Η κατά Θεόν ανάγνωση και πως ωφείλουμε να χρησιμοποιούμε τα πράγματα στην ζωή μας

Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός

Η κατά Θεόν ανάγνωση πρέπει να γίνεται για να μην περιπλανιέται ο νους εδώ και εκεί. Αυτή είναι η αρχή της σωτηρίας, γιατί ο εχθρός μισεί, καθώς λέει ο Σολομών, τον ήχο που προειδοποιεί για τον ερχομό του(Παροιμ. 11,15)· όπως και ο ρεμβασμός της διάνοιας είναι η αρχή της αμαρτίας, καθώς λέει ο άγιος Ισαάκ.

Εκείνος που θέλει να αποφύγει την αμαρτία τελείως, πρέπει το πιο πολύ να μένει στο κελί του. Αν τον κυριεύει η ακηδία, ας εργάζεται λίγο, όπως και ο απαθής και ο γνωστικός, για ωφέλεια άλλων και βοήθεια κάποιων ασθενών.

Έτσι έκαναν οι μεγάλοι Πατέρες από συγκατάβαση και εξομοιώνονταν με τους εμπαθείς, από ταπεινοφροσύνη, γιατί μπορούσαν παντού να έχουν το Θεό μέσα τους και να σχολάζουν στην κατά Θεόν θεωρία, ακόμα και στο εργόχειρο και στην αγορά, όπως λέει ο μέγας Βασίλειος για τους πάρα πολύ τέλειους, ότι «αυτοί και ανάμεσα στο πλήθος είναι πάντοτε σαν μόνοι στον εαυτό τους και στο Θεό».

Εκείνος τώρα που δεν τα έχει ακόμη αυτά, αλλά θέλει να δώσει διαζύγιο στην ακηδία, οφείλει να απορρίπτει κάθε συναναστροφή με τους ανθρώπους και τον υπέρμετρο ύπνο και να την αφήσει να του λιώσει το σώμα και την ψυχή, μέχρις ότου βαρεθεί και φύγει, διαπιστώνοντας την υπομονή του στην κατά Θεόν ακατάπαυστη σχολή και στην ανάγνωση και στην καθαρή προσευχή.

Γιατί όταν ο εχθρός δει ότι είναι ικανός να κατορθώσει κάτι, εξακολουθεί να πολεμά· αλλιώς, υποχωρεί, ή τελείως ή προσωρινά. Γι' αυτό οφείλει εκείνος που θέλει να νικήσει τους εχθρούς, να έχει μεγάλη υπομονή· όποιος υπομείνει ως το τέλος, αυτός θα σωθεί(Ματθ. 10,22). «Είναι δίκαιο για το Θεό, λέει ο Απόστολος, να ανταποδώσει θλίψη σ' όσους μας λυπούν, και σ' εμάς που θλιβόμαστε, ανακούφιση»(Β΄ Θεσ. 1, 6-7).

Δεν είναι κακό κανένα πράγμα που γίνεται σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, με ταπείνωση. Αλλά έχουν διαφορές τα πράγματα και τα έργα. Κάθε τι λοιπόν που είναι παραπάνω από την ανάγκη, γίνεται εμπόδιο σ' εκείνον που θέλει να σωθεί, δηλαδή κάθε τι που δεν χρησιμεύει για τη σωτηρία της ψυχής, ή για τη σωματική ζωή.

Δεν είναι τα φαγητά, αλλά η γαστριμαργία το κακό· ούτε τα χρήματα, αλλά η προσκόλληση σ' αυτά· ούτε ο λόγος, αλλά η αργολογία· ούτε τα ευχάριστα του κόσμου, αλλά η ακράτεια· ούτε η αγάπη στους δικούς μας, αλλά η προερχόμενη απ' αυτήν παραμέληση στην ευαρέστηση του Θεού· ούτε τα ενδύματα, όσα χρειάζονται να σκεπαστούμε και να αποφύγομε το κρύο και τη ζέστη, αλλά τα περιττά και πολυτελή· ούτε τα σπίτια για να αποφεύγομε το κρύο, τη ζέστη και τους εχθρούς, θηρία και ανθρώπους, αλλά τα διόροφα και τριόροφα, τα μεγάλα και πολυδάπανα· ούτε το να έχει κανείς κάτι, αλλά το να μην το έχει για αναγκαία χρήση· ούτε το να έχουν βιβλία οι πολύ ακτήμονες, αλλά το να μην τα έχουν για την κατά Θεόν ανάγνωση· ούτε οι φίλοι, αλλά οι φίλοι που δεν προξενούν ψυχική ωφέλεια.

Ούτε η γυναίκα είναι κάτι κακό, αλλά η πορνεία· ούτε ο πλούτος, αλλά η φιλαργυρία· ούτε το κρασί, αλλά η μέθη· ούτε ο φυσικός θυμός που δόθηκε για τον κολασμό της αμαρτίας, αλλά η χρήση του κατά των συνανθρώπων· ούτε η εξουσία, αλλά η φιλαρχία· ούτε η δόξα, αλλά η φιλοδοξία και η χειρότερη απ' αυτήν, κενοδοξία· ούτε το ν' αποκτήσει κανείς αρετή, αλλά το να νομίζει ότι την έχει· ούτε η γνώση, αλλά το να νομίζει κανείς ότι είναι γνωστικός, και το χειρότερο, να μη γνωρίζει κανείς την άγνοιά του· ούτε η αληθινή γνώση, αλλά η ψεύτικη.

Ούτε ο κόσμος είναι κακός, αλλά τα πάθη· ούτε η φύση, αλλά τα παρά φύση· ούτε η ομόνοια, αλλά εκείνη που γίνεται για κακό και όχι προς ψυχική σωτηρία· ούτε τα μέλη του σώματος, αλλά η παράχρησή τους.

Η όραση δηλαδή δεν έγινε για να επιθυμούμε εκείνα που δεν πρέπει, αλλά για να βλέπομε τα κτίσματα και να δοξάζομε το Δημιουργό, ώστε να βαδίζομε σωστά προς τα συμφέροντα της ψυχής και του σώματός μας· ούτε τ' αυτιά για να ακούμε καταλαλιές και μωρολογίες, αλλά για να ακούμε το λόγο του Θεού και τις λαλιές των ανθρώπων, των πουλιών κλπ., και να δοξάζομε τον Ποιητή τους· ούτε η όσφρηση είναι για να εκθηλύνει την ψυχή και να τη χαλαρώνει από τα αρώματα, όπως λέει ο Θεολόγος, αλλά για να αναπνέομε και να δεχόμαστε τον αέρα που μας χαρίζει ο Θεός και να τον δοξάζομε γι' αυτό, γιατί χωρίς αέρα δεν μπορεί να ζήσει σωματικά ούτε άνθρωπος, ούτε ζώο.

Και θαυμάζω τη σοφία του Ευεργέτη, πως τα πιο αναγκαία πράγματα βρίσκονται εύκολα από όλους, δηλαδή ο αέρας, η φωτιά, το νερό, το χώμα. Και όχι μόνο αυτά, αλλά και εκείνα που μπορούν να σώσουν την ψυχή, τα έκανε ευκολότερα από τα άλλα πράγματα, ενώ εκείνα που κολάζουν την ψυχή, τα έκανε δυσκολότερα.

Η φτώχεια, για παράδειγμα, πιο εύκολα σώζει την ψυχή, ενώ ο πλούτος γίνεται εμπόδιο σωτηρίας σε πολλούς. Όμως τη φτώχεια τη βρίσκει όποιος να είναι, ενώ ο πλούτος δεν είναι στο χέρι μας να τον αποκτήσομε. Έπειτα η περιφρόνηση, η ταπείνωση, η υπομονή, η υπακοή, η υποταγή, η εγκράτεια, η νηστεία, η αγρυπνία, το κόψιμο του θελήματος, η σωματική ασθένεια, η ευχαριστία σε όλα αυτά, οι πειρασμοί, οι ζημίες, η στέρηση των αναγκαίων, η αποχή από τα ευχάριστα, η γύμνια, η μακροθυμία και γενικά όλα τα έργα που γίνονται για το Θεό, και ανεμπόδιστα είναι και κανείς δεν τα διεκδικεί, αλλά μάλλον τα παραχωρεί σ' εκείνους που θέλουν να τα έχουν, είτε θεληματικά έρχονται, είτε αθέλητα.

Εκείνα που συντείνουν στην απώλεια της ψυχής είναι δυσεύρετα· όπως ο πλούτος, η δόξα, η υπερηφάνεια, η ακαταδεξία, η εξουσία, η αρχή, η ακράτεια, η πολυφαγία, η πολυυπνία, το να κάνει κανείς ό,τι θέλει, η υγεία και η δύναμη του σώματος, η δίχως δεινά ζωή, τα κέρδη, το να έχει κανείς όσα επιθυμεί, η απόλαυση εκείνων που φέρνουν ευχαρίστηση, τα πολλά και πολυτελή ρούχα και σκεπάσματα και τα όμοια, για τα οποία πολύς ο αγώνας, λιγοστή η απόκτηση και πρόσκαιρη η ωφέλεια.

Και είναι μεγάλη η θλίψη γι' αυτά, αλλά μικρή η απόλαυση, γιατί και εκείνοι που τα έχουν και εκείνοι που δεν τα έχουν, αλλά τα επιθυμούν, δοκιμάζουν πολλή στενοχώρια, αν και κανένα δεν είναι κακό, αλλά κακό είναι η παράχρησή τους, όπως ειπώθηκε.

Έτσι τα χέρια και τα πόδια δε μας δόθηκαν για να κλέβομε και ν' αρπάζομε και να τα σηκώνομε εναντίον των άλλων, αλλά για να τα χρησιμοποιούμε κατά Θεόν, για ελεημοσύνη στους φτωχούς οι πιο ασθενείς ψυχικώς για τελειότητά μας και για βοήθεια όσων έχουν ανάγκη, οι δε πιο δυνατοί στην ψυχή και το σώμα με την ακτημοσύνη και τη μίμηση του Χριστού και των αγίων Του μαθητών, για να δοξάζομε το Θεό και να θαυμάζομε τη σοφία που είναι κρυμμένη στα μέλη μας.

Πώς δηλαδή, αυτά τα χέρια μας και τα μικρά μας δάχτυλα είναι έτοιμα για κάθε επιστήμη και εργασία, γραφή και τέχνη με την πρόνοια του Θεού. Από τα οποία προέρχονται η γνώση των αναρίθμητων τεχνών και γραφών, της σοφίας και των θεραπευτικών φαρμάκων, των γλωσσών και των διαφόρων γραμμάτων.

Και γενικά όλα όσα έχουν γίνει και γίνονται και θα γίνουν, μας έχουν χαριστεί από απέραντη αγαθότητα και πάντοτε μας δίνονται για να ζήσομε σωματικώς και να σωθούμε ψυχικώς, αν τα χρησιμοποιήσομε σύμφωνα με το σκοπό του Θεού και Τον δοξάζομε με όλη την ευγνωμοσύνη μας. Αλλιώς, ξεπέφτομε και χανόμαστε και όλα συντελούν σε θλίψη κατά την παρούσα ζωή, αλλά και σε αιώνια κόλαση κατά τη μέλλουσα, όπως προείπαμε.

----------------------------------------------------------

(πηγή: Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών, μεταφρ. Αντώνιος Γαλίτης, εκδ. Το περιβόλι της Παναγίας, 1986, γ΄τόμος, σελ. 137-139)

paterikakeimena.blogspot.com

Στάρετς Θεόφιλος ο δια Χριστόν σαλός

ΜΕΡΟΣ Γ'

Προρρήσεις στην οικογένεια Ντικόφσκυ

Ο Ιωσήφ Ντικόφσκυ δεν ήταν το μόνο πρόσωπο που ο Θεόφιλος το είχε μέ­σα στην καρδιά του. Αγαπούσε ολό­κληρη την οικογένεια. Η μεγαλύτερη κόρη του Ντικόφσκυ παντρεύτηκε με έναν ζωέ­μπορο, τον Ιβάν Γρηγόριεβιτς Ρούντκιν. Ευλαβούμενος τον μακάριο Στάρετς, ο Ρούντκιν δεν ξεκινούσε καμμία υπόθεσι χωρίς την συμβουλή και τις ευλογίες του. Ακόμη και όταν ετοιμαζόταν για το παζά­ρι, πήγαινε πρώτα στο Κιτάγιεφ για τις ευ­λογίες του Στάρετς και μετά ξεκινούσε. Κά­ποτε η Ευγενία ήλθε στον πατέρα Θεόφιλο για κάποιο ζήτημα και ο Στάρετς την ρώ­τησε: «Γιατί, δούλη του Θεού, δεν παντρεύ­εις τα παιδιά σου;» «Δεν βρίσκω γαμπρούς, πάτερ». «Δεν μπορείς να βρης γαμπρούς; Τότε λοιπόν, πρόσεχε, θα είναι άσχημα τα πράγματα για την ψυχή σου, όταν θα έλθη η ώρα να πέρασης τον πύρινο ποταμό».

«Μα θα μου απλώσης το μπαστούνι σου, πάτερ, και θα περάσω», απάντησε αυτή αστειευόμενη.
Ο Στάρετς μπήκε μέσα στο κελλί του και έφερε έξω ένα κομμάτι άσπρο ψωμί αλειμμένο με μαύρο χαβιάρι.
«Να κάτι για σένα. Μη φοβάσαι, πάρε το. Και μόλις γυρίσης στο σπίτι σου δώσ' το στην κόρη σου. Θα παντρευτή σύντομα ένα ξακουστό πρόσωπο».

Αφού πέρασε λίγος καιρός, η κόρη των Ρούντκιν αρραβωνιάσθηκε και παντρεύθηκε τον καθηγητή Κωνσταντίνο Σκβορτσώφ.
Μία άλλη φορά η σύζυγος του Ρούντκιν ήλθε πάλι στον Στάρετς για κάποιο ζήτημα. Καθώς ετοιμαζόταν να φύγη, είπε: «Πάτερ, πώς έγινε και ξέχασες εντελώς τον πατέρα μου; Έλα να τον επισκεφθής. Να δης τι ω­ραίο είναι το περιβόλι μας τώρα!»

«Θα έλθω, θα έλθω», απάντησε στοργικά ο Στάρετς.
Και πράγματι, πολύ σύντομα ήρθε στο κτήμα τους, στην Γκλουμποσίτσα. Η συνάντησις του μακαρίου με τον Ντικόφσκυ ή­ταν πολύ συγκινητική. Ο Ιωσήφ Νικηφόροβιτς είχε να δη τον Στάρετς αρκετά χρό­νια και, εκφράζοντας την χαρά του σαν μικρό παιδί, άρχισε να του δείχνη τις διάφορες βελτιώσεις που είχε κάνει στο κτήμα του.

«Ωραία, πολύ ωραία», έλεγε ο όσιος. «Έχει ανθίσει πολύ όμορφα».
Αργότερα, ενώ έκανε περίπατο στο περιβόλι με τον Ντικόφσκυ, σταμάτησαν κάτω από μία μεγάλη βαλανιδιά. Ο Στάρετς ύψωσε το βλέμμα του και είπε με σοβαρότητα: «Προσευχήσου, δούλε του Θεού Ιω­σήφ. Το μέρος που πατάμε είναι ιερό».
«Πώς είναι ιερό;» ρώτησε ο Ντικόφσκυ. «Τις σχόλες η νεολαία της πόλεως έρχεται εδώ και κάνει όργια κι εσύ το λες ιερό;»

«Όχι, όχι!» είπε ο προορατικός Στάρετς με βεβαιότητα. «Αλήθεια σου λέω! Εδώ, στο σημείο που στεκόμαστε τώρα, θα ακτινοβολήση η χάρις του Θεού. Μία εκκλησία θα κτισθή εδώ. Η βαλανιδιά θα κοπή και εδώ θα είναι το μέρος όπου θα γίνη το ιερό της εκκλησίας. Και όλο το κτήμα σου θα γί­νη ένα μεγάλο γυναικείο μοναστήρι, από μία βασιλική κυρία, που θα γίνη και ιδρύτρια και ηγουμένη του».

Η γυναικεία μονή της Αγίας Σκέπης

Η προφητεία του Στάρετς εκπληρώθηκε επακριβώς. Το 1888, η σύζυγος του Μεγά­λου Δούκα Νικολάου Νικολάγιεβιτς, Μεγά­λη Δούκισσα Αλεξάνδρα Πετρόβνα, ζούσε στο Λίπκυ, ένα προάστιο του Κιέβου. Εκεί κοντά βρισκόταν κι ένα μικρό μοναστήρι που είχε κτίσει. Άρχισε όμως να ψάχνη στην περιοχή γύρω από το Κίεβο ένα κα­τάλληλο μέρος για να κτίση ένα μεγάλο μο­ναστήρι. Η Θεοδοσία Πονυρκίνα, κόρη του Ντικόφσκυ, άκουσε για τα σχέδια της και πρότεινε στην Μεγάλη Δούκισσα να αγοράση το κτήμα που ανήκει στον Ντικόφσκυ, για τον σκοπό αυτό. Η Αυτής αυτο­κρατορικής Υψηλότης έστειλε την σύζυγο του διακόνου της στον Ντικόφσκυ, παραγγέλοντάς της να εξετάση το κτήμα και να της φέρη ένα σχεδιάγραμμα. Της άρεσε πάρα πολύ το σχεδιάγραμμα. Το κτήμα του Ντικόφσκυ αγοράσθηκε και σύντομα, με τον ζήλο των ευλαβών και με τα μέσα της Μεγάλης Δούκισσας, κτίσθηκε το γυναικείο μοναστήρι της Αγίας Σκέπης.

Όταν η Μ. Δούκισσα έγινε πια μοναχή και έμαθε για την προφητεία του Στάρετς Θεοφίλου, έμεινε έκπληκτη. «Θεέ μου! Εί­ναι αλήθεια;» αναφώνησε. «Γιατί δεν μου το είχες πει νωρίτερα;»
«Μου διέφυγε τελείως, Υψηλοτάτη», απάντησε η Πονυρκίνα.
Η Μεγάλη Δούκισσα έστειλε αμέσως μία μοναχή στο ερημητήριο Κιτάγιεφ, με εν­τολή να κάνουν ένα μνημόσυνο στον τάφο του Στάρετς Θεοφίλου. Από τότε και στο εξής τιμούσε με ευλάβεια την μνήμη του μακαρίου, και παρήγγειλε μάλιστα να της φτιάξουν και μία εικόνα του.
Στο ερημητήριο του Γκολοσέγιεβο
Την 1η Δεκεμβρίου του 1844, εξαιτίας της ηλικίας του και της εξασθενήσεως των δυνάμεών του, ο ιερομόναχος Θεόφιλος ζήτησε να μετατεθή από τη Μονή Μπράτσκυ στην Λαύρα Πετσέρσκαγια του Κιέβου και να τοποθετηθή στη Μονή Μπολνίχνυ. Αντί όμως γι' αυτό ο Μητροπολίτης Φιλάρετος τον διώρισε στο ερημητήριο του Γκολοσέ­γιεβο κοντά στο Κίεβο, όπου του παραχω­ρήθηκε το κελλί του αποθανόντος ιεροδια­κόνου Ευσταθίου. Για κάποιον άγνωστο λόγο το φυλλάδιο υπηρεσίας του Στάρετς Θεοφίλου δεν απεστάλη μαζί του κι έτσι μέχρι το θάνατο του δεν συναριθμείτο με τους αδελφούς της Λαύρας Πετσέρσκαγια του Κιέβου.

Ο χειμώνας πέρασε, ήρθε η άνοιξις και το καλοκαίρι. Καθώς οι συζητήσεις για τον ασκητή αυξάνονταν, πλήθη ζηλωτών της ευσέβειας προσελκύοντο στο γοητευτικό περιβάλλον του ερημητηρίου του Γκολοσέγιεβο. Ου δύναται πόλις κρυβήναι επάνω όρους κειμένη, είπε ο Κύριος[1]. Είναι σχεδόν αδύνατο να κρύψης ένα ευωδιαστό λουλού­δι μέσα στ' αγριόχορτα, γιατί θα ξεχωρίση με το άρωμα και την ευωδία του. Κατά τον ίδιο τρόπο και ο μακάριος Θεόφιλος δεν μπορούσε να κρυφτή στην απομόνωση του ερημητηρίου του. Το άρωμα της αγιασμέ­νης ζωής του άρχισε να σκορπίζεται μα­κριά και να γίνεται αντιληπτό απ’ όλους όσους αναζητούσαν πνευματική καθοδήγησι και παρηγοριά. Όλοι όσοι επισκέπτον­ταν το Κίεβο για τα διάφορα προσκυνήμα­τα του, πήγαιναν και στο ερημητήριο του Γκολοσέγιεβο, με σκοπό να δουν και να μιλήσουν με τον Στάρετς. Εκείνος ο μακά­ριος όμως αύξησε κατά πολύ την σαλότητά του, για ν' αποφύγη την ανθρώπινη δόξα και την συνεχή επαφή με τους ανθρώπους.

Κρίσεις των προϊσταμένων του

Όταν ο Θεόφιλος εισήλθε στην Λαύρα, ο προϊστάμενος της μονής δεν έδωσε και πολλή σημασία στην «ιδιορρυθμία» του. Σύμφωνα με τις αναφορές του προϊσταμέ­νου του ερημητηρίου, Προηγουμένου Γρηγορίου, ο Στάρετς αναφέρεται το 1845 ως «ικανός και προσεκτικός στην υπακοή, τί­μιος, πράος και ταπεινός στην συμπεριφο­ρά του», ενώ το 1846 «λίγο ικανός, χωρίς σεβασμό, εγωκεντρικός και με δικό του θέ­λημα». Το 1847 ο Ιερομόναχος Μωυσής τον περιγράφει ότι είναι «λίγο ικανός, πη­γαίνει στην εκκλησία· ζει ειρηνικά και ήσυ­χα». Αλλά το 1848, όταν ξεσηκώθηκε δια­μάχη για την παράξενη συμπεριφορά του Στάρετς, αναφέρεται ως «εντελώς ανίκα­νος για οτιδήποτε· δεν έχει κανένα διακόνημα, είναι πείσμων και ιδιότροπος· είναι πενήντα εννέα ετών».

Θέλοντας να εξετάση αυτές τις αναφορές για τον Θεόφιλο μαζί με άλλες παρόμοιες από τους προϊσταμένους του Γκολοσέγιεβο, ο Μητροπολίτης Φιλάρετος έδωσε προφο­ρική εντολή στον προϊστάμενο του ερημη­τηρίου Ιερομόναχο Κάλλιστο «να εξετάση τις ικανότητες του Θεοφίλου». Αποτέλε­σμα ήταν να αποσταλή μία αναφορά, στις 20 Οκτωβρίου 1848, όπου λεγόταν ότι ο ιε­ρομόναχος Θεόφιλος «ετέλεσε τις ακολου­θίες όλης της εβδομάδος και κατά την κρίσι μας δεν είναι ικανός να τελή σωστά και ιεροπρεπώς μία ιερή ακολουθία». Ο Μητρο­πολίτης συμφώνησε και απαγόρευσε στον μακάριο να λαμβάνη μέρος σε ακολουθίες· του επέτρεψε μόνο να κοινωνή τα άχραντα Μυστήρια κάθε Σάββατο με τα ιερατικά του άμφια, «χάριν της ψυχικής σωτηρίας του».

Στο κτήμα Νοβοπασιέτσνυ

Προφήτης εν τη ιδία πατρίδι τιμήν ουκ έχει[2]. Μετά την απόφασι αυτή ο Θεόφιλος μετετέθη από το ερημητήριο στο λεγόμενο κτήμα Νοβοπασιέτσνυ. Ο Στάρετς ένιωθε πολύ ευχάριστα εκεί, μόνο που η εκκλησία απείχε πολύ. Παρ' όλα αυτά ο μακάριος Θεόφιλος δεν έχασε ποτέ ούτε μία ακολου­θία και έφθανε πάντα στον ναό του Θεού πριν σημάνουν οι καμπάνες. Ήταν γνω­στός από την παιδική του ηλικία ο ζήλος του για τις ακολουθίες της Εκκλησίας.

Κύριε, ηγάπησα ευπρέπειαν οίκου σου και τόπον σκηνώματος δόξης σου. Μίαν ητησάμην παρά Κυρίου, ταύτην εκζητήσω του κατοικείν με εν οίκω Κυρίου πάσας τας ημέρας της ζωής μου, του θεωρείν με την τερπνότητα Κυρίου και επισκέπτεσθαι τον ναόν τον άγιον αυτού[3].

Καθώς έμπαινε στην εκκλησία, έκανε συνήθως τρεις μετάνοιες στο κέντρο της. Κατόπιν, κάνοντας τον σταυρό του στην μπροστά εικόνα που ήταν πριν από τον άμβωνα[4], στεκόταν για λίγο εκεί ή πήγαινε στην νότια πύλη. Αν οι γυναίκες τον περικύκλωναν εκεί, πήγαινε στην δυτική πύλη κι έκανε το σημείο του Σταύρου στον αέρα, σαν να έδιωχνε κάποιον με την δύναμι του Σταυρού.

«Από που μαζευτήκατε όλοι εσείς, δυνά­μεις του σκότους; Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού[5]», έλε­γε δυνατά ο Στάρετς ενωχλημένος.

Σαλότητες στην εκκλησία

Έπειτα, πριν αρχίση ο εξάψαλμος, πή­γαινε στο αναλόγιο και άρχιζε να διαβάζη τους ψαλμούς. Ο κανονικός αναγνώστης. θεωρώντας τον Θεόφιλο ανεπιθύμητο ανταγωνιστή, προσπαθούσε να τον σταματήση, αλλά δεχόμενος προσβλητική αποδοκι­μασία από τον μακάριο Στάρετς, του έδινε το βιβλίο. Αυτός διάβαζε με πολλή έμπνευσι, αλλά με πολύ άτονη φωνή. Οι ψάλτες δεν έμεναν ευχαριστημένοι με την ανάγνω­σή του και του έκαναν παρατήρησι: «Διά­βαζε δυνατώτερα, πάτερ. Δεν ακούγεται τί­ποτα».

Ο Στάρετς όμως αντίθετα χαμήλωνε περισσότερο την φωνή του και διάβαζε σιγανώτερα. Όταν τελείωνε τον τρίτο ψαλμό, έκλεινε βιαστικά το βιβλίο και πήγαινε στο κέντρο της εκκλησίας, αφήνοντας τον αναγνώστη και τον κόσμο σε μεγάλη αμηχανία.

Μερικές φορές ο μακάριος έμπαινε στην εκκλησία βιαστικά, κατά την ώρα της Μεγάλης Δοξολογίας ή κατά το τέλος της ακο­λουθίας, την ώρα που έψαλλαν το Υπό την σην ευσπλαχνίαν, ή, αν ήταν Λειτουργία, κατά την διάρκεια του Χερουβικού ύμνου και, σπρώχνοντας τον κόσμο, πήγαινε, γο­νάτιζε μπροστά υψώνοντας τα χέρια του και, με το βλέμμα ν' ατενίζη τον ουρανό, προσευχόταν δυνατά. Έπειτα έφευγε γρή­γορα από την εκκλησία, ακολουθούμενος από ένα πλήθος εκκλησιαζομένων, που προσελκύοντο από αυτόν.

Η δύναμις της προσευχής του

Λέγεται ότι η δύναμις της προσευχής του για όσους υπέφεραν από θλίψεις και αρρώστιες ήταν ασυνήθιστη. Με την ενέργεια της θεραπεύθηκαν πολλοί άρρωστοι και ανάπηροι. Μία υπάλληλος, η Μαρία Γκριγκύριεβνα Ν., ήταν δαιμονισμένη και είχε κρίσεις παροξυσμού. Όταν πήγε στον μα­κάριο για να ζητήση βοήθεια, ο Στάρετς διάβασε το Ευαγγέλιο επάνω της και έπειτα την κτύπησε μ' αυτό δυνατά στο κεφάλι. Καθώς έπεφτε πίσω από τον πόνο, αυτός είπε με δυνατή φωνή:

«Εις το όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού σε διατάζω να φύγης!» και αμέ­σως η γυναίκα θεραπεύθηκε.
«Αν θέλης να είσαι καλά», είπε ο Στά­ρετς καθώς την ευλογούσε, «πήγαινε να μείνης κοντά στο ερημητήριο του Κιτάγιεβο και μην επιχείρησης να φύγης από 'κει». Η Μαρία Γκριγκόριεβνα έζησε κοντά στο ερη­μητήριο αυτό μέχρι το θάνατο της και κα­θημερινά εκκλησιαζόταν εκεί.

Ένας από τους ψάλτες του Μητροπολί­τη, ο Νικόλαος Κ., είχε τόσο ισχυρά σαρ­κικά πάθη, ώστε να θεωρήται δαιμονισμέ­νος, επειδή μέρα και νύχτα αυτές οι σκέ­ψεις δεν έφευγαν από τον νου του. Μία ή­μερα την άνοιξι, καθώς βάδιζε στο δάσος, συνάντησε τον Στάρετς Θεόφιλο. Επιθυ­μώντας να αποφύγη κάθε συζήτησι, η οποία ίσως ωδηγούσε στο να ασχοληθούν με την κατάστασί του, προσπάθησε ν' απομακρυνθή.

«Γεια σου, Νικόλαε, περίμενε», του φώ­ναξε ο μακάριος. «Πού πηγαίνεις; Έλα εδώ κοντά μου. Θα ηδονισθούμε με ακόλαστες σκέψεις μαζί».

Ο Κ. αισθάνθηκε θιγμένος κι έκλαψε με πόνο μπροστά στον Στάρετς.
«Ησύχασε, δεν είναι τίποτε. Ο Θεός εί­ναι εύσπλαχνος», τον παρηγόρησε ο Στά­ρετς. «Ας πάμε να προσευχηθούμε σ' Αυ­τόν».

Γονάτισε και άρχισε να προσεύχεται. Σε μισή ώρα σηκώθηκε και με πρόσωπο γεμά­το στοργή είπε στον βασανιζόμενο:
«Λοιπόν, πήγαινε. Δεν θα σε αναστατώ­νουν πια ακόλαστες σκέψεις».

Αμέσως μετά από αυτό ο νέος θεραπεύ­θηκε από το πρόβλημα του και το σώμα του δεν πυρωνόταν πλέον από τα σαρκικά πάθη.

Στο ερημητήριο του Κιτάγιεβο

Ο μακάριος Θεόφιλος έζησε πάνω από μισό χρόνο στο κτήμα Νοβοπασιέτσνυ. Αλ­λά στις 29 Απριλίου του 1849, με προφο­ρική εντολή του Μητροπολίτη Φιλάρετου, μεταφέρθηκε στο ερημητήριο του Κιτάγιε­βο, κοντά στο Κίεβο.

Εδώ ο Στάρετς Θεόφιλος αύξησε τον α­γώνα της διά Χριστόν Σαλότητος. Αν και βρήκε ένα νέο σταυρό να σηκώση, με τη μορφή των διαφόρων κατηγοριών και διώ­ξεων από τους ανωτέρους, βρήκε επίσης και την παρηγοριά της μοναξιάς. Το ερη­μητήριο περικυκλωνόταν από ψηλούς λό­φους, κατάφυτους από πυκνά δάση. Ο Στάρετς συνήθιζε να προχωρή βαθιά μέσα στο δάσος κι εκεί, ατενίζοντας μέσα στη μοναξιά τον Θεό, άφηνε να ξεχυθή η ψυχή του σε προσευχές προς Εκείνον, που οι οφθαλμοί Του είναι μυριοπλασίως ηλίου φωτεινότεροι επιβλέποντες πάσας οδούς ανθρώπων και κατανοούντες εις απόκρυφα μέρη[6].

Συχνά πήγαινε και γονάτιζε πάνω σε κά­ποιο κομμένο δένδρο και έμενε εκεί για ο­λόκληρες μέρες, θρηνώντας ακατάπαυστα για τη διαφθορά της εποχής και προσευχόμενος για την συγχώρηση του αμαρτωλού κόσμου, που τυφλωμένος δεν ξέρει τι κάνει.

Ατημελησία και σαλότητες

Ο Θεόφιλος ήταν συνεχώς και αποκλειστικά απασχολημένος με τη μελέτη του Θε­ού και με την προσευχή και δεν έδινε την παραμικρή προσοχή στην εμφάνιση του. Τον απασχολούσε η ωραιότητα της ψυχής και όχι η καθαριότητα του σώματος. Τα ρούχα του ήταν τριμμένα, με πολλά μπα­λώματα και με λεκέδες από ζύμη και από λάδι. Ακόμη και όταν πήγαινε στην εκκλη­σία ο μακάριος, φορούσε τον μανδύα του επάνω από την πουκαμίσα του και με το κουκούλι του ατημέλητα ριγμένο, βάδιζε στον δρόμο με το στέρνο του γυμνό. Στα πόδια του φορούσε σχισμένες παντόφλες, ή μία ξεχαρβαλωμένη ψηλή μπότα στο ένα πόδι και στο άλλο μία πάνινη μπότα ή ένα ψάθινο παπούτσι. Το κεφάλι του μερικές φορές ήταν τυλιγμένο με μια παλιά, βρώμι­κη πετσέτα.
Μερικοί που συνήθιζαν να κοροϊδεύουν, παρατηρούσαν το κουρελόπανο στο κεφά­λι του Στάρετς και τον ρωτούσαν γελών­τας:
«Πάτερ Θεόφιλε, τι σε πονάει σήμερα;»
«Γιατρός είσαι;» απαντούσε απότομα ο μακάριος κι έφευγε από κοντά τους.

Αντίθετα μία άλλη φορά, θέλησε να εμφανιστή υπερβολικά υγιής και με τον τρό­πο αυτό να εκθέση τους παχύσαρκους και λαίμαργους. Έβαλε ένα μαξιλάρι πάνω στο στομάχι του και περπατούσε στην αυ­λή. Κατόπιν προχώρησε έξω από την πύλη του μοναστηριού προς το δάσος, όπου συ­νάντησε μερικούς δοκίμους που αργολογούσαν επιπόλαια και κουνώντας το κεφά­λι του ελεγκτικά, τους είπε:
«Γιατί κατακρίθηκαν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι;»
Αλλά οι ευδιάθετοι νέοι είχαν παρατηρή­σει το μεγάλο ψεύτικο στομάχι του Θεόφι­λου και απάντησαν μ' ένα ξέσπασμα από ασυγκράτητα γέλια.

Όμως ακόμη και αυτή η ατημελησία, την οποία έβλεπαν συνεχώς και κατέκριναν όλοι, είχε ιδιαίτερη σημασία για τον Θεόφι­λο. Ήταν παρατηρημένο ότι, όσο πιο ακα­τάστατα ντυνόταν, τόσο περισσότερο αγω­νιζόταν το πνεύμα του και τόσο εντονώτερες και φλογερότερες γίνονταν οι προσευ­χές του και το πρόσωπο του γινόταν πιο σκεπτικό.

Συνεχίζεται...

[1] Ματθ. ε’ 14
[2] Ιωάν. δ' 44
[3] Ψαλμ. κε' 8 και κς' 4
[4] Στις ρωσικές εκκλησίες ο «άμβων» είναι ένα μικρό βάθρο στο κέντρο της εκκλησίας. Η εικόνα που αναφέρεται εδώ βρίσκεται συνήθως σε κάποιο αναλόγιο μεταξύ «άμβωνος» και εισόδου και είναι αντίστοιχη με τις δικές μας εικόνες του νάρθηκος.
[5] Ψαλμ. ξς' 2
6. Σοφ. Σειραα'χ κγ' 19

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ
ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΞΗΡΟΠΟΤΑΜΟΥ
ΤΕΥΧΟΣ 8
ΙΟΥΛΙΟΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 1990

www.impantokratoros.gr

Αφιέρωμα στον Ιερομάρτυρα Άγιο Φιλούμενο τον Αγιοταφίτη

«Μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεινόντων τὸ σῶμα,
τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυνάμενων ἀποκτεῖναι•
φοβεῖσθε δὲ μᾶλλον τὸν δυνάμενον καὶ ψυχὴν καὶ
σῶμα ἀπολέσαι ἐν γεέννῃ»
(Ματθ. ι΄, 28)

Ο λόγος αυτός του Κυρίου προς τους μαθητές Του εφαρμόστηκε, κατ’ απόλυτο τρόπο, μέτρο και βαθμό και εις τον παρά το Φρέαρ του Ιακώβ μαρτυρικώς τελειωθέντα Αγιοταφίτη Αρχιμανδρίτη Φιλούμενο και νυν πια, επισήμως και κανονικώς, Ιερομάρτυρα και Άγιο της Εκκλησίας μας, γνωστό σ’ όλη την απανταχού της

γης, Ορθοδοξία.

Ο Άγιος Φιλούμενος έγινε σκεύος εύχρηστο του Θεού από τη νεότητά του, η οσιακή ζωή και το μαρτυρικό του τέλος στη συνέχεια, τον ανέδειξαν, στη συνείδηση του λαού, ως ένα «Χριστοφόρο, Θεοφόρο και Πνευματοφόρο ήρωα» του πληρώματος της Εκκλησίας.

Ο ζωντανός αυτός φορέας της Χάριτος είναι γέννημα της Αγιοτόκου και μαρτυρικής νήσου Κύπρου.

Συγκεκριμένα, ο κατά κόσμον Σοφοκλής γεννήθηκε στη Λευκωσία, στις 15 Οκτωβρίου 1913 και έλκει την καταγωγή του από το χωριό Ορούντα της επαρχίας Μόρφου.

Ήταν δίδυμος αδελφός με τον Αλέξανδρο, τον μετέπειτα π. Ελπίδιο και από μικροί διακρίνοντο για την αγάπη τους προς τον Θεό.

Μαθήτευσαν «παρά τους πόδας» της ευσεβέστατης γιαγιάς τους Λωξάντρας, μυηθέντες στα ιερά γράμματα της πίστεως και παράδοσής μας, αποκτώντας έτσι εκκλησιαστική και ορθόδοξη συνείδηση.

Η «μύηση» αυτή, ο ιδιαίτερος ζήλος για προσευχή, η τακτική «διατριβή» στους Βίους των Αγίων και ειδικότερα η «αδυναμία» τους στον βίο του Οσίου Ιωάννου του Καλυβίτη, γίνονται οι κινητήριοι οδοδείκτες που επιδρούν και ανάβουν μέσα τους την επιθυμία να ακολουθήσουν τον αγγελικό βίο.

Έτσι το 1927, τα δίδυμα αδέλφια, σε ηλικία 14 μόλις ετών, αφού έλαβαν την ευχή του πνευματικού τους, αλλά και των ευλαβών γονέων τους, ανεχώρησαν για το κάστρο του Κυπριακού μοναχισμού, την Ιερά Μονή Σταυροβουνίου.

Παρέμειναν εκεί για 6 περίπου χρόνια και το 1934 έρχονται στα Ιεροσόλυμα, μετά από μεσολάβηση του Έξαρχου του Παναγίου Τάφου, για να φοιτήσουν στο Γυμνάσιο του Πατριαρχείου, ως μαθητές στη Σχολή της Αγίας Σιών.

Η συμπεριφορά, ο χαρακτήρας, το ήθος, η υπακοή, ο ζήλος και η προσήκουσα επιμέλειά τους είναι αξιοθαύμαστη. Πολύ σύντομα, τα δίδυμα αδέλφια ενδύονται το αγγελικό σχήμα και εισέρχονται στις αγκάλες της Αγιοταφιτικής Αδελφότητος.

Ο π. Ελπίδιος φεύγει στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, ακολούθως στην Ελλάδα και καταλήγει στο Άγιο Όρος.

Ο π. Φιλούμενος παραμένει στις επάλξεις των Αγίων Τόπων και χειροτονείται διάκονος στις 5 Σεπτεμβρίου του 1937, υπηρετώντας για περισσότερο από ένα χρόνο στη Λαύρα του Αγίου Σάββα και στη συνέχεια στα Πατριαρχικά γραφεία.

Την 1η Νοεμβρίου 1943 δέχεται στο Φρικτό Γολγοθά τον δεύτερο βαθμό της ιεροσύνης και συνεχίζει τη διακονία του ως φροντιστής στο κεντρικό μαγειρείο, ηγούμενος στην Τιβεριάδα, στην Ιόππη, ως διευθυντής του Οικοτροφείου της Πατριαρχικής Σχολής, ηγούμενος στη μονή του Αρχαγγέλου και τυπικάρης στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Κωνσταντίνου.

Ακολούθησε η ηγουμενία του στη μονή της Μεταμορφώσεως στη Ραμάλα, στις μονές του Αγίου Θεοδοσίου και του Προφήτου Ηλιού και τέλος στις 8 Μαΐου 1979 μετατίθεται στον τόπο του μαρτυρίου του, το προσκύνημα του Φρέατος του Ιακώβ.

Παντού, όπου κι αν διακόνησε, η ταπεινή του απλότητα, η διάθεση προσφοράς που τον διέκρινε, η αθόρυβη πνευματική του παρουσία, η αγάπη του για τις ιερές ακολουθίες, αλλά και πάνω απ’ όλα η πατρική και αδιάκριτη φροντίδα του προς όλους, τον έκαναν ιδιαίτερα αγαπητό. Απλός και συμπονετικός. Συγκαταβατικός με τους άλλους και αυστηρός με τον εαυτό του, δεν παρέλειψε ποτέ τα μοναχικά του καθήκοντα και τον προσωπικό του κανόνα.

Απέκτησε φήμη εξαιρετικού πνευματικού καθοδηγητή και συμπαραστάτη και τον ευλαβούνταν όλοι, ακόμα και οι αλλόθρησκοι.

Στο τελευταίο του διακόνημα έρχεται αντιμέτωπος με πολλές δυσκολίες. Συχνά τον επισκέπτονταν φανατισμένοι σιωνιστές, ισχυριζόμενοι ότι ο χώρος ήταν Εβραϊκός ιερός τόπος και απαιτούσαν να αποσύρει τους σταυρούς και τις εικόνες από το υπόγειο παρεκκλήσιο του Φρέατος, διότι θεωρούσαν ότι ο τόπος εκείνος τους ανήκε, μιας και ήταν δημιούργημα του Ιακώβ, τον οποίο θεωρούν ως γενάρχη τους.

Ο γέροντας, με την πραότητα και την ταπείνωση που τον διέκρινε, προσπαθούσε να μην τους προκαλεί, χωρίς να υποχωρεί βέβαια, αλλά ούτε και να φοβάται τις απειλές τους.

Τους επισημαίνει ότι ο χώρος χρησιμοποιείται ως Ορθόδοξος Χριστιανικός ιερός τόπος για δεκαέξι αιώνες πριν δημιουργηθεί το ισραηλινό κράτος, υποδεικνύοντάς τους μάλιστα ότι το πάτωμα του προσκυνήματος είχε κατασκευαστεί από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο πριν από το 331 μ.Χ. και ότι οκτώ αιώνες πριν από αυτό, ο χώρος ήταν στα χέρια των Σαμαρειτών.

Το απόγευμα της 29ης Νοεμβρίου 1979, «άγνωστοι» εισέρχονται στο χώρο του προσκυνήματος, την ώρα που ο Άγιος τελούσε την εσπερινή ακολουθία, εκμεταλλευόμενοι την ισχυρή και χειμαρρώδη νεροποντή της ημέρας, ούτως ώστε να πραγματοποιήσουν το ειδεχθές έγκλημά τους χωρίς να γίνουν αντιληπτοί από κανένα κάτοικο της περιοχής. Επιτίθενται στο γέροντα με τσεκούρι, τον χτυπούν στο πρόσωπο, του αποκόπτουν τα τρία δάκτυλα με τα οποία έκανε το σημείο του Σταυρού και τον κατακρεουργούν άγρια.

Στη συνέχεια βεβήλωσαν την εκκλησία, την Αγία Τράπεζα, τα ιερά σκεύη και φεύγοντας από το χώρο έριξαν, εντός του προσκυνήματος, μία χειροβομβίδα για να ολοκληρώσουν το ανόσιο έργο τους.

Το σκήνωμα του αγίου παραδόθηκε στους ορθοδόξους μετά από 6 μέρες και είναι συγκλονιστική η μαρτυρία του π. Σωφρονίου που παρέλαβε το τίμιο λείψανο του μάρτυρα για να το ντύσει και να το ετοιμάσει για την ταφή, ότι διατηρούσε την ευκαμψία του, παρέμεινε ζεστό και εύκαμπτο και «βοήθησε» το Γέροντα Σωφρόνιο για να τον ντύσει.

Συγκλονιστική είναι, επίσης, η μαρτυρία του κατά σάρκα αδελφού του π. Ελπιδίου, που αν και μίλια μακριά, άκουσε τη φωνή του π. Φιλουμένου να

του λέγει: «Αδελφέ μου με σκοτώνουν προς δόξα Θεού. Σε παρακαλώ μην αγανακτήσεις».

Ο άγιος ετάφη στο κοιμητήριο της Αγίας Σιών και μετά από τέσσερα χρόνια στην ανακομιδή των ιερών του λειψάνων, το σώμα του βρέθηκε άφθαρτο και ευωδίαζε. Τότε, έκλεισαν τον τάφο και τον ξανάνοιξαν τα Χριστούγεννα του 1984, οπότε το ιερό σκήνος διατηρούσε μερική αφθαρσία και το τοποθέτησαν σε γυάλινη λειψανοθήκη στο βόρειο τμήμα του ιερού βήματος, στο ναό της Αγίας Σιών.

O ιερομάρτυς Φιλούμενος, 30 χρόνια μετά το μαρτύριό του, συγκαταλέχθηκε μεταξύ των αγίων της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων.

Η Εκκλησία τον τιμά ως άγιο στις 29 Νοεμβρίου και το ευωδιάζον και θαυματουργό σκήνωμά του βρίσκεται εντός του νέου τρισυπόστατου μεγαλοπρεπούς ιερού ναού που χτίστηκε στο Φρέαρ του Ιακώβ, επ’ ονόματι της Αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδος, του Αγίου Φιλουμένου και του αγίου Ιουστίνου.

Κτίτωρ του νέου αυτού ναού είναι ο Αρχιμανδρίτης π. Ιουστίνος, στον οποίο ο Άγιος Φιλούμενος εμφανίζεται συχνά και τον προστατεύει από τις επιθέσεις των φανατικών Εβραίων, που συνεχίζονται.

Σεμνύνεται και δικαίως καυχάται η Σιωνίτης Εκκλησία για το γεγονός ότι στους εσχάτους τούτους χρόνους, τους οποίους διερχόμαστε και παρά την μαστίζουσα αυτή λειψανδρία, γεννά και σήμερα αγίους και μάρτυρας.

Το μαρτύριο και η παρουσία του Νέου Ιερομάρτυρος Φιλουμένου επισφραγίζει «την μαρτυρίαν Ιησού Χριστού» στις μέρες μας, καταδεικνύει το αμετάβλητο της κλήσεως του Χριστού μέσα από τους αιώνες και μας καλεί να αντισταθούμε στον ανατρεπτικό άνεμο της ολιγοπιστίας, της αμφιβολίας και των ποικιλώνυμων αναστατώσεων.

www.romfea.gr

Αν το σπίτι πιάσει φωτιά, μην του φωνάξεις

Ακόμα κι ένα απλό ενδιαφέρον για κάποιο αντικείμενο μπορεί να κεντρίσει την ενεργητικότητα. Στην περίπτωση, ωστόσο, του απλού ενδιαφέροντος, είναι πιθανό να μην κινητοποιηθεί αμέσως η ψυχή, αλλά να μεταθέσει την έναρξη της προσπάθειας σε μελλοντικό χρόνο. Δεν αποκλείεται, μάλιστα, η αναβολή αυτή να παραταθεί για πολύ. Από τη στιγμή, όμως, που η ψυχή θα αντιληφθεί ότι ένα αντικείμενο η έργο είναι επιτακτικά αναγκαίο και εξαιρετικά επείγον, ανυπέρθετα παίρνει την απόφαση για την απόκτηση ή την εκτέλεσή του.

Να ένα παράδειγμα: Κάποιος άνθρωπος, νωθρός και τεμπέλης, κάθεται στο δωμάτιο του. «Αν το σπίτι πιάσει φωτιά, μην του φωνάξεις. Άφησέ τον μονάχα να δει τη φωτιά, και θα πεταχτεί αμέσως έξω». Αυτό ακριβώς πρέπει να κάνουμε κι εμείς: Να νικάμε τη νωθρότητα και την αναποφασιστικότητά μας με τη μνήμη της άσβεστης φωτιάς, που μας περιμένει, να παρακινούμε τον εαυτό μας σε αγώνα με την υπόμνηση του κινδύνου της αιώνιας καταστροφής μας. Όσο περισσότερο συνειδητοποιούμε αυτή την πραγματικότητα, τόσο ζωηρότερα εκδηλώνεται η ψυχική μας ενεργητικότητα, ωθώντας μας σε δράση.

Πάρε οποιαδήποτε μικρή δυσκολία της ζωής σου, για να καταλάβεις τι αναλογικά θα κάνεις και στην περίπτωση για την οποία μιλάμε. Εγώ θα έλεγα τούτο μόνο: Ο θάνατος μπορεί να έρθει οποιαδήποτε στιγμή. Τί θα μας συμβεί τότε; Ίσως ό,τι και στον κακό δούλο της παραβολής -το τάλαντο, το δώρο της χάριτος, του αφαιρέθηκε, και ο ίδιος πετάχτηκε στο αιώνιο σκοτάδι- ή ίσως ό,τι και στις άμυαλες παρθένες της άλλης παραβολής, που έμειναν έξω από τη γιορτή του γάμου, ακούγοντας το «δεν σας ξέρω». Στ’ αλήθεια, είτε η μία είτε η άλλη συμφορά θα μας βρει, αν δεν αναφλέξουμε τη χάρη μέσα μας κι αν δεν φωτιστούμε απ’ αυτήν. Βάλε νοερά τον εαυτό σου στην κατάσταση είτε του κακού δούλου είτε της άμυαλης παρθένας, και η αναποφασιστικότητά σου -αν, βέβαια, είσαι αναποφάσιστη – θα εξανεμιστεί. Τίποτα, βλέπεις, δεν μπορεί ν’ αντισταθεί στη μνήμη του θανάτου, της κρίσεως και της κολάσεως.

Ο σοφός Σειράχ λέει: «Να θυμάσαι πάντα τα στερνά σου, και δεν θα πέσεις ποτέ σε αμαρτία» (Σοφ. Σειρ. 7:36). Κράτα, λοιπόν, σταθερά στο νου σου αυτή τη θύμηση και μην την αφήσεις να εξασθενίσει ή να χαθεί. Καλό βοήθημα είναι το βιβλίο, που σου έχω δώσει. Μια άλλη πλευρά είναι η ύπαρξη βοήθειας. Αυτή δίνει στην ψυχή θάρρος και αγαθή ελπίδα για την αποφυγή της συμφοράς, αυτή είναι που την εμπνέει και την παρακινεί σε δράση. Διαφορετικά, η αίσθηση της επικείμενης και αναπότρεπτης καταστροφής θα τη βύθιζε στην απελπισία. Στο παράδειγμα που ανέφερα πιό πάνω, αν δεν υπήρχε μήτε μια πόρτα ξεκλείδωτη, μήτε ένα παράθυρο ανοιχτό όταν έπιασε φωτιά το σπίτι, μόνο ένα πράγμα θα μπορούσε να κάνει ό άνθρωπος που τυλιγόταν στις φλόγες: Να τραβάει τα μαλλιά του! Το ίδιο συμβαίνει και με τη ψυχή που κινδυνεύει να κολαστεί γιατί δίχως τη χάρη αναπόφευκτα θα στερηθούμε τη βασιλεία των ουρανών. Προβλέποντας τον κολασμό της, δεν θα είχε παρά ν’ απελπιστεί, αν δεν γνώριζε ότι της παρέχεται βοήθεια. Δοξασμένος ας είναι ο Κύριος, που μας έχει προσφέρει ήδη τα μέσα της λυτρώσεώς μας από την αιώνια απώλεια. Όλα είναι προετοιμασμένα, όλα είναι στο χέρι μας, όλα είναι στη ψυχή μας. Δεν απομένει παρά να δραστηριοποιηθούμε και ν’ αγωνιστούμε. Τί θα κάνουμε, λοιπόν; Θα συνεχίσουμε ν’ αναβάλλουμε από μέρα σε μέρα;

Ας έρθω, όμως, σ’ εσένα. Νομίζω ότι δεν έχεις ν’ αρχίσεις κάτι το ιδιαίτερο, δεν έχεις ν’ αλλάξεις τίποτα στη ζωή σου. Συνέχισε να ζεις μέσα στο πνεύμα που ανατράφηκες. Κράτησε τις ευσεβείς αρχές της οικογένειάς σου. Αγάπησε ολόψυχα τον πνευματικό τρόπο ζωής και αποφάσισε αυτοπροαίρετα να ζήσεις πνευματικά ως το θάνατό σου.

Η μέχρι τώρα χριστιανική σου ζωή δεν ήταν στην πραγματικότητα δική σου. Άλλοι σε οδηγούσαν σ’ αυτήν. Είναι, βέβαια, πολύ καλό το ότι σ’ έβαλαν στο δρόμο του Θεού. Μετά την ενηλικίωσή σου, όμως, δεν θα συνεχίσεις να βαδίζεις στον ίδιο δρόμο, αν δεν το θέλεις εσύ η ίδια, αν δηλαδή δεν επιλέξεις, συνειδητά πια και εκούσια, τη ζωή του πνεύματος. Και την επιλογή αυτή πρέπει να την κάνεις το συντομότερο, γιατί αλλιώς ή θα σαγηνευτείς ολοκληρωτικά από το πονηρό πνεύμα της κοσμικής ζωής ή θα καταλήξεις στη χλιαρότητα, όπως ήδη σου έχω πει. Σκέψου το, για τον Θεό, και μην αργήσεις ν’ αποφασίσεις. Ο Κύριος να σ’ ευλογεί!

πηγή: Αγ. Θεοφάνους του Εγκλείστου, «Ο δρόμος της ζωής»,σ.134-137, εκδ. Ι.Μ.Παρακλήτου

www.pemptousia.gr

Οι χειμωνιάτικες λοιμώξεις και πώς θα τις αποφύγουμε

Γράφει η δρ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΜΟΣΧΟΒΑΚΗ ιατρός, ειδική παθολόγος, amoschovaki@yahoo.gr.

Οι λοιμώξεις του αναπνευστικού συστήματος, που ενδημούν το χειμώνα, περιλαμβάνουν ποικιλία ξεχωριστών συνδρόμων, όπως κοινό κρυολόγημα, φαρυγγίτιδα, γρίπη, βρογχίτιδα, πνευμονία, ωτίτιδα, παραρρινοκολπίτιδα. Τα σύνδρομα αυτά μπορεί να είναι ελαφριάς μορφής, μπορεί όμως να εμφανίσουν σοβαρές επιπλοκές όπως αναπνευστική ανεπάρκεια, ακόμα και μηνιγγίτιδα.

Η πρόληψη έχει λοιπόν δύο σημαντικούς στόχους:

* Μείωση της συχνότητας των λοιμώξεων.

* Μείωση της σοβαρότητας των λοιμώξεων και των επιπλοκών τους.

Ορισμένα απλά μέτρα οδηγούν σε αποτελεσματικότερη πρόληψη:

* Η καλή διατροφή και οι καλές συνθήκες υγιεινής ενισχύουν την άμυνα του οργανισμού. Φροντίστε τον εαυτό σας με υγιεινή διατροφή πλούσια σε φρούτα, όσπρια, λαχανικά, γαλακτοκομικά προϊόντα χαμηλής περιεκτικότητας σε λιπαρά, αποφύγετε την κατάχρηση κρέατος και αλκοόλ, καταργήστε το κάπνισμα και ενταχτείτε σε προγράμματα άσκησης, τα οποία δεν είναι απαραίτητο να είναι οργανωμένα, αλλά να περιλαμβάνουν συστηματικό γρήγορο περπάτημα επί τρίωρο τουλάχιστον εβδομαδιαίως. Η διακοπή του ενεργητικού και του παθητικού καπνίσματος είναι το σημαντικότερο μέτρο που θα βοηθήσει την άμυνα του οργανισμού.

* Πρέπει να εκριζωθούν τυχόν χρόνιες εστίες μικροβίων στο σώμα (π.χ. χρόνιες παραρρινοκολπίτιδες, αποστήματα οδόντων).

* Συνιστάται προληπτική ιατρική εξέταση από τον μάχιμο κλινικό ιατρό ετησίως, ούτως ώστε να ανιχνεύονται και να αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά νοσήματα που ελαττώνουν την άμυνα του οργανισμού, όπως για παράδειγμα ο σακχαρώδης διαβήτης.

* Μη χρησιμοποιείτε από μόνοι σας αντιβιοτικά και εφαρμόστε με ευλάβεια τις ιατρικές οδηγίες, που αφορούν τη δοσολογία και το χρονικό διάστημα χρήσης τους. Ατελείς, λανθασμένες θεραπείες με αντιβιοτικά ή χρήση αντιβιοτικών τα οποία δεν είναι απαραίτητα σας εκθέτουν στον κίνδυνο προσβολής από μικρόβια που τα έχετε ισχυροποιήσει μόνοι σας.

Ισχύει το αξίωμα : «Καλύτερα καθόλου αντιβίωση παρά ακατάλληλη αντιβίωση».

* Σε αντίθεση με την πρακτική που ακολουθείται στα παιδιά, ο εμβολιασμός των ενηλίκων στην Ελλάδα συχνά αμελείται. Ωστόσο ο εμβολιασμός, όταν διενεργείται σωστά, μπορεί να επιφέρει πολύ πιο ευεργετικά αποτελέσματα στη νοσηρότητα και θνησιμότητα ενός πληθυσμού από ό,τι η θεραπευτική ιατρική. Συνιστάται ετήσιος εμβολιασμός με το εμβόλιο της γρίπης κάθε φθινόπωρο σε όλους τους ενήλικες ηλικίας μεγαλύτερης των 65 ετών. Ολοι οι ενήλικες άνω των 65 ετών καλό είναι να εμβολιάζονται και με το 23-δυναμικό εμβόλιο του πνευμονιόκοκκου για την πνευμονία, εφάπαξ.

Ανάλογα με τα χρόνια νοσήματα από τα οποία πάσχει ένα άτομο και τον τρόπο που τα νοσήματα αυτά επιδρούν στην ικανότητα άμυνας του οργανισμού, συγκροτείται από τον μάχιμο κλινικό ιατρό διαφορετικό σχήμα εμβολίων. Ατομα που πάσχουν για παράδειγμα από σακχαρώδη διαβήτη, χρόνια καρδιαγγειακά, πνευμονικά ή νεφρικά νοσήματα ευρίσκονται σε ομάδα υψηλού κινδύνου για επικίνδυνες επιπλοκές από τους ιούς της γρίπης και το μικρόβιο του πνευμονιόκοκκου και πρέπει να εμβολιάζονται με το εμβόλιο της γρίπης ετησίως, αλλά και περιοδικώς με το εμβόλιο του πνευμονιόκοκκου. Το προσωπικό που φροντίζει ασθενείς υψηλού κινδύνου και οι έφηβοι που λαμβάνουν χρόνια θεραπεία με ασπιρίνη, καλό είναι να κάνουν επίσης το εμβόλιο της γρίπης.

* Συνιστάται αποφυγή κλειστών χώρων με πολλά άτομα, με καλό αερισμό τους κατά τις περιόδους έξαρσης της γρίπης και καλό πλύσιμο χεριών.

www.enet.gr

Ο Χριστός Θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούν.

Χριστέ, σώζε μας από το χείλος της αβύσσου!

1

« Ο άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, σε επιστολή του προς τον μοναχό Δημόφιλο, του διηγείται το εξής περιστατικό που φανερώνει την φιλανθρωπία του Θεού προς τους αμαρτωλούς.

Ο απόστολος Κάρπος, εκ των Εβδομήκοντα ( Ο΄) Αποστόλων, ήταν πολύ λυπημένος διότι ένας ειδωλολάτρης είχε παρασύρει ένα Χριστιανό. Ο Κάρπος πικράθηκε και λυπήθηκε πολύ . Όταν μάλιστα , τα μεσάνυχτα σηκώθηκε να προσευχηθεί, κατά τη συνήθειά του, ζήτησε από τον Θεό να ρίξει κεραυνό και να εξολοθρεύσει και τους δύο αποστάτες.

Ενώ όμως έλεγε αυτά, είδε το εξής όραμα: Το σπίτι σχίσθηκε στα δύο, από τη μια στέγη μέχρι κάτω. Ο ουρανός άνοιξε και είδε τον Χριστό περιστοιχιζόμενον από άπειρους Αγγέλους. Ταυτοχρόνως όμως, κυττάζοντας προς τα κάτω, είδε στο έδαφος να ανοίγεται ένα πελώριο χάσμα, βαθύ και σκοτεινό. Στο χείλος του χάσματος είδε τους δύο εκείνους ανθρώπους , για τους οποίους είχε ζητήσει την άμεση εξόντωσή τους. Οι άνθρωποι αυτοί, τρομαγμένοι και ελεεινοί, κινδύνευαν να πέσουν μέσα στο χάσμα από στιγμή σε στιγμή.

Εν τω μεταξύ έβλεπε να ανεβαίνουν από το χάσμα φίδια, τα οποία δάγκωναν τους δύο εκείνους ανθρώπους , τους χτυπούσαν με τις ουρές τους και προσπαθούσαν να τους ρίξουν μέσα στο απύθμενο βάραθρο. Ο Κάρπος , από το άλλο μέρος, λυπόταν και αδημονούσε και ευχόταν να πέσουν οι άνθρωποι εκείνοι το γρηγορότερο μέσα στο χάσμα. Προσπάθησε μάλιστα και ο ίδιος να τους σπρώξει για να πέσουν. Επειδή όμως δεν μπόρεσε, γι’ αυτό άρχισε να τους καταριέται.

Σηκώνοντας πάλι τα μάτια του στον ουρανό, είδε τον Χριστό να σηκώνεται από τον Θρόνο Του, να κατεβαίνει στο στόμιο του χάσματος και να απλώνει το χέρι του στους δύο ανθρώπους. Το ίδιο έκαναν και οι Άγγελοι, άλλοι βοηθούσαν τον ένα και άλλοι βοηθούσαν τον άλλον.

Τότε ο Κάρπος είδε τον Χριστό να απλώνει το χέρι του προς αυτόν και να του λέγει:
- Χτύπα , λοιπόν, εμένα, διότι εγώ είμαι έτοιμος να πάθω πάλι, προκειμένου να σωθούν οι άνθρωποι. Και θα το έκανα μάλιστα ευχαρίστως, εάν η δεύτερη αυτή ενσάρκωσή μου δεν θα γινόταν Αφορμή να αμαρτήσουν και πάλι οι άνθρωποι, σταυρώνοντάς με. Σκέψου, όμως, αν συμφέρει και σένα να αλλάξεις συντρόφους και από τη συντροφιά του Θεού και των αγίων Αγγέλων να έχεις της παντοτινή συντροφιά των φιδιών και των δαιμόνων» ( Συναξάρι, 3 Οκτωβρίου).

Συχνά οι άνθρωποι του Θεού πέφτουν στον ίδιο πειρασμό, όπως ο άγιος Κάρπος. Ευαίσθητοι και απόλυτοι στο έργο της Εκκλησίας, καταδικάζουν και καταρριώνται τους αμαρτωλούς, τους απίστους και τους ασεβείς. Ό,τι είπε ο Χριστός για τους σταυρωτές του, ισχύει δυστυχώς και γι’ αυτούς: « Ουκ οίδασι τι ποιούσι» ( Λουκ. κγ΄34 ) . Εκείνοι, από άγνοια και φανατισμό, διέπραξαν το μεγαλύτερο έγκλημα της ιστορίας, σταύρωσαν τον Χριστό. Παρόμοιο έγκλημα διαπράττουν και μερικοί «θρησκευτικοί» όταν καταδικάζουν και καταρριώνται τους συνανθρώπους τους.

Πόση διαφορά μεταξύ Χριστού και ανθρώπων! Ο Χριστός πεθαίνει για τους αμαρτωλούς και είναι πρόθυμος να θυσιαστεί γι’ αυτούς άλλη μία φορά , οι άνθρωποι όμως δεν είναι διατεθειμένοι να συγχωρήσουν τους συνανθρώπους τους.

Το όραμα του αγίου Κάρπου είναι όντως συγκλονιστικό . Πρέπει να το έχουμε μπροστά μας ολοζώντανο, όταν παίρνουμε στο στόμα μας την τύχη των συνανθρώπων μας. Πόσο εύκολα καταδικάζουμε και κατακρίνομε τους άλλους! Πόσο εύκολα πολλοί εξαποστέλνουν τους … άλλους «στο διάβολο»! Αν όμως γνώριζαν το τι ακριβώς εκστομίζουν. Αν έβλεπαν κι αυτοί το βάραθρο με τα φίδια και τους δαίμονες, δεν θα τολμούσαν να κάνουν κάτι τέτοιο. Αυτό που θα απεύχονταν για τον ίδιο τον εαυτό τους, δεν θα τολμούσαν να το ζητούν για τους άλλους.
Χριστέ, σώζε και μας και τους αδελφούς μας από το χείλος της αβύσσου.


Από το βιβλίο: «+ Μητροπολίτου Αχελώου
ΕΥΘΥΜΙΟΥ (Κ. ΣΤΥΛΙΟΥ)
ΟΙ ΑΕΤΟΙ
Ορθόδοξο Θεολογικό Αγιολόγιο»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΤΕΓΗ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ


www.gonia.gr

Ασφαλείς οι στατίνες κατά της χοληστερόλης

Αποκαλούνται «οι ασπιρίνες του 21ου αιώνα»

Τα κυριότερα φάρμακα κατά της υψηλής χοληστερόλης, οι στατίνες, είναι αποτελεσματικές και ασφαλείς, ακόμα και στη μακροχρόνια χρήση τους, ενώ δεν αυξάνουν τον κίνδυνο για άλλες παθήσεις όπως ο καρκίνος, σύμφωνα με μία νέα μεγάλη βρετανική επιστημονική έρευνα.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Ρίτσαρντ Μπουλμπούλια του πανεπιστημίου της Οξφόρδης, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο ιατρικό περιοδικό The Lancet, σύμφωνα με το γαλλικό πρακτορείο ειδήσεων και το Reuters, μελέτησαν επί 11 χρόνια περίπου 20.500 ασθενείς και δεν βρήκαν ενδείξεις ότι οι στατίνες αυξάνουν διαχρονικά τον κίνδυνο θανάτου από μη καρδιαγγειακά αίτια, ούτε καθιστούν τους ανθρώπους πιο ευάλωτους στον καρκίνο.

Η νέα μελέτη καθησυχάζει τους ουκ ολίγους ανθρώπους με υψηλή χοληστερόλη, οι οποίοι πρόκειται να παίρνουν στατίνες σε όλη την υπόλοιπη ζωή τους. Τα συγκεκριμένα φάρμακα έχουν ορισμένες φορές παρενέργειες, όπως η πρόκληση ναυτίας, μυικών πόνων ή βλαβών στο ήπαρ και τα νεφρά, αν και η νέα έρευνα δείχνει ότι τα όποια προβλήματα δεν είναι θανατηφόρα.

Ο Μπουλμπούλια χαρακτήρισε ''αξιοσημείωτη'' την μακρόχρονη ωφέλεια των στατινών, σε συνδυασμό με την ασφάλειά τους, ακόμα και στην παρατεταμένη χρήση. Προηγούμενες μελέτες είχαν βρει πιθανές ενδείξεις για σχέση ανάμεσα στην πολυετή λήψη αυτών των φαρμάκων και πιθανότητα εμφάνισης καρκίνου, κάτι που δεν επιβεβαιώνεται.

Η έρευνα έδειξε ότι η λήψη καθημερινά, επί πέντε έτη, μίας δόσης σιμβαστατίνης των 40 μιλιγκράμ (εναλλακτικά με εικονικό φάρμακο ''πλασέμπο'') μειώνει κατά 23% τον κίνδυνο για έμφραγμα και εγκεφαλικό. Μάλιστα, το όφελος παραμένει σχεδόν ίδιο ακόμα και την επόμενη εξαετία μετά τη διακοπή λήψης του φαρμάκου.

Μερικές από τις πιο εμπορικές ονομασίες των στατινών περιλαμβάνουν το Lipitor της Pfizer, το Crestor της AstraZeneca και το Zocor της Merck. Οι στατίνες γενικά ''δουλεύουν'' μπλοκάροντας ένα ένζυμο του ήπατος, το οποίο βοηθά στη δημιουργία των μορίων των λιποπρωτεϊνών που συσσωρεύονται στα τοιχώματα των αρτηριών. Οι παγκόσμιες ετήσιες πωλήσεις αυτών των φαρμάκων, που έχουν χαρακτηρισθεί ''οι ασπιρίνες του 21ου αιώνα'', ξεπερνούν τα 20 δισ. δολάρια.

www.enet.gr

Η τηλεοπτική βία αυξάνει την επιθετικότητα των εφήβων

Η συχνή παρακολούθηση βίαιων σκηνών στις κινηματογραφικές ταινίες, στην τηλεόραση και στα βιντεοπαιχνίδια «αναισθητοποιεί» τους εφήβους στη βία και τους ωθεί να συμπεριφέρονται πιο επιθετικά, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα, που έρχεται να επιβεβαιώσει ανάλογα συμπεράσματα προηγούμενων μελετών.


Ενισχύει επίσης τα επιχειρήματα όσων ζητούν να μειωθεί δραστικά η βία στις κάθε είδους παραγωγές ταινιών, οι οποίες κατακλύζονται όλο και συχνότερα από αναπαραστάσεις βίαιων συμπεριφορών.

Η έρευνα, υπό τον δρα Τζόρνταν Γκράφμαν των Εθνικών Ινστιτούτων Υγείας των ΗΠΑ, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό νευροεπιστήμης Social Cognitive and Affective Neuroscience, σύμφωνα με το BBC και τη βρετανική Independent, έκανε πειράματα με 22 αγόρια ηλικίας 14 έως 17 ετών και διαπίστωσε ότι όσες περισσότερες βίαιες σκηνές παρακολουθούσαν σε μια οθόνη, τόσο πιο απαθείς γίνονταν σταδιακά οι εγκεφαλικές αντιδράσεις τους στη βία που έβλεπαν.

Οι ερευνητές μελέτησαν -με ειδικό εγκεφαλικό scanner μαγνητικής απεικόνισης λειτουργικού συντονισμού - τις αντιδράσεις του εγκεφάλου των εθελοντών την ώρα που αυτοί παρακολουθούσαν σύντομα βιντεοκλίπ διάρκειας τεσσάρων δευτερολέπτων, τα οποία έδειχναν βίαιες πράξεις και είχαν ληφθεί από 60 διαφορετικές ταινίες.

Διαπιστώθηκε ότι, καθώς τα αγόρια εκτίθεντο σε ολοένα περισσότερη βία με το πέρασμα του χρόνου, τόσο μειώνονταν οι συναισθηματικές αντιδράσεις στον εγκέφαλό τους, αλλά και στο δέρμα του (όπως έδειξαν ηλεκτρόδια συνδεμένα στα δάχτυλα των χεριών τους), πράγμα που, κατά τους επιστήμονες, δείχνει ότι σιγά-σιγά οι έφηβοι εθίζονται να ανέχονται όλο και περισσότερο τη βία και να γίνονται έτσι οι ίδιοι πιο ικανοί και πρόθυμοι να έχουν βίαιες συμπεριφορές.

Σύμφωνα με την μελέτη, η επίδραση των βίαιων σκηνών είναι «ύπουλη», καθώς ο εθισμός στη βία -όπως έδειξαν οι απεικονίσεις του εγκεφάλου- συμβαίνει ακόμα περισσότερο, όχι όταν οι σκηνές που παρακολουθούν οι νέοι είναι ακραία βίαιες, αλλά αντίθετα όταν απεικονίζουν ήπια ή μέτρια βία, πράγμα που δείχνει ότι οι συναισθηματικές αντιδράσεις τους αμβλύνονται αποτελεσματικότερα, όταν η εξοικείωσή τους με τη βία γίνεται «με το μαλακό».

Η επίδραση των βίαιων σκηνών στους νέους έχει αποτελέσει αντικείμενο διαμάχης ήδη από την εμφάνιση της τηλεόρασης και, πιο πρόσφατα, έχει ενταθεί με αιτία τα όλο και πιο βίαια βιντεοπαιχνίδια που κυκλοφορούν στην αγορά και είναι άκρως δημοφιλή χάρη και στη νέα τεχνολογία, που τα καθιστά ιδιαίτερα θεαματικά.

Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ

www.ygeiaonline.gr

Οι «Οίκοι» και τα «Τηλέφωνα» των Αγίων

«Ο Πατρίκιος Αντώνιος, επί Βασιλέων Μιχαήλ και Θεοδώρας ( 842 μ.Χ. ) στην αυλή του σπιτιού του, που βρισκόταν στην περιοχή του Νεωρίου, είχε οικοδομήσει ναό της Θεοτόκου. Επειδή, κατά την περίοδο των εικονομάχων Βασιλέων, οι εικόνες των Ναών είχαν καταστραφεί, ο Αντώνιος ανακαίνισε ολόκληρο τον ναό, κάτω μάλιστα από τον οποίο έκτισε ένα μικρό ιαματικό λουτρό. Το λουτρό αυτό, δια πρεσβειών της Θεοτόκου, το επεσκίασε η ιαματική χάρη του Αγίου Πνεύματος και άρχισαν να γίνονται πολλά θαύματα θεραπείας.
Μετά τον θάνατο του Πατρικίου, ο ναός ερημώθηκε και το λουτρό έπαυσε να λειτουργεί. Ο Βασιλεύς Ρωμανός έκτιζε τα ανάκτορά του και είχε ανάγκη από οικοδομικά υλικά ( πέτρες και ξύλα) . Επειδή τον πληροφόρησαν ότι ο ναός της Θεοτόκου στο Νεώριο ήταν εγκαταλειμμένος, σκέφθηκε να τον κατεδαφίσει και να χρησιμοποιήσει τα υλικά του, για την ανέγερση του παλατιού του. Η Θεοτόκος όμως φανερώθηκε στον επιστάτη του Βασιλέως και του παρήγγειλε να μη πραγματοποιήσουν τη σκέψη τους να κατεδαφίσουν τον μικρό ναό της στο Νεώριο.
Ο Βασιλεύς ,κατόπιν τούτου, έδωσε εντολή να ανακαινισθεί ο ναός, καθώς και το υπόγειο λουτρό. Με βασιλικό μάλιστα χρυσόβουλο, προσάρτησε το ναό στο Μοναστήρι του Ραίκτορος, για να τον φροντίζουν εις το εξής οι Μοναχοί του Μοναστηριού.
Ιδού και ένα συγκεκριμένο θαύμα που έγινε στο ναό αυτό.
Μία ευγενής Κυρία προσεβλήθη από ένα ανίατο νόσημα. Όταν έμαθε για τα θαύματα ιάσεων που γίνονταν στο ναό της Θεοτόκου στο Νεώριο, πήγε και έμεινε εκεί πολλές ημέρες, προσευχόμενη και ζητούσα την θεραπεία της. Επειδή όμως δεν είδε καμιά ωφέλεια, έφυγε και πήγε στο ναό της Θεοτόκου, στις Βλαχέρνες και εκεί γονατιστή συνέχισε να παρακαλεί την Θεοτόκο. Έμεινε δε εκεί 9 μέρες.
Τότε φανερώθηκε στον ύπνο της η Παναγία και της είπε:
- Κυρία μου, τι φωνάζεις και τι με ενοχλείς, χωρίς καθόλου να σταματάς; Πήγαινε στον ταπεινό οίκον μου στο Νεώριο και εκεί θα θεραπευθείς από το πάθος σου.
Η γυναίκα ξύπνησε αμέσως και αφού ευχαρίστησε τον Θεό πήγε γρήγορα στο Νεώριο, όπου άρχισε και πάλι να προσεύχεται θερμά. Εν τω μεταξύ, αποκοιμήθηκε και βλέπει πάλι την Θεοτόκο να συνοδεύεται από ένα Άγιο και να του λέει:
- Δες την άρρωστη αυτή γυναίκα και σχίσε τον αφαλό της. Τότε ο συνοδός της Παναγίας κτύπησε την κοιλιά της γυναίκας με ένα ραβδί και αμέσως έγινε άφαντος μαζί με την Θεοτόκο.
Η άρρωστη ξύπνησε και ένιωσε το σώμα της να αναδίδει μία ανυπόφορη δυσοσμία. Πέταξε αμέσως τα ρούχα της και μπήκε στο λουτρό του ναού και πλύθηκε . Όταν βγήκε από το λουτρό, μαζί με τους υπηρέτες που είχε μαζί της, διεπίστωσε ότι ήταν απολύτως υγιής» ( Συναξάρι, 31 Αυγούστου ) .

ΟΙ Άγιοι συνδέονται άμεσα με τους ναούς που ανεγείρονται προς τιμήν τους. Οι Άγιοι θεωρούν τους ναούς αυτούς ως «οίκους» τους. Οι ναοί είναι ένα είδος υλικού επίγειου σώματος για τους Αγίους. Η ψυχή των Αγίων βρίσκεται στον ουράνιο κόσμο και ο ναός αποτελεί ένα είδος επίγειου οίκου, στον οποίο κατοικεί η ψυχή τους, όταν κατεβαίνει στον επίγειο κόσμο. Όπως οι ψυχές των απλών ανθρώπων επισκέπτονται κατά καιρούς τους επί γης δικούς τους ,(κυρίως δια των ονείρων), έτσι και οι Άγιοι επισκέπτονται και παραμένουν για λιγότερο ή περισσότερο διάστημα στους ναούς που είναι αφιερωμένοι στο όνομά τους. Η πνευματική σχέση των Αγίων με τους επί γης «οίκους» τους, συνδέονται και με το χάρισμα της πρεσβείας , το οποίο έχουν. Οι Άγιοι επικοινωνούν συχνά με τους επί γης ναούς τους, διότι η επικοινωνία αυτή έχει σχέση με την άσκηση του χαρίσματος της πρεσβείας. Με άλλα λόγια, οι Άγιοι επισκέπτονται τους «Οίκους» τους και περισυλλέγουν τα προς τον Θεόν αιτήματα των ανθρώπων, όπως και οι Ιερείς συλλέγουν τα Δίπτυχα των πιστών και μνημονεύουν τα ονόματα που είναι γραμμένα σ’ αυτά.
Οι Άγιοι είναι συντονισμένοι με το Άγιον Πνεύμα και έτσι λαμβάνουν όλα τα μηνύματα των ανθρώπων, οπουδήποτε κι αν βρίσκονται. Οι Άγιοι δεν είναι πανταχού παρόντες. Κάθε φορά, βρίσκονται και σε ένα διαφορετικό μέρος της γης, όπως σημειώσαμε προηγουμένως. Πανταχού παρών είναι μόνο ο Τριαδικός Θεός. Ωστόσο, οι Άγιοι, επειδή είναι συντονισμένοι με το Άγιον Πνεύμα, λαμβάνουν αμέσως και αυτομάτως τα αιτήματα των πιστών από όλον τον κόσμο. Το άγιον πνεύμα είναι το πληροφοριακό Κέντρο του Ουράνιου Κόσμου. Όλες οι πληροφορίες της γης καταλήγουν σ’ Αυτό και απ’ Αυτό πηγάζουν όλες οι πληροφορίες . Οι Άγιοι είναι οι πρώτοι αποδέκτες των μηνυμάτων των ανθρώπων. Οι Άγιοι ακούνε ταυτόχρονα με το Άγιον Πνεύμα, τα αιτήματα των ανθρώπων. Έτσι εξηγείται η αντίδραση της Θεοτόκου στα συνεχή αιτήματα της άρρωστης στης γυναίκας. «Κυρία μου, τι φωνάζεις και με ενοχλείς;». Τα αυτιά των Αγίων βουίζουν από τα αιτήματα των ανθρώπων και καμιά φορά διαμαρτύρονται γι’ αυτό, ενώ κατά βάθος αισθάνονται βαθύτατη ικανοποίηση…
Ο π. Πορφύριος ήταν συντονισμένος με το Άγιο Πνεύμα από τότε που ζούσε εν σώματι. Μια γυναίκα όλη τη νύχτα προσευχόταν και ζητούσε βοήθεια από τον Άγιο. Το πρωί, την πήρε τηλέφωνο ο Άγιος και της είπε:
- Όλη τη νύχτα με ξεκούφανες. Τι σου συμβαίνει λοιπόν; Πρόκειται για μία παρόμοια περίπτωση που επιβεβαιώνει την αλήθεια των γραφομένων.
Οι σύγχρονοι άνθρωποι κρέμονται στα τηλέφωνα όλη τη μέρα. Τηλεφωνούν με τις ώρες, με αποδέκτες που δεν μπορούν τίποτε άλλο να κάμουν παρά να μόνο να ακούν. Οι Άγιοι, όχι μόνο ακούνε τα αιτήματά μας, αλλά και μπορούν να μας βοηθούν. Ας κρεμαστούμε στα τηλέφωνα των Αγίων, «όλην την ημέραν, από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός» !


Από το βιβλίο: «+ Μητροπολίτου Αχελώου
ΕΥΘΥΜΙΟΥ (Κ. ΣΤΥΛΙΟΥ)
ΟΙ ΑΕΤΟΙ
Ορθόδοξο Θεολογικό Αγιολόγιο»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΤΕΓΗ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

Ο θησαυρός «πέταξε» με Ολυμπιακή

Της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΚΑΤΗ

Την ώρα που απεγνωσμένοι πολίτες εκποιούν για να ζήσουν ακόμα και βαπτιστικά σταυρουδάκια κι όσοι έχουν ακόμα κομπόδεμα καταφεύγουν στην αγορά λιρών, τη στιγμή που ο εθνικός πλούτος της χώρας σε κοιτάσματα χρυσού έχει ήδη εκχωρηθεί πλήρως σε ιδιώτες, το πολύτιμο αυτό μέταλλο ζει εποχές δόξας ακόμη και στα δικαστήρια.

Επτακόσια κιλά πολύτιμων μετάλλων περίμεναν ματαίως στη Φραγκφούρτη άνθρωποι αμερικανικής εταιρείας. Το αεροσκάφος της Ολυμπιακής έφτασε στη γερμανική πόλη, όχι όμως και το φορτίο. Τα παραστατικά ότι φορτώθηκε αποδείχτηκαν πλαστά. Καθώς είναι το κεντρικό θέμα μιας ποινικής δικογραφίας που θα μπορούσε να ήταν η ελληνική διασκευή του «The Italian job».

Μιας διεθνούς παραγωγής, με «καμβά» την διά μαγείας εξαφάνιση ράβδων χρυσού, θεαματικές στιγμές δράσης και πρωταγωνιστές λαμπερά ονόματα του Χόλιγουντ, όπως η Σαρλίζ Θερόν και ο Ντόναλντ Σάδερλαντ. Είναι όμως η πραγματική ιστορία μιας πρωτοφανούς κομπίνας με δεκάδες κιλά χρυσού και πλατίνας, που η σημερινή τους αξία αγγίζει συνολικά τα εφτά εκατομμύρια ευρώ. Η υπόθεση «παίχτηκε» σε ελληνικό έδαφος αλλά έχει διεθνείς προεκτάσεις, και θα προβληθεί προσεχώς, όχι στις οθόνες μας, αλλά σε δικαστική αίθουσα του Εφετείου Αθηνών. Κοινό σημείο αναφοράς ταινίας και ποινικής δικογραφίας η αναζήτηση του θησαυρού. Το περιεχόμενο του πολυσέλιδου παραπεμπτικού βουλεύματος στο μόνο που υστερεί από τη διεθνή παραγωγή είναι η απουσία της... Σαρλίζ Θερόν.

Εχει εφτά κατηγορούμενους, πέντε Ελληνες και δύο Αμερικανούς, άγνωστους συνεργούς, και κυρίως ένα καλοστημένο κόλπο εξαφάνισης πέντε κιβωτίων που περιείχαν 46 κιλά χρυσού, 142 κιλά πλατίνας και 515 κιλά άλλων μετάλλων! Στην υπόθεση ενεπλάκη η Ολυμπιακή Αεροπορία, στους υπεύθυνους της οποίας επιχείρησαν -κατά το βούλευμα- να πετάξουν το μπαλάκι οι πραγματικοί δράστες, καθώς το φορτίο εμφανίστηκε με πλαστογραφημένα χαρτιά ότι «ταξίδεψε» μέσω του εθνικού αερομεταφορέα. Εμπλέκονται ακόμη και δύο ασφαλιστικές εταιρείες-κολοσσοί της Αγγλίας και του Βελγίου, οι οποίες κλήθηκαν να πληρώσουν για την εξαφάνιση του χρυσού 3.000.000 δολάρια. Στο εδώλιο έχουν παραπεμφθεί:

Πέντε Ελληνες, εκ των οποίων ο ένας δεν έχει παρουσιαστεί στα δικαστήρια (φυγοδικεί), για κακουργηματική πλαστογραφία, ψευδείς βεβαιώσεις και ηθική αυτουργία ή συνεργία στις πράξεις. Τους αποδίδεται ότι μαζί με άλλα άγνωστα στην ανάκριση πρόσωπα βοήθησαν τους... αετονύχηδες στην εξαφάνιση των πολύτιμων μετάλλων. Πρόκειται για έναν υπάλληλο της Ολυμπιακής, έναν υπεύθυνο της εμπλεκόμενης μεταφορικής και τον οδηγό του αυτοκινήτου στο οποίο «φορτώθηκαν» τα κιβώτια, και δύο στελέχη της εταιρείας που είχε ενεργήσει ως μεσίτρια για την πώληση των πολύτιμων μετάλλων σε αμερικανική εταιρεία.

Στην απάτη (κατά της Ολυμπιακής Αεροπορίας) εμπλέκονται δύο υπεύθυνοι της αμερικανικής εταιρείας. Ο ένας εκπροσωπείται από δικηγόρο, ο άλλος είναι άφαντος. Σύμφωνα με το παραπεμπτικό βούλευμα, το κόλπο στήθηκε πριν από περίπου... εννιά χρόνια.

Τον Μάρτιο του 2002, η ελληνική εταιρεία ανακύκλωσης μετάλλων ΕΛΒΑΝ, που εδρεύει στον Ασπρόπυργο, συμφώνησε με την εταιρεία Ferromet Ο.Ε. να ενεργήσει ως μεσίτης για να πωληθεί στο εξωτερικό μεγάλη ποσότητα μετάλλων που είχε στην κατοχή της. Η πώληση ευδοκίμησε με αγοράστρια την αμερικανική ΡΜ Recovery INC Alloys and Metals LLC έναντι τιμήματος 1.500.000 δολαρίων ΗΠΑ.

Η παράδοση συμφωνήθηκε να γίνει στις εγκαταστάσεις της εταιρείας OMG Α.G. and Co στο Hanau της Γερμανίας. Μεσολαβητής, ανάμεσα στην αγοράστρια εταιρεία και στην ελληνική Ferromet ορίστηκε ένας Σουηδός, κάτοικος Ηνωμένων Πολιτειών. Ως ημερομηνία εξαγωγής, ορίστηκε αρχικά η 27-3-2002 και στη συνέχεια η 4-4-2002. Δύο μέρες πριν, η αγοράστρια κατέβαλε, ως προκαταβολή, 900.000 δολάρια. Τα εμπορεύματα, με μέριμνα των μεσιτών, ασφαλίστηκαν, με δικαιούχο, την ΡΜ Recovery στις ασφαλιστικές:

*«Loyd's» του Λονδίνου, αντί 1.650.000 δολαρίων ΗΠΑ και

*Naviga Ν.V., Belmarine & Henri J. Moerke Rke and Co NV», με έδρα το Βέλγιο, επίσης για το ίδιο ποσόν.

Με μεταφορέα την Ο.Α., η παράδοση συμφωνήθηκε να γίνει στις εγκαταστάσεις που διαθέτει η αμερικανική εταιρεία στη Γερμανία. Το αεροπλάνο της Ολυμπιακής έφτασε στον προορισμό του, στη Φραγκφούρτη. Ωστόσο, οι εκπρόσωποι των αγοραστών μάταια περίμεναν να παραλάβουν τις πλάκες χρυσού και τα κομμάτια πλατίνας. Τα κιβώτια δεν αναβρέθηκαν σε κανέναν χώρο του αεροσκάφους. Την επόμενη ημέρα ειδοποιήθηκε με e-mail ο γενικός διευθυντής εμπορευματικών μεταφορών της Ολυμπιακής. Το μήνυμα στάλθηκε από τον σουηδό διαμεσολαβητή, ο οποίος του ανέφερε ότι το πολύτιμο εμπόρευμα δεν έφτασε ποτέ στη γερμανική πόλη. Οι διαδικασίες tracing για τον εντοπισμό του φορτίου απέβησαν άκαρπες.

Οι υπεύθυνοι του ελληνικού αερομεταφορέα σήμαναν συναγερμό. Ολοι έψαχναν τον χαμένο θησαυρό, καθώς ναι μεν οι κάμερες στον χώρο παραλαβής εμπορευμάτων της Ολυμπιακής δεν είχαν καταγράψει παραλαβή των επίμαχων κιβωτίων, πλην όμως είχαν συνταχθεί έγγραφα (φορτωτική και δήλωση αποστολέα SLI) που πιστοποιούσαν ότι όχι μόνον είχαν παραληφθεί αλλά και ότι πέρασαν από τον αυστηρό ακτινολογικό έλεγχο. Γι' αυτά τα έγγραφα κατηγορείται σήμερα υπάλληλος της Ολυμπιακής, τότε υπάλληλος υποδοχής εμπορευμάτων στην αποθήκη του εμπορευματικού σταθμού της Ολυμπιακής στο «Ελευθέριος Βενιζέλος».

Σύμφωνα με τη δικογραφία, τα έγγραφα ήταν πλαστά.

«Η όλη μεθόδευση δήθεν απώλειας των εμπορευμάτων ολοκληρώθηκε χωρίς ο αποστολέας (η μεσολαβήτρια εταιρεία δηλαδή) να δηλώσει ότι τα εμπορεύματα που θα ταξίδευαν ήταν αξίας ή είχαν ασφαλιστεί όπως υποχρεούτο, με σκοπό την εξαπάτηση της Ολυμπιακής Αεροπορίας, ότι δήθεν απωλέσθηκαν με την ευθύνη της, προκειμένου να εισπράξει την ασφάλεια αυτών» αναφέρεται.

Στην πραγματικότητα ο θησαυρός υπεξαιρέθηκε για την είσπραξη αποζημίωσης λόγω δήθεν απώλειας από τις ασφαλιστικές εταιρείες και από την Ολυμπιακή, η οποία τελικά έχει πληρώσει με συμβιβασμό 275.000 ευρώ στην αμερικανική εταιρεία. Οι ασφαλιστικές καλούνται να πληρώσουν ως αποζημίωση ποσό που ξεπερνά τα 3.000.000 δολάρια.

Αναφέρει το βούλευμα, για τον εμπλεκόμενο οδηγό:

«Στις 17.04.2002 νόθευσε το φύλλο ημερολογίου μεταφοράς του αυτοκινήτου ιδιοκτησίας του σβήνοντας την αναγραφείσα στην πρώτη σειρά του φύλλου μεταφορά με σκοπό να παραπλανήσει τους υπαλλήλους της Ολυμπιακής ότι κατά τον χρόνο που ψευδώς ανέγραψε είχε πραγματοποιήσει με το αυτοκίνητό του μεταφορά στο αεροδρόμιο Σπάτων πέντε κιβωτίων με μέταλλα για να μεταφερθούν με αεροπλάνο της εταιρείας με αποστολέα την "Φερομέτ" και παραλήπτρια την γερμανική "OMG AG &CO KG". Εκανε χρήση του παραπάνω εγγράφου παραδίδοντας φωτοτυπία σε συγκατηγορούμενό του σκοπεύοντας να παραπλανήσει τους αρμοδίους της Ο.Α. ότι τα κιβώτια είχαν δήθεν μεταφερθεί στην αποθήκη του νέου εμπορευματικού σταθμού, ώστε η παραλήπτρια εταιρεία ισχυριζόμενη ότι τα κιβώτια είχαν παραδοθεί και απωλεσθεί κατά τη μεταφορά και επειδή στη συνέχεια ουδέποτε θα ήταν δυνατόν να ανευρεθούν, να αξιώσει αποζημίωση από την Ο.Α. για τη δήθεν απώλειά τους».

Παράσταση πολιτικής αγωγής έχουν δηλώσει μόνο οι δικηγόροι Αθηνών Ανδρέας Αναγνωστάκης και Αλέξης Αναγνωστάκης, ως εκπρόσωποι της βελγικής ασφαλιστικής εταιρείας NATEUS NV (διαδόχου της τότε NAVIGA) διεκδικώντας τη χρηματική ικανοποίηση της εταιρείας λόγω της ηθικής, οικονομικής και άλλης βλάβης που υπέστη από τις πράξεις των κατηγορουμένων.

Η Ολυμπιακή Αεροπορία δεν έχει δηλώσει παράσταση πολιτικής αγωγής, ενώ η εκδίκαση της υπόθεσης αναβλήθηκε για δεύτερη φορά -σε σύντομη δικάσιμο- την περασμένη Τρίτη.

www.enet.gr

Ο Άγιος Κλήμης ο θαυματουργός, Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος

Αντάξιος μαθητής των δύο πανσέπτων Άγιων ισαποστόλων Κυρίλλου και Μεθοδίου, των γνωστών ως φωτιστών των Σλαύων, υπήρξεν ο Άγιος Κλήμης ο θαυματουργός, Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος και λαμπρότατος ποιμένας και διδάσκαλος της ευρύτερης περιοχής της Μοισίας[1], του οποίου η μνήμη τιμάται την 25ην Νοεμβρίου από όλους τους λαούς της χερσονήσου του Αίμου.

Ακολουθώντας τα άγια βήματα των διδασκάλων του, εβάδισε στα ίχνη τους, έχοντας ως πρότυπον τον βίον τους, αλλά και της υπολοίπου σεπτής χορείας των μαθητών τους, γι΄ αυτό και με ποικίλα χαρίσματα εδοξάσθη από τον Κύριο και εφάμιλλος των αγγέλων ανεδείχθη, το δε όνομά του βίβλος ουράνια φέρει εγγεγραμμένο, σύμφωνα με τον ιερόν βιογράφον του.

Ενδεδυμένος την αρχιερατικήν στολήν παρέστη -όπως ο Παύλος- ενώπιον βασιλέων αλλόπιστων εθνών προκινδυνεύοντας και υπερμαχώντας της πίστεως του Αναστάντος Κυρίου, προβάλλοντας και επιδεικνύοντας ενστασιν «αθλητικήν».

Με το κήρυγμα του Ευαγγελίου και με το θείον βάπτισμα υπέδειξε τον δρόμον της ευσέβειας και εκάθαρε τα έθνη της Μοισίας από τις πλάνες και την απάτη του Σατανά, επαναφέροντας τους πλανωμένους στην οδόν, την όντως ευθείαν.

Δεν πτοήθηκε ούτε από την θρασύτητα των αγνωμόνων αρχόντων, ούτε ο φθόνος βέβηλων ιερέων έκαμψαν την παρρησίαν του, την οποίαν υπέρ των θείων δογμάτων επέδειξε.

Για τον λόγον αυτόν κατέστη μέγας, προπύργιον και αδιάσειστον έρεισμα για τους πιστούς. Ενώ με την αθλησή του τον «Βελίαρ» κατατρόπωσε και από την διά βίου μελέτην των θείων Γραφών, ωσάν μέλισσα συνέλεξε τον γλυκασμόν των αρετών, φθάνοντας στην ακρώρειαν -την κορυφήν- της αγιότητος.

Γι΄ αυτό και μόνη η επίκλησή του την ταρασσομένην καρδίαν των πιστών από τις ποικίλες δυσχέρειες του βίου την ιλαρύνει και με την γαλήνη των πρεσβειών του παύει τον τάραχόν της.

Έτσι η τιμία μυροθήκη των λειψάνων του υπερέβαλε την παλαιάν κολυμβήθραν του Σιλωάμ, αφού εκείνη μόνον έναν, μία φορά το χρόνο, όταν εταράσσετο το ύδωρ, εθεράπευε, ενώ αυτή ακατάπαυστα θεραπεύει, τα πλήθη τα πολλά, που τον επικαλούνται, από δυσίατα πάθη

Από την αφθονώτατη πηγή ιαμάτων, που έγινε η αγία λάρνακά του, οι ειλικρινώς προστρέχοντες απαλλάσσονται από την ψυχοφθόρον ενέδραν της δαιμονικής φάλαγγας, ανακουφίζοντας από τα άλγη του σώματος και με τις ευσπρόσδεκτες προς τον Κύριον ικεσίες του ο Άγιος, τους παρέχει μία ακαταμάχητη συμμαχία, ώστε να λυτρώνονται από τις ποικίλες του βίου περιστάσεις.

Ο δε σεπτός Ναός του κατέστη ιατρείον άμισθον και αδαπάνητον, καταφύγιον των μετανοούντων, όρμος γαληνότατος, πύργος αδιάρρηκτος και λιμάνι υπήνεμο, όπως διαφαίνεται από την ιεράν υμνολογίαν του.

Ο Άγιος Κλήμης φθάνοντας σε βαθύ γήρας, αρχιερεύς ήδη της περιοχής της Αχρίδος, και εξαντλώντας τον εαυτό του σε κόπους και πόνους και αγώνας αθλητικούς όλην του την σωματικήν δύναμιν, είχε πάντα μαζί του τον Άγιο Ναούμ, ο οποίος ποτέ του δεν εξεμάκρυνεν από τον λόγον του, αλλά τον εβοηθούσε και υπηρετούσε μέχρι της μακαρίας τελευτής του, όπως παλαιά ο Ααρών, τον Μωϋσή!.

«Κλήμης το κλήμα της αληθούς αμπέλου,

έσταξε νέκταρ θεογνωσίας τη κτίσει.

Θέσκελος εισέπτη Κλήμης πόλον είκάδι πέμπτη».

Δηλαδή ο Άγιος Κλήμης, το κλήμα της αληθινής Αμπέλου -που είναι ο Χριστός- έσταξε στην κτίση όλη, στους πιστούς, το νέκταρ της θεογνωσίας, της αληθινής πίστης του Ναζωραίου. Και συνεχίζει -ο ιερός βιογράφος του- ο Κλήμης ο θεσπέσιος εισήλθε στο ουράνιο στερέωμα την εικοστήν πέμπτην -του Μηνός Νοεμβρίου- δηλαδή η αγία ψυχή του συνάντησε τον πλάστην της.

Συγγραφέας του βίου και της πολιτείας του υπήρξεν ο αγιώτατος και αοίδιμος Αρχιεπίσκοπος της πρώτης Ιουστινιανής και πάσης Βουλγαρίας, κυρός Θεοφύλακτος, ο οποίος εχρημάτισε και μαΐστωρ των ρητόρων της Κωνσταντινουπόλεως.

Ο Άγιος Κλήμης υπήρξεν ένας εκ των αγίων επταρίθμων, συναθλούμενος και συγκακουχούμένος, οι οποίοι άγιοι περιερχόμενοι τα τότε «λιθοκάρδια» αυτά έθνη, θέλοντες να μεταφράσουν τις θείες Γραφές στην γλώσσα του κάθε Έθνους της περιοχής, υπέβαλαν τους εαυτούς τους σε νηστείαν πολλήν, επίπονον προσευχήν και της ψυχής κάκωσιν και συντριβήν και ταπείνωσιν. Γι΄ αυτό και ο Θεός τους έδωσε το ποθούμενον, αφού πάντα είναι πλησίον σε όσους τον επικαλούνται «εν πνεύματι αληθείας» πολλώ δε μάλλον σ΄ αυτούς τους αγίους, οι οποίοι άναψαν τον λύχνον των θείων Γραφών σε έναν τόπο αυχμηρόν πνευματικά, και αφιλόξενον.

Μεταξύ των εγκρίτων και αρίστων της ομάδος των αγίων επταρίθμων, οι οποίοι άρδευαν από την πνευματικήν πηγήν της διδασκαλίας τους, ήταν και οι δύο κατά σάρκα αδελφοί, Γοράσδος και Αγγελάριος, οι οποίοι με την οσμήν της γνώσης τους την χώραν των Βουλγάρων πλημμύρισαν.

Όλη αυτή η ομάδα των αγίων επταρίθμων επισκέφθηκαν στην Ρώμη τον τότε πάπα Αδριανόν -ευρισκόμεθα στον 9ον μΧ αιώνα, προ του οριστικού Σχίσματος των Εκκλησιών, που επήλθε το 1054 μ.Χ. Εκείνος ήτο περιχαρής, γιατί προ πολλού είχε καταπλαγεί από την «βροντήν» της φήμης τους και διακαώς ποθούσε να δει και την «αστραπήν» της Χάριτος, που τους επεσκίαζε. Εκείνος μελέτησε μαζί τους τις Γραφές μετεφρασμένες στην γλώσσα τους, τις προσήγαγε στην Αγία Τράπεζα, στο ιερόν θυσιαστήριο προς εξαγιασμόν υποδεικνύοντάς τους, ότι με τέτοιες θυσίες ευαρεστείται ο Θεός. Και όσους πιστούς με εγχώριαν παιδείαν και με σεμνότητα βίου κεκοσμημένους, υπέδειξαν στον Αρχιερέα της Ρώμης, τους εχειροτόνησε πρεσβυτέρους, διακόνους και υποδιακόνους, ώστε με την επιστροφήν τους να διδάξουν τα έθνη τους. Τον Μεθόδιον, φωτιστήν των Σλαύων, εχειροθέτησε Επίσκοπον Μοραβίας[2] της Παννονίας[3], κατ΄ αυτόν τον τρόπον τιμώντας τον με αυτό το αξίωμα, μάλλον δε την Επισκοπήν ετίμησε δι΄ αυτού, όπως χαρακτηριστικά ο ιερός βιογράφος του αναφέρει.

Ο Γοράσδος γνωρίζοντας και την ελληνικήν γλώσσαν, εμπλούτισε την εγχώριαν γλώσσα του με όρους πατερικούς και απέβη διαπρεπής ρήτωρ και κύριος του άμβωνος. Με τον αδελφόν του Αγγελάριον, τον Άγιον Κλήμη και τους λοιπούς αγίους· τις αιρέσεις του Ευνομίου και Βορνίχου κατετρόπωσαν και το Ορθόδοξον Δόγμα της Αγίας Τριάδος εδραίωσαν, εφυλακίσθηκαν, προπηλακίσθηκαν εδιώχθησαν, αλλά με την Χάριν του Παναγίου Πνεύματος ενίκησαν και αγίασαν.

Σημειώσεις:

1. Μοισία: αρχαίον όνομα της μεταξύ του Αίμου και του Δουνάβεως χώρας
2. Όνομα μεγάλης χώρας της περιοχής της Τσεχοσλοβακίας.
3. Όνομα αρχαίας χώρας, αντιστοιχούσης προς την νοτίως του Δουνάβεως περιοχήν της σημερινής Ουγγαρίας.

Πηγή: Ημερολόγιον του έτους 2010, έκδοσις Ιεραποστολικού Συλλόγου «Φίλοι της Ιεράς Μητροπόλεως Βερατίου – Αλβανίας»
vatopaidi.wordpress.com