Ο πιο μεγάλος πόνος

Ο πιο μεγάλος πόνος
του κ. Αθανασίου Νεοφώτιστου, Επίτιμου Προέδρου της Π. Ε. Γ.

Το ερώτημα ποιος είναι ό μεγαλύτερος πόνος στη ζωή μας απασχόλησε από αρ­χαιοτάτων χρόνων πολλούς επιστήμονες, ψυχολόγους και ψυχίατρους, και πνευμα­τικούς στοχαστές, όπως φιλοσόφους και θεατρικούς συγγραφείς και ποιητές, αλλά και όλους τους κοινούς ανθρώπους, που υπέφεραν η υποφέρουν από σωματικούς η ψυχικούς πόνους σε κάποια στιγμή η και σε όλη τους τη ζωή. Πολλοί μίλησαν για αντικειμενικούς η υποκειμενικούς πόνους, για υπαρκτούς η ανύπαρκτους (κατά φαν­τασία), για ορατούς η αόρατους, για σωμα­τικούς η ψυχικούς κ.ο.κ.

Στο άρθρο μας αυτό δεν θ' ασχοληθούμε με τους σωματικούς πόνους, που είναι κοινοί για όλους μας και μας συνοδεύουν και ταλαιπωρούν, λιγότερο η περισσότερο, σε πολλές στιγμές της ζωής μας, θα επι­κεντρώσουμε τη σκέψη μας σε κάποιους ψυχικούς πόνους για να παρουσιάσουμε την ιδιαιτερότητά τους και για να καθορί­σουμε τη στάση μας, τη στάση της Αγάπης μας προς εκείνους που υποφέρουν αφόρη­τα και κλυδωνίζονται στο τρομερό πέλα­γος της οδύνης και του σπαραγμού.

Αν ρωτήσουμε κάποιο διπλανό μας να μας απαντήσει στο ερώτημα που θέσαμε στην αρχή θα μας πει, χωρίς πολλή σκέ­ψη ότι ό χωρισμός μας από αγαπημένα πρόσωπα που πεθαίνουν προκαλεί στον άνθρωπο το μεγαλύτερο ψυχικό πόνο. Φαί­νεται βέβαια αυτό, καταρχήν, μια ορθή απάντηση. Ό μακαρίτης, μεγάλος δημο­σιογράφος Π. Παλαιολόγος, που έγραφε για χρόνια πολλά «Το χρονικό της ημέρας» στην εφημερίδα «Το Βήμα» για διάφορα επίκαιρα γεγονότα, έγραψε μια η μέρα το άρθρο «Πιο πάνω από το αίμα». Περιέγρα­ψε σ' αυτό τον αβάσταχτο πόνο που ένιωσε την ώρα του αποχωρισμού του από τη σύν­τροφο της ζωής του λόγω του θανάτου της. Δεν έχω διαβάσει πιο συγκινητικό γραπτό από εκείνο του Π. Παλαιολόγου.

Όμως ό θάνατος είναι αναπόφευκτος και δεν φορά, έκτος από τη λύπη, άλλους οδυ­νηρούς συνειρμούς, όπως συμβαίνει, όπως θα δούμε παρακάτω, με άλλους ψυχικούς πόνους, που δεν είναι κοινοί για όλους, αλλά επιπίπτουν, αν επιτρέπεται η έκφραση, σε ορισμένα άτομα και ορισμένες οικογένει­ες. Κάποτε κάποιοι είπαν σε μια χήρα μητέ­ρα που κήδευσε το μονάκριβο παλικάρι της: «καλύτερα να μην το είχες γεννήσει, για να μην υποφέρεις τόσο πολύ από το χωρισμό σου μ΄αυτό». Αυτή απάντησε χωρίς δισταγ­μό: «Όχι, καλύτερα που το γέννησα, το ανάθρεψα, το μεγάλωσα, έζησα τους πόνους του και τις αγωνίες του άλλα και τις χαρές του και τώρα θα προσεύχομαι στο Θεό για την ψυχούλα του και θα ζω με την αναμονή της συνάντησής μας στην άλλη ζωή».

Έχω όμως ακούσει και διαφορετική φω­νή, η μάλλον κραυγή σπαραγμού, από γνώσης και έσχατης απελπισίας. Πριν από κάποια χρόνια, μού είχε εκμυστηρευτεί ένας γνωστός μου, συντετριμμένος, ότι το παιδί του έπαιρνε ναρκωτικά. «Όταν το έμαθα», μου είπε, «ήθελα ν' ανοίξει η γη να με κα­ταπιεί. Ζούμε στο σπίτι μου ένα μεγάλο δράμα. Βλέπω το σπλάχνο μου να έχει ένα πρόσωπο σαν κιμωλία και να έχει νεκρωθεί από κάθε συναίσθημα, από κάθε ανθρώπινη επικοινωνία και σπαράζει η καρδιά μου. Είναι ένα όρθιο πτώμα, που το μόνο που το ενδιαφέρει είναι η δόση του. Ζούμε με τη γυ­ναίκα μου καθημερινά έναν απίθανο εφιάλτη. Καλύτερα να μην το είχαμε γεννήσει, η να μας είχε πεθάνει, όταν ήταν ένα ζωντα­νό, χαμογελαστό, χαρούμενο κι ευτυχισμέ­νο παιδί και μας γεννούσε όνειρα για επιτυ­χίες στη ζωή του». Έχω υπόψη μου κι άλλες περιπτώσεις, που τα παιδιά κλέβουν από το σπίτι τους χρήματα η χρυσαφικά, χτυπούνε βάναυσα τους γονείς τους για να τους δώ­σουν λεφτά για να πάρουν τη δόση τους και πολλά άλλα φοβερά περιστατικά. Υπάρχει μεγαλύτερη τραγωδία; Συμπέρασμα: Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος, για τους γονείς κυρίως, όταν αντιμετωπίζουν καταστάσεις που οδηγούν τα παιδιά τους στον όλεθρο και στην απώλεια της ψυχής τους.

Συμβαίνει όμως κι ένας άλλος πολύ με­γάλος, βαθύς, ανέκφραστος πόνος, που δοκιμάζουν ορισμένοι γονείς, όταν διαπι­στώνουν ότι κάποιο τέκνο τους έχει εθιστεί & άλλου είδους ναρκωτικά, που στη διεθνή ορολογία ονομάζονται ψυχοναρκωτικά. Ό πόνος αυτών των ανθρώπων δεν είναι μό­νο μεγάλος, ίσως ό μεγαλύτερος ψυχικός πόνος, αλλά είναι και βουβός, διότι η ευρύτερη κοινωνία δεν έδωσε τη δέουσα προσο­χή στον τομέα αυτό, γιατί προφανώς, δεν την ενδιαφέρει εφόσον δεν την «ενοχλεί» φανερά, δεν της δημιουργεί «φωναχτά» προβλήματα. Όσοι όμως γνώρισαν την τραγική θέση αυτών των ανθρώπων, λόγο της διακονίας τους στο σχετικό πρόβλημα, μπορούν να δώσουν πραγματική μαρτυρία των όσων τρομερών καταστάσεων συμ­βαίνουν σε άτομα και οικογένειες, θύματα των ψυχοναρκωτικών. Όσοι με αποστολι­κό ζήλο ασχολούνται με τις αιρέσεις, τις ψυχολατρείες, τις νεοσατανιστικές ομάδες και όλες τις ολοκληρωτικές κινήσεις της «Νέας Εποχής», που προσβάλλουν μέ­λη της Εκκλησίας μας και τα οδηγούν σε πνευματική πλάνη και σύγχυση, στην αποστασία από το Θεό και την απώλεια της αιώνιας ζωής, βιώνουν καθημερινά απίστευτες ιστορίες του ψυχικού βιασμού τους και της άφατης θλίψης των άλλων μελών του περιβάλλοντος τους. Πρωτοπόρος στον αγώνα ενάντια στις ποικιλώνυμες κατα­στροφικές νεοφανείς ομάδες που δρουν ανεμπόδιστα σε πολλές χώρες και στη χώ­ρα μας υπήρξε ό αείμνηστος γέροντάς μας και ιδρυτής της Ενώσεως μας (Π.Ε.Γ.) π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, ό όποιος πολλές φορές μόνος του η με έναν οι δύο ποιμένες συνεργάτες του, βάσταζε στο ασθενικό του σώμα, όλο «τον καύσωνα της ημέρας», για να προστατεύσει τη ζωή των πιστών από τις μεθοδείες του διαβόλου.

Πρώτος αυτός εισήγαγε στη χώρα μας τον όρο «ψυχοναρκωτικά» κι απεκάλυψε το -πίσω από ηχηρά ονόματα, όπως «Ακα­δημίες», «Φιλοσοφικές Σχολές», «Φιλαν­θρωπικές Οργανώσεις», «Θεραπευτικές Υγιεινιστικές Κινήσεις» κ.ο.κ. πραγμα­τικό πρόσωπο των ιδρυτών των ομάδων των νεοφανών αυτών αιρέσεων της «Νέας Εποχής», δηλαδή των έμπορων των «ψυχο­ναρκωτικών».

Οι έμποροι των «ψυχοναρκωτικών», όπως και οι «συνάδελφοι» τους, έμποροι των ουσιών, που υπόσχονται στους υποψήφιους χρήστες παραδείσους ευδαιμονίας, «εμπορεύονται» «ιδέες» και «τεχνικές», που οδηγούν δήθεν στην απόκτηση δυνά­μεων, ακόμη και υπερβατικών, ενώ στην πραγματικότητα επιφέρουν «πλύση εγκε­φάλου» η «πλύση ψυχής», όπως αποκαλεί το φαινόμενο της προσβολής της ψυχικής υγείας των θυμάτων τους δυτικός ερευνητής και οδηγούν τελικά στην απόλυτη υποταγή τους στα κελεύσματα του θεοποι­ημένου αρχηγού και στις ιδιορρυθμίες του. Ό κάθε αρχηγός των ομάδων αυτών, όπως γράφει ό Κλάους Κένεθ στο συγκλονιστικό αυτοβιογραφικό βιβλίο του: «Χιλιάδες μί­λια προς τον τόπο της καρδιάς. Από το σκο­τάδι του μίσους στο γέροντα Σωφρόνιο», επιζητεί τη δύναμη της εξουσίας στους ανθρώπους, τους όποιους μισεί θανάσιμα.

Η ένταξη κάποιου σε μια από τις ομάδες και αιρέσεις ολοκληρωτικής νοοτροπίας, σημαίνει όχι μόνο αλλαγή σκέψης και τρό­που ζωής, αλλά και πλήρη αποξένωση από το προηγούμενο περιβάλλον του, το όποιο απαξιώνεται και θεωρείται εχθρικό και ενάντιο στην «πνευματική του ανέλιξη». Ό π. Αντώνιος που γνώρισε ό ίδιος τον βαθύ πόνο των ανθρώπων, που αγαπημένα τους πρόσωπα είχαν μπλεχτεί στα δίχτυα των αιρέσεων, αλλά και των ίδιων των πλα­νεμένων και έζησε τη φοβερή τραγωδία τους, αγωνίστηκε με όλες του τις δυνάμεις και διεξήγαγε έναν πολυχρόνιο αγώνα, εν μέσω επιθέσεων, δοκιμασιών και διωγμών για να βοηθήσει κατά την επίπονη πορεία απεξάρτησης τους και ένταξής τους στην Εκκλησία, όσους παρασύρθηκαν από τις μεθοδείες του πονηρού και ακολούθησαν το δρόμο της αποστασίας από το Χριστό και την Εκκλησία Του, αλλά και τους γο­νείς τους η άλλα αγαπημένα τους πρόσω­πα, προσφέροντάς τους γνώση του αντικειμένου και οδηγίες συμπεριφοράς, αλλά και συμπαράσταση, στήριξη και παρηγοριά.

Ένιωσα κι εγώ κοντά του τον βαθύ πόνο του, όταν κάποιος γονέας του εξιστορούσε το δράμα του και την κατάσταση του παι­διού του, που έπεσε θύμα των παραπλα­νητικών διδασκαλιών νεοφανούς η παλιάς αίρεσης. Αρχές της δεκαετίας του '90 ήταν όταν ένας πονεμένος πατέρας ήρθε στο σπίτι του και μας ανέφερε με συντριβή, ότι ό γιος του είχε μπλέξει σε μια ινδουιστική οργάνωση που δρούσε στην Ελλάδα κι αυτό είχε τραγικές συνέπειες και γι^΄ αυτόν και για τους γονείς του. Στην αρχή, όπως μας είπε, δεν έδωσε σημασία, δεν κατάλαβε, δεν γνώριζε. Όταν όμως το παιδί του στα­μάτησε τις σπουδές του και κάθε άλλη δρα­στηριότητα κι απομακρύνθηκε τελείως από το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον του, τον «έζωσαν τα φίδια» και προσπά­θησε να μάθει τι συμβαίνει. Ήταν όμως αργά. Το παιδί εντάχτηκε και κλείστηκε σ' ένα κοινόβιο της αίρεσης στις Ινδίες. Μετά από επίπονες προσπάθειες, κατόρθωσε μέ­σω του Προξενείου μας να τον συναντήσει. «Είδα», όπως μας είπε, «ένα άβουλο ον με άδεια μάτια και άδεια ψυχή. Το έχασα το παιδί μου» είπε με σπαραγμό και αναφιλη­τά ό τραγικός πατέρας. «Καλύτερα να μας είχε πεθάνει, πριν το δούμε ζωντανό πτώ­μα εγώ και η μητέρα του, που γέρασε πριν την ώρα της, δηλαδή ένα χαμένο άτομο, αναίσθητο, αλλόκοτο, αλλιώτικο».

Μια πονεμένη μητέρα μας ανέφερε την τρομάρα που πήρε και το βαθύ πόνο που ένιωσε, όταν κατόρθωσαν μαζί με τον άν­δρα της να δουν το γιο τους ύστερα από επίπονες προσπάθειες, έξω από το κοινό­βιο των «Χάρε Κρίσνα», σε κάποιο μέρος της Ιταλίας. «Φορούσε», είπε, «ένα κόκκινο μανδύα, είχε ξυρισμένο το κεφάλι και μας κοιτούσε σαν εχθρούς του. Του άλλαξαν το όνομα, του άλλαξαν την πίστη, του άλλα­ξαν την ψυχή του; Δεν είστε γονείς μου μας είπε, αλλά το όχημα που χρησιμοποίησε το Εγώ μου και το κάρμα μου για τη χιλιοστή μετενσάρκωση του».

Επισημαίνουμε συμπερασματικά υπογραμμίζοντας ιδιαίτερα το σημείο αυτό, ότι οι ομάδες της «Νέας Εποχής» και οι πάσης φύσεως και ονομασίας ολοκληρωτικής νο­οτροπίας αιρέσεις, με την επικίνδυνη εκπαίδευσή τους, μετατρέπουν τα μέλη τους σε «πρόθυμους σκλάβους». Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιούν ειδικές τεχνικές. Βά­ζουν τους οπαδούς να εξομολογούνται και χρησιμοποιούν τα «μυστικά» τους για εκ­βιασμό, αν θελήσουν να φύγουν. Ρίχνουν αρκετή λάσπη στο περιβάλλον του θύμα­τος, γονείς, φίλους, δασκάλους κ.λπ. και κυρίως στην Χριστιανική Εκκλησία για να μισήσει τον «πρότερο βίο» και να αποκοπεί απ' αυτό που αγαπούσε και εμπιστευόταν.

Έτσι επιτυγχάνουν την «εναντίωση» των θυμάτων προς τους γονείς κυρίως, τους όποιους θεωρούν, όπως είπαμε, εχθρούς τους, τους συκοφαντούν δημόσια για ανάρμοστες συμπεριφορές, όπως η περίπτωση κοριτσιών που κατηγόρησαν ψευδώς σε τηλεοπτική εκπομπή τον πατέρα τους για σεξουαλική παρενόχληση, όταν ήταν μι­κρές, άλλοτε τους σύρουν στα δικαστήρια, όταν αρνούνται να τους παραδώσουν ως κληρονομιά περιουσίες τους, επειδή γνω­ρίζουν οι γονείς ότι θα περιέλθουν οι περι­ουσίες αυτές στον αρχηγό της οργάνωσης. Ό «Κώδικας τιμής» νεοφανούς οργάνωσης λέγει: «μη διστάσεις να προξενήσεις πόνο για ένα δίκαιο(!) όπως φυσικά τον εννοεί η οργάνωση- σκοπό». Αυτό έχοντας υπόψη του ό γιος της Gabriel Hubert, στη Γερμανία, σκότωσε τη μητέρα του, γιατί εναντιώθηκε στην οργάνωση που άνηκε. Υπάρχει άραγε πιο μεγάλος πόνος απ' αυτόν που νιώθουν οι γονείς, όταν τα παιδιά τους, τους εγκατα­λείπουν και ακολουθούν το δρόμο της απώλειας, που δυστυχώς πολλές φορές δεν έχει επιστροφή; Η Wendy Ford, μέσα από την προσωπική της εμπειρία, απευθύνει συμ­βουλές προς τις οικογένειες να έχουν υπομονή και να μην απελπίζονται, γιατί υπάρχει ελπίδα επιστροφής τους. «Ως γονείς, λέγει, είχατε όνειρα για τα παιδιά σας κι όλα αυτά σας τα έκλεψε η αίρεση. Επίσης σάς έκλεψε και το χρόνο που θα είχατε με τα παιδιά σας η τα εγγόνια σας. Είναι πολύ σκληρό να αισθάνεστε απομακρυσμένοι από κάποιον με τον οποίο είχατε ένα πολύ ζεστό δεσμό αγάπης. Μην απογοητεύεστε» επαναλαμβάνει, «αλλά αγωνιστείτε για την επανάκτηση τους».

Αλλά και πολλά θύματα των αιρέσεων, που και η ελάχιστη σπίθα αυτογνωσίας έχει απομείνει μέσα τους, νιώθουν αφάνταστο πόνο για την κατάντια τους. Και όταν κάποιοι κατορθώσουν να ξεφύγουν από το «θανάσιμο εναγκαλισμό» του αρχηγού και της «Ιδεολογίας» της αίρεσης, αρχίζει ένας επίπονος και επώδυνος δρό­μος απεξάρτησης από το «ψυχοναρκωτικό», που συνεχίζεται για πολύ καιρό. «Όποιος βγαίνει από εκεί» λέει η Wendy Ford, «είναι γεμάτος μώλωπες. Ό πόνος βέβαια είναι ψυχολογικός και δεν φαίνεται εξωτερικά, αλλά τα τραύματά τους είναι βαθειά» καταλήγει. Διέρχεται η απεξάρτηση των θυμάτων και η «αποκατάσταση του εαυτού τους και της ζωής τους» μέσα από αφάνταστο «βασανισμό» που προέρχεται από την ανάμνηση τραυματικών εμπειρι­ών, ακόμη και εγκληματικών πράξεων και τη μεταμέλειά τους για τη «χαμένη ζωή».

Κι εδώ υπάρχει μεγάλος, πολύ μεγάλος πόνος. Η Αλεξάνδρα Stein που υπήρξε θύμα ολοκλη-ρωτικής αίρεσης, όταν κα­τόρθωσε, ύστερα από μυθιστορηματική προσπάθεια, να απεγκλωβιστεί από την ολοκληρωτική επιρροή της ομάδας και από την κηδεμονία του «ηγέτη» επάνω της και να διαφύγει τον κίνδυνο να παραμείνει σ' όλη της τη ζωή «πνευματικό φυτό» αναφωνεί στη δραματική της εξομολόγηση σε βι­βλίο της: «Πως μπόρεσα να είμαι τόσο βλά­κας;...! πως μπόρεσα να παραιτηθώ από τα προσωπικά μου ανθρώπινα δικαιώματα και να συμμετάσχω σ' ένα ολοκληρωτισμό που άσκησε επάνω μου ψυχολογικό βια­σμό και ζητούσε ανεξέλεγκτο έλεγχο και υπακοή; Και τώρα πως θα μπορώ να πο­ρευθώ μέσα από την ντροπή και τον τρόμο που θα με ακολουθούν για αρκετά χρόνια και θα με βαραίνουν τόσο πολύ;». Μελε­τώντας όμως το πρόβλημα γενικά, βεβαι­ώθηκε ότι σ' όλο τον κόσμο εκατοντάδες χιλιάδες άτομα έχουν υποστεί μεθόδους που χρησιμοποιούνται από χιλιάδες λα­τρείες, όπως έλεγχο της σκέψης, απομόνωση, οικονομική εκμετάλλευση, φυσική και ψυχολογική εξάντληση κ.λπ. και θέλησε να βοηθήσει, γράφοντας άρθρα και βιβλία και κάνοντας διαλέξεις σ' όλο τον κόσμο.

Μεγάλα, λοιπόν, τα δράματα, βαθύς ό πόνος από τη λεηλασία της ζωής αδελφών μας. Την κατάσταση αύτη ό Αμερικανός ψυ­χίατρος John Clark την αποκαλεί «αναίρεση ύπαρξης» και τη θεωρεί μη αναστρέψιμη. Εμείς δεν συμφωνούμε με την άποψη του Clark, ότι δεν υπάρχει ελπίδα επιστροφής και σωτηρίας. Όταν βρεθούν άνθρωποι που θα προσπαθήσουν να εντάξουν πλα­νεμένους αδελφούς στην κοινωνία Αγάπης του Χριστού, οι όποιοι θα μετέχουν των σω­στικών μυστηρίων της Εκκλησίας μας, το θαύμα της απεξάρτησης από το «ψυχοναρκωτικό» μπορεί να επιτευχθεί με την χάρη του Θεού. Γράφει σε κάποιο από τα πολλά βιβλία του ό αείμνηστος π. Αντώνιος, ότι αποδεικνύεται στην περίπτωση τους, ότι «ακόμη και στον πυθμένα της αβύσσου αν φθάσει κανείς, ό Θεός έρχεται και τον αγ­γίζει και τον σηκώνει βαθμιαία. Αν συνερ­γαστεί με τον Θεό, αν ζητήσει το έλεος του, τότε μπορεί να ξεφύγει από το θανάσιμο αγκάλιασμα του πονηρού και να πλησιάσει προς το Θεό, να γίνει από ληστής, πολίτης του Παραδείσου, από τελώνης, άγιος, από πόρνη, όσια και από θύμα του Εωσφόρου, Απόστολος του Κυρίου. Η Αγάπη του Χρι­στού δεν ξεγράφει κανένα άνθρωπο».

Πρέπει όμως να βρεθούν αχθοφόροι της Αγάπης που θα βοηθήσουν τους αδελφούς μας, όσους θα βρεθούν στο δρόμο της επι­στροφής τους στο Χριστό. Να τους κρατή­σουν το χέρι και να τους βοηθήσουν να ανα­σηκωθούν. Η πιο ισχυρή γέφυρα που σώζει τον πλανεμένο από την οδό της πλάνης και της απώλειας είναι η ζεστή αγκαλιά της Αγάπης του Χριστού. Η Π.Ε.Γ. έχει εντάξει στους σκοπούς της, πέραν της ενημέρωσης και το διακόνημα της παροχής βοηθείας στα θύματα και στα μέλη των οικογενει­ών τους. Θεωρούμε το διακόνημα αυτό μια μεγάλη προσφορά προς τον πλησίον μας. Ίσως είναι η σημαντικότερη διακονία προς τον αδελφό μας. Έλεγε σε ομιλίες του ο μα­καριστός γέροντάς μας: «οι άνθρωποι "συγ­κινούνται" όσοι συγκινούνται- από διάφο­ρες φυσικές ανάγκες των συνανθρώπων τους. Ένα "ζεστό πιάτο φαγητό" σε όσους το στερούνται είναι ωραίο έργο και ευάρεστο στον Κύριο μας. Προέχει όμως η σωτη­ρία των ψυχών μας. Ό δρόμος της πλάνης ακυρώνει το μυστήριο της εν Χριστώ σωτη­ρίας και γι αυτό χρειάζεται συστράτευση στο διακόνημα της προσφοράς βοήθειας σε πλανεμένους αδελφούς μας».

Η προσφορά λοιπόν, όλων μας στον το­μέα αυτόν είναι, όχι μόνο αναγκαία, απαραίτητη, αλλά και πολύ πολύ αγιοπνευματική. Και όσοι δεν έχουμε την γνώση η την εμπειρία να ασχοληθούμε με το θεάρεστο αυτό έργο, ας προσευχόμαστε γι αυτά τα παιδιά, γι αυτές τις οικογένειες στον Κύριο να βοηθήσει. «Οι άνθρωποι του Χριστού» λέγει ό πατήρ Πορφύριος στο βιβλίο του «Βίος και Λόγοι» «όλοι να κάνουν προσευ­χή». Στο ίδιο βιβλίο αναφέρει την περίπτω­ση μιας μητέρας που είχε παράπονα για το γιο της -ξενυχτούσε, έκανε κακές παρέες, μεθούσε κ.λπ. Σκέφτηκε λίγο και της είπε ξαφνικά: «για να ιδώ τα γόνατά σου»;

Όσοι αγαπητοί αδελφοί, έχετε την ευ­λογημένη συνήθεια να αναφέρετε στις προσευχές σας προς τον Κύριο ονόματα, ας περιλάβετε κι αυτούς τους Αδελφούς μας που βρίσκονται στην πιο οδυνηρή κατάσταση της ζωής τους, προσωπικά η απρόσωπα. Θα είναι αυτό η πιο μεγάλη προσφορά Αγάπης προς τους αδελφούς μας που κινδυνεύουν να απολέσουν την ελπίδα της σωτηρίας.

Αγαπητοί αναγνώστες, όσοι θα έχετε την ευγενή καλοσύνη να διαβάσετε τις απλές, λιτές, πρακτικές αλλά βιωματικές σκέψεις αυτού του γραπτού, σας παρακα­λώ να συστρατευθείτε στην προσπάθεια ποιμένων της εκκλησίας μας και συνεργα­τών της Π. Ε. Γ. στο διακόνημα που εκθέσα­με σ' αυτό με προσωπικό πόνο.

Κι άλλες φορές έχουμε μιλήσει για τα θέματα αυτά, επ' ευκαιρία άλλου είδους παρουσίασης. Τώρα τελευταία όμως πα­ρατηρούμε, ίσως λόγω του γενικού «ευρωπαϊκού κλίματος», μια ιδιαίτερη ενασχόληση στην Ακαδημαϊκή προσέγγιση του φαινομένου των αιρέσεων. Οι επιστήμονες θεολόγοι, δυστυχώς και οι διάφοροι στο­χαστές παρουσιάζουν «θρησκειολογικά» τις αιρέσεις και αδυνατούν ν' αντιληφθούν την τρομερή παράμετρο, δηλαδή πως αντιμετωπίζει ένας κληρικός τα δράματα που δημιουργούνται από τη δραστηριότητα των διαφόρων λατρειών στις ψυχές των ανθρώ­πων και μάλιστα σε ανθρώπους που έχουν δεχτεί το Ορθόδοξο Βάπτισμα. Ό πατήρ Αν­τώνιος γνώριζε όσο λίγοι το Εκκλησιαστικό αυτό ζήτημα, γι αυτό αγωνιούσε, έκλαιγε, πονούσε, υπέφερε τόσο πολύ, που ο νους μας αδυνατεί να συλλάβει. Το άρθρο αυτό τελείωσε και παραδόθηκε στη Συντακτική Επιτροπή του «Διαλόγου» στις 3 Μαΐου ημέρα του θανάτου του αειμνήστου πατρός μας. Ας είναι τούτο εις μνημόσυνό του.

Θα κλείσω το πόνημα αυτό με τα λόγια του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου, σε άρθρο του για τον π. Αντώνιο: «Ο αείμνηστος μακάριος εκκλησιαστικός ανήρ ομολόγησε της εις Χριστόν πίστη με την δύναμη του Χριστού, αλλά και ο Χριστός θα τον συστήσει στον Πατέρα Του, αφού έλαβε από αυτόν τις αφορμές, δηλαδή τον ζήλο, τον αγώνα, τους ιδρώτες και τους διωγμούς, που δέχθηκε υπέρ του Ονόματός Του. Κοιμήσου μακάριε και ευλογημένε δούλε του Θεού τον ύπνο του δικαίου με την ελπίδα ότι «μείζων εστίν ο εν ημίν ή ο εν τω κόσμω» με την πίστη ότι η Εκκλησία δια των συνεχιστών του έργου της θα λύσει τις μηχανές του πονηρού και με την βεβαιότητα της τελικής νίκης του Χριστού επί των δυνάμεων του σκότους, τότε που θα κληθείς να λάβεις τον αμάραντον στέφανον, για όλους τους κόπους και μόχθους που κατέβαλες και τους πειρασμούς που δέχτηκες κατά την διάρκεια της πολυτάραχης ζωής σου, υπέρ της δόξης του Θεού, του Αγίου Ονόματός Του και της Εκκλησίας του Χριστού»

Πηγή: Περιοδικό Διάλογος τεύχος 57
Ενημερωτικό περιοδικό
Διορθοδόξου Συνδέσμου Πρωτοβουλίας Γωνέων

Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου