Παρθενομάρτυρος Ευθαλίας (2 Μαρτίου)

του Αρχιμ. Νικοδήμου Παυλόπουλου

Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου

από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»

Η αειθαλλής παρθενομάρτυς

«Υιόν φιλούσα μητροπαρθένου κόρης, τομήν υπέστη καλλιπάρθενος κόρη.

Σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, εορτάζαμε τη μνήμη της αγίας ενδόξου παρθενομάρτυρος Ευθαλίας.

Γεννήθηκεν η αγία Ευθαλία στη μεγάλη νήσο της Ιταλίας, τη Σικελία. Και η μητέρα της, Ευθαλία λεγόταν και ήταν μάλιστα αιμορροούσα, είχε και έναν αδελφό. Πλήθος δε υπηρετών και δούλων τους υπηρετούσαν γιατί είχαν πλούτο πολύ και ζηλευτό. Ολόκληρη όμως η οικογένεια της ζούσε στο σκοτάδι και το έρεβος της πλάνης των ειδώλων. Ελάτρευαν τους δώδεκα θεούς του Ολύμπου και τους εφέστιους θεούς της Ρώμης.

Αλλά και γι' αυτούς εσήμανεν η ώρα της χάριτος, και ήλθεν ο Χριστός και εκτύπησε τη θύρα των κλειστών καρδιών εκείνης της ειδωλολατρικής οικογενείας, και να πώς.

Τρεις άγιοι Μάρτυρες πού γιορτάζονται στις δέκα Μαΐου, οι άγιοι Αλφειός, Φιλάδελφος και Κυπρίνος, παρουσιάστηκαν στον ύπνο της μητέρας και της είπαν: «εάν πιστεύσης εις τον Χριστόν και βαπτισθής, βέβαια θέλεις ιατρευθής και σωθής, εάν δε μη πιστεύσης, φεύγε μακράν από λόγου μας». Ω! ευλογημένη ευκαιρία, ω μεγάλη του Θεού και των πιστών θεραπόντων του, των Αγίων, ευσπλαχνία! Ο Κύριος «εξεπέτασε τας χείρας» του προς την αιμορροούσαν εκείνη γυναίκα και της έδωκε την ευκαιρία να σώση και την ψυχή της άλλα και το σώμα. Και ευτυχώς η καλοπροαίρετη εκείνη μητέρα άκουσε την πρόσκλησι του Θεού και δέχτηκε το κάλεσμα του.

Μόλις εξύπνησεν είπε στην κόρη της το όνειρο και εζήτησε να ακούση και τη γνώμη της επάνω σ' αυτό και εκείνη η αγνή και παρθένος — πλην ειδωλολάτρις μέχρι τότε — Ευθαλία παρώτρυνε την αιμορροούσα μητέρα της να στέρξη στην υπόδειξι των τριών αγίων Μαρτύρων, και τόσον εκείνη όσο και η ίδια να βαπτισθούν στο όνομα του Χριστού και να αρνηθούν τα είδωλα και την αμαρτία.

Βαπτίστηκαν λοιπόν μητέρα και κόρη από έναν ευλαβή ιερέα και άρχισαν πιστά πια, αλλά και με προσοχή και σύνεσι να εκτελούν τα χριστιανικά τους καθήκοντα, και το θαύμα ευθύς με το βάπτισμα συντελέστηκε «παραχρήμα έστη η ρύσις του αίματος αυτής».

Αλλά ο Σερμιλιανός, ο γυιός και αδελφός των νεοφώτιστων γυναικών, όταν πληροφορήθηκεν από τη μητέρα του ότι ο Χριστός την έλυσεν από τη μάστιγα της και την εθεράπευσε με το βάπτισμα το χριστιανικό, έγινε θηριώδης και έπιασε τη μάνα από το λαιμό με ζωηρή τη διάθεσι και καταφανή τη μανία να την πνίξη, άλλ' ευτυχώς μια της δουλεύτρα πιστή και αφωσιωμένη την ελύτρωσε από του γιου της τη μανία, και εκείνη η μακαριά, έφυγεν από το σπίτι της για να μη δώση την ευκαιρία στον αμαρτωλό της γυιό και γίνη «μητραλίας».

Όμως χρέος μεγάλο αισθάνθηκαν απέναντι στο Χριστό η κόρη της, η αγία παρθένος Ευθαλία να ελέγξη τον αυτουργό της εγκληματικής κατά της μητέρας του απόπειρας.

Ο δε Σερμιλιανός εξ αφορμής του θάρρους της αδελφής του και βασιζόμενος στα λόγια της τα επιτιμητικά και τα ελεγκτικά έβγαλε το συμπέρασμα ότι και εκείνη είχε γίνει του Χριστού λεία και αγρία και απότομα της είπε: ώστε και συ υπερασπίζεις τη μητέρα σου; είσαι λοιπόν και συ χριστιανή; — Ναι χριστιανή είμαι και είμαι έτοιμη να αποθάνω προς Χάρι του Χριστού, του υιού της «μητροπαρθένου κόρης», της αγίας Θεοτόκου Μαρίας.

Αυτό ήταν, αγαπητοί μου αδελφοί. «Ο μιαρός και αλιτήριος αδελφός της, εγύμνωσεν αυτήν, και έδειρε δυνατά, είτα παρέδωκεν αυτήν εις ενα του δοΰλον δια να την ατιμάση». Ω Χριστέ μου! τι ακούουν σήμερα τα αυτιά μας; ο αναίσχυντος και εγκληματίας αδελφός παρέδωκε σε σαρκολάτρη δούλο του την αδελφή του για να την ατιμάση και να της κλέψη τον πολυτιμότερο της θησαυρό, την αγνότητα της και την παρθενία! Φρίξον ήλιε και στέναξαν γη! Πολλοί αδελφοί εγκληματούν γιατί οι αδελφές τους τους επρόσβαλαν την τιμή, αλλά πρωτάκουστο είναι να εκδίδη αδελφός την αδελφή του στο βούρκο και στην αμαρτία μόνο και μόνο για να εκδικηθή την πίστι και την αρετή πού εκείνη εκπροσωπεί.

Άλλα ζη κύριος ο Θεός. Με μόνη την προσευχή της αγίας τυφλώθηκεν ο πονηρός δούλος και δεν κατάφερε να εγκληματήση κατά της σεμνότητας και της αρετής της παρθένου Ευθαλίας. Να συνετίστηκεν άραγε ο αδελφός; Όχι δυστυχώς, αγαπητοί μου αδελφοί, αλλά περισσότερον ανίερος και εκδικητικός έπιασεν από τα μαλλιά την αδελφή του και με το χέρι του το ίδιο σαν άλλος Κάϊν έκοψε την κεφαλή της παρθενομάρτυρος αγίας Ευθαλίας.

Και βέβαια δεν έγινε «μητραλίας» αλλά κατάντησεν αδελφοκτόνος, ανόσιος και ασύγνωστος εγκληματίας του οποίου το εναίσχυντο παράδειγμα με τα μελανώτερα χρώματα εσημείωσεν ο Θεός και η Εκκλησιαστική Ιστορία.

Άλλα δυστυχώς, και σήμερα πολλοί αδελφοί ντρέπονται να λέγουν αδελφές τους, κόρες αγνές και σεμνές, κοπέλες ηθικές και ενάρετες, νέες πού φλέγονται από τον ιερό πόθο να ζήσουν τη ζωή του μοναχισμού και της αφιερώσεως, και απειλούν εξορίαν από το σπίτι και σφαγήν εάν εξακολουθήσουν «να καλογερεύουν» και να έχουν «ψύχωσι» με την εκκλησία.

Αγαπητοί μου αδελφοί, μην ντρέπεσθε για τα καλά σας αδέλφια, για τα τίμια και ηθικά. Αυτά σας δοξάζουν, αυτά σας τιμούν. Να ντρέπεσθε για τους αλιτήριους αδελφούς για τις παραστρατημένες κόρες και με κάθε τρόπο να φροντίζετε την επιστροφή τους και το στηριγμό τους. Μακάρι και εγώ και εσείς να είχαμε αδελφές σαν την αγίαν Ευθαλία.

www.zoiforos.gr

Η αληθινή ενότητα

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

«... μέχρι καταντήσωμεν οι πάντες
εις την ενότητα της πίστεως και της
επιγνώσεως του Υιού του Θεού»

Ο λόγος για την ενότητα των Χριστιανών αγγίζει τις λεπτότερες χορδές κάθε χριστιανικής καρδιάς. Γιατί αναφέρεται στο κέντρο της ζωής της Εκκλησίας και της αποστολής της. Η μεγάλη εκείνη ευχή -υποθήκη του Χριστού μας στην αρχιερατική προσευχή Του «... ίνα πάντες εν ώσι» (Ιωάν. ιζ' 21), που έγινε καθημερινή προσευχή της Εκκλησίας («... και υπέρ της των πάντων ενώσεως... δεηθώμεν»), επιβεβαιώνει πανηγυρικά το γεγονός αυτό, που γίνεται περισσότερο αισθητό από τη θέα του δράματος του διαιρεμένου χριστιανικού κόσμου και των ποικιλώνυμων ενωτικών προσπαθειών. Αν μάλιστα φέρουμε στο νου μας και μερικές σχισματικές -αληθινά τραυματικές- καταστάσεις, που έχουμε και μέσα στην Ορθοδοξία, όπως ακόμη τις τόσο συχνές ασυμφωνίες και διενέξεις μεταξύ μας, τότε συνειδητοποιούμε την σημασία της ενότητος.

Θεμελιακές προϋποθέσεις

Η ενότητα της Εκκλησίας έχει κατ' αρχήν ορισμένες αναγκαίες προϋποθέσεις, που πρέπει να υπογραμμίσουμε, για να καταλάβουμε καλύτερα την αναφορά του Αποστόλου στην ουσία της ενότητός μας. Η ενότητα της Εκκλησίας είναι ενότητα «εν Χριστώ». Μέσα στο ένα σώμα του Χριστού (βλ. και Α' Κορ. κεφ. ιβ'). Δεν είναι ο καρπός μιας απλής ιδεολογικής ταυτίσεως και συμφωνίας των μελών της Εκκλησίας, ή το αποτέλεσμα μιας άρτιας οργανωτικής διαρθρώσεως. Γιατί τότε η Εκκλησία δεν θα ήταν σώμα Χριστού, που ζωοποιείται από το Άγιο Πνεύμα, αλλά κάποιος σύλλογος - όμιλος - οργάνωση, όπως αυτές που γνωρίζει ο κόσμος. Η ενότητα της Εκκλησίας είναι «ενότης του Πνεύματος», οικοδομείται και συντηρείται από τη ζωοποιό χάρη του Αγ. Πνεύματος. Ακόμη^. βάση της ενότητος αυτής δεν είναι μια κοινή επιδίωξη των μελών για την επιτυχία κοινών συμφερόντων και σκοπιμοτήτων (έστω και πνευματικών), αλλά μόνη η αποκεκαλυμμένη στο πρόσωπο του Χριστού αλήθεια, μέσα στην οποία καλείται κάθε πιστός να εισέλθει ολόκληρος, για να βρεθεί έτσι ενωμένος και με όλους τους άλλους αδελφούς του στο ένα Κυριακό Σώμα (Α' Κορ. ι' 17). «Ένας Κύριος, μία πίστη, ένα βάπτισμα, ένας Θεός και Πατέρας όλων» (στ. 5-6) είναι τα θεμέλια της ενότητος της Εκκλησίας. Όπου λείπουν αυτές οι προϋποθέσεις, δεν μπορεί να υπάρξει ενότητα εκκλησιαστική. Αντίθετα εκεί εμφανίζεται αίρεση, δηλαδή διαίρεση, και σχίσμα. Η αίρεση είναι ανατροπή των θεμελίων αυτών της ενότη­τος, που εν αγίω Πνεύματι καθορίζει ο Απ. Παύλος. Ο αιρετικός δεν δέχεται τον ένα (και μοναδικό) Κύριο, γιατί τεμαχίζει -και έτσι διαστρέφει- την αλήθεια του Κυρίου. Απορρίπτει την πίστη, αφού δέχεται μια πίστη, που δεν σώζει. Αρνείται το Θεό, γιατί δέχεται «Θεό» που δεν είναι ο αληθινός, ο Οποίος έδωσε την αλήθεια και όχι την αιρετική πλάνη. Έτσι ούτε και στο βάπτισμα του σώματος του Χριστού ο αιρετικός μετέχει, γιατί στην πλάνη κάθε αιρέσεως δεν μπορεί να υπάρχει βάπτισμα, αλλά μόνο ψευτοβάπτισμα.


Μέσα για την ενότητα

...Και πρώτα μας χορηγεί ο Χριστός την άκτιστη χάρη Του, που μας ζωοποιεί και μας κρατεί ενωμένους μαζί Του. Χάρη και αγιασμό αντλούμε μέσα στην Εκκλησία αδιάκοπα. Με τα άγια Μυστήρια, και προ πάντων με την ενοίκηση του Αγίου Πνεύματος μέσα μας, που είναι ο κύριος στόχος της πνευματικής ζωής μας. Η Χάρη δε του Χριστού παρέχεται σύμφωνα με το δίκαιο μέτρο του Χριστού, ανάλογα δηλαδή με την κάθαρσή μας, αλλά και το έργο του καθενός μας μέσα στο Σώμα Του. Γιατί η Χάρη του Χριστού ενεργοποιείται λειτουργικά στο Σώμα Του ως χαρίσματα, ως χαρισματική οργάνωση και συγκρότηση της Εκκλησίας. Γι' αυτό μας έδωσε αποστόλους, προφήτες, ευαγγελιστές, ποιμένες και διδασκάλους. Ο Παύλος μιλεί για την συγκρότηση «του θεσμού της Εκκλησίας», και, όπως στην Α' προς Κορινθίους επιστολή του (ιβ' 28 ε.), αναφέρεται στα αγιοπνευματικά χαρίσματα, που μέσα στη ζωή της Εκκλησίας εκφράζονται ως διακονήματα - διακονίες. Από τους Αποστόλους, που τους εξέλεξε ο ίδιος ο Χριστός (Ιω. ιε' 16), μέχρι τους σημερινούς φορείς αγιοπνευματικών χαρισμάτων με συγκεκριμένη διακονία στην Εκκλησία (Ποιμένες), που τους εκλέγει ο Θεός μέσω όλων των πιστών - μελών του Σώματος (βλ. Πράξ. κεφ. στ') -αυτή είναι η γνήσια πράξη της Εκκλησίας-, έχουμε μια συνεχή διακονία, για να καταρτίζονται οι Άγιοι, να προοδεύουν δηλαδή σε αγιότητα τα μέλη του σώματος, και να «αυξάνει» έτσι πνευματικά η Εκκλησία. Χάρη και διακονίες - χαρίσματα έχουν συγκεκριμένο στόχο, που δεν είναι άλλος από τη

Γνήσια και σωστή ενότητα,

η οποία σημαίνει: α) Ομοιότροπη αποδοχή της αληθείας του Χριστού, της αποκαλύψεώς Του. Απόλυτη δηλαδή κατάφαση του Προσώπου του Χριστού, όλου του φάσματος της αληθείας, που με την είσοδό Του στον κόσμο μας εφανέρωσε. β) Αναγνώριση του Χριστού, εσωτερικά και εξωτερικά, στην καρδιά και στη ζωή μας, ως του σαρκωμένου Θεού για τη σωτηρία μας, με συνέπεια την παράδοσή μας σ' Αυτόν, για να αγιάσει και να θεώσει τη ζωή μας. Αυτό συμβαίνει στους Αγίους μας, οι οποίοι δεχόμενοι ολόκληρο το Χριστό, κρατούν την ορθή πίστη και ομολογία, και αναγνωρίζοντας ομοιότροπα τον Χριστό, φθάνουν στην τελεία «επίγνωσή» Του, που είναι η μετοχή στο άκτιστο φως της θεότητός Του. Χωρίς τα δύο αυτά στοιχεία ενότητα χριστιανική δεν μπορεί να υπάρξει. Όταν λείπει η πίστη, ή είναι λειψή, δηλαδή αιρετική, καταντούμε σε ένα ατομικό - ψευτοχριστιανισμό, που είναι αδύνατο να οικοδομήσει ενότητα, όπως την νοεί ο Παύλος. Όταν λείπει η επίγνωση του Χριστού ως Υιού του Θεού, χάνουμε την ουσία του Χριστού και την αποκλειστικότητά του για τη σωτηρία του κόσμου, και νοούμε τη χριστιανική ιδιότητά μας ως ένα συμπληρωματικό στοιχείο της ζωής μας και όχι ως την ίδια τη ζωή μας. Απ' τη διπλή αυτή αρρώστια πάσχει κατά κανόνα ο «Χριστιανισμός» της εποχής μας....

Η ενότητα της Εκκλησίας δεν μπορεί να είναι άλλη από αυτή, που μας περιγράφει ο Απ. Παύλος. Έτσι την δέχθηκαν και την δέχονται όλοι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας, έτσι την κηρύσσει η Ορθοδοξία των Αγίων μας Πατέρων. Ενότητα με «ποικιλίες» και «πλουραλισμούς» στην ουσία της πίστεως αγνοεί η Εκκλησία. Αν ζει λοιπόν μέσα μας το ένα Άγιο Πνεύμα, αν δηλαδή από την κάθαρση έχουμε φθάσει στον αγιοπνευματικό φωτισμό, τότε θα «καταντήσουμε» - καταλήξουμε και στην γνήσια και αληθινή ενότητα της Εκκλησίας.

"ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ"
(Απάνθισμα κηρυγμάτων από την
«ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ» των ετών 1980 και 1983)
ΠΡΩΤΟΠΡ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ Μ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Ιθαγένεια και Παράδοση

Του Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου Ιερόθεου

Πηγή: Eφημ. "ΤΟ ΒΗΜΑ", 28/02/2010.

Η συζήτηση για την χορήγηση ελληνικής ιθαγένειας σε μετανάστες δημιουργεί πολλές συζητήσεις μεταξύ κληρικών και λαϊκών και διατυπώνονται διάφορες απόψεις, οι οποίες, τις περισσότερες φορές, είναι αποσπασματικές, συνθηματολογικές και γι΄ αυτό προβληματικές. Με όσα θα καταγράψω στην συνέχεια θα εντοπίσω μια πλευρά του θέματος που είναι όμως γενική, παρά το ευσύνοπτο, και όχι αποσπασματική.

Η ιθαγένεια ως λέξη συνδέεται με την νομική επιστήμη και δηλώνει τον «νομικό δεσμό που συνδέει ένα πρόσωπο με ορισμένο κράτος και το καθιστά πολίτη του κράτους» και νομικά είναι συνώνυμη με την υπηκοότητα.

Είναι αυτονόητο ότι η ιθαγένεια αποτελεί την βάση ενότητος ενός Κράτους και δημιουργεί υποχρεώσεις και δικαιώματα, σύμφωνα με τις συνταγματικές επιταγές του Κράτους. Αυτό σημαίνει ότι η Πολιτεία, κατόπιν εμπεριστατωμένης έρευνας και μελέτης, χορηγεί σε κάποιον μετανάστη την ιθαγένεια, ή αίρει την ιθαγένεια κάποιου άλλου για διαφόρους λόγους που προβλέπονται από την νομοθεσία. Ετσι, υπάρχει η κτήση, η διατήρηση και η αποβολή της ελληνικής ιθαγένειας. Οπότε, είναι οι ιθαγενείς και οι ανιθαγενείς.

Οταν μελετήση κανείς τον τρόπο με τον οποίον συνδέονται οι άνθρωποι μεταξύ τους, μπορεί να εντοπίση τρεις πραγματικότητες που προσδιορίζονται με ανάλογες λέξεις-κλειδιά, ήτοι το αίμα, την παιδεία και το πνεύμα.

Το αίμα είναι η βάση συνδέσεων των οικογενειών και γενικότερα των ιδιαιτέρων λαών. Πρόκειται για την συγγένεια του αίματος που συνδέει στενά τις οικογένειες και τις φυλές. Στους δεσμούς αίματος μπορούμε να εντοπίσουμε τα προβλήματα που δημιουργεί ο ρατσισμός.

Πράγματι, ο ρατσισμός-εθνοφυλετισμός διακηρύσσει την βιολογική ενότητα, αλλά και την βιολογική ανισότητα των ανθρώπων και συγχρόνως κάνει λόγο για ανώτερες και κατώτερες φυλές και με αυτόν τον τρόπο δικαιολογούνται φυλετικές διαφορές, καταπιέσεις και δουλείες, εθνικές, κοινωνικές και φυλετικές.

Η παιδεία εξετάζει την ενότητα της κοινωνίας μέσα από άλλη ευρύτερη βάση, αφού την προσδιορίζει με την γλώσσα και τις ιδιαίτερες αρχές που καθορίζει ο πολιτισμός, που επικρατεί σε έναν χώρο. Στο σημείο αυτό δίνεται μεγάλη σημασία και προτεραιότητα στα ιδιαίτερα πολιτισμικά στοιχεία ενός τόπου.

Πολιτισμός είναι όλος ο τρόπος ζωής, η κληρονομιά και οι σχέσεις μιας ομάδας ανθρώπων προς το περιβάλλον, τις αξίες της ζωής, τον Θεό και τον άνθρωπο. Εάν το αίμα προσδιορίζει τον βιολογικό οργανισμό του ανθρώπου, πράγμα που παρατηρείται και στα άλογα ζώα, ο πολιτισμός είναι εκείνος που χαρακτηρίζει κυρίως τον άνθρωπο και προσδιορίζει την ποιότητα της ζωής του. Είναι η «συλλογική μνήμη των ομάδων» που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά και ενώνει τις ιδιαίτερες πολιτισμικές ομάδες των ανθρώπων.

Το πνεύμα είναι μια τρίτη ενότητα που συγκροτεί ευρύτερες ομάδες ανθρώπων, ανεξάρτητα από το αίμα και την παιδεία. Με την λέξη πνεύμα δεν εννοώ μόνον τις ανώτερες πνευματικές και καλλιτεχνικές αξίες, αλλά κυρίως την θρησκεία και στην προκειμένη περίπτωση την διδασκαλία και τις επιταγές της Εκκλησίας. Πρόκειται για το εκκλησιαστικό πνεύμα, για τον εκκλησιαστικό τρόπο ζωής που διακρίνεται για την διδασκαλία και το ιδιαίτερο βίωμα, που ονομάζεται εκκλησιαστικό πολίτευμα.

Επομένως, οι τρεις αυτές λέξεις, ήτοι αίμα, παιδεία, πνεύμα, συνιστούν τρεις επάλληλους και ομόκεντρους κύκλους, από τους οποίους το αίμα, δηλαδή η βιολογική συγκρότηση, είναι ο στενός και εσωτερικός κύκλος, που συνδέεται με τον ρατσισμό, η παιδεία είναι ο αμέσως ευρύτερος κύκλος που χαρακτηρίζεται κυρίως από τον πολιτισμό, και το πνεύμα που είναι ο ευρύτατος και εξωτερικός κύκλος, βλέπει τα πράγματα με άλλη οπτική γωνία. Ο άνθρωπος όσο ωριμάζει πολιτισμικά και πνευματικά τόσο και εξέρχεται από το αίμα, προχωρεί στην παιδεία-πολιτισμό και ανέρχεται στο πνεύμα, που συνιστά την μεγαλύτερη και πληρέστερη ελευθερία.

Από την φύση της η ενότητα που στηρίζεται μόνο στο αίμα, παραβλέποντας και τα άλλα δύο στοιχεία, προωθεί την θεωρία της ανώτερης φυλής και αυτό συνδέεται με επιθετικότητες, όπως το είδαμε τον 20ό αιώνα με τον ναζισμό. Η παιδεία βελτιώνει κάπως τα πράγματα, αλλά είναι δυνατόν και αυτή να λειτουργήση επιθετικά, όταν προσδένεται στο άρμα του εθνοφυλετισμού- ρατσισμού, δηλαδή της νοοτροπίας του αίματος, οπότε δημιουργούνται οι συγκρούσεις μεταξύ πολιτισμών. Το πνεύμα, όπως εκφράζεται από την Ορθόδοξη Εκκλησία, υπέρκειται του αίματος και της ιδιαίτερης πολιτισμικής έκφρασης, γιατί αναφέρεται περισσότερο στην οικουμενικότητα.

Ειδικά η Ορθόδοξη Εκκλησία, χωρίς να καταργή τις ιδιαίτερες Πατρίδες, κινείται πάνω και πέρα από αυτές, γιατί προσδιορίζεται από την «μέλλουσαν» και όχι την «μένουσαν πόλιν» (Εβρ. ιγ΄, 14). Είναι χαρακτηριστικός ο λόγος του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ότι όλος ο παρών βίος είναι «αποδημία» και ότι ο άνθρωπος δεν είναι απλώς «πολίτης», αλλά «οδίτης». Γι΄ αυτό συνιστά: «Μη είπης έχω τήνδε την πόλιν, και έχω τήνδε. Ουκ έχει ουδείς πόλιν. Η πόλις άνω εστί. Τα παρόντα οδός εστιν».

Πάντως, η Ιστορία του γένους μας έχει αποδείξει ότι ο ελληνισμός, ως τρόπος σκέψεως και ζωής, υπήρξε οικουμενικός, και η Ορθόδοξη Εκκλησία ζη και εργάζεται «εις πάντα τα έθνη» (Ματθ. κη΄, 19), προσλαμβάνει και τα πολιτισμικά και φυλετικά στοιχεία άλλων λαών και τα νοηματοδοτεί, όπως έδειξαν οι ιεραποστολικές προσπάθειες στα Βαλκάνια και την Ρωσία.

Οι ρατσιστές βλέπουν την ταυτότητά τους στο αίμα και σε μια πλευρά του πολιτισμού (την γλώσσα), αλλά όσοι διακατέχονται από το ορθόδοξο πνεύμα, και εμπνέονται από τον ελληνισμό, που και τα δυο κυριαρχούνται από την υγιή οικουμενικότητα, εξέρχονται από τη στενότητα των βιολογικών δεσμών, χωρίς να τους καταργούν και εισέρχονται μέσα στην όλη οικογένεια του Αδάμ.

Η πολιτιστική μας παράδοση διδάσκει ότι αυτή προσλαμβάνει άλλες παραδόσεις και τις νοηματοδοτεί, δεν φοβάται τίποτε, αλλά αντέχει στον χρόνο και τις πολιτισμικές επιθέσεις. Το ίδιο και η εκκλησιαστική παράδοση διδάσκει ότι είναι πολύ δυνατή και «όλο το φύραμα ζημοί». Οταν διακατεχόμαστε από φοβίες και αισθανόμαστε τον άλλο ως απειλή της ύπαρξής μας, φανερώνουμε υπαρξιακή ανασφάλεια.

πηγή:www.oodegr.com

«Ερημίτης εν μέσω της πολυθορύβου πόλεως»

Ο πατέρας του πέθανε νέος, τον άφηκε 14 ετών. Τον πήρε η μητέρα του μαζί με μια αδελφή και ήλθανε στας Αθήνας, αι οποίαι Αθήναι, μας έλεγε, άρχιζαν από την Ακρόπολη και έφθαναν ως την Παναγία τη Βλασσαρού.

Τον πάντρεψε η μητέρα του ετών 17. Μετά πέντε έτη εχειροτονήθη ιερεύς εις την εκκλησίαν του Προφήτου Ελισαίου το 1884. Δεν πέρασε πολύς καιρός, όταν ένας πατριώτης του τον παρεκάλεσε να τον λυπηθή γιατί κινδύνευε η περιουσία του από χρέος. Αμέσως προσεφέρθη ο πονόψυχος να βάλη την περιουσίαν του ενέχυρον, για να σωθή ο πλησίον του, ώσπου τού την επήρανε και ησύχασε. Απαλλαγείς λοιπόν από τις κοσμικές και κτηματικές φροντίδες, επεδόθη ες ολοκλήρου, ψυχή τε και σώματι εις την ζωήν των μεγάλων ασκητών της ερήμου, εν μέσω της πολυθορύβου πόλεως των Αθηνών.

Κατ' αρχήν έγινε εφημέριος εις τον Άγιον Παντελεήμονα, εις τον Νέον Κόσμον. Η ενορία του απηρτίζετο από... 13 οικογένειας. Εις το διάστημα της εφημερίας του, τον επεσκέφθη ένας ιερεύς άνευ ενορίας, τον παρεκάλεσε να συλλειτουργήσουν, και αυτός ως καλός και αγαθός τον εδέχθη ολοψύχως. Αυτός όμως ο ιερεύς τα συνεφώνησε με τούς τότε επιτρόπους της εκκλησίας του Αγίου Παντελεήμονος, τον έδιωξαν και τον έστειλαν εις την εκκλησίαν τού Αγίου Ιωάννου της οδού Βουλιαγμένης (τον «Κυνηγόν», ως τον έλεγαν τότε). Η ενορία της εκκλησίας αυτής απηρτίζετο από... οχτώ οικογενείας! Και η πληρωμή τού ιερέως ήτανε ένα κομμάτι κρέας από το μανάρι των Απόκρεω ή των Χριστουγέννων. Αυτό δεν τον πείραζε, είχε κεφάλαιον την νηστείαν. Αρκεί να είχε εκκλησία να λειτουργή.

Αυτός ο διωγμός από την εκκλησία τού Αγίου Παντελεήμονος τού έφερε μεγάλο ψυχικό πόνο. Μια βραδιά, φεύγοντας από τον Άγιο Ιωάννη για να πάη στο σπίτι του, έκλαιγε στο δρόμο. Έρημος ο τόπος τότε.

Βλέπει άξαφνα στο δρόμο ένα νεαρό παλληκάρι και τού λέγει: Τι κλαις, πάτερ μου;

- Κλαίω, παιδί μου, γιατί με διώξανε από τον Άγιο Παντελεήμονα.

- Μη λυπείσαι, πάτερ μου, και εγώ είμαι πάντοτε μαζί σου.

Τού λέγει: Ποιος είσαι συ, παιδί μου;

- Εγώ, τού λέγει, είμαι ο Παντελεήμων, πού μένω στον Νέο Κόσμο- και τον έχασε αμέσως από εμπρός του. Αυτήν την οπτασίαν την διηγείτο ο ίδιος επί λέξει εις μίαν κόρη της συνοδείας του.

ΜΑΡΘΑ μοναχή

Πηγή περιοδικό ΣΥΝΑΞΗ ΤΕΥΧΟΣ 16 (από το βιβλίο Ο παπα Νικόλας Πλανάς Εκδόσεις «ΑΣΤΗΡ» Αθήνα 1979. )
www.egolpio.gr

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΛΑΝΑΣ

«Ένα τάλληρον την ημέραν ήτο δι ' αυτόν πολύ»

Μεταξύ των ολίγων πραγματικών, λειτουργών του Υψίστου, υπήρξεν ασφαλώς ο χθες εις Κύριον αποδήμησας αίδεσιμώτατος ιερεύς Νικόλαος Πλανάς, εις ηλικίαν 82 ετών.
Εγεννήθη εις Νάξον το 1851 και από μικρό παιδί αφιερώθη εις τα θεία και την υπηρεσίαν της Εκκλησίας. Από δέκα ετών υπήρξεν υπηρέτης του ιερού, εσήκωνε τα άγια εξαπτέρυγα, αγρυπνούσεν εις τας ολονυκτίας, και από της ηλικίας εκείνης είχεν εκδηλωθή το φιλεύσπλαγχνον του χαραχτήρος του και τα αλτρουιστικά του αισθήματα. Το ψωμί που του έδιδε η μητέρα του, το εμοίραζε με τα άλλα παιδιά του χωριού του, και πολλές φορές είχε δώσει και τα ρούχα του ακόμη στα φτωχά παιδιά.

Το 1879 εχειροτονήθη διάκονος εις τον Άγιον Παντελεήμονα τον παλαιόν... κατόπιν εχειροτονήθη ιερεύς (1884) εις το παρά τον Παλαιόν Στρατώνα ναΰδριον του Προφήτου Ελισσαίου, εις το οποίον μετέβαινε, ως γνωστόν, και έψαλλε κάθε Κυριακήν ο αείμνηστος διηγηματογράφος Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Ελειτούργησεν εις τον ιερόν ναόν της Μεταμορφώσεις ολίγον διάστημα, και ετοποθετήθη εις το τότε εξωκκλήσιον του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, μετόχιον της Μονής του Όρους Σινά.[...]

Ο σημερινός ναός του Αγίου Ιωάννου οφείλεται κατά μέγα μέρος εις αυτόν και τας ενεργείας ενός άλλου μορφωμένου και αφοσιωμένου κληρικού, του ιερέως Νικολάου Λαμπροπούλου. Ο κόσμος χάρις εις τον παπα-Πλανάν, συνέρρεεν εις την μικράν εκκλησίαν και τα εισοδήματά της, φυσικά, ηύξανον. Ταυτοχρόνως εμεγάλωνε και η συνοικία και κατέστη, συν τω χρόνω, μεγάλη ενορία. Όλα τα κέρδη του ο παπα-Νικόλαος τα διέθετε εις την εκκλησίαν και τους πτωχούς. Ηγόρασεν εικόνας και προσέφερε δώδεκα χιλιάδας προπολεμικών δραχμών, ως εμφαίνεται εκ των πρακτικών, και δεκαπέντε μεταπολεμικάς. Ουδέποτε κρατούσε χρήματα. Ό,τι του έδιδον, τα διέθετεν αμέσως. Με το ένα χέρι τα έπαιρνε και με το άλλο τα έδιδε σε πτωχούς, χήρας και ορφανά. Εισέπραττε το πρωί; Το μεσημέρι δεν είχε πεντάρα. Εισέπραττε το απόγευμα; Το βράδυ εκοιμάτο απένταρος.
Άκακος και άχολος, μη γνωρίζων την άρνησιν, έδιδε εις πάντας τους ζητούντας. Και πολλάκις, όπως μου έλεγεν ο πάτερ Λαμπρόπουλος, έπιπτε θύμα εκμεταλλευτών, οι οποίοι επήγαιναν και του έλεγαν ότι ήσαν πτωχοί, ότι επεινούσαν και υπέφεραν και τους έδιδε και την τελευταίαν του δεκάραν.

Όπως ήτο επόμενον, ήτο αδύνατον ο άγιος άνθρωπος να έχη εχθρούς. Και να τον ύβριζον ακόμη και να τον έκλεπτον φανερά, αυτός με το μειδίαμα της καλωσύνης εις τα χείλη τους συνεχώρει και τους ηυλόγει. Ένα τάλληρο την ημέραν ήτο δι' αυτόν πολύ. Ουδέποτε κρατούσε περισσότερα χρήματα. Τα υπόλοιπα τα εμοίραζε.

Εφημερίς ΕΣΠΕΡΙΝΗ. 6.3.1932

« Άλλη τις ξένη δύναμις τον εβάσταζε»

Κατά το έτος 1905-1907 υπηρετών εις τας τάξεις του στρατού, εφοίτων εις την Βυζαντινήν Μουσικήν Σχολήν «Ιωάννης ο Δαμασκηνός», την οποίαν είχεν ιδρύσει ο εκ Μονεμβασίας συμπατριώτης μου, αείμνηστος Ανδρέας Τσικνόπουλος, μουσικοδιδάσκαλος. Εις την ιδίαν Σχολήν εφοίτα και ο επίσης συμπατριώτης μου εκ Συκέας της Λακωνίας Ιωάννης Αλεξάκης, μετέπειτα Ιεροψάλτης. Ούτος ημέραν τινά λέγει μοι: «Να έλθης εις τον μικρόν ναόν του Προφήτου Ελισσαίου, εις τον οποίον γίνονται κατανυκτικαί αγρυπνίαι και ψάλλουν βυζαντινά οι Παπαδιαμάντης, Μωραϊτίδης, Τσώκλης και άλλοι. Θα ωφεληθής και θα μάθης πολλά αναγκαία, χρήσιμα και ωφέλιμα δια την ιεράν υμνωδίαν».[...]

Εις τας αγρυπνίας ήρχετο ανήρ τις, Αλέκος το όνομα, όστις έψαλλε, αλλ' ήτο μέθυσος, και ότε ήτο μεθυσμένος έψαλλε με κατάνυξιν και με δάκρυα. Ο Παπαδιαμάντης που τον ήξευρε όταν έψαλλε με κατάνυξιν έλεγε: «ο Αλέκος έχει κρασοκατάνυξιν» και πολλάκις τον εδίωκεν εκ της εκκλησίας. Ο παπα-Νικόλας, ως απλούς και άκακος, επειδή κατά τον ίδιον σοφόν παροιμιαστήν: «άκακος ανήρ, παντί πιστεύει», έλεγε: «καλός, καλός ο Αλέκος, έχει κατάνυξιν, έχει φόβον Θεού», και ενίοτε μετά την αγρυπνίαν τω έδιδε και μικράν αμοιβήν. Τούτο υπήρξεν αφορμή εις τον Αλέκο να πλησίαση τον παπα-Νικόλα και να γίνη οικείος του και αχώριστος, αλλ' υπήρξε και αφορμή σκανδάλου εις τινάς αδελφούς και εις εμέ, όστις ήμην νέος 22 - 23 ετών και εγνωρίζαμε τον Αλέκο, τινές δε είπον εις τον παπα-Νικόλα να διώξη τον Αλέκον, διότι ήτο μέθυσος και γίνεται σκάνδαλον εις τους αδελφούς. Αλλ' ο παπα-Νικόλας με την συνήθη απλότητα του, έλεγε: «καλός, καλός ο Αλέκος, αγαπά την εκκλησίαν, ψάλλει καλά». Ως τόσον ο Αλέκος επήρε θάρρος και με τρόπον έβαζε το χέρι και εις την τσέπην του παπα - Νικόλα και του αφαιρούσε τα χρήματα που του έδιδαν οι ευλαβείς χριστιανοί, δια να μνημόνευση τα ονόματα των προσφιλών γονέων, τέκνων, αδελφών και συγγενών των εις τας αγρυπνίας και Λειτουργίας.

Κάποτε ο παπα - Νικόλας είχε εις την τσέπη του αρκετά κέρματα και ο Αλέκος έβαλε το χέρι του και προσεπάθει να τα πάρη όλα. Ο παπα-Νικόλας αντελήφθη τούτο και χωρίς να θυμώση, να τον υβρίση, να τον ελέγξη, ηρκέσθη και τω είπε με πραότητα: «Αλέκο ήσυχα, ήσυχα- ήσυχα Αλέκο». Ο Αλέκος εξηκολούθει αφόβως και εισήρχετο ενίοτε και εις το Άγιον θυσιαστήριον και του αφήρει ό,τι είχε. [...]

Απορίαν και θαυμασμόν μοι προξενεί, όταν αναλογισθώ, ότι ο παπα-Νικόλας επί 15 περίπου ώρας ίστατο άυπνος και όρθιος, καίτοι υπέφερεν από τους πόδας του και είχε και άλλας ασθενείας. Ίστατο όλην την αγρυπνίαν 10-11 ώρας και κατά τα εξημερώματα μετέβαινεν εις την ενορίαν του και συνέχιζε τον Όρθρον και την Λειτουργίαν, άλλας 4-5 ώρας. Δεν θα ήτο δυνατόν να ίσταται τόσος ώρας, εάν δεν είχε υπομονήν μεγάλην. Αλλά και όσον μεγάλην υπομονήν εάν είχε, πάλιν δεν θα εβάσταζε. Τον παπα-Νικόλα άλλη τις ξένη δύναμις τον εβάσταζε: η δύναμις του Θεού, η χάρις του Αγίου Πνεύματος, «η τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα», η τα αδύνατα δυνατά ποιούσα. Αρμόζει να είπη τις, ότι εν τω π. Νικολάω δεν έζη ο Νικόλαος, αλλά το εν ταις καρδίαις των πραέων αναπαυόμενον Πνεύμα Κυρίου: «εν καρδίαις πραέων αναπαύσεται πνεύμα Κυρίου, καρδία δε ταραχώδης καθέδρα διαβόλου», λέγει ο σοφός Παροιμιαστής.

Ο π. Νικόλαος ουδέποτε εταράχθη, ουδέποτε εθύμωσε, πάντας ηγάπα, υπέρ πάντων ηύχετο. Είχε δε την νοεράν προσευχήν, το χαροποιόν πένθος, το αείρυτον δάκρυον, άτινα τον κατέστησαν πράον και κληρονόμον της γης των πραέων, της Βασιλείας των Ουρανών.

Ας μιμηθώμεν και ημείς, αγαπητοί, κατά το δυνατόν, την ταπείνωσιν του αγίου παπα-Νικόλα, δια να επιβλέψη και εις ημάς ο Κύριος και μας υψώση. Ας μιμηθώμεν την πραότητα αυτού, δια να αναπαυθή και εις τας ιδικάς μας καρδίας το Πνεύμα του Κυρίου, ας μιμηθώμεν την εκείνου υπομονήν, ίνα εν τη υπομονή ημών κτησώμεθα τας ψυχάς ημών, και ούτω κληρονομήσωμεν την Ουράνιον και αιώνιον Βασιλείαν του Θεού. Ης γένοιτο πάντας επιτυχείν, ελέει και οικτιρμοίς, χάριτι και φιλανθρωπία του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ι. Χριστού, και δια πρεσβειών της Πανάχραντου Μητρός Αυτού και πάντων των Αγίων. Αμήν.

Αρχιμ. ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ

Πηγή περιοδικό ΣΥΝΑΞΗ ΤΕΥΧΟΣ 16 (από το βιβλίο Ο παπα Νικόλας Πλανάς Εκδόσεις «ΑΣΤΗΡ» Αθήνα 1979. )
www.egolpio.gr

Όσο πιο έξυπνος, τόσο πιο πιστός

Επιμέλεια: Γιάννης Δεβετζόγλου, gdevetzoglou@dolnet.gr

Οι άνδρες με υψηλό δείκτη νοημοσύνης τείνουν να δίνουν μεγαλύτερη αξία στη μονογαμία, εκτιμούν οικονομολόγοι βρετανικού πανεπιστημίου. Ισχυρίζονται μάλιστα ότι η σεξουαλική αποκλειστικότητα από την πλευρά των ανδρών αποτελεί μια εξελικτική προσαρμογή στις σύγχρονες κοινωνίες.

Οι εξελικτικοί βιολόγοι πιστεύουν σήμερα ότι στον άνθρωπο και σε πολλά ακόμη θηλαστικά, τα αρσενικά επιδιώκουν συνήθως τη σεξουαλική συνεύρεση με όσο γίνεται περισσότερα θηλυκά, ώστε να αποκτήσουν όσο γίνεται περισσότερους απογόνους που φέρουν τα γονίδιά τους.

Τα θηλυκά αντίθετα οφείλουν να είναι πιο επιλεκτικά στην επιλογή συντρόφου, καθώς μπορούν να αποκτήσουν ένα περιορισμένο αριθμό απογόνων, τους οποίους πρέπει μάλιστα να φροντίζουν για πολλά χρόνια.

Ο δρ Σατόσι Καναζάβα, επικεφαλής της τελευταίας μελέτης στη Σχολή Οικονομικών του Λονδίνου (LSE), παραδέχεται ότι η τάση για μονογαμία μάλλον δεν αποτελούσε εξελικτικό πλεονέκτημα στις προϊστορικές ανθρώπινες κοινωνίες.

Εκτιμά όμως ότι στις σημερινές κοινωνίες η μονογαμία έχει εξελιχθεί ως «νέα εξελικτική» προσαρμογή, καθώς η πολυγαμία δεν αποδίδει πια όσο παλαιότερα στη διαιώνιση των γονιδίων.

Η ομάδα του Σατόσι ανέλυσε δεδομένα από δύο ευρύτερες μελέτες στις ΗΠΑ οι οποίες αντιστοίχισαν στους δείκτες νοημοσύνης και τις κοινωνικές στάσεις και αντιλήψεις χιλιάδων εφήβων και ενηλίκων.

«Όπως δείχνει η εμπειρική ανάλυση, οι εξυπνότεροι άνδρες είναι πιθανότερο να εκτιμούν περισσότερο τη μονογαμία και τη σεξουαλική αποκλειστικότητα σε σχέση με τους λιγότερο έξυπνους άνδρες» υπογραμμίζει η ερευνητική ομάδα στη μελέτη που δημοσιεύεται στην επιστημονική επιθεώρηση Social Psychology Quarterly.

Αυτή η σχέση ανάμεσα στην ευφυΐα και τη συμβατική σεξουαλική ηθική δεν βρέθηκε να ισχύει στις γυναίκες.

Παραμένει όμως άγνωστο αν οι αναφορές των εθελοντών της μελέτης για τις σεξουαλικές τους συμπεριφορές ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, και αν όντως σχετίζονται στατιστικά με τον αριθμό των απογόνων τους.

Θα χρειαστούν επομένως περαιτέρω μελέτες προκειμένου να επιβεβαιωθεί ή να διαψευστεί η υπόθεση των οικονομολόγων όσον αφορά το εξελικτικό πλεονέκτημα της ανδρικής μονογαμικότητας.

Πηγή : Web Only
www.tanea.gr

Η μαριχουάνα βοηθά στην εκδήλωση ψύχωσης

Επιμέλεια: Γιάννης Δεβετζόγλου, gdevetzoglou@dolnet.gr

Η μακροχρόνια χρήση μαριχουάνας αυξάνει τον κίνδυνο εκδήλωσης ψυχωσικών επεισοδίων όπως είναι οι ψευδαισθήσεις και οι παραισθήσεις.

Αυστραλοί ερευνητές ρώτησαν 3.100 άτομα με μέση ηλικία τα 20 έτη, εάν έκαναν χρήση μαριχουάνας.

Περίπου το 18% απάντησε πως κάνει χρήση για περισσότερα από 3 χρόνια, το 16% τέσσερα με πέντε χρόνια και το 14% για περισσότερα από 6 χρόνια.

Από αυτούς, οι 65 είχαν διαγνωστεί με ψυχωσική διαταραχή όπως η σχιζοφρένια και οι 233 είχαν εμφανίσει τουλάχιστον ένα ψευδοψυχωσικό επεισόδιο.

Οι ερευνητές συμπέραναν ότι υπάρχει σχέση μεταξύ του χρόνου χρήσης μαριχουάνας και ψυχικής υγείας.

«Συγκριτικά με όσους δεν έχουν κάνει χρήση κάνναβης, οι νεαροί που κάπνιζαν για έξι ή περισσότερα χρόνια είχαν διπλάσιες πιθανότητες να αναπτύξουν κάπιου τύπου ψύχωση και τέσσερις φορές πιο συχνά να έχουν παραισθήσεις» γράφει στο άρθρο του ο δρ John McGrath από το Κέντρο Διερεύνησης Πνευματικής Υγείας του Κουίνσλαντ.

Οι ειδικοί επισημαίνουν πως η σχέση μεταξύ χρήσης μαριχουάνας και εκδήλωσηςψύχωσης δεν είναι τόσο απλή όσο μπορεί να φαίνεται, αφού ρόλο διαδραματίζει και η ποσότητα της κάνναβης που χρησιμοποιεί το άτομο καθημερινά.

Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιστημονική επιθεώρηση Archives of General Psychiatry.

Πηγή : Web Only
www.tanea.gr

Θα λιμικτονήσουν η Μενεγακη και ο Λατσιος .Πρόταση Κομισιόν για μπλόκο στο... σούσι

Η ΕΕ προτείνει να απαγορευτεί για το 2011 το διεθνές εμπόριο του ψαριού, καθώς έχουν λιγοστέψει τα αποθέματα. Αντιδράσεις από τους Ιάπωνες που κινδυνεύουν να στερηθούν το εκλεκτό τους έδεσμα

Η Ιαπωνία κινδυνεύει, πλέον, να στερηθεί το σούσι.... Το βασικό συστατικό του διαδεδομένου ανά τον κόσμο ιαπωνικού εδέσματος, ο ερυθρός τόνος (Thunnus thynnus), έχει αποδεκατιστεί από την υπεραλίευση στη Μεσόγειο και στον Ατλαντικό ωκεανό.

Οι επιστήμονες υπολογίζουν ότι έχει πλέον απομείνει μόνο το 15% του αρχικού αποθέματος τόνου και εκπέμπουν «σήμα κινδύνου» για την εξαφάνιση από τον βυθό των μεγάλων ψαριών.

Μπροστά σε αυτή την κατάσταση αποφάσισε να ενεργοποιηθεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Κομισιόν) και πρότεινε, προ ημερών, στις κυβερνήσεις των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης να περιληφθεί ο κόκκινος τόνος μεταξύ των ειδών που απειλούνται με εξαφάνιση και συνεπώς να απαγορευτεί για το 2011 το διεθνές εμπόριο του ψαριού αυτού.

«Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να δράσουμε τώρα και να προτείνουμε την απαγόρευση του διεθνούς εμπορίου» του κόκκινου τόνου, δήλωσε στους δημοσιογράφους ο αρμόδιος για το περιβάλλον επίτροπος Γιάνεζ Ποτότσνικ, ενώ η επίτροπος αρμόδια για τη θαλάσσια πολιτική και την αλιεία Μ. Δαμανάκη πρόσθεσε: «Στόχος μας είναι να εξασφαλίσουμε στους ψαράδες ένα βιώσιμο μέλλον. Αυτό απαιτεί αποθέματα τόνου σε υγιή επίπεδα και ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι η υπεραλίευση δεν αποτελεί ορθή τακτική».

Μόλις γνωστοποιήθηκε η πρόταση της Κομισιόν, ήρθε η πρώτη αντίδραση και ήταν από την Ιαπωνία, που τάχθηκε εναντίον οποιασδήποτε απαγόρευσης της αλιείας του κόκκινου τόνου. «Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για μην υιοθετηθεί» από τη CITES, δήλωσε ο Σίνγκο Οτο, διαπραγματευτής της ιαπωνικής υπηρεσίας αλιείας.

Ωστόσο, μέχρι τώρα οι αντιδράσεις για την επιβολή απαγορεύσεων στην αλιεία του κόκκινου τόνου υπήρχαν και εντός της Ε.Ε. Γι’ αυτό αναμένεται με ενδιαφέρον η στάση, που θα κρατήσουν στην πρόταση της Κομισιόν η Γαλλία, η Ισπανία και η Ιταλία, οι οποίες αγνοώντας τους κινδύνους εξαφάνισης του κόκκινου τόνου επιμένουν να μη θιγούν τα συμφέροντα της αλιευτικής τους βιομηχανίας.

Αλωστε ο κόκκινος τόνος θεωρείται το ακριβότερο ψάρι στον κόσμο και οι τιμές του ξεπερνούν τα 200 δολάρια το κιλό στη χονδρική. Σχεδόν το σύνολο της ποσότητας που αλιεύεται καταλήγει σε πιάτα σούσι στην Ιαπωνία, όπου έχει καταγραφεί το 2001 τιμή πώλησης 634 ευρώ το κιλό για ένα ψάρι συνολικού βάρους 201 κιλών, το οποίο πωλήθηκε αντί 127.487 ευρώ!

«Σήμα κινδύνου» από το 2006 εκπέμπουν οι επιστήμονες
Η υπεραλίευση αποδεκατίζει τα αποθέματα

Οι αριθμοί αποτυπώνουν τη δραματική υπεραλίευση του κόκκινου τόνου, παρότι από το 2006 οι επιστήμονες εκπέμπουν «σήμα κινδύνου» ζητώντας το σύνολο των επιτρεπόμενων αλιευμάτων να μην ξεπερνούν τους 15.000 τόνους ετησίως και να προστατευτούν οι περιοχές αναπαραγωγής. Ωστόσο, όχι μόνο δεν προστατεύονται αυτές οι περιοχές, αλλά και τα όρια που τίθενται παγκοσμίως για την επιτρεπόμενη ποσότητα αλίευσης είναι κατά πολύ υψηλότερα σε σχέση με το όριο που ζητούν οι επιστήμονες να τεθεί.

Είναι ενδεικτικό ότι το 2007 το όριο, που είχε τεθεί ήταν 22.000 τόνοι, κατά 47% υψηλότερο απ’ αυτό που πρότειναν οι επιστήμονες. Ωστόσο, υπολογίζεται πως η συνολική ποσότητα που αλιεύθηκε εκείνο το χρόνο έφτασε τους 61.000 τόνους!

Αυτό είναι αποτέλεσμα και της παράνομης αλιείας του κόκκινου τόνου, για την αντιμετώπιση της οποίας πραγματοποιεί εδώ και χρόνια μεγάλες εκστρατείες η διεθνές οικολογική οργάνωση Greenpeace.

Στη διάρκεια αυτής της εκστρατείας η οργάνωση εντόπισε ακόμα και αλιευτικά πλοία-φάντασμα. Πρόκειται για τουλάχιστον 28 σκάφη που, ενώ δεν έχουν άδεια αλιείας, έχουν επισημανθεί σε λιμάνια έχοντας, ωστόσο, νωρίτερα διαθέσει τις παράνομες «ψαριές».

Πάντως, φαίνεται ότι η πρωτοβουλία της Κομισιόν δημιουργεί, πλέον, θετικές προσδοκίες.

«Μας ενθαρρύνει η νέα προσέγγιση με την οποία η κυρία Δαμανάκη αντιμετωπίζει τα θέματα της αλιείας», δήλωσε η Αντζελα Λάζου, υπεύθυνη της εκστρατείας για το θαλάσσιο περιβάλλον στο ελληνικό γραφείο της Greenpeace. Και συνέχισε: «Με τη ριζική αναθεώρηση της Κοινής Αλιευτικής Πολιτικής να βρίσκεται στον ορίζοντα, ελπίζουμε ότι αυτή η μεταστροφή της Επιτροπής στο ζήτημα του ερυθρού τόνου να είναι προπομπός και άλλων θετικών εξελίξεων».

ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΑΛΑΓΚΟΝΙΑΡΗΣ

πηγή:www.ethnos.gr

Παναής Χατζηιωνάς απο την Κύπρο

Ο λαικός γεροντας Παναής εζησε και κοιμήθηκε στη νήσο Κύπρος.Ηταν γόνος ευλαβής και ευσεβής οικογένειας και αυτόν τον ένθεο ζήλο τον διατήρησε σε όλη την πορεία της ζωής του.
Ο γέροντας Παναής δεν νυμφευθηκε αλλά κρατησε τον εαυτό του παρθένο μέσα σε ένα αμαρτωλώ κόσμο.Απο πολύ μικρός ήταν φιλακόλουθος με την μνημειώδη φραση του "Μερόνυχτα να ακούω λειτουργείες και ακολουθίες, δεν θέλω τίποτα αλλο".Είχε μαθει απέξω όλες τις ακολουθίες της Εκκλησίς και η προσευχή του είχε μεγάλη παρρησία.Μνημόνευε περίπου στα 1000 ονόματα στις κατ'ιδίαν προσευχές του.
Ήταν μακρόθυμος, πράος ,ειρηνικός και συμβουλευτικός.Η φιλοξενία του ήταν παροιμιώδης.Δεκάδες άνθρωποι κάθε μέρα πήγαιναν στο σπίτι του να προσευχηθούν μαζί του και να ακούσουν τον λόγο του θεού απο το αγιασμένο και φωτεισμένο στόμα του.Το σπίτι του έγινε πανδοχείο φτωχών και πονεμένων.Ο ίδιος ήταν ολιγαρκής αλλά όλα τα αγαθά που του έστελνε ό Πανάγαθος Θεός τα διέθετε καθημερινα για να ανακουφήσει τους ενδεείς.Στο τέλος του θεοφιλούς και θεαρέστου βίου του απέκτησε και το προορατικό χαρισμα.Κοιμήθηκε εν Κυρίω το 1989.


πηγή:Κλείτου Ιωαννίδη "Εγκόλπιο Γεροντικό του 20ου αιώνα .Εκδ Ορθοδόδος Κυψέλη Θεσ/νίκη 2006 σελ.179

Φώτης Κόντογλου - Ὁ δρόμος τῆς εὐτυχίας

Ἀπὸ τὴν Συλλογή: Μυστικὰ ἄνθη

Ὁ ἄνθρωπος εἶναι σὲ ὅλα ἀχόρταγος. Θέλει νὰ ἀπολαύσει πολλά, χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ τὰ προφτάσει ὅλα. Καὶ γι᾿ αὐτὸ βασανίζεται. Ὅποιος ὅμως, φτάσει σὲ μία κατάσταση, ποὺ νὰ εὐχαριστιέται μὲ τὰ λίγα, καὶ νὰ μὴ θέλει πολλὰ ἔστω καὶ κι ἂν μπορεῖ νὰ τὰ ἀποκτήσει, ἐκεῖνος λοιπὸν εἶναι εὐτυχισμένος. Οἱ ἄνθρωποι δὲν βρίσκουν πουθενὰ εὐτυχία, γιατὶ ἐπιχειροῦν νὰ ζήσουν χωρὶς τὸν ἑαυτό τους. Ἀλλὰ ὅποιος χάσει τὸν ἑαυτό του, ἔχει χάσει τὴν εὐτυχία. Εὐτυχία δὲν εἶναι τὸ ζάλισμα, ποὺ δίνουν οἱ πολυμέριμνες ἡδονὲς καὶ ἀπολαύσεις, ἀλλὰ ἡ εἰρήνη τῆς ψυχῆς καὶ ἡ σιωπηλὴ ἀγαλλίαση τῆς καρδιᾶς. Γι᾿ αὐτὸ εἶπε ὁ Χριστός: «Οὐκ ἔρχεται ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ μετὰ παρατηρήσεως: οὐδὲ ἐροῦσιν, ἰδοὺ ὧδε, ἢ ἰδοὺ ἐκεῖ. Ἰδοὺ γὰρ ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ἡμῶν ἐστι».

Ξέρω καλά, τί εἶναι ἡ ζωὴ ποὺ ζοῦνε οἱ λεγόμενοι κοσμικοὶ ἄνθρωποι. Οἱ ἄνθρωποι, δηλαδή, ποὺ διασκεδάζουνε, ποὺ ταξιδεύουνε, ποὺ ξεγελιοῦνται μὲ λογῆς-λογῆς θεάματα, μὲ ἀσημαντολογίες, μὲ σκάνδαλα, μὲ τὶς διάφορες ματαιότητες. Ὅλα αὐτά, ἀπὸ μακριὰ φαντάζουνε γιὰ κάποιο πρᾶγμα σπουδαῖο καὶ ζηλευτό! Ἀπὸ κοντά, ὅμως, ἀπορεῖς γιὰ τὴν φτώχεια ποὺ ἔχουνε, καὶ τὸ πόσο κούφιοι εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ξεγελιοῦνται μὲ αὐτὰ τὰ γιατροσόφια τῆς εὐτυχίας. Βλέπεις δυστυχισμένους ἀνθρώπους, ποὺ κάνουνε τὸν εὐτυχισμένο! Κατάδικους, ποὺ κάνουνε τὸν ἐλεύθερο! Ἄδειοι ἀπὸ κάθε οὐσία! Τρισδυστυχισμένοι! Πεθαμένη ἡ ψυχή τους! Καὶ γι᾿ αὐτὸ ἀνύπαρκτη καὶ ἡ «εὐτυχία» τους! Τελείως ἀποξενωμένοι ἀπὸ τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ!

Ἀλλὰ πῶς νὰ γίνει ψωμί, σὰν δὲν ὑπάρχει προζύμι; Καὶ πῶς νὰ μὴν εἶναι ὅλα ἄνοστα, ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει ἁλάτι;

Μὴ φοβᾶσαι, ἀδελφέ μου, νὰ μείνεις μοναχὸς μὲ τὸν ἑαυτό σου! Μὴ καταγίνεσαι ὁλοένα μὲ χίλια πράγματα, γιὰ νὰ τὸν ξεχάσεις! Γιατὶ ὅποιος ἔχασε τὸν ἑαυτό του, κάθεται μὲ ἴσκιους καὶ μὲ φαντάσματα μέσα στὴν ἔρημό του θανάτου. Ἀγάπησε τὸν Χριστὸ καὶ τὸ Εὐαγγέλιο, περισσότερο ἀπὸ τὶς πεθαμένες σοφίες τῶν ἀνθρώπων. Περισσότερο ἀπὸ κάθε τιμὴ καὶ δόξα ἐτούτου τοῦ κόσμου. Καὶ μοναχὰ τότε, θὰ χαίρεσαι σὲ κάθε ὥρα τῆς ζωῆς σου. Κανένας δρόμος δὲν βγάζει στὴν εἰρήνη τῆς καρδιᾶς, παρὰ μόνο ὁ Χριστός, ποὺ σὲ καλεῖ πονετικὰ καὶ ποὺ σοῦ λέγει: «Ἐγὼ εἰμὶ ἡ ὁδός».

users.uoa.gr/.../fwths.../kontogloy_diafora_keimena.htm

Μένει μόνο ἡ προσευχὴ καὶ ἡ ἀγάπη

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος).

(Περὶ τοῦ ὁσίου Σιλουανοῦ τοῦ Ἀθωνίτου)

Ὅταν κάποιος ἐπισκεφθῆ τὸ Ἅγιον Ὅρος καὶ δῆ τοὺς ταπεινοὺς καλογήρους, μπορεῖ νὰ συλλογισθῆ καὶ νὰ σκεφθῆ ὅτι αὐτοὶ ζοῦν τεμπέλικη ζωὴ καὶ χωρὶς σκοπό. Αὐτὸ φαίνεται ἔτσι, ὅταν κάποιος βλέπει τὰ πράγματα ἐξωτερικά. Γιατί λίγοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ καταλάβουν τὸ φοβερὸ καὶ χωρὶς διακοπὴ πόλεμο ποὺ γίνεται μέσα στὶς ψυχὲς τῶν μοναχῶν. Αὐτὸς ὁ πόλεμος εἶναι σχεδὸν ὑπερφυσικός, ἀόρατος καὶ (διεξάγεται) ὄχι μόνο ἐναντίον τῶν δαιμονικῶν δυνάμεων τῶν ἀρχόντων τοῦ σκότους, ἀλλὰ γιὰ τοὺς ἀρχάριους καὶ ἐναντίον τῆς σαρκός, δηλαδὴ κατὰ τῆς σαρκικῆς ἐπιθυμίας καὶ τῶν παθῶν. Στὰ γραπτά του ὁ πατὴρ Σιλουανὸς περιγράφει πῶς αὐτὸς ὁ πόλεμος τὸν ἔφερε στὴν ἀπόγνωση καὶ σχεδὸν μέχρι τὴν αὐτοκτονία. Ἡ Παναγία Θεοτόκος φανερώθηκε σ’ αὐτὸν ὅταν περνοῦσε τὸ δυσκολότερο πόλεμο κατὰ τῶν παθῶν καὶ τὸν ἀπεκάθηρε ἀπὸ τὶς ἀκαθαρσίες, τὶς σαρκικὲς ἐπιθυμίες καὶ τοὺς λογισμούς. Ὁ Χριστὸς φανερώθηκε σ’ αὐτὸν καὶ τὸν ἐνδυνάμωσε, ὥστε νὰ νικήση καὶ νὰ βασιλεύση ἐπάνω στοὺς γήινους λογισμοὺς καὶ τὰ πονηρὰ πνεύματα. Καὶ ἔτσι ἀφοῦ πέρασε ἕνα τέταρτο αἰῶνος μὲ δυνατὸ καὶ κοπιαστικὸ πόλεμο, ἔφθασε στὴ νίκη. Ἐνῶ μέχρι τότε ἀναζητοῦσε τὸν Θεό, ἔφθασε στὴν θεογνωσία, καὶ ἀπὸ μαθητής, ἔγινε δάσκαλος. Ὁ Γέροντας Σιλουανὸς ἦταν καὶ δικός μου δάσκαλος. Μιὰ φορὰ τὸν ρώτησα: «Πάτερ Σιλουανέ, μήπως αὐτὸς ὁ πολὺς κόσμος φέρνει ταραχὴ στὸν νοῦ σας καὶ στὴν προσευχή σας; Δὲν θὰ ἦταν καλύτερα γιὰ σᾶς νὰ πάτε σ’ ἕνα ἀσκητήριο στὰ Καρούλια καὶ ἐκεῖ νὰ ζῆτε μέσα στὴν εἰρήνη, ὅπως ὁ π. Ἀρτέμιος, ὁ π. Δωρόθεος καὶ ὁ π. Καλλίνικος; Εἴτε νὰ ζῆτε σ’ ἕνα ἀπομονωμένο σπήλαιο, ὅπως ὁ π. Γοργόνιος;». «Ἐγὼ ζῶ στὸ σπήλαιο», μοῦ ἀπάντησε ὁ π. Σιλουανός. «Τὸ σῶμα μου εἶναι τὸ σπήλαιο τῆς ψυχῆς μου. Καὶ ἡ ψυχή μου εἶναι σπήλαιο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ ἐγὼ ἀγαπῶ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν διακονῶ, χωρὶς νὰ βγαίνω ἀπὸ τὸ σπήλαιό μου». Παρὰ τὴ προθυμία του νὰ διακονῆ τὸν κάθε ἕνα καὶ τὴν θαυμαστὴ μετριοφροσύνη καὶ τὴν πρόθυμη φιλοστοργία του, μιλοῦσε γιὰ τὸν Θεὸ μὲ ἐξαίρετο ἐνθουσιασμὸ καὶ μὲ τὴν παρρησία ποὺ θὰ μιλοῦσε κάποιος γιὰ ἕνα φίλο του: «Ἐγὼ γνωρίζω τὸν Θεό. Αὐτὸς εἶναι φιλόστοργος, ἀγαθός, ταχὺς εἰς βοήθειαν». Ὅταν τὰ ἔλεγε αὐτὰ ὁ Γέροντας, κάποιος μοναχός, ὁ π. Θεοφάνης, τὰ ἄκουγε μὲ φόβο καὶ σκεπτόταν ὅτι ὁ Σιλουανὸς εἶχε χάσει τὸ φόβο τοῦ Θεοῦ. Ἀργότερα ὅμως, ὅταν διάβασε τὰ συγγράμματα τοῦ π. Σιλουανοῦ, ὁ π. Θεοφάνης ἄλλαξε γνώμη καὶ εἶπε: «Ὁ π. Σιλουανὸς προχώρησε καὶ ἔφθασε στὰ μέτρα τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας». Ἐγὼ νομίζω ὅτι τὰ κείμενα τοῦ πατρὸς Σιλουανοῦ θὰ ἔπρεπε νὰ πάρουν θέση ἀνάμεσα στὰ βιβλία τῆς ψυχολογίας. Ἂν καὶ γιὰ κανένα ἄλλο λόγο, τουλάχιστον γιὰ νὰ ἐπιβεβαιώσουν ὅτι (ὁ συγγραφέας τους) ἦταν ἕνας πνευματικὸς πολεμιστὴς τοῦ 20ου αἰῶνος καὶ γιὰ νὰ ἐπικυρώσουν ὅσα ἐδίδαξαν καὶ ἔγραψαν δοξασμένοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Ὑπάρχει καὶ κάτι καινούριο ἀνάμεσα στὶς διδαχὲς τοῦ πατρὸς Σιλουανοῦ: «Κράτα τὸν νοῦ σου στὸν Ἅδη καὶ μὴν ἀπελπίζεσαι». Ἐκφράζει (μὲ τὸ λόγο αὐτὸ) μία παρότρυνση καὶ ὑπόμνηση κατὰ τῆς μελαγχολίας καὶ τῆς ἀκηδίας. Ἐγὼ προσωπικὰ ποτὲ δὲν ἄκουσα τέτοια λόγια. Σπουδαία εἶναι καὶ ἡ ἄλλη ἔκφρασις: «Ἡ ἀγάπη εἶναι ἀνώτερη ἀπὸ τὴ γνώση (γνωσιολογία)». Αὐτὴ εἶναι ἡ καθημερινὴ καὶ θεμελιώδης διδασκαλία τοῦ ἁγίου Σιλουανοῦ. Μὲ τὴν ἀγάπη του, ποὺ συνοδευόταν ἀπὸ τὴν μετὰ δακρύων προσευχή του, συγχωροῦσε τὶς ἁμαρτίες τῶν ἁμαρτωλῶν, στήριζε τοὺς ἀδυνάτους, διόρθωνε αὐτοὺς ποὺ ἔκαναν πονηρὰ ἔργα, θεράπευε τοὺς ἀρρώστους, εἰρήνευε τοὺς ἀνέμους. Στὸ μοναστήρι ἔκανε κοπιαστικὴ ἐργασία. Εἶχε τὴν ἀποθήκη μὲ τὰ βαριὰ ἀντικείμενα. Κάποτε τοῦ εἶπα ὅτι οἱ Ρῶσοι μοναχοὶ βρίσκονταν σὲ μεγάλη ταραχή, λόγω τῆς τυραννίας τῶν μπολσεβίκων στὴν ρωσικὴ ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ. Τότε αὐτὸς ἀπήντησε: «Καὶ ἐγὼ στὴν ἀρχὴ εἶχα ταραχὴ γί’ αὐτὸ τὸ θέμα. Μετὰ ὅμως ἀπὸ πολλὴ προσευχή μου ἦρθαν οἱ ἑξῆς λογισμοί: " Ὁ Κύριος ἀγαπᾶ ἀνέκφραστα ὅλους". Ἐκεῖνος γνωρίζει τὰ σχέδια ὅλων καὶ τὸν καιρὸ τοῦ καθενός. Ὁ Κύριος ἐπέτρεψε τὸν διωγμὸ στὸ Ρωσικὸ λαὸ γιὰ κάποιο μελλοντικὸ καλό. Ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ τὸ καταλάβω οὔτε νὰ τὸ σταματήσω. Αὐτὰ λέω στοὺς ἀδελφοὺς ποὺ ἔχουν ταραχή: " Ἐσεῖς μπορεῖτε νὰ βοηθήσετε τὴν Ρωσία μόνο μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν ἀγάπη. Μοῦ μένει μόνο ἡ προσευχὴ καὶ ἡ ἀγάπη. Ὁ θυμὸς καὶ οἱ κραυγὲς ἐναντίον τῶν ἄθεων δὲν διορθώνουν τὰ πράγματα"».


πηγή:www.agiazoni.gr

Ο καναπές είναι επικίνδυνος εχθρός

Επιμέλεια ΤΑΝΙΑ ΜΠΟΖΑΝΙΝΟΥ

Σηκωθείτε αμέσως όρθιοι προτού διαβάσετε αυτό το κείμενο! Τελευταίες έρευνες δείχνουν ότι δεν έχει σημασία αν ιδρώνετε καθημερινά στο γυμναστήριο ή αν αθλείστε ανελλιπώς από παιδί. Αυτό που έχει σημασία είναι τι κάνετε μετά την άσκηση. Αν κάθεστε στην καρέκλα του γραφείου ή... «κάαθεστε» στον καναπέ μπροστά από την τηλεόραση, ακυρώνετε όλη την προηγούμενη προσπάθεια και γίνεστε υποψήφιος για παχυσαρκία, διαβήτη, καρδιακά προβλήματα, καρκίνο, ως και - χτύπα ξύλο!- θάνατο πριν της ώρας σας.

Αυτά υποστηρίζει η Αμερικανίδα Ολίβια Τζάντσον, βιολόγος που διατηρεί εβδομαδιαία στήλη στους «Νew Υork Τimes». Μάλιστα ανάμεσα στις προτάσεις που παραθέτει για να αντιμετωπίσουμε την καθιστική ζωή είναι οι εξής: να κάνουμε μετατροπές στην τηλεόρασή μας προκειμένου να λειτουργεί μόνο όταν κάνουμε γρήγορα πεντάλ σε ένα στατικό ποδήλατο ή να εργαζόμαστε σε ένα γραφείο για ορθίους μπροστά από το οποίο θα τοποθετήσουμε έναν ηλεκτρικό διάδρομο ώστε να κάνουμε τροχάδην επί οκτάωρο στη δουλειά.

Η καρέκλα, η πολυθρόνα, ο καναπές είναι οι εχθροί μας. Υπάρχει έρευνα που έδειξε ότι όσοι κάθονται μπροστά από την τηλεόραση επί περισσότερες από τρεις ώρες την ημέρα είναι εξίσου χοντροί είτε κάνουν γυμναστική είτε όχι. Ετερη έρευνα έβαλε άνδρες που κανονικά περπατούν πολύ (10.000 βήματα την ημέρα, μετρημένα με βηματομετρητή) να κάνουν μόνο 1.350

βήματα ημερησίως για δύο εβδομάδες. Τους έβαλε δηλαδή να παίρνουν το ασανσέρ αντί τις σκάλες, να πηγαίνουν με το αυτοκίνητο στη δουλειά αντί με τα πόδια και άλλα παρόμοια. Στο πέρας των δύο εβδομάδων, όλοι τους μεταβόλιζαν δυσκολότερα τα σάκχαρα και τα λίπη ενώ είχε αλλάξει και η κατανομή του λίπους στο σώμα τους- είχαν γίνει πιο χοντροί στη μέση. «Τέτοιες αλλαγές αποτελούν τα πρώτα βήματα στον δρόμο προς τον διαβήτη» προειδοποιεί η κυρία Τζάντσον.

Αλλη έρευνα σε ανθρώπους που συνηθίζουν να κάθονται επί ώρες έδειξε πως αυτοί που κάνουν συχνά μικρά διαλείμματα είχαν λεπτότερη μέση και καλύτερο μεταβολισμό σακχάρων και λίπους από τους υπόλοιπους. Και αυτά μόνο επειδή σηκώνονταν πού και πού για να τεντώσουν τα πόδια τους ή πήγαιναν αυτοπροσώπως να μιλήσουν με τον συνάδελφο του διπλανού γραφείου αντί να του τηλεφωνήσουν.

Οι καρέκλες είναι οι εχθροί μας για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι το καθισιό «είναι ένα από τα πιο παθητικά πράγματα που μπορείτε να κάνετε. Καίτε περισσότερη ενέργεια όταν μασάτε τσίχλα» λέει η βιολόγος. Και ως γνωστόν όσο λιγότερη ενέργεια καίμε τόσο πιο εύκολα βάζουμε βάρος. Ο δεύτερος λόγος είναι πως υπάρχει μια «φυσιολογία της απραξίας», όπερ σημαίνει πως «όταν περνάτε πολύ χρόνο καθιστός, το σώμα σας κάνει πράγματα άσχημα για σας». Ως παράδειγμα η κυρία Τζάντσον φέρνει τη λιποπρωτεΐνη λιπάση που παίζει κεντρικό ρόλο στον τρόπο με τον οποίο το σώμα επεξεργάζεται τα λίπη. Τα χαμηλά επίπεδα της λιποπρωτεΐνης αυτής συνδέονται με διάφορες ασθένειες της καρδιάς. Οσο λιγότερο κινείστε, τόσο χαμηλότερα είναι τα επίπεδά της.

Αν το πρόβλημά σας είναι πώς θα ζητήσετε από το αφεντικό σας να αντικαταστήσει την καρέκλα του γραφείου σας με έναν ηλεκτρικό διάδρομο χωρίς να σας πετάξει έξω, η κυρία Τζάντσον έχει παρεμφερή πρόταση: αντικαταστήστε τη με μια μπάλα γυμναστικής. Ετσι «θα χρησιμοποιείτε περισσότερους μύες και συνεπώς περισσότερη ενέργεια από μια απλή καρέκλα».

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artid=317481&dt=28/02/2010

Λιγότερη δουλειά, αλλά για μια ζωή

Κ. ΤΣΑΒΑΛΟΣ

ΜΕΙΩΜΕΝΟ ωράριο στο γραφείο, με περισσότερες διαθέσιμες ώρες εργασίας από το σπίτι. Λιγότερο ιεραρχημένες δουλειές που θα δίνουν τη δυνατότητα προσωπικών πρωτοβουλιών στους εργαζομένους. Υπάλληλοι
μεγάλης ηλικίας, κοντά στο όριο της συνταξιοδότησης, που θα συναγωνίζονται σε παραγωγικότητα τους νεότερους συναδέλφους τους- φτάνει να είναι υγιείς. Και μία εβδομάδα με 40 ώρες εργασίαςσε διάστημα τεσσάρωναντί πέντε ημερών, με την Παρασκευή ελεύθερη προς όφελος των εργαζομένων.
Ιδού μερικές από τις προβλέψεις των μελλοντολόγων για το όχι και τόσο μακρινό μέλλον του μαστιζόμενου από την οικονομική κρίση δυτικού κόσμου. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Για πολλούς λιγότερη δουλειά αλλά για μια ολόκληρη ζωή. Σημαίνουν και κάτι ακόμη:ότι το λεπτό παραπέτασμα
που χωρίζει την επαγγελματική από την προσωπική μας ζωή θα καταρρεύσει. Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζεται ο άγγλος δημοσιογράφος των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς»Ρίτσαρντ Ντόνκινστο βιβλίο που εξέδωσε πρόσφαταμε τίτλο «Το Μέλλον Της Εργασίας» (Τhe Future Οf Work).

Μια εποχή τελειώνει και μια άλλη φαίνεται να ανατέλλει όσον αφορά το μέλλον της εργασίας μας. Ενα μέλλον όπου θα κυριαρχούν η τηλεργασία, οι συσκευές τελευταίας τεχνολογίας και το μειωμένο ωράριο. Κυρίως δε, ένα μέλλον όπου ο εργαζόμενος θα αναγκάζεται να δουλεύει ασταμάτητα από τον προσωπικό του χώρο.

«Δεν σταματάμε να ζούμεόσο βρισκόμαστε στη δουλειά μαςαλλά επίσης δεν παύουμε να εργαζόμαστε αφού επιστρέφουμε σπίτι μαςτο βράδυ» τονίζει ο 51χρονος άγγλος δημοσιογράφος και συγγραφέας Ρίτσαρντ Ντόνκιν στο νέο του βιβλίο «Το Μέλλον Της Εργασίας».

Χρόνος προσωπικός = εργασιακός
Αφορμή για τη συγγραφή του βιβλίου στάθηκε, σύμφωνα με τον ίδιο, η εμπειρία που είχε στην κηδεία ενός προσφιλούς του προσώπου. Κατά τη διάρκεια της τελετής πρόσεξε έναν από τους συγγενείς του να έχει ανοίξει το Βlackberry κινητό του τηλέφωνο «τσεκάροντας» την ηλεκτρονική του αλληλογραφία. Αμέσως σκέφτηκε πως πλέον με όλες αυτές τις νέες συσκευές που κυριαρχούν στις ζωές μας ένας άνθρωπος είναι δυνατόν να εργάζεται οπουδήποτε, οποτεδήποτε, ακόμη και την ώρα μιας κηδείας!

Ο κ. Ντόνκιν, ο οποίος με το προηγούμενο βιβλίο του, «Αίμα, Ιδρώτας και Δάκρυα: Η Εξέλιξη της Εργασίας» (Βlood, Sweat and Τears: Τhe Εvolution of Work), μας είχε δώσει ένα σαφές χρονολόγιο της εξέλιξης της ανθρώπινης εργασίας διαμέσου των αιώνων, εξετάζει το ίδιο σενάριο που οι μελλοντολόγοι είχαν προβλέψει εδώ και αρκετά χρόνια: με ποιον τρόπο η τεχνολογία συνέτεινε στην οριστική κατάρρευση του τείχους που διαχώριζε την προσωπική από την επαγγελματική μας ζωή.

«Κάτι δεν φαίνεται να λειτουργεί σωστά στο ζήτημα της εργα σίας σήμερα» γράφει ο συγγραφέας, υποστηρίζοντας πως η τυποποίηση της παραγωγικής διαδικασίας έχει καταστήσει την εργασία τόσο βαρετή ώστε ένας εργαζόμενος πλέον μπορεί να εκφραστεί πιο δημιουργικά δουλεύοντας από το σπίτι του από ό,τι σε ένα περιβάλλον γραφείου. Η βρετανική εταιρεία τηλεπικοινωνιών «Βritish Τelecom» (ΒΤ) διαβλέποντας αυτή την πραγματικότητα άφησε από το 1998 κιόλας 600 από τους εργαζομένους της να δουλεύουν από το σπίτι. Δώδεκα χρόνια μετά, πάνω από 6.600 υπάλληλοι της ΒΤ απασχολούνται μέσω τηλεργασίας εξοικονομώντας στην εταιρεία πάνω από 40 εκατ. ευρώ ετησίως.

Ποιο ωράριο;
«Ωφέλιμο» έργο
Στο κοντινό μέλλον η εργασία θα αρχίσει να απομακρύνεται από το μοντέλο του «αυστηρού ωραρίου» και θα προσαρμόζεται στο μοντέλο του «ωφέλιμου έργου». Η επικοινωνία των υπαλλήλων με την επιχείρηση θα γίνεται μέσω ταχύτατων ευρυζωνικών συνδέσεων, οι οποίες θα επιτρέπουν την εικονική τους παρουσία στις παραδοσιακές συσκέψεις. Οποια εταιρεία δεν παρέχει τη δυνατότητα προσαρμογής του ωραρίου στις ανάγκες του εργαζομένου, θα είναι αυτομάτως λιγότερο επιθυμητός εργοδότης. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως, από τη μια πλευρά, οι εργαζόμενοι θα μπορούν να διαμορφώσουν το εργασιακό τους ωράριο κατά το δοκούν, αλλά από την άλλη θα είναι αδύνατο να διαχωρίσουν πλέον τον ελεύθερο χρόνο τους από τον χρόνο της εργασίας τους.

«Μια εβδομάδα αποτελούμενη από 55 εργάσιμες ώρες μπορεί να προκαλέσει διαταραχές άγχους και ψυχικές ασθένειες στους εργαζομένους» υποστηρίζει ο άγγλος δημοσιογράφος. Για τον λόγο αυτόν προτείνει μια εβδομάδα με μόλις 40 ώρες εργασίας, απλωμένες σε εύρος τεσσάρων ημερών, με την Παρασκευή ελεύθερη.

Κερδισμένοι οι πολυτάλαντοι, οι «babyboomers» και οι γυναίκες
ΛΟΝΔΙΝΟ Δίπλα στα μελλούμενα που καταγράφει ο Ρίτσαρντ Ντόνκιν, έρχεται το κορυφαίο ινστιτούτο μάνατζμεντ της Βρετανίας, το Chartered Μanagement Ιnstitute, να προβλέψει ένα εργασιακό τοπίο πολύ διαφορετικό από το σημερινό.

Εκτός της μετακίνησης της εργασίας από το παραδοσιακό γραφείο στο σπίτι και τη διεύρυνση της τηλεργασίας, οι επιχειρήσεις θα συναγωνίζονται μεταξύ τους για την αγορά υπηρεσιών από εργαζομένους που θα εργάζονται σε πολλές διαφορετικές εταιρείες. Πολλοί ταλαντούχοι επαγγελματίες προκειμένου να τα βγάλουν πέρα οικονομικά θα γίνουν διπλοθεσίτες ή και τριπλοθεσίτες, προσφέροντας εργασία σε περισσότερες από μία εταιρείες. «Οι επιχειρήσεις θα πρέπει να μάθουν να μοιράζονται τους εργαζομένους τους με άλλες εταιρείες. Ενας εργοδότης θα πρέπει να καταλάβει πως δεν του ανήκει κανένας υπάλληλος» τονίζει ο κ. Ντόνκιν.

Ο συγγραφέας υποστηρίζει πως, λόγω οικονομικής ύφεσης, οι επιχειρήσεις θα κάνουν την ανάγκη φιλοτιμία και θα κατευθυνθούν σε εργασιακές καινοτομίες ανθρωπιστικής φύσεως προκειμένου να μη χάσουν τους υπαλλήλους και, μαζί με αυτούς, τον υπέρογκο τζίρο τους. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, προβλέποντας μια αύξηση των θανάτων υπαλλήλων από επιπλοκές του διαβήτη, προτείνει στις επιχειρήσεις να λάβουν σύντομα μέτρα προκειμένου να μη χάσουν το εργατικό τους δυναμικό. Για τον λόγο αυτόν η ΒΤ από το 2005 εξήγγειλε αυστηρά μέτρα προστασίας της υγείας των εργαζομένων της, με αποτέλεσμα οι ημέρες που οι υπάλληλοί της έπαιρναν άδεια από τη δουλειά λόγω ασθενείας να σημειώσουν μείωση της τάξεως του 33%. Αναβαθμισμένος προβλέπεται, τέλος, να είναι στη νέα αυτή πραγματικότητα ο ρόλος τόσο των γυναικών όσο και των πιο ηλικιωμένων εργαζομένων. Οι λεγόμενοι «Βabyboomers», δηλαδή όσοι γεννήθηκαν αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενδέχεται να παίξουν σημαντικό ρόλο στα μελλοντικά εργασιακά δρώμενα. Από έρευνα του βρετανικού υπουργείου Εμπορίου και Βιομηχανίας προκύπτει ότι οι υπάλληλοι που βρίσκονται στην έβδομη δεκαετία της ζωής τους είναι το ίδιο ή ακόμη και περισσότερο παραγωγικοί σε σχέση με τους νεότερους σε ηλικία συναδέλφους τους, γεγονός που θα καθυστερήσει την ημερομηνία συνταξιοδότησής τους. Ο συγγραφέας αναφέρει επίσης τα αποτελέσματα έρευνας που έγινε το 2004, από όπου προέκυψε πως οι εταιρείες που είχαν γυναίκες υπαλλήλους σε επιτελικές θέσεις αξιολογούνταν πιο ψηλά από ό,τι αντίστοιχες επιχειρήσεις όπου οι γυναίκες καταλάμβαναν εργασιακά πόστα με λιγότερες ευθύνες. Το μέλλον των επιχειρήσεων, σύμφωνα με τον κ. Ντόνκιν, βρίσκεται σε γυναικεία χέρια. Εστω και πολυάσχολα.

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artId=317480&dt=28/02/2010

Ζήλος ου κατ’ επίγνωσιν

Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης
Συχνά εμφανίζονται στον ιερό χώρο της Εκκλησίας άνθρωποι, που υπερβάλλουν στην τήρηση διαφόρων τύπων της θρησκευτικής ζωής. Με άγρυπνα μάτια παρακολουθούν τους πάντες, κληρικούς και λαϊκούς, και εύκολα βγάζουν συμπεράσματα και προβαίνουν σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, οι οποίες μερικές φορές είναι θυελλώδεις και δυναμικές. Ο ου κατ’ επίγνωσιν ζήλος των αδελφών αυτών, προκαλεί δυσάρεστες καταστάσεις, οι οποίες κουράζουν τους άλλους, που βρίσκονται στον Ιερό Ναό για να λατρέψουν τον Θεό και να βρουν παρηγορία.

Οι άνθρωποι αυτοί πολύ δύσκολα συμφωνούν με κάτι το διαφορετικό. Όσο και να προσπαθήσεις, αυτοί εμμένουν στις εσφαλμένες τους εντυπώσεις και βιώνουν μία συνεχή ταραχή στην ψυχή τους. Θέλουν όλοι οι άλλοι να συμφωνούν μαζί τους, κάτι που ποτέ δεν πρόκειται να συμβεί. Το γεγονός αυτό ουσιαστικά τους αποξενώνει από την Εκκλησία παρόλο, που εκκλησιάζονται ανελλιπώς. Δεν την θεωρούν δική τους, όπως δεν θεωρούν αδελφούς τους και όλους εκείνους που βρίσκονται εντός. Προτιμούν να διαφοροποιούνται, να κρίνουν και να κατακρίνουν, πιστεύοντας ότι όλοι γύρω τους είναι ασεβείς και καταπατητές του θελήματος του Θεού. Όταν πλησιάζουν τους άλλους, έχουν ένα σκοπό. Να υποδείξουν, να ελέγξουν και να εκφοβίσουν. Όχι να γίνουν φίλοι, να επικοινωνήσουν και να συμμετάσχουν στα διάφορα προβλήματα, που αντιμετωπίζουν. Την ίδια συμπεριφορά έχουν και απέναντι στους ιερείς. Τους ζητούν με επιμονή να συμμορφωθούν στις υποδείξεις τους, γιατί μόνο αυτοί διαθέτουν το ακραιφνές ορθόδοξο κριτήριο.

Είναι αξιοπρόσεκτη η επισήμανση ενός Επισκόπου, η οποία συγχρόνως είναι και συμβουλή: «Μην έχης εμπιστοσύνην πάντοτε εις εκείνον, που εις κάθε στιγμήν ξιππάζεται αν ακούση τάχα καμμίαν λέξιν απρεπή, εις εκείνον που δεν παραλείπει να κάμη εκατό σταυρούς, διερχόμενος έξω από καμμίαν εκκλησίαν, εις εκείνον τέλος που είναι ικανός και την Κυριακήν ακόμη να νηστεύη. Συνήθως αυτοί δεν είναι παρά λύκοι, που απ’ έξω έχουν περιβληθή την αθώαν φορεσιάν του προβάτου».

Οι εκδηλώσεις αυτές δεν θα υπήρχαν, εάν οι αδελφοί έκαναν πνευματικό αγώνα και ήταν ταπεινοί. Δυστυχώς το ενδιαφέρον τους είναι στραμμένο στους άλλους και όχι στον εαυτό τους, γι’ αυτό και μένουν ανικανοποίητοι. Ανησυχούν για τα δευτερεύοντα, επουσιώδη και μεταβαλλόμενα, ενώ αδιαφορούν για τα σημαντικά, τα αναγκαία και σωτηριώδη. Χρειάζεται εκτός από την ταπείνωση και η κατά Θεόν σοφία, η οποία συνήθως λείπει από τους αδελφούς, που θορυβοποιούν και ανησυχούν ματαίως.

(Πηγή: «Ορθόδοξος Τύπος» 19/2/2010)
www.alopsis.gr

Φταίμε και εμείς για την κρίση... Νέο-κοτζαμπάσηδες και κουστουμαρισμένοι λήσταρχοι λεηλατούν ανεκτίμητους θησαυρούς των Ελλήνων με την ανοχή όλων μας

Οι ηγήτορες του χρήματος και οι μεγαλοτραπεζίτες δυστυχώς δεν φαίνεται να συνειδητοποίησαν το μήνυμα που περίτεχνά τους απέστειλε πριν από λίγους μήνες ο τριαδικός και μόνος αληθινός Θεός σχετικά με την δαιμονική οικονομική πολιτική τους. Όπως λοιπόν καθημερινά διαπιστώνεται τώρα δεν φαίνεται να πήραν το μάθημά τους, έτσι ώστε να συνετισθούν και να ανοίξουν τις αποθήκες τους για τον φτωχό μεροκαματιάρη και τον οικογενειάρχη βιοπαλαιστή, το αίμα των οποίων ρουφούν ανελέητα τα τελευταία χρόνια, με την ανοχή και ενίοτε την κάλυψη και σύμφωνη γνώμη των εκάστοτε κυβερνώντων. Αντιθέτως μάλιστα επιχειρούν τώρα με πιο μεγάλη λύσσα να εκμεταλλευθούν τη δυσάρεστη ατμόσφαιρα που δημιούργησε η λεγομένη οικονομική κρίση στις κοινωνίες για να επανακτήσουν κέρδη που έχασαν από το εξαίσιο και αιφνιδιαστικό χτύπημα συμμόρφωσης που επέφερε ο ουράνιος Πατέρας με στόχο να σταματήσει την κατρακύλα της ανθρωπότητας και την πορεία του πλανήτη προς τον όλεθρο και την καταστροφή πριν από μερικούς μήνες...
Μένει τώρα, όπως διαλαλούν άγγελοι, ο Κύριός μας άναυδος Χριστιανοί μου με τα καμώματα που δημιουργήθηκαν γύρω από την κατάσταση της οικονομίας. Το καζάνι βράζει σε ολάκερη τη γη αλλά δυστυχώς οι επικεφαλής του χρήματος δεν συμφωνούν για τη μοναδική λύση που θα βάλει τάξη σ’ όλα τα κράτη επαναφέροντας την ισορροπία στους ρυθμούς εργασίας και αμοιβής...
Ολοένα λοιπόν και περισσότερο η απιστία, που τους έχει καταστήσει πειθήνια και τυφλά όργανα του βδελυρού Σατάν, τους οδηγεί σε ενέργειες που αποσκοπούν να προκαλούν πόνο, απογοήτευση, θλίψη και απελπισία στους ανθρώπους. Και τα στοιχεία αυτά αποτελούν τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του μιαρού Σατάν και των λοιπών εκπεσόντων αγγέλων του σκότους.
Καλοί μου άνθρωποι, ο πανάγαθος και φιλεύσπλαχνος Θεός ουδέποτε έπαψε, όπως λέγει ο σοφός και άγιος προφήτης του, Δαυϊδ, να κοιτά προς τον πλανήτη γη. Ουδέποτε ο ουρανός έπαψε να στέλνει μηνύματα σ’ αυτούς που κάνουν τα πράγματα δύσκολα. Και ειδικά σ’ εκείνους που είτε εν αγνοία τους είτε συνειδητά καλλιεργούν στον φτωχό βιοπαλαιστή το φόβο επαναφοράς της πείνας. Και μέσα από τον φόβο αυτό πετυχαίνουν να τον ελέγχουν, να τον κατευθύνουν και να τον καταστούν εντελώς άβουλο, ώστε να τον οδηγούν στις ειδικά διαμορφωμένες παγίδες της απόγνωσης, της ανεργίας, της θλίψης... που ενεργοποιεί ο Βελζεβούλ μέσω των σκοτεινών οργάνων του (Μασωνία, αστρολογία κ.ο.κ.). Είναι αλήθεια ότι πολλοί σήμερα βιοπαλαιστές αιχμάλωτοι στα δίκτυα της αποστασίας φοβούνται να μην πέσουν και πάλι στην πείνα.
Όχι, καλοί μου άνθρωποι, τελικά ο Θεός επεμβαίνει και πάλι. Και αυτή τη φορά, όπως διαλαλεί ο ουρανός επεμβαίνει πολύ πιο δυναμικά. Θα αναγκαστούν λοιπόν αυτοί οι σκληρόκαρδοι νέο -Φαραώ της οικουμένης να λύσουν τα χέρια τους, αφού προηγουμένως φάνε τα ανάλογα χαστούκια από τον Κύριό μας. Βλέπετε ο ουρανός διαθέτει πολλούς τρόπους και πολλές μεθόδους συνετισμού των ανθρώπων. Γνωρίζει καλά να διαλύει τα σύννεφα της απιστίας που προκάλεσαν πολλά δεινά στον όμορφο πλανήτη μας ,μεταμορφώνοντάς τον, από όμορφο και αστραφτερό, υπό το φως του ηλίου, κύκνο σε δηλητηριώδη τσουκνίδα.
Μην πτοείσθε Χριστιανοί μου, ο Κύριός μας είναι κοντά. Ζήστε στην χαρά του Παρακλήτου. Η δοκιμασία είναι μεγάλη. Όμως, ο δικαστής Θεός θα διαπιστώσετε πολύ γρήγορα πως θα βάλει την τάξη. Τα σύννεφα αρχίζουν ήδη να διαλύονται, η λύση έρχεται και η αναταραχή περνά σαν μπόρα. Ο βδελυρός Σατάν το χάρηκε αλλά τώρα θα βάλει την ουρά του κάτω από τα σκέλια... Και μη λησμονείτε ο Θεός είναι πάντα η νίκη και το φως.
Και αυτό ας μην το ξεχνούν αυτοί που πιστεύουν ότι δύνανται να καταστούν οι δυστυχείς πλανητάρχες σε ολάκερο τον πλανήτη μέσω του ελέγχου των αγορών του χρήματος... των όπλων και της χωρίς πίστη στον Θεό ανάπτυξης.
Αν ξέρατε τι ζημιά δημιουργήθηκε απ’ όλους αυτούς τους ιδιόμορφους πλανητάρχες ιδιαίτερα τα τελευταία έτη στον πλανήτη γη θα ανατριχιάζατε. Η τωρινή οικονομική κρίση πάντως απέδειξε περίτρανα πως μπροστά στον εφήμερο πλούτο δεν υπολογίζουν καν τον άνθρωπο.
Με την αντιχριστιανική και απάνθρωπη συμπεριφορά τους στρώνουν το δρόμο σ’ εκείνους που πέφτουν σαν τα κοράκια και τις ύαινες εκμεταλλευόμενοι την ανέχεια και την απελπισία για να κατασπαράξουν ότι απομένει όρθιο. Γιατί καλοί μου άνθρωποι τέτοιες καταστάσεις αναμένουν οι αδίστακτοι έμποροι των ναρκωτικών που τώρα επιδιώκουν να πάρουν τα ηνία στα χέρια τους. Εννοώ αυτούς που αναδείχθηκαν μέσα από τις σκοτεινές τεκτονικές στοές ενός απαραδέκτου δαιμονικού συστήματος σε σύγχρονους οικονομικούς αναλυτές και μεγάλο-χρηματιστές και επιδιώκουν μέσω της απελπισίας να οδηγήσουν τους λαούς στην αναζήτηση της μιαρής πραμάτειας τους, δηλαδή στα ναρκωτικά.
Ασυναίσθητοι όμως συνοδοιπόροι αυτών γίνονται δυστυχώς είτε εν γνωσει , είτε εν αγνοία τους και οι ηγέτες των μεγάλων χωρών, οι οποίοι συνεπικουρούμενοι από τους ελεγχόμενους μεγαλοτραπεζίτες και τους λοιπούς μεγαλοκαρχαρίες του πλούτου προτιμούν να τάσσονται δίχως την παραμικρή τσίπα υπέρ μιας παράλογης ευημερίας των αριθμών δίχως να λογαριάζουν τον άνθρωπο και τις κλονιζόμενες κοινωνίες.
Αλλά θα μου πείτε καλοί μου χριστιανοί πως να νοιαστούν κυβερνήτες που έχουν σαν συμβούλους και οδηγούς στην χάραξη της πολιτικής τους πορείας χαρτορίχτρες, γκουρού και μάγισσες;
Επιτακτικά ζητούν τώρα να λάβουν τα δανεικά που οι απάνθρωπες δαιμονικές πολιτικές τους προκάλεσαν μέσα από τεχνητές κρίσεις φόβου (θερμά επεισόδια, καλλιεργούμενες συρράξεις κ.ο.κ.). Παιχνίδια κρίσεων και φόβου που αποσκοπούσαν στην πώληση όπλων και πυρομαχικών που τα εργοστάσιά τους κατασκεύαζαν... Με ύφος αθεράπευτου καρδιναλίου έρχονται σήμερα να διακηρύξουν πως θα είναι οι εγγυητές ενός έργου σωτηρίας! Ενός έργου που ας μην γελιόμαστε και πάλι ανταλλάσσουν στο παρασκήνιο με πωλήσεις φρεγατών, υποβρυχίων, πολεμικών αεροπλάνων... Ποιόν λοιπόν κοροϊδεύουν οι Αμερικανοί, οι Εγγλέζοι, οι Γάλλοι, οι Γερμανοί...;
Βέβαια θα μου πείτε πως οι λεγόμενες τεχνοκρατικές πολιτικές τους συνέβαλαν στην προώθηση άβουλων, ανίκανων και ράθυμων πολιτικάντηδων, οι οποίοι με την πάροδο των χρόνων ανέλαβαν εξουσίες και προώθησαν την πολιτική κέντρων ανομίας. Αναλόγως δε με τα κάθε λογής βίτσια τους μετατράπησαν από τη λειτουργία του νοσηρού αυτού συστήματος σε ασήμαντες μαριονέττες και φθηνά πιόνια. Κατέστησαν ως ασήμαντα πιόνια μέρος μιας παγκόσμιας σκακιέρας ανούσιων εντυπώσεων.
Αυτοί οι δύσμοιροι που έφεραν με την παράλογη ανεξέλεγκτη δράση τους την ανθρωπότητα στο χείλος του γκρεμού σήμερα παρουσιάζονται ως σωτήρες υποκρύπτοντας τη μορφή όμως του δράκοντα. Και ανελέητα χύνονται να κατασπαράξουν και τα τελευταία απομεινάρια... της ανθρωπιάς στον πλανήτη!
Αλλά αγνούν παντελώς ότι ο δικαιοκρίτης Θεός τώρα επεμβαίνει δυναμικά. Στρατιές αγγέλων συντρίβουν και διαλύουν με τη ρομφαία του Κυρίου τη σκακιέρα της ανομίας και στέλνουν ... για ψάρεμα τους ψευτο -σωτήρες και ψευτο- ευεργέτες. Ο τρομερός δράκος της ανομίας ήδη αισθάνεται την ανάσα του Κυρίου. Διακρίνει τη ρομφαία να πέφτει πάνω του. Κατανοεί το τέλος του και γνωρίζει καλά από τους ψαλμούς του Δαυίδ ότι έφθασε ο καιρός να καταστεί τροφή για τους πεινασμένους και φτωχούς της γης. «...Συ εκραταίωσας εν τη δυνάμει σου την θάλασσαν, συ συνέτριψας τας κεφαλάς των δρακόντων επί του ύδατος. Συ συνέθλασας την κεφαλήν του δράκοντος, έδωκας αυτόν βρώμα λαοίς τοις Αιθίοψι...»(Ψαλμ. 73ος ).

Η μεγάλη ευθύνη

Για να λέμε όμως τα σύκα –σύκα και τη σκάφη -σκάφη καλοί μου άνθρωποι η ευθύνη που η Ελλάδα κατέστη το επίκεντρο της οικουμένης ως παράδειγμα προς αποφυγην βαρύνει και όλους εμάς τους Έλληνες τόσο συλλογικά όσο και ατομικά. Εμπιστευθήκαμε ανθρώπους που συστηματικά απέφυγαν να θωρακίσουν το Έθνος μας και τη χώρα μας. Πρόσωπα που δεν σεβάστηκαν τους ανεκτίμητους θησαυρούς της Ορθόδοξης πίστης, που έπαιξαν το ευαγγέλιο μπάλα. Πρόσωπα που κατασπατάλησαν τις οικονομίες των Ελλήνων βιοπαλαιστών και των τιμίων οικογενειαρχών. Τούτοι επέτρεψαν με την όλη συμπεριφορά τους να υβριστεί με το χειρότερο τρόπο ο τριαδικός Θεός από την ευλογημένη αυτή χώρα, γη αγίων. Τι μεγαλύτερο έγκλημα;
Δυστυχείς εγωπαθείς οσφυοκάμπτες λειτούργησαν ως πιστοί δούλοι εγχώριων αλλά αλλοδαπών οίκων ανομίας. Ενίσχυσαν και καλλιέργησαν περαιτέρω τις σκοτεινές συναλλαγές του διεθνούς τεκτονισμού και των λοιπών υπόγειων ναών του μιαρού Σατάν (βλ. Μπίλντμπεργκ, σιωνισμό κ.α.).
Ποιός ξεχνά καλοί μου άνθρωποι την πολιτική της φρούδας «ελπίδας» που είχε να κάνει με την είσοδο νέων και την μόνιμη ράθυμη τακτοποίηση τους στο Δημόσιο; Ποιός λησμονά τη σύνδεση αυτής με τους κομματικούς γνωστούς ψηφοθηρικούς μηχανισμούς; Ποιός ξεχνά την συνεχιζόμενη ως σήμερα καταπάτηση και λεηλασία του δημιουργικού ελληνικού μυαλού, που πάντοτε πρωτοπορούσε, η οποία επιτυνχάνεται με τη γενική διαφήμιση της αποστασίας από τον Θεό; Ποιός ξεχνά τα δεκάδες ηθικά και οικονομικά σκάνδαλα που κλόνισαν από την δεκαετία του 1980, μέχρι και σήμερα τη χώρα μας, χωρίς να συνοδευτούν από την ευεργετική μετάνοια και την ταπείνωση; Ποιός λησμονά τη λεηλασία και την ολιγαρχική εκμετάλευση του ελληνικού πλούτου; Ποιός ξεχνά το γενικό διασυρμό της χώρας; Ποιός λησμονεί πως στο βωμό της ανομίας και της απόκτησης εύκολου χρήματος θυσιάστηκε ο ιδρώτας πολλών ετών των ασφαλιστικών ταμείων και όχι μόνο;
Και τέλος ποιός ξεχνά τις συντονισμένες επιθέσεις κατά του τριαδικού Θεού και των εντολών Του; Γιατί καλοί μου χριστιανοί ως επίθεση νοείται η νομιμοποίηση του φόνου που επιτελείται με τις χιλιάδες κάθε χρόνο εκτρώσεις στην Ελλάδα. Ως επίθεση εκλαμβάνεται η νομιμοποίηση και μεθοδευμένη διαφήμιση της μοιχείας, της πορνείας και τώρα της ομοφυλοφιλίας...που στοχεύουν στη διάλυση της ορθόδοξης οικογένειας.
Δεν μας έφθαναν όλα αυτά, που αποτέλεσαν την αιτία πολλών δεινών στην ευλογημένη Ελλάδα. Στο όνομα της δημοκρατίας επετράπη από το μικρό αυτό κρατίδιο να ξεστομισθεί η μεγαλύτερη ύβρη προς τον Ιησού Χριστό πέρυσι τον Δεκέμβριο με την μετάδοση της τηλεοπτικής ταινίας «Κώδικας Ντα Βίντσι» από τον τηλεοπτικό σταθμό «MEGA». Ύβρη που προκάλεσε θλίψη στον ουρανό. Ύβρη που άφησε εντελώς αθωράκιστη τη χώρα μας στην μανία των δαιμόνων...
Τα συνεχόμενα βέλη που έριξαν οι σύγχρονοι Έλληνες κατά του τριαδικού Θεού επιστρέφουν τώρα στα κεφάλια μας. Αυτά, όπως λέγει σοφός γέροντας ασκητής του Παγγαίου όρους μας προκαλούν σήμερα αβάστακτο πόνο, θλίψεις και απογοητεύσεις, απελπισία και δάκρυα απόγνωσης.

Πρώτο βήμα προόδου
Σαν Έλληνες Χριστιανοί εμείς τι κάναμε; Γιατί καλοί μου παπάδες και επίσκοποι, μοναχοί αλλά και λαϊκοί μείναμε σιωπηλοί και θεατές στις συνεχιζόμενες ύβρεις κατά του Κυρίου μας; Γιατί κλείσαμε και κλείνουμε τα μάτια στην καταστροφή που μεθοδικά επιτελείται; Γιατί σφυρίζουμε αδιάφορα μπροστά στην εξασφάλιση του εφήμερου, του φθηνού και του τιποτένιου; Καταντήσαμε με την ραθυμία και αδράνεια άχρηστοι καρναβαλιστές και θιασώτες μίας ιδιότυπης έμμεσης και ξεπεσμένης σύγχρονης θεομίσητης ειδωλολατρίας.
Καμιά αντίσταση, ουδεμία φωνή αντίδρασης στον εξευτελισμό της χώρας μας που επιτελείται έσωθεν και έξωθεν και με τη δική μας ανοχή. Κανένα βήμα προόδου προς τη μετάνοια. Καμιά προσπάθεια απεγκλωβισμού από την έμμεση επιστροφή στο μεσαίωνα των μέντιουμ, των μαγισσών, των γκουρού, των αστρολόγων και των χαρτοριχτρών.
Καλοί μου Χριστιανοί κληρικοί και λαϊκοί έφθασε τώρα η ώρα να σηκώσουμε τα βλέμματα και πάλι προς τον ουρανό. Έφθασε η ώρα να αγκαλιάσουμε το σταυρό του Κυρίου μας και να βαδίσουμε μαζί Του προς την Ανάσταση. Έφθασε η ώρα να τινάξουμε τα δεσμά της ανομίας και να υψώσουμε ως σημαία την ευαγγελική φωνή σε πεδιάδες, βουνά, λαγκάδια και θάλασσες. Έφθασε η ώρα της Ορθοδοξίας που θα τινάξει το ζυγό του Σατάν και θα επαναφέρει στην πρώτη γραμμή την αληθινή πίστη.
Έφθασε τώρα η ώρα να κάνουμε όλοι μαζί μονιασμένοι και ενωμένοι το πρώτο βήμα. Να σημάνουμε τα σήμαντρα της επαναφοράς μας στα ευλογημένα μονοπάτια που χάραξαν μεγάλοι άγιοί μας με τον αγώνα τους και τη θυσία τους. Έφθασε η ώρα να πετάξουμε τις ομπρέλες της απιστίας και να λουσθούμε στο φως και στη χάρη που αποστέλλει ο Ιησούς Χριστός. Έφθασε η ώρα να σκορπίσουμε πίσω από τον ήλιο τις φοβέρες του Σατάν, να διαλύσουμε με την προσευχή μας τις φωλιές και τους ναούς των δαιμόνων. Έφθασε η ώρα να ακούσουμε τον Αρχάγγελο Μιχαήλ και να φωνάξουμε μαζί του «στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου».
Έλληνες Χριστιανοί πορευτείτε στην οδό της Παναγιάς, της προστάτιδας του Έθνους μας. Αφουγκραστείτε τη διαχρονική προφητική φωνή του Ισαποστόλου Αγίου Κοσμά. Ακολουθείστε τις πατημασιές και τα χνάρια των αγίων στυλοβατών της πατρίδας μας. Και τότε θα βρείτε τις λύσεις που αναζητάτε στις τεχνητές οικονομικές κρίσεις και στην πονηρή έμμεση υποτέλεια, λέγει ο γέροντας ασκητής του Παγγαίου Όρους.
Αφουγκραστείτε –προσθέτει- τη φωνή του Κυρίου μας. «Αμήν λέγω υμίν. Εγώ το Α, εγώ και το Ω. Στέλνω μήνυμα στον λαό του πλανήτη γη. Ο Πατήρ μου και Δημιουργός του Σύμπαντος κόσμου περιμένει την ευεργετική λύση, ώστε η γη να πάρει πάλι τις φυσιολογικές και δημιουργικές δομές που χρειάζεται τώρα. Χαρείτε καλοί μου άνθρωποι. Η μπόρα έπρεπε να γίνει για να ξανανθίσει η πλάση. Οι επιστήμονες ας μαζέψουν τα μικρόβια, που γίνανε θεριά και γιγαντώθηκαν. Ας δουλέψουν για το καλό του κόσμου. Μην αφήνετε να λιμοκτονούν τα παιδιά. Γίνετε προστάτες τους».
Ο Ιησούς Χριστός στέλνει συνεχώς δορυφορικά τι θέλει από όλους εμάς τους Ορθοδόξους. Μην πλανάστε από τους επιτήδειους. Γίνετε Ιεραπόστολοι στις οικογένειές σας, στις γειτονιές σας, στις πόλεις και στα χωριά. Τραγουδήστε και ψάλτε με τους αγγέλους τη λύση που θα επέλθει με τη στροφή μας στην μετάνοια. Συντρίψτε στην παλαίστρα στης εν Χριστώ ζωής τους δράκοντες της κρίσης και της απελπισίας. Ο Παράκλητος κοντά σας.
Καλή Σαρακοστή
Ένας Δούλος Κυρίου

Συντάκτης: Ενας Δούλος Κυρίου
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2010