Περί πνευματικής αναισθησίας

Η εποχή μας χαρακτηρίζεται διά τήν πνευματικήν της αναισθησία. Ο άνθρωπος βυθισμένος στίς καθημερινές μέριμνες τής ζωής, αδιαφορεί διά τήν πνευματικήν του πορεία. Κουρασμένος από τόν βομβαρδισμό τών υλικών αγαθών, ζαλισμένος από τίς σειρήνες τών κάθε λογής ηδονών, απασχολημένος πώς θά αποκτήσει περισσότερα μέσα επίδειξης, καί δύναμης, ναρκώνεται πραγματικά, χωρίς νά μπορεί νά αντιδράσει καί νά αναζητήσει πνευματικά στηρίγματα.

Ο Άγιος Ιωάννης τής κλίμακος μάς περιγράφει πολύ παραστατικά αυτή τήν αρρωστημένη κατάσταση, ακόμη καί στή δική του εποχή. Χαρακτηριστικά μάς λέγει «o άνθρωπος διαβάζει γιά τήν κρίση καί αρχίζει νά χαμογελά. Γιά τήν κενοδοξία καί κενοδοξεί τήν ώρα τής αναγνώσεως. Αποστηθίζει λόγους περί αγρυπνίας, καί παρευθύς καταβυθίζεται στόν ύπνο. Εγκωμιάζει τήν προσευχή, καί τήν αποφεύγει σάν μαστίγιο. Μόλις χορτάσει φαγητό μετανοεί, καί ύστερα από λίγο τρώγει καί χορταίνει περισσότερο. Μακαρίζει τήν σιωπή καί τήν εγκωμιάζει μέ πολυλογία. Επαινεί καί δοξάζει τούς ελεήμονες, αλλά υβρίζει τούς πτωχούς». (Λόγος Δέκατος έβδομος, Αγίου Ιωάννου τής Κλίμακος).

Ο Άγιος Νείλος o Μυροβλύτης μάς λέγει ότι η χειρότερη κατάσταση στόν άνθρωπο είναι η πώρωση τής καρδίας του. Δέν μπορεί ούτε νά ακούσει πνευματικό λόγο, καί πολύ περισσότερο νά τόν πραγματοποιήση. Θεωρεί φυσιολογική τήν αμαρτία καί δέν τόν νοιάζει καθόλου o συνάνθρωπός του.

Τό μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η απουσία τού Χριστού από τή ζωή μας. Λέγει o Ντοστογιέφσκι, ότι χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται. Φροντίζουμε λοιπόν νά εξαφανίσουμε τό Θεό από τή ζωή μας γιά νά κάνουμε αυτά πού θέλουμε. Δυστυχώς όμως οικοδομούμε πάνω στήν άμμο, γιατί έρχεται τό κύμα καί εξαφανίζει ό,τι κτίσαμε χρόνια, μέσα σέ λίγα δευτερόλεπτα.

Γιά νά μπορέσουμε, αγαπητοί αδελφοί, νά απαλλαγούμε από αυτό τό καρκίνωμα τής αναισθησίας πρέπει ως πρώτο θεμέλιο νά βάλωμε τό φόβο τού Θεού. Ο προφήτης Δαβίδ λέγει ότι «αρχή σοφίας, φόβος Κυρίου». Ενώ o άγιος Ισαάκ o Σύρος μάς λέγει στά Ασκητικά του ότι o άνθρωπος ζεί αληθινά μόνο όταν φαβάται τόν Θεό.

Αναφέρεται στόν Ευεργετινό μία ωραία ιστορία ενός ανθρώπου o oποίος είχε αιχμαλωτισθεί στήν κακή συνήθεια τής κλοπής. Κάποτε, τήν περίοδο τού θερισμού, βλέποντας τό αγρόκτημα ενός πλουσίου νά είναι γεμάτο θημωνιές από σιτάρι, αποφάσισε νά κλέψει. Μαζί του πήρε καί τό μικρό του κοριτσάκι. Κοίταξε δεξιά - αριστερά, μήπως δη κανένα καί τόν αντιληφθεί καί όταν διαπίστωσε ότι δέν υπάρχει κανείς άρχισε νά κλέβει καί νά φορτώνει τήν άμαξά του. Τότε η κορούλα του, παρακινημένη μάλλον από τό Θεό, τού λέγει «πατέρα κοίταξες σέ όλα τά μέρη, αλλά ξέχασες νά κοιτάξεις καί πρός τόν ουρανό». Τότε o πατέρας σκεπτόμενος τά λόγια τής κόρης του ήρθε εις εαυτόν, καί επέστρεψε τά κλεμμένα χερόβολα.

Στήν σημερινήν εποχή η κλοπή τείνει νά γίνει ρουτίνα, σάν κάτι φυσιολογικό. Γιατί όμως; Η απάντηση είναι πολύ απλή. Δέν θέλομε νά θυμόμαστε, ούτε νά υποταχθούμε στούς νόμους τού Θεού.

Η άστατη καί αμαρτωλή ζωή μάς δημιουργεί πολλές ενοχές. Επειδή η αμαρτία τρομάζει τόν άνθρωπο, στήν εποχή μας έχουμε έξαρση τών ναρκωτικών. Όταν κανείς ναρκώνεται δέν θυμάται τίς αμαρτίες του, δέν ελέγχεται, λίγο - πολύ γίνεται αναίσθητος, οι αισθήσεις καί τά συναισθήματα υπολειτουργούν. Οι επιστήμονες μάς εξηγούν ότι διαταράσσεται ακόμη καί η λογική, όταν γίνεται χρήση ναρκωτικών ουσιών. Είναι φυσικό τότε o άνθρωπος νά μήν έχει καμμία πνευματική αναζήτηση, εφόσον «τεχνικώς» πέρασε στόν επίγειο παράδεισο, o oποίος δυστυχώς κρατάει πολύ λίγο καί μετά έρχεται η σκληρή πραγματικότητα. Αγαπητοί αδελφοί, πρέπει νά τό κατανοήσουμε ότι δέν υπάρχουν επίγειοι παράδεισοι. Ο Παράδεισος είναι ένας καί υπάρχει στήν άλλη ζωή. Άς ακολουθήσουμε τήν στενή καί τεθλιμμένη oδό, γιατί η ευρύχωρος oδηγεί στήν απώλεια καί τήν καταστροφή.

Αποφεύγουμε τήν υπακοή στό θέλημα τού Θεού, καί κάνομε υπακοή στούς μυριάδες πειρασμούς πού περικυκλώνουν τήν ψυχή μας. Δυστυχώς, o εγωισμός, καί η φιλοσαρκία αιχμαλωτίζουν τόν άνθρωπο, τόν ταλαιπωρούν αφήνοντάς τον χωρίς ελπίδα.

Χωρίς τόν Χριστό, εμαστε δυστυχισμένοι, διαπλέομε τόν Ωκεανό ανίκανοι νά αντισταθούμε στά κύματα τών παθών, μέ αποτέλεσμα νά μάς καταποντίζουν στόν πάτο, καί έτσι νά χάσουμε καί τήν παρούσα ζωή καί τήν αιωνιότητα.

Οι πατέρες τής Εκκλησίας πολύ σοφά διδάσκουν ότι στή ζωή μας λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι. Όταν o άνθρωπος απολαμβάνει συνεχώς, θά 'ρθεί η στιγμή πού θά δοκιμασθεί σκληρά. Καλό είναι όμως νά ξυπνήσομε νωρίτερα από τό λήθαργο τής αναισθησίας καί νά εφαρμόσομε τούς νόμους τού Θεού γιά δική μας ωφέλεια.

Η υπακοή καί η υποταγή στόν Κύριο είναι ζωή καί χαρά καί φώς, όπως έχει γραφεί: «υποτάγηθι τώ Κυρίω καί ικέτευσον αυτόν, καί αυτός ποιήσει καί εξοίσει ως φώς τήν δικαιοσύνην σου» (ψαλμός λστ' 4-6). Από τήν άλλη η παρακοή προξενεί πνευματικό θάνατο. Κάνουμε εμείς ένα βήμα, o Θεός κάνει δέκα. Πρέπει όμως αυτό τό ένα βήμα νά τό κάνει o διος o άνθρωπος μέ τή θέλησή του. Όταν μόνοι μας ξυπνάμε από τόν ύπνο εμαστε ευδιάθετοι καί ήρεμοι. Όταν όμως μάς ξυπνήσουν κάποιοι άλλοι - τά πάθη μας-, τότε τρομάζουμε καί χάνομε τήν διάθεσή μας. Άς βάλουμε αρχή, έστω καί τώρα, πρίν νά είναι αργά, γιά δική μας ωφέλεια καί πνευματική μας οικοδομή.

Αγαπητοί αδελφοί, άς γυρίσομε στό Χριστό γιά νά έχομε ζωντάνια καί ελπίδα. Άς τρέφομε συνεχώς τήν θέλησή μας μέ τό θέλημα τού Θεού καί άς εμπνεόμαστε από τό θεϊκό Του παράδειγμα, κατά τήν επίγεια ζωή του, γιά νά επιθυμεί η θέλησή μας, αδιάκοπα, καί νά πράττει, τό καλό καί ευάρεστο ενώπιον Του. Μόνο έτσι θά ξυπνήσομε από τό λήθαργο τής πνευματικής αναισθησίας, πρίν είναι αργά καί δέν προλάβομε.

Περιοδικό Όσιος Νίκων
www.gerontas.gr