Δεν χρωστάω σε κανέναν

Του Γιώργου Σκαμπαρδώνη
Δεν χρωστάω σε κανέναν, έλεγε προεκλογικά ο Γιωργάκης, και προχτές είπε το ίδιο ακριβώς και ο Σαμαράς: δεν χρωστάω σε κανέναν. Τώρα, πώς γίνεται κι εμείς χρωστάμε σε όλους, είναι μια άλλη ιστορία - εννοώ, όχι προσωπικά αλλά συνολικά, ως λαός, σήμερα - αλλά και πώς οι επίγονοι των σημερινών Ελλήνων είναι χρεωμένοι ως τον λαιμό και ως το βαθύ μέλλον. Μπατακτσήδες. Μόνο εμείς χρωστάμε σ’ όλους, ακόμα και της μυλωνούς. Οι αρχηγοί, τίποτε. Και πώς συμβαίνει άνθρωποι που έχουνε στηριχτεί σε άλλους ανθρώπους, σε κόμματα, σε οργανώσεις, σε κανάλια, σε συνδικαλιστές, σε φίλους, σε χρηματοδότες και στου διαβόλου το κέρατο, να μη χρωστάνε σε κανέναν, αυτό ερμηνεύεται διττώς: ή δεν κατάλαβαν σε πόσους χρωστάνε και μέσα από πόσες συμμαχίες και συγκροτημένες ομάδες και συμφέροντα έχουνε αναδειχθεί και εκλεγεί, ή τους το έχουνε ανταποδώσει ή θα τους δώσουνε το αντίδωρο εν καιρώ, κι έτσι καθάρισαν - είθισται, εξάλλου, στην πολιτική η τακτική “Τον ξέοντα αποξέειν” και το “Κάνε γαργάρα, γιατί αυτός μας στήριξε”. Πώς αλλιώς, επί τόσα χρόνια, μένουνε ανέγγιχτα τόσα συμφέροντα, μερικά εκ των οποίων, όπως η Ζίμενς, χρηματοδοτούσαν απροκατάληπτα τους πάντες, λάδωναν αδιακρίτως, χωρίς ιδεολογικούς φανατισμούς και μεροληψίες (ο καλός ο μύλος), ώστε όποιος και αν καβαλούσε το άλογο της εξουσίας να ήταν εξασφαλισμένοι; Πώς γίνεται και τόσοι άλλοι που χρωστάνε δισ., όπως γυαλέμποροι και μυαλοπωλητές και ιδιώτες και εταιρείες, να την περνάνε μπέικα κι εμείς, αν χρωστάμε δέκα ευρώ, μας πάνε στην πριονοκορδέλα; Κανείς πολιτικός δεν είναι αυτοφυής, ίσα ίσα, η ύπαρξή του προκύπτει απ’ την εξάρτηση: των ψηφοφόρων, των φίλων, των ομάδων, των κομμάτων, του γλειψίματος του αρχηγού - πώς ενίοτε άνθρωποι μειωμένων ικανοτήτων γίνονται αίφνης υπουργοί, οπότε και τα κάνουν, αναπόφευκτα, μαντάρα; Διότι, είπαμε: η σιελόρροια. Και η συνάφεια. Διότι, ως κοτσαδόροι του αρχηγού, έχουν την πρόσκαιρη πλην μοιραία εύνοια. Την ευαρέσκεια του πρόσκαιρου ηγέτη που μπορεί να χρίσει υπουργό ακόμα κι έναν που δεν μπορεί να περάσει μόνος του απέναντι, με τα γνωστά, βέβαια, αποτελέσματα - δέστε πού έχει βυθιστεί η χώρα, για να καταλάβουμε το παίγνιο. Η πολιτική, όπως τουλάχιστον ασκείται εν Ελλάδι, καλαμπόρτζικα, τριτοκοσμικά, δεν έχει κάνει ποτέ χειραψία με την αξιοκρατία - εκτός εξαιρέσεων, πάντα. Πατάει πάνω στην εξάρτηση, στη διαπλοκή, στους κουμπάρους, στις σκοτεινές συμμαχίες, τις ύποπτες χρηματοδοτήσεις και στα συγκροτημένα πολιτικά ή συνδικαλιστικά συμφέροντα - οπότε, πώς γίνεται κάποιοι να εμφανίζονται αυτοφυείς, χωρίς ωροσκόπο, καταγωγή και αναφορές, σε στάσιμη αιώρηση, όπως τα ελικόπτερα ή τα γεράκια, εκείνα που τα λένε βραχοκιρκίνεζα; Δεν χρωστάνε σε κανέναν. Μόνο εμείς χρωστάμε σ’ όλους και σε κείνους που δεν ξέρουμε και δεν θα μάθουμε ποτέ. Κάποιους μακρινούς τραπεζίτες - κι ούτε κατέχουμε πόσα επιπλέον χρέη θα προστεθούν με τα νέα δάνεια και για να πληρώνουμε απ’ τους τρακτεράδες ως τον κάθε πικραμένο, ή που παριστάνει τον πικραμένο. Αυτοί δεν χρωστάνε σε κανέναν - ίσως γιατί μπορούνε και τους ξεπληρώνουν όλους γρήγορα και πάντα με ξένα κόλλυβα, τα δικά μας. Μ’ εμάς, τι γίνεται; πηγή:www.makthes.gr