Μετά το πέρας των αυτοδιοικητικών εκλογών και την επικράτηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. για μια ακόμη φορά, έρχεται στην επιφάνεια το πρόβλημα που απειλεί να γίνει επιδημία στο χώρο του παραδοσιακού χώρου της Δεξιάς. Με τις ήττες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη μετά από 25 χρόνια περίπου, τα πράγματα φαίνεται πως είναι πιο σοβαρά απ' όσο νομίζουμε.
Είναι δεδομένο πλέον πως η μεν Νέα Δημοκρατία δεν έχει βρει ακόμα μια σαφή τοποθέτηση στο χάρτη της ιδεολογικής αντιπαράθεσης αλλά παραμένει έρμαιο των προσωπικών πολιτικών κάθε πολιτικής φατρίας. Ιδιαίτερα μετά την ψήφιση του μνημονίου, παρακολουθούμε μια αντιμνημονιακή στρατηγική που δεν παρέχει ακόμα, όπως φάνηκε από τα αποτελέσματα των εκλογών, πειστικές απαντήσεις στους πολίτες για τον άλλο δρόμο. Έτσι, με το μέτωπο αντιπαράθεσης να αποτελεί μόνο το οικονομικό κομμάτι, χάνεται πρόσφορο έδαφος για άλλα θέματα στην ατζέντα τα οποία όχι μόνο είναι προνομιακά αλλά ζεματάνε τους Έλληνες πολίτες. Αυτά δεν είναι άλλα από τη λαθρομετανάστευση και τα συνακόλουθά της (εγκληματικότητα, παρεμπόριο, θρησκευτικός φονταμενταλισμός). Παράλληλα, η αποσιώπηση των θεμάτων που άπτονται των εθνικών μας ζητημάτων (βλέπε Σκοπιανό, ελληνοτουρκικά, Κύπρος) αποτέλεσε παροχή βοήθειας στην κυβέρνηση που έκανε κουμάντο στην ατζέντα και ουσιαστικά οδήγησε στην κάλπη τους δικούς της ψηφοφόρους.
Ιδιαίτερη όμως αναφορά θα πρέπει να γίνει και στην επιλογή των υποψηφίων οι οποίοι φάνηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Συγκεκριμένα οι επιλογές του νυν δημάρχου Νικήτα Κακλαμάνη και του νομάρχη Μεσσηνίας στην Πελοπόννησο εκτός του ότι περιχαράκωσαν την παράταξη, δεν είχαν να προβάλλουν κάποιο ιδιαίτερο έργο. Στην περίπτωση δε του Κακλαμάνη, μάλλον ως βαρίδι τον αντιμετωπίζει το σύνολο της δεξιάς παρατάξεως.
Από την άλλη μεριά, η λεγόμενη πατριωτικότερη δεξιά που εκφράζεται μέσα από τις τάξεις του ΛΑ.Ο.Σ., βρέθηκε για πρώτη φορά μετά από τόσες εκλογικές αναμετρήσεις στο περιθώριο. Τόσο στην περιφέρεια Αττικής όσο και στην Θεσσαλονίκη, δεν υπήρξε κανενός είδους επηρεασμός της ατζέντας ούτε κάποιο αξιόλογο αποτέλεσμα. Αντιθέτως, φάνηκε ότι οι πολίτες γυρνούν σιγα σιγά την πλάτη σε αυτό που διεξήχθη όλο αυτό το διάστημα, την αβάντα δηλαδή που έδωσε ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. στον Γ. Παπανδρέου και τον υπόγειο πόλεμο στον Σαμαρά. Η αντισυστημική ρητορική και η ριζοσπαστική ατζέντα που προωθούνταν όλο το προηγούμενο διάστημα ξεθώριασε επικίνδυνα όταν φάνηκε καθαρά ο ρόλος και η τάση του κόμματος να ανοίγει διαύλους επικοινωνίας για μια κυβέρνηση συνεργασίας με τον άλλοτε εχθρό! Εξ ου και οι χαμηλές πτήσεις στο πεδίο των αποτελεσμάτων.
Παρόλα αυτά, δεν μπορούμε να μην εστιάσουμε και στην έλλειψη στρατηγικής που παρουσιάζει τα τελευταία χρόνια ο «δεξιός» χώρος. Την ώρα που η υπόλοιπη Δυτική Ευρώπη ακολουθεί την δεξιά ρητορική, στην Ελλάδα όπως πάντα περπατάμε πάντοτε με βήμα προς τα πίσω. Οι δεξιοί ψηφοφόροι χωρίς τα παλαιότερα αισθητήρια και τα ιδεολογικά θεμέλια, παραμένουν λευκά χαρτιά περιμένοντας κίνητρα για να δράσουν. Τέτοια κίνητρα είναι η παραγωγή σύγχρονης πολιτικής ιδεολογίας, απαντήσεις σε σύγχρονα ζητήματα, ηγέτες ικανοί να οδηγήσουν την Ελλάδα στην ευημερία.
Μέχρι τότε, θα παρακολουθούμε βουβοί τις εμφύλιες συγκρούσεις στον μικρόκοσμο των δεξιών, την ώρα που η λαίλαπα του διεθνιστικού μετώπου θα σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της.
Γιάννης Πήλιουρας
www.elkosmos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου