Αντάξιος μαθητής των δύο πανσέπτων Άγιων ισαποστόλων Κυρίλλου και Μεθοδίου, των γνωστών ως φωτιστών των Σλαύων, υπήρξεν ο Άγιος Κλήμης ο θαυματουργός, Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος και λαμπρότατος ποιμένας και διδάσκαλος της ευρύτερης περιοχής της Μοισίας[1], του οποίου η μνήμη τιμάται την 25ην Νοεμβρίου από όλους τους λαούς της χερσονήσου του Αίμου.
Ακολουθώντας τα άγια βήματα των διδασκάλων του, εβάδισε στα ίχνη τους, έχοντας ως πρότυπον τον βίον τους, αλλά και της υπολοίπου σεπτής χορείας των μαθητών τους, γι΄ αυτό και με ποικίλα χαρίσματα εδοξάσθη από τον Κύριο και εφάμιλλος των αγγέλων ανεδείχθη, το δε όνομά του βίβλος ουράνια φέρει εγγεγραμμένο, σύμφωνα με τον ιερόν βιογράφον του.
Ενδεδυμένος την αρχιερατικήν στολήν παρέστη -όπως ο Παύλος- ενώπιον βασιλέων αλλόπιστων εθνών προκινδυνεύοντας και υπερμαχώντας της πίστεως του Αναστάντος Κυρίου, προβάλλοντας και επιδεικνύοντας ενστασιν «αθλητικήν».
Με το κήρυγμα του Ευαγγελίου και με το θείον βάπτισμα υπέδειξε τον δρόμον της ευσέβειας και εκάθαρε τα έθνη της Μοισίας από τις πλάνες και την απάτη του Σατανά, επαναφέροντας τους πλανωμένους στην οδόν, την όντως ευθείαν.
Δεν πτοήθηκε ούτε από την θρασύτητα των αγνωμόνων αρχόντων, ούτε ο φθόνος βέβηλων ιερέων έκαμψαν την παρρησίαν του, την οποίαν υπέρ των θείων δογμάτων επέδειξε.
Για τον λόγον αυτόν κατέστη μέγας, προπύργιον και αδιάσειστον έρεισμα για τους πιστούς. Ενώ με την αθλησή του τον «Βελίαρ» κατατρόπωσε και από την διά βίου μελέτην των θείων Γραφών, ωσάν μέλισσα συνέλεξε τον γλυκασμόν των αρετών, φθάνοντας στην ακρώρειαν -την κορυφήν- της αγιότητος.
Γι΄ αυτό και μόνη η επίκλησή του την ταρασσομένην καρδίαν των πιστών από τις ποικίλες δυσχέρειες του βίου την ιλαρύνει και με την γαλήνη των πρεσβειών του παύει τον τάραχόν της.
Έτσι η τιμία μυροθήκη των λειψάνων του υπερέβαλε την παλαιάν κολυμβήθραν του Σιλωάμ, αφού εκείνη μόνον έναν, μία φορά το χρόνο, όταν εταράσσετο το ύδωρ, εθεράπευε, ενώ αυτή ακατάπαυστα θεραπεύει, τα πλήθη τα πολλά, που τον επικαλούνται, από δυσίατα πάθη
Από την αφθονώτατη πηγή ιαμάτων, που έγινε η αγία λάρνακά του, οι ειλικρινώς προστρέχοντες απαλλάσσονται από την ψυχοφθόρον ενέδραν της δαιμονικής φάλαγγας, ανακουφίζοντας από τα άλγη του σώματος και με τις ευσπρόσδεκτες προς τον Κύριον ικεσίες του ο Άγιος, τους παρέχει μία ακαταμάχητη συμμαχία, ώστε να λυτρώνονται από τις ποικίλες του βίου περιστάσεις.
Ο δε σεπτός Ναός του κατέστη ιατρείον άμισθον και αδαπάνητον, καταφύγιον των μετανοούντων, όρμος γαληνότατος, πύργος αδιάρρηκτος και λιμάνι υπήνεμο, όπως διαφαίνεται από την ιεράν υμνολογίαν του.
Ο Άγιος Κλήμης φθάνοντας σε βαθύ γήρας, αρχιερεύς ήδη της περιοχής της Αχρίδος, και εξαντλώντας τον εαυτό του σε κόπους και πόνους και αγώνας αθλητικούς όλην του την σωματικήν δύναμιν, είχε πάντα μαζί του τον Άγιο Ναούμ, ο οποίος ποτέ του δεν εξεμάκρυνεν από τον λόγον του, αλλά τον εβοηθούσε και υπηρετούσε μέχρι της μακαρίας τελευτής του, όπως παλαιά ο Ααρών, τον Μωϋσή!.
«Κλήμης το κλήμα της αληθούς αμπέλου,
έσταξε νέκταρ θεογνωσίας τη κτίσει.
Θέσκελος εισέπτη Κλήμης πόλον είκάδι πέμπτη».
Δηλαδή ο Άγιος Κλήμης, το κλήμα της αληθινής Αμπέλου -που είναι ο Χριστός- έσταξε στην κτίση όλη, στους πιστούς, το νέκταρ της θεογνωσίας, της αληθινής πίστης του Ναζωραίου. Και συνεχίζει -ο ιερός βιογράφος του- ο Κλήμης ο θεσπέσιος εισήλθε στο ουράνιο στερέωμα την εικοστήν πέμπτην -του Μηνός Νοεμβρίου- δηλαδή η αγία ψυχή του συνάντησε τον πλάστην της.
Συγγραφέας του βίου και της πολιτείας του υπήρξεν ο αγιώτατος και αοίδιμος Αρχιεπίσκοπος της πρώτης Ιουστινιανής και πάσης Βουλγαρίας, κυρός Θεοφύλακτος, ο οποίος εχρημάτισε και μαΐστωρ των ρητόρων της Κωνσταντινουπόλεως.
Ο Άγιος Κλήμης υπήρξεν ένας εκ των αγίων επταρίθμων, συναθλούμενος και συγκακουχούμένος, οι οποίοι άγιοι περιερχόμενοι τα τότε «λιθοκάρδια» αυτά έθνη, θέλοντες να μεταφράσουν τις θείες Γραφές στην γλώσσα του κάθε Έθνους της περιοχής, υπέβαλαν τους εαυτούς τους σε νηστείαν πολλήν, επίπονον προσευχήν και της ψυχής κάκωσιν και συντριβήν και ταπείνωσιν. Γι΄ αυτό και ο Θεός τους έδωσε το ποθούμενον, αφού πάντα είναι πλησίον σε όσους τον επικαλούνται «εν πνεύματι αληθείας» πολλώ δε μάλλον σ΄ αυτούς τους αγίους, οι οποίοι άναψαν τον λύχνον των θείων Γραφών σε έναν τόπο αυχμηρόν πνευματικά, και αφιλόξενον.
Μεταξύ των εγκρίτων και αρίστων της ομάδος των αγίων επταρίθμων, οι οποίοι άρδευαν από την πνευματικήν πηγήν της διδασκαλίας τους, ήταν και οι δύο κατά σάρκα αδελφοί, Γοράσδος και Αγγελάριος, οι οποίοι με την οσμήν της γνώσης τους την χώραν των Βουλγάρων πλημμύρισαν.
Όλη αυτή η ομάδα των αγίων επταρίθμων επισκέφθηκαν στην Ρώμη τον τότε πάπα Αδριανόν -ευρισκόμεθα στον 9ον μΧ αιώνα, προ του οριστικού Σχίσματος των Εκκλησιών, που επήλθε το 1054 μ.Χ. Εκείνος ήτο περιχαρής, γιατί προ πολλού είχε καταπλαγεί από την «βροντήν» της φήμης τους και διακαώς ποθούσε να δει και την «αστραπήν» της Χάριτος, που τους επεσκίαζε. Εκείνος μελέτησε μαζί τους τις Γραφές μετεφρασμένες στην γλώσσα τους, τις προσήγαγε στην Αγία Τράπεζα, στο ιερόν θυσιαστήριο προς εξαγιασμόν υποδεικνύοντάς τους, ότι με τέτοιες θυσίες ευαρεστείται ο Θεός. Και όσους πιστούς με εγχώριαν παιδείαν και με σεμνότητα βίου κεκοσμημένους, υπέδειξαν στον Αρχιερέα της Ρώμης, τους εχειροτόνησε πρεσβυτέρους, διακόνους και υποδιακόνους, ώστε με την επιστροφήν τους να διδάξουν τα έθνη τους. Τον Μεθόδιον, φωτιστήν των Σλαύων, εχειροθέτησε Επίσκοπον Μοραβίας[2] της Παννονίας[3], κατ΄ αυτόν τον τρόπον τιμώντας τον με αυτό το αξίωμα, μάλλον δε την Επισκοπήν ετίμησε δι΄ αυτού, όπως χαρακτηριστικά ο ιερός βιογράφος του αναφέρει.
Ο Γοράσδος γνωρίζοντας και την ελληνικήν γλώσσαν, εμπλούτισε την εγχώριαν γλώσσα του με όρους πατερικούς και απέβη διαπρεπής ρήτωρ και κύριος του άμβωνος. Με τον αδελφόν του Αγγελάριον, τον Άγιον Κλήμη και τους λοιπούς αγίους· τις αιρέσεις του Ευνομίου και Βορνίχου κατετρόπωσαν και το Ορθόδοξον Δόγμα της Αγίας Τριάδος εδραίωσαν, εφυλακίσθηκαν, προπηλακίσθηκαν εδιώχθησαν, αλλά με την Χάριν του Παναγίου Πνεύματος ενίκησαν και αγίασαν.
Σημειώσεις:
- Μοισία: αρχαίον όνομα της μεταξύ του Αίμου και του Δουνάβεως χώρας
- Όνομα μεγάλης χώρας της περιοχής της Τσεχοσλοβακίας.
- Όνομα αρχαίας χώρας, αντιστοιχούσης προς την νοτίως του Δουνάβεως περιοχήν της σημερινής Ουγγαρίας.
Πηγή: Ημερολόγιον του έτους 2010, έκδοσις Ιεραποστολικού Συλλόγου «Φίλοι της Ιεράς Μητροπόλεως Βερατίου – Αλβανίας».
http://vatopaidi.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου