Η ζωή μετά τον πολιτικό θάνατο

Tου Στεφανου Κασιματη / kassimatis@kathimerini.gr Πώς επιβιώνει κανείς μετά την πολιτική καταστροφή του; Σε αυτό το ερώτημα απάντησε η Ντόρα, αρνούμενη το σκιώδες χαρτοφυλάκιο Παιδείας και Πολιτισμού που της προσέφερε ο Αντώνης Σαμαράς. Αλλά επειδή έχω αδυναμία στις απότομες μεταπτώσεις του ύφους, ας δούμε πώς αντιμετώπισε το ίδιο πρόβλημα ο κατ’ εξοχήν «καλλιτέχνης» της πολιτικής επιβίωσης, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ. Μετά την Καλλίπολη και την παραίτησή του από το υπουργείο Ναυτικών, υπέστη τον εξευτελισμό να φέρει τον τίτλο του υπουργού για το Δουκάτο του Λάνκαστερ (ή κάτι τέτοιο), μόνο και μόνο για να δικαιολογείται η παρουσία του στο υπουργικό συμβούλιο. Αφού το άντεξε όσο μπορούσε, θυμήθηκε ότι είχε ξεκινήσει από αξιωματικός του στρατού και αποφάσισε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο δυτικό μέτωπο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Κίνησε γη και ουρανό για να του αναγνωρισθεί ο βαθμός του ταξιάρχου -σκανδαλώδης απαίτηση, λαμβανομένου υπ’ όψιν ότι τότε ήταν μόλις 43 ετών και είχε φύγει από τον στρατό ως υπολοχαγός. Αρκέστηκε να παίξει για λίγο τον διακοσμητικό συνταγματάρχη. Από εκεί ξεκίνησε σιγά σιγά να σκαρφαλώνει και πάλι προς τα επάνω. Ομως τη δύναμη, που τον εκτόξευσε εντέλει στην κορυφή, τη δημιούργησε στα χρόνια της απομόνωσής του στην εσωκομματική αντιπολίτευση. Θέση την οποία ο ίδιος επέλεξε, βασιζόμενος στην ορθή πρόβλεψη των επερχόμενων κινδύνων. Για να επαναφέρω την αφήγηση στα δικά μας, έχω την εντύπωση ότι, με την άρνησή της, η Ντόρα απέφυγε τη λάσπη των χαρακωμάτων και έπιασε από τώρα θέση εκεί όπου στο μέλλον θα είναι η εσωκομματική αντιπολίτευση. Κάθεται και περιμένει απλώς να φανούν οι «επερχόμενοι κίνδυνοι». Η αντιπολίτευση είναι, ούτως ή άλλως, μέσα στη φύση της λειτουργίας των σύγχρονων πολιτικών οργανισμών. Αργά ή γρήγορα, κάποιος θα την εκφράσει και στη Ν.Δ. Γιατί να μην ετοιμάζεται να το κάνει εκείνη, που έχει και την κληρονομιά του 40% των ψήφων της 29ης Νοεμβρίου; Η άλλη επιλογή που ανοιγόταν στην Ντόρα ήταν να βουτήξει στα χαρακώματα της Παιδείας· από τη μια, να αντιπολιτεύεται την Αννα Διαμαντοπούλου (με την οποία έχει απείρως περισσότερα κοινά απ’ όσα, λ.χ., με την Κατερίνα Παπακώστα...) και, από την άλλη, να ανταγωνίζεται τον κύριο «Δεν κλέψαμε» για τη θέση της στην κομματική ιεραρχία. Αν το έκανε αυτό, στην καλύτερη περίπτωση θα κέρδιζε ένα ρόλο βαρώνης στην κομματική αριστοκρατία και θα άφηνε τον Αρη Σπηλιωτόπουλο να αλωνίζει ελεύθερος και να προετοιμάζεται για τη δική του ώρα. Φαίνεται ότι, παρόλο που έχασε το στοίχημα της εκλογής, η Ντόρα επιμένει στους όρους με τους οποίους το έθεσε από την αρχή: «όλα ή τίποτε». Τούτη τη φορά, όμως, από διαφορετική θέση. Για να παραφράσουμε τον πρόεδρο Τζόνσον, προτιμά να μείνει έξω από τη σκηνή, ώστε να στέλνει τα μηνύματα προς τα μέσα... Μπλέξαμε άσχημα Για τις Βρυξέλλες και τις διεθνείς αγορές, η συνέχεια του ελληνικού κράτους θεωρείται δεδομένη, ανεξαρτήτως της εναλλαγής των κυβερνήσεων. Ζητούν, επομένως, άμεσα και σαφή μέτρα για τον περιορισμό των δημοσίων δαπανών. Για τον Γιώργο πάλι, δεν θεωρείται δεδομένη η συνέχεια και διεκδικεί να αναγνωρισθεί από τον υπόλοιπο κόσμο ότι για την Ελλάδα ισχύει το έτος 2004· και, αντί να δείξει με αποφάσεις την αποφασιστικότητά του να αναστρέψει την πορεία, αρκείται να τη δηλώνει με μεγαλόπνοα σχέδια, στην πραγματοποίηση των οποίων ουδείς πλέον πιστεύει, εφόσον μιλάμε για την Ελλάδα. Από τη χθεσινή ομιλία στο Ζάππειο, είναι φανερό ότι, μέσα στην κυβέρνηση, αλλά και στο μυαλό του Γιώργου, κέρδισε η γραμμή της Λούκας και του Παπουτσή. Προφανώς, θα έπαιξε τον ρόλο της η εκφοβιστική παρομοίωση που χρησιμοποίησε η υπουργός σε πρόσφατη συνέντευξή της, ότι «αν δώσουμε το ένα χέρι (σ.τ.σ.: στις αγορές ), θα μας κόψουν και το άλλο». Ετσι, ο πρωθυπουργός προτίμησε να κρατήσει και τα δύο χέρια του. Θα τα χρειαστεί, άλλωστε, για να αλλάξει την Ελλάδα μέσα στα επόμενα τέσσερα χρόνια, όπως μας είπε χθες. Υπό την προϋπόθεση, βεβαίως, ότι θα βρίσκονται κάποιοι καλοί άνθρωποι να δανείζουν το ελληνικό Δημόσιο, αγοράζοντας «πράσινα ομόλογα»... Μπετόν αρμέ Ο Νικήτας δεν το συζητάει. Επιμένει ότι θα κατέβει στις εκλογές, ο κόσμος να χαλάσει! Η αποφασιστικότητά του, για όσους είναι σε θέση να ερμηνεύουν τη σημασιολογία των ενδυματολογικών επιλογών του, προκύπτει πέραν πάσης αμφιβολίας εκ του γεγονότος ότι την Κυριακή επανέλαβε τηλεοπτικώς την πρόθεσή του να διεκδικήσει την επανεκλογή του, φορώντας την μπλούζα με τις ροζ και λαχανί ρίγες. Βάφτηκε, δηλαδή, με τα χρώματα του πολέμου... Ασυλο ανιάτων Αφού τους έφυγε η αρχική τρομάρα και τώρα οι πρυτάνεις, στην πλειονότητά τους, δεν συζητούν την κατάργηση του ασύλου, ας μας πουν γιατί πραγματοποίησαν τη σύνοδό τους στο... εξωτικό Λαύριο και υπό δρακόντεια μέτρα ασφαλείας; Επίσης, γιατί αυτή η απόσταση ασφαλείας από το κέντρο της πανεπιστημιακής ζωής, την Αθήνα; Και, τέλος, αν η θέση τους ήταν υπέρ της κατάργησης του ασύλου, θα την ανακοίνωναν από την Κορσική ή μήπως από τη Μάλτα; Ποιος θα το έλεγε, ότι θα βλέπαμε την ηγεσία του πανεπιστημιακού κόσμου της χώρας να υπερασπίζεται με τα λόγια αυτό που αμφισβητεί με τις πράξεις της!..

Hμερομηνία : 15/12/09 Copyright: http://www.kathimerini.gr