Ἡ ἡ ρ ω ΐ δ α Σ ο φ ί α

«Τύπος γίνου τῶν πιστῶν ἐν λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἀγάπῃ,
ἐν πνεύματι, ἐν πίστει, ἐν ἁγνείᾳ.» (Α΄ Τιμ. ΔΔ΄ 12)

Στή γειτονιά καί στήν εὐρύτερη περιοχή τήν χαρακτήριζαν σάν
ἀνδρογυναίκα. Πράγματι ἡ Σοφία εἶχε τά ψѱυχικά γνωρίσματα, πού δύσκολα
τά βρίσκεις στίς γυναῖκες. Ἦταν κοντά δύο μέτρα ὕψѱος καί εἶχε γερά
μπράτσα. Ἦταν ἐμφανή στό πρόσωπό της τά σημάδια μιᾶς ξεχωριστῆς
παλιᾶς ὀμορφιᾶς. Τήν διέκρινε σ΄ ὅλη τή ζωή της θѳάρρος, πού λίγους ἄνδρες
διακρίνει καί δέν ὑπῆρχαν δουλειές πού νά τίς φοβόταν...
Ἀπό τότε, πού στούς Βαλκανικούς πολέμους, στά Γιαννιτσά ἔχασε τόν
ἄνδρα της, ἔγινε καί ὁ πατέρας καί ἡ μάνα τῶν τριῶν παιδιῶν της… Τά
μεγάλωσε μέ τίς πολλές της ἀρετές καί μέ τή βαθѳύτατη εὐσέβεια πού τή
διέκρινε… Κάθѳε Κυριακή καί γιορτή, καί αὐτή καί τά παιδιά της πήγαιναν στήν
ἐκκλησία. Ἦταν οἱ πρῶτοι πού ἔτρεχαν ὅταν ὁ παπάς καλοῦσε τούς ἐνορίτες
του γιά τίς ἀνάγκες εὐπρεπισμοῦ τοῦ ναοῦ τῆς ἐνορίας τους.
Τίς ἀνάγκες τίς ἀντιμετώπιζε μόνη, καί δέν δεχόταν τή βοήθѳεια σάν
ἐλεημοσύνη….
Αὐτή ἦταν ἡ εἰκόνα τῆς χήρας Σοφίας στή περίοδο τοῦ 1940, ὅταν
ἄρχισε ὁ πόλεμος. Αὐτή ἦταν τότε περίπου 55 χρονῶν. Τότε πού ἡ πατρίδα
μας κάλεσε καί τά τρία παιδιά της στις τάξεις τοῦ στρατοῦ. Μέ ἀδάκρυτα
μάτια ξεπροβόδισε τούς γιούς της στόν πόλεμο καί τούς ἔδωσε πολλές
συμβουλές καί εὐχές.
Ὅταν τά παιδιά της ἔφυγαν, αὐτή στάθѳηκε στό χωριό μάνα καί ἀδερφή
σέ ὅλες τίς γυναῖκες, πού οἱ ἄνδρες τους ἦταν στό στρατό. Ἡ ἴδια ἀγοράζει
καθѳημερινῶς τήν ἐφημερίδα, καί γυρνώντας τά βράδια στά σπίτια πού εἶχαν
στρατιῶτες στό Μέτωπο, διάβαζε τίς ἐπιτυχίες τοῦ στρατοῦ μας μέ καμάρι
καί ἐνίσχυε ἔτσι τό ἠθѳικό τῶν γυναικῶν. Ὅταν σέ λίγες ἡμέρες, μετά τήν
κατάταξή του ὁ ἕνας γιός της ἀπολύθѳηκε, γιατί ἦταν προστάτης θѳύματος
πολέμου, τῆς βαρυφάνηκε, ὅμως, μετά πρόσφεραν μαζί τίς ὑπηρεσίες τους σέ
ὅσες οἰκογένειες στρατιωτῶν εἶχαν ἀνάγκη. Στά γράμματα πού ἔστελνε
στούς ἄλλους γιούς της ἦταν πάντοτε θѳαρραλέα καί ἔδινε κουράγιο.
Σέ βομβαρδισμό, ἔχασε τό παιδί της καί κρατώντας τόν πόνο της μέ
ἀξιοπρέπεια στάθѳηκε στύλος ὑπομονῆς...
Κάποια μέρα τοῦ χειμώνα τήν ἐπισκέφθѳηκαν πολύ πρωί στό σπίτι της ὁ
παπάς καί ὁ πρόεδρος τῆς κοινότητος. Ἐκείνη κατάλαβε πώς κάποιο κακό τή
βρῆκε πάλι καί γι' αὐτό τήν συναντοῦν στό σπίτι οἱ ἀρχές τοῦ χωριοῦ.
Πράγματι εἶχε τραυματιστεῖ σοβαρά καί ὁ ἄλλος γιός της. Τό νέο κτύπημα τήν
ἔκανε νά κλάψѱει πολύ.
Ἔκλαψѱε μία-δύο ἡμέρες καί ἕνα πρωί κουβαλώντας ἕνα μπόγο μέ ροῦχα
ἔτρεξε στό στρατιωτικό νοσοκομεῖο τῶν Ἰωαννίνων νά ἐπισκεφθѳεῖ τό γιό της,
τό Σπύρο. Στό νοσοκομεῖο συνάντησε τό παιδί της ἀδάκρυτη, γιά νά μή τό
στενοχωρήσει. Ὅσες ὧρες μποροῦσε στεκόταν στό πρoσκέφαλό του ἤ
βοηθѳοῦσε τίς λιγοστές νοσοκόμες στό ἔργο τους, μιλώντας στούς ὑπολοίπους
τραυματίες μέ ἀγάπη. Τίς νυχτερινές ὧρες πήγαινε στήν κουζίνα τοῦ
νοσοκομείου νά βοηθѳήσει, πληρώνοντας ἔτσι τό λιγοστό φαγητό πού ἔτρωγε.
Ἕνα βραδυνό ὁ ἀρχίατρος τήν εἰδοποίησε μέ λύπη του, πώς θѳά κόψѱουν τό
πόδι τοῦ γιοῦ της. Τό μαῦρο μαντίλι της μούσκεψѱε ἀπό τά δάκρυα, πού
σκούπιζε τά μάτια της, ἄγρυπνη ὅλη τή νύχτα, στό μικρό ἐκκλησάκι τοῦ
νοσοκομείου ...
Ἔμεινε ἀκόμα εἴκοσι ἡμέρες κοντά στό παιδί της καί ξαναγύρισε στό
χωριό μαζί του, ὁπότε τό σπίτι της καθѳημερινῶς εἶχε κόσμο, τόσο γιά
συμπαράσταση μά καί γιά νά ἀκούει ἀπό τόν πονεμένο στρατιώτη ἱστορίες
ἡρωισμοῦ.
Γιά τή Σοφία οἱ ἡμέρες περνοῦσαν δύσκολα, διότι ἦταν καί μεγάλη πιά,
καί ἡ Κατοχή πού ἦλθѳε τή γονάτισε. Ἄρχισε αὐτός ὁ βράχος τῆς ὑπομονῆς νά
ὑποφέρει ἀπό τήν καρδιά, μά σήκωσε τό σταυρό ἀδάκρυτη.
Μετά τήν ἐπιστροφή της ἀπό τό νοσοκομεῖο, οἱ ἀρχές τῆς κοινότητος,
ἀποφάσισαν νά τελέσουν μνημόσυνο τοῦ συζύγου καί τοῦ γιοῦ τῆς Σοφίας,
πού ἔπεσαν γιά τήν Πατρίδα.
Στόν κεντρικό ναό ὁ ἱερέας ἔστησε πρόχειρο κενοτάφιο πού τό τύλιξε μέ
τήν ἑλληνική σημαία... Μαζεύτηκε σύσσωμο τό χωριό καί μέσα σέ βαθѳύτατη
συγκίνηση ἔγινε τό μνημόσυνο. Ὁ δάσκαλος ἔπλεξε τό ἐγκώμιο τῶν ἡρώων
καί ὅλοι δάκρυσαν. Παροῦσα στή δέηση ἡ χαροκαμένη Σοφία, ὁ γιός της ὁ
ὑγιής καί ὁ ἀνάπηρος μέ τήν πατερίτσα. ..
Μετά τό πέρας τοῦ μνημοσύνου καθѳισμένη σέ μία καρέκλα, ἡ ἴδια ἡ
Σοφία μοίραζε τά κόλυβα στούς χωριανούς, σταυροκοπήθѳηκε τρέμοντας καί
μέ μιᾶς ἔπεσε κάτω νεκρή, ὅπως διαπιστώθѳηκε σέ λίγο ...
Τήν ἐπόμενη στό χωριό ἔγινε ἡ κηδεία τῆς Σοφίας. Ὅλοι οἱ κάτοικοι τῶν
γύρω χωριῶν ἔφθѳασαν μέ κάποιο λουλούδι στό χέρι νά τιμήσουν τή
σπουδαία γυναίκα. Τήν τελετή ἔκλεισε λόγος τοῦ ἐφημέριου, ὁ ὁποῖος
χαρακτήρισε τήν ἀποθѳανοῦσα γίγαντα, ὄχι τῆς μυθѳολογίας, ἀλλά τῆς
πραγματικῆς Ἱστορίας, ἀφοῦ προσέφερε ὅ,τι εἶχε καί δέν εἶχε γιά τήν
πατρίδα, τήν οἰκογένεια καί τή θѳρησκεία. ..
Τήν ἐπομένη τό σχολεῖο καί ἰδιαίτερα οἱ μεγάλες τάξεις ἀφιέρωσαν ἕνα
δίωρο στή μνήμη τῶν τριῶν νεκρῶν πού τίμησαν τήν πατρίδα. Ὁ ἐγγονός τῆς
Σοφίας, ἀπάγγειλε περήφανα τούς παρακάτω στίχους πού ἔγραψѱε ὁ ἴδιος:
Ἥρωες τῆς πατρίδας μας,
παππού, γιαγιά καί θεῖε,
στέκεστε σάν ἐλπίδα
θαμμένοι, μά ὁλοζώντανοι
στή μνήμη τῶν παιδιῶν σας.
Θερμαίνετε τίς σκέψѱεις μας
μέ τή δική σας φλόγα,
πού ἄναψѱε ἡ θυσία σας,
στήν ἁγιασμένη γῆ μας.
Σκύβουμε, μέ εὐλάβεια
στή γῆ πού σᾶς σκεπάζει
κι ἀφήvoυμε τό δάκρυ μας,
σωστό μαργαριτάρι,
στόλισμα στό κυβούρι σας,
πάντα νά τό λαμπραίνει.
Τούς ἥρωες ὁ θάνατος
ἀρνεῖται νά πλησιάσει,
γιατ’ ἡ αἰωνιότητα
δίκαια τούς ἀνήκει.
ΕΚΔΟΤΗΣ: ΕΝΟΡΙΑΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΙΑΤΙΣΤΑΣ
ΤΗΛ. 2465021472 ΦΑΞ 2465023133
ΥΠΕΥΘѲΥΝΟΣ: ΙΕΡΕΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ