Είναι ίσως καιρός να δούμε την αλήθεια. Αξιολογώντας την κατάσταση και μετρώντας τα κουκιά, καλό θα ήταν να δούμε και το κεφάλαιο με τον τίτλο «συλλογικές ευθύνες». Τότε, τα εξαγώμενα συμπεράσματα μπορεί να μην είναι και τα πιο κολακευτικά, αλλά αντίθετα, μπορεί να είναι άκρως αποκαρδιωτικά. Και σας μιλά κάποιος που έχει «κατηγορηθεί» πολλάκις εξ αριστερών, για πατριωτικές αποκλίσεις και για εθνοκεντρισμό...
«Ποιος είσαι εσύ;»
Θα με ρωτήσετε κατά τα ισχύοντα σε αυτό τον τόπο, «ποιος είσαι εσύ που θα κρίνεις την κοινωνία». Δεν είμαι τίποτα λοιπόν, παρά μια μονάδα σε αυτό που αποκαλούμε πληθυσμό της χώρας. Εξάλλου, το συγκεκριμένο ερώτημα, σε μια κοινωνία μάλιστα εθισμένη στον ατομοκεντρισμό, συνηθίζεται, αν όχι «επιβάλλεται». Όλα μετρώνται πλέον με κριτήρια τα πάσης φύσεως επιτεύγματα και κατά πόσον αυτά έχουν επαινεθεί από «περίγυρους», οργανωμένα συμφέροντα, συντεχνίες και πιο αφανή συστήματα ή υποσυστήματα. Κυρίως αριστερίστικα και πάντα κρατικοδίαιτα...
Θα σας απαντήσω, πριν προχωρήσω σε αυτά που έχω να πω: Έγινα πρόσφυγας πολέμου στα πέντε μου χρόνια το 1974 στην Κύπρο, εργάζομαι τίμια εδώ και δώδεκα χρόνια, είμαι οικογενειάρχης, έχω υπηρετήσει την πατρίδα μου, είμαι πλέον μεσήλικας και έχω καθαρό ποινικό μητρώο. Κατά τα άλλα, τίποτα το σπουδαίο, μια και δεν είμαι άνθρωπος του συστήματος. Από εκεί και πέρα όμως, ίσως να μπορώ και εγώ να πω τη γνώμη μου. Με την άδειά τους πάντα... Γιατί ένας συνάδελφός μου που έλεγε και αυτός τη γνώμη του, είναι στη φυλακή εδώ και τρεις μήνες.
Το ιστορικό της εξαχρείωσης και της ντροπής
18 Οκτωβρίου 1981... Αποφράδα ημερομηνία. Από τότε και επί εννέα χρόνια, μέχρι το 1989, οι Έλληνες εθίστηκαν στην εύκολη ζωή, στο βόλεμα στο Δημόσιο, στην ελάσσονα προσπάθεια, στην κοπάνα, στη λοβιτούρα και στην εξύμνηση εκ μέρους των ιθυνόντων των ανύπαρκτων αρετών και ιδιοτήτων του πόπολου. Οι «πρασινοφρουροί», οργίασαν, ενώ ο κρατικός μηχανισμός και τα media κατελήφθησαν από τη γενιά του Πολυτεχνείου. Η μικρής διάρκειας περίοδος ενός ακατανόητου και «λογιστικού» ορθολογισμού και ρεαλισμού, με ένα επίχρυσμα δογματικού νεοφιλελευθερισμού, επιδείνωσε την κατάσταση, επιβεβαιώνοντας όμως σε βάθος χρόνου την πρωτοκαθεδρία των οργανωμένων συμφερόντων του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
Των συμφερόντων που σύντομα κέρδισαν τον έλεγχο το 1993, έραψαν και έβαλαν αυτή τη φορά κοστούμια (το ζιβάγκο και η 3η Σεπτέμβρη ήταν πολύ μακρινές αναμνήσεις και η επίκλησή τους γινόταν για το «προοδευτικό άλλοθι) και ρίχτηκαν με κέφι στο πάρτι. Στα κότερα της διαπλοκής η Ελλάδα αναστέναζε επί 11 χρόνια, ξοδεύοντας συνεχώς δανεικά, μεταχρονολογώντας επιταγές, μοιράζοντας ευρωπαϊκά και εθνικά κονδύλια σε ημετέρους. Στο Χρηματιστήριο, στις αρχές της νέας χιλιετίας, τα συμφέροντα με τη βοήθεια των «πράσινων» νεοφιλελεύθερων του Τρίτου Δρόμου, μετέτρεψαν τους πολίτες σε δουλοπάροικους των διαπλεκομένων, βεβαιώνοντας ότι η μετατροπή της μεσαίας τάξης σε νεόπτωχο προλεταριάτο, θα απονεύρωνε όσους είχαν «ιδέες» για ακτιβισμό και πολιτική δράση...
Ακολούθησε μια διαχείριση, που θα γινόταν αλλά δεν έγινε ποτέ «επανίδρυση» και κατέληξε σε συμβιβασμούς, με παλιούς αριστερούς και νυν «φιλελεύθερους» να αποκλείουν όσους εργάστηκαν για τη δεύτερη «απαλλαγή» από μια μακρόχρονη διαπλεκόμενη κυβέρνηση, που απέκλεισε από το κράτος κάθε ιδεολογικοπολιτικό αντίπαλο. Αποτέλεσμα στα συνέδρια του ΠΑΣΟΚ, το 90% σχεδόν των μετεχόντων, να προέρχεται από τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Ή αλλιώς, ΕΣΣΔ... Που μάλιστα, θυμήθηκε τον Λένιν και βγήκε στους δρόμους, ενθαρρύνοντας συμμορίες να κάψουν την Αθήνα και αλλοδαπούς να πλιατσικολογήσουν...
Ίσως ήρθε η ώρα...
Τώρα, οι νεοφιλελεύθεροι σοσιαλιστές είναι υποχρεωμένοι να συγκρουστούν με τη βάση τους, όσους δηλαδή σιτίστηκαν και σιτίζονται ελέω σοσιαλιστικού μαντριού. Κοινώς, το δημόσιο και τις ορδές όλων όσων διορίστηκαν εκεί με απολύτως αδιαφανή κριτήρια στις περισσότερες των περιπτώσεων. Γιατί η αξιοκρατία στην Ελλάδα δεν είναι το δυνατό μας σημείο... Όλοι αυτοί λοιπόν, θα πιεστούν εισοδηματικά, θα δουν τα «προνόμιά» τους ή «κεκτημένα» να εξανεμίζονται, ενώ κάποιοι θα απολυθούν κιόλας. Θα έχουν πρόβλημα οι τελευταίοι, καθώς δεν έχουν μάθει να εργάζονται ή να παράγουν πλούτο. Και θα ακολουθήσουν σκηνικά ροκ...
Τώρα, δεν υπάρχουν περιθώρια. Η τρόικα είναι εδώ, τα μέτρα θα τρέξουν. Κυβερνητικοί παράγοντες αλλά και κομματικοί του ΠΑΣΟΚ, ήδη μιλούν ανοικτά για «καταργήσεις θέσεων» στο δημόσιο, δηλαδή απολύσεις. Φυσικά, θα υπάρξουν αντιδράσεις και το δημόσιο θα παύσει σταδιακά να αποτελεί ισχυρό πόλο επιρροής και τον μοναδικό πόλο γύρω από τον οποίο θα περιστρέφεται η οικονομική ζωή του τόπου. Αφήστε που θα βάλουν και υποψηφιότητα οι αλλοδαποί, οι νέοι ψηφοφόροι με τους οποίους το ΠΑΣΟΚ θα αντικαταστήσει αυτούς τους «ακριβούς» που θα αδειάσει μεσοπρόθεσμα.
Άλλη μια αξιοσημείωτη εξέλιξη που το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να μπλοκάρει, είναι η έλευση των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Η αποδυνάμωση των δημόσιων ΑΕΙ, που νομοτελειακά και λόγω των χρόνιων προβλημάτων τους (αγκυλώσεις, κακή οργάνωση και διοίκηση, αναρχία, αναξιοκρατία, ελλιπές ερευνητικό έργο) δεν θα αντέξουν τον ανταγωνισμό, θα είναι μια ευεργετική εξέλιξη για την κοινωνία. Η γύμνια των δημόσιων ΑΕΙ, που αποτελούν προπύργια της αριστεράς και χώρο «βολέματος» αριστερών και αριστεριστών, θα φανεί άμεσα, καθιστώντας τα μη δημοφιλή εκπαιδευτικό προορισμό για τα δυναμικά στοιχεία της νεολαίας, που πλέον θα έχουν εναλλακτικές λύσεις.
Happy end?
Ίσως, λόγω των καταστάσεων, η αξιοκρατία να επιστρέψει στην ατζέντα ως πολιτική επιλογή. Ίσως, η σοσιαλιστική και διεθνιστική καμαρίλα που μας οδήγησε ως εδώ συστηματικά ψευδόμενη («λεφτά υπάρχουν») και εξαχρειώνοντας τα πάντα γύρω της, να έχει απαξιωθεί. Και τότε, κάτι θα έχουμε κερδίσει. Θα έχουμε βέβαια συνειδητοποιήσει και ποιοι πραγματικά είμαστε ή έστω ήμασταν...
Νίκος Χιδίρογλου
www.elora.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου