Ο χρόνος, κατά την πίστη μας, αποτελεί δωρεά του Θεού στον άνθρωπο προκειμένου να μετανοήσει. Ό,τι ζητείται από τον άνθρωπο είναι ακριβώς η μετάνοιά του. Και μετάνοια σημαίνει ν’ απομακρυνθώ από ό,τι είναι αμαρτωλό και να στραφώ προς τον Θεό με τη συνεπή τήρηση του θελήματός Του. Πώς θα μάθω όμως με ακρίβεια τι είναι αμαρτία και ποιο το θέλημα του Θεού; Ακριβώς στο σημείο αυτό έχει κατεξοχήν τη θέση της η Αγία Γραφή, η μελέτη του λόγου του Θεού. Με τη μελέτη του αιωνίου βιβλίου φωτίζεται ο σκοτισμένος από την αμαρτία νους του ανθρώπου και αρχίζει ο πιστός να βλέπει γύρω του καθαρά : ποιο είναι το αληθινό συμφέρον του, τι ζητά από αυτόν ο Θεός , ποιο είναι το ουσιώδες και ποιο το επουσιώδες στη ζωή.
Για το θέμα της μελέτης της Αγίας Γραφής έχουν ασχοληθεί και έχουν γράψει πολλοί Πατέρες της Εκκλησίας μας. Κι ο γέρων Παϊσιος ,μολονότι δεν είναι Δάσκαλος της Εκκλησίας, από την αγιασμένη εμπειρία του έχει κάτι σημαντικό να μας πει. Ας τον ακούσουμε και ας τον σχολιάσουμε.
«Να μην προσπαθείς να κατανοήσεις γραφικά χωρία με τη λογική. Εκεί δεν χωρά η λογική. Εσύ να διαβάζεις και ό,τι καταλάβεις. Όταν θα είναι προς το συμφέρον σου, θα σου το αποκαλύψει ο Θεός. Και εγώ διαβάζω μερικές φορές και δεν κατανοώ κάτι. Καταλαβαίνω μόνο ότι εδώ κάτι καλό λέει . Όμως φαίνεται ότι αυτό το καλό δεν είναι για μένα κι έτσι τ’ αφήνω.
Εκείνο που έχει μεγάλη σημασία είναι να κάνουμε αυτά που καταλαβαίνουμε , γιατί εμείς σήμερα έχουμε μια τάση μόνο να μαθαίνουμε. Στα σπίτια μας έχουμε μεγάλες βιβλιοθήκες, παίζουμε τη «Φιλοκαλία» στα δάχτυλα, όμως από πράξη τίποτα.
Ένας μουσουλμάνος , εδώ, στα μέρη της Θράκης, μια μέρα διάβασε το Ευαγγέλιο, ενθουσιάστηκε και επειδή ήταν καλοπροαίρετος , πίστεψε από τα λόγια του Ευαγγελίου ότι ο Χριστός είναι ο αληθινός Θεός. Κατάλαβε όμως απ’ όλο το Ευαγγέλιο τρία μόνο πράγματα∙ ότι πρέπει : α ) να αγαπά το Θεό και να εύχεται προς Αυτόν συνέχεια, για να τον βοηθά, β ) να αγαπά τον πλησίον του και γ) να κάνει υπομονή σ’ ό,τι του συμβαίνει ,για να ωφελείται η ψυχή του. Αυτά μόνο κατάλαβε, αλλά πήγε και βαπτίσθηκε και προσπαθούσε να τηρεί αυτά τα τρία που κατάλαβε .
Ο χότζας και οι άλλοι μουσουλμάνοι, ανάμεσά τους και οι συγγενείς, όταν κατάλαβαν ότι από μουσουλμάνος έγινε χριστιανός, του κήρυξαν τον πόλεμο και δεν τον άφηναν σε ησυχία. Εκείνος όμως εφάρμοσε τα τρία πράγματα που είχε καταλάβει. Προσευχόταν συνέχεια στον Θεό, αγαπούσε τους πλησίον του και έκανε υπομονή. Αυτό όμως είχε σαν αποτέλεσμα να κάνει τους μουσουλμάνους να θαυμάζουν την καλωσύνη του και ν’ αρχίζουν να πιστεύουν στο Χριστό και να βαπτίζονται. Κι έτσι και τον εαυτό του βοήθησε και τους συνανθρώπους του.
Εμείς όμως, επειδή δεν κάνουμε αυτά που γνωρίζουμε, αλλά γεμίζουμε συνέχεια την ψυχή μας με γνώσεις , μπερδευόμαστε και δεν μπορούμε ούτε καν τον εαυτό μας να βοηθήσουμε και να τον απαλλάξουμε από τους μάταιους λογισμούς. Ούτε ένα “μουσουλμάνο” λογισμό δικό μας δεν μπορούμε να τον κάνουμε “ορθόδοξο”».
( Ιερομ. Χριστοδούλου, ο Γέρων Παϊσιος , σσ. 226-227 ) .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου