Ο ευλογημένος Συμεών

Τό 1922 ἦρθε ἀπό τήν Μικρασία μέ τούς πρόσφυγες ἕνα ὀρφανό
Ἑλληνόπουλο, ὀνόματι Συμεών. Ἐγκαταστάθηκε στόν Πειραιά σέ μία
παραγκούλα καί ἐκεῖ μεγάλωσε μόνο του. Εἶχε ἕνα καροτσάκι καί
ἔκανε τόν ἀχθοφόρο, μεταφέροντας πράγματα στό λιμάνι τοῦ
Πειραιᾶ. Γράμματα δέν ἤξερε οὔτε πολλά πράγματα ἀπό τήν πίστη
μας. Εἶχε τήν μακαρία ἁπλότητα καί πίστη ἁπλῆ καί ἀπερίεργη.
Ὅταν ἦρθε σέ ἡλικία γάμου νυμφεύθηκε, ἔκανε δύο παιδιά καί
μετακόμισε μέ τήν οἰκογένειά του στή Νίκαια. Κάθε πρωΐ πήγαινε
στό λιμάνι τοῦ Πειραιᾶ γιά νά βγάλει τό ψωμάκι του. Περνοῦσε ὅμως
κάθε μέρα τό πρωί ἀπό τό ναό τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, ἔμπαινε μέσα,
στεκόταν μπροστά στό τέμπλο, ἔβγαζε τό καπελάκι του καί ἔλεγε:
«Καλημέρα, Χριστέ μου, ὁ Συμεών εἶμαι. Βοήθησέ με νά βγάλω τό
ψωμάκι μου». Τό βράδυ πού τελείωνε τήν δουλειά του ξαναπερνοῦσε
ἀπό τήν Ἐκκλησία, πήγαινε πάλι μπροστά στό τέμπλο καί ἔλεγε:
«Καλησπέρα, Χριστέ μου, ὁ Συμεών εἶμαι. Σʹ εὐχαριστῶ πού μέ
βοήθησες καί σήμερα». Καί ἔτσι περνοῦσαν τά χρόνια τοῦ
εὐλογημένου Συμεών.
Περίπου τό ἔτος 1950 ὅλα τά μέλη τῆς οἰκογενείας του
ἀρρώστησαν ἀπό φυματίωση καί ἐκοιμήθησαν ἐν Κυρίῳ. Ἔμεινε
ὁλομόναχος ὁ Συμεών καί συνέχισε ἀγόγγυστα τήν δουλειά του ἀλλά
καί δέν παρέλειπε νά περνᾶ ἀπό τόν Ἅγιο Σπυρίδωνα νά καλημερίζει
καί νά καλησπερίζει τόν Χριστό, ζητῶντας τήν βοήθειά Του καί
εὐχαριστῶντας Τον.
Ὅταν γήρασε ὁ Συμεών, ἀρρώστησε. Μπῆκε στό Νοσοκομεῖο καί
νοσηλεύτηκε περίπου γιά ἕνα μήνα. Μιά προϊσταμένη ἀπό τήν Πάτρα
τόν ρώτησε κάποτε:
‑Παππού, τόσες μέρες ἐδῶ μέσα δέν ἦρθε κανείς νά σέ δεῖ. Δέν
ἔχεις κανένα δικό σου στόν κόσμο;
‑Ἔρχεται, παιδί μου, κάθε πρωΐ καί ἀπόγευμα ὁ Χριστός καί μέ
παρηγορεῖ.
‑Καί τί σου λέει, παππού;
‑«Καλημέρα, Συμεών, ὁ Χριστός εἶμαι, κάνε ὑπομονή». «Καλησπέρα,
Συμεών, ὁ Χριστός εἶμαι, κάνε ὑπομονή».
Ἡ Προϊσταμένη παραξενεύτηκε καί κάλεσε τόν Πνευματικό της,
π. Χριστόδουλο Φάσο, νά ἔρθει νά δεῖ τόν Συμεών μήπως πλανήθηκε.
Ὁ π. Χριστόδουλος τόν ἐπισκέφθηκε, τοῦ ἔπιασε κουβέντα, τοῦ ἔκανε
τήν ἐρώτηση τῆς Προϊσταμένης καί ὁ Συμεών τοῦ ἔδωσε τήν ἴδια
ἀπάντηση. Τίς ἴδιες ὧρες πρωΐ καί βράδυ, πού ὁ Συμεών πήγαινε στό
ναό καί χαιρετοῦσε τόν Χριστό, τώρα καί ὁ Χριστός χαιρετοῦσε τόν
Συμεών. Τόν ρώτησε ὁ Πνευματικός:
‑Μήπως εἶναι φαντασία σου;
‑Ὄχι, πάτερ, δέν εἶμαι φαντασμένος, ὁ Χριστός εἶναι.
‑Ἦρθε καί σήμερα;
‑Ἦρθε.
‑Καί τί σοῦ εἶπε;
‑Καλημέρα Συμεών, ὁ Χριστός εἶμαι. Κάνε ὑπομονή σέ τρεῖς μέρες
θά σέ πάρω κοντά μου πρωΐ – πρωΐ.
Ὁ Πνευματικός κάθε μέρα πήγαινε στό Νοσοκομεῖο, μιλοῦσε μαζί
του καί ἔμαθε γιά τήν ζωή του. Κατάλαβε ὅτι πρόκειται περί
εὐλογημένου ἀνθρώπου. Τήν τρίτη ἡμέρα πρωΐ ‑ πρωΐ πάλι πῆγε νά
δεῖ τόν Συμεών καί νά διαπιστώσει ἄν θά πραγματοποιηθεῖ ἡ
πρόρρηση ὅτι θά πεθάνει. Πράγματι ἐκεῖ πού κουβέντιαζαν, ὁ
Συμεών φώναξε ξαφνικά: «Ἦρθε ὁ Χριστός», καί ἐκοιμήθη τόν ὕπνο
τοῦ δικαίου.
Αἰωνία του ἡ μνήμη. Ἀμήν.
«Λύύύτττ ρρρ οοο ννν ѱυυυxῆῆῆ ςςς ἀννν δδδ ρρρ όόό ςςς ὁὁὁ ἴἴἴ δδδ ιιι οοο ςςς πλοοοῦῦῦτττ οοο ςςς»
Ὁ Χρῆστος Μ., γνωστός μέ τό παρωνύμιο «παππούς Τάκας»,
ὑπῆρξε ὁ μεγαλύτερος Αὐριώτης εὐεργέτης. Ἀπό νέος ξενητεύθηκε
στήν Ἀμερική, ὅπου μέ τήν ἐργατικότητα καί τήν ἐξυπνάδα του
ἄνοιξε δικό του κατάστημα μέ μεγάλη κίνηση. Εἶχε ὡς συνεταῖρο
ἕναν ἔμπιστο ἰταλό, τόν Δομήνικο, καί γιά ὑπαλλήλους ἔπαιρνε
φτωχά παιδιά ἀπό τό χωριό. Γύρισε στήν γενέτειρά του μέ πολλά
χρήματα. Ἀλλά τόν πλοῦτο δέν τόν κράτησε γιά νά περνᾶ ἄνετα
αὐτός σάν τόν πλούσιο τοῦ Εὐαγγελίου. Ὁ μπαρμπα‑Χρῆστος
ἀναδείχθηκε καλός οἰκονόμος. Ἀπέδειξε ἔμπρακτα ὅτι «ἀγαθός ὁ
πλοῦτος, ᾧ οὐκ ἔστιν ἁμαρτία». Δάνειζε σέ ὅλους τούς χωρικούς ἄτοκα
χρήματα γιά μεγάλο χρονικό διάστημα. Ἔρχονταν νά δανεισθοῦν,
πάντα χωρίς τόκο, καί ἀπό τά γύρω χωριά, ἀπό πολλά μέρη τῆς
Θεσσαλίας ἀκόμη καί ἀπό τήν Ἤπειρο.
Ἦταν μία πραγματική τράπεζα πού δάνειζε ἄτοκα σέ ὅλους
ἀδιακρίτως. Ἔτσι διευκόλυνε καί βοηθοῦσε τούς φτωχούς σέ κεῖνα τά
δύσκολα χρόνια. Ἐπί πλέον πλήρωνε μέ δικά του ἔξοδα μαστόρους
καί ἔφτιαχναν δρόμους καί καλντερίμια στό χωριό. Ἔντυνε φτωχά
παιδιά καί προίκιζε ὀρφανά κορίτσια. Δώρησε τό οἰκόπεδο ὅπου
κτίστηκε τό καινούριο σχολεῖο, καθώς καί ἄλλο οἰκόπεδο 14
στρεμμάτων καί ἕνα χωράφι, τά λεγόμενα σχολικά, γιά νά ἔχει ἔσοδα
καί πόρους τό σχολεῖο. Γιʹ αὐτό στήν κηδεία του προπέμφθηκε
τιμητικά ἀπό ὁλόκληρο τό σχολεῖο. Εἰς ἔνδειξη εὐγνωμοσύνης
κατέθεσαν στεφάνι στόν τάφο τοῦ ἀοιδίμου εὐεργέτου καί ἀνήρτησαν
τήν φωτογραφία του στό σχολεῖο.
Ὁ μπαρμπα‑Χρῆστος δέν ἀπέκτησε παιδιά. Υἱοθέτησε τόν ἀνηψιό
του Ἰωάννη καί τοῦ ἄφησε διαθήκη νά δίνει κάθε χρόνο μία ποσότητα
σιταριοῦ στήν Ἐκκλησία. Ὅσο ζοῦσε ὁ ἴδιος βοηθοῦσε τήν Ἐκκλησία
ἀθόρυβα. Ἐπιθυμοῦσε ὁ ἐγγονός του νά γίνει γιατρός γιά νά ἐξετάζει
δωρεάν τούς ἀρρώστους τοῦ χωριοῦ.
Ὁ μπαρμπα‑Χρῆστος δέν προσπάθησε νά αὐξήσει τόν πλοῦτο του
τοκίζοντας τά χρήματά του, ἀγοράζοντας ἀκίνητα καί κάνοντας
ἐπιχειρήσεις, ἀλλά νά βοηθήσει τούς φτωχούς. Λόγῳ τῶν τότε
δύσκολων καταστάσεων ἔχασε τά χρήματά του, ἐπτώχευσε καί
ἀντιμετώπισε ἀγόγγυστα τίς δυσκολίες μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς του.
Τά καλά ἔργα μένουν καί ἀμείβονται ἀπό τόν Θεό. Ὁ μπαρμπα‑
Χρῆστος «τάς ἁμαρτίας του ἐλύτρωσε ἐν οἰκτιρμοῖς πενήτων». Ἔχει
τήν εὐγνωμοσύνη τοῦ χωριοῦ καί τό σχώριο (εὐχή συγχωρητική) ἀπό
τούς ἀνθρώπους πού βοήθησε. Κατά τό ψαλμικό «ἐσκόρπισεν, ἔδωκε
τοῖς πένησιν, ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ μένει εἰς τόν αἰῶνα».

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἀσκητές μέσα στόν κόσμο » σελ. 349 καί 342
Ἐκδόσεις Ι. Η. Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος Μεταμόρφωσις Χαλκιδικῆς 2008
ΕΚΔΟΤΗΣ: ΕΝΟΡΙΑΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΙΑΤΙΣΤΑΣ
ΤΗΛ. 2465021472 ΦΑΞ 2465023133
ΥΠΕΥѲΥΝΟΣ: ΙΕΡΕΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ