Oικογένεια: Ενοχή τέλος!

Ενας οδηγός «επιβίωσης» για την εργαζόμενη μητέρα, που συχνά τρέχει όλη την ημέρα και πάλι υποφέρει από ενοχές. «Μήπως δεν είμαι καλή μητέρα;» αναρωτιέται και τότε... χάνει το παιχνίδι Απο τη Βασιλική Χρυσοστομίδου «Μόλις ετοιμάζομαι να φύγω για τη δουλειά, κλαίει» ή «Συχνά προσποιείται ότι είναι άρρωστο»! Αυτές είναι δύο τυπικές φράσεις εργαζόμενων μαμάδων για τις οποίες η επιστροφή από τη δουλειά πολλές φορές ισοδυναμεί με κόλαση. Είναι η στιγμή που το παιδί επιστρατεύει κάθε είδους χειριστική συμπεριφορά (γκρίνια, αταξίες, καθυστερήσεις ή παράλογα «θέλω»), προκειμένου να αναγκάσει τη μαμά να υποκύψει στις ενοχές της. Ποιες είναι αυτές οι ενοχές; «Λείπω πολύ από το σπίτι. Δεν είμαι αρκετά διαθέσιμη για τα παιδιά μου. Μήπως δεν είμαι καλή μητέρα;» Χίλια κομμάτια Η αδυναμία να ανταποκριθεί στις ανάγκες του παιδιού, το γεγονός ότι δεν του αφιερώνει αρκετό χρόνο, η δυσκολία να του βάλει όρια είναι οι βασικές ενοχές της εργαζόμενης γυναίκας, που από τότε που βγήκε από το σπίτι για να δουλέψει επιφορτίστηκε με έναν ακόμη ρόλο, πέρα από αυτούς της συζύγου-μητέρας-νοικοκυράς. Η κατάσταση εντείνεται όταν αυτή η γυναίκα αντλεί πραγματική ικανοποίηση από τη δουλειά της, γιατί τότε νιώθει ότι εκείνη περνάει καλά, όταν η οικογένειά της ταλαιπωρείται! Αντίθετα, όταν εργάζεται καθαρά για βιοποριστικούς λόγους, οι ενοχές εξαλείφονται εξαιτίας της εκλογίκευσης. «Δεν γίνεται διαφορετικά. Πρέπει να εργαστώ», λέει στον εαυτό της κι αυτό, αν και οξύμωρο, της δίνει κάποια παρηγοριά... Το αποτέλεσμα όλων των παραπάνω; Επιστρέφοντας στο σπίτι προσφέρει στην οικογένεια και ειδικά στα παιδιά όσα «κομμάτια» του εαυτού της απέμειναν από τη δουλειά. Το πρώτο πράγμα που σπεύδει να εξασφαλίσει είναι το φαγητό, υπηρετώντας ενστικτωδώς τον πρωταρχικό της ρόλο, αυτόν της τροφού. Και ακολουθούν τα υπόλοιπα... Τα μικρότερα παιδιά καταθέτουν μια λίστα επιθυμιών προς άμεση ικανοποίηση, ενώ τα μεγαλύτερα διεκδικούν περισσότερη τηλεόραση ή ηλεκτρονικά παιχνίδια, ή αρχίζουν να διαπραγματεύονται την ώρα επιστροφής από τη σαββατιάτικη έξοδο. Κι εκείνη βρίσκεται διχασμένη ανάμεσα στα όχι που θα ήθελε να πει και στις ενοχές της. Να σταματήσω τη δουλειά; Κάτι τέτοιο θα σήμαινε οπισθοδρόμηση, λένε οι ειδικοί. Το μυστικό είναι να αναπτύξει κανείς τις σωστές άμυνες, αποδεχόμενος πως κάνει αυτό που θέλει και αγαπά. Μόνον έτσι θα μπορεί αφενός να το υποστηρίξει, αφετέρου να αποφύγει κάθε είδους διαπραγμάτευση. Επιπλέον, είναι απαραίτητη η εξασφάλιση της στήριξης και συνεργασίας του συζύγου της εργαζόμενης μητέρας - δεν μπορεί ένας άνθρωπος να τα κάνει όλα μόνος του! Τέλος, επιβάλλεται η μητέρα να αφιερώνει χρόνο στα παιδιά απερίσπαστη (ας μην κάνουμε τότε όλες τις δουλειές που δεν προλάβαμε το πρωί, ενώ ταυτόχρονα μιλάμε στο τηλέφωνο και διαβάζουμε με τον «μεγάλο»). Μία ώρα ουσιαστικής επαφής και επικοινωνίας με το παιδί είναι προτιμότερη από ένα 24ωρο συνεχούς αλλά «κενής» παρουσίας στο σπίτι. Υποσχέσεις εξαιρετικά αφιερωμένες στο παιδί Δεν θα φεύγω για τη δουλειά κρυφά, επειδή κλαις. Σου εξηγώ πότε θα επιστρέψω και τηρώ τη δέσμευσή μου ότι θα παίξουμε μετά. Δεν θα ξεσπώ επάνω σου επειδή είμαι εκνευρισμένη από τη δουλειά, αλλά θα προσπαθώ να διαχειρίζομαι την κούρασή μου. Δεν θα επιμένω να τα προλάβω όλα - δεν γίνεται! Επιτραπέζια και ζωγραφική τις καθημερινές, παιδική χαρά το Σαββατοκύριακο. Λυπάμαι, δεν θα σου κάνω όλα τα χατίρια. Η φροντίδα μου, οι αγκαλιές και τα φιλιά μου, αλλά και όλα όσα θα κάνουμε παρέα είναι αρκετά για να καταλάβεις ότι σ' αγαπώ. Με τη συνεργασία της κυρίας Νατάσσας Καραμολέγκου, Msc, αναπτυξιακής ψυχολόγου - ψυχοθεραπεύτριας.

Hμερομηνία : 22/1/10 Copyright: http://www.kathimerini.gr