Πιθανότατα κάτι θά ‘χει πάρει το αυτί σας για παραβιάσεις των δικαιωμάτων του παιδιού σε χώρες μακρινές, όπως η Κίνα. Πριν μερικά χρόνια είχε γίνει σάλος με κάποια κινεζικά ιδρύματα, όπου άφηναν κάποια ορφανά ή ανεπιθύμητα παιδιά νηστικά μέχρι να πεθάνουν, και το έκαναν ακριβώς με σκοπό να τα σκοτώσουν. Ακόμα θυμόμαστε τη φρίκη που είχαμε νιώσει τότε, και τα σχόλια από φίλους και γνωστούς: «βρε τι γίνεται στον κόσμο», «τι απάνθρωπη συμπεριφορά είναι αυτή», «ευτυχώς που δεν ζούμε στην Κίνα» και τα σχετικά.
Έχοντας κατά νου τα παραπάνω, διαβάστε με προσοχή αυτό το κείμενο της Αλεξάνδρας:
«Υπάρχει δημοσιευμένο στο internet (π.χ. http://hamomilaki.blogspot.com/2007/07/down.html, http://conapl.ning.com/forum/topics/1636714:Topic:110400, ένα κείμενο από το περιοδικό ΒΗΜagazino, 24 Ιουνίου 2007, τ.349, σ.12, σχετικά με ένα ζευγάρι που απέκτησε μία κόρη με σύνδρομο Down. Από τα λεγόμενά τους προκύπτει ότι δεν περίμεναν να τους συμβεί κάτι τέτοιο (δεν αναφέρουν όμως τίποτα για το αν είχαν κάνει προγεννητικό έλεγχο, ή, αν είχαν κάνει, γιατί δεν έμαθαν για το πρόβλημα του παιδιού).
Το περίεργο με αυτή την υπόθεση, είναι ότι, σύμφωνα πάντα με τους ισχυρισμούς των γονέων, επειδή κανείς, ούτε ο γυναικολόγος που ξεγέννησε τη μητέρα, δεν περίμενε να γεννηθεί το παιδί με τέτοιο πρόβλημα, προτείνουν στους γονείς (δεν λένε όμως ΠΟΙΟΣ τους το προτείνει), ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ: » Μας προτείνουν και μια άλλη λύση, ευθανασία. Μας δίνουν και το τηλέφωνο μιας κλινικής». Στη συνέχεια, δεν αναφέρεται ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ για το θέμα της ευθανασίας (που, φυσικά, δεν έγινε).
Προκύπτουν τώρα τα εξής εύλογα ερωτήματα (ΕΑΝ βέβαια δεχτούμε ότι οι γονείς λένε την αλήθεια):
1. Είναι δυνατόν να θανατώνουν μωρά μετά τη γέννησή τους, επειδή έχουν κάποιο πρόβλημα, σε οποιαδήποτε κλινική, ιδιωτική ή δημόσια; Συμβαίνει αυτή η φρίκη;
2. Αυτός που πρότεινε την ευθανασία, είτε γιατρός, είτε μαία, είτε οποιοσδήποτε άλλος, δεν φοβήθηκε μήπως τον καταγγείλλουν οι απελπισμένοι γονείς;
3. Υπάρχουν γονείς, που, αντιμέτωποι με ένα τέτοιο απρόσμενο πρόβλημα, διαλέγουν τη λύση της ευθανασίας του μωρού τους (γιατί, βέβαια, εάν πουλάνε ευθανασίες, θα υπάρχουν και οι αντίστοιχοι πελάτες…);»
Θα παρακαλούσαμε αν γνωρίζετε κάτι για το θέμα, να μας ενημερώσετε. Και για να δώσουμε μια παραπάνω διάσταση στο τρομερό αυτό θέμα της ευθανασίας σε ένα αθώο πλάσμα που δεν φταίει σε τίποτα και δεν πειράζει κανέναν, παραθέτουμε αποσπάσματα από τα σχόλια που είδαμε στο «Χαμομηλάκι»:
«Γνωρίζοντας κάποιος την Αναστασία θα εξαγριωθεί ακόμα περισσότερο με την ιστορία του Διονύση και της Χριστίνας – και αναφέρομαι στο σημείο όπου οι super ειδικοί του μαιευτηρίου διέγνωσαν πως το παιδάκι δεν θα περπατήσει, δεν θα ακούει κλπ.
Σήμερα η Αναστασία περπατάει, τρέχει, κολυμπάει, παίζει, αντιλαμβάνεται και καταλαβαίνει τα πάντα, έχει αρχίσει να μιλάει, πάει στον παιδικό σταθμό και κάνει παρέα με συνομίλικα παιδάκια (που δεν έχουν σύνδρομο down), φοράει τα τακούνια της μαμάς της και κάνει βόλτες στο σαλόνι, έχει άποψη για το τί θα φορέσει…
Το μόνο που κατάφεραν οι super ειδικοί του μαιευτηρίου καθώς και ο απαράδεκτος πρώην γιατρός της οικογένειας, ο οποίος αποδείχθηκε παντελώς ανίκανος να χειριστεί μία κατάσταση διαφορετική από τις υπόλοιπες, ήταν να σπείρουν τον πανικό και την απόγνωση σε 2 ανθρώπους αντί να τους αφήσουν – αν όχι να τους παροτρύνουν – να χαρούν μία από τις πιο ευτυχισμένες τους στιγμές, την γέννηση του πρώτου τους παιδιού.
Ευτυχώς δεν μάσησαν και αφού ξεπέρασαν το πρώτο σοκ τα υπόλοιπα ήρθαν μόνα τους.
Η Αναστασία περιβάλλεται από πολλή αγάπη και αυτό φαίνεται στην συμπεριφορά της.
Και βέβαια όλη αυτή η πρόοδος που έχει κάνει οφείλεται σε πολύ μεγάλο βαθμό, στην αγάπη και στην επιμονή των γονιών της. Οι οποίοι ασχολούνται, προσπαθούν και κυρίως της φέρονται φυσιολογικότατα, σαν να μην υπάρχει απολύτως κανένα πρόβλημα. Και πράγματι ως τώρα όλα καλά:)»
«Η κόρη φίλων με σύνδρομο Down, η Πέγκυ, είναι πια στα 20 κάτι της μια ταλαντούχος ζωγράφος που εκθέτει τα έργα της σε εκθέσεις στη πόλη που ζει. Αυτό που θυμάμαι από τους γονείς της ήταν πόσο αγάπη εισέπραττε αυτό το παιδί μαζί με τον αδελφό του και πόσο περίφανοι ήταν για την ύπαρξή της!»
«Οταν ήμουν 7 ετών παιδάκι που είχαμε πάει την ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΣ για πρώτη φορά στον γιατρό και είδα την μητέρα μου να τον φτύνει, ενώ επρόκειτο για μια ευγενέστατη και
πλήρη αγωγής γυναίκα, σχημάτισα περίεργη αντίληψη γιάυτήν. Μερικά χρόνια αργότερα κατάλαβα πόσο θύχτηκε απο τον συγκεκριμένο γιατρό που της πρότεινε να μην την ταίζει ώστε να πεθάνει. Για μας σήμερα η ΚΑΤΕΡΙΝΑ (που είναι σαράντα ετών) είναι το στολίδι της οικογένειας, του ειδικού σχολείου που πηγαίνει, της γειτονιάς το καμάρι και το πάντα παιδί με τα αγνά, γλυκά, τρυφερά αισθήματα που μας διδάσκει καθημερινά πως γίνονται καλύτεροι οι άνθρωποι. Είναι πολύ καλλιτεχνικός τύπος, ζωγραφίζει υπέροχα και χορεύει από μικρό παιδί υπέροχα όλους τους χορούς αυτοδίδακτα.
Επιμένω οτι ο θεός διαλέγει τις οικογένειες που στέλνει αυτά τα παιδιά….»
«μιας και έχω ζείσει και εγώ ως γονιός μια ολοϊδια ιστορία σαν αυτή του Διονύση και της Χριστίνας θα μου επιτρέψετε να κάνω μερικούς σχολιασμούς για το θέμα. Το σύνδρομο Down όπως διάβασα σε κάποιο σχόλιο δεν είναι ασθένεια.Είναι μία κατάσταση δεν θα την αναλύσω από άποψης ιατρικής απλά θα πω ότι το άτομο που έχει σύνδρομο παρουσιάζει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.Αυτά μποεί να αφορούν στα χαρακτηριστικά του προσώπου αλλά και σε διάφορα προβλήματα υγείας που ενδεχομένως μπορεί να παρουσιάσει κατά τη διάκεια της ζωής του π.χ υποθειρειοειδισμός.Η νοητική υστέρηση δε ποικίλει από πολύ ελαφριά δηλ.άτομα σχεδόν φυσιολογικά εως πολύ βαριά που σπάνια συνανταται στις μερες μας εξαιτίας της πρώιμης παρέμβασης που μπορούμε να έχουμε με εργοθεραπεία και λογοθεραπεία.Δηλ.πολλά από τα άτομα με σύνδρομο έχουν ενταχθεί στην παραγωγική διαδικασία στον ιδιωτικό αλλά και στον δημόσιο τομέα με επιτυχία. Πέραν αυτού γνωρίζω περιπτώσεις που έχουν δημιουργήσει και οικογένεια. Γιαυτους τους λόγους και για άλλους τόσους όλοι οι γονείς πρέπει να αγωνιζόμαστε για ένα καλύτερο αύριο για αυτά τα παιδιά.Δεν ζητάμε τον ίκτο κανενός αλλά ούτε και τον χρειαζομαστε.Ζούμε μια φυσιολογικότατη ζωή και εξάλλου σε αυτό τον κόσμο που είρθαμε ουδείς τέλειος.Αυτά ήθελα να πω και τα αφιερώνω σε όλους τους υποψήφιους γονείς που αμφιταλαντεύονται αν θα πρέπει να κρατήσουν ένα τέτοιο παιδί γιατί και στην δική μου περίπτωση δεν βρέθηκε κανεις να μου πει μια καλή κουβέντα.Για όλα τα παραπάνω αξίζει τον κόπο.Θα κλείσω με μια φράση της ανπτυξιολογου που παρακολουθει την κορη μου είχε πει κάποτε κλείνοντας μια ομιλία για παιδια με μαθησιακες δυσκολίες «Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι ο Αϊνστάιν ήταν αυτιστικός, δυσλεκτικός και μίλησε στα 4 του.» … Ποιος δεν θα ήθελε να έχει ένα παιδί που να χαίρεται με τη χαρα του και να στενοχωριεται με τη λύπη του, να τον βοηθάει στις δουλειες του σπιτιου και να χαιρεται που το κανει, να τον ακούει και να σιωπά, να τον αγαπά ανιδιοτελώς ακόμη και όταν το μαλώνει, να αγαπα τα αδελφια του και να τα προσεχει, να τα βοηθαει, να τα μαθαινει πραγματα και να μαθαινει πραγματα απο αυτα, να τραγουδα και να χορευει, να παιζει με ολα οσα παιζουν τα αλλα παιδια, να χαμογελα και να σκεφτεται σαν παιδι, να τον ξεγελαει πονηρα, να του λεει ψέμματα και να το καταλαβαινει μετά, να τον κάνει περηφανο με τα απλά και να του κραταει το χέρι σφιχτά. Όλα αυτά και εκατομμύρια άλλα σαν κι αυτά μπορείς υποψήφιε γονιέ να πάθεις από ένα παιδί που έχει σύνδρομο Down. Αν θες να τα γευτεις και να τα απολάυσεις άσε το οποιοδήποτε υποψήφιο τέτοιο παιδάκι να ζήσει.Πίστεψε με θα κερδίσεις περισσότερα απο ότι πρόκειται να χάσεις.»
Ασφαλώς, γνωρίζουμε ότι γίνονται αμβλώσεις, και δεν το εγκρίνουμε. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με κάτι ακόμα πιο απροκάλυπτο, καθώς μπορεί κάποιος (γιατρός ή μη) να φαντάζεται ότι το παιδί στο οποίο γίνεται άμβλωση «δεν έχει ακόμα ψυχή» και τα σχετικά. Όμως δεν μπορεί να λέει τέτοια πράγματα για ένα ολόκληρο μωρό, που βλέπει να ζει και να κινείται μπροστά του, που μπορεί να το κρατήσει στην αγκαλιά του! Για να συμβουλέψει κανείς τη θανάτωση ενός γεννημένου παιδιού, χρειάζεται προφανώς μεγαλύτερη δόση απανθρωπιάς, και σίγουρα δεν είναι αυτό που περιμένει κανείς από ανθρώπους που τάχθηκαν να υπηρετούν το συνάνθρωπο! Αλλά βέβαια, το κάθε ταξίδι αρχίζει μ’ ένα βήμα, κι αν εγκρίνουμε αρχικά την άμβλωση για τους χ ή ψ λόγους σύμφωνα με τους οποίους πιστεύουμε ότι ένα παιδί δεν αξίζει να ζει, έχουμε ανοίξει το δρόμο και για την ευθανασία…
Και ξαναρωτάμε: «Είναι δυνατόν» στην Ελλάδα του σήμερα, τη γεμάτη από ανθρώπους που επαγγέλλονται προοδευτισμό και σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, τη χώρα που όσοι κατάγονται από αυτήν αγαπούν να καυχιούνται για τον όρκο του Ιπποκράτη, «να θανατώνουν μωρά μετά τη γέννησή τους, επειδή έχουν κάποιο πρόβλημα, σε οποιαδήποτε κλινική, ιδιωτική ή δημόσια; Συμβαίνει αυτή η φρίκη;»
πηγή:www.agazilos.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου