Στην κοινή ζωή ή υπακοή μας επιτρέπει
σιγά-σιγά να κατανοήσουμε την ψυχολογία των άλλων προσώπων. Μαθαίνοντας
να ζούμε με ένα πρόσωπο, μαθαίνουμε να ζούμε με εκατομμύρια προσώπων πού
τού μοιάζουν. Έτσι, προοδευτικά, εισχωρούμε σε βαθύ πόνο για όλη την
ανθρωπότητα. Το πνεύμα μας πρέπει ν’ αναπτυχθεί σε όλες τις διαστάσεις
τού ανθρωπίνου είναι, και όχι μόνο στο επίπεδο των καθημερινών φροντίδων
και δυσκολιών. Οι μικρές αυτές εργασίες, οι προστριβές πού τις
συνοδεύουν, είναι ασφαλώς αναπόφευκτες, αλλά δεν είναι ό τελικός σκοπός
της ζωής μας. Ό προορισμός μας είναι να γίνουμε «καθ’ όμοίωσιν» τού
Χριστού. Εάν όμως «εγώ» δεν μπορώ να φέρω μέσα μου μια μικρή αδελφότητα,
πώς θα μπορούσα να αγκαλιάσω, όπως ό Χριστός, το σύνολο της
ανθρωπότητας μέσα στο χρόνο και το χώρο;
Γράφει: Άρχιμανδρίτης Σωφρόνιος
Πηγή: Περί Πνεύματος και Ζωής
www.gonia.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου