«Περί φιλογενείας», 1815
Κωνσταντίνος Οικονόμου ο εξ Οικονόμων
«Ταύτα εντέλλομαι υμίν, ίνα αγαπάτε αλλήλους». Την αυτήν, αδελφοί, του Σωτήρος εντολήν επαναλαμβάνει προς ημάς μετά πάσης ευλαβείας και η Πατρίς. Και η Πατρίς απαίτεί παρ' ημών της φιλογενείας τον φόρον, όστις είναι το μόνον γνώρισμα και του αγαθού Χριστιανού και του αγαθού πολίτου.
Η Πατρίς είναι η πολυσέβαστος μήτηρ του λογικού ανθρώπου, η ευεργετικωτάτη τροφός αυτού και διδάσκαλος, το ιερώτατου στάδιον, εις το οποίον κατέβη πρώτον να γυμνασθή τους αγώνας της φιλαδελφίας και της φιλανθρωπίας. Εις την πατρίδα πρώτον είδε τον ήλιον, ανέπυευσε τας ζωογόνους αύρας του αέρος, έμαθε να εκφράζη τας εννοίας δια του λόγου, ετράφη καθό χριστιανός το άδολον γάλα της ευσεβίας, έλαβε τα στοιχεία και της φυσικής και της ηθικής καταστροφής. Χρεωστεί λοιπόν να τιμά την πατρίδα, καθώς και τους ιδίους αυτού γονείς, οίτινες είναι και αυτοί τέκνα της σεβαστής ταύτη πατρίδος και πατρογόνου ρίζης όλης της αυτού γενεάς. Χρεωστεί να φρονή σταθερώς, ότι δεν εγεννήθη εις τον κόσμον μόνον δι' εαυτόν, αλλά και δια την πατρίδα. ώΗ πατρίς έχει δικαίωμα αγιώτατον εις όλα του πατριώτου τα προτερήματα, εις τας αρχάς, εις τας γνώσεις, εις τα πλούτη, εις όλας αυτού τας δυνάμεις, όπως αν έχη και όπου ποτέ αν τύχη να διατρίβη.
Καθώς τα εύκαρπα δένδρα, όσους αν εκθρέψωσι καρπούς, πρώτον τούτους παραθέτουσιν εις το γενέθλιον αυτών έδαφος, τους δε περισσεύοντας χαρίζουσιν, ηδείαν απόλαυσιν, εις την ξενιτείαν, παρομοίως και ο αγαθός και γνήσιος πατριώτης χρεωστεί την ευκαρπίαν των εαυτού προτερημάτων πρώτιστα και μάλιστα εις την γεννήσασαν και εκθρέψασαν αυτόν γην.
Δια τούτο και θείοι και ανθρώπινοι νόμοι καταδικάζουν ως Πατραλοίαν τον παραβάτην των πατριωτικών καθηκόντων. Δια τούτο προστάζουσι καθένα να υπερμαχή κατά πρώτον λόγον υπέρ της πίστεως και κατά δεύτερον λόγον υπέρ της πατρίδος. «Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος». Δια τούτο τέλος αυτή η φύσις μας έχει τοιουτοτρόπως προσκολλημένους εις το γενέθλιον έδαφος, ώστε δεν συγχωρείται συνήθως ειμή εις μόνους τους αναισθήτους η παντάπασι τα ήθη σαπρούς και διεφθαρμένους, να μη αισθάνωνται αγάπην και πόθον προς την πατρίδα. Ως και αυτά τα κατ' αυτήν άψυχα συχνάκις καταθέλγουσιν αιχμαλωτίζοντα το μνημονικόν μας. Ο ήλιος της πατρίδος μας φαίνεται γλυκύτερος, ο αήρ ευπνούστερος και ζωηρότερος, τα προϊόντα τροφιμώτερα, ποικιλώτερα και ηδύτερα. Τα καλά λειβάδια, τα σκιερά δάση, τα καθαρά νερά, πολλάκις και εν δένδρον, εν ρυάκιον, και βράχος τις απότομος της πατρίδος κυριεύει και κατακρατεί την φαντασίαν τοιουτοτρόπως, ώστε, όσον και αν είναι μικρός ο τόπος της γεννήσεως εκάστου, εις τούτον εγκαλλωπίζεται και προς τούτον εκ της ξενιτείας πυκνώς αποβλέπει και τούτον όχι άπαξ επροτίμησεν από ευδαιμονεστέρας χώρας και πόλεις της οικουμένης..
Εάν λοιπόν πας απλώς πατριώτης έχη τούτο το χρέος προς την ιδίαν αυτού πατρίδα, πόσον, αγαπητοί, πρέπει να είναι το χρέος ημβόν προς την ημετέραν; Έλληνες Χριστιανοί, συλλογίσθητε εις ποίαν γην εγεννήθημεν και ποία τις είναι κατά το παρόν η κατάστασις αυτής. Η πατρίς της ορθοδοξίας και της σοφίας και της ανδρείας και της αρετής, αφού τοσούτους χρόνους εβασανίσθη υπό το σιδηρούν σκήπτρον της ασεβείας, αντιπαλαίει σήμερον προς τας φάλαγγας του θανάτου. Οι εκλεκτοί της Εκκλησίας υιοί μονομαχούσι προς τα λυσσώντα τέκνα της Άγαρ. Ω φίλη πατρίς, ω Ελλάς! Ποίον άρα και πότε θέλει γίνει της ανίσου ταύτης πάλης το τέλος;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου