Από τη στιγμή που γεννιόμαστε είναι προδιαγεγραμμένο ότι στη συνέχεια της ζωής μας θα χρειαστεί να ζήσουμε και να παίξουμε πολλούς ρόλους. Ο μόνος, όμως, ρόλος που έχει αρχή και ποτέ τέλος είναι ο ρόλος μας ως γονείς.
Ο ρόλος αυτός εξελίσσεται πάνω σε έναν δρόμο δύσκολο και πολύ ανηφορικό που λέγεται «παιδιά».
Είναι ένας δρόμος γεμάτος αγωνίες, ανησυχίες, λύπες, δυσκολίες αλλά και συνάμα γεμάτος χαρές, συγκινήσεις και πολλή αγάπη.
Αφιερώνουμε τη ζωή μας ολόκληρη -μέχρι το τέλος της ύπαρξής μας- για να δούμε τα παιδιά μας να μεγαλώνουν. Αγωνιούμε για την υγεία τους, για το πρώτο τους περπάτημα, για την πρώτη τους μέρα στο σχολείο, για την εφηβική τους επανάσταση για τη μόρφωσή τους, για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα τους, για το πρώτο τους φλερτ, για την επαγγελματική τους αποκατάσταση και οπωσδήποτε για τη δημιουργία της δικιά τους οικογένειας.
Εμείς οι γονείς είμαστε αυτοί που πρώτοι θα τρέξουμε για μια δυσκολία τους, για μια σωστή απόφασή τους.
Αλλά, συγχρόνως, πρέπει να είμαστε αυτοί που πρέπει να τα «σπρώξουμε» σωστά στον δρόμο της επιβίωσης. Να τα αφήσουμε ελεύθερα να παίρνουν τις δικές τους αποφάσεις, να μάθουν να επιβιώνουν και χωρίς εμάς. Να μην κάνουμε ποτέ το λάθος να τους επιβάλουμε τα δικά μας 'θέλω' και να προσπαθούμε να τα κάνουμε πρότυπά μας. Τους αρκεί να ξέρουν πως υπάρχουμε, πως είμαστε εδώ αλλά, συγχρόνως, να ξέρουν πως οι επιλογές είναι δικές τους, όπως ακριβώς και οι ευθύνες. Να τους δείξουμε πώς μπορούν να πετούν με τα δικά τους φτερά και να ξέρουν πως αν κάτι τύχει και σπάσουν να μπορούν να παλέψουν και να ξαναπροσπαθήσουν για το επόμενο πέταγμα ακόμα και με πληγωμένες τις φτερούγες τους. Δεν σημαίνει, βέβαια, πως αφήνοντάς τα μόνα δεν τα αγαπάμε. Την αγάπη μας τους την έχουμε ήδη χτίσει μέσα στην ψυχή τους πολύ γερά.
Τα παιδιά μας δεν τα φέραμε στον κόσμο για να επεκτείνουμε τη δική μας προσωπικότητα. Τα φέραμε διότι τα αγαπάμε και θέλουμε να τα δούμε ευτυχισμένα να βαδίζουν στον δικό τους νέο δρόμο.
Ο ρόλος μας, λοιπόν, είναι να μπορούμε να πορευτούμε διακριτικά πίσω τους, όχι δίπλα τους ούτε βέβαια και μπροστά τους.
Δεν θα θέλαμε ποτέ να ακούσουμε από το στόμα τους «με πνίγεις» ούτε «εσείς φταίτε για όλα».
Θα είμαστε, όμως, περήφανοι αν ακούσομε «σας ευχαριστώ για όλα, τώρα θα προσπαθήσω μόνος-η μου».
Και τα παιδιά μας, όπως γράφει σε ένα από τα βιβλία του ο Χόρχε Μπουκάι (Αργεντινός συγγραφέας) χρειάζονται την αγάπη μας, την εκτίμηση μας, τους κανόνες και τέλος και βασικό την επικοινωνία.
Πάνω σε αυτά στέκεται το παιδί μας για να κάνει το άλμα του στη ζωή.
Τελειώνοντας θέλω να πω μόνο αυτό:
Πως αν και γονείς και σοφότεροι, όπως λάθος νομίζουμε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πολλές φορές ο καλύτερος δάσκαλός μας είναι τα ίδια τα παιδιά μας.
www.haniotika-nea.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου