Γιά τόν γνωστό μας Στάρετς Σαμψών ἔχουμε ἐκδώσει ἕνα μικρό βιβλίο, πού δείχνει τίς ἀρετές του, τήν σοφία του, τήν ἁγιωσύνη του.
Στόν π. Σαμψών ἐξομολογοῦντο οἱ περίφημοι βιολόγοι, Ἀκαδημαϊκοί τῆς Ἀκαδημίας τῶν Ἐπιστημῶν τῆς πρώην Σοβιετικῆς Ἕνωσης, Ἰ. Παύλωφ καί Ἀλ. Π. Καρπίνσκι.
Γιά τόν τελευταῖο διηγεῖται ὁ γέροντας Σαμψών:
* * *
Ἦταν ἕνας θαυμάσιος ἄνθρωπος. Ἕνα τόσο δά γεροντάκι. Ἦταν ἕνα πανεπιστήμιο. Κινητή ἐγκυκλοπαδεία. Καί τί δέν ἤξερε! Καί ἐξομολογιόταν σάν μικρό παιδί! Τόση καθαρή καρδιά! Εἶχε καταπληκτική ἀντίληψη. Μά δέν ἀποστήθιζε τίποτε.
Καί πόσο σεβόταν τόν κάθε ἄνθρωπο. Νά ἔρχεται ἕνας φτωχός. Ἕνας ψειριάρης, πού λέμε ἐμεῖς! Τόν παίρνει μαζί του νά φάει! Δέν τόν βάζει κάπου! Μαζί του. Στό τραπέζι του. Καί ὅπως ξέρουμε, οἱ φτωχοί ποτέ δέν εἶναι καλοντυμένοι. Ὁ Καρπίνσκι δέν τούς συχαινόταν!
Ἀκόμη ξέρουμε, τί δύσκολο εἶναι νά μιλᾶμε ταπεινά, σέ ἄνθρωπο μέ γλῶσσα λυτή. Καί ποιός νά εἰπεῖ πόσα κακά ξεπηγάζουν ἀπό μιά ἄτακτη γλώσσα! Μά ἡ πείρα τῶν θείων πατέρων μᾶς λέγει, ὅτι ὅποιος ξέρει καί σιωπάει, ἀποκτάει προσευχή ἀδιάλειπτη. Ἡ σιωπή εἶναι μεγάλη ἀρετή. Καί ὅποιος μαθαίνει νά σιωπάει, μαθαίνει νά μή κρίνει καί νά μή κατακρίνει. Μερικοί μάλιστα νομίζουν ὅτι ἄν δέν μιλήσουν καί δέν σχολιάσουν θά πάθουν κάτι! Καί γι᾿ αὐτό, ὅσο καί νά τούς ὑποδείχνεις τήν σιωπή, δειλά-δειλά τά ξερνᾶνε ὅλα!
Μά ὅσο πιό μυαλωμένος εἶναι κανείς τόσο πιό πολύ ξέρει καί σιωπᾶ. Καί ἔχοντας ἀπέναντί σου τέτοιο ἄνθρωπο, τί μπορεῖς νά εἰπεῖς; Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι εἶναι κολοσσοί ἁγιότητας!
Μιά φορά λοιπόν εἶπα στόν Ἀλ. Καρπίνσκι.
-Πῶς τά καταφέρνεις καί σιωπᾶς; Ἐγώ καλόγερος, (ντροπή μου πού τό λέω!), δέν τά καταφέρνω νά τό κλείνω τόσο, ὅσο Σεῖς! Πῶς τό καταφέρνετε;
Μοῦ ἀπάντησε:
-Σιωπῶ. Καί μπορῶ καί σιωπῶ, γιατί φέρνω συνεχῶς στόν νοῦ μου ὅτι: Ὁ Θεός μέ βλέπει. Καί μέ ἀκούει. Αὐτό μέ κάνει καί σιωπάω.
(Ἀπό τό βιβλίο: Τβόη αββά ἠ ντουχοβνήκ, Μοσκβά 1996, σελ. 23)
Καί πόσο σεβόταν τόν κάθε ἄνθρωπο. Νά ἔρχεται ἕνας φτωχός. Ἕνας ψειριάρης, πού λέμε ἐμεῖς! Τόν παίρνει μαζί του νά φάει! Δέν τόν βάζει κάπου! Μαζί του. Στό τραπέζι του. Καί ὅπως ξέρουμε, οἱ φτωχοί ποτέ δέν εἶναι καλοντυμένοι. Ὁ Καρπίνσκι δέν τούς συχαινόταν!
Ἀκόμη ξέρουμε, τί δύσκολο εἶναι νά μιλᾶμε ταπεινά, σέ ἄνθρωπο μέ γλῶσσα λυτή. Καί ποιός νά εἰπεῖ πόσα κακά ξεπηγάζουν ἀπό μιά ἄτακτη γλώσσα! Μά ἡ πείρα τῶν θείων πατέρων μᾶς λέγει, ὅτι ὅποιος ξέρει καί σιωπάει, ἀποκτάει προσευχή ἀδιάλειπτη. Ἡ σιωπή εἶναι μεγάλη ἀρετή. Καί ὅποιος μαθαίνει νά σιωπάει, μαθαίνει νά μή κρίνει καί νά μή κατακρίνει. Μερικοί μάλιστα νομίζουν ὅτι ἄν δέν μιλήσουν καί δέν σχολιάσουν θά πάθουν κάτι! Καί γι᾿ αὐτό, ὅσο καί νά τούς ὑποδείχνεις τήν σιωπή, δειλά-δειλά τά ξερνᾶνε ὅλα!
Μά ὅσο πιό μυαλωμένος εἶναι κανείς τόσο πιό πολύ ξέρει καί σιωπᾶ. Καί ἔχοντας ἀπέναντί σου τέτοιο ἄνθρωπο, τί μπορεῖς νά εἰπεῖς; Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι εἶναι κολοσσοί ἁγιότητας!
Μιά φορά λοιπόν εἶπα στόν Ἀλ. Καρπίνσκι.
-Πῶς τά καταφέρνεις καί σιωπᾶς; Ἐγώ καλόγερος, (ντροπή μου πού τό λέω!), δέν τά καταφέρνω νά τό κλείνω τόσο, ὅσο Σεῖς! Πῶς τό καταφέρνετε;
Μοῦ ἀπάντησε:
-Σιωπῶ. Καί μπορῶ καί σιωπῶ, γιατί φέρνω συνεχῶς στόν νοῦ μου ὅτι: Ὁ Θεός μέ βλέπει. Καί μέ ἀκούει. Αὐτό μέ κάνει καί σιωπάω.
(Ἀπό τό βιβλίο: Τβόη αββά ἠ ντουχοβνήκ, Μοσκβά 1996, σελ. 23)
* * *
Μπορεῖς νά μήν τόν ζηλεύεις; Ζοῦσε στήν ἀθεϊστική Σοβιετική Ἕνωση, σάν νά βρισκόταν στό καλύτερο μοναστήρι τῆς Παλαιᾶς Αἰγύπτου. Ἐμεῖς γιατί πελαγώνουμε; Τί μᾶς λείπει; Τί μᾶς φταίει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου