Γιατροί, νοσηλευτές και συγγενείς καρκινοπαθών τελικού σταδίου τοποθετούνται σε μεγάλη πανελλαδική έρευνα
Ενας στους πέντε έλληνες γιατρούς έχει βρεθεί αντιμέτωπος με ασθενείς με καρκίνο τελικού σταδίου που ζητούν ευθανασία. Την ίδια ώρα σχεδόν οι μισοί γιατροί- αλλά και οι συγγενείς- τάσσονται υπέρ της επίσπευσης του θανάτου ασθενών με καρκίνο σε καταληκτικό στάδιο. Και αυτό παρά το γεγονός ότι στην πλειονότητά τους τόσο οι γιατροί όσο και οι συγγενείς και ο γενικός πληθυσμός δηλώνουν ότι πιστεύουν σε όσα κηρύσσει η Εκκλησία για την ευθανασία.
Τα παραπάνω αποκαλύπτει μεγάλη πανελλαδική έρευνα για την ευθανασία που πραγματοποιήθηκε από τη Μονάδα Ανακούφισης Πόνου και Παρηγορητικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι η πρώτη έρευνα στην οποία καταθέτουν τις απόψεις τους γιατροί, νοσηλευτές, συγγενείς ασθενών αλλά και δείγμα του γενικού πληθυσμού. Οπως προέκυψε από την έρευνα, πάνω από 43% των γιατρών και 41% των συγγενών δήλωσαν ότι θα συμφωνούσαν να μη γίνει καμία προσπάθεια ανάνηψης του ασθενούς με καρκίνο τελικού σταδίου σε περίπτωση καρδιακής ή αναπνευστικής ανακοπής.
Και ενώ, όπως διαπιστώνεται, οι ασθενείς με καρκίνο τελικού σταδίου ζητούν ευθανασία από τους γιατρούς σε ποσοστό 20%, δεν εκφράζονται αντίστοιχα και προς τα μέλη της οικογένειάς τους: μόλις ένας στους δέκα συγγενείς ανέφερε ότι έχει γίνει αποδέκτης μιας τέτοιας επιθυμίας από τον ασθενή.
Σε ποσοστό 5,1% οι γιατροί και 8% οι νοσηλευτές απάντησαν ότι έχουν εμπειρία θανάτου κάποιου καρκινοπαθούς τελικού σταδίου ύστερα από απόφαση της ιατρικής ομάδας που τον παρακολουθούσε να μην προχωρήσει σε ιατρικές πράξεις που θα μπορούσαν να παρατείνουν τη ζωή του, χωρίς ωστόσο να παρέχουν ουσιαστική θεραπεία. Αντίστοιχα, 9,3% των γιατρών και 7,6% των νοσηλευτών δήλωσαν στους ερευνητές ότι διέκοψαν τις άσκοπες θεραπείες που κρατούσαν στη ζωή ασθενείς σε τελικό στάδιο. «Στη χώρα μας η έννοια της ευθανασίας δεν είναι ξεκαθαρισμένη ίσως εξαιτίας της ανυπαρξίας νομικού πλαισίου. Και αυτό, όπως φαίνεται και από τα αποτελέσματα της μελέτης, συχνά έχει ως αποτέλεσμα να αποφεύγονται ιατρικές πράξεις που θα μπορούσαν να ανακουφίσουν τους ασθενείς υπό τον φόβο μήπως θεωρηθούν ευθανασία» αναφέρει η κυρία Κυριακή Μυστακίδου, αναπληρώτρια καθηγήτρια Ανακουφιστικής Αγωγής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και μέλος της ερευνητικής ομάδας.
Η ίδια εξηγεί: «Οι έλληνες γιατροί και νοσηλευτές δεν εναντιώνονται στα όσα ορίζει ο νόμος και τάσσονται κατά συντριπτική πλειονότητα ενάντια στην ευθανασία. Ωστόσο από τις απαντήσεις στα ερωτηματολόγια της έρευνας συμπεραίνουμε ότι σε ποσοστό 50% επιθυμούν να ξεκαθαριστεί το νομικό πλαίσιο ώστε να μπορούν να προσφέρουν καλύτερες υπηρεσίες στους ασθενείς χωρίς διλήμματα». Οπως διευκρινίζει, ένα από τα συχνά διλήμματα των επαγγελματιών υγείας είναι όταν πρέπει να αποφασίσουν αν θα προχωρήσουν ή όχι σε ιατρικές πράξεις οι οποίες ουσιαστικά είναι μάταιες για την πορεία των ασθενών.
«Ανάγκη να αναπτυχθεί η ψυχολογική υποστήριξη»
Αυτό που τονίζουν οι επιστήμονες είναι η ανάγκη ανάπτυξης της ανακουφιστικής παρηγορητικής φροντίδας, η οποία προσφέρει ανακούφιση των συμπτωμάτων και ψυχολογική υποστήριξη στους ασθενείς τελικού σταδίου και στις οικογένειές τους χωρίς να επισπεύδει τον θάνατο και να αποτελεί τον αντίποδα της ευθανασίας. «Στην Ελλάδα, η ανακουφιστική αγωγή δεν έχει αναπτυχθεί σε ικανοποιητικό επίπεδο. Ετσι, υπάρχουν ακόμη ασθενείς σε τελικό στάδιο που εκλιπαρούν να πεθάνουν, προκειμένου να μην υποφέρουν. Ουσιαστικά, όταν οι έλληνες ασθενείς ζητούν ευθανασία από τους γιατρούς, είναι γιατί δεν έχουν τη δυνατότητα να βοηθηθούν μέσω της ανακουφιστικής παρηγορητικής φροντίδας» αναφέρει η κυρία Μυστακίδου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου