ME THN EYΘYNH TOY oιΠNEYMATOΣ

Μια ιστορία του διαβόλου 12ος - 20ος αιώνας
Μετάφραση Ευγενία Τσελέντη Tου Δ. KAKABEΛAKH Ενα βιβλίο για το "Μέγα κτήνος" που το έχουμε μέσα ή απ' έξω μας. Ενα βιβλίο πρόκληση, ιδιαίτερα για την μετα-δαιμονιζόμενη και δαιμονοποιούμενη εποχή μας! “Μια ιστορία του διαβόλου" 12ος- 20ος αιώνας του Robert Muchembled (εκδόσεις Μεταίχμιο) είναι ένα βιβλίο που καταδείχνει, με μια βαθιά έρευνα τη "δαιμονιακή μορφή" του δυτικού πολιτισμού. Με τις διαφορετικές μορφές που προσλαμβάνει η έννοια του κακού στο πέρασμα του χρόνου, ακολουθώντας τα βήματα του διαβόλου. Ολη αυτή η διαμονοκρατική ιστορία ξεκινά από τον 12ο αιώνα. Μια κρίσιμα σκοτεινή εποχή που στην Ευρώπη αποκρυσταλλώνεται η εικόνα του Σατανά με τη διπλή μορφή του Εωσφόρου, αλλά και του βδελυρού κτήνους που ελλοχεύει μέσα στα σωθικά του αμαρτωλού. Με το διάβολο να αλλάζει πολλές φορές όνομα και ρόλους ανάλογα με την εποχή. Για να επηρεάζει καταλυτικά την ανθρώπινη ιστορία, αφήνοντας ξεκάθαρα τα ίχνη του στο χώρο της τέχνης. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΠΟΥ ΔΙΑΚΑΤΕΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΚΟ Ο συγγραφέας του έργου "Μια ιστορία του διαβόλου" χρησιμοποίησε ένα ευρύ φάσμα έντυπου και εικαστικού υλικού από την εικονογράφηση των μεσαιωνικών χειρογράφων ως τις πιο πρόσφατες παραγωγές του Χόλιγουντ. Με παράλληλες αναλύσεις των κοινωνικών, των πολιτικών και θρησκευτικών πτυχών του θέματος. Ενα βιβλίο - όπως χαρακτηρίζεται στο εξώφυλλο του που είναι πλήρως τεκμηριωμένο και απευθύνεται - όπως σημειώνει ο συγγραφέας- σε όλους όσους είχαν το διάβολο μέσα τους. Δηλαδή, διακατέχονται από το κακό. Για να προσθέσουμε εμείς ότι ασφαλώς θα ενδιαφέρει και όλους όσους έχουν απ' εξω τους τον "διάβολο" της κακίας και προκαλούν την καλοσύνη και την αγαθή διάθεση αυτών των πολιτών. Οι οποίοι τις περισσότερες φορές (ανά τους αιώνες) έχουν την πλειοψηφία του αγαθού, το οποίο διαστρεβλώνεται και διαβρώνεται από το κακό. Το οποίο όμως από τις αρχές του 21ου αιώνα έχει περισσεύσει. Εχει διασταλεί και απειλεί βάναυσα την πραγματική κοινωνική ειρήνη στους σύγχρονους καιρούς, με τη σύγχρονο-διαβολεμένη μεταμόρφωση του κακού και ειδεχθούς ως του προσαρμοσμένου, αμυνόμενου μηχανισμού του κακού, ως αναγκαίου για την ανταγωνιστικότητα στη σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη λειτουργία ολόκληρης της εκσυγχρονιζόμενης ανθρωπότητας. Ο συγγραφέας Muchembled διδάσκει ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού όπου διευθύνει ένα διεθνές ερευνητικό πρόγραμμα σχετικά με τις πολιτισμικές μεταφορές στην Ευρώπη κατά την περίοδο 1400-1700. Η μετάφραση από τα Γαλλικά είναι της Ευγενίας Τσελέντη. ΧΙΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΤΟ ΔΙΑΒΟΛΟ Αυτός ο υπότιτλος χαρακτηρίζει την εισαγωγή του συγγραφέα ο οποίος διερωτάται, κατ' αρχήν λέγοντας: "Μήπως τώρα, που φτάσαμε στο τέλος της δεύτερης μετά Χριστόν χιλιετίας αποφάσισε και ο διάβολος να εγκαταλείψει τη Δύση;" Ηδη από το 1974 ο Roger - Caillois στο έργο του "Metamorphoses de l' Enfer" δήλωνε πως εκείνα τα χρόνια η πλειονότητα των Ευρωπαίων στους οποίους περιλαμβάνονταν και πολλοί θρησκευόμενοι και μη προτιμούσαν τον πιο εκσυγχρονισμένο χριστιανισμό. Μια νέα τάση που έδειχνε ότι ο ΣΑΤΑΝΑΣ είχε μπει στο ράφι με τα θεατρικά αξεσουάρ. Εν τούτοις από τα μέσα του 18ου αιώνα και επί 4 αιώνες κυριάρχησε η εικόνα ενός θεού τρομακτικού, με άγνωστες βουλές. Ο οποίος είχε βέβαια, υπό την απόλυτη κυριαρχία του το ΔΑΙΜΟΝΑ. Ομως, επέτρεπε την αποχαλίνωση της δαιμονικής παντοδυναμίας προκειμένου να εξασφαλιστεί η τιμωρία των αμαρτωλών. Τώρα, όμως, στις απαρχές της τρίτης χιλιετίας, όσο και να διώχνουμε την κόλαση, εκείνη θα επανέρχεται καλπάζοντας απτόητη κατά την άποψη του Roger Caillois. Αυτή, η κόλαση από την αρχή του μεσαίωνα πέρασε διάφορα στάδια έξαρσης και καταλογισμού της διαβολομανίας ή της διαβολοκυριαρχίας ανάμεσα στους χριστιανούς της Ευρώπης (και των διαφορετικών χριστιανικών δογμάτων της, καθώς και της αμερικανικής πολυδιασπασμένης χριστιανικής πραγματικότητας. Η ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΥΞΗΣΕ ΤΟΥΣ ΕΞΟΡΚΙΣΤΕΣ Πάντως, όπως αναφέρει ο Robert Muchembled το προκλητικό βιβλίο του οποίου παρουσιάζουμε σήμερα "Μια ιστορία του διαβόλου , 12ος - 20ος αιώνας" αναφέρει στην αρχή της εισαγωγής του και το εξής: "Το 1999, η καθολική εκκλησία καθόρισε νέο τελετουργικό για τους εξορκισμούς, αύξησε τον αριθμό των ιερέων που ήταν εξουσιοδοτημένοι να τους τελούν (στη Γαλλία από 15 έγιναν 120) κι επαναβεβαίωσε σθεναρά, δια του ίδιου του Πάπα, πως η ύπαρξη του Πονηρού αποτελεί πραγματικότητα. Ενώ στο άλλο άκρο του κοινωνικού και πολιτιστικού πεδίου, οι σατανιστικές αιρέσεις έχουν ριζώσει για καλά. Ιδιαίτερα σε ορισμένες χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες ή η Αγγλία, ο διάβολος επανέρχεται δυναμικά ως νέα σκοτεινή κουλτούρα σατανικών σκοτεινών θυσιαστικών τελετουργιών, που μας γυρνούν πίσω σε ένα κλίμα σατανιστικής μαγείας και κυριαρχίας του κακού, όπως το "θεραπεύει" (δηλαδή, το υπηρετεί το πνεύμα της καπεσούσας σατανοκρατικής κυριαρχίας). Ενα σύγχρονο κοινωνικό φαινόμενο που γίνεται εδώ και χρόνια, εμφανές, διαλυτικό και απειλητικό στην Αθήνα και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας. Ο ΔΑΙΜΟΝΟΚΡΑΤΙΣΜΟΣ ΑΠΛΩΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ Πάντως, όπως παρατηρεί πάλι ο συγγραφέας, ο δαιμονοκρατισμός της εποχής μας δεν σχετίζεται, τώρα αποκλειστικά, με την εκκλησία, αφού στη διάρκεια όλης της χιλιετίας που πέρασε ήταν στενά συνυφασμένος με αυτή, με διαρκείς, κατά εξέλιξη, προσαρμοστικές ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ του. Για να είναι, εντέλει αλληλένδετες με το δυναμισμό της ηπείρου μας. Με την κυρίαρχη ΣΚΟΤΕΙΝΗ σκιά του που διακρίνεται -λέει ο R.M.- σαν υδατόσημο πίσω από κάθε σελίδα του μεγάλου βιβλίου όπου καταγράφεται η εξέλιξη του δυτικού πολιτισμού χωρίς το ερώτημα να έχει τεθεί ουσιαστικά περί του κακού και του συσχετισμού του με την όλη πορεία προς το καλό ή την πρόοδο. Γιατί επαναλαμβάνουμε πως χωρίς ο δαίμονας να αφορά μόνο στην εκκλησία "αντιπροσωπεύει την ερεβώδη πλευρά του πολιτισμού μας, το ακριβώς αντίθετο των σπουδαίων ιδεών που ο πολιτισμός παρήγαγε και εξήγαγε σε ολόκληρο τον κόσμο. Από την εποχή των σταυροφόρων, ως την κατάκτηση του διαστήματος. ΔΙΑΒΟΛΟΣ: "Ο ΜΕΓΑΣ ΔΙΑΙΡΕΤΗΣ ΤΗΣ ΡΗΞΗΣ" Βασικά, ο Διάβολος που σημαίνει "Ο διαιρέτης" ενσαρκώνει στην καινή διαθήκη το πνεύμα της ρήξης με όλες τις δυνάμεις, θρησκευτικές, πολιτικές και κοινωνικές μέσα στις δράσεις των οποίων ο διάβολος βρίσκεται ουσιωδώς συμμέτοχος στη μεταλλαγή του ευρωπαϊκού πνεύματος για τη δημιουργία και τη διαχείριση διάφορων κόσμων. Με αποτέλεσμα ο ιστορικός, ακόμα, κι αν ενδόμυχα θεωρεί ότι δεν υπάρχει ΔΙΑΒΟΛΟΣ να πρέπει να αναζητήσει και να ερμηνεύσει γιατί οι άνθρωποι που πιστεύουν στη δύναμή του έκαιγαν τον 17ο αιώνα τις μάγισσες ή ακόμα, για ποιούς λόγους συνεχίζουν να πραγματοποιούν σήμερα εωσφορικές τελετές προς τιμήν του. Μέσα από τα ευρύτερα αυτά διερωτήματα ο Robert Muchebled, συγγραφέας της ιστορίας του διαβόλου εξερευνά ολόκληρη την ευρωπαϊκή πλευρά του ευρωπαϊκού φαντασιακού. Γιατί η μεταμόρφωση της εικόνας του κακού στη σύγχρονη κουλτούρα εκφράζει επίσης τις διάφορες μορφές δυστυχίας που νιώθουν οι άνθρωποι μέσα στους κόλπους της κοινωνίας. ΑΠΟ ΤΟ 12ο ΑΙΩΝΑ ΖΟΥΜΕ ΜΕ ΦΡΙΚΙΑΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ Στενά συνυφασμένες η ιστορία του σώματος, η ιστορία της κουλτούρας και η ιστορία του κοινωνικού δεσμού συνθέτουν τις γενικές γραμμές μιας έρευνας που αφορά τη δεύτερη χιλιετία της μετά Χριστόν εποχής και χωρίζεται σε τέσσερις μεγάλες χριστολογικές περιόδους. Βασικά το πρώτο κεφάλαιο αφιερώνεται στην είσοδο του Σατανά στο δυτικό προσκήνιο από τον 12ο - 15ο αιώνα. Γιατί, τότε, μόνο άρχισε πράγματι η θεολογική αντίληψη να αποκτά σάρκα στους εκκλησιαστικούς κύκλους με τη μορφή φρικιαστικών εικόνων. Ενα σημαντικό βιβλίο για ένα τόσο τεράστιας σημασίας θέμα για το μεγάλο "κτήνος" που βρίσκεται μέσα μας και που οφείλουμε είτε να το εξολοθρεύσουμε είτε να το δαμάσουμε. Αυτό το "κτήνος" - διάβολο ο συγγραφέας το αναλύει στα εξής 7 κεφάλαια: 1) Ο Σατανάς πρωτοεμφανίζεται (12ος - 15ος αιώνας) 2) Η Σαββατινή νύχτα 3) Με το διάβολο στο κορμί 4) Σατανιστική λογοτεχνία και τραγική κουλτούρα (1550-1650) 5) Το λυκόφως του διαβόλου από τους κλασικούς ως τους ρομαντικούς 6) Ο εσωτερικός δαίμονας (19ος - 20ος αιώνας) 7)Η ηδονη ή ο τρόμος του τέλους της δεύτερης χιλιετίας ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ πηγή:http://www.haniotika-nea.gr/index.php?art_id=44463