Με την ποδοσφαιρική ομάδα του Ολυμπιακού είχα αναπτύξει μία ψυχική σύνδεση που επηρέαζε σχεδόν όλη τη ζωή μου. Η πορεία της ομάδας κατά κάποιο περίεργο τρόπο έπαιζε ουσιαστικό ρόλο στην καθημερινότητά μου. Χαιρόμουν και γλεντούσα με τις νίκες. Έπινα, χόρευα, φώναζα. Ένιωθα ευτυχής. Απογοητευόμουν και απελπιζόμουν με τις ήττες και τα έσπαγα. Τσακωνόμουν, απομονωνόμουν απ’ όλους. Και με το ζόρι πήγαινα ακόμη και στη δουλειά.
Δεν σας κρύβω πως αρκούσε ένα απλό πείραγμα για να νευριάσω και να τσακωθώ με πελάτες. Ήμουν ιδιόρρυθμος αλλά καμάρωνα γιατί ήμουν μέλος της «θύρας 7». Ήμουν στο γήπεδο και στη συγκεκριμένη θύρα στο παιχνίδι με την ΑΕΚ που έγινε η αιτία να σκοτωθούν τόσα παιδιά, δυό εκ των οποίων ήταν κολλητοί φίλοι μου. Θα μπορούσα και εγώ να ήμουν νεκρός αν δεν καθυστερούσα να κατέβω. Και η καθυστέρησή μου οφείλεται στη συζήτηση σχετική με το παιχνίδι που άνοιξα με έναν ηλικιωμένο «βαμμένο Ολυμπιακό», όπως λέμε στην ποδοσφαιρική διάλεκτο τον μπάρμπα –Μήτσο από την Καστέλα. Οι κολλητοί μου έφυγαν και τους είπα πως θα τους συναντήσω έξω για να πάμε μαζί να κοντράρουμε τους αντίπαλους οπαδούς. Αυτό με γλύτωσε στην κυριολεξία. Ο άδικος θάνατός τους με συγκλόνισε και με έκανε να αραιώσω λίγο από το γήπεδο. Αλλά όχι για πολύ. Ήμουν στην τάξη των φανατικών οπαδών και φρόντιζα και στον γιο μου να εντρυφήσω αυτό το στοιχείο. Είχα θεοποιήσει την ομάδα. Ήμουν χούλιγκανς, όπως λένε. Είχα σπάσει βιτρίνες καταστημάτων. Συχνά στήναμε καρτέρι σε οπαδούς αντιπάλων ομάδων και δη του Παναθηναϊκού για να τους ξυλοκοπήσουμε. Ήμουν τόσο φανατικός που θα μπορούσα ακόμη και να σκοτώσω για την ομάδα. Ήμουν εξαρτημένος πλήρως από αυτή, όπως ο τοξικομανής από τις ναρκωτικές ουσίες.
Η άλλη ασχολία μου ήταν οι γυναίκες. Όλα σχεδόν τα χρήματα τα σπαταλούσα ως έφηβος σε επισκέψεις σε οίκους ανοχής και σε μπαρ με γυναίκες. Ο κοινωνικός περίγυρος των φίλων μου με είχε κάνει να βλέπω κάθε γυναίκα ως κινούμενο δοχείο ηδονής. Τη θεωρούσα αδύναμη και υποβαθμισμένη και δεν σας κρύβω πως πολλές φορές βιαιοπραγούσα πάνω της. Επίκεντρο στις σχέσεις που δημιουργούσα ήταν η επίδειξη δύναμης και ανδρικού εγωισμού.
«Αντιπολίτευση» η Εκκλησία
Όπως καταλαβαίνετε μ’ όλα αυτά ήταν φυσικό να βλέπω την Εκκλησία ως «αντιπολίτευση» στην άσωτη ζωή μου. Η όποια σχέση μου με την Εκκλησία οφείλεται στη μάνα μου και στη γυναίκα μου. «Δεν φοβάσαι το Θεό, βρε παιδί μου;» έλεγε η καημένη η μάνα μου, όταν καταλάβαινε πως παραστρατούσα. «Μείνε εσύ ρε μάνα μία ζωή με τα παραμύθια των παπάδων. Δεν βλέπεις πως η ζωή πάει μπροστά. Κοίταξε μωρέ να γλεντήσεις και να περνάς καλά και άσε τα περί του Θεού. Τον είδες μωρέ ποτέ το Θεό;» της απαντούσα. Εκείνη κουνούσε το κεφάλι και δεν μιλούσε. Μόνο με σταύρωνε.
Το χαρακτήρα της μάνας μου είχε και η γυναίκα μου. Την γνώρισα στη Λαχαναγορά. Συνόδευε μερικές φορές τον πατέρα της, που είχε μανάβικο στο Χαλάνδρι. Ο θείος μου με είδε που τη γλυκοκοίταγα και μου είπε: «Αυτό είναι κορίτσι για οικογένεια και μη κάνεις όρεξη. Δεν είναι η Ουρανία για τα δόντια σου». Μία μέρα ένας πελάτης την πείραξε πολύ άσχημα, εκμεταλλευόμενος την απουσία του πατέρα της, που ψώνιζε σε άλλη ράμπα. Δεν ξέρω τι με έπιασε και τον άρπαξα από το λαιμό. Τον πέταξα κάτω και άρχισε καυγάς μεγάλος. Χτύπησα και εγώ στο κεφάλι καθώς έπεσα μαζί του και με πήραν τα αίματα. Ο θείος με πήγε στο νοσοκομείο για τις πρώτες βοήθειες και οι γιατροί έκριναν πως έπρεπε να μείνω μέσα γιατί φοβήθηκαν μήπως έπαθα μεγαλύτερη ζημιά.
Το απόγευμα την ίδιας ημέρας ήρθε η Ουρανία με τον πατέρα της στο νοσοκομείο για να με ευχαριστήσουν. Η Ουρανία του είχε πει τι ακριβώς είχε συμβεί. Με κάλεσαν στο σπίτι τους για φαγητό. Αυτό ήταν η αρχή. Μέσα σε τρεις μήνες παντρεύτηκα. Ο πεθερός μου εκτός από το μανάβικο είχε και ένα φορτηγό Δημοσίας Χρήσεως, το οποίο μου έδωσε προίκα, έτσι ώστε να σταματήσω να εργάζομαι νύχτα στη Λαχαναγορά. Χωρίς να το καταλάβω καλά-καλά έκανα οικογένεια. Η μάνα μου χαιρόταν γιατί η Ουρανία, πέραν της καλοσύνης που είχε, ήταν και κοντά στην Εκκλησία. Δεν έλειπε από την Παναγία τη Μαρμαριώτισσα και αυτό αρκετές φορές γινόταν στοιχείο τριβής μας. «Πότε θα ξυπνήσεις βρε Ουρανία από το λήθαργο;» της έλεγα. Εκείνη σαν τη μάνα μου σιωπούσε. Είχε υπομονή και άντεχε τις παραξενιές μου και τις τρέλες μου. Μάλιστα με στήριζε στις απογοητεύσεις μου. Αποκτήσαμε δυό παιδιά με την Ουρανία, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, τον Αντώνη και τη Θεοδώρα.
Βέβαια το όλο σκεπτικό περί των γυναικών με εμπόδιζε να της συμπεριφέρομαι ισότιμα. Πολλές φορές ξέφευγα και την απατούσα. Έφθασα στο σημείο να δημιουργήσω ερωτική σχέση με την ξαδέλφη της, η οποία ήταν παντρεμένη! Τα ισοπέδωνα όλα μπροστά στο πάθος και στη νοοτροπία να αντιμετωπίζω κάθε γυναίκα ως δοχείο ηδονής. Αυτή ακριβώς την περίοδο άρχισαν και τα οικονομικά προβλήματα στο σπίτι, μιας και η ξαδέλφη ζητούσε συνεχώς χρήματα προκειμένου να δικαιολογείται στον άνδρα της ότι δήθεν εργάζεται ως πλασιέ! Με μαθητική ακρίβεια καταστρέφονταν δυό οικογένειες. Δεν σας κρύβω πως πέραν των κινδύνων της αποκάλυψης ένιωθα διαρκώς να με σφίγγει μία θηλιά στο λαιμό. Ήμουν για πρώτη φορά στη ζωή μου σε αδιέξοδο.
Και δεν έφθαναν όλα αυτά ήρθε και η αρρώστια της κόρης μου, η οποία εντελώς ξαφνικά παρουσίασε φύσημα στην καρδιά. Οι γιατροί στο Ωνάσειο (νοσοκομείο) μας έλεγαν πως δεν θα αποφύγει το χειρουργείο. Η γυναίκα μου όμως, είχε την ελπίδα της στον Χριστό και την Παναγία και προσευχόταν να μην μπει η Θεοδωρίτσα μας σ’ αυτή την περιπέτεια. Τελικά έγινε καλά προς έκπληξη όλων ακόμη και των γιατρών! Η Ουρανία μιλούσε για θαύμα αλλά εγώ απέδιδα τη θεραπεία της στα φάρμακα που της έδωσαν... Τόσο μυαλό είχα τότε!
Έβλεπα την καλοσύνη της Ουρανίας και έφτυνα τον ίδιο μου τον εαυτό. Προσπαθούσα απεγνωσμένα να βρω ελαττώματα στη γυναίκα μου για να δικαιολογήσω τις παράνομες πράξεις μου. Την άφηνα χωρίς λεφτά, λέγοντας πως δεν πάει η δουλειά καλά. Ξεσπούσα στα παιδιά χωρίς να φταίνε σε τίποτε. Και εκείνη η κακομοίρα έλεγε. «Δεν πειράζει Γιώργο, ο Θεός δεν θα μας εγκαταλείψει. Θα δώσει ο Θεός! Εσύ να είσαι καλά».
Ο άγγελος του Θεού Ιωάννης, ο δια Χριστόν σαλός
Και ο Θεός πράγματι έδωσε αυτό το ευλογημένο δρομολόγιο στη γειτονιά του αγγέλου Ιωάννη. Γιατί για μένα ο μακαρίτης ήταν ο φύλακας άγγελος που με τράβηξε μέσα από το βούρκο της ακολασίας. Μόνο τρελός δεν ήταν. Τετρακόσια τα είχε γιατί έβλεπε με άλλα μάτια. Η μόνη τρέλα του ήταν η αγάπη του προς τον Χριστό.
Τα λόγια τότε που μου είπε με τάραξαν. Πήρα το φορτηγό να γυρίσω σπίτι αλλά στη σκέψη μου στριφογύρναγαν τα λόγια του μακαρίτη. Σταμάτησα στον ιερό ναό της Αγίας Άννας να ανάψω ένα κερί στον Χριστό για να Τον ευχαριστήσω για την κόρη μου. Μπαίνοντας στο ναό λύγισα. Έβαλα σαν μικρό παιδί τα κλάματα και τράβηξα σε μία γωνιά να μην με βλέπουν. Ευτυχώς ένας γέρος και τρεις γριές βρίσκονταν τότε στο ναό. Γινόταν Εσπερινός. Έκλαψα αρκετή ώρα... Γύρισα και είδα τον Χριστό στην εικόνα και είπα: «Μπάχαλο τα έκανα στη ζωή μου. Κοίταξε να με βοηθήσεις, αν και δεν αξίζω ούτε μία τρύπια δεκάρα». Ένιωσα ένα περίεργο συναίσθημα, μία ζεστασιά που δεν είχα νιώσει ποτέ στη ζωή μου. «Ρε μπας και είχε δίκιο η μάνα μου για την Εκκλησία», αναρωτιόμουν βγαίνοντας από το ναό.
Απέναντι, εκεί που είχα παρκάρει το φορτηγό είχε ένα ανθοπωλείο. Δεν ξέρω πως μου ήρθε και πήγα και αγόρασα τριαντάφυλλα για την Ουρανία. Έφθασα στο σπίτι τελείως μεταμορφωμένος. Αγκάλιασα την Ουρανία, φίλησα τα παιδιά. Της είπα πως άναψα ένα κεράκι στην Αγία Άννα για τη γιατρειά της Θεοδώρας. Της μίλησα για τον μακαρίτη και για τα όσα μου είπε για τη Θεοδώρα. Εκείνη ζήτησε να την πάω να τον γνωρίσει. Τότε με έπιασε φόβος. «Ε! τον συνάντησα στην άλλη άκρη της Αθήνας. Και που να τον βρω, δεν ξέρω που ακριβώς μένει. Θα δω όμως, τι θα κάνω...» απάντησα αμήχανα και από φόβο μη μάθει η γυναίκα μου την άσωτη ζωή μου...
Ζητιάνος στη Μαρμαριώτισσα
Την άλλη μέρα το πρωί, ήταν Σάββατο αν θυμάμαι καλά, η γυναίκα μου σηκώθηκε να πάει στην Εκκλησία. Με έπιασε και εμένα η επιθυμία να την ακολουθήσω αν και δεν ήταν Πάσχα (γιατί μόνο Πάσχα συνήθιζα να πηγαίνω τα τελευταία χρόνια). Δεν μπορείτε να φανταστείτε το πως ένιωσα όταν είδα τον μακαρίτη να κάθεται έξω από τη Μαρμαριώτισσα και να ζητιανεύει! «Καινούργιος ζητιάνος. Ποιός ξέρει ο καημένος τι ανάγκες έχει» γύρισε και μου είπε η Ουρανία. Τη ρώτησα αν τον γνωρίζει, αν τον έχει ξαναδεί... Εκείνη με κοίταξε παράξενα. Δεν καταλάβαινε τις ερωτήσεις μου. «Όχι» μου απάντησε ξερά. Η Ουρανία του έδωσε 100 δραχμές και μπήκε στο ναό.
Έμεινα λίγο πίσω και τον κοιτούσα.
«Γιώργο ήρθα από την άλλη άκρη της Αθήνας για να σου πω πόσο χαροποίησες τον Χριστό χθες, όταν άναψες το κεράκι στην Αγία Άννα. Μην φοβάσαι ο Κύριος άκουσε τις προσευχές της μάνας σου και της Ουρανίας και σε τράβηξε κοντά Του. Τώρα θα δεις πως όλα θα γίνουν όμορφα. Κοίταξε μόνο να βρεις έναν καλό παπά να εξομολογείσαι».
Δεν σας κρύβω πως οι νέες αποκαλύψεις του με τρόμαξαν. Τι ήταν αυτός ο ζητιάνος και από ποιό πλανήτη κατέβηκε; Τι να θέλει από μένα που μ’ ακολούθησε μέχρι και τη γειτονιά μου; Μήπως με τιμωρεί ο Θεός για τις αμαρτίες μου και έστειλε κάποιο να με βασανίζει; Μία πλειάδα τέτοιων σκέψεων περνούσαν από το μυαλό μου καθώς αμήχανα τον κοιτούσα. Εκείνος σαν να κατάλαβε τους λογισμούς μου και γύρισε και μου είπε:
- «Μη βασανίζεις Γιώργο το μυαλό σου. Οι απαντήσεις που ψάχνεις θα ‘ρθουν γρήγορα. Ένα τώρα χρειάζεται να καταλάβεις και αυτό έχει να κάνει με την αγάπη του Χριστού για σένα και για μένα και για όλον τον κόσμο… Πήγαινε τώρα στο γήπεδο του Χριστού μας και κάνε μία προσευχή να πετύχεις πολλά γκολ. Στο χέρι σου είναι να γίνεις καλός γκολτζής.
Η συζήτηση διακόπηκε απότομα γιατί η Ουρανία ανησύχησε που δεν μπήκα μαζί της μέσα και βγήκε να δει τι συμβαίνει. Με είδε να μιλάω με τον ζητιάνο και παραξενεύτηκε.
«Έρχομαι, έρχομαι» της είπα μόλις την είδα και κίνησα προς το μέρος της. Ο μακαρίτης της χαμογέλασε δείχνοντας ότι όλα είναι καλά και εκείνη επέστρεψε στο ναό. Μ’ όλα αυτά που άκουγα μου κόπηκε η λαλιά. Όμως, το μόνο που ρώτησα τον τρελο- Γιάννη ήταν το που θα μπορούσα να τον βρω.
-«Έλα αύριο στην οδό Λένορμαν το απόγευμα στις 6:00 στον Εσταυρωμένο να σου γνωρίσω και έναν καλό παπά που θα σε προπονήσει, ώστε να γίνεις καλός γκολτζής».
- Και τι είναι ο Εσταυρωμένος; ρώτησα.
- Μία νέα Εκκλησία που τώρα χτίζεται.
- Στη συνέχεια μπήκα στο ναό. Άναψα κερί και κάθισα δίπλα στην Ουρανία. Εκείνη μου υπέδειξε ευγενικά πως οι θέσεις των ανδρών είναι δεξιά. Ήμουν άσχετος παντελώς. Πήγα και κάθισα δίπλα σε δυό τρεις άλλους άνδρες μεγαλύτερης ηλικίας από μένα. Με όλα αυτά που συνέβαιναν φανταστείτε το πως ένοιωθα. Στεκόμουν όρθιος και κοιτούσα το ναό, τον παπά, τον ψάλτη. Από μικρό παιδί είχα να κάτσω τόση ώρα στην Εκκλησία. Για πρώτη φορά όμως, δεν δυσαρεστήθηκα. Ωστόσο, η σκέψη μου ήταν στον περίεργο αυτό τύπο, δηλαδή τον τρελο- Γιάννη. Έτσι τον έβλεπα τότε.
Βρε, μπας και είναι κανένας ντετέκτιβ που έβαλε η γυναίκα μου και έχει βαλθεί να με τρελάνει; Στη σκέψη αυτή το μυαλό μου θόλωσε. Βγήκα έξω να τον συναντήσω αλλά εκείνος είχε εξαφανιστεί.
Δεν πειράζει θα ψαρέψω την Ουρανία, σκέφτηκα.
Ο λογισμός αυτός εξαφανίστηκε όταν η Ουρανία πρώτη, αμέσως μετά την Εκκλησία άρχισε να με ρωτά τι συζητούσα με τον άγνωστο ζητιάνο.
- Δεν πιστεύω να τον αποπήρες τον καημένο; Μου φάνηκε καλός άνθρωπος…
Η πρώτη... προπόνηση στο γήπεδο του Χριστού
Από τη συζήτηση διαπίστωσα πως δεν είχε καμιά σχέση. Έτσι, την επομένη βρέθηκα στον Εσταυρωμένο της οδού Λένορμαν. Μπήκα στο ναό και άναψα ένα κερί. Είδα τον μακαρίτη να μιλά με ένα ηλικιωμένο παπά. Περίμενα να τελειώσει. Εκείνος γύρισε και με είδε.
- Καλώς το καλό παιδί. Έλα Γιώργο να σου γνωρίσω το γέροντα. Θα σου μάθει τον τρόπο να βάζεις πολλά γκολ στο γήπεδο. Είναι έμπειρος προπονητής. Άντε θα σας αφήσω για την πρώτη προπόνηση. Γυρνώντας τότε προς τον παπά του είπε χαμογελώντας: «Ο Γιώργος είναι νέο απόκτημα της ομάδας του Χριστού. Έχει τα προσόντα να γίνει άριστος γκολτζής.
- Ο παπάς δεν έδωσε και μεγάλη σημασία στα λόγια του μακαρίτη. Γύρισε προς το μέρος μου και χαμογελώντας είπε: «Έλα Γιώργο να τα πούμε».
Αν και ο σκοπός της επίσκεψης μου ήταν να ανακρίνω τον τρελο- Γιάννη εν τούτοις κατέληξα να εξομολογούμαι για πρώτη φορά στη ζωή μου. Η πρώτη μου συμμετοχή στο μυστήριο της θείας εξομολόγησης, η πρώτη προπόνηση στο στίβο του τριαδικού Θεού, όπως την έλεγε ο μακαρίτης ήταν κάτι που δεν θα λησμονήσω ποτέ. Και αυτό γιατί όχι μόνο ένιωσα ανάλαφρος αλλά κυρίως γιατί εισήλθα σε ένα άλλο γήπεδο από το Καραϊσκάκη που συνήθιζα να πηγαίνω. Ήταν το γήπεδο του Χριστού.
Όταν βγήκα έξω από το ναό ήμουν πολύ διαφορετικός. Είδα τον υποτιθέμενο σαλό να βγάζει ένα βιβλίο από μια νάϋλον σακούλα. Μου το πρόσφερε ως δώρο. Αφορούσε τη ζωή του γέροντα Πορφυρίου. Το βιβλίο με βοήθησε σημαντικά στη νέα σελίδα που μόλις άνοιγα. Θυμάμαι πως ο τρελο -Γιάννης μόλις που μ’ αντίκρυσε άρχισε να φωνάζει: «Αυτή είναι η πιο καλή μετεγγραφή γκολτζή τα τελευταία δέκα χρόνια. Αστέρι του ουρανού αληθινό». Μάλιστα έτρεξε προς το μέρος των παιδιών που έπαιζαν μπάλα στον προαύλιο χώρο του ναού. Εκείνα αιφνιδιάστηκαν όταν τον είδαν να παίρνει την μπάλα και να προσπαθεί να την κλωτσήσει. Με τη φόρα που είχε έπεσε κάτω και τα παιδιά άρχισαν να γελούν. Σηκώθηκε αμέσως και γύρισε προς το μέρος μου.
- «Δεν είμαι καλός μπαλαδόρος για να βάζω γκολ», είπε γελώντας, ενώ τίναζε τη σκόνη από τα ρούχα του. Ελπίζω ωστόσο, να βρεθεί κανένας καλός χριστιανός να μου δώσει μια καλή κλωτσιά. Γιατί μόνο έτσι ελπίζω να καταφέρω να μπλεχτώ στα δίκτυα του Χριστού, όπως η μπάλα. Έλεγε πολλά ακαταλαβίστικα και γελούσε.
Εκείνη την ημέρα τον πήγα στο σπίτι του. Μέσα στο φορτηγό φώναζε σαν να ήταν στο γήπεδο.
- «Γιώργο από σήμερα φόρεσες για καλά τη φανέλα –όχι του Ολυμπιακού- αλλά του ουρανού. Το αν θα γίνεις καλός παίχτης και βάζεις γκολ εξαρτάται αποκλειστικά από σένα. Να πάρε αυτό το χαρτί. Περιγράφει τις μπάλες του ουρανού. Κοίταξε να παίζεις μ’ αυτές καλά και να γεμίσεις τα δίκτυα με πολλά γκολ. Το χαρτί έγραφε τις δέκα εντολές. Να ξέρεις ακόμη ότι τα πόδια σου γίνονται δυνατά και άτρωτα με την ταπείνωση και τη θυσία. Και την ταπείνωση και τη θυσία θα τη μάθεις από τον γέροντα προπονητή στη θεία εξομολόγηση και στη θεία Κοινωνία. Πιστεύω πως θα γίνεις πολύ δυνατός σέντερ- φορ!...
Συντάκτης: Δ.ΜΑΚΡΗΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου