| Οι φοιτητές μαζεύονται στα σπίτια τους, τρώνε στις πανεπιστημιακές λέσχες, τα DVD, τα επιτραπέζια και το Διαδίκτυο έχουν την τιμητική τους, ενώ όταν (σπάνια) αποφασίζουν να βγουν, βάζουν ρεφενέ για τον καφέ ή το ποτό τους |
Βαριά τη σκιά της στις φοιτητουπόλεις ρίχνει η οικονομική κρίση που μαστίζει την ελληνική οικογένεια. Ερήμωσαν οι πλατείες και τα καφέ στα φοιτητικά στέκια της Κομοτηνής, της Ξάνθης, της Πάτρας, του Μεσολογγίου, των Ιωαννίνων...
Μέχρι και 40% πτώση της κίνησής τους παρατηρούν οι καταστηματάρχες των πόλεων αυτών, όπου διαχρονικά συγκεντρώνεται ο μεγαλύτερος φοιτητικός πληθυσμός της χώρας. Το ίδιο συμβαίνει και σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, όπου φοιτούν χιλιάδες παιδιά από την επαρχία, με τη μόνη διαφορά ότι στις μεγαλουπόλεις αυτή η εικόνα δεν είναι ευκρινής, γιατί η σπουδάζουσα νεολαία διασκορπίζεται.
Στα μέρη όμως που οι φοιτητές αποτελούν τη «βαριά βιομηχανία» και τη βασική πηγή στήριξης της τοπικής οικονομίας, αρχίζουν να φαίνονται ξεκάθαρες οι επιπτώσεις των «προβληματικών» ισολογισμών των νοικοκυριών.
Οι γονείς παίρνουν λιγότερα, με άμεσο αντίκτυπο στο χαρτζιλίκι του φοιτητή που πέφτει δραματικά... Περίπου 800 με 1000 ευρώ τον μήνα βγαίνουν από το οικογενειακό πορτοφόλι για να πληρωθεί το ενοίκιο, τα έξοδα σπιτιού, το φαγητό και το ντύσιμο του «ξενιτεμένου παιδιού».
Η καθημερινότητα των φοιτητών αλλάζει μέρα με τη μέρα, αφού πλέον οι γονείς όσο βαθιά και να βάλουν το χέρι στην τσέπη...δεν φθάνει ο μισθός. Το ζόρι μεγαλώνει συνεχώς. Και ήδη πολλοί γονείς ζητούν από τα παιδιά τους να μη μετακομίσουν από το σπίτι, αλλά να ταξιδεύουν στις σχολές τους μόνο για να δίνουν μαθήματα...
Το «Εθνος της Κυριακής» σκιαγραφεί τη νέα αυτή πραγματικότητα στη φοιτητική ζωή δεκάδων παιδιών, μέσα από τις μαρτυρίες των ίδιων των φοιτητών.
Δυσκολίες για τους γονείς
Μαζεύονται στα σπίτια τους τα Σαββατόβραδα, τρώνε στις πανεπιστημιακές λέσχες σωρηδόν, και βάζουν...ρεφενέ για τον καφέ και το ποτό τους. Τα dvd, τα επιτραπέζια παιχνίδια και το Διαδίκτυο... έχουν την τιμητική τους, ως οι νέοι κι αναγκαστικοί τρόποι διασκέδασής τους. Ακόμη και οι αγγελίες για συγκατοίκηση έχουν πάρει την ανιούσα, για να πέσει το νοίκι στο μισό. To τσιγάρο στα δύο...και το βιβλίο στα δύο!
«Τελευταία τα φοιτητικά στέκια μαζεύουν ολοένα και λιγότερο κόσμο. Στο πρώτο έτος δεν έβρισκες καρέκλα να καθίσεις, κάτι που δεν ισχύει πλέον», μας λέει η Μαρία Στεργάκη, πρωτοετής φοιτήτρια Φιλολογίας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης στην Κομοτηνή:
«Οι γονείς μας ζορίζονται και εμείς πρέπει να το καταλάβουμε αυτό και να επινοήσουμε καινούργιους τρόπους για να ολοκληρώσουμε τις σπουδές μας, ζώντας αξιοπρεπώς και με λιγότερα χρήματα».
«Δεν είναι άσχημα τα Σαββατόβραδα με πίτσα ή κρέπες και ποτάκι, αλλά όταν θέλουμε να βγούμε, εξασφαλίζουμε «free pass» για τα μπουζούκια, από φίλους ή γνωστούς που κάνουν τις δημόσιες σχέσεις στα μαγαζιά αυτά», λέει ο Στέλιος Αντωνίου, τριτοετής στο ΕΜΠ, με καταγωγή από τη Μάνη.
Στα φοιτητικά στέκια της Κομοτηνής η κίνηση μειώθηκε ήδη κατά 20%. Στα Γιάννενα το ίδιο, ενώ στο Μεσολόγγι και στο Αγρίνιο, αγγίζει και το 35 με 40%.
«Η φοιτητική ζωή βρίσκεται σε κρίση. Τα ανέμελα φοιτητικά χρόνια, μάλλον, σταδιακά θα αρχίσουν να χάνονται, αφού θα πρέπει να αναζητήσουμε δουλειά, για να βοηθήσουμε τους γονείς. Το επόμενο στάδιο θα είναι αυτό. Τώρα περιορίζουμε τα έξοδα με cocooning και άλλα, όμως αύριο δεν θα φτάνει μόνο αυτό», λέει η Τζουλιάνα Κοντίνη, φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.
Αθήνα
Το χαρτζιλίκι τελειώνει το πρώτο δεκαήμερο του μήνα
Στην Αθήνα τα πράγματα είναι χειρότερα από ό,τι στις μικρές επαρχιακές πόλεις. Η φοιτητική ζωή είναι πολύ πιο ακριβή, οι αποστάσεις τεράστιες, και οι επαφές των φοιτητών λιγότερο εύκολες. Στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, η φοιτητική μοναξιά απλώνεται τώρα περισσότερο από ποτέ παντού.
Φοιτητές αναγκάζονται ακόμη και να φωτοτυπούν μεταξύ τους τα βιβλία, αφού κάποιοι δεν μπορούν να τα αγοράσουν.
«Το μηνιαίο χαρτζιλίκι ξοδεύεται πολύ γρήγορα. Γι’ αυτόν τον λόγο προσπαθούμε να τα διαχειριστούμε όσο πιο προσεκτικά γίνεται. Τα χρήματα τελειώνουν τις πρώτες δεκαπέντε ημέρες. Οι γονείς αγχώνονται όλο και πιο πολύ. Ειδικά τώρα με τα νέα μέτρα και τις περικοπές», λέει ο Χάρης Κρεκουκιώτης, που βρίσκεται πλέον «επί πτυχίω» στο ΕΜΠ.
Οι φίλοι του, Ελεάννα Μπάνου, Αντζυ Θύμη, Μαργαρίτα Γαβαλά, Τζουλιάνα Κοντίνη, Αριστέα Θεοχαράτου, Αρης Κομνηνός και Πάνος Μαύρος, συμφωνούν, καθώς η κρίση χτύπησε ήδη τις πόρτες των οικογενειών τους.
Κομοτηνή - Ξάνθη - Αλεξανδρούπολη
Ερήμωσαν οι πλατείες τα Σαββατόβραδα
Η Κομοτηνή είναι η «νούμερο ένα» φοιτητούπολη στη χώρα. Περισσότερα από 15.000 παιδιά ζουν και κινούνται στους δρόμους και στα μαγαζιά της, αποτελώντας το πιο ζωντανό κομμάτι, το σημαντικότερο ίσως στην αναλογία του πληθυσμού της πόλης.
«Η ζωή είναι μια πλατεία. Οταν αυτή είναι άδεια το Σαββατόβραδο, καταλαβαίνεις πόσο πολύ έχει αλλάξει η ζωή των φοιτητών», λέει στο «Εθνος της Κυριακής» ο έμπορος Σταμάτης Μαρδιρός.
Ιδια εικόνα παρουσιάζει και η γειτονική Ξάνθη, όπου βρίσκεται το τρίτο μεγαλύτερο Πολυτεχνείο στη χώρα, αλλά και η Αλεξανδρούπολη, που ζει επίσης από τους φοιτητές της, κυρίως των Παιδαγωγικών τμημάτων και της Ιατρικής. Αδεια μαγαζιά κι έρημοι δρόμοι.
«Σε σχέση με άλλες πόλεις, εδώ η ζωή δεν είναι ακριβή, η πόλη είναι ανθρώπινη και το περιβάλλον φιλικό. Το 50% των φοιτητών Νομικής σπουδάζουν εδώ. Οι οικογένειες είναι αυτές που δυσκολεύονται να στηρίξουν και να καλύψουν τις ανάγκες στην παραμεθόριο.
Για αυτό και οι φοιτητές μειώνουν τη συχνότητα των εξόδων τους, από σεβασμό στους γονείς τους και από φιλότιμο», λέει στο «Εθνος της Κυριακής» ο δευτεροετής της Νομικής σχολής, με καταγωγή από τη Ρόδο, Μιχάλης Παπαγεωργίου.
Για να περιορίσουν τα έξοδα
Φαγητό στη λέσχη και το βράδυ τηλεόραση
Συναντήσαμε τον Μιχάλη, με τους συμφοιτητές του Γιάννη Σπίνο, Μαρία Στεργάκη και Εύη Λογοθέτη, στο σπίτι Σαββατόβραδο, με μπιρίμπα, τηλεόραση και κρασάκι. Μπορεί να ερήμωσε η πλατεία της Κομοτηνής, αλλά οι παρεούλες στα σπίτια μετά τις 8 το βράδυ δίνουν και παίρνουν...
Το ίδιο αυξημένη σε σχέση με πέρσι είναι η προσέλευση στην πανεπιστημιακή λέσχη για φαγητό, τα μεσημέρια. Η παρέα των νεαρών φοιτητών επισκέπτεται πολύ συχνά τη Φοιτητική Λέσχη, στην οποία, όπως λένε, «δεν πέφτει καρφίτσα».
«Είναι πολύ μεγάλη η προσέλευση στη Λέσχη. Oπου και να πας για φαγητό, χρειάζεσαι το λιγότερο πέντε ευρώ», λέει ο Μιχάλης Παπαγεωργίου.
«Οι γονείς μου μου στέλνουν περίπου 900 ευρώ τον μήνα. Τελευταία μου λένε να κάνω πιο συνετή διαχείριση και έτσι κι εγώ μαζεύτηκα. Για το φαγητό μια καλή λύση είναι η λέσχη, αλλά αρκετές φορές μαγειρεύω και μόνος μου. Βλέπω και από συμφοιτητές μου ότι οι οικογένειες δυσκολεύονται όντως να καλύψουν ακόμη και βασικές ανάγκες των παιδιών τους», συμπληρώνει ο έτερος φοιτητής στο Β’ έτος του ΔΠΘ, από τη Ζάκυνθο, Γιάννης Σπίνος.
Παρελθόν και τα κλαμπ
Κόβουν το κάπνισμα, φωτοτυπούν και τα βιβλία
Τα κορίτσια της παρέας μάς εξηγούν πώς έβαλαν «φρένο» σε ντύσιμο και καλλυντικά.
«Κάνουμε έρευνα αγοράς, για τα πάντα, κάτι που δεν συνέβαινε στο παρελθόν. Οταν πρωτοήρθα στην Αθήνα, αγόραζα το πρώτο φόρεμα που έβλεπα μπροστά μου χωρίς να σκεφτώ αν είναι ακριβό ή όχι. Αυτό δεν ισχύει σήμερα. Μπορεί να δω ένα ρούχο που κοστίζει 10 ευρώ και να μην το αγοράσω», μας λέει η 23χρονη Αντζυ Θύμη, φοιτήτρια στο ΕΜΠ, ενώ παραδέχεται πως δεν θυμάται καν πότε ήταν η τελευταία φορά που βγήκε για ψώνια.
Τα αγόρια παραδέχονται πως σκέφτονται να κόψουν ακόμη και το κάπνισμα για τον περιορισμό των εξόδων, ενώ και τα «κουβαρνταλίκια» με τις φιλεναδίτσες τείνουν να περιοριστούν επικίνδυνα...
«Ολοι οι φοιτητές έχουμε μειώσει κατά πολύ τις εξόδους και τα έξοδά μας. Παλαιότερα βγαίναμε τέσσερις φορές την εβδομάδα με τις φίλες, τώρα μαζευόμαστε όλοι μαζί σπίτι και περνάμε καλά με λιγότερα χρήματα. Τα μεγάλα κλαμπ τα έχουμε περιορίσει και πηγαίνουμε μόνο ένα Σάββατο βράδυ. Δεν γίνεται διαφορετικά, αφού και πρόβλημα άμεσο να μην έχει η οικογένειά μας, επικρατεί παντού ανασφάλεια για το αύριο», συμπληρώνει η Ελεάννα Μπάνου, φοιτήτρια Οικονομικών.
«Η μεγαλύτερη ανασφάλεια από όλες όμως δεν είναι τόσο το πώς θα περιορίσουμε τώρα τα έξοδά μας, αλλά το γεγονός ότι τελειώνουμε πανεπιστήμια, παίρνουμε πτυχία κι αύριο δεν ξέρουμε εάν θα έχουμε δουλειά ή πού θα βρεθούμε. Οι γονείς μας μπορούν και μας σπουδάζουν σήμερα, έστω και με αυτές τις φοβερές δυσκολίες, εμείς θα μπορούμε να το κάνουμε αυτό αύριο για τα παιδιά μας;», αναρωτιέται ο Αρης Κομνηνός, τελειόφοιτος της Αρχιτεκτονικής.
ΒΙΒΙΑΝ ΜΠΕΝΕΚΟΥ
bibian@pegasus.gr
www.ethnos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου