Καταντήσαμε κοινωνία ανοχής και συνενοχής

Γράφει ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΛΕΣΣΑΣ

Εκείνοι ξέρουν τα γεγονότα κι ας λένε πως δεν ξέρουν. Είναι αυτοί που πρωταγωνίστησαν στην πολιτική σκακιέρα για την εκποίηση του δημοσίου πλούτου, που έβλεπαν τους συναδέλφους τους να μεταμορφώνονται σε λίγο χρόνο από πληβείους σε πατρικίους και δεν μιλούσαν, που ’φτιαχναν για χάρη τους αλλά και για πάρτη τους νόμους περί ατιμωρησίας, που εξέθρεψαν αθέμιτα μέσα να παραβιάζονται οι διατάξεις για παραγωγή σκανδάλων διαφθοράς και εξαχρείωσης.
Όλοι τους ξέρουν, δεν θέλουν να ομιλούν αλλά αποπειρώνται να μεταφέρουν μέρος ή το όλον της ευθύνης στους άλλους με ανέξοδες γενικολογίες χωρίς να δεσμεύονται για τίποτα συγκεκριμένο, μεμφόμενοι την υφιστάμενη συνταγματική ρύθμιση της σύντομης παραγραφής, που προτάσεις αναθεωρήσεώς της έρχονται σε δυσαρμονία με την κρατούσα πολιτική πραγματικότητα.
Μας λένε τι πρέπει να γίνει για την αντιμετώπιση του φαινομένου, αντί ν’ απολογούνται γιατί ελέγχουν οι ίδιοι τα σκάνδαλά τους. Ουδείς διαμαρτύρεται για την άποψη του κ. Σκανδαλίδη πως “πρέπει να ομολογήσουμε ότι καταντήσαμε μια κοινωνία ανοχής και συνενοχής” (“Ε” 28-5-10). Είναι, καταφανές, ενδημικό το φαινόμενο της αντιθέσεως μεταξύ των “εντίμων” όταν κυβερνούν, που στοχοποιούνται για ανεντιμότητα, όταν χάσουν την εξουσία.
Ο χώρος της πολιτικής, που βλάφτηκε ανεπανόρθωτα, πώς θα καταφέρει ο ίδιος να κάνει το κοινό να μην βοά για τις επιλήψιμες σχέσεις και τα σκάνδαλα, που αντί για διαλεύκανση επιδιώκει τη συγκάλυψη; Το κοινό, όταν τροφοδοτείται σωστά με τη συνεχή δημοσιότητα σε κάτι, που συμβαίνει είτε βρίσκεται σε υψηλό πνευματικό επίπεδο είτε όχι, παύει να γίνεται ευάλωτο απ’ τις κατευθυνόμενες φημολογίες και καταλαβαίνει, ποιος πάει να κρυφτεί για τις ενοχές του και ποιος αφήνεται στην κρίση του για την κοινωνική του καταξίωση. Αρκεί να καταφέρει η πολιτική να εξαλείψει τα διχαστικά φαινόμενα του “διαίρει και βασίλευε” με την προβολή των ηθικών και ανήθικων και να βρει τρόπους, ώστε να μη χανόμαστε μεταξύ μας και να μην μας βομβαρδίζει με συνεχείς και ανόητες ηθικολογίες. Αν δεν βρεθούν ένα ή δύο εξιλαστήρια θύματα, τα καμένα χαρτιά που λέμε, πολύ κακό για το... τίποτα!
Η εξαχρείωση των ηθών, η παραβίαση των νόμων, πρέπει να το καταλάβουμε, ότι δεν είναι μόνο ηθικό θέμα είναι όλως διόλου πολιτικό. Φταίνε βέβαια οι διάφοροι “Χριστοφοράκηδες” αλλά κυρίως μ’ αυτούς και οι διάφοροι συνδιαλλασσόμενοι κρατικοί λειτουργοί, που παράγουν διαφθορά. Εκείνοι, που υπηρετούν το πολιτικό σύστημα προσβλέποντας πώς αυτό θα τους συμπεριφερθεί με γενναιοδωρία, έστω και αν παραστρατήσουν, αφού φρόντισαν την αυτοπροστασία τους με ασυλία και ατιμωρησία, έχουν πολλαπλασιάσει την αγωνία του κόσμου, ο οποίος έχει εξαντλήσει το όριο της αντοχής του.
Το τραγικό είναι ότι αφού επετράπη στους ξένιους να μας επιβάλλουν ό,τι εκείνοι νομίζουν αναγκαίο για το... καλό μας, είναι δύσκολο για πολλά χρόνια να επανέλθουμε στην αυτοοργάνωση και στην αυτοκυβέρνηση. Εκτός αν στο διάστημα επέλθει αυτοκάθαρση, πράγμα που προσπαθεί η κυβέρνηση, μέχρι ν’ αντέξει!

www.haniotika-nea.gr