Συγγνώμη

Τοῦ π. Ἀλεξάνδρου Σμέμαν
Μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπό σου
ἀπὸ τοῦ παιδός σου, ὅτι θλίβομαι⋅
ταχὺ ἐπάκουσόν μου⋅ πρόσχες
τῇ ψυχῇ μου, καὶ λύτρωσαι αὐτήν.
Ἀκοῦστε τὴ θαυμάσια μελωδία τοῦ στίχου τούτου,
αὐτὴ τὴν κραυγὴ ποὺ ξαφνικὰ γεμίζει τὴν ἐκκλησία «...
ὅτι θλίβομαι!» — καὶ θὰ καταλάβετε τὸ σημεῖο ἀπὸ τὸ
ὁποῖο ξεκινάει ἡ Μεγάλη Σαρακοστή: τὸ μυστηριῶδες
μίγμα τῆς ἐλπίδας μὲ τὴν ἀπογοήτευση, τοῦ φωτὸς μὲ
τὸ σκοτάδι. Ἡ ὅλη προετοιμασία ἔφτασε πιὰ στὸ τέλος.
Στέκομαι μπροστὰ στὸ Θεό, μπροστὰ στὴ δόξα καὶ στὴν
ὀμορφιὰ τῆς Βασιλείας Του. Συνειδητοποιῶ ὅτι ἀνήκω
σ’ αὐτή, ὅτι δὲν ἔχω ἄλλη κατοικία, οὔτε ἄλλη χαρά,
οὔτε ἄλλο σκοπό. Συναισθάνομαι ἀκόμα ὅτι εἶμαι ἐξόριστος
ἀπὸ αὐτὴ μέσα στὸ σκοτάδι καὶ στὴ λύπη τῆς
ἁμαρτίας γι’ αὐτὸ «θλίβομαι»! Τελικὰ παραδέχομαι ὅτι
μόνο ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ μὲ βοηθήσει σ’ αὐτὴ τὴ θλίψη,
ὅτι μόνον σ’ Αὐτὸν μπορῶ νὰ πῶ «πρόσχες τῇ ψυχῇ
μου». Μετάνοια πάνω ἀπ’ ὅλα, εἶναι τὸ ἀπελπισμένο
κάλεσμα γιὰ τὴ θεία βοήθεια.
Τρεῖς φορὲς ἐπαναλαμβάνουμε αὐτὸ τὸ Προκείμενο.
Καὶ τότε νά! ἡ Μεγάλη Σαρακοστὴ ἀρχίζει. Τὰ
φωτεινὰ χρωματιστὰ ἄμφια καὶ καλύμματα τοῦ ναοῦ
ἀλλάζουν, τὰ φῶτα σβήνουν. Ὅταν ὁ ἱερέας ἐκφωνεῖ
τὶς αἰτήσεις, ὁ χορὸς ἀπαντάει μὲ τὸ «Κύριε ἐλέησον»
τὴν κατ’ ἐξοχὴν σαρακοστιανὴ ἀπάντηση. Γιὰ πρώτη
φορὰ διαβάζεται ἡ προσευχὴ τοῦ Ἁγίου Ἐφραὶμ ποὺ
συνοδεύεται ἀπὸ μετάνοιες. Στὸ τέλος τῆς ἀκολουθίας
ὅλοι οἱ πιστοὶ πλησιάζουν τὸν ἱερέα καὶ ὁ ἕνας τὸν
ἄλλο, ζητώντας τὴν ἀμοιβαία συγχώρεση. Ἀλλὰ καθὼς
γίνεται αὐτὴ ἡ ἱεροτελεστία τῆς συμφιλίωσης, καθὼς
ἡ Μεγάλη Σαρακοστὴ ἐγκαινιάζεται μ’ αὐτὴ τὴν κίνηση
τῆς ἀγάπης, τῆς ἑνότητας καὶ τῆς ἀδελφωσύνης, ὁ
χορὸς ψάλλει πασχαλινοὺς ὕμνους. Πρόκειται τώρα
πιὰ νὰ περιπλανηθοῦμε σαράντα ὁλόκληρες μέρες
στὴν ἔρημο τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς. Ὅμως ἀπὸ τώρα
βλέπουμε νὰ λάμπει στὸ τέλος τὸ φῶς τῆς Ἀνάστασης,
τὸ φῶς τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. n
Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Μεγάλη Σαρακοστή», ἐκδ. Ἀκρίτας
πηγή:www.imp.gr απο το Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία Μαρτιος 2009