Παραμόνεψα

Παππᾶ Λένα .

Παραμόνεψα τόν ἑαυτό μου
καί τόν βρῆκα νά ἐκπυρσοκροτεῖ-
ὅπλο φονικό- μέ στόχο την καρδιά μου
μέ τρομερά σαγόνια να καταβροχθίζει
τόν καιρό νά σέρνεται μέσα στῆς προσευχῆς
τή θλίψη μέ ὑψωμένη τήν γροθιά
νά φοβερίζει ἄγνωστους θεούς
μέ ἀπεγνωσμένη λύσσα καί νά κλαίει
γιά τόν χαμό μιᾶς πεταλούδας.
Κάποιες φορές φορώντας
διάδημα ἀπ’ ἀστέρια φτερά
ν’ἀνοίγει σέ οὐρανούς
ἀνείδωτα γλαυκούς νά ὑπνοβατεῖ π
άνω σέ ρόδα καί μαχαίρια ἀκονισμένα
στούς τάφους τῶν ἐρώτων του νά ὀλολύζει
καί νά χορεύει μές
τά καταγώγια τῶν πόθων,
τόν χορό τῆς ἄνομης Σαλώμης γεμάτο
ς γύρη καί μοσκοβολιές νά γέρνει σέ
ἀνθισμένους κήπους τοῦ Μαΐου
καί μέ τό γυάλινο κλειδί τῆς μνήμης νά προσπαθεῖ
νά ξεκλειδώσει τό σεντούκι τῶν παραμυθιῶν.
Παραμόνεψα τον ἑαυτό μου καί τόν
εἶδα πίσω ἀπό τά τυφλά ὀνόματα,
τίς μαῦρες λάμψεις πίσω ἀπό τους πικρούς
καθρέφτες τῆς ζωῆς Ἄγνωστο
, Φοβερό νά μέ παραμονεύει.



www.agiazoni.gr