Την Ημέρα του Πατέρα αναζητούν έναν καλό λόγο για να χαμογελάσουν σε έναν κόσμο που ανατρέπει τον παραδοσιακό τους ρόλο
Oι μελέτες ελάχιστα ασχολούνται με τον πατέρα. Ζούμε ακόμη στον παλμό της εργαζόμενης μητέρας, ενώ τα δικαστήρια σε υποθέσεις διαζυγίων σχεδόν τον αγνοούν. Μόνο στον εργασιακό τομέα η πολιτεία τον «αναγνωρίζει» και του δίνει μερίδιο στις γονικές άδειες. Κι όμως οι σημερινοί μπαμπάδες ελάχιστα θυμίζουν τον ήρωα των λαμπερών διαφημίσεων που απολαμβάνει πρωινό με τα παιδιά του στον κατάφυτο κήπο μιας μονοκατοικίας. Οι πατεράδες της διπλανής πόρτας τρέχουν να τα προλάβουν όλα.
Ο 49χρονος δημοσιογράφος και συγγραφέας βιβλίων για γονείς κ. Κώστας Στοφόρος γράφει σε ιστολόγιο (stoforos.blogspot.com) για τον σύγχρονο πατέρα. Γνωστός για τη σειρά βιβλίων «Το ημερολόγιο ενός πατέρα» και κυρίως μπαμπάς τριών παιδιών, βρήκε τον χρόνο μεταξύ δουλειάς και σπιτικού να πει: «Τα τελευταία χρόνια ζητάνε πολλά από εμάς:να είμαστε τέλειοι επαγγελματίες, να μην κοιμόμαστε για να φυλάμε το μωρό, να μαγειρεύουμε...“Αν ήταν ο μπαμπάς μου σούπερμαν”,που λέει κι ένα παιδικό τραγουδάκι. Παρ΄ όλα αυτά, ξέρω πολλούς μπαμπάδες της γενιάς μου που δεν έχουν αλλάξει ούτε πάνα». Πόσο χρόνο αφιερώνει στα παιδιά του; «Ο πολυσυζητημένος “ποιοτικός χρόνος” συχνά λειτουργεί ως άλλοθι για τους πολυάσχολους. Καμιά φορά όμως είναι ο πραγματικός χρόνος που κάνει τη διαφορά:στα παιδιά αρέσει να βρίσκεσαι κάπου στο σπίτι κι ας μην ασχολείσαι “δημιουργικά” μαζί τους».
Το σοκ της πατρότητας
«Εντός και εκτός σπιτιού καμία δράση δεν ανήκει αποκλειστικά στον πατέρα ή στη μητέρα. Μπορούν να τις μοιράζονται όλες» λέει ο κ. Αντώνης Παπαρίζος, καθηγητής Κοινωνιολογίας και Κοινωνιολογίας της Θρησκείας του Παντείου Πανεπιστημίου, και επαναπροσδιορίζει τη βάση, όπως λέει, των πατρικών καθηκόντων: «Ο πατέραςαναλαμβάνει πρώτος τους κινδύνους της οικογένειας έναντι του περιβάλλοντος και της κοινωνίας. Αν δεν υπάγεται ο ίδιος στους κανόνες, μετατρέπεται σε αυταρχικό πατέρα και πατριάρχη. Αν θέλει να επιβάλλεται στο όνομα του ότι είναι πατέρας, γίνεται αυταρχικός πατριάρχης και πολύ κακός πατέρας».
Οι μπαμπάδες είναι στο «πόστο» τους από τον πρώτο υπέρηχο. Μπορεί μάλιστα να φθάσουν ως και την αίθουσα τοκετού. Οταν όμως το παιδί βγει από το μαιευτήριο, οι περισσότεροι αρχίζουν τις «κοπάνες» από τα καθήκοντα με δικαιολογίες όπως «κλαίει γιατί θέλει τη μαμά του». Μερικοί νιώθουν εκτός ρόλου. Κάποιοι θα μελαγχολήσουν. Αμερικανική μελέτη που δημοσιεύεται στο επιστημονικό έντυπο «Journal of the Αmerican Μedical Αssociation» αναφέρει ότι τουλάχιστον το 10% των νέων μπαμπάδων εμφανίζει κατάθλιψη λίγο πριν και κυρίως μετά τη γέννηση του παιδιού τους. Η έλλειψη ύπνου, η κόπωση, κανείς δεν ξέρει τι πραγματικά φταίει για τη θλίψη τους. Ισως και το σοκ της πατρότητας. «Οι σύγχρονοι άνδρες συναντούν δυσκολίες στην εκπλήρωση των πατρικώντους υποχρεώσεων επειδή το μοντέλο που κληρονόμησαν και προέβλεπε την πρωτοκαθεδρία τους έχει κλονιστεί» εξηγεί ο κ. Αθανάσιος Αλεξανδρίδης, ψυχίατρος- ψυχαναλυτής, ο οποίος κάνει λόγο για νέους ρόλους, «τον “μητρικό” ή “φροντιστικό” πατέρα,που εμπλέκεται στην καθημερινή φροντίδα,και τον “εμψυχωτή”,που συμμετέχει ενεργά στην εκπαίδευση και στη διαχείριση του ελεύθερου χρόνου του παιδιού. Η πιο προωθημένη μορφή όμως εκφράζεται από εκείνους που σε περίπτωση διαζυγίου διεκδικούντην επιμέλεια των παιδιών τους. Δυστυχώς οι δικαστικές αρχές ενεργούν στερεότυπα επιλέγοντας σχεδόν πάντοτε τη μητέρα, ενώ μια “παιδοκεντρική” θεώρηση θα επέβαλλε να κρίνουνκατά περίπτωσημε βάση το συμφέρον των παιδιών».
Με τον μπαμπά ή τη μαμά;
Για να πάρει ένας πατέρας την επιμέλεια του παιδιού του πρέπει να εξαντληθεί ψυχικά και οικονομικά καθώς είναι σπάνιες οι περιπτώσεις όπου η μητέρα κρίνεται ακατάλληλη. Η κατάσταση έφερε κάποιους στα άκρα: οργανώσεις αγανακτισμένων πατέρων συνθηματολογούν εναντίον εκείνων που τους στερούν τα παιδιά τους. «Συνήθωςαπογοητεύονται και παραιτούνται από τον αγώνα για τη διεκδίκηση των παιδιών τους» λέει η δικηγόρος κυρία Αννα-Σοφία Σαφού.
Ο Παντελής, πατέρας τριών παιδιών, δέχεται να μιλήσει ανώνυμα. Η ζωή των παιδιών του κλονίστηκε πριν από δύο χρόνια με την απώλεια της μητέρας τους. «Προτού αρρωστήσει συμμετείχα ελάχιστα στην ανατροφή τους όχι μόνο επειδή δούλευα εξαντλητικά αλλά και λόγω νοοτροπίας.Μεγάλωσα στην επαρχία,όπου ο πατέρας, είτε δούλευε είτε όχι,ήταν εκτός σπιτιού.Από τη στιγμή που η Ελευθερία αρρώστησε επέμενε να συμμετέχω ενεργά στη φροντίδα των παιδιών. Οταν έφυγε βρέθηκα σε ένα ξένο περιβάλλον, κι ας ήταν το σπίτι μου. Προκειμένου να κερδίσω χρόνο με τα παιδιά μου εκχώρησα αρμοδιότητες σε συνεργάτες. Μέσα στη θλίψη μου ένιωσα τη χαρά να ανακαλύπτω τα παιδιά μου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου