεως. Εκτός από αυτά έπρεπε μία φορά την εβδομάδα να τελούμε τη θεία λειτουργία σύμφωνα με το ορθόδοξο τυπικό και με τη συνοδεία ενός καθολικού ιερέα, με σκοπό να προσευχηθούμε για την ενότητα.
Κατά τη διάρκεια αυτού του κύκλου των λειτουργιών περίμενα πάντα την επόμενη ελληνική λειτουργία. Δόξα το Θεό ήταν εκείνο το χρονικό διάστημα ένας νεαρός ορθόδοξος διάκονος φρουρός στο Γολγοθά, ο οποίος μιλούσε πολύ καλά αγγλικά και ήταν πολύ ανοιχτός. Μπορούσα να του κάνω ερωτήσεις σχετικά με τη λειτουργία, να μάθω μερικούς ψαλμούς και να ανταλλάξουμε απόψεις σχετικά με τις διαφορές της ορθόδοξης και της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας. Πραγματικά του χρωστάω πάρα πάρα πολλά! Απαντούσε σε όλες τις ερωτήσεις μου με ατέλειωτη υπομονή και προπάντων δεν με επηρέασε ποτέ, πράγμα που ήταν πολύ σημαντικό για εμένα. Διότι αργότερα, στην αντιπαράθεση με τη «δική» μου κοινότητα, μου έλεγαν συνεχώς ότι με επηρέασαν οι ορθόδοξοι. Συνέβη όμως το ακριβώς αντίθετο! Από τη ρωμαιοκαθολική πλευρά πιέστηκα, προσπαθούσαν διαρκώς να με πείσουν ότι εδώ ήταν η πληρότητα της αλήθειας, ότι δεν μπορούσε κανείς να παραμελήσει την υπεροχή του πάπα κλπ. Από την ορθόδοξη πλευρά έπαιρνα μόνο απαντήσεις στις ερωτήσεις μου και πληροφορίες. Φυσικά όλοι ομολογούσαν ότι ήταν πεπεισμένοι πως η ορθόδοξη εκκλησία είναι η πραγματική εκκλησία του Χριστού, αλλά ποτέ κανείς δε με πίεσε να γίνω ορθόδοξη! *
Έτσι πέρασαν οι τρεις πρώτοι μήνες με τις λειτουργίες, τη μελέτη και τις ανταλλαγές απόψεων. Ήταν μία όμορφη, εντατική αλλά και πολύ δύσκολη περίοδος για μένα, διότι δεν έπρεπε να φανερώσω ότι μέσα μου μεγάλωνε όλο και περισσότερο η έλξη προς την ορθοδοξία, διαφορετικά σίγουρα θα απαιτούσαν να επιστρέψω άμεσα στη Γερμανία! Μετά από αυτούς τους τρεις μήνες παρουσιάστηκε και ένα άλλο πρόβλημα. Οι βίζες μας είχαν λήξει και έπρεπε είτε να τις ανανεώσουμε είτε να επιστρέψουμε στη Γερμανία και να ξαναέρθουμε. Το τελευταίο το φοβόμουν πολύ, διότι ήμουν σίγουρη ότι ο πνευματικός μου θα αντιλαμβανόταν αμέσως ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με μένα. Ένας γνωστός ορθόδοξος ιερέας με συμβούλεψε να απευθυνθώ σε έναν ορθόδοξο επίσκοπο, μήπως μπορούσε εκείνος να με βοηθήσει στην υπόθεση με τη βίζα. Πήγα και τον βρήκα, του εξήγησα τα πάντα, του διηγήθηκα επίσης και για το βίωμά μου σε εκείνη τη λειτουργία στο Ναό της Αναστάσεως το Πάσχα και ότι αναρωτιόμουν όλο και περισσότερο μήπως έπρεπε να γίνω ορθόδοξη. Εάν όμως έπρεπε να επιστρέψω στη Γερμανία, τότε αυτό θα σήμαινε «το τέλος» για μένα.
Ο επίσκοπος μου έδωσε τη σοφή συμβουλή να ομολογήσω την αλήθεια στον πνευματικό μου και ιδρυτή της κοινότητας και να παρακαλέσω να απαλλαγώ για ένα έτος από την κοινότητα με σκοπό να διαβάζω, να μελετώ, να επισκέπτομαι τη λειτουργία, να γνωρίσω την ομορφιά και το βάθος της ορθοδοξίας, αλλά όμως και τις ανθρώπινες αδυναμίες και λάθη, ώστε να μπορέσω μετά από αυτό το έτος να πάρω μία ώριμη απόφαση. Μου άρεσε αυτή η συμβουλή και έτσι έγραψα ένα γράμμα στον πνευματικό μου για να τον παρακαλέσω για αυτή την απαλλαγή. Του έγραψα ξεκάθαρα ότι δεν ήθελα να πάρω την απόφαση από μία πρώτη εντύπωση αγάπης και ενθουσιασμού, αλλά ότι χρειαζόμουν το χρόνο για τη μελέτη και την εξέταση. Αυτό το αίτημά μου απορρίφθηκε με άκρα αποφασιστικότητα.

«...Το να τίθεται το θέμα της μεταστροφής μου μετά από μία τετράμηνη παραμονή, υποδεικνύει περισσότερο την ελλιπή σταθερότητα καθολικών πεποιθήσεων παρά την καθοδήγηση του Θεού. Από καθολικής απόψεως δε γίνεται αποδεκτή η απόδειξη ότι η ορθόδοξη εκκλησία αντιπροσωπεύει περισσότερο την αλήθεια του Θεού από την καθολική εκκλησία. Εκτός από αυτό μου τόνισαν ότι στάλθηκα με μία αποστολή στα Ιεροσόλυμα και για αυτό και μόνο το λόγο δε θα μπορούσα να απαλλαγώ, για να εξετάσω ένα δικό μου θέμα.


Παρακάτω ένα ακόμη απόσπασμα από την απαντητική μου επιστολή:

«...Δεν μπορώ πια να επιστρέψω! Πρόκειται για ένα θέμα συνείδησης το οποίο πρέπει και θέλω να θέσω ενώπιον όλων. Τις μέρες που πέρασαν διάβασα το γράμμα σου πραγματικά πολλές φορές και το μελέτησα προσευχόμενη και αυτό που μου έγινε ακόμη πιο ξεκάθαρο είναι ότι «βρίσκομαι ήδη στην άλλη πλευρά». Αυτήν την περίοδο δεν υπάρχει πια επιστροφή για μένα. Αυτό δε σημαίνει ότι έχω ήδη αποφασίσει να αλλαξοπιστήσω».

«...Θα ήθελα να σε παρακαλέσω να με απαλλάξεις από την κοινότητα έτσι ώστε να εξετάσω το θέμα της μεταστροφής μου ως λαϊκή. Ό,τι αφορά την ορθοδοξία μου είχες γράψει ότι «πρέπει κανείς να βιώνει μία αγάπη και όχι να την εκμαιεύει». Δεν θα ήθελα να την εκμαιεύσω, θα ήθελα να της παραδοθώ ολοκληρωτικά. Η ορθοδοξία είναι για μένα ένας ολόκληρος κόσμος, μέσα στον οποίο θα ήθελα να εισχωρήσω ολοκληρωτικά, εάν αυτό είναι αληθές. Εν τω μεταξύ δεν αρμόζει σε μένα πια να αποσπώ μεμονωμένα λιθαράκια και να τα εμφυτεύω στο καθολικό πνεύμα και στην καθολική λειτουργία».
Σε μία άλλη απαντητική επιστολή μου δόθηκε η εντολή να επιστρέψω άμεσα στη Γερμανία για να ξεκαθαρίσω την κατάσταση επιτόπου. Αυτό βασικά δεν το ήθελα, γιατί φοβόμουν τη δική μου αδυναμία, μήπως και επηρεαζόμουν πάλι και έκανα πίσω. Δυστυχώς δεν υπήρχε δυνατότητα να ανανεωθεί η βίζα και παράλληλα με αυτό έμαθα ότι ο πνευματικός μου είχε κλείσει ήδη μία θέση, για να έρθει στα Ιεροσόλυμα και να μιλήσει μαζί μου, σε περίπτωση που δε θα πήγαινα στη Γερμανία.
Έτσι επέστρεψα, λοιπόν, στη Γερμανία στη «δική μου» κοινότητα και έκανα περισσότερες συζητήσεις με τον πνευματικό μου. Σε μία από αυτές τις συζητήσεις μου υπέδειξε ότι έπρεπε ,ως καθολική, να εξετάσω την απορία μου για το αν η ορθόδοξη εκκλησία είναι η αληθινή εκκλησία του Χριστού και ότι «δε θα μπορούσα να βρίσκομαι ήδη στην άλλη πλευρά, δηλαδή να είμαι ήδη ορθόδοξη» και να εξετάσω από εκεί εάν η καθολική εκκλησία είναι η αληθινή. Αυτό θα ήταν παράνομο. Ως καθολική θα έπρεπε να το εξετάσω από την καθολική πλευρά. Αυτό με έπεισε κατά κάποιον τρόπο, όπως επίσης και η διαβεβαίωση του πνευματικού μου ότι με τη λήξη του έτους και της αποστολής μου θα μπορούσα να εξετάσω το θέμα της ορθοδοξίας. Έτσι επέστρεψα στην υπακοή και στην πνευματική καθοδήγησή του. Ωστόσο ομολογώ ότι ήδη μία ώρα αργότερα στεκόμουν με κλάματα και επαναλάμβανα συνεχώς το εξής: «Τώρα έχασα τα πάντα»! Ο πνευματικός μου, μου επιβεβαίωνε συνεχώς ότι δεν είχα χάσει τίποτε, ότι θα μπορούσα να ασχοληθώ με το θέμα που με απασχολούσε, αλλά όχι τώρα. Μια που είχα επιστρέψει στην υπακοή και την πνευματική καθοδήγηση, με έστειλαν μετά από τρεις εβδομάδες ξανά πίσω στα Ιεροσόλυμα, για να συνεχίσω την αποστολή μου μέχρι την Πεντηκοστή. Τις πρώτες τρεις εβδομάδες πήγαν όλα καλά, ήμουν αποφασισμένη να εκπληρώσω την αποστολή μου και προπάντων να εξετάσω το θέμα της ορθόδοξης εκκλησίας ως καθολική -αργότερα. Όμως η καρδιά μου δεν μπορούσε να γυρίσει πίσω! Μεταφορικά ένιωθα σαν έγκυος, το παιδί ήθελε να γεννηθεί -και εγώ έπρεπε αυτό να το παραμερίσω εντελώς. Αυτό για μένα έμοιαζε από θρησκευτικής απόψεως με έκτρωση! Αν είχα τουλάχιστον την άδεια να μπορώ να διαβάζω ή να ανταλλάσσω απόψεις. Όμως όλα αυτά μου τα αρνήθηκαν, το μόνο που μου επιτρεπόταν ήταν μία φορά το μήνα να παρακολουθώ τη λειτουργία. Μετά από μερικές εβδομάδες είχα γίνει μέσα μου εντελώς ράκος. Καθόμουν κλαμένη στον Άγιο Γολγοθά και δεν ήξερα πια τι έπρεπε να κάνω. Ένας ορθόδοξος μοναχός μου είπε κάποτε: «Just follow the voice of your heart» ( = «απλά ακολούθησε τη φωνή της καρδιά σου»). Βασικά η καρδιά μου ήταν ήδη ορθόδοξη.
Τα Χριστούγεννα έπρεπε πάλι να επιστρέψω εξαιτίας της βίζας στη Γερμανία. Βρισκόμουν πάλι μπροστά στο ίδιο πρόβλημα. Η καρδιά μου ήταν ήδη «στην άλλη πλευρά», αλλά αυτή τη φορά δεν ήθελα να φανερώσω τα συναισθήματά μου, διότι διαφορετικά δε θα υπήρχε επιστροφή στα Ιεροσόλυμα. Ωστόσο σε μία συζήτηση που είχα με τον πνευματικό μου, του είπα ότι ανυπομονώ να εξετάσω επιτέλους το θέμα της μεταστροφής μου. Έμεινε έκπληκτος και ομολόγησε ότι πίστευε βασικά, πως αυτό το θέμα δε θα ήταν πια επίκαιρο για μένα και ότι με την πάροδο του χρόνου θα ήταν περιττό. Μετά ανακοίνωσε επίσημα σε όλη την κοινότητα ότι σκόπευα ακόμη να εξετάσω αυτό το θέμα.

Επέστρεψα λοιπόν στα Ιεροσόλυμα. Ήταν μία φρικτή περίοδος για μένα!
Μέσα μου ένιωθα ένα ράκος και ήμουν σε δίλημμα. Από τη μια μου έλεγε η καρδιά και η συνείδησή μου ότι η πληρότητα της αλήθειας βρίσκεται στην Ορθόδοξη εκκλησία και ότι εκείνη είναι η πραγματική Εκκλησία. Δεν ήταν μόνο εκείνο το πρώτο βίωμα. Εδώ ό,τι ήταν ιερό, το διατηρούσαν ακόμη ιερό, η λειτουργία ήταν κατευθυνόμενη προς το Θεό και δεν πουλιόταν στους ανθρώπους ούτε τους την παρουσίαζαν με ελκυστικό τρόπο, ήταν πάντοτε η ίδια, έτσι όπως μας τη δίδαξαν οι πατέρες μας. Η πίστη διατηρούταν, έτσι όπως μας την παρέδωσαν οι πατέρες και όπως κατατέθηκε στις επτά πρώτες συνόδους. Όχι συνεχώς νέες θεολογικές θεωρίες και λειτουργικά πειράματα. Εδώ βρισκόταν η πληρότητα της αλήθειας και η μία και γνήσια εκκλησία του Χριστού. Αυτή η βεβαιότητα μεγάλωνε όλο και περισσότερο μέσα μου, μετά από τις πολλές συζητήσεις με το διάκονο και με μερικούς άλλους μοναχούς και μέσα από την παρακολούθηση της Θείας Λειτουργίας. Από την άλλη ένιωθα δεσμευμένη με την υπακοή, δηλαδή να μην εξετάσω τώρα αυτό το θέμα (το οποίο δεν υφίστατο πλέον ως θέμα) και να μην ανταλλάξω απόψεις με κανέναν από τα μέλη της ορθόδοξης εκκλησίας. Προς τα πού να στρέψω λοιπόν αυτήν την εσωτερική ανάγκη;!
Ο Θεός μου έστειλε και πάλι έναν βοηθό. Ήταν ένας φίλος, ρωμαιοκαθολικός θεολόγος και διάκονος, του οποίου την αγάπη για την ορθοδοξία εγώ γνώριζα. Όταν του φανέρωσα την εσωτερική μου διαμάχη ανάμεσα στη συνείδηση και την πνευματική υπακοή, μου απάντησε: «Είναι ρωμαιοκαθολικό δόγμα το να βρίσκεται η προσωπική συνείδηση πάνω από την υπακοή στα θέματα της πίστης και της εκκλησίας». Αυτό ήταν σαν μία λύτρωση για μένα! Η απόφασή μου είχε ληφθεί. Την επόμενη μέρα πήγα και βρήκα τον Πατριάρχη, του διηγήθηκα την ιστορία μου και του φανέρωσα την επιθυμία μου να γίνω ορθόδοξη. Πήρε το σκοπό μου στα σοβαρά και με παρέπεμψε σε έναν μοναχό, ο οποίος θα μου έκανε κατήχηση. Αυτό συνέβη μία εβδομάδα πριν από την αρχή της νηστείας, δηλ. περίπου ένα χρόνο μετά την άφιξή μου στα Ιεροσόλυμα.
Σε ένα επόμενο γράμμα μου ανακοίνωσα την απόφασή μου στον πνευματικό μου και στην κοινότητα. Φυσικά δεν την αποδέχτηκαν. Ο πνευματικός μου απαίτησε να επιστρέψω άμεσα στην τέλεια υπακοή-μια που δε θα επρόκειτο για ένα θέμα συνείδησης-, να μην επιχειρήσω περαιτέρω βήματα και από αυτή τη στιγμή να διακόψω αμέσως κάθε επαφή και κατήχηση που προέρχεται από την ορθόδοξη πλευρά, μέχρι να έρθει ο ίδιος στα Ιεροσόλυμα. Ωστόσο αυτή τη φορά είχα πάρει την απόφασή μου, που ήταν οριστική και δεν ήθελα να την επανεξετάσω. Έγραψα ένα τελευταίο γράμμα στον πνευματικό μου και εγκατέλειψα την κοινότητα λίγες μέρες πριν από την άφιξή του. Εκείνη τη στιγμή δεν είχα διάθεση να έρθω σε έναν ακόμη διαξιφισμό με τον πνευματικό μου ούτε έβλεπα και κάποια προοπτική σε αυτό: Η κοινότητα ήθελε να υπηρετεί την οικουμένη -εγώ δεν έβλεπα καμία προοπτική για την ένωση των λεγομένων «αδελφών εκκλησιών». Ή ΝΑ ΠΩ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΠΩΣ ΕΙΜΑΙ ΠΕΠΕΙΣΜΕΝΗ ΟΤΙ ΓΙΑ ΤΗ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗ "ΕΚΚΛΗΣΙΑ" ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ, Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Όλα τα άλλα αποτελούν ένα τεχνητό, ανθρώπινο σχήμα. Πόσο λυτρωτικό είναι να συμμετέχει κανείς σε μία ορθόδοξη λειτουργία και να γνωρίζει ότι είναι αμετάβλητη και όχι όπως στην καθολική λειτουργία, να πρέπει να φοβάται με ποιο πράγμα θα βρίσκεται πάλι αντιμέτωπος αυτή τη φορά. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι πολλοί ορθόδοξοι άνθρωποι δε γνωρίζουν καν πόσος πνευματικός πλούτος και τι θησαυρός τους έχει δοθεί, πόσο ευγνώμονες θα πρέπει να είμαστε για αυτό στο Θεό και πόσο υπεύθυνοι πρέπει να νιώθουμε στο να τον διαφυλάξουμε!

Εγκατέλειψα λοιπόν την κοινότητα. Και τώρα; Ούτε χρήματα ούτε σπίτι. Πού να πάω; Ήταν καταπληκτικό το πόση βοήθεια έλαβα, τόσο από πνευματικής όσο και από οικονομικής απόψεως. Μια που η βίζα μου είχε λήξει για άλλη μια φορά, μου πρότειναν να πάω για τρεις εβδομάδες σε ένα μεγάλο μοναστήρι στην Ελλάδα, για να γνωρίσω από κοντά τη μοναστική ζωή και μετά να επιστρέψω πάλι. Όταν επέστρεψα μία εβδομάδα μετά το Πάσχα δεν είχε βρεθεί δυστυχώς ακόμη ένα σπίτι για μένα στα Ιεροσόλυμα. Μου δόθηκε μία ευκαιρία στο μοναστήρι του Αγίου Γεράσιμου στην έρημο του Ιορδάνη. Εκεί όμως δεν ήθελα να πάω σε καμία περίπτωση! Ήθελα να παραμείνω στα Ιεροσόλυμα, τώρα που επιτέλους ήμουν ελεύθερη και μπορούσα να ανταλλάξω απόψεις με όποιον ήθελα! Ευτυχώς τελικά συμφώνησα, αλλά όμως μόνο για μία εβδομάδα, μέχρι να μου έβρισκαν σπίτι στα Ιεροσόλυμα. Μετά από μία εβδομάδα μου άρεσε εκεί στην έρημο τόσο πολύ, που παρακάλεσα να μείνω άλλη μία εβδομάδα. Μου το ενέκριναν. Μετά την αποχώρησή μου από την κοινότητα υπέφερα τις νύχτες από φρικτούς εφιάλτες. Στα όνειρά μου βρισκόμουν πάντα αντιμέτωπη με την κοινότητα. Με προειδοποίησαν για το τι θα πάθαινα, εάν εγκατέλειπα την κοινότητα και "αλλαξοπιστούσα". Αυτά τα λόγια με παρακολουθούσαν σαν σκοτεινές προφητείες συνήθως τις νύχτες, έτσι ώστε να ξυπνάω μούσκεμα στον ιδρώτα και με κλάματα. Μετά από αυτήν την πνευματική σφαγή το μοναστήρι του Αγίου Γεράσιμου υπήρξε για μένα ο πρώτος τόπος, στον οποίο η ψυχή μου βρήκε ηρεμία και ειρήνη. Μετά από άλλη μία εβδομάδα, με βαριά καρδιά έκανα τη σκέψη να εγκαταλείψω πάλι αυτόν τον τόπο και έτσι παρακάλεσα να μου επιτραπεί να μείνω άλλη μία εβδομάδα. Πάνω σε αυτό ο Γέροντας Χρυσόστομος, ο ηγούμενος, μου είπε ότι μπορούσα να μείνω όσο ήθελα. Εγκάρδια επιθυμία μου και παράκλησή μου ήταν να βαπτιστώ και ο Γέροντας Χρυσόστομος δέχτηκε αυτή την επιθυμία μου με ευχαρίστηση. Την παραμονή της γιορτής του Αγίου Αποστόλου Ιούδα του Θαδδαίου με βάφτισε και μου έδωσε το όνομα Ματθαία, κατά τον απόστολο και ευαγγελιστή Ματθαίο (βασικά ήθελε να με βαφτίσει στο όνομα Μαριάμ, αλλά λίγο πριν τη βάπτιση, άκουσε μέσα του ξεκάθαρα μία φωνή να του λέει: «όχι Μαριάμ, Ματθαία». Μετά τη βάφτιση με ρώτησε ο Γέροντας, εάν είχε κάποια σημασία για μένα ο Άγιος Ματθαίος και εγώ του διηγήθηκα για το βίωμά μου εκείνη τη Μεγάλη Παρασκευή, όταν άκουσα το κατά Ματθαίον ευαγγέλιο και είπα ότι θέλω να γίνω μία απάντηση στην αγάπη του Χριστού.
Τη νύχτα την πέρασα προσευχόμενη στην εκκλησία και την επόμενη μέρα, κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας, έλαβα τη Μοναχική Κουρά από τον Γέροντα. Αυτές οι δύο μέρες ήταν οι πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής μου. «Επιτέλους έφτασες στο σπίτι σου».

Αυτό το μοναστήρι έγινε η πατρίδα μου. Και στο εξής, ναι μεν διατελώ το διακόνημά μου στο Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων, αλλά επιστρέφω εδώ κάθε Σαββατοκύριακο.
Εν τω μεταξύ πέρασαν τρία χρόνια και όπως τότε έτσι και τώρα, ευχαριστώ το Θεό κάθε μέρα, που με οδήγησε στην Εκκλησία Του και μου χάρισε την ευλογία της Βαπτίσεως.

*Σημ. ιστοσελίδος: Το καταπληκτικό αυτό κείμενο με την ζωντάνια που το χαρακτηρίζει ως προσωπική μαρτυρία θίγει θέματα ζωτικής σημασίας για τον εκκλησιαστικό βίο. Στο σημείο αυτό θεωρήσαμε καλό όχι να παρέμβουμε αλλά απλώς να τονίσουμε το τόσο πολυσυζητημένο θέμα των διαχριστιανικών διαλόγων που εν τη πράξει λαμβάνει απάντηση εδώ. Οφείλουμε να υπογραμμίσουμε την καθαρά παραδοσιακή ορθόδοξη στάση των πατέρων στους οποίους απευθύνθηκε "η διψώσα τον Χριστό ψυχή". Δίδουν απαντήσεις σε όλα της τα ερωτήματα χωρίς να αγωνίζονται να την πείσουν ή να την πιέσουν σε κάτι. Συγχρόνως όμως ομολογούν μετά παρρησίας την πίστη τους πως η Ορθόδοξη είναι η Μια, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού. Αυτό γίνεται αντιληπτό από την ετερόδοξο και παίζει καθοριστικό ρόλο στην πνευματική της πορεία. Οι διάλογοι δεν πρέπει να χαρακτηρίζονται από αγάπη αλλά από Την Αγάπη και αυτή η Αγάπη- ο Χριστός δηλαδή- είναι συγχρόνως Αλήθεια και Ελευθερία. Οι Οικουμενιστές εκθρόνισαν την Αγάπη και Την αντικατέστησαν με κούφιες αγαπολογίες, εσπερίστικες αβρότητες, επικοινωνιακά triks κλπ., όλα της αντίπερα όχθης. Ποιο όμως το αποτέλεσμα; ΜΗΔΕΝ ... και υπό το μηδέν... Μην περνάμε για ηλιθίους όσους είναι εκτός της Εκκλησίας. Είναι και αυτοί παιδιά του Θεού και Τον ποθούνε ίσως πιο ειλικρινά από εμάς, ας μην τους εκδιώκουμε!




www.impantokratoros.gr