Η αεροσυνοδός, ο αστυνόμος και η ουράνια πρόσκληση

ΜΕΡΟΣ Α’

Η πρόσφατη διήγηση γνωστού ασκητή γέροντα του Αγίου Όρους σε μία παρέα προσκυνητών για τον αξιοθαύμαστο βίο μίας νέας μάρτυρος της Ορθοδοξίας, μίας πανέμορφης κοπέλας, αεροσυνοδού στο επάγγελμα που έφυγε από τη ζωή χτυπημένη από την επάρατο νόσο ήταν συγκλονιστική. Πολλοί εκ των προσκυνητών δάκρυσαν συνειδητοποιώντας τους τρόπους παρουσίας και αγάπης του τριαδικού Θεού στον άνθρωπο, ώστε να επιτυγχάνει το μοναδικό στόχο του, αυτό της σωτηρίας και της μετάβασής του στην αιωνιότητα, στον Παράδεισο. Στόχος πολύ λησμονημένος σήμερα από τους περισσοτέρους από εμάς, τους προσκολλημένους στα εφήμερα και προσωρινά, τους χαλαρούς στην πίστη, τους συνειδητά αποστάτες και ασώτους!
Η Αγγελική, έτσι έλεγαν το 25χρονο κορίτσι, από τότε που γνώρισε τον Χριστό άλλαξε ριζικά τη ζωή της. Δεν την ένοιαζε ούτε ο τρόπος ούτε ο τόπος της συνομιλίας και επαφής της με τον ουρανό. Δεν την απασχολούσε η πορεία της ασθένειάς της. Δεν τη σταματούσε η αντίδραση της οικογένειάς της στην ενασχόλησή της με την Εκκλησία και με τον Χριστό. Σταδιακά απομακρυνόταν από πράγματα που αφορούν τον καλλωπισμό της γυναίκας, χωρίς ωστόσο η κάθετη αλλαγή της νοοτροπίας αυτής να καταστεί πρόκληση και στοιχείο διαξιφισμών με τους οικείους της. Ακόμη και το ενδεχόμενο δημιουργίας οικογένειας με το νεαρό σύντροφό της δεν το εξέταζε πλέον όπως θα έκανε κάθε κορίτσι στην ηλικία της. Μέλημά της ήταν να καταστεί άξια νύμφη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού σηκώνοντας καρτερικά το βαρύ σταυρό που Εκείνος της προσέφερε, σαφές δείγμα της αγάπης του. Και στον αγώνα αυτό είχε πλέον συνοδοιπόρους την Παναγία μας και τους Αγίους.
Οι ουράνιοι νέοι αυτοί φίλοι της Αγγελικής συνέβαλαν ούτως ώστε το μαρτύριο της όχι μόνο να γίνεται πιο ανώδυνο αλλά κυρίως να γίνεται εστία μίας πρωτόγνωρης ευλογίας για όλους αυτούς που την γνώρισαν και την συναναστράφηκαν. Οι ουράνιοι φίλοι της προσέδιδαν επίσης γενναιότητα και θάρρος τέτοιο που ξάφνιαζε τους πάντες ακόμη και τους γιατρούς της. Αντιμετώπιζε πάντα με χαμόγελο τις διάφορες δοκιμασίες φθάνοντας μάλιστα σε σημείο τέτοιο ώστε να ενισχύει με εντυπωσιακό τρόπο την καταρρακωμένη μάννα της και τον θλιμμένο πατέρα της προτρέποντας τους συνεχώς να επιστρέψουν στον Χριστό και στην Εκκλησία. Τους παρακινούσε να εγκαταλείψουν την αδιαφορία τους έναντι του τριαδικού Θεού. Αδιαφορία που οδηγούσε στην παντελή απόρριψη του ουρανού και στην ασυνείδητη επιλογή ενός έμμεσου ειδωλολατρικού τρόπου ζωής, που αναλίσκεται στην τέρψη παντός είδους ηδονών. Η σπάνια ενθύμηση του Θεού σχεδόν πάντα συνοδευόταν με κάποια δυσκολία στην εκπλήρωση των εφήμερων επιδιώξεών τους. Και συνάμα εξαφανιζόταν με την υπέρβασή της και τη λύση της...
Ομολογιακό λοιπόν χαρακτήρα προσέδιδε σ’ όλες σχεδόν τις συζητήσεις η νεαρή αυτή μάρτυρας του Κυρίου με τις φίλες και τους φίλους της, τους συναδέλφους στον εργασιακό χώρο, τους γείτονές της. Στο προσκέφαλο της μετά τη θαυμαστή μεταστροφή της είχε πάντα το βιβλίο του μακαριστού ιερομόναχου Ισαάκ για τη ζωή του Αγίου Αγιορείτη Γέροντα Παϊσίου, ενώ σχεδόν καθημερινά ξέκλεβε χρόνο για να αφιερώνει στην ανάγνωση χριστιανικών βιβλίων και στην τέλεση των καθημερινών προσευχών! Ας ξεφυλλίσουμε όμως με τη βοήθεια του Θεού αναλυτικά τις σελίδες του θαυμαστού βίου της, όπως τη διηγείτο ο ασκητής γέροντας του Αγίου Όρους.

Η θαυμαστή μεταστροφή της Αγγελικής

Πολλές είναι οι προσκλήσεις που αποστέλλει σε καθημερινή βάση ο τριαδικός Θεός ξεχωριστά σε κάθε άνθρωπο προκειμένου να τον οδηγήσει στην οδό της σωτηρίας. Μία τέτοια πρόσκληση έφθασε και στα χέρια της Αγγελικής μέσω της γνωριμίας της με τον νεαρό αξιωματικό της αστυνομίας Χρήστο. Δεν μπορούσε τότε να κατανοήσει ότι η συναναστροφή μαζί του θα αποτελούσε αφετηρία της δικής της επιστροφής στα λυτρωτικά μονοπάτια της ορθής πίστεως. Ούτε μπορούσε τότε να αναλογισθεί το φοβερό σχέδιο του Θεού για τα δυό αυτά νεαρά παιδιά. Η αρχική φιλία του Χρήστου και της Αγγελικής εξελίχθηκε σε σοβαρή σχέση που γρήγορα αποσκοπούσε σε σύναψη γάμου και δημιουργία οικογένειας.
Και οι δυό σχεδίαζαν μαζί, όπως όλοι οι νέοι το μέλλον και αγωνιούσαν μαζί με τους γονείς τους να δημιουργήσουν το κατάλληλο έδαφος και τις απαραίτητες προϋποθέσεις εκείνες για μία καλή οικογένεια. Τους πρώτους μήνες της γνωριμίας και οι δυό χαρακτηρίζονταν από μία ανούσια –χαλαρή σχέση με τον Θεό που ολοκληρωνόταν από δυό τρεις επισκέψεις κοινωνικού κυρίως χαρακτήρα στην Εκκλησία, Χριστούγεννα, Μ. Εβδομάδα και Πάσχα, ίσως και κάποια επίσκεψη σε μοναστήρι που συνδυάζονταν πάντα σαν μία παρένθεση σε εκδρομή.
Η μητέρα του Χρήστου, Μαρία αγωνιούσε για το γιο της. Τον προέτρεπε να εκκλησιάζεται τις Κυριακές αλλά εκείνου του άρεσε περισσότερο να προπονείται η να κοιμάται, όταν φυσικά δεν εργαζόταν... Η κυρά –Μαρία κατάφερε μία ημέρα με τη δικαιολογία πως δεν είχε μέσο μεταφοράς της να μεταβεί με τον Χρήστο σε έναν ασκητή γέροντα που υπηρετεί σε χωριά που βρίσκονται στα Άγραφα όρη. Μαζί τους μετέβησαν η αδελφή του και ο γαμβρός του.
Ο παππούλης, όπως εξιστορεί τώρα ο Χρήστος ήταν εκείνος που τον τράβηξε στον Χριστό. Εκεί στις κορφές των Αγράφων, εκεί όπου ο Άγιος Κοσμάς, ο Άγιος Σεραφείμ, ο Άγιος Ευγένιος και ο Άγιος Αναστάσιος ο Γόρδιος έδωσαν ομολογία και μαρτυρία Χριστού ο καλός μας αστυνομικός ήρθε σε επαφή με την πρωτόγνωρη σ’ αυτόν Ορθοδοξία... Παρατηρούσε τις λίγες ώρες που κάθισε στο πεζούλι της Παναγιάς της Βαλαωρίτισσας να διαδραματίζονται εξαίσια γεγονότα. Να ξεδιπλώνεται ενώπιον του ένας κόσμος διαφορετικός απ’ αυτόν που είχε συνηθίσει. Ως νεογνό πουλάκι όπως λέγει, ανέβηκε σε φτερά αετού και είδε για πρώτη φορά τον κόσμο από ψηλά με μία διαφορετική όμως ματιά. Είδε το θαύμα και το βίωσε μέσα από τις θαυματουργές ιερές εικόνες της Παναγιάς, του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου και του Αγίου Δημητρίου.
Στον τόπο αυτό, μπροστά στο εικόνισμα της Παναγιάς, ο παππούλης άρχισε με τη λεπτότητα άριστου χειρούργου να βγάζει τα πρώτα αγκάθια από το χωράφι της ψυχής του. Το σπινθηροβόλο βλέμμα του και ο διεισδυτικός λόγος του ταπεινού αυτού λευίτη σε βοηθούν να διαβείς χωρίς φόβο σε απαγορευμένα και σφραγισμένα από τις αμαρτίες και τα λάθη μονοπάτια της ψυχής. Εκεί λοιπόν προσήλθε για πρώτη φορά στο ιερώτατο μυστήριο της Θείας Εξομολόγησης. Ένιωσε τον πρώτο ισχυρό σεισμό που γκρέμισε τα προπύργια του μιαρού Βελζεβούλ! Ήταν η πρώτη μάχη για τον 25χρονο Χρήστο. «Ένιωθα σαν νεογέννητο παιδί που για πρώτη φορά είδε το φως του ήλιου. Δεν μπορώ δυστυχώς να περιγράψω αυτό που έζησα τότε» ομολογεί ο Χρήστος με κάθε ευκαιρία... Η μάνα μου μόλις εξήλθα του ναού χαμογέλασε, ενώ έπειτα από πολύ καιρό μου αποκάλυψε πως το πρόσωπό μου έλαμπε και θαρρούσε αρχικά πως ο παπάς με είχε λαδώσει από το καντηλάκι της Παναγίας.
Στην επιστροφή τους στην πόλη της Θεσσαλίας, όπου γεννήθηκε ο Χρήστος, αν και δεν χαρακτηρίζεται ενθουσιώδης δεν μπορούσε να συγκρατήσει τον ενθουσιασμό του και την χαρά του για τον διαφορετικό αυτό παπά που γνώρισε. Ρωτούσε τον γαμπρό του και τη μάνα του να του πουν κι’ άλλα γι’ αυτόν τον ιερωμένο. Καθώς πέρασε το κατώφλι του σπιτιού, ανακοίνωσε στη μάνα του πως αποφάσισε τις λιγοστές ημέρες αδείας που του είχαν απομείνει να τις περάσει κοντά σ’ αυτόν τον περίεργο παπά. Ενημέρωσε λοιπόν και την Αγγελική που τον περίμενε στην Αθήνα πως θα μεταβεί στ’ Άγραφα για λίγες ημέρες αποφεύγοντας να δώσει περαιτέρω διευκρινίσεις από το τηλέφωνο. Εκείνη ως ήταν φυσικό θύμωσε.
Το επόμενο πρωί ο Χρήστος ξύπνησε από τα χαράματα και αναχώρησε για τα Άγραφα για να προλάβει να συμμετάσχει και στην πρωινή Θεία Λειτουργία. Φανταστείτε το πως ένοιωσε όταν ο παππούλης χαμογελώντας του είπε μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας: «Χρήστο σε περίμενα. Να έχω ετοιμάσει και το τσεκούρι για να κόψουμε λίγα ξύλα. Μη φοβάσαι βρε! Οι απειλητικές φωνές και οι βρισιές που άκουγες χθες στον ύπνο σου ήταν του πονηρού που ήθελε να σε αποτρέψει από την πρόσκληση αυτή της Παναγιάς»! Ο Χρήστος έμεινε σύξυλος και κοιτούσε αμήχανα τον περίεργο αυτό παπά. Είχε πραγματικά ακούσει περίεργες απειλητικές φωνές και φοβέρες που τον κράτησαν σχεδόν ξάγρυπνο. Αναρωτιόταν όμως, πως το ήξερε ο παπάς, αφού αυτό το γνώριζε μόνο ο ίδιος. Μονομιάς ο παππούλης γυρίζει και του λέει συλλαμβάνοντας τη σκέψη του. «Μου το είπε η Αρχόντισσα των Αγράφων, η Αγία μας Θεοτόκος»! Τότε έμεινε για δεύτερη φορά εμβρόντητος. Ο παππούλης άπλωσε το χέρι και του έδωσε το τσεκούρι, δίδοντας τέλος στην προσωρινή αμηχανία του Χρήστου. «Για να δούμε τι παλικάρια έχει η ελληνική αστυνομία» είπε χαμογελώντας και τράβηξε προς το μέρος που βρισκόταν η πρεσβυτέρα του, η οποία ήδη είχε αρχίσει να μαζεύει τα κομμένα από τον παππούλη ξύλα.
Η ολιγοήμερη παραμονή του Χρήστου στα Άγραφα όρη και η συμμετοχή του στις καθημερινές ακολουθίες της Εκκλησίας μας, Εσπερινό, Απόδειπνο, Μεσονυκτικό, Όρθρο, Θεία Λειτουργία ήταν βιώματα γι’ αυτόν πρωτόγνωρα. Ο παππούλης τον έμαθε να ανάβει τα καντήλια. Καθημερινά έκαναν χιλιόμετρα για να προλάβουν να ανάψουν όλα τα καντήλια των γύρω Εκκλησιών. Εκεί κοντά λοιπόν στον παππούλη είδε πολλά θαυμαστά πράγματα που στην κυριολεξία τον μεταμόρφωσαν. Έτσι, όταν γύρισε στην Αθήνα, η Αγγελική είδε έναν παντελώς διαφορετικό Χρήστο, ο οποίος τη ξάφνιασε θετικά. Μάλιστα είχε φροντίσει να της προμηθεύσει το βιβλίο του π. Ισαάκ για τον γέροντα Παΐσιο. Εκείνη με ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της την απορία πήρε το πρωτότυπο αυτό δώρο και άρχισε να το διαβάζει σε μία προσπάθεια να ερμηνεύσει την εντυπωσιακή και εμφανή σ’ όλους αλλαγή του Χρήστου. Με τον τρόπο αυτό άρχισε η αντίστροφη μέτρηση και για την ίδια. Ξεκίνησε δηλαδή ο εναγκαλισμός της με τον Κύριό μας Ιησού Χριστό.
(συνεχίζεται)

Λεζάντα Ἱεράς Εικόνας: Παναγία η Βαλλαορίτισσα

Συντάκτης: Δ.ΜΑΚΡΗΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΜΑΪΟΣ 2010