Αλλά τώρα, που ο Θεός εσκόρπισε τήν χάρη του στόν κόσμο μέ τήν παρουσία του, δέν κατέβηκε στήν γή μέ σεισμό, ούτε μέ φωτιά, ούτε μέ φωνή δυνατή καί φοβερή, αλλά σάν βροχή πάνω στό μαλλί (ποκάρι) καί σάν σταγόνα, που στάζει απαλά πάνω στήν γή, καί παρουσιάστηκε νά μάς μιλά μέ άλλον τρόπο. Τούτο έγινε, αφού εσκέπασε, ωσάν θησαυρό, τήν μεγαλοσύνη του μέ τό σκέπασμα τής σάρκας, καί μέσα μας μιλούσε μέ εμάς, μέ εκείνον, τόν οποίον κατασκεύασε τό Πνεύμα του από τόν κόλπο τής Παρθένου καί Θεοτόκου Μαρίας, ώστε βλέποντας αυτόν (ήγουν τόν Χριστόν), που ήταν από τό γένος μας, νά επικοινωνή μαζί μας, νά μήν ανησυχήσουμε από τήν εμφάνισή του. Γι' αυτό καί όποιος εφόρεσε τήν στολή, μέ τήν οποία εμφανίστηκε σ' εκείνο τό σώμα, που ντύθηκε ο Κτίστης, εντύθηκε τόν ίδιον τόν Χριστόν (Ρωμ. ΙΓ' 14). Διότι αυτός επεθύμησε νά ντυθή στό εσωτερικό του άνθρωπο τό ομοίωμα, μέ τό οποίον εφανερώθηκε εκείνος στά κτίσματά του καί τά συναναστράφηκε καί μέ αυτό γίνεται ορατός από τούς συνδούλους σου. Καί αντί τού ενδύματος τής εξωτερικής τιμής καί δόξας, στολίστηκε μέ αυτό.
Γι' αυτό καί η κτίση η λογική καί σιωπηλή κάθε ανθρώπου, που τόν βλέπει ντυμένον μέ αυτό τό ομοίωμα, τόν προσκυνεί ωσάν τόν Δεσπότην, γιά τήν τιμή τού Δεσπότη της, τόν οποίον είδε ντυμένον μέ αυτήν καί συναναστρεφόμενον μέ αυτήν. Γιατί, ποιά κτίση δέν σέβεται τήν θέα τού ταπεινόφρονος; Εκείνη όμως η θεωρία η γεμάτη αγιότητα ήταν καταφρονημένη, μέχρι που αποκαλύφθηκε σέ όλους η δόξα τής ταπεινοφροσύνης. Τώρα βεβαίως ανέτειλε στά μάτια τού κόσμου η μεγαλοσύνη της, καί ο καθένας τιμά τό ομοίωμα αυτό, σέ όποιον τόπο κι άν εμφανίζεται, καί μέ αυτόν τόν μεσίτην αξιώθηκε η κτίση νά δεχθή τήν θέα τού Κτίστη της καί Δημιουργού (Ιω. ΣΤ' 46). Γι' αυτό κι εκείνος, που τήν απέκτησε, δέν καταφρονείται ούτε από τούς εχθρούς τής αληθείας, ακόμα καί άν είναι υποδεέστερος όλης τής κτίσεως, αυτός, που τήν απέκτησε, τιμάται μέ αυτήν, σάν νά φορά στέμμα καί πορφύρα.περ.Πρόσβαση Δεκέμβριου 2000
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου